Ocenite etot tekst:


   -----------------------------------------------------------------------
   Gerard Klein. Magie noire.
   Sbornik "Hronos". Per. s fr. - N.Hotinskaya.
   OCR & spellcheck by HarryFan, 2 September 2000
   -----------------------------------------------------------------------


   Oni  parili  v  rubke  upravleniya.  Bezmyatezhno  plavali  mezh  pul'tami,
peremigivayushchimisya ogon'kami, zvezdnymi kartami, priborami. Vokrug  nih  po
prihotlivym orbitam nosilis' veshchi.
   Oni  parili  tak  uzhe  troe  sutok.  Eli,  spali,  dyshali,   chitali   i
podschityvali, plavaya po rubke.
   Zvezdolet  vyshel   iz   stroya.   Korabl',   plod   trehvekovyh   usilij
astronavtiki, dvuh stoletij kosmicheskih issledovanij, ispytanij i  oshibok,
millionov ispisannyh i ischerchennyh listov bumagi, eshche hranivshij  pamyat'  o
prikosnoveniyah   tysyach   rabochih   ruk,   zasnul   posredi    beskonechnogo
prostranstva.
   Oni ne mogli prijti v sebya ot dosady. Ih korabl', pervyj, kotoryj  lyudi
reshilis' zapustit' za predely  orbity  Marsa,  v  polnyj  opasnostej  poyas
asteroidov, pervyj, pokinuvshij spasitel'nuyu gavan', ocherchennuyu ekliptikoj,
pervyj, sozercavshij svoimi steklyannymi ochami  zvezdy  tam,  otkuda  ih  ne
videl nikto  drugoj,  besstrastno  zhdal  remontnogo  korablya,  kotoryj  ne
priletit nikogda. I bylo  bessmyslenno  chto-to  remontirovat'  samim:  oni
mogli ugadat' polomku i s pervogo raza i cherez tysyachu let.
   Kazhdyj chas oni pytalis' zapustit' dvigateli, no bezuspeshno, hotya vsyakij
raz s nadezhdoj sklonyalis'  nad  pribornoj  panel'yu,  ozhidaya,  chto  strelki
datchikov nakonec drognut - no zamershie strelki dazhe ne  kolebalis'.  Kogda
dvigateli nachali glohnut', edva udalos' izmenit' kurs i  vyjti  na  orbitu
vokrug krohotnogo dalekogo Solnca.
   S teh por oni zhdali v tusklom  svete  avarijnyh  lamp.  Ih  perepolnyala
yarost', no  vse  troe  izbegali  rezkih  dvizhenij,  opasayas'  udarit'sya  o
metallicheskie pereborki; oni dazhe staralis' glubzhe  dyshat',  chtoby  men'she
krutit'sya vokrug sobstvennoj osi.
   - Nu i pessimist zhe ty, Bartelemi, - hmyknul Andre.
   - Zemlya daleko.
   - My dolzhny byli uletet' eshche dal'she.
   - A zatem vernut'sya.
   - I my vernemsya, - primiritel'no skazal Gijom. - My snova voz'memsya  za
rabotu i, mozhet, najdem prichinu avarii.
   - Pochemu by ne razygrat', kakoj blok ispytat' teper'?
   Gijom brosil  monetku.  Ta  proletela  cherez  vsyu  rubku,  udarilas'  v
pereborku, otskochila i  prinyalas'  krutit'sya  kroshechnoj  planetkoj  vokrug
pogasshej zvezdy.
   - Sud'ba reshila za nas: ne chinim nichego. Igraem v karty i zhdem.
   - Remontnogo gruzovika?
   Posledovalo molchanie.
   - Idioty, - vdrug vzorvalsya Bartelemi.
   - Ty o kom?
   - O teh, kto  pisal  statejki,  kotorye  ya  chital  pered  otletom.  Oni
govorili,  chto  chelovek  vpadaet  v  bezumie,  uvlekayas'  skorost'yu,   chto
bessmyslenno  vozit'  pustye  golovy  so  skorost'yu  sveta,  chto  progress
cheloveka tut sootvetstvuet ego tshcheslaviyu. Oni govorili,  chto  esli  hochesh'
uznat' dorogu - luchshe hodit' peshkom.
   - Nu i chto?
   - Oni nichego ne ponyali. Oni schitali sebya bessmertnymi. Oni dumali,  chto
mogut progulyat'sya do Al'debarana i  obratno  v  skafandre,  brosaya  kazhdye
desyat' kilometrov po zernyshku risa.
   - Byt' mozhet, im prosto ne ochen'-to hotelos' na Al'debaran.
   - A potomu vmesto etih idiotov otpravilis' my. CHtoby  cherez  vek-drugoj
ih potomki kapali na mozgi  nashim:  komu,  mol,  nuzhno  zavoevanie  zvezd?
Predely cheloveku postavleny samoj Solnechnoj sistemoj. Zachem letat' bystree
dobryh staryh zvezdoletov? Ne luchshe li delat' tak, kak delali vsegda?..
   - V tebe vse eshche govorit astronavt, Bartelemi. Uspokojsya. Ty ne  lyubish'
proshlogo?
   - A za chto mne ego lyubit'? YA ego ne znayu.
   - Togda poslushaj. Izvestno tebe, chto delali na parusnyh sudah vo  vremya
shtilya pyat' ili shest' vekov nazad?
   - Rugalis'.
   - Veroyatno. I zhdali chuda. Nas otsyuda mozhet vytashchit' tol'ko chudo.
   - A pochemu by i net? - hmyknul Andre. - CHudo by nam ne pomeshalo.
   On neostorozhno dernul rukoj i otletel k pereborke. Zatem poplyl obratno
k svoim tovarishcham.
   - Ty chto, rehnulsya, Andre, ili shutish'?
   - Poka ne znayu. No pochemu by ne poprobovat'? |to  ne  zatyanetsya  ni  na
vek, ni na tysyacheletie. A nashego polozheniya ne uhudshit.
   Gijom i Bartelemi, ogorchennye, vnimatel'no ustavilis' na Andre.
   - My zhe ne v srednevekov'e.
   Andre skrestil ruki na grudi i uselsya v metre ot pola.
   - A znaete, chto ya sejchas delayu? - sprosil on.
   - Korchish' osla, - otvetili emu horom.
   - Net. Levitiruyu. Svyatye inogda zanimalis'  etim,  i  takoe  nazyvalos'
chudom.
   Na lice Bartelemi izobrazilas' napryazhennaya rabota mysli.
   - Pochemu by ne poprobovat'? -  povtoril  Andre.  -  Davajte  rassuzhdat'
po-nauchnomu. Predstav'te, chto  parallel'no  nashej  Vselennoj,  kotoruyu  my
znaem, raspolozhena  drugaya,  kotoraya  sootvetstvuet...  skazhem,  nekotorym
verovaniyam, soznatel'no otbroshennym nami. Primite sushchestvovanie  Boga  kak
nauchnyj  fakt.  CHto  logicheski  iz  etogo  vytekaet?   Vozmozhnost'   chuda.
Statisticheski veroyatnaya realizaciya molitvy. Dajte mne veru, kak  vyrazilsya
by Arhimed, i ya perevernu ves' mir.
   - Utilitarnaya tochka zreniya, - nachal Gijom, - no...
   - Tochka zreniya choknutogo, - fyrknul Bartelemi.  On  popytalsya  izmenit'
pozu i nachal vrashchat'sya.
   - A kak isprosit' chuda? - pointeresovalsya Gijom.
   - Tochno ne znayu. YA ne neapolitanec.
   - Kogda-to ya byval v Neapole, -  skrivilsya  Bartelemi.  -  Na  redkost'
gryaznyj gorod. Tam do sih por na ulicah popadayutsya nishchie. Kakie  rozhi  oni
stroyat!..
   - Im sluchaetsya  donishchenstvovat'sya  do  chuda.  Govoryat,  u  nih  opasnye
metody, knigi s zaklinaniyami i osobye  svyatye.  A  esli  oni  ne  poluchayut
udovletvoreniya,  to  stavyat  ryadom  s  proshtrafivshimsya  svyatym   dosku   s
oskorbitel'nymi nadpisyami i obrashchayutsya k drugomu.
   -  Brosim  vzglyad  v  budushchee,  -  provorchal  Bartelemi.  -  Otnyne   v
zvezdoletah ryadom s pilotom, shturmanom i fizikom budet sidet' neapolitanec
na sluchaj, esli vozniknet nuzhda v ego uslugah. On poluchit pravo na  provoz
desyati kilogrammov svechej i pyatisot svyatyh  obrazkov.  I  krome  togo,  na
biblioteku s dushespasitel'nymi proizvedeniyami.
   -   Neapolitancy   dejstvitel'no   chitayut    tol'ko    dushespasitel'nye
proizvedeniya,  -  vstavil  Gijom.  -  Eshche  v  kolledzhe  ya  znaval   odnogo
neapolitanca...
   - Ne vizhu nichego smeshnogo v etoj teorii, Bartelemi, - otrezal Andre.  -
Opasayutsya zhe na zvezdoletah fizikov. CHem ne svyatotatstvo?
   - Polagayu, vy namekaete na menya! - voskliknul  Bartelemi,  hvatayas'  za
pereborku, chtoby ostanovit' vrashchenie. Nedovol'nyj priyatelyami,  on  nachinal
obrashchat'sya k nim na "vy".
   - Podvedem itog, - skazal Andre, - i vernemsya k nashim chudesam.
   - Nado sostavit' uravnenie, - sostril Bartelemi.
   Bol'she vsego emu hotelos' by hlopnut' dver'yu, chtoby vse raz i  navsegda
ponyali, chto on dumaet o podobnyh glupostyah, no  po  tu  storonu  pereborok
krome gruzovyh otsekov nichego ne bylo, tol'ko kosmos i  neskol'ko  dalekih
zvezd, bezglazye meteority, da izredka  -  letyashchij  po  svoim  delam  atom
vodoroda.
   Ostavalos' tol'ko negoduyushche otvernut'sya.
   - Nam ponadobyatsya, po krajnej mere, odna svecha,  neskol'ko  obrazkov  i
tekst molitvy. Mozhet, sochinim ee sami?
   - Svecha delaetsya iz voska, - burknul Gijom. - Ne dumayu,  chto  na  bortu
zvezdoleta  najdetsya  hot'  kaplya   voska.   Na   hudoj   konec   sgoditsya
elektricheskaya lampochka.
   - Vozmozhno, - kivnul Andre, - no boyus', etogo  nedostatochno.  Naskol'ko
mne izvestno, Bog ne lyubit prostyh reshenij.
   - Tvoj Bog - retrograd, - usmehnulsya Gijom.
   - A vdrug  elektricheskij  tok  pomeshaet  nashim  molitvam  dobrat'sya  do
nego...


   Oni otyskali vosk  v  zapasnom  akkumulyatore,  ostorozhno  snyali  ego  i
rasplavili voskovuyu peremychku, izolirovavshuyu vyvody.
   Poka oni trudilis', Bartelemi molchal, zakryv glaza. V aptechke oni nashli
ketgut, rastopili vosk na elektroplitke i slili ego v probirku tak,  chtoby
ketgut okazalsya v centre rasplavlennoj massy. Kogda smes' zatverdela,  oni
razbili probirku i poluchili tonkij korichnevatyj cilindrik.
   - Teper' nado razdobyt' obrazok, - napomnil Gijom.
   - U nas est' mikrofil'm Biblii. Mozhet, etogo hvatit?
   Oni prognali knigu po ekranu. Vdrug Andre nazhal knopku. I prochel:
   "Upovaniya  na  koshchunstvo  podobny  semeni,  unesennomu  vetrom,   pene,
sorvannoj burej".
   - Ne slishkom vdohnovlyaet, - zametil Gijom.
   Oni vyklyuchili svet vo vsem zvezdolete, Andre posle  neskol'kih  popytok
zazheg svechu. Ta zagorelas' s treskom i fyrkan'em, no  vskore  plamya  stalo
gasnut'. Andre udalos' podderzhat' ego, obmahivaya listom bumagi. Zatem  oni
pomestili pozadi visyashchej v vozduhe svechi fotografiyu s tekstom  iz  Biblii,
prinyali kolenopreklonennuyu pozu i v dva golosa  nachali  molit'sya.  I  hot'
nelegko im bylo vspomnit' slova, kotoryh oni ne proiznosili  dolgie  gody,
molilis' oba vsluh i s chuvstvom. Pered ih glazami stoyala Zemlya, plyvushchaya v
pustote, zelenyj ukutannyj oblakami shar; oni sprashivali sebya, gde  predely
Bozh'ej vlasti, ne derzayut li oni prestupit' ih i ne  vpadayut  li  v  greh,
perehodya granicy, polozhennye smertnomu Gospodom.
   Bartelemi  perestal  vrashchat'sya:  emu  vdrug  stala  otvratitel'na   ego
fantasticheskaya, plyashushchaya na  stene  ten'.  On  nachal  molit'sya  -  snachala
myslenno,  potom  edva  slyshnym  shepotom,  zatem   ego   golos   okrep   i
prisoedinilsya k golosam druzej. Bartelemi tozhe molilsya  vpolne  istovo.  U
kazhdogo iz nih  bylo  svoe  ponimanie  Boga,  vprochem,  polnoj  yasnosti  v
koncepcii bozhestvennogo ne imelos' ni u kogo. No u nih byla  odna  rodina,
Zemlya, a v etom mire vse lyudi, kogda im ugrozhala opasnost', obrashchali vzory
k nezrimomu vlastitelyu. Bartelemi ne mog ne pomnit' ob etom.  Byt'  mozhet,
delo i vygorit, - dumal  on,  no  bylo  i  drugoe.  Molitva  v  drejfuyushchem
zvezdolete s mertvymi priborami i nepodvizhnymi strelkami byla delom mirnym
i chistym. Vozmozhno, povtoryal on  sebe,  irracional'noe  povedenie  vyzovet
reakciyu irracional'nogo mira: Bog dast fizikam to, chego oni zhdut, veruyushchim
to, chego oni strazhdut, lish' by verovali oni s nadlezhashchim pylom.
   S togo momenta, kak zaglohli dvigateli, perestav sotryasat'  svoim  voem
kabinu zvezdoleta, u nih vpervye ne bylo straha. Pravda, i  osobyh  nadezhd
tozhe. Oni prosto zhdali. Andre  prodolzhal  obmahivat'  plamya  svechi.  Potom
dunul na nee i pogasil - bylo priyatno i stranno nahodit'sya zdes', viset' v
vozduhe, vdyhaya zapah goryachego voska. Bartelemi vklyuchil svet, i  nekotoroe
vremya oni molcha smotreli  drug  na  druga.  Potom  brosilis'  k  priboram.
Strelki s mesta ne dvinulis'. Dazhe ne vzdrognuli. Oni popytalis' zapustit'
dvigateli, no nichego  ne  vyshlo.  Oni  snova  molcha  pereglyanulis'.  Zatem
privyazalis' k kojkam, opyat' pogasili svet i dolgo lezhali, ustremiv  vzglyad
v chernyj potolok, edva podsvechennyj krasnymi kontrol'nymi ogon'kami.
   - Spokojnoj nochi, - proiznes Gijom.
   - Mozhet, eto sluchitsya noch'yu, - dobavil Bartelemi.
   Vpervye posle avarii oni spali bez koshmarov.
   Prosnuvshis',  oni  vypili  cherez  solominku   goryachego   kofe,   vymyli
sfericheskie chashki, postavili ih na mesto i uselis' v vozduhe. Ni  odin  ne
reshalsya zagovorit'.
   - Ne srabotalo, - nakonec vydavil Andre.
   - Ugu, - mrachno podtverdil Bartelemi.
   - My postuchalis' ne v tu dver', - skazal Andre.
   - Byt' mozhet, luchshe bylo prevratit'sya v musul'man ili buddistov...
   - Buddisty ne veryat v chudesa, - nastavitel'no zametil Bartelemi.
   Snova vocarilas' tishina.
   - Byt' mozhet, nashi  molitvy  vzaimno  unichtozhilis'?  V  kakoj  vere  ty
rozhden, Gijom?
   - Moi roditeli byli protestantami. Kal'vinistami.
   - A tvoi, Bartelemi?
   - YA - evrej.
   - A ya katolik. Polagayu, nam sleduet pererezat' drug drugu glotki.
   Oni pereglyanulis' i rashohotalis'.
   - Po pravde govorya, my byli  durakami,  schitaya,  chto  Gospod'  vot  tak
voz'met i pomozhet trem prohodimcam vrode nas. My nedostatochno sil'no verim
v chudesa.
   - A teper' stali verit' eshche men'she.
   - Nu chto, snova za rabotu?
   Oni oglyadelis': mnozhestvo tablo, beskonechnye cvetnye provodki,  begushchie
po stenam kabiny, i ekrany, - mutnye, kak glaza mertvyh ryb.  U  nih  dazhe
pal'cy svelo pri odnoj mysli, chto nado brat' v  ruki  otvertki  i  krutit'
neschetnye vinty.
   - Postav'te sebya na mesto Boga, - vdrug skazal Andre. - YA ne teolog, no
podozrevayu, nashi molitvy tol'ko priveli ego v  razdrazhenie.  Nam  hotelos'
vsego-navsego popol'zovat'sya ego bezgranichnym mogushchestvom.
   - |to my slyhali, - perebil ego Gijom.
   - My postuchalis' ne v tu dver', a vse ot izlishnej  gordyni.  My  dumali
vvesti v mashinu molitvu i plamya plohon'koj svechi, chtoby poluchit' na vyhode
dobruyu tyagu, kotoraya vyvedet nas na dolzhnyj put'. Detskij sad.
   - Po-moemu, ya eto uzhe govoril, - proburchal Bartelemi.
   - Popytka ne pytka, - prodolzhal Andre. - Teper'  predstav'te,  chto  Bog
gotov pomoch' nam, no obhodnym putem, tak, chtoby ob etom ne osobenno znali,
kak esli by tyagu vmesto  nego  sozdal  kto-to  drugoj.  Koroche,  nam  nado
postuchat' v druguyu dver'. V tu, chto naprotiv.  Pochemu  by  ne  poprobovat'
magiyu?
   - Koldovstvo, - hmyknul Gijom. - Eres'.
   - Net, esli namereniya nashi chisty.
   - Teper' iezuitstvo, - prostonal Bartelemi.
   - Bartelemi, koe-kto iz  vashih  rabbi  zanimalsya  magiej.  Vspomnite  o
ravvine  Lebe.  A  skol'ko  umnejshih   i   vydayushchihsya   svyashchennosluzhitelej
zanimalos' alhimiej i beloj magiej? CHto kasaetsya protestantov...
   - Oni zhgli koldunij v Saleme, prosti nas Gospodi.
   - Odin - nol' v pol'zu Andre, - provozglasil Bartelemi. - Pochemu  by  i
vpryam'  ne  poprobovat'?  YA  znal   odnogo   teoretika,   specialista   po
asimmetrichnym  polyam,  kotoryj  veril   v   silu   krovi   ryzhej   kuricy,
razbryzgannoj v polnoch' na pole s volch'imi zubami.
   - On proboval sdelat' eto? - pointeresovalsya Gijom.
   - Naskol'ko ya znayu, net. Boyalsya vse-taki...
   Andre nahmurilsya.
   - Ploho, chto v biblioteke zvezdoleta ne bog  vest'  skol'ko  magicheskih
zaklinanij.
   -  Mozhet,  poprobuem  chto-nibud'  izobresti?  -  s  nadezhdoj  predlozhil
Bartelemi. Ego chernye glaza sverknuli lyubopytstvom.
   - I aksessuarov malovato. Gde my voz'mem volch'i zuby?
   Oni razmyshlyali v polnoj tishine celyh tri chasa. Potom Bartelemi  proplyl
v napravlenii pola, otkryl lyuk i v nem ischez.
   - Kuda eto on? - sprosil Gijom.
   - Nado dumat', na progulku, - usmehnulsya Andre.
   Im prishlos' zhdat' dolgo. Tryumy  byli  ves'ma  neveliki,  no  tam  zhdalo
svoego  chasa  mnozhestvo  samyh  raznyh  veshchej  -  instrumentov,  osnastki,
konservov,  knig,   fil'mov,   gosudarstvennyh   flagov,   prednaznachennyh
trepyhat'sya v  vodorodnoj  atmosfere  ledyanyh  planet,  lekarstv,  oruzhiya,
gorelok (vot  tol'ko  gde  najti  sejfy  dlya  vskrytiya?),  kombinezonov  i
igral'nyh kart.
   Bartelemi vozvratilsya s vnushitel'nym foliantom v rukah,  dyuzhinoj  banok
konservov i eshche s tyubikami i flakonami, iz®yatymi iz aptechki. Oblozhka knigi
byla razodrana, a sam Bartelemi skalilsya vo ves' rot.
   - Nu i chto? - voprosil Gijom.
   - CHestnoe slovo, vezuha, chto  vspomnil  ob  etoj  knizhencii.  Starinnoe
izdanie "Ulissa", kotoroe  ya  vsegda  taskayu  s  soboj.  Ee  pereplel  moj
priyatel'. Oblozhka rastrepalas', i ugadajte, chto  on  nalepil  na  oborote?
Stranicu iz "Al'berta Velikogo".
   - A chto eto takoe? - nevinnym golosom sprosil Andre.
   - Svoego roda sbornik magicheskih zaklinanij. Mezhdu prochim, do izvestnyh
vremen pol'zovalsya grandioznym uspehom.
   - Ladno, - zametil Gijom, -  vopros  v  tom,  podhodit  li  nam  dannyj
otryvok.
   - Ne znayu, - chestno priznalsya Bartelemi. - Nado ostorozhno otkleit' etot
list i vyyasnit', chto pozadi.
   Oni  prodelali  eto  s  pomoshch'yu   vodyanogo   para,   kotoryj   sobralsya
nepronicaemym oblakom v centre kabiny. CHtoby izbavit'sya ot nego,  prishlos'
ponizit' temperaturu. Oblako vypalo melkim  dozhdikom  i  promochilo  ih  do
kostej. Otchayanno rugayas', oni pomestili hrupkij listok bumagi  na  steklo,
slovno dragocennyj obrazec ischeznuvshej flory. Na oborote listka nichego  ne
bylo. Tol'ko belizna. Naverno, im konchalas' glava. Na licevoj storone edva
chitalis'  neyasnye  rekomendacii,  prizyvy  k  ostorozhnosti   i   neskol'ko
uzhasayushchih po forme i neponyatnyh po soderzhaniyu preduprezhdenij.
   Oni kruzhkom uselis' v vozduhe. V polnom otchayanii.
   - Sozhaleyu, - skazal Bartelemi.
   - Nu eto zrya, - obodril ego Gijom.
   - Podozhdite, - voskliknul Andre. - V tryume est' i drugie knigi.  Mozhet,
porabotaem so vsemi?
   Bartelemi usmehnulsya.
   - Pochemu by i net? - skazal Gijom. - Hot' vremya ub'em.
   Andre brosilsya v tryum. Dvoe ostavshihsya prislushalis'  k  gluhim  udaram.
Vpechatlenie bylo takoe, chto za pereborkoj stalkivalis' miry,  voznikali  i
gibli vselennye.
   Nakonec Andre kometoj  vyletel  iz  tryuma,  tolkaya  pered  soboj  voroh
bumagi, kartona, chernil i kleya.
   Oni prinyalis' za rabotu. Oni mnogoe  uznali  ob  oblozhkah  i  iskusstve
perepleta, i vskore nauchilis' otlichat' horoshuyu knigu ot deshevki. Vtorye im
nravilis' bol'she, ih bylo  legche  potroshit'.  Pod  oblozhkami  obnaruzhilas'
chistaya bumaga, obryvki gazet, tablica logarifmov i drugie kuski al'manaha,
kotoryj osobo privlek ih vnimanie.
   Vdrug Andre izdal torzhestvuyushchij klich.
   - Smotrite! - vskrichal on.
   |to byl otryvok  stat'i.  Bumaga  davno  pozheltela,  a  shrift  vyglyadel
dostatochno starinnym. V stat'e govorilos'  o  chernoj  magii  i  o  sposobe
vyzyvat' vysshih i nizshih demonov, o zaklinaniyah  i  pentagrammah.  Melovoj
krug, dver' v inoj mir, zapretnaya cherta.
   - U nas net mela, - skazal Gijom.
   - Izgotovim! -  ryavknul  Bartelemi.  On  shvatil  flakony  i  tyubiki  s
lekarstvami. - My mozhem poluchit' karbonat kal'ciya. A mozhet, nam vovse i ne
nuzhen mel.
   Andre rashohotalsya.
   - Ty chto, sobiraesh'sya risovat' magicheskij krug sharikovoj ruchkoj?
   Oni izgotovili mel. |to okazalos' detskoj zabavoj, laboratoriya  korablya
byla prekrasno oborudovana. Pod konec oni derzhali v  rukah  beluyu  palochku
ochen' tonkogo sostava.
   - Osmelyus' predpolozhit', - zasmeyalsya Andre, - chto nash  mel  prevoshodit
natural'nyj.
   Troica osvobodila centr kabiny i zasporila, komu chitat' zaklinanie.
   - Moya ideya, - zayavil Bartelemi.
   - Zato ya nashel zaklinanie, - vozrazil Andre.
   V konce koncov stali tyanut' zhrebij.
   CHitat' dostalos' Andre.
   Ostal'nye otplyli v storony, ustupaya  emu  mesto.  Andre  opustilsya  na
koleni i medlenno nachertal nerovnyj krug. Zatem s  userdiem  skopiroval  s
pozheltevshego listka neskol'ko figur, razmestiv ih po diametru.
   - Gasite svet, - prikazal on i zazheg svechu.
   On tihon'ko dul na ogonek, chtoby tot ne ugas, i odnovremenno peresohshim
gorlom bormotal strannye slova, putayas' v zhutkom nagromozhdenii  glasnyh  i
soglasnyh, sprashivaya sebya, imeyut li znachenie udareniya i dostatochna li  ego
vera v to, chto on delaet. Plamya svechi s®ezhilos'. Vo mrake edva razlichalis'
eshche dve figury, kotorye  edva  dysha  tarashchilis'  na  nego,  izredka  shumno
sglatyvaya. V kruge chto-to bylo. On chuvstvoval eto spinnym mozgom. Vozmozhno
li, podumal on, chtoby imperiya nizshih demonov  prostiralas'  tak  daleko  v
prostranstve i vo vremeni; razve  ih  ne  smelo  dyhanie  zvezdoletov,  ne
sterlo mercanie oscillografov, ne razognali matematicheskie simvoly?..
   - Vyslushajte menya, - proiznes on, - tot, kotoryj v kruge po moej  vole.
Vyslushajte menya, hotya ya ne veryu v vashe  sushchestvovanie.  My  troe  lyudej  s
Zemli. My zabludilis' v prostranstve. My prosim vas o pomoshchi,  podtolknite
nas, chtoby my mogli dobrat'sya do rodnoj planety. My gotovy  otdat'  vam  v
obmen vse, chem vladeem.
   Ozhidaemogo hihikan'ya ne posledovalo.
   V ego golove pronessya tabun sumasshedshih myslej. A vdrug demon yavilsya iz
inogo mira, a vovse ne s Zemli, a vdrug on utashchit ih v  svoi  vladeniya,  v
ledyanoj mir, obrashchayushchijsya vokrug Saturna, gde im uzh tochno konec? Vezde  li
odinakovy ad i Nebo?
   A vdrug sushchestvo, zhdushchee v melovom kruge, potrebuet ih dushi v uplatu za
vozvrashchenie na Zemlyu? Soglasyatsya li oni na takuyu zhertvu? U kogo hvatit  na
nee duhu? Kto znaet... Mozhno li obmanut' demona? Vechnaya problema.
   - Vashej pomoshchi, - povtoril on, - vashej pomoshchi...
   Ego terzal uzhas. Uzhas absolyutnyj i bezgranichnyj,  uzhas  okazavshegosya  v
temnote rebenka, prislushivayushchegosya k shoroham. On nichego ne  uslyshal  -  ni
smeha, ni otklika, ne uvidel ni probleska sveta - tol'ko  shevelilis'  teni
Gijoma i Bartelemi, da donosilos' ih chut' slyshnoe  dyhanie,  budto  padali
list'ya na osennej Zemle, na prekrasnoj ryzhuhe Zemle, na kotoroj  bylo  tak
priyatno lezhat'. |ta mysl' posetila odnovremenno vseh troih. Oni nichego  ne
chuvstvovali. I vdrug korabl' vzdrognul. Vnachale oni oshchutili edva  zametnuyu
vibraciyu. Vernulis' na zakonnye mesta verh i niz. Snova poyavilsya  ves,  no
oni eshche byli peryshkami, klochkami bumagi, pushinkami oduvanchika...
   Oni stali medlenno drejfovat'  -  k  pereborke...  k  polu...  snova  k
pereborke... Dvizhenie bylo udivitel'no medlennym -  kazalos',  do  dalekih
metallicheskih kontinentov pridetsya plyt' veka. Potom dvizhenie uskorilos'.
   Somnenij bol'she ne bylo. Korabl' dvigalsya. Dvigalsya vse bystree.
   - My pobedili! - vskrichali oni horom.
   Oni prinyalis' prygat'. Oni chuvstvovali - k nim,  kak  staraya  privychka,
vozvrashchaetsya ves. Oni snova mogli igrat' muskulami. Oni sdelali  neskol'ko
neuverennyh shagov. Oni s hohotom sharkali nogami po polu.
   - Kuda my dvizhemsya? - sprosili vse troe.
   SHturman Gijom brosilsya k svoemu kreslu i laskovo pogladil  polirovannuyu
poverhnost' murlykayushchego komp'yutera. Nabral vopros i poluchil otvet.
   - K Zemle, - soobshchila mashina.
   Troica pereglyanulas'.
   - Nemyslimo, - probormotal Gijom.
   Povisla nehoroshaya tishina.
   - Pomolchi, - shepnul Andre. - On mozhet nas uslyshat' i obidet'sya.
   - Kak ego zovut?
   - Ponyatiya ne imeyu. Vprochem, kakaya raznica. On vyruchil nas.
   - Eshche net, - vozrazil Gijom. - YA  ne  mogu  v  eto  poverit'.  Ne  mogu
poverit', chto lyudi srednevekov'ya byli pravy. Ne mogu poverit', chto my sami
kak v srednevekov'e, chto  vse  eto  bylo  zabyto,  i  my  vnov'  otkryvaem
zabytoe.
   ...Den' oto dnya Zemlya rosla na ih ekranah: bulavochnaya  golovka,  sharik,
zolotistyj ili temno-sinij plod, ves' v pestryh blikah. Potom oni  uvideli
Lunu. Traektoriya ih dvizheniya byla matematicheski bezuprechnoj. Oni  mechtali,
kak odnazhdy ogromnaya nevidimaya ruka usadit ih na zelenyj lug.  Ili,  vdrug
orobev, ostavit na podhode k Zemle, a oni vyzovut ottuda bazu, i kogda  za
nimi priletyat, povedayut spasitelyam svoyu istoriyu.
   No inogda somnevalis', stoit li eyu delit'sya. Oni obsuzhdali etot  vopros
ochen' dolgo, no k soglasiyu ne prishli. Oni chasto menyali mnenie i  brosalis'
zashchishchat' tu tochku zreniya, kotoruyu raznosili chasom ran'she. Otyskivalis' vse
novye "za" i "protiv".
   - |to ochen' vazhno, - goryachilsya Andre. - My ne imeem prava umalchivat' ob
etom.
   - Nam ne poveryat, - vozrazhal Gijom. -  Kstati,  mozhet  on  i  ne  hochet
vovse, chtoby o nem upominali.
   Zaputavshis' v predpolozheniyah naschet mogushchestva zaklinaniya, oni  sdelali
popytku provesti analiz kachestv  melovogo  kruga,  i  nezametno  dlya  sebya
okazalis' v nebe Zemli.
   Tut Pyatom zametil koe-kakie strannosti.
   - Nebo pustoe, - soobshchil on. - Nikakih raket. Nikakih sputnikov.
   Troe sklonilis' nad ekranami.  V  nebe  bylo  chisto.  No  planeta  byla
nesomnenno Zemlej. Oni uznali ochertaniya kontinentov  i  oblaka  -  lico  i
masku planety, - vnutrennie morya, sverkayushchie,  kak  glaza  sredi  gor-vek.
Korabl' tormozil. Oni tiho opuskalis' vniz.
   - Nichego ne uznayu, - skazal Gijom. -  Amerika.  Dolzhny  zhe  byt'  vidny
goroda!..
   Spustya neskol'ko chasov oni proplyli  nad  Evropoj.  Oni  leteli  sovsem
nizko, za obshivkoj svistel vozduh.
   - I ya nichego ne uznayu, - strannym golosom probleyal Andre.
   Strelka al'timetra byla pochti na nule. Oni uzhe razlichali  lesa,  pashni,
neprivychnye postrojki. Potom uvideli gorod. I ponyali, chto imenno on byl ih
cel'yu. Gorod pod nimi vyglyadel neveroyatno. Nizen'kie doma lepilis' drug  k
drugu tak, chto nevozmozhno bylo razlichat' ulochki. Oni spustilis' eshche nizhe i
uvideli tolpy stranno odetyh lyudej, gorbatye kryshi zdanij ih porazili. Nad
gorodom vozvyshalis' bashni  iz  reznogo  kamnya,  vokrug  vilis'  krepostnye
steny, i im pokazalos', chto oni ponyali.
   Oni uzhe ne somnevalis', chto ponyali, kogda uvideli ozhivlenie v gorode  i
kostry na glavnoj ploshchadi, prinyatye imi ponachalu  za  prozhektory.  Korabl'
byl dostatochno nizko,  chtoby  rasseyalis'  poslednie  somneniya.  Oni  pochti
slyshali rev tolpy, zvon kolokolov i lyazg oruzhiya, udaryavshegosya o steny.
   Oni  plyli  nad  samoj  zemlej.  Korabl'  opuskalsya  medlenno,   slovno
vozdushnyj shar.
   - Vremya, - prohripel Gijom. - Ne tol'ko prostranstvo, no  i  vremya.  On
privolok nas k sebe.
   - Kak oni nas primut? - siplo sprosil Bartelemi.
   Ostal'nye pozhali plechami. Dym kostrov zavolok ekrany.
   V eto mgnovenie iz  pochti  stershegosya  pod  ih  nogami  melovogo  kruga
donessya gnusnyj, izdevatel'skij smeshok.

Last-modified: Sun, 04 Mar 2001 20:42:12 GMT
Ocenite etot tekst: