Ocenite etot tekst:


   -----------------------------------------------------------------------
   Per. - M.Gilinskij.
   OCR & spellcheck by HarryFan, 18 August 2000
   -----------------------------------------------------------------------


   - Vzglyani, Archi, - skazal Dzhim Timberlejk,  napryazhenno  vsmatrivayas'  v
shchelku mezhdu dvumya tolstymi  brevnami  saraya.  -  Opyat'  k  nam  iscelitel'
pozhaloval.
   Archi Svenson podnyal golovu. On  byl  hud  i  temnovolos,  vechno  chem-to
ozabochen i sejchas vyglyadel mrachnee tuchi.
   - Mne ne nravitsya vyrazhenie ego lica, - zloveshche proiznes on.
   On  toroplivo  prinyalsya  za  nastrojku  mehanicheskih   perevodchikov   -
laringofonov i naushnikov, - nablyudaya za shirokoplechim ohrannikom s  zelenoj
kozhej, kotoryj otkryl dver' i otstupil na shag, propuskaya shamana:  krepkogo
starichka, raspolnevshego ot sytoj zhizni. Na  poyase  u  nego  visel  bol'shoj
kinzhal, iz kosichki na golove torchalo neskol'ko melkih obglodannyh  kostej,
a v ruke boltalsya nadutyj mochevoj puzyr' kakogo-to zhivotnogo.  On  byl  do
neprilichiya neopryaten,  s  obvislym  tolstym  zhivotom,  i  ostavlyal  krajne
nepriyatnoe vpechatlenie.
   - Privet, demony! - veselo zayavil on, i mehanicheskie perevodchiki tut zhe
zarabotali, prevrashchaya hryukan'e i shchelkan'e v obychnuyu chelovecheskuyu rech'.
   - Kretin!  -  Zagoreloe  lico  Timberlejka,  kazalos',  pokrasnelo  eshche
bol'she. - YA ustal povtoryat', chto my ne demony, a samye obychnye lyudi, takie
zhe, kak vy. U nas obshchie predki. Prosto vash narod prisposobilsya k  usloviyam
zhizni na etoj planete, o kotoroj vse davno zabyli. K tomu zhe...
   - Dorogoj moj, - perebil ego shaman, izyashchno pomahivaya mochevym puzyrem. -
Veryu,  veryu,  veryu.  Ni  sekundy  ne  somnevayus'.  No  predstav'te,  kakoj
perepoloh podymetsya, esli ya s vami soglashus'. V konce  koncov,  Rim  ne  v
odin den' stroilsya.
   - Znachit, vy priznaete, chto znaete o Rime! - vskrichal Timberlejk.
   - Odna iz nashih samyh lyubimyh legend, - promurlykal shaman. -  A  teper'
perejdem k delu...
   V otchayanii Timberlejk raspravil plechi, zhaleya tol'ko, chto v dopolnenie k
stal'nym muskulam ne vyshel rostom, kak Svenson, i do otkaza povernul ruchku
gromkosti:
   - YA TREBUYU, CHTOBY NAS NEMEDLENNO OSVOBODILI!
   - Ah, ah, ah! - voshishchenno proiznes shaman.  -  Kto  iz  vas  ostanetsya,
obyazatel'no dolzhen pokazat', kak pol'zovat'sya etoj shtukovinoj.
   - To est' kak - "kto ostanetsya"? - ispugannym, drozhashchim golosom sprosil
Svenson.
   - Vidite  li,  nash  sovet  starejshin  nakonec-to  prinyal  okonchatel'noe
reshenie...
   - S vashej pomoshch'yu, - provorchal Timberlejk.
   - Ne stanu skryvat', chto k moemu skromnomu  golosu  prislushalis'...  Po
krajnej mere, my prinyali vo vnimanie, chto kogda vy, dva demona,  prileteli
na   vashem   d'yavol'skom   zvezdolete,   to   ob®yasnili   svoe   poyavlenie
neobhodimost'yu spasti eshche kakih-to demonov. Dolzhen priznat'sya, pered  nami
stoyala nelegkaya zadacha: otpustit' vas,  chtoby  uberech'sya  ot  sglazu,  ili
svarit' na medlennom ogne v kipyashchem masle, chtoby drugim demonam  nepovadno
bylo.
   U Svensona otvalilas' chelyust'.
   - Odnako, nevziraya na trudnosti, sovet prinyal mudroe reshenie, dostojnoe
legendarnogo Solomona: odnogo iz vas my otpustim  na  volyu,  a  drugogo  -
svarim, kak tol'ko nastupit polnolunie. ZHdat' nedolgo.
   Na etot raz chelyust' otvalilas' ne u Svensona, kotoryj  zamer  na  meste
kak gromom porazhennyj, a u Timberlejka.
   - Kto... kto iz nas? - s trudom vygovoril on.
   SHaman gracioznym dvizheniem ruki opisal po vozduhu krug mochevym  puzyrem
i ukazal na Svensona.
   - Iggl', - skazal on.
   U Svensona podkosilis' nogi.
   - Biggl', - prodolzhal shaman,  kachnuv  puzyrem  v  storonu  Timberlejka,
toroplivo pytayushchegosya nastroit' mehanicheskogo perevodchika. Slova,  vidimo,
sostoyali iz nichego ne oznachayushchih slogov, potomu chto smysl ih tak i ostalsya
neponyaten.
   - Tiggl', rog, - propel shaman, netoroplivo pomahivaya puzyrem. -  Dzhabi,
ugi, siggl', blog. I togda... vyhodish'... ty! - Mochevoj puzyr' zamer pered
pobelevshim kak smert', Svensonom.
   - Pozdravlyayu, - skazal shaman, obrashchayas' k Timberlejku. - Vy - izbrannik
sud'by i smozhete vypolnit' vozlozhennuyu na vas missiyu. Dva demona,  kotoryh
vy ishchete, nahodyatsya nedaleko otsyuda. Poldnya puti. Idite pryamo po doline  i
svernite napravo ot Krasnoj Skaly.
   Po znaku shamana dvoe strazhnikov voshli v dver' saraya i, vzyav Timberlejka
pod ruki, potashchili k vyhodu.
   - Podozhdite! - zakrichal on, vspomniv ob oruzhii v kabine  upravleniya.  -
Mne nado koe-chto zabrat' iz zvezdoleta...
   - Ah! Uvy... no net, - s  sozhaleniem  otvetil  shaman.  -  My,  konechno,
provincialy, no ne do takoj zhe stepeni. Zdravyj smysl  u  nas  est'.  Tebe
pridetsya rasschityvat' tol'ko na sebya,  demon.  |j,  strazha,  dajte-ka  emu
horoshen'ko po golove, a potom otnesite do granicy.


   Primerno cherez polchasa, sidya na nebol'shom zhivopisnom holme, s  kotorogo
otkryvalsya vid na ogorozhennuyu chastokolom derevnyu, otkuda  ego  tol'ko  chto
vyshvyrnuli, Timberlejk ostorozhno potrogal razlamyvayushchuyusya ot boli  golovu.
On tshchatel'no proveril vmontirovannyj v shlem radioperedatchik,  no,  vidimo,
dubinka ne prichinila emu osobogo vreda. Vse  s  toj  zhe  tshchatel'nost'yu  on
nastroil ego na nuzhnuyu volnu.
   - Svenson? Archi? - skazal on, prizhimaya laringofon k gorlu. -  Archi,  ty
menya slyshish'?
   - Slyshu, - razdalsya v otvet utrobnyj  golos,  ishodyashchij,  kazalos',  iz
glubiny dushi, porazhennoj otchayaniem.
   - Razveselis', starina, - nachal bylo Timberlejk,  i  v  tu  zhe  sekundu
sdernul naushniki, derzha  ih  na  rasstoyanii  vytyanutoj  ruki,  poka  golos
postepenno ne zatih. - Archi, - proiznes on s uprekom, - ya ponimayu, chto  ty
volnuesh'sya, i poetomu ni v chem tebya ne vinyu, no...
   - Volnuyus'! - zavizzhali naushniki. - Oni hotyat menya s®est'!
   - S®est'?
   - Kogda prigotovyat v masle. Timberlejk,  dryan'  ty  edakaya,  vse  iz-za
tebya. Esli by...
   - Net, net! - vskrichal Timberlejk. - Pover', Archi, ya zdes' ni pri  chem.
|to u nih schitalka takaya, znaesh', vrode: enike, benike...
   - Ty prekrasno ponimaesh', o chem ya  govoryu.  Kogda  my  prizemlilis',  ya
hotel vzyat' s soboj oruzhie. No net, ty uveril menya, chto,  sudya  po  shkale,
oni prekrasno znayut istoriyu chelovechestva i ego dostizheniya...
   - No tak ono i est'. Oni vse znayut i ni vo chto ne veryat.
   - ...bolee togo, imenno ty nastoyal, chtoby my izmenili kurs.  Nado  bylo
ne sovat' nos v chuzhie dela, a letet'  pryamo  na  Drahmu-sem'  i  oformlyat'
zayavku, i togda voobshche nichego by ne proizoshlo. No tebe prispichilo otvetit'
na signal bedstviya. Signal bedstviya! Mogu posporit', chto eto byla zapadnya.
Tozhe mne SOS: "Pomogite!  Pomogite!  Pozhalejte  dvuh  obrechennyh  mamochek.
Spasite nashih detok!"
   - Archi, - s ukorom v golose proiznes Timberlejk. - Neuzheli  tebe  chisto
po-chelovecheski ne zhal' lyudej, popavshih v bedu?
   - Ochen' milo! - vozopili naushniki. - Kto eto govorit?  Menya  sobirayutsya
svarit' v masle, a on,  svobodnyj,  kak  ptichka,  nameren  podobrat'  dvuh
detok, uletet' na ih korable domoj,  poluchit'  shikarnoe  voznagrazhdenie  i
zhit' pripevayuchi do glubokoj starosti... I eshche zayavlyaet  mne  o  zhalosti  k
lyudyam, popavshim v bedu! Net, kakovo...
   Pechal'no vzdohnuv, Timberlejk plavno perevel ruchku nastrojki priemnika,
obryvaya golos svoego druga i  partnera  i  ustanoviv  ee  na  SOS,  signal
kotorogo zvuchal  ne  umolkaya.  Strelka  pribora  podprygnula  na  shkale  i
zamerla, ukazyvaya v napravlenii doliny. Ochevidno, staryj shaman ne  sovral.
CHto on govoril? Ah da, primerno poldnya puti.
   Timberlejk poshel vpered.


   Idti bylo  sovsem  netrudno.  Travu  v  doline  shchipali  stada  domashnih
zhivotnyh, pohozhih na antilop, i  otkrytoe  zeleneyushchee  prostranstvo  ochen'
napominalo obychnuyu luzhajku pered ego lomom na Zemle. No, dojdya do  Krasnoj
Skaly, on zadumalsya. Kak eto - "povernut' napravo ot  skaly"?  Ved'  mozhno
povernut', ne dohodya do nee, a mozhno i perejti? Timberlejk  ostanovilsya  v
nereshitel'nosti.
   Odnako, podnyavshis' na ee pologij sklon, on uvidel odnogo iz tuzemcev  s
zelenoj  kozhej,  opirayushchegosya   na   kop'e   i   zadumchivo   glyadyashchego   v
protivopolozhnom napravlenii. Timberlejk zamer na meste,  gotovyj  v  lyubuyu
sekundu dat' strekacha, no, tak kak pastuh ne  shevelilsya,  reshil  ostorozhno
priblizit'sya v  nadezhde,  chto  shaman  predupredil  svoih  soplemennikov  o
demone, otpushchennom na svobodu.
   - |-e-e... zdravstvujte, - skazal on tuzemcu.
   - Iggl'! - voskliknul tot,  prihodya  v  sebya,  podprygnuv  na  meste  i
popyativshis'. - YA zamechtalsya i ne zametil, kak ty podkralsya ko mne,  demon.
Tol'ko uchti, nichego u tebya ne vyjdet. U menya  v  koshel'ke  lezhit  kostochka
levogo mizinca moego dedushki.
   - YA ne sdelayu vam nichego plohogo, - razdrazhenno otvetil  Timberlejk.  -
Mne neobhodimo najti dvuh molodyh demonov, kotorye zhivut nepodaleku.
   - Molodyh? - s somneniem v golose  proiznes  tuzemec.  -  Odin  iz  nih
dejstvitel'no mal, a vtoroj - rostom s  izbu  soveta.  A  ty  uveren,  chto
bol'she nichego ot menya ne potrebuesh', demon? Esli ya pokazhu, gde oni zhivut.
   - Uveren, - proburchal Timberlejk.
   - N-da...  nu  ladno.  Poverni  napravo  i  idi  vdol'  ruch'ya.  Uvidish'
nebol'shuyu dolinu, porosshuyu lesom. Oshibit'sya nevozmozhno. A sejchas - izvini.
Pojdu pasti svoih zrazov, a to nechem budet pouzhinat'. Proshchaj.
   Glyadya v ego  udalyayushchuyusya  spinu,  u  Timberlejka  vozniklo  neozhidannoe
zhelanie horoshen'ko stuknut' sebya  po  golove.  Emu  na  um  prishli  tysyachi
prichin, po kotorym sledovalo zaderzhat' pastuha. Kak  zalozhnika,  naprimer.
Ili otobrat' kop'e... Vprochem, v  lyubom  sluchae  bylo  pozdno.  Timberlejk
povernulsya i nachal medlenno vzbirat'sya po pologomu sklonu skaly.
   Za vremya puti on perebral v golove samye raznoobraznye plany  spaseniya.
Polnolunie... kogda ono nastupit? ZHal', on ne posmotrel na nebo vchera  ili
pozavchera, srazu, kak prizemlilsya, no kto znal, chto ih shvatyat? I v tu,  i
v druguyu noch' na nebe byla luna, no kakoj formy? Oglushennyj mozg otkazalsya
podskazat' otvet s prezhnej usluzhlivost'yu.
   Nu i pust'. Dazhe esli do  polnoluniya  ostalos'  vsego  neskol'ko  dnej,
gorevat' ne prihoditsya. Signal SOS, zvuchavshij ne perestavaya,  ukazyval  na
nalichie kakogo-to kosmicheskogo korablya, ne slishkom sil'no povrezhdennogo. A
v lyubom korable dolzhno byt' oruzhie. Naprimer, ognemet. Vpolne mozhno uspet'
vernut'sya, perepugat' do smerti vsyu derevnyu i spasti Svensona. On podumal,
chto ne hudo bylo by soobshchit' etu novost' svoemu  partneru,  no  Timberlejk
po-nastoyashchemu obidelsya, kogda Svenson nameknul, chto  on  brosaet  druga  v
bede. Uzh kto-kto, a  starina  Archi  dolzhen  znat',  chto  on  na  takoe  ne
sposoben. Vot i pust' povolnuetsya, raz tak. Tol'ko polezno. V  drugoj  raz
budet umnee.
   Slegka zadyhayas' - sklon stanovilsya vse kruche,  -  Timberlejk  voshel  v
nebol'shoj  les,  i  polumrak  napomnil  emu  o  tom,  chto  on  nachal  svoe
puteshestvie v polden' i den' postepenno klonilsya k  vecheru.  Berega  ruch'ya
stanovilis' vse kamenistee, pochva byla ustlana sosnovymi iglami,  upavshimi
s derev'ev. CHerez nekotoroe vremya on podoshel k nebol'shoj skale, s  kotoroj
ruchej nizvergalsya vodopadom.
   S bol'shim  trudom  vskarabkavshis'  naverh,  on  nakonec-to  ochutilsya  v
malen'koj, skoree dazhe miniatyurnoj, lesistoj doline s pologimi sklonami. V
ee centre ruchej razlivalsya v ozero, na beregu kotorogo stoyal krohotnyj, no
ochen' akkuratnyj kamennyj  domik,  a  ryadom  byla  navalena  gora  stvolov
molodyh derev'ev, obrazuyushchih nechto vrode ogromnogo navesa, ves'ma  shatkogo
na  vid.  CHut'  v  storone   vysilsya   kosmicheskij   korabl'   neizvestnoj
konstrukcii.
   Pri prizemlenii on udarilsya o skalu i teper'  predstavlyal  soboj  grudu
metalloloma.


   Timberlejk iknul, i,  po  schast'yu,  uselsya  pryamo  na  stoyavshij  pozadi
bulyzhnik. V tom, chto zvezdolet byl povrezhden, on ne somnevalsya;  ser'eznye
nepoladki - predvidel, no nikomu ne nuzhnye oblomki...  voobrazhenie  prosto
ne moglo narisovat' emu podobnoj kartiny. I kak  voobshche  uceleli  deti,  o
kotoryh shla rech' v soobshchenii, pri podobnoj katastrofe?
   Ne v silah unyat' nervnoj drozhi vo vsem tele, on s  trudom  podnyalsya  na
nogi i pospeshno napravilsya cherez dolinu  k  malen'komu  kamennomu  domiku,
blizhnemu iz dvuh. Tshchatel'nost' ego postrojki voshishchala  i  radovala  glaz:
kamni byli scementirovany chem-to pohozhim na krasno-seruyu glinu, v  okonnyh
proemah, hot' i ne zasteklennyh, viseli zanaveski, dver' porazhala iskusnoj
ruchnoj obrabotkoj, a iz nebol'shoj kvadratnoj truby vilsya dymok.
   Neskol'ko neuverenno Timberlejk postuchal v dver'.
   - Vojdite! - soobshchil perevodchik v  otvet  na  vysokij  tonkij  golosok,
donesshijsya iznutri. Timberlejk otkryl dver' i voshel, prignuv golovu.
   On ochutilsya v bol'shoj kvadratnoj edinstvennoj komnate, meblirovannoj  s
matematicheskoj tochnost'yu i  spartanskoj  skromnost'yu.  Nebol'shaya  korobka,
zastlannaya matrasom iz sena, stoyala u odnoj steny. Ostal'nye steny ot pola
do potolka byli  zastavleny  polkami,  yashchikami  i  shkafchikami,  sdelannymi
vruchnuyu. Isklyuchenie sostavlyal lish' stol: neskol'ko  pomyatyj,  s  pognutymi
metallicheskimi nozhkami, za  kotorym  sidelo  sushchestvo  v  metr  rostom,  s
bol'shoj  golovoj,  seroj  kozhej  i  glazami  dolgopyata.  Na  stole  stoyala
krohotnaya korobochka, po vsej vidimosti chernil'nica,  i  lezhali  ottochennoe
ptich'e pero i pachka bol'shih belyh list'ev, ispeshchrennyh kakimi-to znakami.
   - Hotya ya vsego lish' devyatimesyachnyj pid, - pisknulo sushchestvo, -  mne  ne
trudno opredelit' v tebe predstavitelya  chelovecheskogo  vida.  Ty  zahochesh'
uznat' moe imya. Menya zovut Agg. Vozmozhno, ty pozhelaesh' soobshchit' mne svoe.
   - |-e-e... Timberlejk, - skazal Timberlejk. - Kak dela?
   - Moi dela idut s maksimal'noj  produktivnost'yu,  na  kotoruyu  sposoben
tol'ko pid, - pisknul Agg. - Hotya, kak vidish', mne  vsego  devyat'  mesyacev
otrodu. CHem mogu byt' polezen?
   - Vidite li, - otvetil  Timberlejk,  chuvstvuya,  chto  popal  v  durackoe
polozhenie, - my s partnerom prileteli na signal SOS...
   - Isklyuchitel'no schastlivyj sluchaj,  -  pisknul  pid.  On  pochesal  svoj
dlinnyj nos, i Timberlejk obratil vnimanie, chto na konce nos  zaostren  ne
huzhe kop'ya. - Vot tol'ko veshchi soberu i budu gotov.
   - Vidite li, - povtoril Timberlejk, - delo  v  tom,  chto  my  ne  mozhem
uletet' pryamo sejchas... - I on rasskazal o neschast'yah, obrushivshihsya im  so
Svensonom na golovu.
   - A-a, - protyanul pid. - V takom sluchae ya ne budu skladyvat' veshchi,  tak
kak v etom net smysla. Spasibo. Proshchaj.
   - |j, minutku! - vskrichal Timberlejk, glyadya, kak pid  vnov'  vzyalsya  za
pero. - Ne vse eshche poteryano. Nam nado tol'ko vyruchit' Svensona i otbit'  u
tuzemcev nash zvezdolet.
   - Kak? - sprosil pid.
   - |-e-e... YA dumal, posle avarii u vas ucelelo kakoe-nibud' oruzhie...
   -  Oruzhie?  Nash  kosmicheskij  korabl'  byl  polnost'yu   unichtozhen,   za
isklyucheniem protivoperegruzochnogo otseka so vsem soderzhimym: nashimi yajcami
i  bibliotekoj,  tehnicheskie  teksty  kotoroj  ya  otobral  v  svoe  lichnoe
pol'zovanie dlya bol'shej sohrannosti.  -  Pid  ukazal  na  odnu  iz  polok,
kotoraya sverhu donizu  byla  zabita  katushkami  s  mikrofil'mami.  -  Nashi
mamochki prinesli sebya v zhertvu,  sgorev  vmesto  topliva,  -  lish'  by  my
blagopoluchno prizemlilis'. Kogda ya vpervye vylupilsya iz yajca, reflektornaya
pamyat', zalozhennaya v zarodyshe, tochno  podskazala  mne,  kak  postupit'.  YA
nastroil   vspomogatel'nuyu   signal'nuyu   sistemu   na   SOS   i   zanyalsya
samoobrazovaniem. Proshlo devyat' mesyacev, a mne udalos' poznat' lish'  obshchuyu
teoriyu stroeniya galaktiki. Dobroj nochi.
   - No, moj drug...
   - Nichem ne mogu pomoch'. Dobroj nochi.
   - Poslushajte! - vskrichal Timberlejk. - My  prileteli  syuda  special'no,
chtoby spasti vas. Neuzheli u vas sovsem net sovesti?
   - Konechno, net. Sovest' - produkt emocij. A sledovatel'no, ona  nachisto
lishena logiki, - skazal pid. - A my, pidy, slavimsya svoim umeniem  logichno
myslit'. Dobroj nochi.
   Razozlivshis' do takoj stepeni,  chto  ne  nashel  vozrazhenij,  Timberlejk
vyskochil iz domika.
   Vechernee predzakatnoe solnce zalivalo dolinu. Primerno v tridcati yardah
vysilsya naves iz stvolov derev'ev. Dazhe ne dav sebe truda zadumat'sya, komu
imenno mog prinadlezhat' takoj ogromnyj  dom,  Timberlejk  yarostno  zashagal
vpered.
   CHem  blizhe  on  podhodil,  tem  sil'nee  stanovilsya  shum,  donosivshijsya
iznutri. On vse narastal i narastal i nakonec prevratilsya v  rev,  kotoryj
perevodchik nemedlenno opredelil kak "Bozhe moj".
   - |j, est' tut kto-nibud'? - sprosil Timberlejk i voshel pod naves.
   V tu zhe sekundu on uvidel pered  soboj  sushchestvo  nepomernyh  razmerov,
napominayushchee drakona, s malen'koj shishkovatoj golovoj,  kak  u  kenguru,  i
glazami, polnost'yu zakrytymi videoproektorom. Ono sidelo v dal'nem uglu na
ogromnom  hvoste,  pokrytom  bronirovannoj  cheshuej  i  zakruchennom  vokrug
tulovishcha,  a  ryadom  valyalis'  mikroplenki  i  pustye   katushki.   Zametiv
Timberlejka, drakon sdvinul proektor na lob i posmotrel na nego.
   - K... kt-to... kto vy? - Prizhav svoi otnositel'no  malen'kie  perednie
lapy k grudi, on, kazalos', stal men'she rostom i vzhalsya v stenku, podal'she
ot Timberlejka.
   - Menya zovut Dzhim, - provorchal Timberlejk. - My s  partnerom  prileteli
spasti vas. My...
   - Spasti! - vskrichal drakon, vpadaya v ekstaz i shiroko  razvodya  lapy  v
storony. - O, radost'! O, vostorg! Kak dolgo goreval v pustyne etoj  ya,  ya
zhdal, chto nakonec spasut menya! - On zapnulsya. - Prostite, kak, vy skazali,
vashe imya? Menya zovut Ilu.
   - Dzhim Timberlejk.  YA  -  chelovek,  -  skazal  Timberlejk,  ozhestochenno
kovyryaya pal'cem v uhe, oglohshem ot gromovyh raskatov drakon'ego golosa.
   - O  doblestnyj  chelovek!  Ty  nakonec  prishel...  no  pozdno,  slishkom
pozdno... - I drakon zatryassya ot edva sderzhivaemyh rydanij.
   - Slishkom pozdno?
   - Da. Mamochka moya... - Ilu zahlebnulsya slezami  i  umolk,  ne  v  silah
vymolvit' ni slova.
   On  plakal  tak  zhalostno,  chto  Timberlejk,  kotoromu  ne  chuzhdo  bylo
sostradanie, ne vyderzhal i, podojdya  vplotnuyu,  laskovo  pogladil  ego  po
golove. Drakon tknul nosom, velichinoj s bochku, emu v grud' i zasopel.
   - Nu chto ty, chto ty, - neuverenno zabormotal Timberlejk.
   - Prostite, o, prostite menya. YA nichego ne  mogu  s  soboj  podelat'.  YA
ochen' chuvstvitel'nyj. Sovsem kak moya mamochka.
   - A kem byla tvoya mama? - sprosil Timberlejk, chtoby otvlech' drakona  ot
grustnyh myslej.
   - CHto? - sprosil Ilu, udivlenno podnimaya golovu. - Konechno,  illobarom,
kak i ya. O, kak ona  byla  prekrasna!  Kakie  chudnye  belye  klyki,  kakie
sverkayushchie kogti, kakoj velikolepnyj moguchij hvost! A serdce  nezhnoe,  kak
cvetochek. Kogda padal lepestok, vmeste s nim katilas' iz ee  glaz  krupnaya
sleza.
   - Ty tak horosho ee pomnish'? - sprosil Timberlejk, pro sebya otmetiv, chto
Ilu,  vidimo,  starshe  pida,  kotoryj  vylupilsya  iz  yajca  tol'ko   posle
prizemleniya.
   - Nu chto vy, konechno net! YA sozdal ee lyubimyj obraz v svoej  pamyati  po
romanticheskim knigam, kotorye ona  dlya  polnoj  bezopasnosti  pomestila  v
zhidkost' protivoperegruzochnoj kamery vmeste s  moim...  -  Illobar  zakryl
golovu lapoj i smushchennym golosom proiznes: - ...yajcom. Ta, kotoraya  lyubila
podobnye romany, ne mogla byt' inoj, chem risuet moe voobrazhenie. Razve  ne
ee lyubyashchaya  ruka  polozhila  v  protivoperegruzochnuyu  kameru  mehanicheskogo
pedagoga, kotoryj nastavil krohu na put' istinnyj, kak tol'ko on  vyrvalsya
iz skorlupy na volyu? Da, - skazal illobar, sverkaya glazami,  -  odno  lish'
slovo mozhet vyrazit' vse, chto ona dlya  menya  sdelala.  MAMA!  -  On  gordo
raspravil plechi i vysmorkalsya v odin iz  bol'shih  belyh  list'ev,  kotorye
sluzhili pidu dlya  pis'ma.  -  No  hvatit.  K  chemu  vspominat'  moe  stol'
plachevnoe proshloe? Vy yavilis', chtoby spasti menya. V put'!
   - Vidish' li, nam ne udastsya tak prosto uletet', - skazal Timberlejk.  -
Snachala nado... - I on povedal illobaru o Svensone i zelenokozhih tuzemcah.
   - Vozmozhno l'? Plennik? Obrechennyj? - vzrevel  drakon,  podskakivaya  na
hvoste i sverkaya glazami. - Gde vidano? O, net! Vpered! Na pomoshch'!
   On ugrozhayushche vytyanul lapu, i Timberlejk, ne pomnya sebya ot radosti,  chto
nakonec-to nashel vernogo soyuznika, vyskochil iz-pod navesa. Vdohnuv  svezhij
vozduh polnoj grud'yu, on brosil vzglyad na  predzakatnoe  solnce  i  tut  s
udivleniem obnaruzhil, chto illobar za nim ne posledoval.
   Timberlejk vernulsya. Ilu, izbegaya smotret'  emu  v  glaza,  podyshal  na
kogti i nachal polirovat' ih o kostyanuyu plastinu na grudi, smushchenno napevaya
sebe pod nos.
   - CHto sluchilos'? - osvedomilsya Timberlejk.
   - |-e-e... ponimaete, - probormotal illobar, - ya vdrug podumal,  chto  u
nih est' kop'ya... i... vsyakie ostrye shtukoviny. A ya ne mogu vynesti mysli,
chto mne prichinyat bol'.
   Timberlejk zastonal i v otchayanii opustilsya na pervoe popavsheesya brevno.
   - O, proshu vas, ne  rasstraivajtes'!  -  vskrichal  illobar.  -  Mne  ne
perezhit', kogda kto-nibud' pechalitsya.
   Timberlejk zaskrezhetal zubami.
   - Ne nado tak. Pozhalujsta, razveselites'. Poslushajte, - skazal illobar.
- Pozvol'te mne zachitat' vam prekrasnye  stroki,  proiznesennye  Signoj  v
"Pksrione" Gotera,  kogda  ona  slyshit,  chto  delo  ee  beznadezhno.  -  On
toroplivo  vstavil  v  videoproektor  novuyu  plenku  i  prinyalsya  govorit'
dusherazdirayushchim golosom: - "...sud'ba, predskazannaya zvezdami, sbylas'. O,
chadolyubivaya stradalica! Esli b Gnruth byl  snagom,  polnovesnym  snagom  i
nikem, krome snaga, ona byla by ne  v  silah  otkazat'  emu  v  podpisanii
dogovora. No tak kak on prezrennyj bryksl,  ona  uneset  pamyat'  o  nem  v
mogilu..." - Vot, vidite, - skazal illobar,  sdvigaya  proektor  na  lob  i
nalivaya  kakuyu-to  zhidkost'  iz  sosuda,  napominayushchego  svoimi  razmerami
bochonok, v nechto pohozhee na vazu dlya  cvetov.  -  Mogu  ya  predlozhit'  vam
kapel'ku moego domashnego vina?
   Timberlejk  prinyal  podnoshenie   bezzhiznennoj   rukoj.   On   ostorozhno
prinyuhalsya. ZHidkost' slegka pahla spirtom i  byla  bescvetnoj,  tyaguchej  i
maslyanistoj na vid. "Kakogo cherta", - podumal on  i  oprokinul  soderzhimoe
vazy sebe v gorlo.
   ZHidkij ogon' razgorelsya vnutri, ne davaya emu vzdohnut'.
   Emu pokazalos', chto kto-to izo vseh sil stuknul ego po shee.
   ...I bol'she on nichego ne pomnil.


   Timberlejk zastonal i otkryl glaza. Utrennee solnce  pronikalo  v  shcheli
mezhdu stvolami navesa. Zlye gnomy uporno  stuchali  po  nakoval'nyam  v  ego
golove, a vo rtu nocheval verblyud, chuvstvovavshij sebya v rodnoj stihii.
   - CHto eto ya vypil? - prohripel on. Otveta ne posledovalo.  Krome  nego,
pod navesom nikogo ne bylo. Timberlejk  s  trudom  vstal  i,  pokachivayas',
dobralsya do ozera, raspolozhennogo yardah v tridcati  ot  navesa.  Vstav  na
koleni, on sunul golovu v holodnuyu vodu. Manna nebesnaya.
   Primerno cherez polchasa, horoshen'ko  pochistivshis'  kak  iznutri,  tak  i
snaruzhi, on zavyazal lob mokrym platkom i vdrug vspomnil o Svensone.
   "Tol'ko etogo mne ne  hvatalo",  -  podumal  Timberlejk,  kogda  pervoe
potryasenie uleglos'. Ved' on hotel  pogovorit'  so  svoim  partnerom,  kak
tol'ko tot nemnogo uspokoitsya, a vyshlo, chto neschastnyj obrechennyj vsyu noch'
provel v stradaniyah i neperenosimyh mukah. Ugryzenie sovesti, prezrenie  k
samomu sebe, kotorye ispytyvaet lyuboj  chelovek  posle  horoshego  pohmel'ya,
terzali Timberlejka, razryvaya ego dushu  na  chasti.  Pered  ego  vnutrennim
vzorom vstaval Svenson: odinokij, bespomoshchnyj, ozhidayushchij uzhasnoj smerti  i
lishennyj vozmozhnosti peremolvit'sya slovom so svoim edinstvennym drugom.
   Vinovato vklyuchiv radioperedatchik, on prizhal mikrofon k gorlu.
   - Archi! - robko pozval on. - Archi! Ty menya  slyshish'?  Otvet',  Archi!  S
toboyu vse v poryadke? Archi!
   Neskol'ko strannyj, no dovol'no ritmichnyj zvuk donessya iz naushnikov, ne
raduya sluha.
   - Archi! - voskliknul potryasennyj  Timberlejk.  -  Bozhe  moj.  Archi,  ty
plachesh'! Ne smej! Slyshish', ne nado!
   - A kto plachet? - osvedomilsya Svenson  nevnyatnym  tonom.  -  YA  smeyus'.
Smejsya, i Vselennaya zasmeetsya vmeste s toboj. Plach', i ty budesh' plakat' v
odinochestve. Ha! Menya segodnya v masle svaryat,  v  masle  svaryat,  v  masle
svaryat. Menya segodnya v masle svaryat, v polnolu-u-n'e.
   - Archi! - vskrichal Timberlejk, porazhennyj do takoj stepeni, chto nachisto
zabyl o svoem plachevnom sostoyanii. - CHto s  toboj  sluchilos'?  CHto  oni  s
toboj sdelali?
   - Nichego, - razdalsya v otvet vozmushchennyj golos. - Rovnym schetom nichego.
Oni prevoshodno ko mne otneslis'. Prosto prevoshodno! Vsya tyur'ma teper'  v
moem lichnom rasporyazhenii, i stol'ko dzhubiksa, skol'ko dushe ugodno...
   - CHego-chego?
   - Dzhubiksa. Dzhu-bik-sa.
   - CHto eto takoe?
   - Ponyatiya ne imeyu, - skazal Svenson. -  Prekrasno  uspokaivaet  nervnuyu
sistemu. Dzhim, ty ne poverish', kak spokojno ya sebya chuvstvuyu. Tak spokojno,
tak spokojno...
   - Kretin! - zavopil Timberlejk. -  Razve  ty  ne  ponimaesh',  chto  tebya
odurmanili? Ne smej bol'she zhevat' dzhubiks. |to - narkotik.
   - CHepuha. Ty vsegda byl podozritelen. Sukin podozritel'nyj  syn.  No  ya
tebya proshchayu. I lyublyu vsem serdcem svoim. Dobryj staryj Dzhimmi moj,  dobryj
staren'kij  shaman,  dobryj  staren'kij  dzhu-biks...  -  golos   postepenno
zatihal, perehodya v legkij hrap.
   - Archi! Archi! Prosnis'... - Vnezapno do zatumanennogo  pohmel'em  mozga
Timberlejka doshlo, o chem govoril Svenson.  -  Archi,  ty  skazal,  chto  oni
sobirayutsya svarit' tebya segodnya?!
   -  Hrr-r...  a?  Konechno.  Bol'shoj  prazdnik.  Menya  svarit',   korabl'
vzorvat'...
   - Vzorvat' zvezdolet! - zavizzhal Timberlejk. - Archi, chto ty melesh'?
   - Dolzhen zhe ya byl hot'  kak-to  otblagodarit'  ih,  -  primiritel'no  i
slegka zaiskivayushchim tonom ob®yasnil Svenson. - Vse ravno  nam  ne  pridetsya
bol'she na nem letat'. - Pomolchav, on vzvolnovanno dobavil: -  Ved'  ty  ne
serdish'sya na menya, Dzhimmi, pravda?
   Ledyanoj  tryasushchejsya  rukoj  Timberlejk  vyklyuchil  peredatchik.  Lob  ego
pokrylsya isparinoj. V golove moloty  prodolzhali  stuchat'  po  nakoval'nyam.
Mysli pereputalis'.
   V sozdavshemsya polozhenii ego ne  mogli  spasti  nikakie  polumery.  Esli
tol'ko on hotel ostat'sya v zhivyh, spasti Svensona  i  uletet'  s  planety,
neobhodimo  bylo  uspet'  do  torzhestvennoj  ceremonii,   kotoraya   dolzhna
sostoyat'sya v derevne segodnya vecherom. Nu i nu! Ni pomoshchi,  ni  oruzhiya,  da
eshche dvoe glupyh malen'kih detej na ego sheyu...
   V   makkiavellievskih   glubinah   zatumanennogo   pohmel'em   soznaniya
zarodilas'  ideya,   s   kazhdoj   sekundoj   kazavshayasya   emu   vse   bolee
privlekatel'noj.
   "Nu konechno, - podumal Timberlejk. - Ved'  v  konce-koncov,  i  pid,  i
illobar - vsego lish' malen'kie  deti".  Ego  sbil  s  tolku  ne  po  godam
razvityj mozg pida i  ogromnye  razmery  illobara.  No  vzroslye  razumnye
sushchestva lyubogo vida: a) ne hvalyatsya svoimi poznaniyami i b) ne  plachut  po
svoej mamochke.
   "Ha!" - podumal Timberlejk. Bez oruzhiya spasti  Svensona  nevozmozhno,  a
oruzhie  nahoditsya  v  kabine  upravleniya  zvezdoleta.  A  zvezdolet  budut
ohranyat', nevziraya ni na kakie ceremonii. I  v  odinochku  emu  nikogda  ne
spravit'sya s dvumya chasovymi, kotorye obychno stoyat na  strazhe,  vooruzhennye
kop'yami.
   S drugoj storony...
   Pochemu by ne vymanit' chasovyh podal'she ot zvezdoleta? Skazhem, esli  oni
uslyshat nepodaleku shum draki? A  eshche  tochnee,  esli  draku  zateet  pid  s
illobarom? Togda on,  Timberlejk,  nezametno  ovladeet  oruzhiem  i  stanet
hozyainom polozheniya. CHto zhe kasaetsya dvuh inoplanetyan, - illobar,  konechno,
sil'nee pida, no Timberlejk gotov byl posporit' s kem ugodno,  chto  pid  -
daleko ne trus. Nepohozhe, chtoby oni mogli pokalechit' drug druga.
   Timberlejk s trudom podnyalsya na nogi. Illobara nigde ne bylo vidno,  no
iz kaminnoj truby privychno vilsya dymok. Timberlejk napravilsya k malen'komu
domiku, na hodu obdumyvaya, kak povesti razgovor.
   Podojdya k dveri, on postuchal.
   - Vojdite, - pisknul pid.
   On voshel.
   - Tol'ko chto mne udalos' razrabotat' sobstvennuyu  teoriyu  rasshiryayushchejsya
Vselennoj, - s gordost'yu zayavil pid. - Prisazhivajsya, Dzhim, i poslushaj.  Ty
budesh' porazhen.
   - Minutku, - skazal Timberlejk. -  YA,  sobstvenno,  hotel  zadat'  odin
vopros o vashem druge.
   - Kakom druge?
   - Illobare.
   - Druzhba nelogichna, -  ob®yavil  pid.  On  vytashchil  iz-pod  stola  nechto
napominayushchee tochil'nyj kamen' i prinyalsya vodit' po nemu vzad-vpered  svoim
ostrym nosom. - |to sushchestvo nachisto lisheno umeniya logicheski myslit'.
   - Togda vy ne obidites', esli ya pozvolyu sebe zametit', chto sovsem v nem
razocharovalsya, - vkradchivo zametil Timberlejk. - U nego  dazhe  ne  hvatilo
uma soobrazit', naskol'ko bezuprechen  plan  zahvata  zvezdoleta  i  nashego
posleduyushchego otleta s etoj planety.
   - Estestvenno, net...  CHto  ty  skazal?  -  peresprosil  pid.  -  Kakoj
bezuprechnyj plan otleta?
   - Nu-nu, - ukoriznenno proiznes  Timberlejk.  -  Ne  nado  tak  shutit'.
Priznajtes', chto vy menya prosto razygryvaete. Kak budto ya ne znayu, chto  vy
davno vse obdumali i prishli k takomu zhe vyvodu.
   - |-e-e... gm-m... Da, - otvetil pid,  neuverenno  povodya  nosom.  -  YA
schitayu... da, konechno.
   - Nu estestvenno.  YA  ni  na  sekundu  ne  somnevalsya,  chto  pid  srazu
razberetsya, chto k chemu. Itak, vyhodim nemedlenno?
   - Konechno, - propishchal pid, sprygivaya so  stula.  -  Nemedlenno...  Net,
sperva mne nado sobrat' veshchi.
   - Boyus',  na  zvezdolete  ne  hvatit  mesta.  Estestvenno,  vy  sumeete
vospolnit' poteryu, kak tol'ko my vernemsya v civilizovannoe obshchestvo.
   - Nu estestvenno, - skazal pid. I, raspahnuv dver' nastezh',  reshitel'no
zashagal vpered.


   Oni proshli pochti vsyu dolinu, kogda illobar poyavilsya sredi  derev'ev  na
dal'nem sklone skaly i, uvidev ih, pomchalsya  navstrechu  galopom,  sotryasaya
zemlyu, so skorost'yu soroka ili pyatidesyati mil' v chas. Pri  yarkom  utrennem
solnce ego ogromnye razmery vnushali suevernyj uzhas.
   - Kuda eto vy sobralis'? - osvedomilsya on, obrashchayas' k Timberlejku.
   - My hotim vyruchit' moego druga, spasti zvezdolet i uletet' s planety.
   - Oj! - skazal illobar, nervno szhimaya i razzhimaya pal'cy perednih lap. -
A razve eto ne opasno?
   - CHto s togo? - nebrezhno brosil Timberlejk.
   - |-e-e... navernoe, ya ostanus'. Proshchajte, - skazal illobar.
   - Proshchaj, - suho otvetil Timberlejk. - Pojdemte,  Agg,  -  dobavil  on,
povorachivayas' k pidu.
   - Illobary, - zametil pid, prodolzhaya  idti  vpered  kak  ni  v  chem  ne
byvalo, - sushchestva absolyutno bespoleznye. Ne znayu,  pravo,  kak  moya  mat'
risknula poletet' s odnim iz nih na zvezdolete.
   Ilu stoyal i smotrel im vsled.  Dojdya  do  vodopada,  oni  spustilis'  s
nebol'shoj skaly, no  ne  uspeli  projti  i  neskol'kih  shagov,  kak  szadi
poslyshalsya topot, i illobar podskakal k nim legkoj rys'yu.
   - Zdravstvujte! - radostno zayavil on.
   - Zdravstvuj, - otvetil Timberlejk. -  Mne  pokazalos',  chto  ty  reshil
ostat'sya?
   - Da? Sovershenno verno, - bystro soglasilsya illobar. -  Prosto  ya  hochu
projtis' s vami nemnogo za kompaniyu: ved' esli ne schitat' etogo  pida,  vy
puteshestvuete v polnom odinochestve.
   -  Illobary,  -  doveritel'no  shepnul  pid  Timberlejku,  -   pochemu-to
ubezhdeny, chto drugim s nimi interesno.
   - Pidy, - soobshchil illobar Timberlejku v  drugoe  uho,  -  samouverennye
egoisty.
   - Da, konechno, - mnogoznachitel'no proiznes  Timberlejk,  i  dal'she  oni
otpravilis' uzhe vtroem.
   Illobar mog prodelat' ves' put' do derevni za chas, prichem  ne  prilagaya
osobyh usilij. Timberlejku, chtoby projti takoe zhe rasstoyanie,  trebovalos'
chetyre chasa bystroj hod'by. Pidu, esli prinyat' vo  vnimanie  ego  korotkie
nogi, nado bylo zatratit' na podobnoe puteshestvie celyj den'.  A  tak  kak
oni ne mogli dvigat'sya  bystree  samogo  medlennogo  iz  nih,  prihodilos'
prinoravlivat'sya k  pidu,  chto  nikak  ne  moglo  skazat'sya  polozhitel'nym
obrazom na nervah Timberlejka, - tem bolee chto pid nastaival na obsuzhdenii
krasoty reshenij raznoobraznyh matematicheskih problem, a illobar, ne  zhelaya
ostavat'sya v dolgu, citiroval naizust' dlinnye epicheskie poemy.  No  vsemu
na svete prihodit konec, i pered samym zahodom  solnca  oni  ochutilis'  na
nebol'shom holme, primerno v mile ot derevni, na kotorom  gordo  vozvyshalsya
kosmicheskij korabl'.
   - Znachit, tak, druz'ya, - skazal Timberlejk. - My sejchas obojdem derevnyu
i priblizimsya k zvezdoletu szadi.
   - Pryamaya liniya, - vozrazil pid, -  kratchajshee  rasstoyanie  mezhdu  dvumya
tochkami.
   - Gluposti, - ne soglasilsya s nim illobar. - Net  nichego  krashe  kruga.
Horoshego, bol'shogo kruga, - podumav, nervno dobavil on.
   Timberlejk polozhil konec sporu, svernuv nalevo. Oni  dvinulis'  sledom.
Poka oni peresekali dolinu, teni zametno udlinilis', i, kogda tri iskatelya
priklyuchenij oboshli  derevnyu,  solnechnye  luchi  vysvechivali  lish'  verhushku
zvezdoleta. Timberlejk toroplivo popyatilsya, no kak raz v eto vremya  solnce
zashlo okonchatel'no, i srazu nastupila pochti polnaya temnota.
   Timberlejk vpolgolosa  vyrugalsya.  Esli  slishkom  ostorozhnichat',  mozhno
opozdat'.  On  reshitel'no  zashagal   vpered   i   minut   cherez   dvadcat'
pochuvstvoval, kak illobar dergaet ego za  rukav.  Timberlejk  sdelal  znak
pidu ostanovit'sya.
   - CHto eto? - drozhashchim golosom proiznes illobar. - Vo-on tam?
   S bol'shim trudom Timberlejk razlichal v temnote lapu illobara, vytyanutuyu
nad ego golovoj. Posmotrev v ukazannom  napravlenii,  on  uvidel  kakuyu-to
temnuyu massu,  vse  sil'nej  razgoravshuyusya  krasnym  svetom,  kak  raz  za
chastokolom, ogorazhivayushchim derevnyu.
   - SHsh-sh, - skazal on i prislushalsya. Povernuv do otkaza  ruchku  gromkosti
mehanicheskogo perevodchika, on uslyshal v naushnikah ele slyshnyj shepot:
   - ...prihodit on vecherom domoj, a zhena opyat' tushit myaso zraza. Vot on i
govorit: "YA, kazhetsya, preduprezhdal tebya, chto ne lyublyu  tushenogo  myasa",  a
ona otvechaet...
   - V  chem  prichina  stol'  dolgoj  zaderzhki?  -  trebovatel'nym  golosom
proiznes pid. - YA nahozhu ee nelogichnoj i bessmyslennoj.
   - SHsh-sh, - povtoril Timberlejk. On uznal vse, chto hotel. Ogon' kostra  v
derevne razgorelsya po-nastoyashchemu, i pri ego  svete  viden  byl  ne  tol'ko
zvezdolet, no i dve tumannye figury chasovyh, opirayushchihsya  na  kop'ya  pered
otkrytym nastezh' vhodnym lyukom. Pora bylo osushchestvlyat' svoj plan.
   - YA obojdu ih szadi, a potom obezvrezhu, - soobshchil on pidu s illobarom i
tut zhe poshel vpered, ne davaya im vremeni opomnit'sya  ot  izumleniya.  CHerez
neskol'ko  shagov,  kogda  temnota  okonchatel'no  ego  skryla,   Timberlejk
povernulsya i prohripel gromkim shepotom:  -  I  kakie  by  gluposti  on  ni
govoril, ne nado na nego serdit'sya ili sporit'.
   Bystro  otstupiv  v  storonu,  no  ostavayas'  v  predelah   slyshimosti,
Timberlejk brosilsya nichkom  na  myagkuyu  zemlyu  i  stal  zhdat'  dal'nejshego
razvitiya sobytij. V techenie neskol'kih sekund stoyala  grobovaya  tishina,  a
zatem illobar proiznes tihim, drozhashchim golosom:
   - I ne podumayu!
   - Kak eto "ne podumayu"? CHelovek predupredil menya.
   - Nikogda! - ele sderzhivayas', no vse eshche tiho, otvetil  illobar.  -  On
yavno obratilsya ko mne. Kak ty mozhesh' serdit'sya? U tebya voobshche net  chuvstv,
o kotoryh stoit govorit' vsluh.
   - No iz nas dvoih ty edinstvennyj, kto glup.
   - Ah vot kak! - vydohnul illobar. - |to nepravda!
   - Net, pravda. Vse illobary glupy.
   - Nemedlenno zaberi svoi slova obratno. - Golos illobara  povysilsya  na
neskol'ko oktav, i v nem  stali  proskal'zyvat'  ugrozhayushchie  notki.  -  Ty
porochish' moyu lyubimuyu mamochku, piskun neschastnyj, pridatok komp'yutera.
   - |to lozh'! - izo vseh sil pisknul pid. - Ni odin pid nikogda  v  zhizni
ne pol'zovalsya komp'yuterami, ty...
   K radosti Timberlejka, golosa zvuchali vse  gromche  i  gromche.  Perestav
vslushivat'sya, on ostorozhno popolz po napravleniyu k zvezdoletu. Primerno na
polputi on uvidel dvuh chasovyh, pokinuvshih svoj post i speshashchih  na  mesto
proisshestviya. Timberlejk vstal, otryahnulsya i bystro  pobezhal  k  otkrytomu
lyuku. Oruzhie lezhalo netronutym v kabine upravleniya, i, vybrav ognemet,  on
netoroplivo otpravilsya k derevne.
   Sudya po krikam, revu, pisku i stonam - pozadi nego dralis'  po  men'shej
mere s dyuzhinu kotov  i  koshek.  V  glubine  dushi  Timberlejk  pochuvstvoval
ugryzeniya sovesti. On nikak ne  ozhidal,  chto  plan  ego  uvenchaetsya  stol'
burnym uspehom.
   On podoshel k derevne s samoj dal'nej storony. Nebol'shie vorota  ohranyal
lish' odin nerastoropnyj chasovoj, kotoryj k tomu  zhe,  kak  i  vse  prochie,
napryazhenno prislushivalsya k sostyazaniyu pida s illobarom. Timberlejk oglushil
ego udarom priklada po golove i stal probirat'sya  po  temnym  zakoulkam  v
poiskah Svensona.
   Kogda ih vzyali  v  plen,  on  postaralsya  kak  mozhno  tochnee  zapomnit'
raspolozhenie domov v derevne i sejchas bez truda nashel saraj, v kotoryj  ih
zaperli. Svenson sidel na zemle pered vhodom,  ne  svyazannyj  i  nikem  ne
ohranyaemyj, i nadryvno, so slezami v golose, pel nechto vrode "Da, my  deti
otvazhnyh varyagov". On nahodilsya v ves'ma plachevnom sostoyanii.
   - Archi! - proshipel Timberlejk, tryasya ego  za  plecho.  -  Pojdem  otsyuda
skoree!
   - Pojdem otsyuda? - kak eho povtoril Svenson, podnimaya golovu. -  Zachem,
Dzhimmi? I voobshche, za kogo ty menya prinimaesh'?  Sbezhat'  i  ogorchit'  stol'
prevoshodnyh lyudej, kotorye s samogo utra greyut dlya menya  maslo  v  kotle?
Gluposti... Glyadi...  -  on  protyanul  Timberlejku  palochku,  napominayushchuyu
koren' lakricy. - Pozhuj nemnogo. I ty pojmesh', chto ya prav.
   Timberlejk otpryanul ot podnosheniya, kak ot gremuchej zmei.
   - Archi, - otchayanno progovoril on, - opomnis'! Nam neobhodimo  dobrat'sya
do zvezdoleta i uletet' otsyuda!
   Svenson bespomoshchno hihiknul. Timberlejk lihoradochno stal  perebirat'  v
golove samye raznoobraznye plany, chtoby obmanut' svoego partnera i druga i
popytat'sya sdvinut' ego s nasizhennogo mesta.
   Vnezapno ego ozarila mysl'.
   - Poslushaj, Archi, - skazal on. - Konechno zhe, my nikuda ne uletim. Davaj
luchshe spryachemsya gde-nibud' za derevnej. A kogda oni razvolnuyutsya i kinutsya
nas iskat', my vyskochim i skazhem...
   - Otdaj mne ruzh'e, - nedoverchivo proiznes Svenson.
   - Kak tol'ko vyjdem za vorota.
   - Net. Sejchas.
   - No Archi, ty...
   - Siyu minutu, ili ya nikuda ne pojdu!
   Timberlejk pechal'no protyanul emu ognemet. Svenson ostorozhno vzyal ego  v
ruki i tut zhe zabrosil na kryshu sosednego doma.
   - Syurpriz! Syurpriz! - zakrichal on. - Hvatajte ego skoree! Syurpriz!
   V tu zhe sekundu  poslyshalsya  topot  mnogochislennyh  nog,  i  Timberlejk
okazalsya pogrebennym pod grudoj  tyazhelyh  tel.  Ego  krepko  obhvatili  za
plechi, ne davaya shevel'nut'sya, podnyali na nogi i  postavili  licom  k  licu
pered starym shamanom.
   - Kak milo, chto vy  reshili  ne  pokidat'  druga  v  bede,  -  vkradchivo
proiznes iscelitel'.
   Timberlejk poteryal soznanie.


   Kogda on prishel v sebya, oni so Svensonom stoyali pered yarkim kostrom, na
kotorom v bol'shom kotle veselo puzyrilos' kipyashchee maslo. Vdohnuv neskol'ko
strannyj zapah, Timberlejk poblednel kak polotno.
   - Vy ne imeete prava! - zakrichal on.
   - Pochemu? - osvedomilsya stoyavshij ryadom shaman.
   - Potomu chto... potomu chto, esli vy  nas  hot'  pal'cem  tronete,  syuda
priletyat sotni zvezdoletov i sotni  demonov.  Oni...  oni  sozhgut  derevnyu
dotla...  e-e-e...  budut  vas  lechit'...  e-e-e...  vosstanovyat   prezhnyuyu
kul'turu.
   - Bud'te muzhchinoj, - perebil ego shaman. - V konce  koncov,  vse  demony
tak govoryat, prezhde chem ih varyat v masle. Pustye ugrozy nas ne pugayut.
   - |to ne pustye ugrozy! -  Golos  Timberlejka  sorvalsya.  -  Nemedlenno
dajte nam svobodu, ili ya vseh proklyanu. Impshi, bimpshi...
   - Moj dorogoj demon, - ukoriznenno proiznes  shaman,  -  pozhalujsta,  ne
ustraivajte scen. Pover'te, my perezhivaem ne men'she  vashego.  Luchshe  pozhuj
nemnogo...
   Timberlejk mgnovenno udaril po  ruke,  derzhavshej  palochku  dzhubiksa,  i
vybil ee.
   - Pomogite mne, vysshie sily! - Vnezapno on obratil vnimanie, chto bol'she
ne slyshit shuma draki pida s illobarom. - Ilu, na pomoshch'! - zavopil on  izo
vseh sil. - Agg, na pomoshch'! Pomogite! Pomogite! Pomogiiiiite!
   - Demon, prekrati nemedlenno! - kriknul shaman.
   CHastokol pozadi nego vnezapno vzdybilsya i raskololsya na kuski.
   - Zdes',  kazhetsya,  kto-to  zval  na  pomoshch'?  -  osvedomilsya  illobar,
poyavlyayas' v prodelannom otverstii.
   - Izydi, Satana! - uverenno vskrichal shaman i metnul kop'e,  otskochivshee
ot nagrudnoj kostyanoj plastiny illobara,  ne  prichiniv  emu  ni  malejshego
vreda.
   - Pfuj! - ne menee uverenno zayavil illobar. - Ne hochesh' li ty  napugat'
menya?
   On sdelal shag vpered, i Timberlejk obomlel ot  izumleniya,  uvidev,  chto
pid izo vseh sil ceplyaetsya za tolstuyu sheyu  drakona,  zasunuv  svoj  ostryj
tonkij nos emu v zatylok.
   - Kak vy sebya chuvstvuete, ser? -  pisknul  pid  i  pokrasnel.  -  Proshu
proshcheniya, chto tak nevezhlivo vel sebya s vami ran'she.
   - Negodyaj! - surovo proiznes illobar, obrashchayas' k shamanu.  -  Kogda  zhe
nakonec ty otpustish' etih zamechatel'nyh lyudej na svobodu? Ili mne prisest'
na vashi izbushki po ocheredi - vot tak! - I on  uselsya  na  odin  iz  domov,
mgnovenno srovnyav ego s zemlej.
   - N-ne nado, - bystro otvetil shaman. - Delaj, chto hochesh', demon. Tol'ko
uhodi otsyuda. - Ego zelenaya kozha poblednela do takoj stepeni, chto ee mozhno
bylo prinyat' za beluyu.
   - YA trebuyu, chtoby menya svarili v masle! - upryamo zayavil Svenson.
   - Ne obrashchaj vnimaniya, - toroplivo skazal Timberlejk illobaru. - Voz'mi
ego na ruki, esli  mozhno...  Da,  spasibo.  Bol'shoe  spasibo.  -  Svenson,
boltayas'  na  sognutoj  perednej  lape,  kak   mokraya   tryapka,   otchayanno
razrydalsya. - Dumayu, budet luchshe,  esli  ty  i  menya  ponesesh',  -  skazal
Timberlejk. I chem skoree...
   On pochuvstvoval, kak ego podnyali naverh, uslyshal svist vetra v  ushah  i
ne uspel opomnit'sya, kak ochutilsya pered otkrytym lyukom zvezdoleta.
   Timberlejk podozhdal, kogda  illobar  protisnetsya  vnutr',  i  mgnovenno
kinulsya v kabinu upravleniya. CHerez vosemnadcat' sekund  lyuk  zakrylsya,  na
paneli zagorelas' krasnaya  signal'naya  lampochka,  i  zvezdolet  startoval.
Dalekij kosmos prinyal ego v svoi spokojnye mirnye ob®yatiya.
   Uslyshav pozadi sebya  kakoj-to  zvuk,  Timberlejk  vklyuchil  avtopilot  i
povernulsya. Illobar s trudom prolezal v dver'. Pid  vse  eshche  ceplyalsya  za
nego mertvoj hvatkoj.
   - YA ulozhil vashego druga v postel'. Pust' prospitsya, - soobshchil  illobar.
- Verno?
   - Konechno. - Timberlejk podnyalsya s mesta i posmotrel na nih. -  Znachit,
tak, - skazal on. - Esli ty prilyazhesh', ya poprobuyu otyskat' lom i...
   - Lom? - nedoumenno sprosil illobar.
   -  |-e-e...  chtoby  raz®edinit'  vas,  -  slegka  smutivshis',   otvetil
Timberlejk. - Vy, kazhetsya, scepilis'...
   - Oj! - pisknul pid. - Nu chto vy! Vse v poryadke. Prosto my  prinadlezhim
drug drugu.
   - CHto takoe? - rasteryanno sprosil Timberlejk.
   - Nu da, - vstavil illobar. - Rano ili pozdno nam vse ravno prishlos' by
uchastvovat' v ritual'nom srazhenii, chtoby stat'  celym.  Malen'kie  pidy  i
illobary ispytyvayut vzaimnuyu nenavist', kotoraya v zrelom vozraste yavlyaetsya
zalogom polnogo ponimaniya, uvazheniya i lyubvi.
   - No, Ilu... - zaikayas' probormotal Timberlejk.
   - Net, net, vy ne ponimaete, - otvetil illobar. - YA ved' ne Ilu, tak zhe
kak on - ne Agg. My dve poloviny odnogo polnocennogo sushchestva: Aggilu  ili
pidillobar.
   - Simbioz, ponimaete? - propishchal pid. - Polnoe sliyanie uma i  chuvstv  v
otdel'no vzyatom individuume.
   - |-e-e... - protyanul Timberlejk.
   - Da, - skazal Aggilu, - pidillobar.
   On prochnee uselsya na moshchnyh zadnih lapah,  pochesal  soedinyayushchij  ego  s
samim soboj dlinnyj ostryj nos  i  prodolzhal  govorit'  vysokim  pisklivym
golosom:
   - Esli by ne lyubov' moej mamochek, my nikogda  ne  dozhili  by  do  etogo
chasa. No moya mamochki znali, chto delali. Oni predvideli, chto ya  vstrechu  na
svoem puti takogo, kak vy. Ponimaete, moya mamochki...

Last-modified: Sun, 04 Mar 2001 20:41:53 GMT
Ocenite etot tekst: