ne lica,
tol'ko slyshno mne po zvuku:
Zolotye vs£ serdca!
YA gotov podat' im ruku.
YA podnyalsya, ya idu,
ya kachayus' po vagonu,--
esli ya ne upadu,
ya najdu ih, no ne tronu.
Vdrug ischezla temnota,
v oknah stanciya mel'knula,
v grud' pronikla tesnota,
v serdce prygnula akula.
Zaskripeli tormoza,
prekrativ koles pogoni.
YA glyazhu vo vse glaza:
ya odin v pustom vagone.
Mne ne slyshno bol'she slov
o kakoj-to beshemeli.
Vdrug opyat', kak sred' lesov,
vetry v okna zashumeli.
I vagony, zaskripev,
poneslis'. Potuh ogon'.
Mchitsya poezd, budto lev,
ubegaet ot pogon'.
18 fevralya 1936
--------
* * *
Glyadel v okno moguchij vozduh
pogoda skvernaya byla
toska i pyl' skripeli v nozdryah
reka hohlataya plyla
Stoyal koldun na beregu
mahaya shlyapoj i zontom
krichal: "smotrite, ya perebegu
i spryachus' lastochkoj za dom."
I totchas zhe pobezhal
prigibayas' do zemli
v ego glazah sverkal kinzhal
sverkali v nozdryah tri zmei
1927 -- 1928
--------
* * *
YA ponyal, buduchi v lesu:
voda podobna kolesu.
Tak vot poslushajte. Odnazhdy
ya pogibal sovsem ot zhazhdy,
zhivot vodoj mechtal nadut'sya.
YA vstal,
i nogi bol'she ne pletutsya.
YA sel,
i v okna l'etsya svet.
YA leg,
i mysli bol'she net.
2 sentyabrya 1933
--------
Smert' dikogo voina
CHasy stuchat,
CHasy stuchat,
Letit nad mirom pyl'.
V gorodah poyut,
V gorodah poyut,
V pustynyah zvenit pesok.
Poperek reki
Poperek reki
Letit kop'e svistya.
Dikar' upal,
Dikar' upal
I spit, amuletom blestya.
Kak legkij par,
Kak legkij par,
Letit ego dusha.
I v solnce-shar,
I v solnce-shar
Vonzaetsya, kosami shursha.
CHetyresta voinov,
CHetyresta voinov,
Migaya, nebu grozyat.
Supruga ubitogo,
Supruga ubitogo
K reke na kolenyah polzet.
Supruga ubitogo,
Supruga ubitogo
Otlamyvaet kamnya kusok.
I pryachet ubitogo,
I pryachet ubitogo
Pod lomanyj kamen', v pesok.
CHetyresta voinov,
CHetyresta voinov
CHetyresta sutok molchat.
CHetyresta sutok,
CHetyresta sutok
Nad mertvym chasy ne stuchat.
27 iyunya 1938
--------
* * *
Elizaveta igrala s ognem,
Elizaveta igrala s ognem,
puskala ogon' po spine,
puskala ogon' po spine.
Petr Palych smotrel v voshishchen'e krugom,
Petr Palych smotrel v voshishchen'e krugom
i dyshal tyazhelo,
i dyshal tyazhelo,
i za serdce derzhalsya rukoj.
3 avgusta 1933
--------
Den'
I rybka mel'kaet v prohladnoj reke,
I malen'kij domik stoit vdaleke,
I laet sobaka na stado korov,
I pod goru mchitsya v telezhke Petrov,
I v'etsya na domike malen'kij flag,
I zreet na nivah pitatel'nyj zlak,
I pyl' serebritsya na kazhdom liste,
I muhi so svistom letayut vezde,
I devushki, greyas', na solnce lezhat,
I pchely v sadu nad cvetami zhuzhzhat,
I gusi nyryayut v tenistyh prudah,
I den' probegaet v obychnyh trudah.
25-26 oktyabrya 1937
--------
* * *
Zasni i v mig dushoj vozdushnoj
V sady bespechnye vojdi.
I telo spit, kak prah bezdushnyj,
I rechka dremlet na grudi.
I son lenivymi perstami
Tvoih kasaetsya resnic.
I ya bumazhnymi listami
Ne sheleshchu svoih stranic.
1935
--------
* * *
Dni letyat, kak lastochki,
A my letim, kak palochki.
CHasy stuchat na polochke,
A ya sizhu v ermolochke.
A dni letyat, kak ryumochki,
A my letim, kak lastochki.
Sverkayut v nebe lampochki,
A my letim, kak zvezdochki.
1936?
--------
Prikaz loshadyam
Dlya bystrogo dvizhen'ya
po shumnym ploshchadyam
prishlo rasporyazhen'e
ot Boga k loshadyam:
skachi vsegda v pozicii
voennogo konya,
no esli iz milicii
pri pomoshchi ognya
na trose vverh podveshennom
v korobke zhestyanoj
mel'knet v dvizhen'i beshenom
fonarik nad stenoj,
pugaya krasnoj vspyshkoj
idushchuyu tolpu,
begi mgnovenno myshkoj
k fonarnomu stolbu,
pokorno i s terpeniem
zelenyj zhdi signal,
boryas' v grudi s bieniem,
gde krov' bezhit v kanal
ot serdca rashodyashchijsya
ne v vide teh kuskov
v muzee nahodyashchihsya,
a vide voloskov,
i serdca trepetanie
udachno poborov,
pustis' opyat' v skitanie
pokuda ty zdorov.
3 sentyabrya 1933
--------
* * *
Tebya mechtaniya pogubyat.
K surovoj zhizni interes
Kak dym ischeznet. V to zhe vremya
Posol nebes ne priletit.
Uvyanut strasti i zhelan'ya,
Promchitsya yunost' pylkih dum...
Ostav'! Ostav', moj drug, mechtan'ya,
Osvobodi ot smerti um.
4 oktyabrya 1937
--------
* * *
Vecher tihij nastupaet.
Lampa kruglaya gorit.
Za stenoj nikto ne laet
I nikto ne govorit.
Zvonkij mayatnik, kachayas',
Delit vremya na kuski,
I zhena, vo mne otchayas',
Dremlya shtopaet noski.
YA lezhu, zadravshi nogi,
Oshchushchaya v myslyah kol.
Pomogite mne, o Bogi!
Bystro vstat' i sest' za stol.
1936?
--------
Variacii
Sredi gostej v odnoj rubashke
Stoyal zadumchivo Petrov.
Molchali gosti. Nad kaminom
ZHeleznyj gradusnik visel.
Molchali gosti. Nad kaminom
Visel ohotnichij rozhok.
Petrov stoyal. CHasy stuchali.
Treshchal v kamine ogonek.
I gosti mrachnye molchali.
Petrov stoyal. Treshchal kamin.
CHasy pokazyvali vosem'.
ZHeleznyj gradusnik sverkal.
Sredi gostej, v odnoj rubashke
Petrov zadumchivo stoyal.
Molchali gosti. Nad kaminom
Rozhok ohotnichij visel.
CHasy tainstvenno molchali.
Plyasal v kamine ogonek.
Petrov zadumchivo sadilsya
Na taburetku. Vdrug zvonok
V prihozhej besheno zalilsya,
I shchelknul anglickij zamok.
Petrov vskochil, i gosti tozhe.
Rozhok ohotnichij trubit.
Petrov krichit: "O Bozhe, Bozhe!"
I na pol padaet ubit.
I gosti mechutsya i plachut.
ZHeleznyj gradusnik tryasut.
CHerez Petrova s krikom skachut
I v dveri strashnyj grob nesut.
I v grob zakuporiv Petrova,
Uhodyat s krikami: "gotovo".
15 avgusta 1936
--------
Staruha
Goda i dni begut po krugu.
Letit pesok; zvenit reka.
Supruga v dom idet k suprugu.
Sedeet brov', drozhit ruka.
I svetlyj glaz uzhe slezitsya,
Na vse krugom glyadya s toskoj.
I serdce, zhit' ustav, stremitsya
Hotya b v zemle najti pokoj.
Staruha, gde tvoj chernyj volos,
Tvoj gibkij stan i legkij shag?
Kuda propal tvoj zvonkij golos,
Kol'co s mechom i tvoj kushak?
Teper' tebe ves' mir nesnosen,
Protiven hod godov i dnej.
Begi, staruha, v roshchu sosen
I v zemlyu lbom lozhis' i tlej.
20 oktyabrya 1933
--------
* * *
YA genij plamennyh rechej.
YA gospodin svobodnyh myslej.
YA car' besmyslennyh krasot.
YA Bog ischeznuvshih vysot.
YA gospodin svobodnyh myslej.
YA svetloj radosti ruchej.
Kogda v tolpu metnu svoj vzor,
Tolpa kak ptica zamiraet
I vkrug menya, kak vkrug stolba,
Stoit bezmolvnaya tolpa.
Tolpa kak ptica zamiraet,
I ya tolpu metu kak sor.
1935?
--------
Romans
Bezumnymi glazami on smotrit na menya --
Vash dom i kryl'co mne znakomy davno.
Temno-krasnymi gubami on celuet menya --
Nashi predki hodili na vojnu v stal'noj cheshue.
On prines mne buket temno-krasnyh gvozdik --
Vashe strogoe lico mne znakomo davno.
On prosil za buket lish' odin poceluj --
Nashi predki hodili na vojnu v stal'noj cheshue.
Svoim pal'cem v chernom kol'ce on kosnulsya menya --
Vashe temnoe kol'co mne znakomo davno.
Na tureckij divan my svalilis' vdvoem --
Nashi predki hodili na vojnu v stal'noj cheshue.
Bezumnymi glazami on smotrit na menya --
O, potuhnete, zvezdy! i luna, poblednej!
Temno-krasnymi gubami on celuet menya --
Nashi predki hodili na vojnu v stal'noj cheshue.
Daniil Dandan
1 oktyabrya 1934
--------
* * *
Odnazhdy gospodin Kondrat'ev
popal v amerikanskij shkap dlya plat'ev
i tam provel chetyre dnya.
Na pyatyj vsya ego rodnya
edva derzhalas' na nogah.
No v eto vremya ba-ba-bah!
Skatili shkap po lestnice i po stupen'kam do zemli
i v tot zhe den' v Ameriku na parohode uvezli.
Zlodejstvo, skazhete? Soglasen.
No pomnite: vlyublennyj chelovek vsegda opasen.
--------
* * *
ZHil-byl v dome tridcat' tri edinicy
chelovek, stradayushchij bol'yu v poyasnice.
Tol'ko stoit emu s®est' luk ili ukrop,
valitsya on momental'no, kak snop.
Razvivaetsya bol' v pravom boku,
chelovek stonet: "YA bol'she ne mogu!
Pogibayut muskuly v neposil'noj bor'be.
Otkazhite rodstvenniku karabe..."
I tak, slovo kakoe-to ne doskazav,
umer on, pal'cem v okno pokazav.
Vse prisutstvuyushchie tut i naoborot
stoyali v nedoumenii,zabyv zakryt' rot.
Doktor s vesnushkami vozle guby
katal po stolu hlebnyj sharik pri pomoshchi medicinskoj truby.
Sosed, zanimayushchij komnatu vozle ubornoj
stoyal v dveryah, absolyutno sud'be pokornyj.
Tot, komu prinadlezhala kvartira,
gulyal po koridoru ot prihozhej do sortira.
Plemyannik pokojnika, zhelaya razveselit' sobravshihsya gostej kuchku,
zavodil gramofon, vertya ruchku.
Dvornik, razdumyvaya o privratnosti chelovecheskogo polozheniya,
zavorachival telo pokojnika v tablicu umnozheniya.
Varvara Mihajlovna sharila v pokojnickom komode
ne stol'ko dlya sebya, skol'ko dlya svoego syna Volodi.
ZHilec, napisavshij v ubornoj "pol ne marat'",
vytyagival iz-pod pokojnika zheleznuyu krovat'.
Vynesli pokojnika, zavernutogo v bumagu,
polozhili pokojnika na grobovuyu kolymagu.
Pod®ehal k domu grobovoj sharaban.
Zabil v serdcah trevogu gromovoj baraban.
1933
--------
Neizvestnoj Natashe
Skrepiv ochki prostoj verevkoj, sedoj starik chitaet knigu.
Gorit svecha, i mglistyj vozduh v stranicah vetrom shelestit.
Starik, vzdyhaya gladit volos i hleba cherstvuyu kovrigu,
Gryzet zubov bylyh ostatkom i gromko chelyust'yu hrustit.
Uzhe zarya snimaet zvezdy i fonari na Nevskom tushit,
Uzhe konduktorsha v tramvae branitsya s p'yanym v pyatyj raz,
Uzhe prosnulsya nevskij kashel' i starika za gorlo dushit,
A ya stihi pishu Natashe i ne smykayu svetlyh glaz.
23 yanvarya 1935
--------
Ne'teper'
|to est' |to.
To est' To.
|to ne est' |to.
Ostal'noe libo eto, libo ne eto.
Vse libo to, libo ne to.
CHto ne to i ne eto, to ne eto i ne to.
CHto to i eto, to i sebe Samo.
CHto sebe Samo, to mozhet byt' to, da ne eto, libo eto, da ne to.
|to ushlo v to, a to ushlo v eto. My govorim: Bog dunul.
|to ushlo v eto, a to ushlo v to, i nam neotkuda vyjti i nekuda prijti.
|to ushlo v eto. My sprosili: gde? Nam propeli: tut.
|to vyshlo iz tut. CHto eto? |to TO.
|to est' to.
To est' eto.
Tut est' eto i to.
Tut ushlo v eto, eto ushlo v to, a to ushlo v tut.
My smotreli, no ne videli.
A tam stoyali eto i to.
Tam ne tut.
Tam to.
Tut eto.
No teper' tam i eto i to.
No teper' i tut eto i to.
My toskuem i dumaem i tomimsya.
Gde zhe teper'?
Teper' tut, a teper' tam, a teper' tut, a teper' tut i tam.
|to bylo to.
Tut byt' tam.
|to, to, tam, byt', YA, My, Bog.
29 maya 1930
--------
Strast'
YA ne imeyu bol'she vlasti
tait' v sebe lyubovnye strasti.
Menya natura pobedila,
ya, ozverev, gryzu udila,
iz nosa valit dym stolbom
i volos dvizhetsya ot strasti nado lbom.
Ah esli b mne imet' by galstuk nezhnyj,
syurtuk iz sizogo sukna,
stoyat' by v poze mne nebrezhnoj,
smotret' by sverhu iz okna,
kak po dorozhke belosnezhnoj
ko mne toropitsya ona.
YA ne imeyu bol'she vlasti
tait' v sebe lyubovnye strasti,
oni kipyat vo mne ot zlosti,
chto moj predmet lyubvi menya k sebe ne priglashaet v gosti.
Uzhe dva dnya ne videl ya predmeta.
Na tretij konchu zhizn' iz pistoleta.
Ah, esli b mne iz |rmitazha
nazlo sopernikam-vragam
ukrast' by pistolet Lepazha
i, vzor napraviv k oblakam,
vdrug pered nej iz ekipazha
upast' by zamertvo k nogam.
YA ne imeyu bol'she vlasti
tait' v sebe lyubovnye strasti,
oni menya kak list issushat,
kak bashnyu vremenem, razrushat,
narvut na koz'i nozhki,s tabakom raskuryat,
sotrut v pesok i izmechulyat.
Ah, esli b mne predmetu strasti
pereskazat' svoyu tosku,
i, razorvav sebya na chasti,
otdat' by ej sebya vsego i po kusku,
i byt' by s nej vdvoem na mnogo let v lyubovnoj vlasti,
poka nad nami ne prib'yut mogil'nuyu dosku!..
7 yanvarya 1933
--------
* * *
Po vtornikam nad mostovoj
Vozdushnyj shar letal pustoj.
On tiho v vozduhe paril;
V nem kto-to trubochku kuril.
Smotrel na ploshchadi, sady,
Smotrel spokojno do sredy,
A v sredu lampu potushiv,
On govoril: "Nu, gorod zhiv".
1928
--------
* * *
Veter dul. Tekla voda.
Peli pticy. SHli goda.
A iz tuchi k nam na zemlyu
padal dozhdik inogda.
Vot v lesu prosnulsya volk
fyrknul, kriknul i umolk
a potom iz lesu vyshel
zlyh volkov ogromnyj polk.
Starshij volk uzhasnym glazom
smotrit zhadno iz kustov
CHtoby zhertvu zubom razom
razorvat' na sto kuskov.
Temnym vecherom v lesu
ya pojmal v kapkan lisu
dumal ya: domoj priedu
lis'yu shkuru prinesu.
12 avgusta 1933
--------
* * *
Fadeev, Kaldeev i Pepermaldeev
odnazhdy gulyali v dremuchem lesu.
Fadeev v cilindre, Kaldeev v perchatkah,
a Pepermaldeev s klyuchom na nosu.
Nad nimi po vozduhu sokol katalsya
v skripuchej telezhke s vysokoj dugoj.
Fadeev smeyalsya, Kaldeev chesalsya,
a Pepermaldeev lyagalsya nogoj.
No vdrug neozhidanno vozduh nadulsya
i vyletel v nebo goryach i goryuch.
Fadeev podprygnul, Kaldeev sognulsya,
a Pepermaldeev shvatilsya za klyuch.
No stoit li trusit', podumajte sami,-
davaj mudrecy tancevat' na trave.
Fadeev s kartonkoj, Kaldeev s chasami,
a Pepermaldeev s knutom v rukave.
I dolgo, veselye igry zateyav,
poka ne prosnutsya v lesu petuhi,
Fadeev, Kaldeev i Pepermaldeev
smeyalis': ha-ha, ho-ho-ho, hi-hi-hi!
18 noyabrya 1930
* V drugom variante: "Haldeev, Naldeev i Pepermaldeev..."
--------
* * *
Letyat po nebu shariki,
letyat oni, letyat,
letyat po nebu shariki,
blestyat i shelestyat.
Letyat po nebu shariki,
a lyudi mashut im,
letyat po nebu shariki,
a lyudi mashut im.
Letyat po nebu shariki,
a lyudi mashut shapkami,
letyat po nebu shariki,
a lyudi mashut palkami,
letyat po nebu shariki,
a lyudi mashut bulkami,
letyat po nebu shariki,
a lyudi mashut koshkami,
letyat po nebu shariki,
a lyudi mashut stul'yami,
letyat po nebu shariki,
a lyudi mashut lampami,
letyat po nebu shariki,
a lyudi vse stoyat,
letyat po nebu shariki,
blestyat i shelestyat.
A lyudi tozhe shelestyat.
1933
--------
Padenie vod
Stuknul v pechke molotok,
ruhnul ob pol potolok:
nado mnoj otkrylsya hod
v beskonechnyj nebosvod.
Poglyadi: nebesnyh vod
l'yutsya reki v zemlyu. Vot
ya podumal: podozhdi,
eto ruhnuli dozhdi.
Tuhnet pechka. Spyat drova.
Moknut sosny i trava.
Na trave stoit petuh
On glyadit v nebesnyh muh.
Muhi, snov zhivye tochki,
layut pesni na cvetochke. Muhi:
Poglyadite, muhi, v nebo,
tam sidit boginya Geba.
Poglyadite muhi, v more,
tam unynie i gore
nad vodoj kolyshut par.
Glyan'te, muhi, v samovar! Muhi:
V samovar glyadim, podrugi,
tam pary vstayut uprugi,
lezut v chajnik. On letit.
Vodu v chashke kipyatit.
V'etsya v chashke kipyatok.
Glyan'te, muhi, epilog! Muhi:
|to kryshi razletelis',
otkryvaya v nebo hod,
eto zvezdy razvertelis',
sokrashchaya chisel god.
|to vod nebesnyh reki
pali v zemlyu iz dyry.
|to zvezd nebesnyh greki
shlyut na zemlyu nam dary.
|to stuknul molotok.
|to ruhnul potolok.
|to skripnul taburet.
|to muhi layut bred.
v s £
24 yanvarya 1930
--------
* * *
Vot i Vut chas.
Vot chas vsegda tol'ko byl, a teper' tol'ko polchasa.
Net, polchasa vsegda tol'ko bylo, a teper' tol'ko chetvert' chasa.
Net, chetvert' chasa vsegda tol'ko bylo, a teper' tol'ko vos'mushka chasa.
Net, vse chasti chasa vsegda tol'ko byli, a teper' ih net.
Vot chas.
Vut chas.
Vot chas vsegda tol'ko byl.
Vot chas vsegda teper' byt'.
Vot i Vut chas.
1930
--------
* * *
Skazhu tebe po sovesti,
kak delaetsya nasha mysl',
kak voznikayut korni razgovorov,
kak pereletayut slova ot sobesednika k sobesedniku.
Dlya etogo nado molcha prosidet' nekotoroe vremya,
starayas' ulovit' hotya by zv£zdochku,
chtoby bylo, kak govoritsya, s chego rasputat' svoyu sheyu
dlya povorotov ochen' privetlivym znakomym i neznakomym sobesednikam.
Pozdorovavshis', podnesi hozyajke gorst' valunov
ili inuyu pripas£nnuyu cennost'
v vide bulavki, ili yuzhnogo ploda, ili yalika
dlya progulki po ozeru v tihiya solnechnyya pogody,
kotorymi tak skup severnyj klimat,
gde vesna prihodit inoj raz s poryadochnymi opozdaniyami,
takim obrazom, chto eshch£ v iyune mesyace
komnatnaya sobaka spit, ukryvshis' odeyalom,
kak chelovek -- muzhchina, zhenshchina ili reb£nok,
i vs£ zhe drozhit ot oznoba.
Inoj raz ber£t prosto zloba
na poryadok smeny
tepla i holoda.
Vot vremya luny to staro, to molodo,
vo mnogo yasnee neponyatnoj putanicy pogod.
Uch£nye nablyudayut iz goda v god
puti i vliyaniya ciklonov,
do sih por ne smeya ugadat': budet li k vecheru dozhd'.
I ya polagayu, chto Pavel Nikolaevich Filonov
imeet bol'she vlasti nad tuchami.
Kto hochet vozrazit', proshu zadumannoe ispolnit'.
Dlya vozrazhenij umnyh, ili sil'nyh,
ili strastnyh, svoevremennyh i bozhestvennyh,
ya pripas instrumenty, sposobnye raskovyryat' lyubuyu mysl' sobesednika.
YA vs£ obdumal, vzvesil, pereschital i peremnozhil
i vot hozyajke podnoshu,
kak dar pustynnika,
dlya spora ochen' vazhnyj nabor instrumentov.
Derzhite, milaya hozyajka, moj podarok
i spor'te, skol'ko vam ugodno.
28 iyunya 1931
--------
* * *
Molchite vse!
A mne molchat' nel'zya:
ya byl odnazhdy v Anglii, druz'ya.
Peredo mnoj otkrylsya pir:
sidelo sorok chelovek
na kreslah stilya pol-ampir,
prekrasno prisposoblennyh dlya neg.
Zal osveshchalo elektrichestvo.
YA vizhu: vdrug Ego Velichestvo,
rukoj mantil'yu skinuv s plech,
proiznesti gotovo rech'.
Tut srazu muhi poleteli,
proizvodya osobyj shum,
a vse ispuganno glyadeli
i napryagali tshchetno um.
Vdrug vhodit v zal v prostoj nakidke
kakoj-to strannyj grazhdanin
i, korolyu dav pod mikitki,
saditsya mrachno v ceppelin,
i, zavedya rukoj pruzhinu,
nogami bystro zhm£t pedal',
i napravlyaet vverh mashinu,
i uletaet bystro vdal'.
Snachala vse ostolbeneli:
ne slyshno bylo vzdoha.
Potom tarelki zazveneli,
i podnyalas' uzhasnaya sumatoha.
Korol' zubami gryz podushki,
to v stenu stukal kulakom,
to, prikazav strelyat' iz pushki,
skakal v podshtannikah krugom,
to rval kakuyu-to bumagu,
to, podskochiv nezhdanno k flagu,
sryval ego dvizhen'em voli,
to padal vdrug ot strashnoj boli.
24 avgusta 1933
--------
Obrashchenie uchitelej k svoemu ucheniku grafu Dekonu
My dob'£msya ot tebya poleznyh znanij,
Slomaem tvoj upryamyj nrav.
Rasch£t i smysl nauchnyh zdanij
V tebya iz knig napustim, graf.
Togda ty srazu vs£ pojm£sh'
I po-inomu poved£sh'
Svoi nelepye poryadki.
Dovol'no my s toboj, bolvan, igrali v pryatki --
Vs£ po-drugomu povern£m:
CHto bylo noch'yu, stanet dn£m.
Tvo£ bessmyslennoe chten'e
Napravim srazu v koleyu,
I myslej burnoe kipen'e
My prevratim v nauk struyu.
Ot zhenskih laskovyh ulybok
My sredstvo vernoe najd£m,
Ot grammaticheskih oshibok
Rukoj umeloj otved£m.
Tvoj son, besputnyj i bessvyaznyj,
Poroyu chistyj, poroyu gryaznyj,
My podchinim zakonam veka,
My sozdadim bol'shogo cheloveka.
I v tajnu materialisticheskoj polemiki
Tebya vved£m s otkrytymi glazami,
Tuda, gde tol'ko akademiki
Sidyat, sverkaya ordenami.
My prived£m tebya tuda,
Skazhi skorej nam tol'ko: da.
Ty sredi pervyh budesh' pervym.
Likuet mir. Ne v silah nervam
Takoj muzyki slyshat' ston,
I r£v tolpy, i zvon litavrov,
So vseh storon venki iz lavrov,
I shapki vverh so vseh storon.
Krylami vozduh rassekaya,
Aeroplan parit nad mirom.
Cvetok, iz kryl'ev upadaya,
Letit, vlekomyj proch' efirom.
Cvetok tebe prednaznachalsya.
On dolgo v vozduhe kachalsya,
I, opisav dugi krivuyu,
Cvetok upal na mostovuyu.
CHto budet s nim? Nikto ne znaet.
Byt' mozhet, zhenskaya ruka
Cvetok, podnyavshi, prilaskaet.
Byt' mozhet, strashnaya noga
Ego stopoj k zemle pridavit.
A mozhet, mir ego ostavit
V pokoe sladostnom lezhat'.
Kuda idti? Kuda bezhat',
Kogda tolpa krugom grohochet
I pushki dymom vverh palyat?
Uzh dym v glazah slezoj shchekochet
I lby ot grohota bolyat.
CHasy nebesnye slomalis',
I den' i noch' v odno smeshalis'.
To solnce, zv£zdy il' komety?
Il' bomby, svechi i rakety?
Il' iskry syplyutsya iz glaz?
Il' eto konchen mir kak raz?
Otveta net. Lish' vopl', i kriki,
I ston, i ruki vverh, kak piki.
Tak znaj! Kogda prihodit slava,
Proshchaj spokojstie tvo£.
Ona vpolzaet v mysl', i, pravo,
Uzh luchshe ne bylo b e£.
No put' izbran. Somnen'ya net.
Dover'sya nam. Zabud' mechty.
Projd£t eshch£ nemnogo let,
I vechno slaven budesh' ty.
I, zvonkoj slavoj upo£nnyj,
Ty budesh' mir soboj venchat',
I bog toboyu put' projd£nnyj
V skrizhalyah budet otmechat'.
1934
--------
ANDOR
Myach letel s tremya krestami
bystro lyudi vse mestami
pomenyalis' i galdya
ustremilis' daby myach
pod kalitku ne pronik
ustremilis' napryamik
eka vylezla pruzhina
iz sobach'ej konury
vyshinoyu v pol-arshina
i zalayala kry-kry
odnu minutu vse stoyali
tikal v roshche metronom
potom vse snova poskakali
vazhno nyuhaya doloto
prishivaya otletevshie pugovicy
no eto bylo vs£ ne to
dula smelaya zhelezka
impoputnyj koreshok
i ot shuma i ot pleska
solnce szhalos' na vershok
kogda sam syn, vernee myach
letel krasivyj impoputnyj
podprygnet okolo rumyach
rukami pleshchet u vorot
vozdushnyj golubec
potom sovsem naoborot
lozhitsya vo dvorec
i medlenno stonet
shataya slovar'
i dumy palkoj gonit:
proch' proch' brodyagi
stupajte v gosti k Anne Koryage.
I dumy shataya zhivogo leshcha
topchet nogami kaloshi ishcha
volshebnaya noch' nastupaet
volshebnaya noch' nastupaet
volshebnaya koshka s®edaet smetanu
volshebnyj starik dolgo kashlyaya dremlet
volshebnyj stoit pod vorotami dvornik
volshebnaya shishka risuet kartinu:
volshebnuyu lozhad' s volshebnoj uzdechkoj
volshebnaya prichka glotaet svistul'ku
i sev na cvetochek volshebno svistit
ah devochki kukolki gde vashi lentochki
u nyani v perednike ostrye shchepochki
ah devochki durochki
polno tuzhit'
holodnye snegurochki
budut zemlyu storozhit'.
13-14 yanvarya 1930
--------
Probuzhdenie elementov
Bog prosnulsya. Otper glaz,
vzyal peschinku, brosil v nas.
My prosnulis'. Vyshel son.
CHuem utro. Slyshim ston.
|to sonnyj zver' zevnul.
|to skripnul tiho stul.
|to sonnyj, razomlev,
tyanet golovu sam lev.
Spit dvurogaya koza.
Dremlet gibkaya loza.
Vot nochnuyu gonit len' --
Izo mha vsta£t olen'.
Telo strojnoe nes£t,
shkuru t£mnuyu tryas£t.
Vot prosnulsya v pole pen':
znachit, utro, znachit, den'.
Nad zeml£j cvetok ne spit.
Ptica-pigalica letit,
smotrit: my stoim v gorah
v dlinnyh bryukah, v kolpakah,
kolpakami lovim ten',
slavoslovim novyj den'.
v s £
18 yanvarya 1930
--------
* * *
-- Mne vs£ protivno.
Mig i vechnost'
menya uzh bol'she
ne prel'shchayut.
Kak strashno,
esli mig odin do smerti,
no vechno zhit' eshch£ strashnee.
A k neskol'kim godam
ya bezrazlichna.
-- Togda voz'mi vot etot sharik --
nauchnuyu model' vselennoj.
No nikogda ne obol'shchaj sebya nadezhdoj,
chto forma shara --
istinnaya forma mira.
Dejstvitel'no,
my k sharu chuvstvuem pochten'e
i dazhe pered sharom snimem shlyapu:
lish' tol'ko to vysokij smysl imeet,
chto uzna£t v svoej prirode beskonechnoj.
SHar beskonechnaya figura.
-- Mne kazhetsya --
ya prosto dura.
Mne shar napominaet myach.
No chto takoe shar?
SHar derevyannyj,
prosto dereva obrubok.
V n£m smysla men'she, chem v polene.
Poleno luchshe tem,
chto v pech' hotya by legche lezet.
Odnako ya soobrazhayu:
planety vse pochti sharoobrazny.
Tut est' nad chem zadumat'sya,
no ya bessil'na.
-- Odnako ya tebe sovetuyu podumat':
chem nizhe proyavlenie prirody,
tem dal'she otstoit ono ot formy shara.
Slomaj kusok obyknovennogo granita --
i ty uvidish' ostruyu poverhnost'.
No esli ty ne verish' mne, golubka,
to nichego tebe skazat' ob etom bol'she ne mogu.
-- Ah net, ya veryu,
ya stradayu,
umom pytayus' vniknut' v sut'.
No gde mne sily vzyat',
chtob ulovit' umom znachen'e formy.
YA zhenshchina,
i mnogoe sokryto ot menya.
Moya struktura prednaznachena prirodoj
ne dlya raskrytiya nebesnyh tajn prirody.
K lyubvi stremyatsya moi ruki.
YA slyshu laskovye zvuki.
I vs£ na svete mnoj zabyto --
i vremya kon',
i kazhdoe mgnovenie kopyto.
Vs£ pogiblo. Mir bledneet.
Zvezdy rushatsya s nebes.
Den' svernulsya. Mig dlinneet.
Gibnut kamni. Sohnet les.
Tol'ko ty stoish', uchitel',
neizmennoyu figuroj.
CHto ty hochesh', moj muchitel'?
Moj muchitel' belokuryj?
V tvo£m vzglyade svetit lozh'.
Ah, zachem ty vynul nozh!
6 avgusta 1933
--------
(stilizaciya drevnego zagovora)
Na siyanii dnya mesyaca iyunya
govoril® Daniil® s oknom®
slyshannoe sohranil®
i tkim® obrazom® uvidet' dumaya svet®
govoril® solncu: solnce posveti v menya
protkni menya solnce sem' raz®
ibo devyat'yu drami zhiv® ya
sledu zlosti i zavisti vyhod® niz®
pishche hlebu i vode rot® moj
strasti fizike yazyk® moj
vy i dhaniyu nozdryami put'
dva uha dlya slushaniya
i svetu okno glaza moi
1931
--------
Razmyshlenie o device
Prijdya k Lipavskomu sluchajno,
Otmetil ya v ume svoem:
Priyatno vdrug neobychajno
Ostat'sya s devushkoj vdvoem.
Kogda ona projdet vozdushnoj
Pohodkoj -- ty ne govorish';
Kogda ona rukoj poslushnoj
Tebya kosnetsya -- ty gorish';
Kogda ona slegka tancuya
I nozhkoj po polu skol'zya
Mladuyu grud' dlya poceluya
Tebe podstavit, -- to nel'zya
Ne vskriknut' gromko i lyubezno,
S mladoj grudi pylinku sdut',
I znat', chto moloduyu grud'
Ustami trogat' bespolezno.
21 yanvarya 1935
--------
Anton i Mariya
Stuchalsya v dver' Anton Bobrov.
Za dver'yu, v stenu vzor napraviv,
Mariya v shapochke sidela.
V ruke blestel kavkazskij nozh,
chasy pokazyvali polden'.
Mechty bezumnye ostaviv,
Mariya dni svoi schitala
i v serdce chuvstvovala drozh'.
Smushchen stoyal Anton Bobrov,
ne poluchiv na stuk otveta.
Meshal za dver' vzglyanut' tajkom
v zamochnoj skvazhine platok.
CHasy pokazyvali polnoch'.
Anton ubit iz pistoleta.
Mariyu nozh pronzil. I lampa
ne svetit bol'she v potolok.
26 yanvarya 1935?
--------
* * *
YA znayu, pochemu dorogi,
otryvayas' ot zemli,
igrayut s pticami,
vethie vetochki vetra
kachayut korzinochki, sshitye dyatlami.
Dyatly begut po stvolam,
derzha v rukah karandashiki.
Von iz dupla vyletaet butylka
i napravlyaet svoj pol£t k ozeru,
chtob napolnit'sya vodoj,--
to-to obraduetsya dub,
kogda v ego seredinu
vstavyat vodyanoe serdce.
YA prohodil mimo dvuh golubej.
Golubi stuchali kryl'yami,
starayas' napugat' lisicu,
kotoraya ostrymi lapkami
ela golubinyh ptenchikov.
YA podnyal tetrad', otkryl e£
i prochital semnadcat' slov,
sochin£nnyh mnoyu nakanune,--
momental'no golubi uleteli,
lisica sdelalas' malen'kim spichechnym korobkom.
A mne bylo chrezvychajno veselo.
1931
--------
* * *
Goroh tebe v spinu.
Popadi tebe bulyzhnik
pod lopatku.
Padaj, padaj.
Bez dvizhen'ya
na zemle,
raskinuv ruki,
otdohni.
Mnogo begal,
utomilsya.
Nogi stali volochit'sya.
Vzor steklyannyj
perestal metat' kop'£
v glub' predmetov.
Syad' na stul --
zazhgi sigaru.
|to luchshe,
chem lezhat', raskinuv ruki,
na zemle.
Posmotri --
na nebe solnce,
v svetlom vozduhe letayut
pticy,
na cvetah sidyat strekozy
i zhuki.
Von goroh, k tebe letyashchij,
tol'ko spinu poshchekotit,
a bulyzhnik ot lopatki,
budto myachik, otletit.
Vstan', vstan'.
Podojdi pohodkoj tv£rdoj
k centru mira,
gde volna reki Batobr
pni sryvaet s beregov
i na kamne umnyj bobr
derzhit rybu mezh klykov.
Lyudi, zveri i predmety
nic padut pered toboj,
i na lbu tvo£m vysokom
vspyhnet yarkij lampion.
23 yanvarya 1934
--------
Radost'
Mys Afilej:
Ne skazhu, chto
i v ch£m otlichie pustogo razgovora
ot razgovora o veshchah tekuchih
i, dazhe luchshe, o veshchah takogo roda,
v kotoryh mozhno usmotret'
prichinu zhizni, vremeni i sna.
Son -- eto ptica s rukavami.
A vremya -- sup, vysokij, dlinnyj i shirokij.
A zhizn' -- eto vremeni noga.
No ne skazhu, chto mozhno govorit' ob etom,
i v ch£m otlichie pustogo razgovora
ot razgovora o prichine
sna, vremeni i zhizni.
Da, vremya -- eto sup kruchiny,
a zhizn' -- derevo luchiny,
a son -- pustynya i nichto.
Molchite.
V razgovore hot' o ch£m-nibud'
vsegda prisutstvuet zhelan'e
skazat' hotya by chto-nibud'.
I vot, v koryto spryatav nogi,
vody mutnye boltaj.
My, ves£lye, kak bogi,
edem k t£te na Altaj.
T£tya:
Zdravstvuj, zdravstvuj,
put'sha pegij,
uzh ne ty li, putnik, tut
hochesh' bukvam abevegi
iz chernil pridelat' knut?
YA -- staruha, ty -- plecho,
ya -- proreha, ty -- svecha.
To-to budet goryacho,
koli v uho morecha!
Mys Afilej:
Ne vdavajtes',
a vdavejtes',
ne pugajtes',
a pugejtes'.
Vs£ nastignet estega:
est' i guki, i snega.
T£tya:
Nu polzi za vorotnik.
Ty rodnik i ty krutnik.
Mys Afilej:
A ty, t£tya, ne hile,
ty mikuka na hile.
T£tya:
Vroz' i pryamo i vsednej,
mokla radosti vidnej.
Hot' i v Bibli byl potop,
no ne tuple, a kotop.
Mys Afilej:
Hvadu gl£vla govori.
Kto,-- skazali,-- glavari?
Meden' v ocipe gadaj
ili <nrzb.>
T£tya:
YA -- staruha bez ochkov,
ne vidat' mne pyatachkov,--
vizhu v morde burachok,--
Nu tak znachit -- pyatachok!
Mys Afilej:
Ty, staruha, ne vilyaj,
koku-maku ne verti,
pokazhu tebe -- gulyaj! --
budesh' kisnut' vzaperti.
Gde kontyl'? i gde montyl'?
Gde dvudlinnaya merla?
T£tya (tryasyas'):
Oj-de, lyudi, ne bundyl',
ya so strahu pomerla.
Mys Afilej (dostavaya karandash):
Proch', proch', proch'!
Otojdi,
t£tya, radosti reka,
nazem' vily pokladi!
Pozhalejte moryaka.
T£tya:
Ty ne vri i ne skuvri,
vizhu v zhile shushnost' ya,
ty moj duh ne oskverni,
potomu chto skushnost' ya.
Mys Afilej:
Potomu chto skushnost' ya.
T£tya:
E, eda mne ni k chemu:
esh', i esh', i esh', i esh'.
Ty podumaj, pochemu
vs£ zemnoe -- plesh' i gresh'?
Mys Afilej (podhvatyvaya):
|to verno, plesh' i gresh'!
Kogda spish', togda ne esh',
kogda esh', togda ne spish',
kogda hodish', to gremish',
a gremish',-- tak i bezhish'.
No varen'e -- ne eda,
sunesh' lozhku v rot, glyadish' --
nado saharu.
Beda!
T£tya:
Ty, gordyni pecheneg,
polon laski, polon neg,
prilaskaj menya za grud',
tol'ko syadem gde-nibud'.
Mys Afilej:
Daj mne ruku i cvetok,
daj mne zubki i svistok,
daj mne nozhku i grafin,
daj mne broshku i parafin.
T£tya:
Lyag i spi, i vidi son,
budto v pole hodit slon,
net! ne slon, a doktor Bull',
on nes£t na palke nul',
tol'ko eto uzh ne po-,
uzh ne pole i ne le-,
uzh ne les i ne balko-,
ne balkon i ne chepe-,
ne chepec i ne svin'ya,--
tol'ko ty da tol'ko ya.
Mys Afilej:
Ah, kak ya rad i kak schastliv,
t£tya, radosti reka,
t£tya, sliva mezhdu sliv,
pozhalejte moryaka.
T£tya:
Nu, vlepi mne pocelujchik
pryamo v sosku i v nozdryu,
moj bubenchik, heruvimchik,
na kolenki posadi,
sboku shar' menya glazami,
a rukami pozadi.
Mys Afilej:
|to, t£tya -- hm! -- chudnaya
osenila tebya mysl'.
CHto ty smotrish', kak Danaya,
mne v glaza, ishcha blazhenstvo,
chto tverdish' ty mne: "odna ya
dlya tebya prishla s vershiny
San-Bernara...-- t'pfu! -- Altaya,
prinesla tebya arshinom..."
T£tya:
Nu arshiny, tak arshiny,
nu s vershiny, tak s vershiny.
Delo v tom, chto ya nagaya.
Lyubit kto tebya drugaya?
Mys Afilej:
Da, drugaya, i poluchshe,
i poluchshe, i pochishche,
posvezhej i pomolozhe!
T£tya:
Bozhe! Bozhe! Bozhe! Bozhe!
Mys Afilej (peremeniv noski):
Ty sama pojmi,-- ya molod,
molod, svezh, tebe ne para,
ya udaryu, budto molot,
ya dyshu -- i mnogo para.
T£tya:
YA odna dyshu, kak rota,
no v grudi moej mokrota,
ya udaryu, kak mashina,
kub navylet v pol-arshina.
Mys Afilej:
Verno, vizhu, ty upryama,
t£tya, radosti reka,
t£tya, mira panorama,
pozhalejte moryaka.
T£tya:
Poglyadi -- ved' ya, rydaya,
na kolenyah pred toboj,
ya kak prezhde, molodaya,
s liroj v pal'cah i s truboj.
Mys Afilej (prygaya ot radosti):
To-to radosti potok!
YA premudrosti motok!
11 noyabrya 1930
--------
Iskushenie
Posvyashchayu K. S. Malevichu
CHetyre devki na poroge:
Nam u dveri nogi lomit.
Dernem, sestry, za kol'co.
Ty vzojdi na holmik tut zhe,
skin' rubashku s golyh plech.
Ty vzojdi na holmik tut zhe,
skin' rubashku s golyh plech.
CHetyre devki, sojdya s poroga:
Byli my na tom poroge,
pesni peli. A teper'
ne pechal'tes' vy, podrugi,
skinem plechi s kosyaka.
Hor:
Vse chetyre. My zhe tol'ko
skinem plechi s kosyaka.
CHetyre devki v perspektive:
Nashi ruki mnogogranny,
nashi golovy sedy.
Povernuv glaza k vostoku,
vidim nezhnye sledy.
Lish' podnyat'sya na arshin --
s nezapamyatnyh vershin
vse ischeznet, kak plita,
budet klumba polita.
My zhe hvalimsya naryadom,
my likuem celyj den'.
Ty vzojdi na holmik ryadom,
plechi kruglye razden'.
Ty vzojdi na holmik ryadom,
plechi kruglye razden'.
CHetyre devki, ischeznuv:
GROH-HO-CHCHA!
Polkovnik pered zerkalom:
Usy, zavejtes'! SHagom marsh!
Prinikni, sablya, k moim bokam.
Ty, greben', volos rascheshi,
a ya, rossijskij kavaler,
ne dvinus'. Len' mne ili chto?
Ne znayu sam. Vertis', hohol,
spadaj v tarelku, boroda.
Ujdu, chtob shporoj prozvenet'
i vzyat' chuzhie goroda.
Odna iz devic:
Polkovnik, vy rasstroeny?
Polkovnik:
O, net. YA ploho vyspalsya.
A vy?
Devica:
A ya rasstroena, uvy.
Polkovnik:
Mne zhalko vas.
No est' nadezhda,
chto eto vse projdet.
YA vam sovetuyu razvlech'sya:
hotite v les? -- tam sosny zhutki...
Il', mozhet, v operu? -- Togda
ya vypishu iz Anglii karety
i dazhe kuchera. Kuplyu bilety,
i my poedem na drezine
smotret' princessu v apel'sine.
YA znayu: vy sovsem rebenok,
boites' blizosti so mnoj.
No ya lyublyu vas...
Devica:
Proch', nahal!
Polkovnik ruchkoj pomahal
i vyshel, zubom skrezheshcha,
kak dym vyhodit iz pryshcha.
Devica:
Podrugi! Gde vy?! Gde vy?!
Prishli chetyre devy,
skazali: "Ty zvala?"
Devica (v storonu):
YA zla!
CHetyre devicy na podokonnike:
Ty ne hochesh' nas, Elena.
My ujdem. Proshchaj, sestra!
Kak smeshno tvoe koleno,
nozhka belaya vostra.
My stoim, tvoi podrugi,
mesta netu nam prilech'.
Ty vzojdi na holmik kruglyj,
skin' rubashku s golyh plech.
Ty vzojdi na holmik kruglyj,
skin' rubashku s golyh plech.
CHetyre devicy, sojdya s podokonnika:
Nashi ruki podnimalis',
nashi golovy tekli.
YUbki seren'kie bilis'
na prostornom skvoznyake.
Hor:
|j, vy tam, ne prostudites'
na prostornom skvoznyake!
CHetyre devicy, glyadya v mikroskop:
My glyadeli drug za drugom
v nehoroshij mikroskop.
CHto tam bylo, my ne skazhem:
my teper' bez yazyka.
Tol'ko bylo tam krylechko,
vilsya holmik zolotoj.
Nad holmom bezhala rechka
i devica za vodoj.
Govoril togda polkovnik,
glyadya vsled i goryacho:
"Ty vzojdi na etot holmik,
obnazhi svoe plecho.
Ty vzojdi na etot holmik,
obnazhi svoe plecho."
CHetyre devicy, ischeznuv i zamolchav:
? POCH-CHEM-MU!?
v s £
18 fevralya 1927
--------
Ku, SHCHu, Tarfik, Ananan
Tarfik:
YA gorod pozabyl
ya pozabyl dvizhen'e
tolpu zabyl konya i dvigatel'
i chto takoe stul
tverzhu mahaya zubom
gortan' soglasnymi napryazhena
ona grudi kak by zhena
a grud' zhena hrebtu
hrebet podoben istukanu
hvataet kop'ya na letu
hrebet zashchita selezenok
otec i pamyatnik spiny
opora gibkih suhozhilij
dva serdca kruglyh kak bliny
ya pozabyl sravnitel'nuyu anatomiyu
gde zhila trepyhaet
gde raspolozheno predplech'e
ruka otkudova mahaet
na ostrove mhom pokrytom
zhivu nochuyu pod korytom
pchelu slezhu glaz ne spuskaya
ob ostrov b'et volna morskaya
dorogi cheloveka zlogo
i per'ya s kamushkov pticelova.
Ku:
Na kazhdom uchastke otdel'nyh morej
dva cheloveka zhivut poskorej,
chem tolpy idushchih v goru dikarej.
Na kazhdoj skale odinochnyh trav
grehovnye mysli poprav
zhivet pustynnik sedous i brav.
YA Ku propovednik i Lammed--Vov
sverhu bezdna snizu rov
po bokam tolpy l'vov
ya vash otvet zaranee chuyu
gde vremya sohnet po pustynyam
i smuglyj mavr neset prashchu
nauku v dar neset latynyam
otvet prol'etsya kak otkaz
"net zhizn' mne milee
ot zverya ne otvesti mne glaz
menya vlechet k zemle rukami kleya".
YA Ku stoya na vashih makovkah
govoryu:
shkap soedinenie treh sil
bej v centr mnozhestva skripuchih per'ev
sogbennyh spin myshinyh ryl'c!
vas li chernaya zavist' klyanet
kotoryj skryvayas' uhodit vpered
lozhitsya za ugol vladyka umov.
I tysyacha myshic vyhodit iz domov.
No shkap nad vami est' Lammed -- Vov.
Dal'she sila inzhenera
rost, grud', opora, shar
cveti v bumagah nezhnaya Vera
i polnyj tvoih ust pozhar.
Glasit Nekotoryj Sapog:
est' vrazhdebnyh zontikov potok
v tom potoke ne rasti rostok.
Moe vysokoe Soobrazhenie
kak flyuger povernuto na vostok.
Tam stoit slagaya chasti
kupol kryshi tochno hram.
Lyudi vhodyat v dveri nastezh'
vsyudu viden sor i hlam.
Tam derev'ya stenu kruzhat
shkap nesetsya schetom tri,
no vsegda glasit Naruzha:
"kak hotite. Vse vnutri."
Tarfik:
vot eto nebo
eti kushchi
eti doly
eti ryby
eti zveri, pticy, lyudi
eti muhi, leto, slivy
lodka sozdannaya chelovekom
dom na ploshchadi moego pana
ne uletet' mne sovsem naveki
cvety kidaya s aeroplana
kak zhe ya v tigrovoj shkure
pozabytyj vsem ogulom
uderzhu morya i buri
otkryvaya hod akulam
o pribrezhnye koleni
udaryaet val morskoj
skvoz' volnu begut oleni
ochi polnye toskoj
nebo ruhnet -- more vstanet
vody vzvoyut -- ryba kanet
lodka -- pervoe ditya
nozh kremnevyj; on svidetel'
zverem nad vodoj letya
posredi vozdu