Ocenite etot tekst:




     ---------------------------------------------------------------------
     Kniga: V.Bianki. "Rasskazy i skazki"
     Izdatel'stvo "Narodnaya asveta", Minsk, 1978
     OCR & SpellCheck: Zmiy (zmiy@inbox.ru), 30 dekabrya 2002 goda
     ---------------------------------------------------------------------

     Dlya detej mladshego shkol'nogo vozrasta.


     Sobaka-matematik  sidit  na  parte  i   reshaet  zadachi  na  slozhenie  i
vychitanie,  umnozhenie i  delenie.  Sobaka-ohotnik s  ruzh'em i sumkoj idet na
zadnih nozhkah, vedet na povodke kroshechnuyu sobachku - ohotnich'yu sobaku. Sobaki
mchatsya verhom na malen'koj lohmatoj loshadke.
     Koshka razygryvaet smeshnuyu scenku s krysami i ne trogaet ih.
     Veselye, gladkie morskie l'vy igrayut drug s drugom v myach.
     Ispolinskij kenguru deretsya boksom s chelovekom.
     CHto eto: skazka, son?
     Ni to, ni drugoe.
     |to cirk -  predstavlenie Vladimira Grigor'evicha Durova-mladshego s  ego
chetveronogimi artistami.
     Vladimir  Grigor'evich  so  svoimi  zveryami  govorit  dobrym,  spokojnym
golosom.  I  vse  zveri -  ot  kroshechnoj,  karmannoj sobachki do  gromadnogo,
nepovorotlivogo Maksa - ohotno i veselo ispolnyayut ego prikazaniya.
     Maks -  eto slon.  Po-nastoyashchemu on ne slon, a sloniha. Durov nazval ee
Maksi.  No vse vidyat -  slon; raz slon, - znachit, ne ona, a on - Maks. Tak i
poshlo: Maks da Maks.
     Durov   poluchil  Maksa   sovsem   dikim,   neobrazovannym  devyatiletnim
slonenkom.
     Teper' Maks pochti sovsem vzroslyj.  On  umeet sidet' na  tumbe,  kak na
stule.  On igraet na gubnoj garmoshke i sam priplyasyvaet pod svoyu muzyku. Pod
zvuki orkestra on tancuet val's. On zamechatel'nyj artist i razygryvaet celuyu
scenku s gromadnoj britvoj v hobote: breet, sovsem kak nastoyashchij parikmaher.
Zatem emu nadevayut na golovu krasnuyu furazhku, na bok - koburu revol'vera, na
sheyu - svistok, i Maks vyhodit na scenu milicionerom.
     On uvodit domoj nepokornuyu malen'kuyu loshadku - poni.
     No  samyj krasivyj nomer Maksa v  konce predstavleniya.  Slon vyhodit na
arenu   i,   budto  kakoj-nibud'  rycar',   preklonyaet  koleno  pered  svoim
povelitelem. Ves' v serebre i blestkah podhodit k nemu hozyain. Moguchij zver'
nezhno obhvatyvaet ego hobotom,  vstaet,  vysoko v vozduh podnimaet blestyashchuyu
figuru  cheloveka  i   torzhestvenno  unosit  ego  s  areny  pod  vostorzhennye
rukopleskaniya publiki.
     I vsemu etomu vyuchil Maksa Durov, ni razu pri etom ne udariv slona.
     Samyj lyubimyj drug Maksa -  krasivyj verblyud Ekaterina. Na arenu druz'ya
vyhodyat  vmeste.   Iz-pod  kupola  nesutsya  plavnye  zvuki  orkestra.   Slon
podhvatyvaet hobotom tonen'kij hvostik verblyudicy, i neuklyuzhaya para nachinaet
medlenno i vazhno kruzhit'sya v val'se.
     No  vot  muzyka smolkla,  tanec konchilsya.  Maks i  Ekaterina podhodyat k
bar'eru, podgibayut zadnie nogi i usazhivayutsya otdyhat'.


                                  So skuki

     Maks  terpet'  ne  mozhet  razluchat'sya  s  Ekaterinoj,  i,  kogda  Durov
pereezzhaet iz goroda v gorod, slon i verblyud vsegda idut ryadom.
     Raz Durov so vsemi svoimi chetveronogimi artistami pribyl v gorod Perm'.
Maksa vyveli iz vagona, priveli v cirk i postavili v konyushnyu, a Ekaterinu ne
uspeli privesti,  ostavili do utra v poezde.  Durov perenocheval v gostinice.
Utrom podhodit k cirku i vidit:  na ulice sobralas' bol'shaya tolpa mal'chishek,
a poseredine ee stoit i veselo pomahivaet hobotom slon.
     Okazyvaetsya,  Maksu stalo skuchno bez Ekateriny.  Ot  nechego delat' slon
noch'yu razobral vsyu derevyannuyu stenu konyushni i slozhil vse doski v kuchu; potom
razvorotil hobotom kirpichi fundamenta - i vyshel na svobodu.
     S  teh  por,  kak tol'ko razluchat Maksa s  verblyudom,  on  tochno s  uma
shodit.  Hobotom razvorachivaet stojla,  dveri i tak topochet pudovymi nogami,
chto prolamyvaet pol. Pryamo zhit' ne mozhet bez Ekateriny!


                              Maks ozornichaet

     Maks - bol'shoj shutnik. A vesit on sto pyat'desyat pudov, drugimi slovami,
- pochti dve s polovinoj tysyachi kilogrammov,  primerno,  znachit,  stol'ko zhe,
skol'ko vesit tolpa lyudej chelovek v  pyat'desyat.  Tak  neudivitel'no,  chto  i
shutki u nego neskol'ko tyazhelovesnye.
     V  Sverdlovske poveli Maksa kupat'sya.  Maks zashel v vodu,  pochuvstvoval
sebya na svobode i razveselilsya.  On opustil hobot v vodu, posharil im po dnu.
Podnyal hobot, oglyanulsya na lyudej da kak dunet na nih!
     CHto  tut bylo!  Dozhd' pesku,  grad kameshkov kartech'yu osypali stoyashchih na
beregu. Ves' narod brosilsya vrassypnuyu.
     A Maks-to dovolen:  znaj sebe zapuskaet hobot v vodu,  nabiraet vody i,
kak iz pozharnoj kishki, polivaet vpravo, vlevo, vo vse storony.
     CHto  tut  delat'?  Kak  unyat' ozornika?  Kak podojti k  nemu,  kogda po
vozduhu s peskom i gal'koj nosyatsya celye bulyzhniki?
     No Durov reshilsya.
     Smelo voshel on v vodu.  Mimo nego so svistom pronosilis' kamni.  Kazhdyj
iz nih mog prolomit' emu golovu.
     Durov podoshel szadi k rasshalivshemusya slonu i shvatil ego za uho.
     Slon  v  tysyachu raz  sil'nee cheloveka.  Slon  mozhet  hobotom perelomit'
cheloveka popolam,  slovno legkuyu trostinochku,  mozhet nogami razdavit' ego  s
takoj  zhe  legkost'yu,  kak  loshad' tarakana.  No  besstrashnomu cheloveku slon
pokoryaetsya, tochno maloe ditya.
     Kak  tol'ko Maks  pochuvstvoval,  chto  kto-to  shvatil ego  za  uho,  on
strusil. Strusil - i skromno opustil smertonosnyj hobot.
     Tak za uho Durov i  povel ego k  beregu.  I  gromadnyj slon s vinovatym
vidom dal uvesti sebya v konyushnyu.


                            Sluchaj s hudozhnikom

     Maks lyubopyten, oh, kak lyubopyten! Podojdite k nemu blizko, - on sejchas
zhe zapustit hobot k vam v karman: a net li tam chego-nibud' vkusnen'kogo? Vse
emu nado poshchupat' hobotom, poprobovat' na vkus.
     V Leningrade prishel risovat' Maksa odin hudozhnik. V zverince bylo ochen'
teplo.  Hudozhnik snyal s  sebya mehovuyu kurtku i  povesil ee ryadom s  soboj na
stenu.
     U  etogo  hudozhnika byla  strannaya manera:  on  vsegda nachinal risovat'
zhivotnyh s hvosta.
     Slon  velik.  Proshlo vremya,  poka  hudozhnik narisoval hvost,  narisoval
levuyu  zadnyuyu  nogu,  pravuyu zadnyuyu i  perebralsya k  spine.  Tut  emu  vdrug
ponadobilas' rezinka. A rezinka u nego lezhala v karmane mehovoj kurtki.
     Hudozhnik obernulsya, protyanul k stene ruku, no kurtki tam ne bylo.
     - Karaul! - zakrichal hudozhnik. - Derzhite! Vory!
     Na ego krik pribezhali v zverinec sluzhashchie Durova.
     - Zakrojte vse vyhody!  -  krichal hudozhnik.  -  Vory unesli moyu mehovuyu
kurtku!
     - Postojte,  grazhdanin,  -  skazal odin iz sluzhashchih. - Von zhe ona, vasha
kurtka:  u Maksa vo rtu. Maks, bezdel'nik, kak tebe ne stydno? Sejchas zhe daj
syuda kurtku!
     Vorishka uzhe namerevalsya szhevat' myagkuyu mehovuyu shtuku.  No,  uvidev, chto
prodelka ego zamechena, vynul ee hobotom u sebya izo rta i peredal hozyainu.
     Ele-ele udalos' uspokoit' hudozhnika.


                                Slon i myshi

     CHasten'ko Maks snimaet s posetitelej shapki i shlyapy i vse eto probuet na
zub.  Raz on  vyrval iz  ruk kakogo-to franta doroguyu trost' chernogo dereva,
vsyu v serebre. V odin mig perelomil ee i tozhe otpravil v rot.
     A sovsem nedavno v Moskve ozorstvo ego chut' ne dovelo do bol'shoj bedy.
     No prezhde nado rasskazat' pro udivitel'nyj strah Maksa.
     Kazalos' by,  - gromadnomu slonu kogo boyat'sya? Pravda, slony sami ni na
kogo ne napadayut.  |to mirnye,  dobrodushnye zhivotnye. Dikie slony v dremuchih
lesah  svoej  rodiny vezhlivo ustupayut dorogu vsem  vstrechnym zhivotnym,  dazhe
malen'kim.
     No tomu, kto razozlit slona, napadet na nego, - tomu nesdobrovat'.
     Dazhe samyj sil'nyj i svirepyj hishchnik - tigr - ne ustoit protiv nego.
     No  vot strannost':  vse slony boyatsya malen'kih slabyh zveryushek.  Takih
slabyh, chto dazhe koshka s nimi legko spravlyaetsya.
     Slony boyatsya myshej i krys.
     Esli v zverinec proberutsya myshi i krysy, Maks ni za chto ne lyazhet spat'.
Tak i  budet dremat' stoya,  hot' celyj mesyac podryad.  I eto ochen' vredno dlya
ego zdorov'ya.
     Konechno,  slon mozhet ubit' mysh' ili krysu odnim duhom.  No ved' delo ne
vsegda v sile.
     Kogda uvidite slona, obratite vnimanie na ego nogi.
     Nogi u nego kak tumby. No kazhdaya speredi konchaetsya kopytcami, slovno by
nogtyami. Na perednih lapah indijskogo slona takih kopytcev pyat', na zadnih -
po chetyre.
     |to i  v samom dele nogti ili kogti.  U slona ved' i pal'cy est':  pyat'
pal'cev na perednej noge,  chetyre - na zadnej. Tol'ko oni u nego vnutri, pod
kozhej, i ih ne vidno.
     Nogi  slona  obtyanuty tolstoj,  krepkoj kozhej sverhu donizu.  Tol'ko na
stupne mezhdu pal'cami kozhica tonkaya, nezhnaya.
     Kogda slon  stoit,  ego  stupni zashchishcheny.  Kogda lezhit,  stupni naruzhu.
Lyubaya myshka mozhet zabrat'sya v  uglublenie mezhdu pal'cami,  shchekotat' tam  ili
dazhe progryzt' zubenkami nezhnuyu kozhu. I togda slon izojdet krov'yu.
     Potomu-to slony i boyatsya malen'kih gryzunov - myshej i krys.


                             Maks razvlekaetsya

     Hozyaina Maks slushaetsya. Hozyain privel Maksa v konyushnyu, postavil ryadom s
Ekaterinoj i skazal:
     - Stoj zdes'!
     Maks i stoit.
     Konechno,  emu  nichego  ne  stoit  razobrat'  derevyannuyu peregorodku ili
vylomat' dver'  konyushni.  Togda  mozhno  poshatat'sya po  vsemu cirku,  zalezt'
povyshe, poiskat' mestechko, gde net krys. Oni - protivnye - tak i shmygayut pod
nogami zdes', v konyushne. Brr!..
     No hozyain skazal:
     - Stoj zdes'!
     I Maks ne trogaetsya s mesta. Vsyu dolguyu noch' stoit na odnom meste.
     Horosho drugim zveryam -  ne strashatsya malen'kih gryzunov.  Legli i  spyat
sebe. Ne slyshat otchayannogo vizga pod polom.
     Horosho storozhu: syuda slyshno, kak on hrapit za stenoj.
     Maks  tozhe  staraetsya zasnut'.  No  u  nego  nichego  ne  vyhodit:  chut'
zadremlet, - chutkoe uho ulovit shoroh v uglu. Maks vzdrognet i prosnetsya.
     Net, uzh luchshe sovsem ne spat'!
     Konechno,  Maks ne dumaet tak. Tak dumal by na ego meste chelovek, a Maks
ved' slon.
     On ni o chem ne dumaet,  a prosto stoit sebe i skuchaet. Ot skuki probuet
raznye veshchi krugom: net li chem porazvlech'sya?
     Vot  derevyannaya peregorodka.  Ee  zapreshcheno lomat'.  Vot zamok.  Nezhnyj
palec na konce hobota oshchushchaet nepriyatnyj holodok zheleza. Net, neinteresno...
     Na stene tozhe net nichego interesnogo: gladkaya, chut' syraya stena.
     A chto eto tam,  vnizu,  u steny, nad samym polom? Tozhe budto s takim zhe
nepriyatnym holodkom,  tol'ko bol'shoe, dlinnoe - i vnutri kakie-to zvuki. |to
interesno! Nado hobotom...
     Maks ne spit: on nashel sebe razvlechenie.
     Spyat vse zveri. Hrapit storozh za stenoj.




     Storozh prosnulsya ot shuma v zverince. Strannye zvuki donosilis' ottuda.
     Slyshalsya laj  i  vizg,  slyshalsya rev,  pisk,  hrip,  fyrkan'e,  kashel',
myaukan'e. I eshche kakie-to neponyatnye, gromkie, hlyupayushchie zvuki.
     Storozh vskochil s krovati.  I shlep! - obeimi nogami v vodu. Otkuda zdes'
na polu voda?
     Moskva-reka vystupila iz beregov, zatopila gorod? No ved' zima.
     Skorej podnyat' vseh na nogi - i k zveryam!
     Storozh byl  rastoropnyj.  CHerez polminuty on  uzhe  dal signal trevogi i
vbezhal v zverinec.
     CHto  tam  tvorilos'!  Ozero vody  stoyalo na  polu.  Ispolinskij kenguru
vskochil na  vysokij yashchik  v  uglu  svoej kletki -  i  ves'  drozhal.  Verblyud
Ekaterina stonala,  fyrkala i lezla na stenu. Pyat'desyat sobak druzhno vyli za
peregorodkami.
     A  vinovnik vsego  etogo perepoloha -  slon  Maks  -  spokojno stoyal po
koleno v vode, nabiral vody hobotom i polival sebe spinu.
     |to  on,  eto  Maks  skuki radi  sognul i  slomal hobotom vodoprovodnuyu
trubu,  chto  provedena cherez  konyushnyu u  steny,  nad  samym polom.  I  ochen'
obradovalsya,  kogda iz  nee fontanom hlynula voda,  zatopila pol i  prognala
vseh etih uzhasnyh krys.  S  bol'shim trudom udalos' storozham ostanovit' vodu,
ne dat' ej zatopit' vse kletki i vseh zverej.


                          Spor s direktorom cirka

     |to sluchilos' v odnom yuzhnom gorode ochen' davno.  S prodovol'stviem v te
vremena bylo  tugo.  Hleb  i  drugie vse  produkty vydavalis' po  kartochkam.
Kormit' celuyu  oravu zverej bylo  ochen' trudno.  I  Durov zaklyuchil dogovor s
direktorom cirka, chto cirk budet snabzhat' kormom ves' zverinec.
     Kazhdyj  den'  direktor podpisyval bumazhku,  po  kotoroj sluzhashchie Durova
poluchali v  kooperativah hleb,  ovoshchi,  myaso,  rybu  dlya  vseh  chetveronogih
artistov.  A  eti  artisty otlichayutsya osobenno horoshim appetitom.  Odin Maks
s®edaet ezhednevno 27 kilogrammov belogo hleba i celuyu goru ovoshchej.
     No  vot  odnazhdy  direktor cirka  -  chelovek,  na  eto  mesto  popavshij
sluchajno, - vzyal da i otkazalsya snabzhat' zverej kormom.
     Uznav ob etom,  Durov strashno zabespokoilsya.  On sejchas zhe otpravilsya k
direktoru, chtoby samomu s nim peregovorit'.
     Kabinet direktora cirka  pomeshchalsya vo  vtorom  etazhe  kamennogo zdaniya.
Durov bystro vzbezhal po  shirokim stupenyam mramornoj lestnicy i,  kak  bomba,
vorvalsya v kabinet.
     - Sejchas zhe podpishite naryad na produkty dlya moih artistov!  -  zakrichal
on tuchnomu cheloveku za stolom. - Vy obyazany eto sdelat' po dogovoru.
     - I ne podumayu,  - skazal tuchnyj chelovek. |to i byl direktor cirka. - YA
narushayu dogovor i plachu vam neustojku. Na eti den'gi vy mozhete sami pokupat'
korm dlya vashego zver'ya.
     - No pojmite,  -  goryachilsya Durov,  - delo ne v den'gah, a v kartochkah!
Bez vashej bumazhki kooperativy ne otpustyat mne produkty.
     - Pokupajte na bazare.
     - No na bazare nichego net!
     - |to uzh menya ne kasaetsya.
     - Vy obrekaete vseh moih zverej na golodnuyu smert'.  Ponimaete eto? Vot
naryad. Podpishite ego sejchas zhe!
     I Durov cherez stol protyanul direktoru bumazhku.
     - Ne podpishu, - skazal direktor.
     - Net, podpishete! Ne mozhete ne podpisat'.
     - Net, ne podpishu!
     - Net, podpishete!
     Krugom  nad   vsemi   stolami  podnimalis'  lica   sluzhashchih,   dazhe   v
priotvorennye dveri vysovyvalis' ch'i-to  lyubopytnye golovy.  Vsem bylo ohota
posmotret', chem konchitsya spor Durova s tuchnym direktorom.
     - YA vam govoryu, - podpishete! - kriknul Durov.
     No vdrug otdernul protyanutuyu cherez stol ruku,  sunul bumazhku v karman i
bystro vyshel iz kabineta.
     - To-to,  -  odumalsya!  -  dovol'nym golosom skazal direktor.  On i sam
ponimal,  chto postupaet ochen' nehorosho.  I byl rad,  chto Durov bol'she ego ne
korit.
     - Nebos'  ustroitsya i  bez  moih  naryadov,  -  dobavil direktor sebe  v
uteshenie.
     - A vy chto sobralis'? - napustilsya on vdrug na svoih sluzhashchih.
     Lica opyat' opustilis' nad stolami, lyubopytnye golovy ischezli iz dverej,
dveri zakrylis'.
     S  polchasa v  kabinete slyshalsya tol'ko drobnyj stuk  pishushchih mashinok da
sopenie tuchnogo direktora.
     Vdrug direktor podnyal golovu i prislushalsya.
     S  lestnicy  donosilis' ch'i-to  shagi.  Ochen'  strannye  shagi:  tyazhelye,
redkie. Top! - potom tishina. Top! - i opyat' tishina. Top!
     - Poslushajte,  -  skazal direktor odnomu iz sluzhashchih,  - vzglyanite: kto
eto tam topaet po lestnice?
     Sluzhashchij sorvalsya s mesta,  vyskochil iz-za stola.  No v eto vremya dver'
sama raspahnulas',  -  i  sluzhashchij primerz k  polu:  iz-pod kosyaka vynyrnula
gibkaya seraya zmeya,  za  nej  pokazalas' golova s  ogromnymi ushami-lopuhami -
golova slona so zmeej-hobotom.
     Top! - i v dveri prosunulas' polovina gromadnogo tela slona.
     - Karr!..  -  proiznes direktor.  On  hotel  kriknut' "karaul!",  no  s
perepugu u nego otnyalsya yazyk i golos stal kak u vorony.
     Sluzhashchij,  vyshedshij iz-za stola,  vdrug otmerz,  kinulsya v ugol i polez
pod stul.
     Top!  Eshche raz -  top!  I ves' slon stoyal v kabinete.  Za nim pokazalas'
spokojnaya figura Durova.
     - Karr!.. - opyat' kriknul direktor cirka. YAzyk vse eshche ego ne slushalsya.
     Slon shagnul eshche raz,  -  i  ego tyazhelaya golova povisla nad samym stolom
direktora.
     - CHe-che-chego,  -  s  trudom prolepetal direktor:  -  che-che-che-go  vy-vy
ho-ho-ti-te?
     Durov vyshel vpered i stal ryadom so slonom.
     - Maks, - skazal on spokojno. - Skazhi grazhdaninu direktoru, chego my vse
ot nego hotim. Na!
     Pri etom koroten'kom slove hobot slona potyanulsya k  rukam Durova,  vzyal
iz nih bumazhku i  protyanul ee cherez stol direktoru,  -  sovsem tak,  kak eto
delal nedavno sam Durov.
     - U-uberite eto  zhivotnoe!  -  drebezzhashchim golosom skazal  direktor.  -
Po-pozhalujsta, uberite, Vla-Vladimir Grigor'evich!
     - Maks ne  ujdet,  poka vy  ne  podpishete naryad na produkty,  -  tverdo
skazal Durov.
     Hobot slona potyanulsya k golove direktora, dunul na nee, i redkie volosy
na makushke direktora srazu vstali dybom.
     Ot  straha direktor zakryl glaza.  No  sejchas zhe  ih  otkryl snova:  on
pochuvstvoval, chto hobot sharit u nego v bokovom karmane pidzhaka.
     - Maks dumaet,  -  ob®yasnil Durov,  -  ne  najdetsya li  u  vas dlya nego
yablochka? On ochen' lyubit yabloki i s®edaet ih zaraz dva puda. Nu, podpisyvajte
naryad: Maks zhdet.
     Direktor  shvatil  pero  i  drygayushchim pocherkom  vyvel  na  bumage  svoyu
familiyu.
     Tut iz-za  vseh stolov,  iz-za priotkrytyh dverej,  dazhe iz-pod stula v
uglu kabineta poslyshalis' sdavlennye smeshki.
     - Blagodaryu vas,  -  vezhlivo skazal Durov.  - Teper' ya uveren, chto vy i
dal'she ne budete otkazyvat' nam v prodovol'stvii. Maks, idem!
     Slon medlenno povorotilsya golovoj k  dveryam -  mezhdu stolami v kabinete
ostavalos' rovneshen'ko stol'ko mesta,  chtoby emu povernut'sya,  -  i vsled za
hozyainom vyshel iz komnaty.
     CHetveronogie artisty Durova byli spaseny ot golodnoj smerti.

Last-modified: Mon, 30 Dec 2002 09:07:23 GMT
Ocenite etot tekst: