Ocenite etot tekst:


---------------------------------------------------------------
     Original  etogo  teksta  raspolozhen  na avtorskoj stranice
Sergeya Mihajlova "Skrizhali"
http://www.skrijali.ru
     © Copyright Sergej Mihajlov
---------------------------------------------------------------

e-mail: skrijali@glasnet.ru
Skrizhali: http://www.skrijali.ru
Tumak fortuny (tekst): http://www.skrijali.ru/Autor_page/TumakFortuni.htm
Tumak fortuny (ZIP-arhiv): http://www.skrijali.ru/zip_archiv/TumakFortuni.zip


V tot vecher ya byl zol, kak tysyacha golodnyh SHerhanov. YA gotov byl rvat' i metat'. A vse potomu, chto zhizn' snova podkinula mne podlyanku. I vechno vot tak: shagu ne stupish', chtoby v der'mo ne vlyapat'sya. Takaya uzh, vidat', u menya fortuna: kak ni kruti, ni verti, a vse hudo vyhodit. |to uzh tochno. Da-a, podvezlo mne nynche s Novym godom, uzh tak podvezlo, chto hot' bashkoj o kirpichnuyu stenku bejsya. Horosh prazdnichek, nechego skazat'! Vsyu noch' v odinochku prokantovat'sya da v telek pyalit'sya, smotret', kak bogema nasha moskovskaya shampanskoe hleshchet da v konfetti kupaetsya -- udovol'stvie, skazhu ya vam, nizhe srednego. Da chto ya, v konce koncov, bobyl'-holostyak kakoj ili monah na epitim'e, chtoby takuyu noch' v edinstvennom chisle korotat'?! I ne monah ya, i ne bobyl', a vse zh taki odin ya ostalsya, eto uzh tochno, odin kak perst. Svetke, zhene moej, podfartilo nochnoe dezhurstvo v ee durackoj bol'nice (eshche by! ej vsegda "vezet" s etimi nochnymi dezhurstvami, leshij ih zabodaj), a ya, kak poslednij idiot, topayu so smeny domoj cherez polgoroda, hotya na chasah uzhe desyat' vechera, staryj god vot-vot izdohnet, slovno brodyachij pes pod zaborom, i pilit' mne eshche do domu o-go-go skol'ko... I-eh! ZHituha nasha nikudyshnaya! Nap'yus' segodnya do porosyach'ego vizga, eto uzh kak pit' dat'... Dva chasa! Kakih-to vshivyh dva chasa ostalos' do boya kurantov, chert by ih pobral sovsem, a ya tut gryaznyj sneg meshu svoimi dranymi sapozhishchami, zubami vyklacyvayu morzyanku na yazyke suahili i medlenno okolevayu ot holoda i obidy. Gorod budto vymer. Slovno holera vseh skosila. Avtobusy davno uzhe na prikole, taksi tozhe, pohozhe, volnoj smylo, vse do edinogo, a k chastniku ya ni v zhizn' ne syadu. Odnogo moego koresha, v samyj chto ni na est' den' poluchki, odin takoj chastnik-recidivist tak hvatanul montirovkoj po chajniku, chto koresh tot do sih por vspomnit' ne mozhet, v kakom godu Kant rodilsya i chemu ravno chislo "pi" s tochnost'yu do dvadcat' tret'ego znaka. Gazety zhe teper' snizu vverh i sleva napravo chitaet, vse ravno chto Saddam Husejn kakoj-nibud'. (Ran'she, bedolaga, on gazety voobshche ne chital, a vse bol'she kolbasu v nih zavorachival). Vot i pit', govoryat, zavyazal, a eto uzh, pryamo skazhem, sovsem anomal'noe yavlenie. Vidat', zabyl, goremychnyj, chto net u nas, u rabotyag, inogo schast'ya, kak oprokinut' stakanchik-drugoj posle tyazheloj smeny i, vospariv dushoj, vozvernut'sya v dom rodnoj, gde zhdet tebya ne dozhdetsya vtoraya tvoya polovina, edinstvennaya i nenaglyadnaya. Da kak zhe ne pit', kogda zhit' inache stanovitsya nevmogotu? YA i sam-to vypit' ne durak, hotya v zapoj nikogda ne uhodil, Bog miloval, eto uzh tochno. Tak, razdavish' s koreshami pollitrovku posle trudovogo dnya -- i po hatam. Svetka-to moya s ponimaniem k etomu otnositsya, mordoboem ne uvlekaetsya, moral' ne chitaet i o vrede alkogolizma ne nudit. Vnikaet, znat', v sut' problemy, dushu prostogo trudyagi vidit naskvoz', nedarom k nim v bol'nicu namedni novyj rentgen zavezli. Tak chto k chastniku ne syadu ni za kakie kovrizhki, hot' rezh'. Luchshe okoleyu pryamo zdes', na ulice, von v tom, skazhem, sugrobe, no cherepok svoj ot montirovki lihodeya-terrorista uberegu. ZHal' cherepok-to, chaj ne chuzhoj. Da i zrya ya, sobstvenno, bespokoyus'. Vse chastniki, podi, po noram svoim da halupam davno uzh razbrelis', slyunoj da sokom zheludochnym istekayut v predvkushenii gryadushchih vozliyanij, a kto-to navernyaka uzhe hryapnul po pare stopok, esli ne vse tri, i pyalitsya teper' v teleyashchik, ozhidaya prodolzheniya banketa. YA zhe istekayu isklyuchitel'no zhelch'yu. Zloj, holodnyj i golodnyj, slovno odin v pole ne voin. Nu nichego, vot pridu domoj, vrezhu sto pyat'desyat, a potom eshche razok, vdogonku -- i togda, glyadish', ottayu, i dushoj, i telom. U menya ved' dve nol'-pyat' pripaseno, v zagashnike, zaranee vse obmozgoval i pripryatal. Dve "Stolichnye" ryazanskogo razliva. Paren' ya ne promah, eto uzh tochno, lyublyu v perspektivu glyadet', v koren', vyrazhayas' inoskazatel'no. Kak tol'ko proznal, chto Svetke v novogodnyuyu noch' vkalyvat' predstoit, tak srazu i pripas. Uvazhayu ya eto delo, kogda vypivki vdovol', a mne ved' bol'she dvuh puzyrej i ne nado, ya i ot odnogo zametno okoseyu, uzh mne-to svoyu naturu ne znat'! SHampanskoe? A nu ego v banyu. Menya ot nego puchit i rozha krasneet, slovno u zapojnogo alkasha. YA ne aristokrat kakoj i ne degenerat, chtoby shampanskoe v odinochku glushit'. To li delo vodochka! Gde-to probilo pol-odinnadcatogo. Tut uzh ya sovsem obozlilsya i zakostenel dushoj. A tut eshche kakoj-to patlatyj pridurok vyvolok na balkon dve kolonki i... nadryvayas' ot natugi, zavopil, zahripel na vsyu okrugu San'ka Bujnov.

Propadi vse propadom!
Propadi vse propadom!..
Sanek oral tak, chto v zheludke sdelalos' shchekotno. Gluho buhali po mozgam bujnovskie decibelly. A ved' verno oresh', Sanek, propadi ono vse propadom! Ne zhizn', a der'mo sobach'e. Na koj lyad ona mne sdalas', a? Sam-to ty, Sanek, podi, eshche zagodya ukatil k Alle Borisovne na svoem halyavnom "yaguare", prihvativ paru yashchikov "amaretto". I teper', podi, upletaesh' ikru polovnikami -- tak, chto azh za ushami u tebya pishchit da ochki ot kajfa poteyut. I snuyut vokrug tebya, eto uzh kak pit' dat', getery golozadye, s podnosami da so vsyacheskoj vypivkoj zamorskoj, a ryadom-to vse druz'ya da koresha tvoi, kollegi i sotrudniki po rabote, zheny chuzhie i raznye prochie zhenshchiny, i vse v brilliantah, vse razukrasheny, razmalevany, rasfufyreny. Bogema, mat' tvoyu. |ti-to uzh tochno znayut, kak nado Novyj god vstrechat'. U etih-to navernyaka vse shvacheno, kem nado za vse zaplacheno. Tak chto ne deri, Sanek, luzhenuyu glotku svoyu, ne veryu ya tebe, nu vot hot' tresni -- uzh dlya kogo dlya kogo, a dlya tebya-to zhizn' yavno ne sobach'e der'mo. YA dvinulsya dal'she. Put' moj prolegal vdol' naberezhnoj. Morozec v tot den', poslednij den' uhodyashchego goda, zavernul takoj, chto azh vdyhnut' bylo boyazno. YA i dyshal-to cherez raz, opasalsya nosoglotku zastudit'. Ves' dekabr' byl teplym, syrym, a tut -- na tebe! -- lyutye holoda podospeli, kak raz vovremya, chtoby Novyj god ne kazalsya nam, trudyagam, Vos'mym marta. Vokrug -- ni zgi, hot' glaz koli. Na dushe bylo mutorno i toshno, slovno sunuli menya ne v moyu tarelku. Uzh ne zabrel li ya nenarokom v ne to izmerenie ili, na hudoj konec, v inoj prostranstvenno-vremennoj kontinuum? (Vo, zavernul!) V novogodnyuyu noch', govoryat, vsyakie chudesa sluchayutsya. I tut ya uvidel ego, Deda Moroza. Ne skazhu, chtoby ya shibko udivilsya ili, naprimer, obradovalsya. Nynche, v poslednie prednovogodnie den'ki, etih Dedov Morozov vse ravno chto kur neshchipannyh, tak i shastayut po Moskve v teatral'nyh rekvizitah, s shampanskim pod myshkoj -- i vse zhe na dushe u menya slegka poteplelo, kogda ponyal ya, chto ne odin ostalsya na etoj vymershej i holodnoj planetke. YA zashagal k nemu. Podojdya poblizhe, zametil, chto s Dedom Morozom tvoritsya chto-to neladnoe. Situaciya vyrisovyvalas' yavno nestandartnaya. A kogda do menya doshlo, chto zhe vse-taki stryaslos', u menya azh ushi na bashke zashevelilis'. Bednyaga suetilsya vokrug svoego "zhigulenka", a tot, stervec, slovno norovistyj zherebec, probiv svoej lakirovannoj mordoj chugunnoe zagrazhdenie, chto tyanulos' vdol' vsej naberezhnoj, zavis, merzavec, perednimi kolesami nad samoj rekoj-Moskvoj i plavno tak pokachivalsya, v lyuboj moment gotovyj siganut' vniz. Zaneslo ego, vidat', na skol'zkoj doroge, a Ded Moroz, serdeshnyj, ne spravilsya s rulem i-i-i... eh! I vot ved' vopros: kak on tol'ko sumel vybrat'sya iz svoej kolymagi! Da tut ne tol'ko Ded Moroz, tut sam chert nogu slomit, eto uzh tochno. A emu, glyadi-ka, vse nipochem, sam vybralsya, da eshche "zhigulenok" svoj norovit utyanut' nazad, na tverd' zemnuyu, podal'she ot krutogo granitnogo berega. Tol'ko odnomu-to emu ne spravit'sya, eto uzh kak pit' dat'. Vertitsya vokrug "zhigulya", snuet tuda-syuda, kolduet chego-to, a "zhigul'" vse ni s mesta. Potomu kak slabo emu odnomu. I tut on uvidel menya. Zamer, vypryamilsya, perestal skakat' vokrug da okolo i stal terpelivo zhdat', kogda ya podojdu poblizhe. -- Bog v pomoshch', priyatel', -- privetstvoval ya ego i, kriticheski okinuv slozhivshuyusya situaciyu, splyunul skvoz' dyrku v perednih zubah. -- Hrenovo-to delo, kak ya poglyazhu. -- Da, neudachno vse vyshlo, -- otvetil on i v upor ustavilsya na menya. -- Sudar', pomogite mne vytashchit' moyu mashinu. V dolgu ne ostanus', chestnoe slovo. Sudar', ha! Ne tovarishch, ne grazhdanin, ne dazhe gospodin, kak nynche stalo modnym imenovat'sya, a imenno sudar'. CHto-to noven'koe na nashej odnoj shestoj chasti sushi. YA otmahnulsya. -- Da ladno, chego uzh tam. Za tak pomogu, besplatno. Mne vashi den'gi ne nuzhny, ya ne iz takovskih. -- O'kej, pristupim, -- tut zhe zayavil Santa-Klaus i snova stal deyatel'nym. -- Davajte-ka voz'memsya vot zdes' i popytaemsya vytashchit' moyu starushku na mostovuyu. YA hot' rostom ne velik, no silenkami Bog yavno ne obidel, chego uzh skryvat'. Vot, vidat', i ne rasschital ya svoih silenok-to. A tut eshche, kak narochno, veter rvanul, zav'yuzhil, da tak krepko, chto chut' bylo s nog menya ne sshib. Slovom, shvatilis' my za zad ego "zhigulenka", podnatuzhilis', i tak legko ono poshlo vdrug, tak hodko, slovno ne stal'nuyu kolymagu my s nim tyagaem, a puhovuyu perinu ili dekoraciyu iz pap'e-mashe. YA i glazom morgnut' ne uspel, kak vse eto priklyuchilos'. "ZHigulenok" vdrug vstal na dyby, kak by zhelaya vzbryknut', i... plavno tak, neslyshno siganul v rechnuyu puchinu. Lish' na mig zamer nad granitnoj kladkoj ego noven'kij blestyashchij zad i -- ku-ku, Grinya, pominaj kak zvali. Gluhoj dalekij vsplesk -- bul-tyh! -- zavershil eto tragicheskoe sobytie. -- Perebor, -- probormotal ya skonfuzhenno. -- Ne rasschitali. Vot ved' kakaya nezadacha. S minutu Ded Moroz stoyal nepodvizhno, smiryayas' s svershivshimsya faktom. YA v etot moment kak raz sobiralsya dat' deru -- da ne uspel. On rezko povernulsya ko mne. Glaza ego byli ser'ezny. -- M-da, sudar', sosluzhili vy mne sluzhbu. -- On eshche raz kinul vzglyad na rashodyashchiesya po temnoj vode krugi. -- YA diko sozhaleyu, priyatel', -- nachal bylo opravdyvat'sya ya, no on ostanovil menya dvizheniem ruki. -- Zabyto, sudar'. Zabyto i pogrebeno na dne morskom. -- Rechnom, -- bryaknul ya, ne podumav, i tut zhe ponyal, chto smorozil chush'. Vzglyad ego stal strogim. -- Davajte ne budem bol'she ob etom. Vy pytalis' okazat' mne uslugu, i za eto ya vam iskrenne blagodaren. Ne vasha vina, chto vse vyshlo imenno tak. Blagoe namerenie dolzhno byt' voznagrazhdeno, sudar', i ya voznagrazhu vas po mere moih sil. Usluga za uslugu, kak govoritsya. YA upryamo zamotal golovoj. -- Ne nuzhny mne vashi den'gi. -- Kto zdes' govorit o den'gah? Den'gami zdes' i ne pahnet, klyanus' moej borodoj. |ta usluga neskol'ko inogo roda. Vprochem, ne usluga dazhe, a podarok, novogodnij podarok. Vse-taki ya Ded Moroz, i darit' lyudyam podarki -- moya pryamaya obyazannost'. Esli hotite, dolg. YA pozhal plechami. Podarok tak podarok. V konce koncov, ya ved' dejstvitel'no hotel emu pomoch'. A ono von kak vyshlo. Ded Moroz tem vremenem sunul ruku v obshirnyj karman svoej shuby i vyudil iz nego puhlyj bumazhnik. Otkryv ego, on stal v nem kopat'sya. -- Vot! -- skazal on nakonec, vyhvatyvaya dvumya pal'cami kakuyu-to bumazhenciyu. -- Vot imenno to, chto ya iskal. |to vam, sudar'. Ot menya. Bilet v cirk ili na novogodnyuyu elku, podumal bylo ya. Zachem on mne? Detej u menya net, a sam ya na podobnyh meropriyatiyah ne byval uzhe let tridcat', ne men'she. Odnako obizhat' Deda Moroza mne ne hotelos'. YA protyanul ruku i vzyal bumazhenciyu. |to byl ne bilet, eto bylo chto-to sovsem drugoe. Zametiv moe nedoumenie, Ded Moroz poyasnil: -- Podpiska na gazetu "Moskovskij komsomolec", na pervyj kvartal. Gazetu budete poluchat' s zavtrashnego dnya. Ne volnujtes', sudar', podpiska oformlena na vash adres i na vashe imya. Vse chisto i vse chestno, vse vypolneno s soblyudeniem vseh neobhodimyh formal'nostej, mozhete proverit'. I ya proveril. Proveril tshchatel'no i s pristrastiem. I ubedilsya, chto Ded Moroz ne vret: podpiska, dejstvitel'no, byla oformlena na menya. I vot tut-to ya poryadkom struhnul. Libo etot tip menya durachit, libo ya umom tronulsya. No kak, kak mog on menya odurachit'? Do sego dnya ya nikogda ego ne vstrechal, eto uzh tochno. YA prismotrelsya k nemu povnimatel'nee. Net, nikogo iz moih koreshej on ne napominaet, Ded Moroz byl mne sovershenno neznakom. Znachit, eto ne shutka. -- |to ne shutka, sudar', -- slovno v otvet na moi mysli, proiznes Ded Moroz. Vot i vyhodit, chto u menya s kryshej ne lady. Poehala, vidat', krysha, i poehala, vidat', krepko. |to uzh kak pit' dat'. Oh, bednaya moya golovushka, za chto zh takaya napast'! Da eto pohleshche budet, chem u togo moego koresha, kotorogo montirovkoj ublazhili. YA i dumat' zabyl o ego proklyatom "zhigulenke", tut delo kuda ser'eznee. Tut delo kerosinom pahnet. -- CHto vse eto znachit? -- ohripshim golosom sprosil ya. -- Kak chto znachit? -- On vpolne natural'no udivilsya. -- Nichego ne znachit. YA vam daryu podpisku na gazetu "Moskovskij komsomolec", chto tut neobychnogo? Vy chto, lyubeznejshij, nikogda gazet ne vypisyvali? YA sovershenno byl sbit s tolku. CHto on tut neset pro kakie-to gazety! U menya um za razum zahodit, a on -- gazety, gazety! -- Da kak zhe eto vozmozhno... -- nachal bylo ya, okonchatel'no rasteryavshis'. -- A, vot vy o chem, sudar', -- Ded Moroz ponimayushche kivnul. -- Ponyal, teper' ponyal. Mne by nado bylo srazu vam vse ob®yasnit'. Tak vas smushchaet moj podarok? Vernee, nekoe nesootvetstvie v estestvennom hode sobytij? Narushenie, tak skazat', prichinno-sledstvennyh svyazej? Iskrivlenie, esli hotite, vremennoj sostavlyayushchej aktual'nogo chetyrehmernogo prostranstvennogo polya? Smushchaet ved', a? Priznajtes' kak na duhu, smushchaet? -- Smu-ushchaet, -- vydavil ya, okonchatel'no obaldevshij. -- A vse potomu, chto ya ne prostoj Ded Moroz. -- A... kakoj zhe? -- sprosil ya, chuvstvuya, kak krysha u menya medlenno, no verno spolzaet nabekren'. -- Nastoyashchij, -- otvetil on sovershenno ser'ezno. Nu vot, teper' vse yasno: eto ne u menya krysha edet, eto u nego v mozgu dyrka velichinoj s greckij oreh, i veter v nej gulyaet, i cherdak yavno techet. Slovom, spyatil muzhik, vozomnil sebya Santa-Klausom. YA opaslivo popyatilsya nazad. Ded Moroz pechal'no vzdohnul i ves' kak-to snik. -- S det'mi kuda proshche, -- skazal on otreshenno, glyadya kuda-to mimo menya. -- Deti veryat. Veryat, chto ya nastoyashchij. I prinimayut podarki kak dolzhnoe. Pover'te, sudar', net bol'shej radosti, chem znat', chto v tebya veryat i tebya zhdut. A vzroslye... hm... te slishkom razumny, chtoby verit' v detskie skazki. CHto zh, puskaj sebe zhivut v svoem tesnom ogranichennom mirke, gde net ni skazok, ni volshebstva, ni nastoyashchih Dedov Morozov. YA nuzhen ne im, ya nuzhen ih detyam. YA nikogda ne daryu podarki vzroslym, da oni i ne zhdut ih ot menya. Razve mozhno zhdat' to, vo chto ne verish'? Do sih por ya nikogda ne narushal svoih principov, vy -- pervyj vzroslyj, komu ya reshilsya sdelat' nastoyashchij, a ne kuplennyj v magazine, podarok. Teper' ya vizhu, chto sovershil oshibku. Principy -- velikaya veshch'. Nado sledovat' im do konca. Ochen' nepriyatno, znaete li, kogda tebya schitayut sumasshedshim. On povernulsya i poshel proch'. A ya, kak idiot, stoyal s etoj durackoj kvitanciej v rukah i klyal sebya na chem svet stoit. Nu i naglyj zhe ya muzhik! Ni za chto ni pro chto obidel horoshego cheloveka. Mne stalo zhal' ego, i ya... vdrug poveril. Poveril v nastoyashchego Deda Moroza! Ved' sejchas Novyj god, a v Novyj god, kak izvestno, sluchayutsya vsyakie chudesa. Gde-to probilo odinnadcat'. YA kinulsya dogonyat' ego. -- |j, postojte! Da pogodite zhe vy nakonec! YA nagnal ego, kogda on kak raz sobiralsya svernut' v kakoj-to proulok. On ostanovilsya, v glazah ego chitalsya vopros. -- Vy chto-to hoteli, sudar'? -- Da, hotel. -- Ot bystrogo bega ya dyshal chasto, s prisvistom, kluby para vyryvalis' iz moego nutra. -- YA hotel vas koe o chem sprosit'. No pervyj vopros zadal on: -- Vy poverili mne? Tol'ko chestno. YA kivnul i pochemu-to smutilsya. -- I vas ne gryzet cherv' somneniya? -- prodolzhal voproshat' Ded Moroz. -- Nu, gryzet, -- tiho otvetil ya i smutilsya eshche bol'she. -- |to horosho. Horosho, chto vy skazali pravdu. Nu-s, chto vy hoteli uznat'? Sprashivajte, sudar', ya k vashim uslugam. Tol'ko poskoree, do Novogo goda ostalos' menee chasa. YA ne znal, s chego nachat', i potomu bryaknul pervoe, chto prishlo na um: -- Vy dejstvitel'no... nastoyashchij Ded Moroz? V glazah ego vspyhnuli veselye iskorki. -- Samyj chto ni na est' nastoyashchij. -- I vy chto zhe, odin rabotaete? -- Zachem zhe odin, odnomu mne ne spravit'sya. Nas mnogo v kazhdom gorode, v kazhdoj strane. U vseh detej dolzhen byt' prazdnik, vse deti mechtayut o novogodnih podarkah, i vse ih poluchayut, za eto ya ruchayus'. Tak chto nas mnogo, sudar', ochen' mnogo. No ya -- samyj glavnyj Ded Moroz. U menya azh duh perehvatilo. Samyj glavnyj! A ya ego "zhigul'" utopil. Vot idiot! Ded Moroz tem vremenem prodolzhal: -- V osnovnom v nashej sluzhbe rabotayut stazhery, no est' i kvalificirovannye kadry, s bol'shim stazhem i opytom raboty. CHem opredelyaetsya uroven' kvalifikacii? Umeniem tvorit' chudesa i ne dopuskat' putanicy v podarkah, tol'ko i vsego. CHashche vsego za kazhdym Dedom Morozom zakreplen opredelennyj region zemnogo shara, gde on i rabotaet iz goda v god. Perebrasyvat' uzhe slozhivshegosya rabotnika v drugoe mesto nepraktichno; smena geograficheskih poyasov, znaete li, novye tradicii, mestnye obychai, problemy s izucheniem yazykov -- vse eto negativno skazyvaetsya na deyatel'nosti Deda Moroza. No byvaet i tak, chto prihoditsya idti na zhertvy, i Deda Moroza, skazhem, iz Bryanskoj gubernii komandiruyut na Taiti. YA i sam neskol'ko let prosluzhil na Zanzibare. -- Na Zanzibare? U nih chto, tozhe est' svoi Dedy Morozy? -- U nih eto nazyvaetsya neskol'ko inache. Ponimaete, sudar', na Zanzibare ponyatiya ne imeyut o morozah. -- A, ponyal. I davno vy rabotaete v etoj sisteme? -- Tretij gross na ishode. -- Gross? Kakoj eshche gross? Dvenadcat' let, chto li? Ded Moroz snishoditel'no ulybnulsya. -- Dvenadcat' stoletij, lyubeznejshij, dvenadcat' stoletij. Tri s polovinoj tysyachi let. U menya i bez togo golova krugom shla, a teper' ya uzh tochno reshil, chto s katushek s®ezzhayu. -- Tri s polovinoj tysyachi let! Nu i nu! I ne nadoelo? -- Razve dobro, kotoroe delaesh' lyudyam, mozhet nadoest'? Tem bolee, esli eti lyudi -- deti. -- A kakie podarki vy im darite? -- Te, kotorye oni hotyat poluchit', razumeetsya. Inache by nasha rabota ne imela smysla. -- Otkuda zhe vy znaete, chto im podarit'? -- Vy menya udivlyaete, lyubeznejshij. YA ved' vse-taki ne prostoj Ded Moroz, a nastoyashchij. YA vse dolzhen znat'. Tem vremenem my dvinulis' v put'. Uvlechennyj rasskazom moego strannogo sputnika, ya sovershenno ne zamechal, kuda my idem. -- Gde zhe vash meshok? -- Meshok? -- Nu da, meshok s podarkami. -- Utonul. Ponimaete, on u menya v mashine lezhal. YA edva ne sgorel so styda. -- Da vy ne otchaivajtes', sudar', -- skazal Ded Moroz, verno oceniv moe dushevnoe sostoyanie. -- S etim u menya problem ne budet. CHerez chas ya dobudu sebe takoj zhe, s tem zhe soderzhimym. -- Kakim zhe eto obrazom? -- A eto uzh moi trudnosti. -- Ponyatno, professional'naya tajna. -- Da net, nikakoj tajny zdes' net, prosto vam, prostym smertnym, ponyat' eto budet ne sovsem legko. Da i vremeni u menya net na raz®yasneniya. Kak, vprochem, i u vas tozhe. -- Gde zhe vy obitaete v svobodnoe ot raboty vremya? Letom, skazhem, ili osen'yu? -- V Laplandii, razumeetsya, gde zhe eshche. Tam nash dom, nasha rodina. Inoj klimat nam protivopokazan. -- Boites' rastayat'? -- Da net, rastayat' my ne rastaem, no zdorov'yu povredit' mozhem... A vot, kstati, my i prishli. Tut tol'ko ya oglyadelsya. Batyushki, tak eto zh moj rodnoj dom! Ded Moroz dovel menya, okazyvaetsya, do samogo moego pod®ezda. -- Da otkuda zh vy znaete, chto ya zhivu imenno zdes'? -- Poslushajte, sudar', perestan'te zadavat' durackie voprosy. Vy uslyshali slishkom mnogo, chtoby imet' hotya by smutnoe predstavlenie o samyh elementarnyh veshchah. Poraskin'te mozgami. YA poraskinul. Nu da, eshche odno chudo. I nichego v etom udivitel'nogo net. Podumaesh', chudo! Za poslednij chas ya uzhe nastol'ko svyksya so vsemi etimi chudesami, chto ne udivil by menya dazhe ukaz Prezidenta o perehode s zavtrashnego dnya na letnee vremya. Dazhe eto. -- Prezhde chem pokinut' vas, lyubeznejshij, ya hochu skazat' neskol'ko slov o toj samoj kvitancii, kotoruyu vy do sih por derzhite v ruke. Vot, vidite abbreviaturu v pravom verhnem uglu? SDM. CHto oznachaet: "Sluzhba Deda Moroza". Tak vot, podpiska, vydannaya vam, oformlena na tri mesyaca, no den'gi vneseny za ves' sleduyushchij god. Esli vy zahotite prodlit' podpisku na sleduyushchij kvartal, vam dostatochno yavit'sya v lyuboe otdelenie svyazi do pyatnadcatogo chisla poslednego predpodpisnogo mesyaca i pred®yavit' kontroleru etu kvitanciyu. Podpiska budet prodlena avtomaticheski, i vse blagodarya etim trem bukvam, SDM. -- A pochemu by vam ne podarit' mne podpisku na ves' god, tem bolee chto den'gi vse ravno uzhe vneseny? Kakoj v etom smysl? -- Smysl est', -- zagadochno proiznes Ded Moroz. -- Mozhet stat'sya, vy ne zahotite prodlevat' podpisku. Vam predostavlyaetsya polnaya svoboda vybora. -- Pochemu zhe eto ne zahochu? -- YA pozhal plechami. -- Ochen' dazhe zahochu. -- A vy ne toropites' s vyvodami. Vse delo v tom, chto podpiska eta ne prostaya, i vy v etom sami skoro ubedites'. CHto-to etot tip ne dogovarivaet. -- Nichego, skoro vy vse pojmete, -- myagko skazal on i vzglyanul na zvezdnoe nebo. -- O, uzhe bez dvadcati dvenadcat'. Vam pora, sudar', negozhe Novyj god vstrechat' na ulice. Toropites', rovno v 12.05 vam pozvonit vasha supruga. Mne vdrug stalo kazat'sya, chto ya stoyu pered nim sovershenno golyj. Vot chert, etot Ded Moroz prekrasno osvedomlen! On ulybnulsya. -- Proshchajte. I pomnite: gryadushchij god gotovit vam nemalo syurprizov. S nastupayushchim vas, Vasilij Petrovich. I vseh blag. Ad'yu! On povernulsya i ischez v temnote. A ya, obaldevshij, eshche neskol'ko minut sharil nevidyashchimi glazami po pustynnym trotuaram i medlenno s®ezzhal s katushek. Potom spohvatilsya i kinulsya vverh po lestnice. V odnom on prav: Novyj god nuzhno vstrechat' doma. Kogda ya vletel v kvartiru, kuranty uzhe nachali otschet. YA vrubil televizor, vyhvatil iz zagashnika puzyr' i v dva scheta smahnul probku. S poslednim udarom chasov ya oprokinul-taki stopku i teper' uzhe ne spesha nachal napolnyat' vtoruyu. V 12.05 pozvonila Svetka. Ochuhalsya ya na sleduyushchij den' daleko za polden'. Svetka k tomu vremeni uzhe byla doma i teper' suetilas' na kuhne. Pahlo zharenoj kartoshkoj, salatom "oliv'e" i svezhimi ogurcami. Oto vseh etih aromatov u menya zasosalo pod lozhechkoj. YA byl goloden, kak tysyacha volkov-al'binosov. O vcherashnih sobytiyah ya ponachalu dazhe i ne vspomnil. Popytalsya podnyat'sya s divana, na kotorom spal, dazhe ne udosuzhivshis' razdet'sya, no ne tut-to bylo. Pered glazami vdrug vse zaplyasalo, zaerzalo, zakruzhilos', i ya snova ruhnul na podushku, obessilennyj i opustoshennyj. Vidat', te dva puzyrya, chto ya vylakal za noch', vse eshche brodili v moem nutre. Organizm nastoyatel'no treboval opohmelki. V komnatu vplyla Svetka. -- Ochuhalsya, p'yanica, -- bezzlobno skazala ona. -- Vizhu, vremeni zrya ne teryal. Ish', blednyj kakoj. Treshchit, nebos', golova-to? -- Oj treshchit, -- zhalobno proskulil ya. -- Svet, polechit'sya by, a? -- Nu chto mne s toboj delat', -- pokachala golovoj ona. -- Ladno, polechu. Isklyuchitel'no radi prazdnika. Ona snova ushla na kuhnyu i tut zhe vernulas' s nepochatoj butylkoj "Rasputina". -- A vot eto po-nashemu! -- vospryanul ya duhom i neuklyuzhe spolz s divana. Molodec u menya vse-taki Svetka! -- Sadis' k stolu, Vas'. Vstretim Novyj god po-chelovecheski. Luchshe pozdno, chem nikogda. My prekrasno proveli ostatok dnya, pervogo dnya Novogo goda. Ot vcherashnego durnogo nastroeniya ne ostalos' i sleda. ZHizn' vse-taki ne takaya uzh i podlaya shtuka, kak mne mereshchilos' nakanune. |to uzh tochno. Na sleduyushchij den', to bish' vtorogo yanvarya, mne predstoyalo vyhodit' na smenu. Bashka poutru byla mutnoj, tyazheloj i durnoj. Bashka gudela, slovno cerkovnyj kolokol. Idti na rabotu strast' kak ne hotelos', no idti bylo nado. Nekuda nam, proletariyam, devat'sya, takoj uzh nash zhrebij. Kogda ya uhodil, Svetka eshche spala. Pust' vyspitsya, podumal ya, u nej segodnya vyhodnoj. Prohodya mimo pochtovogo yashchika, ya mashinal'no vynul iz nego korrespondenciyu i sunul k sebe v sumku. Na rabote pochitayu, reshil ya. Moroz snova spal, vozduh byl vlazhnym, teplym, dul yuzhnyj veter. Nebo zatyanulo sploshnoj oblachnost'yu, a pod nogami protivno hlyupala snezhnaya zhizha. Na dushe bylo tosklivo i mutorno. Idti nikuda ne hotelos', a hotelos' lezhat' na divane puzom kverhu i plevat' v potolok. YA shel po gryaznomu trotuaru i dumal. V golovu lezli vsyacheskie mysli i idei. Mne vdrug vspomnilsya strannyj tip, nazvavshijsya Dedom Morozom, -- vpervye s toj pamyatnoj novogodnej nochi. I hotya soobrazhal ya tugo, rassuzhdal ya tem ne menee sovershenno trezvo. Teper'-to, po proshestvii sutok, ya uzhe ne byl tak naiven i prostodushen, teper'-to ya znal, chto vse eto rozygrysh, chistoj vody rozygrysh. I kak eto menya ugorazdilo popast'sya na udochku? Ved' vse proshche parenoj repy, elementarno, Vatson. |togo tipa, Deda Moroza, ya dejstvitel'no videl vpervye, no eto vovse ne znachit, chto ya emu ne znakom. Delo priblizitel'no bylo tak. Kto-nibud' iz moih druzhkov oformil podpisku na moe imya, nashel cheloveka, kotoryj soglasilsya nado mnoj podshutit', snabdil ego neobhodimoj informaciej i -- nate, kupilsya dyadya Vasya, poveril v "nastoyashchego" Deda Moroza! Znali ved', merzavcy, kogda i gde ya pojdu v tu zlopoluchnuyu noch', znali, chto Svetki ne budet doma, a uzh gde ya zhivu i chto zovut menya Vasil' Petrovich, izvestno lyubomu moemu koreshu. Kasatel'no zhe Svetkinogo zvonka v 12.05 tozhe net nichego potustoronnego. Kak voditsya, v pervye minuty Novogo goda blizkie rodstvenniki i horoshie znakomye obmenivayutsya telefonnymi pozdravleniyami. |to tradiciya takaya, i ni dlya kogo ona ne sekret. Vpolne mozhno bylo dogadat'sya, chto Svetka pozvonit imenno v eto vremya. CHto ona i sdelala s tochnost'yu do minuty. Vot takie pirogi. Nebos', koresha-to te, chto tak podlo podshutili nado mnoj, s taburetok so smehu poleteli, kak tol'ko uznali o moem pozornom legkoverii. Da-a, kupilsya ya, kupilsya so vsemi potrohami. Nado zhe, a ya ved' dejstvitel'no poveril, chto on na Zanzibare v Dedah Morozah hodil i chto emu uzhe za tri shtuki let perevalilo! Da v takuyu chush' ne to chto vzroslyj, rebenok ne poverit -- a ya poveril! Kakovo, a? Na rabote, podi, vse uzhe znayut, v kakuyu ya luzhu sel, vot rzhachka-to budet! Stydoba da i tol'ko. No na avtobusnoj ostanovke, kuda ya nakonec dokovylyal, menya slovno obuhom po golove hvatilo. Postoj-ka, Vasil' Petrovich, chto zhe eto poluchaetsya? Vsya tvoya versiya s rozygryshem letit k chertyam sobach'im. A "zhigulenok"? Neuzheli ego utopili, tol'ko chtob posmeyat'sya nad toboj? Net, pogodi, ne vyazhetsya kak-to utonuvshij "zhigul'" s tvoej versiej. Slishkom dorogo oboshelsya by im rozygrysh. "ZHigul'"-to ved', podi, ne iz pap'e-mashe. Kasatel'no Deda Moroza eto eshche vopros, a vot "zhigul'", tot tochno byl nastoyashchim. |to uzh kak pit' dat'. Sovsem ya zaputalsya, bratcy. A tut kak raz i avtobus moj podkatil. YA oblyuboval sebe mestechko u okna i s komfortom raspolozhilsya. Ehat' mne rovno dvadcat' dve minuty (ya zasekal), tak chto, dumayu, uspeyu sosnut' s chetvert' chasa. I ya sosnul. No ne uspel ya prodremat' i pyati minut, kak byl razbuzhen nepriyatnym shelestom u samogo moego uha. YA razlepil veki. SHelestela gazeta. Ryadom so mnoj sidel kakoj-to borodavchatyj tip i tryasushchimisya rukami razvorachival svezhen'kij "MK". A, chtob tebya! Sna bol'she ne bylo ni v odnom glazu. I prispichilo zh emu chitat' v perepolnennom avtobuse! Borodavchatyj mezh tem razvernul gazetu vo vsyu shir', dlya chego emu prishlos' razvesti ruki v raznye storony, i utknulsya svoim sizym shnobelem v rubriku "Srochno v nomer!". Pravaya ego pyaternya kak raz zavisla pered moim levym glazom. -- Lapu uberi, -- ryknul ya. -- A? -- on vypyalilsya na menya, slovno baran na novye vorota, no tut do nego nakonec doperlo, chto k chemu, i on bystro ubral pyaternyu s glaz moih doloj. -- Prostite velikodushno, esli ya vam pomeshal. YA na nego ne smotrel, no chuvstvoval, kak on naglo pyalitsya na moyu personu. Vse eto nachinalo dejstvovat' mne na nervy. Borodavchatyj ne otstaval. Pridvinuvshis' ko mne vplotnuyu, on pointeresovalsya: -- Ne skuchno vam sidet' vot tak, bez gazety? A hotite, ya vam svoyu dam pochitat', na vremya? Berite, mne ne zhalko. Ot nego vonyalo peregarom i nechishchennymi zubami. Vprochem, ot menya, dumayu, tozhe neslo ne ambroziej. -- U menya svoya est', -- burknul ya. -- I ne huzhe vashej. -- Veryu, -- tut zhe soglasilsya on, -- veryu, drug, veryu. Da ni hrena ty mne ne verish', podumal ya. A vot ya sejchas tebe shnobel'-to tvoj utru. YA sunul ruku v sumku i nashchupal tam dve gazety, vynutye mnoyu segodnya iz pochtovogo yashchika. Naobum dostal odnu iz nih. "MK", vtoroe yanvarya, to est' segodnyashnyaya. Znachit tam, v sumke, ostalas' vcherashnyaya. -- Da vy pryamo fokusnik! -- radostno pustil slyunu borodavchatyj. -- Smotrite, i u menya "Komsomolec", i tozhe za vtoroe chislo. YA skosil glaz na ego vonyuchuyu gazetu i ubedilsya, chto on ne vret. Potom prolistal svoj nomer, no nichego interesnogo dlya sebya ne obnaruzhil. I chtob uzh sovsem uteret' emu ego soplivyj shnobel', ya vynul iz sumki vtoruyu gazetu i nachal metodichno ee prosmatrivat'. A kraem glaza prodolzhal nablyudat' za nim. Morda ego pokrylas' serymi pyatnami. On gromko, s prisvistom zasopel. SHary ego polezli na lob, v bukval'nom smysle, ej-Bogu, ne vru. On sililsya chto-to skazat', no ne mog. Aga, pronyalo-taki tebya, pryshchavyj! S®el kukish s maslom! Borodavchatyj vel sebya vse bolee i bolee stranno. Tykal gryaznym pal'cem v moyu gazetu i prodolzhal otchayanno sopet'. -- |-e... a... kakoe u nas segodnya yanvarya? -- vydavil on nakonec. YA povernulsya k nemu i hotel bylo vydat' po pervoe chislo, no oseksya. Ego vsego kolotilo. Batyushki, da ego sejchas kondratij hvatit! Von kak zenki vylupil. -- CHislo... kakoe segodnya chislo... -- lepetal on, slovno poloumnyj, i vdrug zaklacal zheltymi, pronikotininnymi zubami. -- Nu, vtoroe, -- proburchal ya, otodvigayas' ot nego podal'she. -- Ty chego, muzhik, anashi obkurilsya? -- U-u-u! -- zavyl on vdrug po-volch'i i snova tknul pal'cem v moyu gazetu. CHoknutyj kakoj-to, kak pit' dat'. Iz psihushki, vidat', sbezhal, ili eshche otkuda. YA perevel vzglyad na to mesto, kuda on tykal svoim durackim pal'cem, i... chut' bylo ne proglotil sobstvennyj yazyk. Gazeta byla za tret'e yanvarya! Borodavchatyj vdrug diko zarzhal i na ves' avtobus zayavil, chto segodnya tridcat' tret'e dekabrya 2048 goda. Potom vse tem zhe gryaznym pal'cem tknul stoyavshuyu pered nim tolstuyu tetku v ee obshirnyj zhivot, na chto tetka sdelalas' bagrovoj, kak svekla, i pronzitel'no zavizzhala. "Zarezali!" -- zavopil kto-to istoshno. V avtobuse nachalas' kuter'ma. Na sleduyushchej ostanovke borodavchatogo vyvolokli pod lokotki na svezhij vozduh i votknuli v sugrob, malost' ostudit'sya. Bedolaga otchayanno otbrykivalsya i zatih lish' togda, kogda mordoj tknulsya v gryaznyj sneg. Tam ya ego i ostavil. Vryad li on sbezhal iz psihushki, reshil ya, no v tom, chto on tuda segodnya popadet, somnenij u menya ne bylo. Kak i v tom, chto tuda zhe popadu i ya. Vsya epopeya s borodavchatym tipom proshla dlya menya kak by v tumane. YA prodolzhal pyalit'sya na gazetu, prebyvaya v sostoyanii polnejshej prostracii. Teper' ya znal, kak s®ezzhayut s katushek. "MK", tret'e yanvarya, sreda. Vse verno, chernym po belomu, ot i do. Nikakih somnenij, gazeta nastoyashchaya. YA dazhe ponyuhal ee: pahnet svezhej tipografskoj kraskoj. YA tochno znal, chto segodnya vtornik. YA ne mog oshibit'sya. Podnatuzhivshis', ya vosstanovil v pamyati sobytiya minuvshih sutok -- i ne nashel ni edinoj zacepki. Sobytiya chetko cheredovalis' odno za drugim. Vse verno, segodnya vtoroe yanvarya, gotov zayavit' eto pod prisyagoj. Ne tridcat' tret'e dekabrya, i ne sorok shestoe martobrya, a imenno vtoroe yanvarya. Tak chto v psihushku segodnya ya, pozhaluj, ne popadu, ranovato eshche. Vse delo v gazete. Gazeta byla zavtrashnej. I vot tut-to menya osenilo. Nu i podarochek ugotovil mne Ded Moroz, leshij ego zabodaj! Vse eto ego prodelki, ne inache, ego dedmorozovskie shtuchki. I ved' preduprezhdal on menya, chto podpiska-to neobychnaya, a ya vse ushami hlopal da somnen'yami sebya izvodil. Ne obmanul, vyhodit, Santa-Klaus iz Zanzibara. Gazeta byla zavtrashnej, eto tochno, no prishla ona segodnya. A ta, za vtoroe yanvarya? YAsnoe delo, ta poyavilas' vchera. Vse kak po maslu, vse tyutel'ka v tyutel'ku. A zavtra ya poluchu poslezavtrashnij nomer, i tak budet prodolzhat'sya izo dnya v den', azh do konca marta. CHudesa da i tol'ko. Nu kak tut kryshe ne poehat'? Serdce u menya eknulo, v zheludke zabul'kalo. YA predstavil sebe... -- Konechnaya! -- ob®yavil voditel'. -- Dal'she ne poedu. Vot d'yavol! YA i ne zametil, kak proskochil lishnie tri ostanovki. Teper' pridetsya vozvrashchat'sya nazad. Do raboty ya dobralsya bez priklyuchenij. V cehu stoyal gomon i zvon posudy. Druzhki moi, vse do edinogo, prohodili kurs posleprazdnichnyh lechebnyh procedur. Lechilis' vsem podryad: kto "ZHigulevskim", kto "Stolichnoj", kto "Smirnovskoj", a odin gurman-izvrashchenec pryamo iz gorla lakal "Amaretto". Teh zhe, kto uzhe proshel nachal'nyj kurs lecheniya, skladirovali v kapterke, gde oni dolechivalis' krepkim ozdorovitel'nym snom. Zdorov'e prezhde vsego, glasil nash nepisanyj zakon. I my etot zakon uvazhali i blyuli. -- A vot i Vasek privoloksya! S proshedshim tebya, Vasil' Petrovich, -- privetstvoval menya Kolyan, nash brigadir. YA nastorozhenno oglyadelsya. Nikto ne hihikal, nikto zuby ne skalil, nikto pal'cem v menya ne tykal. Vyhodit, ne bylo nikakogo rozygrysha. YA vzdohnul svobodnee. -- Stakan primesh'? -- sprosil Kolyan. -- Primu. Mog by i ne sprashivat'. -- O'kej. Dve shtuki goni. -- Da otdam ya, ty zh menya znaesh'. Snachala nalej. -- Kak skazhesh', Vasek. Ty zh menya tozhe znaesh', ya nikogda zhmotom ne byl. Na, derzhi. I on protyanul mne do kraev napolnennyj granenyj stakan. -- Nu, bud', -- tolknul ya kratkuyu rech' i osushil posudinu do dna. -- Vot eto po-nashemu, -- odobril Kolyan. -- Kremen' ty, Vas'ka, dushoj i telom predannyj nashemu obshchemu delu. Gorzhus' ya toboj, eto ya tebe kak brigadir zayavlyayu. -- Da i ty muzhik chto nado, -- razomlev, skazal ya i zahrumkal solenym ogurchikom. Na dushe polegchalo. Teper'-to ya byl v svoej tarelke, v rodnoj, tak skazat', stihii. -- |j, Grigorich! -- kriknul Kolyan. -- Sgonyaj-ka eshche za paroj. -- Babki goni, -- otozvalsya Grigorich, potomstvennyj proletarij v shestom kolene. -- Bez babok ne pojdu. -- A bez babok tebe nikto i ne dast. -- Kolyan povernulsya ko mne. -- Sostavish' kompaniyu, a, Vasil' Petrovich? -- Kak ne sostavit', sostavlyu, -- kivnul ya. V golove u menya uzhe izryadno shumelo. -- Vot za chto ya tebya lyublyu, Vas'ka, tak eto za tvoyu otzyvchivost'. -- Kolyan tak rastrogalsya, chto dazhe slezu pustil. -- S tebya eshche paru shtuk, vsego chetyre. YA polozhil na stol pyaterku. -- Sdachi ne nado. Slovno iz-pod zemli vyrosshij Grigorich tut zhe smahnul pyaterku sebe v karman. Kolyan dobavil eshche tri shtuki, i potomstvennyj gonec pomchalsya v blizhajshij magazin. Vernulsya on cherez sem' minut i tut zhe grohnul na stol dva puzyrya "Moskovskoj". -- Molotok, Grigorich, svoe delo znaesh'. Zakuson vzyal? -- Obizhaesh', nachal'nik. -- Grigorich vylozhil na stol shmotok kolbasy i polbuhanki chernogo hleba. -- Poryadok, -- odobril brigadir. -- Nu-s, gospoda, vzdrognuli. Za nas. Grigorich mezhdu tem pokromsal kolbasu i vskryl odin iz puzyrej. My vypili. Potom vypili eshche. I eshche. Potom nas okazalos' chetvero, potom pyatero, potom ya sbilsya so scheta. Grigorich eshche neskol'ko raz gonyal za vodkoj. V poslednij raz on uzhe ne vernulsya. No nikto etogo ne zametil. Te, kto poslabee, upolzali v kapterku, a ottuda pripolzali svezhie sily. Gudela vsya brigada bez isklyucheniya. Net, vru, odno isklyuchenie vse zhe imelos'. Saddam Husejn, tot samyj tip, kotorogo montirovkoj po chajniku uhandohali, sidel poodal', odin-odineshenek, i v obshchem zagule uchastiya ne prinimal. Bednyaga oblozhilsya gazetami i proglatyval ih odnu za drugoj so skorost'yu kur'erskogo poezda. Sovsem u bedolagi krysha spolzla. Vot chto znachit ot kollektiva otryvat'sya! I tut ya vspomnil pro svoyu gazetu. Pro tu, za tret'e yanvarya. I mne snova stalo ne po sebe. Koresha moi mezh tem poocheredno travili anekdoty i zarazitel'no rzhali. Poroj i ya vstavlyal chto-nibud' edakoe, i togda rzhan'e vozobnovlyalos'. Odin lish' Kolyan sidel nasupivshis' i tosklivo glyadel v pustoj stakan. On vsegda byl nemnozhko filosofom, osobenno posle izryadnoj vypivki. Lyubil potolkovat' o bytii, o smysle zhizni, o veshchi-v-sebe, o Frejde, Nicshe i Kante. Brigadir nash byl chelovek unikal'nyj, i malo kto mog ponyat' ego, kogda on zavodil rech' o vysshih materiyah. Brigada ego tut zhe nachinala zevat' ot skuki i pyalit'sya v potolok. No Kolyan uzhe nichego ne zamechal: osedlav svoego lyubimogo kon'ka, on nessya vo ves' opor skvoz' dremuchie debri krutyh filosofskih navorotov. Sejchas, pohozhe, nastal imenno tot moment, kogda on gotov byl nachat' dlinnyushchij monolog na odnu iz svoih izlyublennyh tem. Daby upredit' ego i ne dat' razvernut'sya brigadirskomu krasnorechiyu, ot kotorogo u vseh nas nachinali vyanut' ushi, ya sunul emu pod nos gazetu. -- Glyan', Kolyan, chto u menya est'. -- Gazeta, -- s polnejshim filosofskim bezrazlichiem proiznes brigadir, ele vorochaya yazykom. -- Nu i chto? -- Da ty na chislo glyan'. -- Nu, glyanul. -- On iknul. -- I? -- Nu, tret'e. -- On snova iknul. -- A segodnya kakoe? On upersya v menya tyazhelym, mutnym vzglyadom -- i tut ya ponyal, chto sejchas ego prorvet. YA ne oshibsya. Kolyan iknul v tretij raz, skrivil rot v snishoditel'noj usmeshke, skosil i bez togo uzhe kosye glaza na konchik svoego nosa i vzyal slovo. -- Uzok krug tvoego vospriyatiya, Vas'ka, chrezvychajno uzok. A znaesh' li ty, Vas'ka, drug moj zakadychnyj, chto voprosom svoim -- ik! -- poverg ty menya v unynie i tosku nevy... nevyraz-zimuyu? CHto ty vidish' v etoj svoej seroj, budnichnoj zhizni? Odnu lish' vidimost' bytiya. A ya, Vas'ka, zryu v koren', v samuyu chto ni na est' antinomisticheski-monodualisticheskuyu polnotu absolyutnoj real'nosti. Ik! Zryu, Vas'ka, i vizhu m-mnogoe. U-u, chego ya tol'ko tam ne vizhu. Takoe poroj privi... prividitsya, chto... A, da ty vse odno ne pojmesh', ibo pogryaz ty v rutine svoego nevezhestva. Pogryaz, Vas'ka, i netu u tebya, Vas'ka, sterzhnya, osi, idei... Daj ya tebya p... p... celuyu. Ne zhelaesh'? Ik. Ne zhelaesh'. -- ZHelayu, -- motnul ya golovoj. -- Vresh', ne zhelaesh'. YA dushu tvoyu, Vas'ka, naskvoz' vizhu. A moya dusha dlya tebya vse ravno chto potemki besprosvetnye. S-sumerki, Vas'ka, temen' nochnaya. Nepostizhimoe inobytie. A nepostizhimoe, Vas'ka, postigaetsya cherez postizhenie ego nepostizhimosti. Kakoe, sprashivaesh', nynche chislo? Otvechu tebe slovami velikogo Sokrata: a hren ego znaet! Vovka-pressovshchik, zdorovennyj bugaj pod dva metra rostom, svalit' kotorogo mozhno bylo ne inache kak shest'yu butylkami vodki, vnezapno vstrepenulsya i mechtatel'no proiznes: -- Znaval ya odnogo Sokrata, bratcy. Golovastyj byl muzhik, skazhu ya vam. Tozhe, byvalo, lyubil o zhizni potrepat'sya i idei vsyakie govoril. Lysyj byl, kak moya kolenka, s borodavkoj na nosu, v ochkah. CHudnoj byl chelovek. Takoe poroj otmochit, chto hot' bashkoj ob stenku bejsya. YA i bilsya ponachalu, a potom nichego, privykat' nachal. -- Gde zh ty s nim stolknulsya-to, a? -- sprosil kto-to. Vovka ustavilsya na voproshavshego nalitymi krov'yu glazami. -- V Kashchenke, gde zh eshche. So mnoj togda recidiv priklyuchilsya, na pochve chrezmernogo uvlecheniya spirtom "royal'", vot menya i sprovadili tuda dlya popravki zdorov'ya. -- I chto zhe Sokrat? -- A chto Sokrat? Nichego Sokrat. Vypisali muzhichka -- srazu zhe, kak otreksya ot etogo svoego bludosloviya. A vot Hristos, tak tot do sih por boka na kojke kazennoj prolezhivaet. Vidno, dolgo emu eshche lyuminal glushit'. Stojkij muzhik, bratcy, kremen' kakih malo. "Ne otrekus', govorit, ot istiny, i vse tut. Istina, govorit, prevyshe vsego". Vse ozhidal, bedolaga, nashestviya zhido-masonov, zhdal, kogda zhe raspnut ego, serdeshnogo, za pravdu-matku. On i krest-to uzhe izgotovil, melom na palatnoj dveri izobrazil, kak raz po svoemu rostochku plyugavomu, vse primeryalsya k nemu, pristraivalsya. Uvazhal ya ego, bratcy, za mnogoe. Vodku, k primeru, tol'ko "kristallovskuyu" potreblyal. -- Idi ty! -- ahnul kto-to. Vovka nadulsya i obizhenno zasopel. -- Durak ty. YA brehat' ne stanu. -- YA b tak ne smog. Koli nutro gorit, lyubuyu bormotu primesh'. -- Takoe tol'ko Hristu pod silu, -- avtoritetno zametil Vovka. -- Kremen', a ne chelovek. Poslednee soobshchenie Vovki-pressovshchika proizvelo na brigadu sil'nejshee vpechatlenie. -- Vot glyazhu ya na vas, muzhiki, -- vnov' podal golos Kolyan, -- i razbiraet menya toska. Prosto ushi vyanut vas slushat'. I do chego zh vy, muzhiki, temnyj narodec! On zakatil glaza i iknul moshchno, s nadryvom, tak chto kadyk ego azh v samyj podborodok upersya. Potom hlopnul ocherednoj stakan i medlenno, s dostoinstvom, spolz pod stol, gde i otklyuchilsya. -- Bratva, voloki brigadira v kapterku, -- rasporyadilsya Vovka. -- Pushchaj prochuhaetsya. Filosofa berezhno podnyali i otvolokli otsypat'sya. Vovka zhe, vernuvshis' k stolu, napolnil do kraev stakan i oficial'no zayavil: -- Vse, bratcy, shestoj puzyr' dobivayu. -- On proglotil vodku, dazhe ne pomorshchivshis'. -- Sejchas okoseyu. I okosel. Vzglyad ego osteklenel i stal bessmyslenno-blazhennym, rozha pobagrovela, na tolstyh, kak u papuasa, gubah zaigrala idiotskaya uhmylka, massivnaya chelyust' otvisla, i na moyu gazetu, i bez togo obil'no useyannuyu okurkami i zalituyu vodkoj, upal tleyushchij bychok. YA i glazom morgnut' ne uspel, kak v dedmorozovskom podarke, vokrug vovkinogo bychka, obrazovalas' dyra. I tut nado mnoyu navisla ch'ya-to zloveshchaya ten'. Otkuda-to iz-za spiny poyavilas' ruka i sdernula moyu gazetu so stola. -- Ne trozh', -- predostereg ya, edva vorochaya yazykom, i oglyanulsya. Vorom okazalsya Saddam ibn Husejn, leshij ego zabodaj. Styanuv moyu gazetku, on tut zhe uvolok ee v svoj ugol, gde i prinyalsya zhadno chitat'. Kak obychno: snizu vverh i sprava nalevo, nachinaya s poslednej stranicy. Kak i polozheno pravovernomu posledovatelyu Allaha. YA mahnul rukoj -- greh obizhat'sya na yurodivogo. Oglyadevshis', ya proizvel sleduyushchee nablyudenie. Lyka ne vyazal uzhe nikto, razgovory kak-to razom prekratilis', vse kivali, sopeli i puskali puzyri. Nuzhnaya kondiciya byla dostignuta. CHego uzh greha tait', ya i sam byl na grani pomutneniya rassudka. Vskore ya tozhe zakival i otklyuchilsya. Tak proshel moj pervyj trudovoj den' v novom godu. Esli verit' Svetke, to domoj v tot den' ya pripolz na karachkah. A ya ej veryu. Vsyu noch' po moej kvartire kruzhila staya butylochnogo cveta zmeev-gorynychej i zlobno kosilas' na moyu spyashchuyu personu. U odnih byli shashechki na cheshujchatyh bokah, slovno u taksi, drugie szhimali v svoih lapishchah po odnoj, a to i po pare montirovok. Utrom, edva prodrav glaza, ya tverdo reshil: vse, basta, bol'she nikakoj vodki, a to ved' nedolgo i v Kashchenku ugodit'. Psihushki mne sejchas tol'ko i ne hvatalo dlya polnogo schast'ya. Horosh, muzhiki, pora zavyazyvat'. Svetki doma ne okazalos'. Segodnya, vspomnil ya, u nee dnevnoe dezhurstvo. CHto zh, pridetsya vybirat'sya iz der'ma v odinochku. Nu da ne vpervoj. Smahnuv so spinki krovati zazevavshegosya zmeenysha, ya koe-kak podnyalsya. Mir vosprinimalsya s trudom, skvoz' mut' v glazah, shum v ushah i pelenu v mozgah. Organizm tryaslo, kak pri armyanskom zemletryasenii, v nutre busheval pozhar, pravyj glaz zaplyl, a ruk i nog ya ne chuvstvoval voobshche. Hrenovo tvoe delo, Vasil' Petrovich, skazal ya sebe, tebe ved' eshche na rabotu pilit'. Ne otbrosit' by tebe s perepoyu kon'ki. Kon'ki ya ne otbrosil. Po krajnej mere, na etot raz vse oboshlos'. Koe-kak sobralsya i otpravilsya na smenu. Vnizu, v pod®ezde, u pochtovyh yashchikov, nos k nosu stolknulsya ya s Ivan Ivanychem, nashim pochtal'onom, klassnym muzhikom i bol'shim lyubitelem zalozhit' za vorotnik. Raspil ya s nim, pomnyu, ne odnu butylochku, eto uzh tochno. On ostanovilsya kak vkopannyj i ustavilsya na menya, slovno na inoplanetyanina. -- Nu i vidok u tebya, Vasil' Petrovich, -- pokachal on golovoj, soboleznuya. -- CHto, sovsem hrenovyj, da? -- prohripel ya, edva vorochaya raspuhshim yazykom. -- Ne to slovo. Krepko perebral vchera? -- Krepko, -- priznalsya ya. -- Ono i vidno. -- On nachal raskladyvat' gazety po pochtovym yashchikam. -- Pogodi-ka, a ne ty tut vchera s dvumya bomzhami pocapalsya? -- Da net vrode... -- neuverenno probormotal ya. -- Nu tochno, ty, -- neponyatno chemu obradovalsya starik. -- Odin iz nih tebe eshche fingal pod glazom postavil. -- On prismotrelsya ko mne povnimatel'nee. -- Aga, tak i est', svetitsya-to fonar'. A uzh kakuyu, Vas', ahineyu ty nes! Budto vernulsya ty tol'ko chto iz komandirovki... e-e... iz kakoj-to tam Zanzibarskoj gubernii, gde vmeste s kakim-to Sokratom noven'kimi "zhigulyami" odarival tamoshnih psihov, i chto byl ty Dedom Morozom, a etot tvoj Sokrat vrode kak v uchenikah u tebya hodil i meshok s "zhigulyami" za toboj taskal. -- On snova pokachal golovoj. -- Plohi tvoi dela, Vasil' Petrovich, zagovarivat'sya nachinaesh'. Kak by recidiv u tebya ne vyshel. CHto, tak nichego i ne pomnish'? YA oshchushchal, kak zapylali u menya ushi. Stydoben' da i tol'ko! -- Ni-che-go, -- razvel ya rukami. -- Nichego, Ivanych. Hot' rezh'. -- Nel'zya tak, Vas', meru znat' nado. Poslushaj menya, starika, uzh ya-to v etih delah tolk ponimayu. -- Stop, Ivanych, osadi nazad. YA i sam seku, chto ya kretin, idiot i bezmozglyj osel, i poetomu chitat' mne moral' bespolezno. Ne nado, Ivanych, mne mozgi produvat', tam tak i tak veter gulyaet. -- Tak ya zh hochu kak luchshe... -- Vse hotyat kak luchshe, a vyhodit vse naoborot, -- filosofski zametil ya. -- ZHizn', ona ved' nepredskazuema, Ivanych, a my vse ravno kak slepye kroty, tychemsya svoimi sizymi nosami i ni hrena ne vidim. Vot ty, k primeru, znaesh', chto byvayut nastoyashchie Dedy Morozy? Ivan Ivanych snova zakachal golovoj, prodolzhaya soboleznovat' i sokrushat'sya. -- A! -- zavopil ya. -- YA tak i znal! Dumaesh', ya s katushek s®ehal? Dumaesh', dumaesh', ne kruti bashkoj-to. Tol'ko ty diko oshibsya vo mne, Ivanych, ya, k tvoemu svedeniyu, trezv i v tverdoj pamyati, i s kotelkom u menya vse v norme, eto uzh tochno. -- Vot i vchera ty to zhe samoe tverdil, -- davya na menya kosyaka, proshamkal Ivanych i opaslivo otodvinulsya ot greha podal'she. -- Aga, znachit i vchera ya byl trezv! -- Da uzh trezvee nekuda. -- Net-net, ty poslushaj, Ivanych!.. No Ivanych slushat' bol'she ne zhelal. On toroplivo zapihival korrespondenciyu v pochtovye yashchiki i yavno namerevalsya uliznut' ot menya v pervyj zhe udobnyj moment. YA videl, kak tryasutsya u nego ruki -- to li tozhe s perepoyu, to li so strahu. YA snova zatoskoval. Ivanych tem vremenem zakonchil svoyu pochtal'onskuyu deyatel'nost' i sobiralsya bylo uzhe dat' deru, no tut... -- |, e, pogodi, -- ostanovil ya ego, hvataya za plecho, -- ty chto zhe, Ivanych, moj yashchik-to propusti? Dumaesh', ya ne videl? Pochemu, sprashivaetsya, gazetu v nego ne vlozhil? Ivanych sovsem snik i ustavilsya na menya, kak tarakan na vosh'. -- A dlya tebya netu nikakoj gazety, -- prolepetal on takim tonom, slovno ya predlozhil emu sobstvennoj zadnicej oprobovat' novuyu model' elektricheskogo stula. -- Kak eto netu? -- vz®erepenilsya ya. -- Kak eto, sprashivaetsya, netu? Vsem est', a mne, znachit, netu? Ty, Ivanych, ne temni, vykladyvaj nachistotu: gde gazeta? Teper' ya derzhal ego za grudki, nogi ego edva kasalis' pola. YA byl strashno zol i vozmushchen do glubiny dushi. -- Oj, Vasil' Petrovich, ne nado, -- zaskulil Ivanych, vykativ kruglye, kak u sovy, shary, -- ya zheludkom slab, ty zhe znaesh'. Kak by... togo... chego ne vyshlo... YA opustil starogo kozla na zemlyu. -- Zasranec, -- procedil ya skvoz' zuby. -- Znachit, govorish', ne bylo dlya menya gazety? On zatryas golovoj tak, budto uzhe sidel na elektricheskom stule i k elektrodam podveli maksimal'noe napryazhenie. -- Ladno, hren s toboj. Ty, Ivanych, na menya ne serchaj, -- hlopnul ya ego po plechu -- ne sil'no, a tak, slegka, chtoby chertov ego zheludok, ne daj Bog, ne vosprinyal eto kak signal k nachalu burnoj deyatel'nosti, -- eto ya sgoryacha na tebya polkana spustil, vcherashnie drozhzhi v nutre eshche brodyat, na mozgi davyat. Vspyl'chiv ya, Ivanych, est' takoj greh. Prosto lyublyu ya vo vsem poryadok, dazhe v melochah. A s gazetoj ya razberus', eto ya obeshchayu. Ponimaesh', Ivanych, dolzhna byt' gazeta, dolzhna. Za chetvertoe yanvarya. Ego azh vsego peredernulo. -- Tret'e segodnya, Vasil' Petrovich, tret'e, gotov na Biblii prisyagnut', -- zableyal on, istovo krestyas' i polyazgivaya vstavnoj chelyust'yu. Ego snova zakolotilo. -- A gazeta dolzhna byt' za chetvertoe, -- zapal'chivo zayavil ya, nedobro na nego vzglyanuv. Ne nado bylo mne proiznosit' etih poslednih slov, teper' ya eto ponimayu. Ivanych vdrug vzvizgnul, vytarashchil zenki, shvatilsya za shtany i so slovami "Oj, batyushki!" pulej vyletel iz pod®ezda. Hlopnuvshej dver'yu menya obdalo gustym aromatom besplatnogo obshchestvennogo sortira. M-da, podumal ya, myslenno razdelyaya neschast'e goremyki-pochtal'ona, zheludok moj -- vrag moj. |to uzh tochno. Gazetu bylo zhalko. YA tak tolkom nichego i ne ponyal: libo Ivanych chto-to pereputal, libo vse eto dedmorozovskie shtuchki. No fakt ostavalsya faktom: gazety ne bylo. YA svoimi sobstvennymi glazami videl, kak etot staryj zasranec propustil moj pochtovyj yashchik. I vse zhe... Ivanych Ivanychem, a Ded Moroz Ded Morozom. CHem chert ne shutit, mozhet, v meshke etogo zanzibarskogo chudotvorca naryadu s detskimi igrushkami i rukovodstvo po materializacii zavtrashnih gazet pripaseno, a? Daj-ka, dumayu, vzglyanu ya v yashchik-to. I vzglyanul, myslenno posmeivayas' nad samim soboj. Gazeta byla na meste. Drozhashchej rukoj ya otper svoyu yachejku i izvlek zavetnuyu gazetu na svet Bozhij. "MK", chetvertoe yanvarya, chetverg. Zrya ya, vyhodit, Ivanycha do ponosa dovel. Zrya. Ezheli cheloveku chto-to ochen' nado, ili zhe on hochet chto-to takoe kupit', o chem mechtal, byt' mozhet, eshche s samyh pelenok, ili voobshche choknulsya na kakoj-libo idee-fiks, to takoj chelovek budet peret' naprolom, poka svoego ne dob'etsya. A dobivshis', zachastuyu zabrasyvaet priobretennuyu veshch' v pyl'nyj ugol i zabyvaet. Vycherkivaet, mozhno skazat', iz pamyati. A pochemu, sprashivaetsya? Otvechayu: potomu chto moe. CHuvstvo sobstvennika udovletvoreno -- i basta, teper' hot' trava ne rasti. Vazhna ne sama veshch', a lish' ee priobretenie, potomu-to i lyubim my klast' glaz na chuzhoe, kogda svoe est' nichut' ne huzhe. Priskorbno, konechno, da tol'ko ot natury svoej kuda denesh'sya? Pomnyu, byl u menya koresh, Fed'ka Krapivin, vmeste za odno partoj shtany protirali. Na zare svoej molodosti strastno mechtal on postupit' v institut. I postupil, vot ved' gde paradoks zaryt! A postupiv, tut zhe plyunul na vsyu uchebu, i cherez god Fed'ku iz instituta so svistom vyshibli. A pochemu, sprashivaetsya? Potomu, otvechayu, chto cel'yu ego byla ne ucheba v institute, a tol'ko postuplenie v nego. Emu by nado bylo srazu pereklyuchit'sya na inuyu cel', da on rasslabilsya, vpal v ejforiyu (kak zhe! v institut postupil! eto zh ne kazhdomu dano), udarilsya v p'yanki-gulyanki, a tam poshlo-poehalo, zavertelo Fed'ku, zasosalo, chem dal'she, tem glubzhe. Kanul na dno i vybrat'sya uzhe ne sumel. Divu potom davalsya, kak tol'ko ego cel'nyj god tam terpeli! K chemu eto ya proshloe voroshit' udumal? A vot k chemu. Zrya ya, govoryu, obidel starika Ivanycha, i zrya, vyhodit, on v shtany nalozhil. Oblozhalsya, kak nynche govoryat. Poper ya na nego vse ravno chto tank na izgorod', a radi chego, sprashivaetsya? Radi kakoj-to vshivoj gazetki, kotoruyu tak i tak chitat' ne stanu. I ne stal, potomu kak ne v sostoyanii byl v tot den' glyadet' na pechatnuyu produkciyu. No -- raz moe, znachit, vyn' da polozh', a ne polozhish', tak ya sam tebe v shtany nalozhu, i ne odin raz. Potomu kak moe, a vse chto moe -- svyashchenno i ohranyaetsya gosudarstvom, blyudetsya, tak skazat', zakonom i General'nym nashim prokurorom. Inache by my davno uzhe k kommunizmu prishli. Psihologiya, mat' tvoyu, i plyashem my pod ee dudku vse ravno chto krysy pod nil'sovu flejtu. Eshche nemnogo -- i zahlebnemsya v sobstvennom der'me. Von Ivanych, bedolaga, uzhe... Odnako horosh trep razvodit', pora perehodit' k delu. Delo-to ved' zhdat' ne budet, obtrepis' ty hot' do posineniya. Tyazhelo mne prishlos' v tot den', tretij den' novogo goda, skryvat' ne stanu. I ne mne odnomu: ves' nash ceh borolsya s tyazhkim nedugom, imya kotoromu -- pohmel'nyj sindrom. Borolis' chestno, s podnyatym zabralom, ne pribegaya k pomoshchi spirtnogo. Kolyan v etom otnoshenii byval chrezvychajno surov. "Nikakoj opohmelki, -- strogo tverdil on, -- potomu kak opohmelka est' vtoraya p'yanka. A vtoraya p'yanka podryad na proizvodstve -- eto uzhe kriminal". I my blyuli sej zavet nashego brigadira-filosofa pushche vsenarodno prinyatoj Konstitucii. Oslushnikov ne bylo nikogda, za eto ya bashkoj ruchayus'. A potom poshli dni polegche. P'yanok bol'she ne bylo (sto pyat'desyat gramm posle raboty ne v schet), zhizn' potekla rovnee i spokojnee, bez vstryasok, zatmenij i dikih vyhodok. Gazety ya poluchal ezhednevno, no chitat' ih ne chital. YA i ran'she-to ne bol'shoj byl ohotnik do gazetnogo chtiva, a v nyneshnee smutnoe vremya menya voobshche ot nih toshnit. Prosto rvat' i harchi metat' hochetsya, kogda v ruki popadaet kakaya-nibud' gazetenka. Kakuyu ni voz'mesh' -- vsyudu skloki, gryznya, mordoboj, gryaz' da der'mo. Celye tonny der'ma, osobenno kogda delo kasaetsya politiki, mezhpartijnyh dryazg i vnutriparlamentskoj vozni. Vot vam prostoj, mozhno dazhe skazat' -- trivial'nyj primer: edva lish' vsenarodno izbrannaya Duma pristupila k ispolneniyu svoih nelegkih obyazannostej, kak nashi shibko retivye deputatiki tut zhe, obil'no poteya i bryzzha slyunoj, prinyalis' reshat' nainasushchnejshij vopros o predostavlenii im, to bish' deputatikam, novogo zdaniya parlamenta! |to zh v kakie vorota lezet, a, skazhite mne na milost'? I chem zhe, sprashivaetsya, eti tolstozadye i zhirnomordye izbranniki naroda luchshe teh, kogo polgoda nazad vykurivali iz Belogo doma? YA nikogda ne byl ni levym, ni pravym, ni kommunistom, ni demokratom, ni tem pache monarhistom. Ni el'cinistom, ni ruckistom, ni travkinistom, ni voobshche nikakim "istom". YA sam po sebe, sam po sebe partiya, sam sebe golova. Mozhet byt', i durnaya golova, no zato svoya sobstvennaya. Tak na hrena mne v takom sluchae vse eto vashe bul'varnoe chtivo?! Otvet'te mne, gospoda gazetchiki, osvetite mne, tak skazat', moj vopros vo vsej ego polnote. Aga, ne mozhete! A pochemu, sprashivaetsya? Da potomu, otvechayu, chto o horoshem vy pisat' prosto-naprosto razuchilis', plohogo zhe v nashej zhizni i bez vas hvataet. I dazhe s izbytkom, eto ya vam tochno govoryu. No pravo lichnoj sobstvennosti svyashchenno, i potomu kazhdyj den', idya na rabotu, ya vynimal iz pochtovogo yashchika lichnuyu moyu sobstvennost', dedmorozovskij, tak skazat', prezent, i akkuratno zapihival v karman pal'to. Tam ona, sobstvennost', i pokoilas' do konca dnya, poka vecherom ya ne snosil ee, svezhen'kuyu, v nash domashnij sortir, gde ona i istaivala po mere nuzhdy, ezheli takovaya voznikala. Kak ni verti, a vse zh taki ekonomiya na tualetnoj bumage. Kak-to v samoj seredke yanvarya so mnoj priklyuchilas' nepriyatnost': na moe iskonnoe pravo sobstvennosti kto-to naglo i podlo pokusilsya. Slovom, spuskayus' ya kak-to k svoemu pochtovomu yashchiku, i chto zhe ya zamechayu? YAshchik vskryt, gazetu kak yazykom sliznulo. Kakoj-to podlec utyanul moj noven'kij "MK" i teper' vizzhit, podi, ot radosti i lovkosti svoih poganyh ruk. Takoe u nas inogda sluchaetsya: vskryvayut yashchiki i voruyut gazety, zhurnaly i tomu podobnuyu makulaturu. YA migom vskipel ot yarosti i pravednogo gneva. Popadis' mne tol'ko etot tipchik, ya vraz emu ruchonki-to ego poganye povynimayu, azh po samye plechi. Silushkoj menya Bog ne obidel, i slov ya na veter, kak voditsya, ne brosayu. Ves' den' ya prebyval v chuzhoj tarelke, a k vecheru sozrel u menya nehitryj plan. Utrom, dumayu, izlovlyu voryugu, tak skazat', na meste prestupleniya i svershu nad nim sud pravednyj i skoryj. Trista raz zastavlyu prokukarekat', a potom sdam v mentovku. Pushchaj organy s nim kanitelyatsya, glyadish', srok pripayayut za hishchenie lichnogo imushchestva. A kak zhe inache? |to chto zh poluchaetsya, vsyakaya mraz' budet moi gazetki tyapat', a ya, vyhodit, na edakoe hamstvo dolzhen skvoz' pal'cy glyadet'? Net uzh, ya na samotek takoe delo ne pushchu. Vyslezhu gada i sdam kuda sleduet. Kak i bylo zadumano, utrom sleduyushchego dnya ya zasel v kustah naprotiv svoego pod®ezda i prinyalsya zhdat'. YAshchik pochtovyj byl u menya kak na ladoni, i lyubogo, kto k nemu priblizitsya s cel'yu vorovstva, zhiv'em ya iz pod®ezda ne vypushchu, eto uzh kak pit' dat'. Minut desyat' spustya v pod®ezd, boyazlivo ozirayas', prokovylyal Ivanych, nash bedolaga pochtal'on, bystren'ko popihal v yashchiki korrespondenciyu i totchas zhe slinyal, toroplivo sharkaya negnushchimisya nogami. YA hotel bylo ego okliknut', da vovremya odumalsya: kak by nash zasranec pri vide moej persony, zasevshej v kustah, vnov' ne nalozhil v shtany. ZHal' mne stalo starika, i ya skromno promolchal. K moemu yashchiku, kstati, Ivanych dazhe ne prikosnulsya. Slovno by on byl zaminirovan. Proshlo eshche s polchasa, i ya okonchatel'no zadubel. Morozec v tot den' zavernul po polnoj programme, gradusov pod pyatnadcat', a to i pod vse dvadcat', da eshche veter hlestal po shchekam, zasypaya v glaza snezhnuyu pyl'. Neuyutno mne bylo v moej zasade, chego uzh greha tait'. V tot den' ya tak nikogo i ne izlovil. Smahnuv s shapki sugrob, okochenevshij i zloj, ya vernulsya k yashchiku. Gazeta byla na meste. Ded Moroz derzhal svoe slovo, postavlyaya mne zavtrashnij "MK" tochno po raspisaniyu. Kak on eto delal, mne bylo nevdomek, da ya i ne staralsya lomat' golovu nad etimi dedmorozovskimi shtuchkami. Ladno, dumayu, popytka ne pytka, zavtra ya ego uzh tochno nakroyu. Ne pozvolyu, znaete li, chtoby u chestnyh grazhdan gazety perli. No i nazavtra ya kochenel v zasade zrya. |tot tainstvennyj tip tak i ne yavilsya. YA mahnul rukoj i prekratil svoi partizanskie vylazki. Mozhet, dumayu, on bol'she i ne ob®yavitsya, tak kakogo zhe hrena ya kazhdodnevno dolzhen merznut' v etih proklyatyh kustah? Minulo eshche dva dnya. V zasade svoej ya bol'she ne dezhuril. I oba dnya gazeta ischezala. Tut uzh ya vkonec vzbelenilsya. ZHiv'em sozhru kozla vonyuchego, ezheli pojmayu, bez soli, perca i "anklbensa". Vot tol'ko kak zhe ego vysledit'? Proleteli vyhodnye, i s ponedel'nika, s samogo ran'ya, ya snova zastupil na svoj post. Tol'ko teper' ya ukrylsya tak, chto ni odna zaraza, dazhe esli by ochen' postaralas', menya by ne zasekla. Nakanune ya kak sleduet poraskinul mozgami i skumekal, chto v te razy, kogda ya stoyal na streme, podlyj voryuga vychislil menya i gazety tyanut' ne posmel. Slovom, ya zasvetilsya, eto uzh kak pit' dat', i teper' on budet vesti sebya kuda ostorozhnee. Nu da i my ne lykom shity, my svoe partizanskoe delo znaem, nas na pont ne voz'mesh' i vokrug pal'ca ne obkrutish'. Vzobralsya ya, znachit, na derevo, chto kak raz naprotiv moego pod®ezda roslo, pristroilsya mezh vetvej ego i stal zhdat'. I chto zhe vy dumaete? Srabotal-taki moj manevr, gadom budu, srabotal! Lish' tol'ko prosharkal Ivanych, vypolniv svoyu pochtal'onskuyu missiyu, kak v pod®ezd yurknul kakoj-to tip, kotorogo ya ponachalu ne razglyadel. Uh, nu i letel zhe ya togda s dereva -- tak mne ne terpelos' etogo kozla v baranij rog skrutit'! Horosho eshche, chto vnizu, kak raz pod moim nasestom, sugrob namelo. Eshche v polete ya zaprimetil, kak on roetsya v moem pochtovom yashchike, kak izvlekaet iz nego moyu... O, etogo ya vynesti ne mog! Vzrevev ot beshenstva (ya special'no utrom ne poel, chtob pozlee byt'), rinulsya ya v ataku, v svoj rodnoj pod®ezd. Podletel k tomu kozlu, shvatil za grudki i zatryas tak, chto golova ego chasto-chasto zabilas' o sosedskij pochtovyj yashchik. Ochki ego bystro popolzli po v mig vspotevshej perenosice i shmyaknulis' o kafel'nyj pol; odno ochko razletelos' vdrebezgi, a vtoroe pokrylos' pautinoj treshchin. On zakatil glaza i melkoj drob'yu zakolotilsya o zheleznyj yashchik, vse bol'she zatylkom i levym uhom, kotoroe po okonchanii ekzekucii izryadno raspuhlo i pokrasnelo. YA eshche malost' potryas ego, a potom otpustil. Hotel vyrvat' u nego gazetu, no on vdrug s siloj vcepilsya v nee i zaoral: -- Ne otdam! Slyshite, ne otdam! YA opeshil. CHelyust' moya otvisla, zenki, pohozhe, vylupilis'. YA ozhidal vsego, chto ugodno, no tol'ko ne takogo. Net, eto uzhe ne naglost' i dazhe ne sverhnaglost', eto skoree pristup paranoji ili recidiv beloj goryachki. YA v takih veshchah koe-chto seku. Gnev kak-to sam soboj uletuchilsya. Menya slovno pyl'nym meshkom po bashke sharahnuli, i teper' ya udivlenno tarashchilsya na etogo tshchedushnogo ochkarika. -- Kak eto ne otdash'? -- zadal ya vpolne zakonnyj vopros. -- Tebe chto, kozel ochkastyj, zuby nadoelo nosit'? Goni gazetu, govoryu! -- Ne-e-e-et! -- zavopil on, blizoruko shchuryas' i prizhimaya moyu gazetu k svoej ptich'ej grudi distrofika. YA pochesal v zatylke. On igral yavno protiv pravil: vmesto togo, chtoby brosit' gazetu i dat' deru ili, po krajnej mere, popytat'sya kak-nibud' zamyat' incident mirnym putem, etot shizik gotov byl, kazhetsya, kost'mi lech' radi moej sobstvennosti. Hotel bylo ya emu vrezat' promezh ego besstyzhih glaz, da posovestilsya: slishkom razlichny byli nashi vesovye kategorii. A po-horoshemu, po-dobromu gazetu on vozvrashchat' yavno ne sobiralsya -- tak chto zhe, skazhite na milost', mne bylo delat'? Kak vosstanovit' poprannuyu, tak skazat', spravedlivost'? Nu i popal zhe ya v pereplet! -- Poslushaj, pridurok, u tebya chto, s kryshej ne v poryadke? Gazeta zhe moya, -- popytalsya urezonit' ego ya. -- Otdaj po-horoshemu, ne dovodi do greha. -- Pyat' tysyach, -- probleyal shizik, -- pyat' tysyach za gazetu. -- CHego? -- ne ponyal ya. -- Plachu nalichnymi, -- slegka osmelel on. -- Vot, voz'mite, -- i on vynul iz karmana puhluyu pachku banknot. Otschitav pyat' shtuk, protyanul ih mne. YA slegka pribaldel. Pyat' shtuk za kakuyu-to vshivuyu gazetenku! |to gde zhe takoe vidano? Net, etot kozel yavno spyatil. -- Nu voz'mite, proshu vas, -- umolyayushchim tonom proiznes on, tycha banknoty mne pod nos. V konce koncov, podumal ya, pochemu by i net? Sdelka mne yavno prishlas' po dushe, no sdavat'sya srazu ya ne sobiralsya: ochen' uzh hotelos' slegka pomuryzhit' etogo shizanutogo tipa. -- Spryach' den'gi, bolvan, -- grozno nadvinulsya na nego ya. -- Otkupit'sya ot menya hochesh'? Ne na togo napal, voryuga. Vertaj gazetu, poka ya mentov ne pozval! -- Zavtra, zavtra vernu, -- zachastil on, ot straha nachinaya ikat'. -- Net, chto ya govoryu -- zavtra! Segodnya vecherom, klyanus' mamoj. A pyat' tysyach voz'mite, bud'te tak dobry. Nu zachem vam gazeta, a? Vy zhe vse ravno ee chitat' ne budete, ved' ne budete, da? -- A vot eto uzhe ne tvoe sobach'e delo, -- s dostoinstvom proiznes ya, teryaya terpenie, -- hochu -- chitayu, hochu -- net. Moya gazeta, mne i reshat', chto s neyu delat'. On snik, sumasshedshij ogonek v ego zenkah prituh. Pohozhe, ya otnimal u nego poslednyuyu nadezhdu v ego nikchemnoj, bescel'no prozhitoj zhizni. -- Na, voz'mite, -- golosom umirayushchego proiznes on i protyanul mne gazetu. -- Ochen' zhal', chto vse tak poluchilos'. YA vyhvatil u nego gazetu i vzglyanul na pervuyu stranicu. Vse verno, gazeta moya. On hotel bylo proskol'znut' mimo menya k vyhodu, no ya uhvatil ego svobodnoj rukoj za vorot i snova pridvinul k stene. -- A teper' otvechaj: na hrena tebe moya gazeta? -- grozno potreboval ya. Ot otchayanno zamotal golovoj. -- Net-net, etogo ya vam skazat' ne mogu. Delajte so mnoj chto hotite. YA ponyal, chto slova iz nego, dejstvitel'no, ne vytyanesh'. Vprochem, kakaya mne raznica? Lish' by babki platil. -- Hren s toboj, goni pyat' shtuk, -- sdalsya ya. Fizionomiya ego vraz posvetlela. -- Tak vy soglasny, da? YA tak i znal, chto vy ne otkazhetes'! Pyat' tysyach vpolne prilichnaya summa. On snova stal sovat' mne den'gi v ruku, a ya, reshiv bol'she ne ispytyvat' sud'bu, prinyal ih, hotya i s vidom oskorblennogo dostoinstva. Potom otdal emu gazetu, kotoruyu on snova berezhno prizhal k grudi. -- A teper' poshel von, -- procedil ya skvoz' zuby, -- i chtob duhu tvoego zdes' ne bylo. No on, strannoe delo, ubirat'sya ne speshil. -- Pyat' tysyach za kazhdyj sleduyushchij nomer, -- vdrug vypalil on. -- A? -- YA ne srazu ponyal, chto za ahineyu on tam neset. -- Za kazhdyj svezhij nomer ya plachu pyat' tysyach rublej, -- chlenorazdel'no, okonchatel'no osmelev, skazal on. -- Nu kak, po rukam? U menya azh golova zakruzhilas' ot takogo bredovogo predlozheniya. YA srazu nachal podschityvat', vo chto mne eto vyl'etsya. Pyat' shtuk v den', eto vyhodit sto pyat'desyat v mesyac. Za vychetom vyhodnyh, kogda gazeta ne vyhodit, poluchaetsya gde-to okolo sotni. Za god nabegaet million dvesti, a za desyat' let -- dvenadcat' millionov! Uf, azh zharko stalo. Da za takie babki mozhno noven'kij "zhigul'" priobresti! Vprochem, chto eto ya, kakie desyat' let? Podpiska byla oformlena tol'ko na tri mesyaca, nu na god, ezheli pozhelayu prodlit', a tam -- proshchaj halyavnye denezhki. No i v techenie goda imet' prirabotok po sto shtuk v mesyac k moim osnovnym tremstam pyatidesyati -- eto tozhe neploho. A glavnoe -- Svetka ob etih levyh babkah nichego znat' ne budet, a eto uzh sovsem drugoj rasklad. Slovom, ya klyunul, proglotil primanku vsyu celikom, vmeste s kryuchkom. -- Po rukam, -- skazal ya. -- Tol'ko chtob bez tufty. -- Da kak zhe mozhno! -- obradovalsya shizik. -- YA chelovek chestnyj, duru gnat' ne sobirayus'. -- YA eto uzhe zametil. On skonfuzilsya: namek popal v cel'. Vprochem, ya ne sobiralsya chitat' emu moral'. Plevat' ya na nego hotel s vysokoj kolokol'ni. Lish' by babki regulyarno vykladyval, a tam hot' trava ne rasti. My uslovilis', chto kazhdoe utro on budet vynimat' iz moego yashchika noven'kij nomer "MK" (radi takogo sluchaya ya prezentoval emu zapasnoj klyuch ot pochtovogo yashchika), a vecherom togo zhe dnya klast' ego obratno vmeste s mzdoj za uslugi v razmere pyat' tysyach re. Incident byl ischerpan k oboyudnomu nashemu udovol'stviyu. Uvidev ego so spiny, ya srazu vspomnil, kto eto takoj. On zhil v nashem zhe dome, v tret'em pod®ezde, i ya ne raz vstrechal ego v nashem lesu za ves'ma neblagovidnym zanyatiem: on sobiral pustye butylki. Uzh ne znayu, gde on tam rabotal i kakie babki zarabatyval, no sudya po ego vneshnemu vidu, millionami on yavno ne vorochal. Da i butylochnyj biznes navodil na nekotorye, ves'ma nedvusmyslennye, soobrazheniya -- zhil on bedno, edva svodya koncy s koncami. Vechno obsharpannyj, v zalatannyh shtanah i gryaznoj rubashke, v dranoj krolich'ej shapke i protertom na plechah pal'tishke, on skoree pohodil na spivshegosya bomzha, nezheli na chestnogo trudyagu. Pogovarivali, chto on prosizhivaet shtany v kakom-to NII ili KB, i, dumaetsya mne, eto pohozhe na pravdu. Nu na koj lyad, skazhite, nuzhny nynche vse eti NII? Pol'zy ot nih kak ot kozla moloka. I potomu nikak ne vyazalas' s ego gnusnym oblikom ta pachka banknot, kotoruyu on vynul iz karmana. Da i voobshche, pyat' shtuk v den' dlya takoj nishchety -- babki nemalye. Otkuda oni u nego, hotel by ya znat'? Tol'ko ne govorite mne, chto on poluchil neozhidannoe nasledstvo ot kakogo-nibud' zaokeanskogo dedushki-millionera, ne smeshite moi botinki, gospoda, ya v eti skazochki davno uzhe ne veryu. Nu da eto delo desyatoe, lish' by on menya ne kinul. On menya ne kinul. V techenie neskol'kih sleduyushchih dnej, po vecheram, ya sistematicheski izvlekal iz pochtovogo yashchika svoyu gazetu i krovno zarabotannuyu kupyuru dostoinstvom v pyat' kuskov. Znachit, dinamo on krutit' ne sobiralsya. Doma ya akkuratno prosmatrival ocherednoj nomer "MK", no nichego interesnogo v nem ne nahodil. Gazeta kak gazeta, vse obychno i budnichno: hronika proisshestvij, politika, svetskie novosti, kakie-to idiotskie stat'i. YA lish' pozhimal plechami i otnosil gazetu v sortir. No mesta ya sebe ne nahodil, eto uzh tochno. CHto-to zdes' bylo ne tak, chto-to s chem-to ne vyazalos'. Nu na koj, sprashivaetsya, lyad, emu ponadobilas' zavtrashnyaya gazeta? Razgadka prishla vnezapno. Kak-to raz, dnej desyat' spustya posle nashego s nim vezhlivogo ob®yasneniya, ya kak obychno razvernul vozvrashchennyj mne k vecheru nomer i stal probegat' ego glazami. Dobravshis' do chetvertoj stranicy, kotoraya polnost'yu byla otvedena pod sportivnuyu hroniku, ya sluchajno natknulsya na nebol'shoj abzac v dve-tri stroki, obvedennyj karandashom. Abzac glasil: "Vchera vo Dvorce sporta v Luzhnikah sostoyalsya polufinal'nyj match po hokkeyu s shajboj mezhdu komandami "Torpedo" i CSKA. Vstrecha zakonchilas' so schetom 4:2 v pol'zu CSKA". Vchera -- eto znachit segodnya, esli uchest', chto gazeta byla zavtrashnej. I tut menya slovno obuhom po golove hvatilo. Vot ono chto! Vot ono, znachit, kak! |tot ochkastyj uzhe segodnya utrom, tak skazat', zaranee, znal, chem zakonchitsya igra! Znal, podlec, i naglo vospol'zovalsya etim. YA srazu smeknul, v chem tut delo. A smeknuv, nautro podlovil etogo hitrozadogo hmyrenka u svoego pochtovogo yashchika, molcha dvinul emu v chelyust', otobral klyuch i naposledok zayavil: -- Eshche raz, murlo poganoe, uvizhu u moego yashchika, ushi otrezhu i proglotit' zastavlyu. Usvoil, pridurok? On vcepilsya v polu moego pal'to i zaskulil, chto ya, mol, postupayu nechestno i chto ugovor, mol, dorozhe deneg. Rassvirepev, ya pnul ego nogoj, shvatil gazetu i byl takov. (|tot shizanutyj, kstati, k tomu vremeni uspel uzhe priobresti poderzhannyj "zhigul'"; ya sam videl, kak on raz®ezzhaet na nem po dvoru. Vot hamlo!) Zaskochiv na rabotu, ya vzyal otgul na poldnya, a potom rvanul v Luzhniki. Tam ya zakupil bilety na vse hokkejnye matchi na dve nedeli vpered i tol'ko togda malost' poostyl. Poldela sdelano, gospoda, teper' i na nashej ulice prazdnik proizojdet. |to uzh kak pit' dat'. Stadion byl polon, pryamo-taki yabloku nekuda upast'. YA uselsya na svoe mesto i stal ozirat'sya. Do nachala matcha ostavalos' pyatnadcat' minut. Igrali "Dinamo" (Moskva) i "Spartak". Soglasno poluchennym mnoyu iz gazety svedeniyam, vyigraet "Dinamo" so schetom 2:1. YA vsegda byl ravnodushen k sportu i tem bolee k hokkeyu, no sejchas vdrug pochuvstvoval, kak mnoyu ovladevaet dikij azart. Ne azart bolel'shchika, a azart igroka. YA znal, chto proigrat' ne mogu, i vse zhe... menya odoleval izryadnyj kolotun. A vdrug gazeta vret? Za spinoj kto-to zasopel. -- A ya govoryu, nashi ih obuyut. -- Aga, pod oreh razdelayut. -- Odnoznachno. YA slegka povernul golovu. Pozadi menya sidela troica v tradicionnyh krasno-belyh sharfah. YAsno, spartakovcy, i sudya po ih choknutym vzglyadam -- fanaty-zavsegdatai, ne propuskayushchie ni odnoj igry svoej lyubimoj komandy. Ih-to mne i nuzhno, smeknul ya. YA pozhal plechami i zakinul pervuyu udochku: -- Pozhivem -- uvidim. Tot, chto sidel poseredke, krasnomordyj tip s glazami navykate, nachal vdrug rzhat'. Te dvoe prinyalis' vtorit' emu, i vskore uzhe vsya troica v unison pokatyvalas' so smehu. -- Ne svyazyvajtes' vy s nimi, -- shepnul mne na uho moj sosed sprava. -- Priznat'sya chestno, oni ved' pravy. -- Pozhivem -- uvidim, -- povtoril ya. -- ZHal', konechno, -- prodolzhal sosed, propustiv moe zamechanie mimo ushej, -- chto nashi produyut, no chudes ne byvaet, ne tak li? Vy sami-to za kogo boleete? -- Za nashih. -- Kollega, -- on s chuvstvom pozhal mne ruku. -- YA tozhe dinamovec. -- Spar-tak-chempi-on! -- zavopil krasnomordyj i so zloradstvom pokosilsya na menya. -- Spar-tak-chem-pio-o-on! -- ponessya otovsyudu boevoj klich "belo-krasnyh". YA zakinul vtoruyu udochku. -- U "Spartaka" nikakih shansov, -- proiznes ya gromko, tak, chtoby slyshal krasnomordyj i ego druzhki. Zatylok moj obdalo goryachim dyhaniem. -- Kto eto zdes' ballony na nashih katit, a? -- progundosil krasnomordyj, navalivayas' na menya. V etot moment razdalsya svistok, i igra nachalas'. Spartakovcy zabrosili svoyu pervuyu (i edinstvennuyu, esli verit' gazete) shajbu uzhe v pervom periode. "Krasno-belye" fanaty drali glotku i vopili ot vostorga, no bol'she vseh staralsya krasnomordyj. On bukval'no lez iz kozhi, chtoby podbodrit' svoih lyubimcev, i ehidno sopel mne v uho, kogda dinamovcy dopuskali oshibku. Schet ostavalsya neizmennym na protyazhenii dvuh pervyh periodov. YA ne nahodil sebe mesta, sidel, slovno na igolkah, ozhidaya, chto vot-vot proizojdet chudo i nashi vlepyat im paru banok. Moj sosed-dinamovec snik pod gradom nasmeshek krasnomordogo i ego druzhkov, izredka brosaya na menya vzglyady zagnannoj sobaki. A ya krepilsya i stojko zhdal razvyazki. V pereryve mezhdu vtorym i tret'im periodami krasnomordyj psih dvinul menya v plecho (stisnuv zuby, ya sterpel) i zloradno progudel, bryzzha slyunoj: -- Nu chto, paren', obuli my vashih? Ili ty snova budesh' tverdit', chto eti vshivye menty sposobny odolet' chempionov? I tut ya ponyal, chto vremya moe prishlo. Pora igrat' va-bank. YA kruto obernulsya i nebrezhno brosil, uperevshis' vzglyadom v ego vypuchennye zenki: -- Ne govori gop, poka ne pereprygnesh', muzhik. Nashi vyigrayut, eto ya tebe obeshchayu. Moj sosed sprava nachal dergat' menya za rukav, prizyvaya k osmotritel'nosti. Krasnomordyj perestal glumit'sya i udivlenno ustavilsya na menya svoimi baran'imi glazkami. Ego drugany tozhe pritihli, obaldevshie ot takoj naglosti. -- Ty, vidno, zdes' novichok, paren'? -- sprosil krasnomordyj; vpervye za igru u nego poyavilsya iskrennij interes k moej persone. -- Ne tvoe delo, muzhik, -- rezko otozvalsya ya. -- Govoryu tebe, vashi oblozhayutsya -- i vse tut. -- Tak-tak-tak, -- pokachal golovoj moj sopernik i zalybilsya, -- ty mne stanovish'sya interesen, paren'. Stavlyu sotnyu na nashih. Aga, klyunul, tolstaya morda! -- Sotnyu chego? -- sprosil ya na vsyakij sluchaj. -- Sotnyu shtuk, -- prezritel'no poyasnil on. -- Sotnyu protiv tvoih pyatidesyati -- esli oni u tebya imeyutsya, konechno, -- chto nashi vashih obderut. YA sdelal vid, chto usilenno razmyshlyayu. U menya bylo pri sebe sto pyat'desyat tysyach -- vcherashnyaya premiya, kotoruyu ya utail ot Svetki, i potomu imel vse osnovaniya prinyat' vyzov, broshennyj mne krasnomordym. Tem bolee, chto nashi vse ravno vyigrayut -- po krajnej mere, ya vse eshche veril v chudo. -- Idet! -- zayavil ya. -- Otlichno, -- krasnomordyj ot udovol'stviya zakryahtel, poter potnye ladoni i eshche bol'she pokrasnel, -- pari zaklyucheno. Gospoda, -- on obratilsya k svoim druganam, -- vy budete svidetelyami sdelki. Moj sosed prodolzhal s osterveneniem dergat' menya za rukav, osteregaya ot bezumnogo resheniya, no pri poslednih slovah krasnomordogo rezko peremenil svoi namereniya. -- Raz delo prinimaet kriticheskij oborot, ya tozhe budu svidetelem, -- zayavil on reshitel'no. Krasnomordyj unichtozhayushche zyrknul na nego, no protivit'sya ne stal. -- Itak, sotnya protiv poltinnika, -- podvel itog on. -- Po rukam? YA pokachal golovoj. -- Sto pyat'desyat protiv sta pyatidesyati, -- nebrezhno brosil ya. -- Igraem na ravnyh. -- Uh ty! -- ahnuli horom drugany krasnomordogo, a moj sosed-dinamovec edva ne zadohnulsya ot volneniya. Krasnomordyj eshche bol'she vykatil zenki i s minutu smotrel na menya, kak mne pokazalos', dazhe s kakim-to probleskom uvazheniya. Potom zasheptalsya so svoimi koreshami. Te sostroili kislye rozhi, no avtoritet atamana bystro slomil ih soprotivlenie. Aga, klyanchit u nih babki! -- dogadalsya ya. -- Plakali vashi denezhki, -- shepnul mne na uho sosed i sam chut' bylo ne razrydalsya. -- |h, byla ne byla, dayu ot sebya dvadcatku, esli nashi pobedyat! V rezul'tate peregovorov krasnomordyj sobral nuzhnuyu summu. -- Kladi den'gi v obshchuyu kuchu, -- skazal on mne. YA vynul tri noven'kie pyatidesyatki, no otdavat' emu ne speshil. -- Kto budet derzhat' vsyu summu do konca matcha? -- sprosil ya. -- Tebe ya ne doveryayu, tvoim koresham tozhe. -- YA poderzhu, -- predlozhil moj sosed-dinamovec, -- ya nejtral'noe lico i k vashim razborkam kasatel'stva ne imeyu. Krasnomordyj prosverlil ego vzglyadom i, skrepya serdce, sunul emu svoyu stavku. YA, v principe, ne protiv byl takogo posrednika i v svoyu ochered' peredal emu krovnye svoi babki. Tot tshchatel'no pereschital den'gi i podytozhil: -- Vse pravil'no, rovno trista tysyach. -- O'kej, -- skazal krasnomordyj i, osklabivshis', povernulsya ko mne. -- Nu i lopuh zhe ty, paren'. Nakrylis' tvoi sto pyat'desyat shtuk mednym tazom. -- Ne karkaj, -- ogryznulsya ya. Krasnomordyj uhmyl'nulsya i podmignul svoim druzhkam. Te radostno zamorgali v otvet i nachali r'yano krutit' pal'cami u svih viskov, yavno namekaya na moyu dyryavuyu kryshu. Nu eto my eshche posmotrim, u kogo krysha techet! Razdalsya svistok, i tretij, zavershayushchij, period nachalsya. Esli govorit' nachistotu, to v hokkee ya ni bum-bum, to est' ni kapel'ki. Ni pravil, ni kogo iz igrokov kak zovut, ni specificheskogo hokkejnogo slenga -- ni o chem takom ya ponyatiya ne imel. Da i zachem mne eto? Ezheli kto komu shajbu vlepit, tak eto i kruglomu idiotu yasno budet, a bol'shego mne znat' bylo nezachem. Igra protekala napryazhenno, no nikto uzhe ne somnevalsya v ishode matcha. Krasnomordyj pritih i bol'she ne oral, vse ego vnimanie bylo sosredotocheno na pole. Menya kolotilo ot vozbuzhdeniya i neizvestnosti (s kazhdoj uhodyashchej minutoj ya vse men'she i men'she veril gazete), a moj sosed-dinamovec gromko shmygal nosom i s sochuvstviem kosilsya na menya, ne smeya podnyat' glaza na igrovuyu ploshchadku. Kogda do final'nogo zvonka ostavalos' pyat' minut, krasnomordyj hlopnul menya po spine i bezzlobno zayavil: -- Nu-s, paren', plakali tvoi denezhki. Zelen ty eshche v takie igry igrat', nu da nichego ne popishesh': ugovor est' ugovor. Gotov' babki, posrednik. -- Ne suetis', muzhik, eshche ne vecher, -- presek ego ya. -- Do konca matcha chetyre minuty. On zarzhal, morda ego iz krasnoj sdelalas' bagrovo-sinyushnoj. -- Da ty chto, ser'ezno, paren'? Samoe maloe dve shajby nuzhno tvoim otygrat', chtoby babki perekochevali v tvoj karman. Ty... Est'!!! SHajba v vorotah "Spartaka"! Za tri minuty do konca matcha dinamovcy sravnyali schet. Stadion vzorvalsya ot voplej i vizga, a potom razom umolk. Nastupila trevozhnaya tishina, lish' pozadi ya slyshal yarostnoe sopenie krasnomordogo. Kraem glaza ya vzglyanul na nego, i mne pokazalos', chto ego lupoglazye zenki vot-vot vyvalyatsya u nego iz orbit. Na dvadcatoj minute dinamovcy vlepili vtoruyu banku. Tut-to s moim sosedom sprava i priklyuchilsya pripadok. On vdrug zavizzhal, kak porosenok pri vide nozha, vskochil na sidenie i nachal otplyasyvat', korcha rozhi krasnomordomu i ulyulyukaya na maner indejcev plemeni guronov. Potom brosilsya ko mne na sheyu i, rydaya ot schast'ya i puskaya slyunu, polez lobyzat'sya. -- Kak my ih, a? Vo-o-o kak my ih!! Uh, kak my ih! V puh i prah my ih! |to zh nado zh, a? -- oral on mne v samoe uho. Ishod matcha byl predreshen. Stadion revel tak, chto led na pole vot-vot byl gotov potreskat'sya. A ya... a chto ya? Plevat' ya hotel na match, i na "Spartak" s "Dinamo" v pridachu. Glavnoe dlya menya -- sto pyat'desyat shtuk, kotorye ya sumel otorvat' blagodarya dedmorozovskomu prezentu. A vse ostal'noe tryn'-trava. Vse, final'nyj svistok! Nasha vzyala, bratva, uter-taki ya nos krasnoj morde! YA edva sderzhivalsya, chtoby ne zaorat'. ZHal' mne stalo krasnomordogo, emu i tak, podi, ne sladko zhivetsya s takoj-to rozhej, a tut ya eshche maslo v ogon' podol'yu svoim porosyach'im vizgom. Net, vyigral tak vyigral, a v rozhu harkat' proigravshemu my ne obucheny. On azh, bednyaga, pochernel ot gorya. Snikli i ego drugany, oba v raz. Odin lish' moj sosed-dinamovec prodolzhal kurolesit' da glumit'sya nad poverzhennym vragom. YA cyknul na nego, i on stih. -- CHto zh, proizvedem raschet, muzhiki, -- skazal ya kak mozhno spokojnee. -- Nu i frukt zhe ty, paren', -- prohripel krasnomordyj, volkom glyadya na menya. -- |to s kakoj zhe stati? -- zavopil vdrug odin iz ego druzhkov. -- YA na eto svoi poslednie groshi vylozhil, a tut kakoj-to shket ih prikarmanit' norovit! Protestuyu. -- Analogichno, -- poddaknul vtoroj. -- Ne imeet nikakogo prava nashi denezhki karmanit'. V mordu emu. -- Zatknites', oba! -- ryavknul krasnomordyj. -- Svolochi vy, bol'she nikto. YA vam vashi babki vernu, kak uslovilis', tak chto vy pri svoih ostanetes', a vot ya dejstvitel'no krupno pogorel. Vot der'mo sobach'e, -- vyrugalsya on naposledok. -- Igra est' igra, -- pozhal ya plechami. -- Igra est' igra, -- kivnul on. -- |j, posrednik, vruchi-ka emu ego vyigrysh. Puskaj podavitsya. Kak zhe, podavlyus' ya, zhdi bol'she. Ne na togo napal, pridurok lupoglazyj, ya eti denezhki sberegu i Svetke svoej dazhe pod pytkoj ne raskolyus'. Posrednik snova vskochil i s torzhestvuyushchej ulybkoj vruchil mne trista tysyach rublej. -- Pozdravlyayu, ot vsej dushi, -- skazal on, vostorzhenno pyalyas' na moyu personu. -- Uterli-taki nos koe-komu, a komu imenno, ya govorit' ne stanu. |to i ezhu ponyatno. -- Umri, zanuda, -- garknul na nego krasnomordyj, a potom obratilsya ko mne. -- Pereschitaj, ne veryu ya emu. Skol'zkij tip. -- Da razve ya voryuga kakoj, -- obidelsya moj sosed sprava i opaslivo pokosilsya na menya. YA pereschital. Desyatki ne hvatalo. YA pereschital eshche raz. Tak i est', desyatku kak yazykom sliznulo. Tut uzh ya rassvirepel. -- Ty chto zhe, gnida, svoih obdiraesh'? -- nakinulsya ya na nego. -- Goni babki, govoryu, ne to kishki povypuskayu! -- A ya eshche pomogu, -- vstavil krasnomordyj zloveshche. Sosed-dinamovec pozelenel i zaklacal zubami ot straha. -- Da kak zhe... da ne mozhet byt'... da vy ne dumajte... eto sluchajnost'... On sudorozhno zasharil rukami po karmanam i vdrug vyudil otkuda-to desyatku. Moyu desyatku. -- Vot ona! -- zaoral on. -- YA zhe govoril! Zdes' ona, rodimaya, nikuda ne delas'! Prosto zavalilas' pod podkladku. -- Kupi sebe gusya i pudri mozgi emu, a mne baki zakolachivat' nechego, -- procedil ya skvoz' zuby, vyhvatyvaya u nego kupyuru. -- S tebya eshche dvadcat' shtuk, obeshchannye. Napomnit'? -- Nu da, nu da, -- zachastil on, -- kak zhe, pomnyu. Sejchas, sejchas... On snova nachal ryt'sya v karmanah. -- CHto-to nikak... ne najdu, -- probormotal on. -- Nikak, znaete... -- Nebos', opyat' pod podkladku zavalilos', -- zametil ya, prezritel'no usmehayas'. -- A vot ya sejchas sam ego potryasu, -- mrachno zayavil krasnomordyj, podnimayas' s mesta. Prosto udivitel'nye sluchayutsya poroj veshchi: iz nedavnego nedruga on prevratilsya vdrug v moego soyuznika. -- Net! -- ispuganno kriknul dinamovec. -- Ne nado! YA sam. Vot, uzhe nashel. I on protyanul mne eshche dve desyatki. Poluchiv prichitayushchuyusya mne mzdu, ya pospeshil unesti nogi. Den' dlya menya zakonchilsya kak nel'zya udachno, i, glavnoe, bez nenuzhnyh ekscessov. Vse proshlo gladko, bez suchka bez zadorinki. A ved' moglo obernut'sya inache. Mordoboem, naprimer. Eshche dvazhdy mne oblamyvalsya solidnyj kush: odin raz v sto shtuk, a v drugoj azh v pol-limona, ej-Bogu, ne vru. Babki potekli ko mne rekoj, ya ne uspeval ih pereschityvat'. V techenie nedeli ya zarabotal sem'sot pyat'desyat shtuk, chto ravnyalos' dvum moim mesyachnym zarplatam. Neploho, a? YAsno teper', na kakie shishi tot ochkastyj shizik "zhigul'" sebe othvatil? To-to. Sam greb den'gi lopatoj, a mne po kakoj-to dohloj pyaterke v den' otstegival. Nu ne merzavec? No ne vse kotu maslenica, kak govarivayut u nas na Rusi. Podvela menya moya fortuna, krepko podvela. Sluchilos' eto v seredine fevralya. |to byl moj chetvertyj nabeg na Luzhniki. Kto s kem igral, ya uzhe ne pomnyu. Pamyat' mne togda otshiblo naproch'. No eto vse potom, posle matcha, ponachalu zhe vse shlo kak nel'zya luchshe. Uselsya na svobodnoe mesto i stal namechat' ocherednuyu zhertvu. Opyt u menya uzhe byl, i ya vraz zaprimetil podhodyashchij ob®ekt. Vnizu, cherez dva ryada ot menya, raspolozhilas' gruppa britogolovyh parnej. Oni lakali pivo i gromko gogotali, predvkushaya udovol'stvie ot predstoyashchej igry. YA napryag sluh i prislushalsya. Po neskol'kim obronennym frazam ya ponyal, chto boleyut oni za komandu, kotoraya obrechena na porazhenie. Oni-to mne i nuzhny, obradovalsya ya, lish' by u nih babki pri sebe imelis'. YA otyskal svobodnoe mesto pozadi nih i po obyknoveniyu nachal zakidyvat' udochki. Ponachalu delo ne shlo: eta molokosnya yavno ne zhelala vvyazyvat'sya v podobnye avantyury. Paru raz menya kruto osazhivali, diplomatichno sovetuya ne sovat' nos kuda ne sleduet, a takzhe navedat'sya k takoj-to materi i eshche koe-kuda, kuda poezda ne hodyat i samolety ne letayut. YA skromno molchal, ponimaya, chto ob®ekt dolzhen sozret'. U menya byl princip: nikogda nikomu ne navyazyvat'sya; rano ili pozdno ob®ekt klyunet i popadetsya mne na kryuchok. A poka -- terpenie i eshche raz terpenie. Pervyj period zakonchilsya vnich'yu -- 1:1. Komandy igrali vyalo, kak-to sonno, bez entuziazma i sportivnogo zadora. No menya ne provedesh', ya-to znal, chto samaya igra nachnetsya na poslednej desyatiminutke vtorogo perioda. A pokamest ya podgotavlival pochvu, razygryvaya iz sebya zayadlogo bolel'shchika: oral blagim matom, svistel vo vse desyat' pal'cev, predrekal porazhenie neugodnoj mne komande, sypal dvusmyslennymi replikami, a sam tem vremenem kosilsya ne na pole, na kotoroe mne bylo gluboko naplevat', a na teh brityh oboltusov, chto rassizhivalis' pered moim nosom i ch'i karmany ya sobiralsya segodnya izryadno pochistit'. K koncu vtorogo perioda, kak i bylo predskazano zavtrashnim nomerom "MK", igra ozhivilas'. Nash golkiper (tak, kazhetsya, ego nazyvayut? ili ya chto-to putayu?) -- itak, nash golkiper propustil dve banki podryad. |to-to i posluzhilo povorotnym punktom v nastroeniyah moih potencial'nyh partnerov po pari. Slovom, eshche do okonchaniya vtorogo perioda sdelka byla zaklyuchena. Na pyat'sot shtuk. V tret'ej dvadcatiminutke nashi nakidali im azh chetyre shajby, tem samym reshiv ishod poedinka. YA vyigral. Vprochem, inache i byt' ne moglo. Nashe pari privleklo vnimanie okruzhayushchih, i kogda posle final'nogo svistka moi britogolovye partnery nachali artachit'sya i popytalis' uliznut', obshchestvennoe mnenie vynudilo ih otstegnut' prichitayushchuyusya mne summu. Pravda, u nih naskreblos' tol'ko chetyresta shtuk, no ya milostivo skostil im nedostayushchuyu sotnyu. Mozhno skazat', velikodushno shvyrnul tu sotnyu v ih naglye britye rozhi. Vse shlo kak po maslu, luchshego i zhelat' bylo nechego. Sorvav solidnyj kush, ya pospeshil pokinut' pole boya. Ochen' uzh mne ne ponravilos', kak kosilis' na menya poterpevshie. Nehorosho, pryamo skazhem, kosilis', po-gnusnomu. Nedobroe u nih bylo na ume, eto ya srazu prosek. Riskoval ya, chto i govorit', nu da ved' risk -- delo blagorodnoe, tem bolee, kogda svezhen'kie chetyresta shtuk dushu progrevayut azh do samyh pechenok. Na polputi k metro menya tormoznuli. Te samye hippari, kotoryh ya tak krasivo obul. YA srazu smeknul, chto delo pahnet kerosinom. Pryamo-taki vonyaet. -- |j, pahan, pogodi-ka. Potolkovat' nado. Ih bylo vosem' ryl. Mnogovato dlya menya odnogo-to, hotya ya i byl ne iz slabakov. Oni ottesnili menya s trotuara i okruzhili plotnym kol'com. Zenki ih tak i sverkali, mrachno oshchupyvaya moyu odinokuyu personu, a kulaki (cel'nyh shestnadcat' kulakov protiv moih dvuh!) uzhe nachali szhimat'sya, gotovyas' k rasprave. Da-a, popal ya v pereplet, nichego ne skazhesh'. V samoe chto ni na est' der'mo. Odin iz nih, zdorovennyj bugaj, naglo vypustil struyu tabachnogo dyma pryamo mne v mordu i prognusavil: -- Slishkom ty prytok, muzhik. Reshil, znachit, s nashimi babkami slinyat'? -- YA chestno ih vyigral, -- vozrazil ya, hotya ponimal, chto govorit' s etimi britymi kozlami vse ravno chto prosit' vzajmy u mumii Tutanhamona. -- A ty krutoj, muzhik, -- osklabilsya bugaj. -- Tol'ko ochko-to, podi, vse ravno igraet, a? Igraet, po rozhe tvoej vizhu. -- Valite otsyuda, -- ogryznulsya ya, stanovyas' v karatistskuyu stojku. -- Krutoj ne krutoj, a nosy otshibat' obuchen. Vse vosem' lbov zarzhali kak odin. Vidat', rassmeshil ya ih svoej bravadoj, hotya lichno mne bylo otnyud' ne do smeha. Kak by samomu nos ne otshibli. -- Goni babki i provalivaj, -- skazal bugaj, kogda pristup rzhan'ya u vos'merki proshel. -- Koli sam otdash', ujdesh' po-horoshemu. -- Da poshel ty, koz-zel pleshivyj, -- vyaknul ya rezko i tut zhe pozhalel o svoem vystuplenii. Rozhi u vseh vos'meryh perekosilo ot zlosti, zenki nalilis' krov'yu. -- CHmo pozornoe, -- procedil skvoz' zuby bugaj. YA ponyal, chto sud'ba moya predreshena: sejchas menya budut bit'. Hot' by odna zaraza prishla na pomoshch', osadila by podonkov! Kak zhe, dozhdesh'sya ot nih! Prohozhie shli mimo, demonstrativno otvorachivayas' ot menya, nekotorye nachinali proyavlyat' vdrug zhguchij interes k astronomicheskoj nauke, do posineniya pyalyas' v moroznoe nebo, a kto-to prosto svorachival v storonu, zavidya nashu zhivopisnuyu gruppu. Brityj bugaj dolgo natyagival perchatki na svoi kulaki-kuvaldy, shevelya pal'cami pryamo pered moim nosom, i zloradno skalilsya. Podgotovka k mordoboyu velas' po vsem pravilam. I-eh, byla ne byla, reshil ya s otchayaniem utoplennika, propadat', tak s muzykoj! Uzh dvoim-troim ya tochno smogu nastuchat' po ih vonyuchim lysinam, a tam -- bud' chto budet. Odin hren mordu razob'yut, tak puskaj i im tozhe koe-chto perepadet. Slovom, zaehal ya po morde snachala odnomu, potom drugomu. Hlipkie okazalis' rebyata, s truhoj v nutre: grohnulis' oba na sneg i zatihli. No na bol'shee u menya vremeni ne hvatilo. Vizhu, celitsya brityj bugaj svoim kuvaldometrom mne tochno promezh glaz. YA i piknut' ne uspel, kak hrustnulo u menya chto-to v mozgu, v glazah pomutnelo, zaryabilo. CHuvstvuyu -- provalivayus' v kakuyu-to nirvanu, paryu, mozhno skazat', v kosmicheskom efire i potihon'ku obaldevayu. A naposledok naporolsya shchekoj na chej-to sapog, potom eshche raz, uzhe zubami -- i prismirel okonchatel'no. Otklyuchilsya, slovom. Skol'ko ya tak provalyalsya, hren ego znaet. Pomnyu tol'ko, kak kto-to tryaset menya za plecho. Soznanie vozvrashchalos' medlenno, kakimi-to dikimi ryvkami, slovno s zhutkoj pohmelyugi. Golova raskalyvalas' ot boli, raspuhshij yazyk edva vorochalsya v gustoj lipkoj kashe, zapolnyavshej moyu rotovuyu polost', da i voobshche bylo mne kak-to ne po sebe. -- Kazhis', zhivoj, -- progudel kto-to nad uhom. YA otkryl glaza i skvoz' krasnuyu pelenu obnaruzhil, chto vokrug menya suetitsya s pyatok serdobol'nyh prohozhih. Vot merzavcy, podumalos' mne v tot moment, gde zh vy byli, gady polzuchie, kogda menya te britye urody metelili?! Mordy svoi holenye na storonu vorotili, mol, moya hata s krayu, kazhdyj sam za sebya, sam v der'mo po ushi vlez, tak sam iz nego i vytaskivajsya -- a teper'-to, kogda brityh golov i sled prostyl, obstupili menya tesnoj gur'boyu i zenki svoi lzhivye k nebu zakatyvayut pri vide edakogo gnusnogo popraniya moej lichnosti. |to kak zhe nazyvaetsya, a? Harya moya, mozhno skazat', tresnula vdol' i poperek, togo i glyadi, poslednie mozgi vytekut, a iz zubov esli dva celyh na vsyu rotovuyu polost' naberetsya, krupno, schitaj, mne povezlo. I chto zhe poluchaetsya? |ti tak nazyvaemye prohozhie, lyubov'yu vospylav k blizhnemu svoemu (blizhnij -- eto ya), norovyat mne eshche gadost' kakuyu-nibud' vvernut', da pohlestche, pohlestche, tipa: "Vo, smotri, da on eshche shevelitsya!" libo "Nichego, paren', lyudi i bez zubov zhivut", ili, naprimer, "Deshevo otdelalsya, priyatel', mogli voobshche bashku otorvat'". Slovom, obodryali menya kak mogli, poka ya ne priobodrilsya nastol'ko, chto smog vyrazit' im svoyu iskrennyuyu blagodarnost' za sochuvstvie i svoevremennuyu pomoshch': -- Katites', vy, geroi vcherashnih dnej, poka ya zady vashi ne otpoliroval do zerkal'nogo bleska. Dostali vy menya... Prohozhie posokrushalis', poobizhalis', eshche nemnogo pozakatyvali glaza -- rovno stol'ko, skol'ko trebuetsya dlya soblyudeniya prilichij, -- i bystren'ko razbezhalis'. Slovno yazykom ih sliznulo, vseh do edinogo. YA malost' oklemalsya i vstal na nogi. Menya poryadkom shtormilo, kak posle sil'noj p'yanki. Poshchupal pal'cami raspuhshie desna i zatoskoval. Da-s, dolozhu ya vam, zuby mne proredili kapital'no. Professional'no srabotano, nichego ne skazhesh'. |to uzh kak pit' dat'. No sovsem ya hrenovo sebya pochuvstvoval, kogda obnaruzhil, chto menya nachisto obchistili. Babki ischezli vse do kopejki: i te chetyresta shtuk, chto ya zarabotal segodnya, i te pol-limona, chto ya prihvatil s soboj iz domu dlya zaklyucheniya pari. Slovom, proletel ya s oglushitel'nym svistom. Kstati, zavtrashnego "Komsomol'ca", s kotorym ya pripersya v eti durackie Luzhniki, tozhe ne okazalos'. |to poslednee obstoyatel'stvo menya pochemu-to smutilo. Zloj, pobityj i ograblennyj, poplelsya ya domoj. SHel ya i dumal: o zloschastnoj svoej sud'be, o prevratnostyah zhizni, o problemah nyneshnej molodezhi, o tom, vo skol'ko mne obojdetsya vosstanovlenie moih zhevatel'nyh funkcij -- i tak mne zhalko sebya stalo, chto ya azh zarydal. No na oshibkah, kak govoritsya, uchatsya. Luchshe by, konechno, na chuzhih, da uzh tut vybirat' ne prihoditsya. Slovom, podvel ya itog svoej finansovo-kommercheskoj deyatel'nosti za poslednie dni i ponyal, chto vse v obshchem-to ne tak uzh i hrenovo. Koe-kakie sberezheniya, sokrytye ot Svetki, u menya vse zhe ostalis'. Podumal ya podumal, i reshil: vse, basta, hvatit duraka valyat', mordu svoyu pod kulaki chuzhie podstavlyat', chaj, morda u menya odna, a kulakov vseh i ne perechtesh'. Zajmus'-ka ya, pozhaluj, chestnym biznesom, pojdu k Lene Golubkovu v partnery. Na dom v Parizhe ya, konechno, ne potyanu, potomu kak kishka tonka, da i na hrena mne etot dom sdalsya, ezheli mozgami-to poraskinut', a vot na "zhigulenok" podnakopit' mozhno, eto uzh tochno. Gospoda, pokupajte akcii AO "MMM"! Akcii AO "MMM" absolyutno likvidny. Dni kotirovok akcij kazhdyj vtornik i chetverg. Pokupajte, gospoda, ne progadaete. A progadaete -- tak ya tut ne prichem. Ni v koej mere. Ne hotite? Nu i hren s vami. Na bol'nichnom provalyalsya ya cel'nuyu nedelyu. Svetka hotela bylo upryatat' menya v svoyu kliniku, no ya ne dalsya. Ish', chego nadumala! Menya -- da na bol'nichnuyu kojku, kak drevnego deda-marazmatika kakogo-nibud'! Dudki vsem vam, a ne bol'nica, yasno? Okazalos', chto mne eshche krupno podvezlo: cherepok-to moj vovse ne tresnul, kak na to shibko nadeyalis' kostolomy-vrachi, da i v nutre u menya vse na meste ostalos', nichego ne otorvalos', ne otvalilos'. Vot tol'ko zubov moih sil'no poubavilos'. Bez zubov-to, yasnoe delo, zhit' mozhno, no hrenovo, eto uzh mozhete mne poverit'. Odnako ne v zubah schast'e, i dazhe ne v ih kolichestve, -- samouspokaival ya sebya, poka boka na kojke prolezhival da mannuyu kashku, chto mne Svetka poutru kazhdodnevno varila, skvoz' ostavshiesya zub'ya virtuozno procezhival. Zuby-to my i vstavit' mozhem, ezheli nadobnost' takaya vozniknet. |to zaprosto. Byli b tol'ko babki. A tut i dvadcat' tret'e fevralya mimo proletelo, prazdnik nash muzhskoj, vsenarodnyj, krov'yu v boyah zasluzhennyj. Obidno, bratcy, mne bylo do usrachki, chto prozeval ya, prikovannyj k posteli, eto velikij den', i prozeval po svoej durosti. Vnov', vyhodit, fortuna ko mne vsej zadnicej povernulas'. Vprochem, ne topit'sya zhe teper' iz-za etogo! Uzh kak-nibud' perezhivu, perekantuyus'. Mne b tol'ko oklemat'sya pobystrej, na nogi vstat', a tam... Svetka na menya dulas' cel'nyh tri dnya. Molchala, kak ryba besslovesnaya, v rot vody nabravshaya. Sil'no na menya togda Svetka oserchala za vse moi hokkejnye hudozhestva. A kogda rot-to ona svoj raskryla, s cel'yu primireniya i dostizheniya konsensusa, ponyal ya, chto nichegoshen'ki-to ona i ne znaet ob istinnom polozhenii veshchej: ni o moih grandioznyh planah po ozdorovleniyu nashej vnutrisemejnoj ekonomiki, ni o vyigrannyh mnoyu pari, ni o tom, chto menya nachisto obchistili. A potomu i ponyat' menya ona, konechno zhe, ne mogla. Blazh', govorit, da dur' odna u tebya v bashke, i veter v nej skvozit, i mozgi, govorit, u tebya vse issohlis' ot p'yanki besprobudnoj i tuneyadskogo obraza zhizni, koli poneslo tebya v rabochee vremya na kakoj-to idiotskij stadion, gde odni kretiny i bomzhi bezrabotnye kuchkuyutsya. Slovom, vylila ona na moyu pobituyu golovushku celyj ushat uprekov, chto nakipeli u nee za eti dni, a potom nichego, ostyla, poshla na mirovuyu, dazhe pozhalela. YA zhe chuvstvoval sebya poslednim bolvanom, potomu kak takovym na dele i okazalsya. ZHalko mne stalo moyu nenaglyadnuyu zhenushku, pokayalsya ya v svoih grehah yavnyh, neyavnye zhe, pokumekav, reshil glasnosti ne predavat'. Nezachem ranu beredit'. Ne pojman, kak govoritsya, ne vor. K koncu nedeli ya uzhe prishel v normu. Po krajnej mere, mne togda tak kazalos'. Bashka gudet' perestala, kosti bol'she ne lomilo, da i sinyaki, ponachalu sizo-bagrovye, mestami s krovopodtekami, zametno pozhelteli. Vrachi repy svoi pochesali, borodami svoimi kozlinymi dlya solidnosti potryasli, rozhi umnye sostroili, poshushukalis' -- i vypihnuli menya na rabotu. Mol, nechego, Vasil' Petrovich, boka prolezhivat' da v potolok slyunu puskat', pora, mol, i chest' znat' -- shuruj-ka ty na svoj rodnoj zavod, ekonomiku otechestvennuyu podnimat'. Trud, on ved' iz obez'yany cheloveka sdelal, vot i trudis' sebe, ne pokladaya ruk, na blago gosudarstva, daby obratno sherst'yu ne obrasti i v degradaciyu ne vpast'. V ponedel'nik pokovylyal ya na rabotu. Ceh vstretil menya druzhno i kak geroya. Kolyan, brigadir nash, molcha pozhal mne ruku, kriticheski oglyadel moyu personu, pohlopal po plechu i usadil ryadom s soboyu. -- Napugal ty nas, Vasil' Petrovich, do chertikov napugal. Kak zhe eto tebya ugorazdilo, a? YA razvel rukami. -- A hren ego razberet! Podvela menya fortuna, mat' ee... Odno slovo -- baba. -- Mozhet, mordu komu namylit' nado? |to my v mig organizuem, tol'ko namekni. -- Da nu ih v banyu, etih sosunkov britogolovyh! Ne hochu voroshit' osinoe gnezdo. Pushchaj eto bezobrazie na ih sovesti ostaetsya. Ne do nih mne nynche. -- Nu kak znaesh', Vas'ka, davit' na tebya ne stanu. Ladno, idi, trudis', vnosi posil'nyj vklad v stroitel'stvo svetlogo budushchego. YA i poshel. Vstal k svoemu stanochku mnogostradal'nomu i po ushi uvyaz v rabote, po kotoroj, esli uzh govorit' chestno, za nedelyu poryadkom istoskovalsya. Oglyanut'sya ne uspel, kak vizhu, drugany moi menya na perekur klichut. Zakurili. Za zhizn', za to za se pogutarili, lyasy drug druzhke potochili. A tut slyshu, Vovka-pressovshchik Grigorichu kakuyu-to tuften' na ushi veshaet. -- Kak so smeny domoj prihozhu, on srazu pryg ko mne na koleni i na chistom anglijskom voproshaet: hau du yu du, maj frend? Hau a e biznes? -- Idi ty! -- Grigorich azh past' ot udivleniya razzyavil. -- Kakoj na hren biznes, otvechayu, -- prodolzhal veshat' lapshu na ushi Vovka. -- YA potomstvennyj proletarij, sechesh'? ni k kakim biznesam otrodyas' otnosheniya ne imel, potomu kak schitayu vse eto der'mo samoj natural'noj ideologicheskoj diversiej. Ne hvatalo eshche nam, trudyagam, pampersami na uglah pritorgovyvat'! A on mne snova, gad usatyj, ehidnen'ko tak, s izdevochkoj: hau a e biznes, Vol'demar? -- Vresh'! -- snova podal golos Grigorich. A tut kak raz i ya podkatyvayu. -- |to ty o kom, Vovka, trep vedesh'? -- sprashivayu. -- O plemyashe svoem, chto li? -- Koj chert o plemyashe! -- pochemu-to vzbelenilsya Vovka. -- YA o svoem kote tolkuyu, sechesh'? YA otoropel. -- Kak eto -- o kote? O kakom eto eshche kote? Ty chego, Vovec, baki-to nam zakolachivaesh'? -- Vot i ya o tom zhe... -- vstrepenulsya bylo Grigorich, no Vovka tak svirepo zyrknul na starika, chto tot chut' bylo v shtany ne nalozhil ot ispuga. -- |to ya-to baki zakolachivayu? Da ty znaesh', Vasilij, chto kot moj god cel'nyj u moej sestruhi zhil, vot i podnataskalsya vo vsyakih tam yazykah inostrannyh. Ona zh u menya zamuzhem za mafiej, sechesh'? Grigorich, s opaskoj glyadya na Vovku, kak-to bochkom, bochkom zasemenil k vyhodu. YA zhe ostalsya s etim bugaem odin na odin. -- Aga, teper' ponyal, -- govoryu, -- ezheli za mafiej, togda vse yasno. Tak by srazu i skazal. Vse, voprosov bol'she ne imeyu. Basta. Odnako etot tip kakim-to podozritel'nym inkvizitorom prodolzhal kosit'sya na menya. -- Da ty, Vasil' Petrovich, glyazhu, ne verish' mne? -- navis on nado mnoyu, ugrozhayushche puskaya slyunu. -- Veryu, Vovec, veryu, -- pospeshil ya zaverit' Vovku, etogo gromilu s kurinymi mozgami. -- Obychnoe delo. Kot po-aglicki balakaet -- chto zh tut takogo? Vsyako na svete sluchaetsya. -- Konchaj perekur! -- garknul otkuda-to Kolyan. -- Po konyam, muzhiki, rabota, ona hot' i ne volk, a vse zh taki zhdat' ne lyubit. Okrik brigadira podejstvoval na Vovku vse ravno kak ostryj ship, votknutyj v tugo nakachannyj avtomobil'nyj ballon: on tut zhe vypustil pary, snik i prismirel. YA zhe, vospol'zovavshis' momentom, siganul na svoe rabochee mesto i zastupil na post u stanka. Hren ego znaet, mozhet byt', etot ubijca za svoego mafioznogo kota kadyk vyrvet i dazhe ne pomorshchitsya? V obedennyj pereryv vsya brigada skuchkovalas' vokrug nashego brigadira. Kolyan o chem-to poshushukalsya s Grigorichem, pokosilsya na menya s edakoj hitrecoj v svoih proniknovennyh glazah i torzhestvenno vozvestil: -- Vasil' Petrovich, my tut posoveshchalis' s kollegami i reshili. Nadobno, ponimaesh' li, otmetit' tvoe vozvrashchenie v rodnoj kollektiv. Bez perepoyu, a tak, s legancoj, chisto simvolicheski, dlya podderzhaniya bodrosti duha i ukrepleniya kollektivistskih nachal. Ty kak, Vasil' Petrovich, daesh' dobro? I tut u menya v mozgu voznik kakoj-to vredonosnyj tuman. -- Ne, muzhiki, ya pas. Ponachalu mne pokazalos', chto u menya chto-to takoe s ushami sluchilos' -- takaya vdrug grobovaya tishina nastupila. Koresha moi zastyli podobno eksponatam v kabinete voskovyh figur madam Tyusso. Da i sam ya chuvstvoval, chto mir vverh tormashkami kuvyrnulsya. Slova, sorvavshiesya u menya s yazyka, prozvuchali pod vysokimi svodami nashego ceha kak neslyhannoe, nesusvetnoe koshchunstvo. No samoe uzhasnoe bylo v drugom: ya vovse ne sobiralsya ih proiznosit', oni vyrvalis' u menya sami, pomimo moej voli. Te, kto stoyali ko mne blizhe vseh, stali opaslivo ot menya otodvigat'sya, slovno byl ya kakim-nibud' zachumlennym ili prokazhennym. Kolyan vnimatel'no, uchastlivo, s bol'yu v prozorlivyh glazah pyalilsya na moyu personu, na sokratovskom lbu ego oboznachilas' glubokaya muchitel'naya skladka. Kolyan napryazhenno dumal. -- A nu-ka, muzhiki, -- skazal on nakonec. -- ostav'te nas tet-a-tet. Nam s Vasil' Petrovichem koe-chto obtolkovat' nadobno. Narod, ugryumo vorcha, nachal potihon'ku rassasyvat'sya. Kogda vokrug nas s Kolyanom ne ostalos' nikogo, brigadir v upor ustavilsya na menya i uchinil mne dopros s pristrastiem. -- Vas'ka, govori kak na duhu: ty chego, zashilsya? YA otchayanno motnul golovoj. -- YA chto, pohozh na pridurka? -- Togda v chem delo, synok? CHto tam u tebya stryaslos'? -- po-otecheski nasedal Kolyan. -- A ya pochem znayu! -- istericheski zavopil ya. -- Ono kak-to samo poluchaetsya. Kolyan nahmurilsya. -- Ty pogodi, Vasil' Petrovich, ne erepen'sya. Delo-to, chuyu, ser'eznoe. Zdes' razobrat'sya nado. Ty chto zhe, zavyazal? -- N... ne znayu, -- vshlipnul ya, sniknuv dushoj i telom. -- Vrode by ne zavyazyval, a pit', ponimaesh', ne mogu. Ne mogu, i vse tut! Slovno okoldoval menya kto-to, porchu navel... -- I davno eto s toboj? YA obaldelo ustavilsya na brigadira... i promolchal. Otkuda zh mne znat', kogda eto nachalos'! Pryamo napast' kakaya-to, blyaha-muha! Vzglyad brigadira potyazhelel, posurovel. -- Hrenovo delo tvoe, Vasil' Petrovich, nutrom chuyu, hrenovo. Ty hot' sam-to ponimaesh', chto ot kollektiva otryvaesh'sya, a? Osoznaesh', tak skazat', kak zasasyvaet tebya v bezdnu tvoj parshiven'kij individualizm? Podumaj, kak zhit'-to dal'she budesh', Vasilij? YA gotov byl razrydat'sya. -- Kolyan, ne beredi ranu, i bez tebya toshno, -- vzmolilsya ya. -- |to sil'nee menya, klyanus' Slavoj KPSS! Slovno obuhom kto po golove hvatil... -- I tut menya osenilo. -- Postoj-ka, Kolyanych! A ved' i pravda, eto zh posle moej travmy nachalos', posle toj kontuzii na stadione! CHto-to, vidat', u menya v bashke slomalos', razladilos', vot shesterenki kakie-to teper' i ne sovpadayut, vraznoboj krutyatsya. Vzglyad brigadira stal myagche, sochuvstvennee. -- Delo govorish', Vasil' Petrovich, -- kivnul on. -- Vidat', tak ono natural'no i bylo. Vot i vyhodit, chto lechit' tebya nadobno, srochno i bezotlagatel'no. |tim-to my sejchas kak raz i zajmemsya. Na samotek takoj sluchaj puskat' my prosto ne imeem prava. A esli nuzhno budet -- voz'mem na poruki. Druga-tovarishcha v bede ne brosim, vsem kollektivom bit'sya za tebya stanem. YA kak-to zasomnevalsya. -- Dumaesh', stoit? Kolyan surovo posmotrel na menya. -- Ty eti porazhencheskie nastroeniya bros', ponyal? Da ty ne drejf', Vasil' Petrovich, vytashchim my tebya iz etoj tryasiny, podnatuzhimsya, podnavalimsya vsem mirom -- glyadish', mozgi-to i vpravim. Snova chelovekom stanesh', polnocennym i polnopravnym chlenom kollektiva. Ne hrena tebe v otshchepencah da v idiotah hodit', kak vot etot vot, -- i on kivkom ukazal na Saddama Husejna, navisshego nad proshlogodnej gazetoj. Bedolaga zhadno zhral ee glazami i urchal ot udovol'stviya, slovno bludlivyj martovskij kot, nalakavshijsya valer'yanki. YA vdrug poholodel. Vot, znachit, kakaya uchast' mne ugotovlena! Stat' debilom-trezvennikom, edakim tihim besslovesnym idiotikom, slyunyavym distrofikom s kuskom protuhshego myasa v cherepke vmesto mozgov! Nu uzh net, muzhiki, takoj rasklad menya nikak ne ustraivaet. Ne hvatalo mne eshche s katushek s®ehat' na pochve trezvogo obraza zhizni! -- Kolya, drug, vytaskivaj menya iz etogo der'ma! -- zaoral ya blagim matom. -- Spasaj! Gotov na lyuboe lechenie! Tol'ko ne dopusti, chtob drug tvoj i luchshij rabotnik v idiotizm i mladenchestvo vpal! -- Ne dopushchu, Vas'ka, poslednej svoloch'yu i skotinoj budu, esli ne pomogu takomu koreshu, kak ty. Hvatit nam v cehe i odnogo yurodivogo. A teper' slushaj i motaj na us. Vot tebe adresok, -- on chto-to chirkanul na klochke gazety, -- sobiraj manatki i ezzhaj, pryamo sejchas. Rasskazhesh' etomu cheloveku vse bez utajki, on v svoem dele profi. Usvoil? YA s gotovnost'yu kivnul i skol'znul vzglyadom po zapiske. -- |to chto zhe, -- zasomnevalsya ya, beglo prochitav karakuli brigadira, -- ty menya v Lyublino, v trinadcatuyu psihushku sprovazhivaesh'? -- V nee samuyu, Vasil' Petrovich. Nu chego ty skosorylilsya, a? Skovorodkin -- chelovek svoj i v dushu nashego brata trudyagi vhozh vse ravno kak k sebe domoj. Da i kak vrach-psihiatr on ne cheta drugim. Umnejshij muzhik, spec po alkasham i simulyantam, a opyt u nego takoj, chto na desyatok doktorskih dissertacij hvatit. Skazhesh', chto ot menya, i vse budet o'kej. -- Ladno, sgonyayu k tvoemu profi, -- burknul ya. -- Hotya, chestno govorya, po psihushkam taskat'sya osoboj ohoty ne imeyu. -- A zhit' vechnym trezvennikom ohota est'? -- udaril menya Kolyan nizhe poyasa. Bolee ubeditel'nogo dovoda Kolyan, konechno zhe, pridumat' ne mog. A potomu ya tut zhe sorvalsya i pomchalsya k etomu psihiatricheskomu geniyu, darom, chto peret'sya prishlos' cherez ves' gorod. Skovorodkin, etot kruglen'kij, ochkasto-plyugaven'kij, suetlivo-yurkij muzhichok let soroka pyati, edakij zhivchik alkashno-shizoidnogo vida, kak-to srazu mne ne ponravilsya. Prinyal menya radushno, ya by dazhe skazal -- po-priyatel'ski. Vse ladoshki svoi potnye potiral da slyuni puskal ot vostorga. Vyslushav moyu istoriyu, tut zhe vynul iz-pod stola pochatuyu butyl' so spirtom i predlozhil sostavit' emu kompaniyu. YA nabychilsya i zayavil, chto izdevat'sya nad svoej personoj ne pozvolyu nikomu, dazhe svetilu otechestvennoj mediciny. Na chto on radostno zakival: nichego, mol, podobnogo i v myslyah ne imel, a vypit' predlozhil ot chistogo serdca, dlya sozdaniya druzheskoj i neprinuzhdennoj atmosfery. Ladno, govoryu, hren s toboj, kozel pleshivyj, sozdavaj svoyu atmosferu, no tol'ko v odinochku, tak kak pit' ya vse ravno ne stanu. I ne stal, vot ved' kakaya zaraza! On igrivo tak dernul kruglen'kim svoim plechikom, raschetlivym dvizheniem plesnul v stakan chistejshego, kak sleza, spirtyagi -- i hryapnul ego zalpom, dazhe ne peredernuvshis'. Molotok, otmetil ya pro sebya, pit'yu obuchen. Potom nachalas' eta durackaya igra v voprosy i otvety. Ot vypitogo spirtnogo on sovsem razomlel, stal do neprilichiya famil'yaren, slova ego katilis' kakimi-to kruglymi, obtekaemymi, vatno-pushistymi sharikami, na pervyj vzglyad sovershenno nevrazumitel'nymi i dalekimi ot sushchestva problemy. Odnako ya videl etogo sklizkogo tipa naskvoz' i potomu byl zol, nervozen, poroj dazhe grub. Dumaesh', muzhik, ne znaem my, chto li, pro vse eti vashi psihicheskie ulovochki, vsyacheskie tam inkvizitorskie vykrutasiki, edakie sadistskie izdevochki da podkovykochki? Ogo-go, eshche kak znaem! Nas, muzhik, na myakine ne provedesh', goloj zadnicej v muravejnik ne usadish'. |to uzh kak pit' dat', uzh my-to sebe cenu znaem. Tak chto konchaj nam v ushi dym pushchat', svorachivaj etu svoyu badyagu i govori tolkom, po suti, chto i kak. A to mne uzhe do domu pilit' pora, Svetka navernyaka nervnichat' nachnet, ezheli opozdayu. Slovo v slovo tak ya emu vse i vylozhil, ot i do. On grustnen'ko tak motnul kruglym svoim chajnikom, poskreb v zatylke, kovyrnul v nosu, smachno, s podvyvan'icem, iknul, potom zyrknul na menya osolovelymi zenkami -- i vydal vmeste s volnoj gustogo peregara: -- Sluchaj, skazhu ya vam, udivitel'nyj. Prosto unikal'nyj sluchaj, ya by dazhe skazal -- sverh®estestvennyj, ne poboyus' etogo slova. CHto, tak sovsem vypit' i ne tyanet, a, lyubeznejshij? -- Nu, ne tyanet, -- ugryumo burknul ya. -- Udivitel'no! Ved' po zhizni-to obychno kak raz vse naoborot proishodit, za ushi vashego brata ot vodki ne ottashchish', tak i lakaet, lakaet... -- Netu u menya nikakogo brata, -- okrysilsya ya. Tak by i zasandalil sejchas emu promezh glaz! -- |to ya tak, obrazno, -- hihiknul on. -- M-da... Vy fenomen, moj dorogoj. Patologicheskij tip. Dlya nauki lichnost' sovershenno temnaya i nepravdopodobnaya. Vidimost', tak skazat', bytiya, illyuziya, gallyucinaciya. Ni v teorii, ni v praktike vam mesta netu. Takih, kak vy, v prirode sushchestvovat' prosto ne mozhet. I ne dolzhno. Kak by v podtverzhdenie svoih slov, on plesnul sebe v stakan eshche gramm sto pyat'desyat i, kryaknuv, vlil v svoe poganen'koe nutro. YA ves' vskipel. -- A vot my sejchas posmotrim, sushchestvuyu ya ili tol'ko vidimost' bytiya! YA ryvkom peregnulsya cherez stol, shvatil svetilo pyaternej za grudki i tryahnul tak, chto u togo azh chelyust' lyazgnula da lysina v mig vspotela. Odnako on tut zhe umudrilsya vyvernut'sya i vysvobodit'sya ot zahvata. -- Nu eto vy bros'te! -- strogo zayavil on, otkleivaya svoyu obshirnuyu uchenuyu zadnicu ot kazennogo kresla i vypryamlyayas'. -- Zdes' vam ne Gosduma! To li on kakuyu knopochku potajnuyu nazhal, to li eshche kakim obrazom signal podal, tol'ko vdrug vyskochili u menya iz-za spiny dva zdorovennyh sanitara i liho skrutili mne ruki. YA i piknut' ne uspel, kak zalomilo u menya v sustavah, zastuchalo v viskah, zasuchilo v nogah. Skripnul ya ostatkami svoih zubov, popytalsya vyrvat'sya, da ne tut-to bylo! Krepko derzhali vertuhai, lishiv menya vseh stepenej svobod. -- Vy, urody! -- vyaknul ya, skrivivshis' ot boli. -- Grabli svoi debil'nye uberite! Poka ya vam ih ne povynimal! Odnako oni i uhom ne poveli, lish' glumliven'ko edak zalybilis', gogotnuli dlya proformy: ne erepen'sya, mol, muzhik, u nas ne zabaluesh', zhivo v baranij rog skrutim, koli shef komandu dast. Skovorodkin radostno zakival, poigral kucymi brovyami, zacokal yazykom. -- Zrya vy tak, baten'ka, -- zashchebetal on nezhno, oblizyvaya menya lyubveobil'nym vzglyadom, -- nehorosho, nehorosho-s!.. A nu-ka, rebyatki, derzhite-ka ego pokrepche, sejchas my seans ortodoksal'noj terapii provedem. Ezheli ne pomozhet, mozhete na sebe, baten'ka, krest stavit', i pozhirnee, pozhirnee!.. Ne dolgo dumaya, on snova izvlek iz-pod stola butyl' so spirtyagoj i nacedil primerno s tret' stakana. Potom hitren'ko tak podmignul i stal priblizhat'sya, so stakanom v svoej malen'koj puhlen'koj ruchke. YA zabespokoilsya, zapodozril neladnoe. -- Nasiliya nad moej lichnost'yu ne poterplyu! -- zaoral ya blagim matom, dogadyvayas', k chemu klonit etot idiot. Popytalsya bylo vyrvat'sya, sdelal neskol'ko neuklyuzhih telodvizhenij, no te dva debila stoyali, kak vlitye, i dobychu iz svoih lapishch yavno vypuskat' ne sobiralis'. A potom i vovse moyu bashku zaklinilo -- tak, chto ya i piknut' ne smel, a ezheli i pytalsya, to v glazah u menya tut zhe temnelo ot adskoj boli. Professionaly, mat' vashu!.. -- Otpustite, urody! -- hripel ya, vzyvaya k ih grazhdanskoj sovesti, no tshchetno. Skovorodkin tem vremenem, nezhno ulybayas', priblizilsya ko mne vplotnuyu. -- Nu-s, bol'noj, -- zavorkoval on, -- pristupim k lecheniyu. YA i glazom ne morgnul, kak etot psih rezko sadanul menya poddyh svoim miniatyurnym kulachkom, da tak masterski, tak metko, chto dyhanie u menya tut zhe perehvatilo, i ya mashinal'no razzyavil rot. A on, podlyuga, ne stal meshkat' i vlil v nego soderzhimoe stakana. Tut uzh, bratcy, mne sovsem hrenovo stalo. Dyhnut' ya, yasnoe delo, ne mog, tak kak spirt obzheg mne glotku i, rastekayas' po pishchevodu, popolz k zheludku, szhigaya vse na svoem puti podobno napalmu. V glazah pomutnelo, zaryabilo, ya zabilsya v konvul'siyah, slovno mahaon kakoj-nibud', nakolotyj na bulavku sadista-entomologa. A potom kak-to vnezapno otleglo. V bryuhe stalo zharko, skvoz' solenuyu vlagu v glazah ya stal razlichat' smutnyj siluet etogo fashista Skovorodkina. Skovorodkin zhe s interesom nablyudal za reakciej "bol'nogo" i protivnen'ko lybilsya. I tut... YA pochuvstvoval, kak v bryuhe u menya chto-to nazrevaet, kakoj-to vulkan ognedyshashchij, pret u menya chto-to iz nutra, neuderzhimo prositsya naruzhu. Spirt yavno ne prizhilsya. YA vypuchil glaza, smachno rygnul... Poslednee, chto ya uspel zametit', byla poblednevshaya rozha etogo kretina psiha-terapevta, s kotoroj medlenno spolzala ego merzopakostnaya ulybochka. Nu, teper' derzhis', derzhimorda bol'nichnaya!.. YA podnatuzhilsya i so smakom, s kakim-to utrobnym rykom, vyvernuvshis' ves' naiznanku, zazhmurivshis', blevanul emu v mordu ego zhe sobstvennym spirtom, prisovokupiv k nemu i svoj utrennij zavtrak. A kogda otkryl glaza, to ot smeha uderzhat'sya uzhe ne smog. On stoyal peredo mnoj, surovyj, poser'eznevshij, neveselyj, v mig utrativshij byluyu spes'. Eshche by! Kakaya uzh tut spes', kogda ty oblevan s nog do golovy, i razit ot tebya otnyud' ne ambroziej, a kakoj-to kislyatinoj! Nu i zarzhal zhe ya togda! Do slez, do kolikov v boku, do ikoty. Skovorodkin bystro prishel v sebya. Vzglyad ego, tusklo svetivshijsya skvoz' zablevannye stekla ochkov, byl ukoriznennym i osuzhdayushchim. -- Svin'ya vy neblagodarnaya, -- skazal on, kachaya svoej tykvoj. -- Svin'ya i est'. -- Da ty na sebya posmotri, indyuk neumytyj, -- rashohotalsya ya pushche prezhnego. Po-moemu, ego nakonec pronyalo. On azh zatryassya ot yarosti, pobagrovel, pyatnami ves' poshel, bryznul slyunoj. -- A nu-ka, rebyatki, -- zashipel, -- provodite-ka nashego gostya do vyhoda... kubarem, kubarem ego po lesenke! Pinochkom, pinochkom pod zad! I chto b nogi ego zdes'... merzavca... Uh, i letel zhe ya iz psihushki, bratcy, eto nado bylo videt'! Ponachalu te dva duboloma-shizoida mne podsobili, soobshchiv mne izryadnyj nachal'nyj impul's, a potom, za vorotami, ya uzhe sam, nogi v ruki, daval deru -- tak, chto tol'ko pyatki sverkali. A Kolyanu, brigadiru nashemu, ya vyskazhu vse bez utajki. Pushchaj sam u etogo svoego supergeniya ot Minzdrava lechitsya! A menya uvol'te. Domoj ya vernulsya zlym, ustavshim i trezvym. Svetka, edva lish' zavidev menya, srazu izmenilas' v lice. -- Sluchilos' chto, Vasen'ka? -- ispuganno ojknula ona. -- Na tebe lica net. Molchkom, ne udostoiv svoyu polovinu otvetom, ya pryamikom proshestvoval k divanu, na kotoryj i zavalilsya, nacelivshis' bryuhom v belenyj potolok. Dumat' ni o chem ne hotelos', da i myslej-to v bashke nikakih ne vertelos'. Tak, vsyakaya sheluha, nakip' kakaya-to vsplyvala poroj v mozgu -- i tut zhe kuda-to smyvalas'. YA prebyval v dikom otchayanii. Svetka posuetilas' vokrug menya i vskore pozvala na kuhnyu, uzhinat'. Kakaya-to sila podnyala menya, i ya mashinal'no, slovno zombi, poplelsya na zov zhenushki, uselsya na taburetku, molcha, bez appetita uplel makarony po-flotski, s chesnochkom, s solenym ogurchikom -- i sobralsya bylo uzhe otbuksirovat' svoe nikchemnoe, trezvoe telo nazad, k divanu, kak Svetka vdrug skazala: -- Vas', mozhet stakanchik nalit', a? Menya vsego azh peredernulo. -- Ujdi, -- ugryumo, nalivayas' krov'yu, procedil ya skvoz' zuby. Svetka poblednela i plyuhnulas' na stul. -- Da chto s toboj, Vasen'ka? Nepriyatnosti na rabote? Ili bolit chto? Ne tomi, Vas'. Mozhet, primesh' vse-taki stoparik, a? YA mrachno tryahnul golovoj, tyazhelo podnyalsya i zakovylyal k svoemu divanu. Svetka semenila sledom. -- Mozhet, "skoruyu" vyzvat'?.. Da ne molchi ty, kak istukan, skazhi chto-nibud'! YA plyuhnul sebya na divan. Ehidno vzvizgnuli rzhavye pruzhiny, naglo uperlis' mne v bok. -- Ujdi, Svetka, -- povtoril ya, oserchav, -- ne do tebya mne. Dusha noet. Vakuum kakoj-to v nutre. Svetka obizhenno podzhala guby i vyskochila iz komnaty. A cherez polchasa poyavilas' vnov'. S gordym, kamenno-oficial'nym licom, s rentgenom vmesto glaz. -- Tol'ko chestno, bez baldy: zavel kogo-nibud', na storone? Do menya ne srazu doshlo, chego ona ot menya hochet. A kogda, nakonec, doperlo, to vzbelenilsya ya ne na shutku. -- Dura! -- ryavknul ya. Ona pulej vyletela na kuhnyu. Nado zhe takoe otmochit'! Dura i est' dura. Takaya chush' mogla prijti v golovu tol'ko babe. Vot ona, zhenskaya logika, lish' odno na ume: kak by muzhichka ee kto ne uvel. Ne znayu, no mne pochemu-to stalo legche. Kak-to dazhe otleglo ot serdca, kamen' slovno s dushi svalilsya. YA dazhe rassmeyalsya vnutri sebya -- tak, chtoby eta sumasbrodka Svetka ne uslyshala. Na sud'binu svoyu goremychnuyu s drugogo boka vzglyanul. Nu i chto, kumekayu, tut takogo? Ved' est' zhe, navernoe, takie lyudi-fenomeny, kotorye kapli v rot ne berut -- i nichego, zhivut, koposhatsya, zhituhu svoyu planiruyut, idut sebe semimil'nymi shagami k svetlomu budushchemu. Da i plyusy zdes' imeyutsya nemalye: bashka po utram s pohmelyugi ne treshchit, ekonomiya, opyat'-taki, vnutrisemejnogo byudzheta. V konce koncov, zhivut zhe lyudi s odnoj nogoj, i dazhe sovsem bez nog -- i nichego, ne tonut v etom der'me, barahtayutsya, ishchut svoj smysl v zhizni. Tosklivo, konechno, oshchushchat' svoyu nepolnocennost', beznogost' svoyu uboguyu, odnako zachem zhe kompleksovat'? Esli zhe otkrovenno, bez labudy, to nogi-to otrezannye uzh tochno nikogda ne vyrastut, a vot napast' moya, bud' ona neladna, mozhet, potihon'ku-to i rassosetsya, rasseetsya. Glyadish', i snova v svoyu koleyu vojdu -- rozhu ot spirtnogo vorotit' ne budu. A Svetku obidel ya zrya. Zrya, zrya ya shuganul svoyu zhenushku. Ona, mozhet, kak luchshe hotela, za muzhika svoego, mozhno skazat', perezhivaet, vot i stoparik, v koi-to veka, predlozhila, a ya ee, nenaglyadnuyu, vzyal, da mordoj ob stol: sidi, mol, i ne rypajsya. Net, nuzhno vosstanavlivat' status kvo, i nemedlenno. -- Svet, a Svet! -- garknul ya na vsyu kvartiru. -- Pod' syuda, razgovor imeetsya. Svetka vyderzhala podobayushchuyu sluchayu pauzu: ne slishkom korotkuyu, chtoby ne umalit' chuvstvo sobstvennogo dostoinstva v glazah muzha, i ne slishkom dlinnuyu, chtoby ne zastavlyat' menya zhdat' sverh mery -- i, gordaya, nepristupnaya, vysoko vzdernuv svoj nosik-maklevku, vyplyla iz kuhni. Ni dat', ni vzyat', koroleva anglijskaya! -- Svet, ne serdis', eto ya sduru polkana spustil, -- povel ya svoyu diplomatiyu. -- Ponimaesh', s bashkoj u menya chto-to stryaslos': ne mogu pit', i vse tut! Toshnit menya ot vodki, ponimaesh', hudo mne. Vot i oserchal malost'. Izvini, a? Svetka, uslyhav moyu ispoved', zametno ottayala. -- CHto, srazu skazat' ne mog? -- provorchala ona bezzlobno i vnezapno ulybnulas'. -- Tak-taki i ne mozhesh'? Sovsem, ni kapel'ki? Net, ona ne zloradstvovala, ne torzhestvovala, naprotiv, v golose Svetki ulovil ya chto-to pohozhee na sochuvstvie, dazhe zhalost'. YA razvel rukami. -- Ne mogu, Svet. Nu vot hot' tresni! Ona podoshla ko mne i pogladila po golove, kak malen'kogo rebenka. YA dazhe opeshil ponachalu, a potom v nosu u menya vdrug zashchekotalo, v glazah zashchipalo, k gorlu podstupil kakoj-to protivnyj komok. Ne hvatalo eshche tol'ko razrydat'sya na pleche u lyubimoj zhenushki! -- Nichego, Vas', nichego, -- murlykala ona, -- oklemaesh'sya, ochuhaesh'sya. Vse projdet, vot uvidish'. V konce koncov, zhivut zhe lyudi bez vodki, i nichego, v petlyu ne lezut. Nu pryamo-taki moi mysli chitaet, vo daet! Net, chto ni govori, a Svetka u menya prosto zoloto, dushu moyu naskvoz' vidit, darom chto baba! Ni na chto ee ne promenyayu, dazhe na vodku, bud' ona trizhdy proklyata... vodka, to est'. Ni na chto i ni za chto. Spat' ya ulegsya umirotvorennym i uspokoennym, hotya, chego uzh greha tait', koshki na dushe skrebli. I eshche kak skrebli, ogo-go! Ubogost' svoyu dazhe vo sne, podsoznatel'no, oshchushchal. Nautro, so smetennymi chuvstvami, popilil ya na rabotu. Ne do konca, vidat', Svetka menya izlechila, ne do konca. No tut uzh nichego ne podelaesh', pridetsya samolecheniem zanyat'sya, ocherednoj seans psihoterapii samomu nad soboj ustraivat'. A tam -- kak karty lyagut. Kolyan nabrosilsya na menya, kak baran na novye vorota. Ego vsego azh raspiralo ot neterpeniya i lyubopytstva. -- Nu kak? -- A nikak, -- otvechayu mrachno. -- Obleval ya tvoego unikuma. Vsego, ot golovy do pyat. Do sih por, podi, otmyvaetsya, pridurok. Tut dazhe vidavshego vidy Kolyana pronyalo. Vytarashchiv glaza, on priglushenno voprosil: -- Ty? Samogo Skovorodkina? Vresh'! Kak zhe eto tebya ugorazdilo, a, Vasil' Petrovich? YA emu vse i rasskazal. On vdrug pobagrovel, nabychilsya, nadul shcheki -- i vzorvalsya oglushitel'nym hohotom. -- Nu, umoril! -- rzhal on, kolotyas' v pristupe idiotskogo smeha. -- Pryamo-taki v samuyu rozhu? A? Ha-ha-ha!.. Molotok, Vas'ka! Umyl, umyl-taki! YA molcha, s dosadoj, nablyudal, kak ot dushi veselitsya nash bessmennyj brigadir. Nakonec Kolyan sumel sovladat' s pristupom, smeh ego potihon'ku issyak. -- M-da... zhal', konechno, chto vse tak obernulos'. Vozlagal ya na Skovorodkina nadezhdy nemalye, a ono von kak vyshlo. I chto zhe ty, Vasil' Petrovich, nameren teper' delat'? YA mahnul rukoj. -- A nichego. ZHit' kak zhil, a tam vidno budet. Tol'ko ni k Skovorodkinym, ni k CHajnikovym, ni k Samovarovym vsyakim ya bol'she ne ezdok. Dovol'no s menya, basta. |tomu tvoemu geniyu, k primeru, samomu mesto v psihushke. Kolyan kivnul. -- Ladno, Vas'ka, idi rabotaj. Mozhet, i pravda rassosetsya... YA pozhal plechami i potopal k svoemu stanku. Gde-to blizhe k obedu ya stal zamechat', chto narodec nash kak-to stranno na menya kositsya, shushukaetsya, pal'cami svoimi nemytymi v personu moyu tychet, odnako podhodit' ne podhodit. Slovno stena Berlinskaya mezhdu nami voznikla, zheleznyj zanaves: po tu storonu oni, normal'nye, a po syu -- ya, trezvennik-psihopat, so sdvigom v mozgah i kryshej nabekren'. Odnako posle obedennogo pereryva stena ruhnula, i pervym, kto probil v nej bresh', okazalsya potomstvennyj proletarij Grigorich. -- Slysh', Vas'ka, -- ostorozhno podkatil on ko mne, -- shovaj desyatku, a to baba moya vse odno najdet. Kayuk togda zanachke. Nashim-to kozlam bezrogim ya doverit' ne mogu, vraz prop'yut, a tebe mozhno. A, Vas', shovaesh'? -- Ladno, davaj, -- burknul ya, pryacha kupyuru v karman. -- A ne boish'sya, chto spushchu tvoj chirik-to? Grigorich oskalilsya. -- Ne-e, ne boyus'. Ty teper' muzhik nadezhnyj, na propoj ne potratish'. -- Nu kak znaesh'... Grigorich otvalil, a menya vdrug dosada vzyala nesusvetnaya. Nu chto za zhituha, a? vrode kak evnuhom sebya oshchushchaesh': sunuli kak by v samyj chto ni na est' garem -- i ostavili. Vse ravno, mol, ot tebya proku kak ot kozla moloka, tak chto sidi, impotent, i ohranyaj nashih bab. V smysle, babki. Grigorich okazalsya ne edinstvennym, kto podvalil ko mne v etot den' so svoeyu zanachkoj. Eshche koreshej pyat' sdali mne na hranenie krovno zarabotannye, utaennye ot sem'i den'zhata: kto chirik, kto dva, a kto i poltinnik privolok. YA na vse mahnul rukoj i bezropotno bral ih trudovye, ne uchtennye zhenami, sberezheniya. Pushchaj, dumayu, nesut, mne chto, zhalko, chto li? Poslednim vrazvalochku podkatil Vovka-pressovshchik i prinyalsya podle menya smushchenno sopet' i pereminat'sya s nogi na nogu. -- Nu chego mnesh'sya, kak sirota kazanskaya? -- govoryu ya emu. -- Davaj, chto li, babki, shoronyu. On vynul chirik, no rasstavat'sya s nim ne speshil. -- Ponimaesh', Vasil' Petrovich... -- nachal on, -- tut takoe delo... -- Vykladyvaj, ne tomi, -- naper ya na nego. -- Slovom, -- reshilsya on nakonec, -- shovaj etot chirik, no mne ne otdavaj, do Vos'mogo marta. Dazhe esli umolyat' tebya budu, na kolenyah -- tak ty ni-ni. Ponyal? Vse odno prop'yu. A, Vas', sdelaesh'? Popriderzhish' u sebya desyatku? -- Otchego zh ne sdelat' -- sdelayu, -- pozhal ya plechami. -- Tol'ko ne v®edu ya chto-to. Ne odin li hren, kogda ee propit' -- sejchas ili cherez paru nedel'? Tak i tak na propoj pojdet. Vovka otchego-to gusto pokrasnel. -- Tut, ponimaesh', takoe delo... zhene eto, na podarok, k prazdniku. Hochetsya ej chto-nibud' sdelat'... horoshee. A to ved' u menya ne zaderzhitsya, spushchu. YA kivnul. -- Zametano, Vovka. Dazhe esli snova zap'yu, tvoj chirik berech' budu, kak zenicu oka. Zub dayu. -- Spasibo tebe, Vasil' Petrovich. On otvalil. A ya podumal: dushevnyj-to, okazyvaetsya, paren' etot Vovec-ogurec. Smotri-ka, zhene na podarok reshil den'zhat prikopit', v ushcherb svoemu nutru! |to zh pryamo-taki fenomen kakoj-to. V takih vot zabotah i proletel etot den'. A za nim eshche neskol'ko, takih zhe mutorno-trezvyh, budnichno-seryh den'kov, bud' oni vse trizhdy neladny! Ne uspel oglyanut'sya, kak podoshel k koncu i fevral'. A na poroge uzhe stoyala vesna. Gde-to v pervyh chislah marta priklyuchilsya so mnoj odin kur'ez. So smehu pomeret' mozhno, da i tol'ko! Slovom, pripersya ya kak-to na rabotu -- i vizhu takuyu kartinu. Ves' nash narodec cehovoj sid'mya sidit vokrug Kolyana-brigadira i galdit pochem zrya. CHem-to moi koresha sil'no byli vzbudorazheny, eto ya srazu ponyal: mat stoyal takoj, chto dazhe u menya -- u menya! -- ushi vyali. CHuvstvuyu, stryaslos' chto-to iz ryada von vyhodyashchee. Podkatyvayu poblizhe. I vyyasnyayu: bastuet, okazyvaetsya, nash ceh, bastuet v polnom sostave, po sluchayu nevyplaty zarplaty. Vchera byl kak raz tot samyj svyatoj den', radi kotorogo pashet nash brat trudyaga-rabotyaga, i den' etot byl, yasnoe delo, dnem zarplaty. No zarplaty nam vchera ne dali. Skazali, chto dadut zavtra, to est' uzhe segodnya, odnako i segodnya, kak vyyasnilos', nas ozhidal polnyj oblom. Netu, govoryat, deneg, i vse tut. A kogda budut, nikto ne znaet. Vot bratva i zabastovala. Basta, govoryat, ne budem pahat' zadarma, konchilas', mol, epoha partokratov i totalitarizma. Daesh' demokratiyu! -- i nikakih gvozdej. Samoe smeshnoe, chto podbil na eto delo rebyat ne kto inoj, kak nash brigadir. Vot tak dela! -- dumayu, -- gerojskij muzhik, okazyvaetsya, nash Kolyan. Svoj v dosku, slovom. (Da-a... smeshno... smeshno i grustno sejchas vspominat', kak kipel togda, v nachale devyanosto chetvertogo, nash razum vozmushchennyj -- i iz-za chego? iz-za kakih-to dvuh dnej zaderzhki zarplaty! Dva dnya, ha! eto zh kuram na smeh! Sejchas, pyat' let spustya, trudyagi nashi godami krovnyh svoih zarabotannyh ne vidyat -- i nichego, koposhatsya, koncy s koncami koe-kak svodyat, s golodu poka eshche ne puhnut, da eshche kaskami asfal't vokrug Belogo doma molotit' silenok hvataet! Fenomenalen vse-taki nash russkij muzhik, fenomenalen i unikalen. Prosto divu poroj daesh'sya, da na kakie zhe shishi, chert voz'mi, mesyacami, a to i godami zhivet on bez zarplaty-to, a?! Tut na dva dnya zaderzhali, i to volkom vyt' nachinaesh' -- a eti... net, v bashke ne ukladyvaetsya. Nu hot' tresni!.. Vprochem, vse eto delo dalekogo budushchego, do kotorogo eshche dozhit' nado; vot tol'ko dozhivu li, vopros...) Podsazhivayus' ya, stalo byt', k nashim-to, v znak solidarnosti i bratskogo edinstva, a Kolyan, zaprimetiv moyu personu, pohlopal menya po plechu i tut zhe vklyuchil v spisok uchastnikov akcii protesta. YA, ponyatnoe delo, vozrazhat' ne stal, potomu kak polnost'yu razdelyal pravednoe negodovanie moih koreshej po neschast'yu. -- Za chto borolis', muzhiki!! -- blagim matom, bryzzha slyunoj, oral Vovka. -- Za to li, sprashivayu, chtoby s nami kak s poslednim der'mom obrashchalis', a? Ne pozvolim! -- Verno gutarish', Vovec! -- poddaknul kto-to. -- Ne pozvolim, chtob, znachit, mordoj da ob stol. Morda, chaj, ne kazennaya. Tut podnyalsya Kolyan. -- Rad, muzhiki, chto vy podderzhali moi spravedlivye trebovaniya. Negozhe nam, gegemonam, v prisluzhnikah u obozhravshihsya kaznokradov byt'. Nam chuzhogo, muzhiki, ne nado, no i svoih cepej my ne otdadim, potomu kak nichego, krome cepej, teryat' nam nechego. V perehodnuyu epohu postperestrojki, global'noj demokratizacii razlichnyh storon zhizni obshchestva i narozhdayushchihsya rostkov vseh stepenej svobody my vse kak odin, plechom k plechu, vstanem na zashchitu nashih demokraticheskih zavoevanij! Vstanem, muzhiki? -- Vsta-anem!! -- ryavknuli muzhiki druzhno. -- Pushchaj den'gi nashi vertayut! A potom Kolyana poneslo, i on v konce koncov uvyaz v kakih-to istoriko-filosofskih debryah. Ushi u nashih muzhikov bystro nachali vyanut'. Voodushevlenie ih kak-to razom issyaklo, pravednyj gnev zametno poutih, a zhelanie pootshibat' koe-komu nosy i proredit' zuby soshlo na net. Vskore vseobshchij voinstvennyj galdezh prinyal harakter obychnogo zhitejskogo trepa. Vot tut-to i proizoshlo sobytie, kotoroe... no net, zabegat' vpered ne budu. Byl v nashem cehu parenek odin, Vityuha, god kak PTU zakonchil. Tak sebe paren', ni ryba ni myaso, tyufyak tyufyakom, k rabote osobogo rveniya ne imel, a vse bol'she po babam shastal da vodochkoj balovalsya. Nezametnyj byl takoj, umishkom ne otlichalsya, vse gde-to na tret'ih rolyah mel'kal -- tihonya, slovom. No v tot den' chto-to takoe vdrug sluchilos', i Vityuha nash okazalsya v centre vnimaniya. Kak eto proizoshlo, ya uzhe sejchas i ne pomnyu. Slyshu tol'ko, kak nash peteushnik kakuyu-to bajku rasskazyvaet, a muzhiki cehovye sidyat i, razzyaviv rty, slushayut. Interes menya razobral, chto zhe eto, dumayu, za lapshu Vit'ka muzhikam nashim veshaet, vot ya ushi-to i rastopyril. -- Vot ya i govoryu: chudnoj, blin, kakoj-to son, -- gundosil Vityuha, -- mne kak-to ran'she takoe ne snilos'. Vse bol'she pro bab, blin, da pro vypivku, a tut... Idu ya, stalo byt', po kakomu-to pesku, a pesku mnogo, kak na plyazhe, tol'ko vody nigde, blin, ne vidat', kuda ne glyan' -- krugom pesok da pesok, odin tol'ko pesok i pit' strast' kak ohota. Solnce palit, duhotishcha, kak v kotel'noj, ot peska zhar pret. -- Pustynya, chto l'? -- vvernul Vovka. -- Kakaya, blin, pustynya! Govoryu tebe: pesok... Idu ya, znachit, nogi v peske zastrevayut, a tut muzhik ko mne kakoj-to borodatyj podvalivaet. Spasti tebya, govorit, hochu, pojdem, blin, so mnoj. Nu, ya i popersya. Idem my, idem, glyazhu -- a nas uzhe ryl desyat' nabralos', a to i vse pyatnadcat'. Rajskuyu zhizn' obeshchayu, tverdit borodatyj, vsem, kto so mnoj pojdet. I vrode kak kakie-to bumazhki nam razdaet, a chto za bumazhki, nikak, blin, ne razglyazhu. A tut pesok konchaetsya, i okazyvaemsya my vse na beregu kakogo-to pruda. Narodu tut t'ma t'mushchaya, i vse k etomu borodatomu lezut, vse, blin, hotyat ot nego chego-to. On ruki vverh podnyal i oret, chto, mol, bolit u nego dusha glyadet' na bolezni da nishchetu ihnyuyu i chto dlya togo, blin, i prishel on syuda, chtoby dat' im... vot tol'ko chego dat', ya tak i ne razobral. To li vechnost' kakuyu-to, to li svetloe budushchee, to li eshche hrenoten' kakuyu... Slovom, tyanut oni k nemu ruchonki, a on im vse te zhe bumazhki, blin, suet i uchit, kak dal'she zhit'. Potom narod kak-to vmig rassosalsya, i ostalos' nas sovsem nichego -- tak, s dyuzhinu, mozhet, i naberetsya. Borodatyj sdelal nam znak, i my dvinulis' dal'she, vdol' ozera k kakomu-to domu. A iz doma, blin, snova lyudi ponabezhali, na etot raz s tesakami da nozhami, chem-to s mentami shozhie. Nu, dumayu, kayuk nam, u etih yavno nedobroe na ume. Podletayut oni k borodachu, ruki emu, blin, zalomili, prava zachitali i v "voronok" kinuli, kak kakoj-to meshok s der'mom. A nas, teh, chto ostalis', pinkami, blin, razognali i poobeshchali zuby povyshibat', ezheli my eshche hot' raz zdes' narisuemsya. A potom, muzhiki, mut' kakaya-to poshla u menya v bashke, pomnyu vse kak-to uryvkami. Vrode kak sudyat togo borodatogo, i vrode kak, blin, za vorovstvo, vot tol'ko chto ukral on, prosech' nikak ne mogu. Muzhichka-to, vidat', zasudili, potomu kak zamechayu, vedut ego uzhe veshat', a s nim eshche, blin, dvuh voryug. YA-to v storonke derzhus', a to, dumayu, i menya eshche zagrebut, kak soobshchnika. Narod valom valit, poglazet' na proceduru: lyubopytno zh vse-taki, blin, kak cheloveka veshat' stanut. Ponachalu-to narod borodatogo otbit' u mentov pytalsya, a potom naoborot, kamnyami v nego pulyat' nachal. Mordu emu, blin, vsyu v krov' razbili. Potom tri kresta mogil'nyh na holmike po hodu dela oboznachilis'... kladbishche, chto li?.. ne ponyal ya togda nichego, tuman kakoj-to, blin, v bashke zaklubilsya. Kazhis', k krestam etim i poveli togo borodacha, tol'ko koncovku, blin, ya ne doglyadel, mat' menya razbudila, na rabotu, govorit, pora, hvatit, blin, dryhnut'. -- Nu, blin, ty daesh'! -- osklabilsya Vovka. -- Podi, s perepoyu takoe prividelos', a? Vityuha pochemu-to gusto pokrasnel. -- Da net, ne to chtoby ochen'... tak, slegka nakanune na grud' prinyal... dve nol'-sem'. -- Da s tebya, malec, i probki ponyuhat', i to mnogo okazhetsya, -- vstavil slovo Grigorich. -- Ish', dve nol'-sem'! Tut slovo vzyal Kolyan: -- Delo-to, bratcy, glyazhu, ser'eznoe, -- surovo progovoril brigadir. -- Son-to neprostoj, s zakovykoj. Veshchij son-to, so znacheniem. Rastolkovat' by ego nadobno. -- Da kto tolkovat'-to budet, Kolyan? -- vvernul i ya slovechko. -- Da hot' by i ya, -- otozvalsya brigadir. -- YA ved', Vas'ka, s Frejdom na korotkoj noge, koe-chego ot nego ponahvatalsya. Sejchas pokumekayu, mozhet i rozhu chto. -- Nu rozhaj, Kolyanych, rozhaj, -- pozhal ya plechami, -- tol'ko sdaetsya mne, chto vse eto tuften', beliberda. -- Nu ne skazhi, -- avtoritetno vozrazil Kolyan, -- tolkovanie snov -- eto delo tonkoe, otvetstvennoe, osoboj kvalifikacii trebuet. YA vot tut uzhe koe-chto pokumekal, i sdaetsya mne, chto slyhal gde-to pohozhuyu istoriyu, pro borodacha Vityuhinogo, da pro sud nad nim nepravednyj, da pro kresty, da pro pustynyu bezvodnuyu... Ne pomnyu tol'ko, gde. Na yazyke vertitsya, v bashke chto-to mel'kaet, a chto imenno, ne razberu. I tut Grigoricha nashego perekosilo. Vskochil on, glaza vypuchil, rtom bezzubym vozduh hvataet -- nu, dumayu, kranty dedule, sejchas kondratij ego obnimat' nachnet. A on vdrug istoshno kak zavopit: -- Bratva!!! Znayu! Znayu, bratva, kak son mal'ca etogo rasshifrovat'! -- Valyaj, ded, ne tomi, -- skazal ya, predchuvstvuya, chto chto-to sejchas dlya menya vazhnoe proizojdet. -- Da chego valyat'-to? I tak vse yasno: Mavrodij eto. Mavrodij i est'. -- |to kakoj eshche Mavrodij? -- ne ponyal ya. -- A tot, chto "MMM" zapravlyaet. Slyhal o takoj kontore? Lico u menya, pohozhe, vytyanulos'. Byl u menya svoj interes v etoj kontore, v vide pachki akcij, na kotorye vozlagal ya nadezhdy nemalye. ZHdal, kogda vyrastut oni v cene, chtoby tachku sebe othvatit'. -- Ne karkaj, Grigorich, govori po suti, -- naper ya na nego, volnuyas'. A tut i u Kolyana interes k slovam deda prosnulsya. Glazki brigadirskie zablesteli, buravchikami tomu v fiziomordiyu vpilis'. -- Nu-ka, nu-ka, ded, prodolzhaj, -- skazal on. -- Original'no tolkuesh', slov net. -- Vot ya i govoryu, -- prodolzhal Grigorich, pooshchrennyj brigadirom. -- Borodach tot Vit'kin -- eto i est' sam Mavrodij, direktor AO "MMM", a te muzhichki, chto vokrug nego tolklis' -- vkladchiki evojnye. Pomnite bumazhki, kotorye borodach razbazarival? Akcii eto, muzhiki, akcii i est'. U menya dochka etoj makulatury cel'nyj meshok skupila, na villu v Parizhe kopit. -- Nu horosho, -- vstryal ya, pytayas' poborot' v sebe smutnye predchuvstviya, -- a dal'she-to chto? CHto s etim Mavrodiem-to dal'she proizoshlo? -- Izvestno chto: v mentovku ego zagrebli. Pod sud ego naznachili, nechestivca. Za to, chto narod laposhil da za ego schet moshnu svoyu popolnyal. Sdaetsya mne, kinet on vskorosti prostachkov-to teh doverchivyh, chto na provokacii Len'ki Golubkova povelis' da akcij ponakupili... |h, nado by dochku svoyu predupredit', chtoby sdala akcii, poka petuh zharenyj v zad ej ne klyunul. Kolyan odobritel'no zakival. -- Del'no tolkuesh', Grigorich, del'no. Pryamo v tochku popal... |j, Vas'ka, chego eto u tebya s rozhej-to? A s rozhej u menya, dejstvitel'no, tvorilos' chto-to neladnoe. CHuvstvuyu -- bagroveet ona, dubeet, svincom da krov'yu nalivaetsya, togo i glyadi, popolam tresnet. Dyhan'e v grudi sperlo, ni prodyhnut', ni bzdnut', a v gorle nevedomaya hrenoten' zavisla. V glazah temnet' nachalo, mut'yu kakoj-to fizii koreshej moih podernulis'. -- Bratva! -- garknul Kolyan. -- Vasil' Petrovich nash kon'ki otbrasyvaet! Spasat' muzhika nado! Vody, zhivee! Tashchi stakan!! CHto potom bylo, pomnitsya mne so skripom. CHuvstvuyu tol'ko, kak podnosit mne kto-to stakan k gubam, a ya ego, stakan etot, mashinal'no oporozhnyayu. V bashke u menya vdrug slovno chto-to vzorvalos' i... nachalo otpuskat'. Eshche para-trojka sekund, i ya, nakonec, s oblegcheniem vzdohnul. A potom i mut' v glazah stala ischezat'. Otkryvayu ya zenki -- i vizhu pered soboj fizionomiyu brigadira nashego, Kolyana. Glyadit on na menya s neskryvaemym interesom i... ulybaetsya. -- CHego lybish'sya, Kolyan? -- bryaknul ya pervoe, chto prishlo na um. -- S vyzdorovlen'icem, Vasil' Petrovich. My ved' tebe vmesto vody vodki plesnuli, a ty i vypil, dazhe ne pomorshchivshis'. Usvoil teper', kakaya metamorfoza s toboj proizoshla? Oglyadel ya ochumelym vzglyadom strojnye ryady bratvy nashej i vizhu: rady oni za menya, rady, chto vernulsya ya v stroj posle tyazhkogo neduga. I tut do menya doperlo: e-moe, tak ya zh zdorov, muzhiki! V smysle, ne vorotit menya bol'she ot vodki: hochu -- p'yu, hochu -- ne p'yu! Vot tak dela! Vyhodit, konchilas' moya kontuziya, konchilas' samym strannym obrazom. Vyshiblo iz menya trezvost' moyu proklyatuyu, klin klinom vyshiblo. A vse potomu, chto struhnul ya poryadkom za krovnye svoi denezhki, vlozhennye v lipovye, kak vyyasnilos', akcii etogo prohodimca... e-e... kak ego tam?.. Mavrodiya, kazhis'? Vot i sdvinulos' u menya chto-to v bashke, a tut Kolyan vovremya podsuetilsya, smeknul, chto k chemu -- i sunul pod shumok stakan s vodyaroj. Pej, mol, Vasil' Petrovich, avos' hvor' tvoya sama sebya pozabudet da i sginet v nikuda. Navernulis' ot radosti slezy u menya na glaza, i vizhu ya skvoz' etu solenuyu predatel'skuyu vlazhnost', kak rzhut moi koresha, za zhivoty derzhatsya da so smehu pokatyvayutsya, azh podzhilki tryasutsya. Pushche zhe vseh hohotal, konechno zhe, Kolyan. Tut i ya ne vyderzhal i zagogotal vo vse svoe nutro. Uh, nu i rzhali zhe my! |to nado bylo videt'. V tot zhe den', vecherkom, sdal ya svoi akcii i, k chesti svoej dolzhen zayavit', udvoil svoj pervonachal'nyj kapital. Hot' nemnogo, no navaril. Po krajnej mere, teper' hot' po nocham koshmary muchit' ne budut. (K slovu skazat', son Vityuhi-peteushnika, dejstvitel'no, okazalsya veshchim, da i Grigorich istolkoval ego po vsej programme, pryamo v tochku popal. I polugoda ne proshlo, kak vykinul Mavrodij edakij fortel', chto hot' bashkoj o stenku bejsya, i nakrylis' vse vklady gore-akcionerov AO "MMM" mednym tazom. Obul-taki, prohindej, desyat' millionov svoih doverchivyh sograzhdan, a potom eshche i v deputaty Gosdumy ugodil, pryamikom so skam'i podsudimyh. Vot takie, bratcy, dela u nas v matushke-Rossii deyutsya! Smeh da i tol'ko). I potekla moya zhizn' po staromu ruslu. S odnim lish' isklyucheniem: posle raboty pilil ya pryamikom do domu, bez zahoda v zabegalovku. Domoj prihodil vovremya i trezvym, a Svetka, zhena moya, s radosti tut zhe stoparik mne vystavlyala. YA, ponyatnoe delo, ne otkazyvalsya, vypival zakonnye moi sto gramm, no bol'she za vecher -- ni-ni. Rashotelos' chto-to glushit' sebya alkogolem, sam ne znayu -- pochemu. Poteryal ya interes k etomu zanyatiyu, v smysle napivat'sya do poteri pul'sa. Tak, dlya appetitu hryapnesh' stoparik -- i v norme, da i to tol'ko doma, pri zhene. Svetka, i ta, byvalo, kompaniyu mne sostavit. Slovom, poshlo u nas v semejnyh otnosheniyah delo na lad. K nashej oboyudnoj radosti. O dedmorozovskom prezente vspomnil ya tol'ko nakanune zhenskih prazdnikov. Posle togo tragicheskogo sluchaya na stadione, kogda mne chajnik prolomili da zub'ya izryadno proredili, vse zavtrashnie nomera "MK" iz moej bashki kak vetrom vydulo. Ni razu ne vspomnil ob etoj gazetenke, hotya, sleduet zametit', prihodila ona ispravno, ezhednevno materializuyas' v moem pochtovom yashchike. Svetka otvolakivala ee v sortir, na tom delo i konchalos'. A mne kak-to dazhe v golovu ne prihodilo zaglyanut' v svezhen'kij nomer. I ne to chtoby ya zabyval, a prosto vyklyuchilos' u menya chto-to v bashke, otrezalo naproch'. Slovom, priklyuchilas' so mnoj stoprocentnaya amneziya. Kak by ne bylo nikogda takoj gazetenki, i vse tut. A tut vdrug prozrenie nashlo. Vspomnil ya vse -- i Santa-Klausa, i podarochek ego novogodnij, bud' on neladen, i vse vytekayushchie iz nego posledstviya. I poyavilsya u menya k "MK" nezdorovyj martovskij interes. Stal ya poutru zaglyadyvat' v gazetku, vse bol'she v hroniku proisshestvij, v rubriku "Srochno v nomer!". CHto-to menya tam prityagivalo, a chto imenno -- i sam ne pojmu. Slovno nasheptyval mne kto-to: glyadi v oba i zhdi syurprizov. Dozhdalsya, leshij ego zabodaj. A priklyuchilos' eto v samyj chto ni na est' den' vos'moe marta. I dernul menya chert s utra poran'she spustit'sya k pochtovomu yashchiku! Vynul ya, znachit, svezhen'kij "MK" i potopal do haty. Svetka, yasnoe delo, eshche dryhla -- den'-to ved' kak-nikak zhenskij! YA zhe pristroilsya na divane i, pozevyvaya, prinyalsya lenivo listat' gazetnoe chtivo. Ponachalu vrode by nichego dostojnogo vnimaniya v glaza ne brosilos', odnako vskore, kak obychno, ya dobralsya do hroniki proisshestvij -- i tut... Slovno obuhom po golove menya shibanulo. Vpivayus' zenkami v gazetnye stroki. Tak i est'! Moj shans, muzhiki, moj! Korotkaya zametka glasila: "Segodnya, okolo dvenadcati chasov dnya, v Severo-Vostochnom okruge g. Moskvy, na peresechenii ulic Leskova i Konenkova, proezzhavshej avtomashinoj "Volga" byl sbit stolichnyj zhitel', nazvavshijsya Ivanom Pomidorovym. Vyzvannaya na mesto proisshestviya brigada "Skoroj pomoshchi" dostavila postradavshego v blizhajshuyu bol'nicu". Vanya, drug! Ty-to mne i nuzhen! V lepeshku rasshibus', a ne dam etoj parshivoj "volzhanke" tebya pereehat'! Okolo poludnya, znachit? Normal'no, vremeni ujma. Uspeyu. Ne bois', Pomidorych, vytashchu ya tebya iz pod koles etogo pridurka-lihacha, ne dam sginut' za zdorovo zhivesh'. ZHit' do sta let budesh', eto uzh kak pit' dat'. Vot tol'ko shmotki soberu -- i ajda na dobroe delo. Lish' by Svetka ne prosnulas'. Svetka ne prosnulas'. Tihon'ko, starayas' ne gromyhat', vyskol'znul ya iz kvartiry, -- i pryamikom na peresechenie Leskova i Konenkova. Tol'ko gde vot eto peresechenie, srazu-to ya ne v®ehal. Prishlos' malost' pokurolesit' po Moskve, narod posprashivat', spravochki koe-kakie navesti. A kogda doperlo do menya, chto pilit' mne nadobno azh na drugoj konec stolicy, stal menya kolotun probirat': a vdrug ne uspeyu? Odnako na popyatnuyu idti negozhe: tam chelovek, mozhno skazat', navstrechu svoej sud'be cheshet, vot-vot na mostovoj razlyazhetsya, pryamikom "volzhanke" pod kolesa, a ya tut "byt' ili ne byt'" reshayu, slovno princ datskij kakoj-nibud'. SHuganul ya narodec-to, chtob pod nogami ne mel'teshil, i lomonulsya v rodnoj moskovskij metropoliten. Do mesta dopilil bez problem. Nashel-taki eto durackoe peresechenie, za pyatnadcat' minut do chasa "H". Uspel, znachit. Oglyadelsya. Da, dumayu, pod kolesa zdes' ugodit' mozhno ochen' dazhe zaprosto, i piknut' ne uspeesh', kak bifshteks iz tebya sdelayut, s krov'yu i vsemi tvoimi potrohami. Ulochki zdes' hot' i neshirokie, zato shibko ozhivlennye: shparyat po nim avto, kak ogoltelye, pod shest'desyat, a to i pod vse vosem'desyat. Stal ya priglyadyvat'sya k prohozhim, myslenno vychislyaya, kto iz nih moim Pomidorychem okazat'sya mozhet. A kraem glaza na chasy poglyadyvayu: skoro li dvenadcat' stuknet? Glyazhu -- kovylyaet cherez mostovuyu kakoj-to dedok stoletnij, klyukoj svoej v asfal't upiraetsya, togo i glyadi, kon'ki otbrosit. Nu chem, dumayu, ne Pomidorov? Takim tol'ko pod kolesa-to i lozhit'sya. Podskakivayu ya k dedule i krichu emu v samoe uho: -- Pomidorov? On so strahu sharahnulsya v storonu -- i vylupilsya na menya, kak baran na novye vorota. -- Net, pomidorov ne nado. Ne hochu pomidorov, -- kaprizno zayavlyaet dedok -- i pryamikom na tu storonu ulicy. Retivo tak poskakal, vpripryzhku, budto kozel gornyj. Potom zyrknul na menya iskosa, slovno na psiha kakogo-nibud', klyushkoj svoej pogrozil i dal'she pokovylyal. Razobrala menya dosada. Plyunul ya na proezzhuyu chast' i prinyalsya vysmatrivat' ocherednuyu zhertvu. A tut kak raz otkuda ni voz'mis' muzhichek vynyrivaet. Nogami krendelya vypisyvaet, lyka ni v kakuyu ne vyazhet, ves' nabychilsya, napuzyrilsya -- i vot sebe cheshet, kak tank, cherez dorogu. Hotel bylo ya ego tormoznut' -- vdrug eto i est' moj Pomidorych? -- a on kak ni v chem ne byvalo, zigzagami, zigzagami, uzhe na tot bereg vyrulivaet. Net, dumayu, ne tot. Prohodit minut dvadcat'. YA, kak idiot, skachu po perekrestku, sozdayu kriminogennuyu obstanovku, k prohozhim pristayu so svoimi durackimi voprosami, iskrenne zhelaya uberech' ih ot katastrofy, za ruki ih hvatayu, v rozhi zaglyadyvayu -- a Ivana Pomidorova vse net kak net. Kak skvoz' zemlyu, svoloch', provalilsya. Net, dumayu, tak delo ne pojdet, nado menyat' taktiku. Zanyal ya poziciyu v samom centre perekrestka i prinyalsya glotku drat': -- Muzhiki!! -- oru, -- kto tut iz vas Ivan Pomidorov?.. |j, Pomidorych! Otzovis', mat' tvoyu! Slyshish', huzhe budet! Horosh v koshki-myshki igrat'! Mne ne do shutok. Ezheli, dumayu, ob®yavitsya, to navernyaka otkliknetsya. Vot tut-to ya ego i scapayu! A tut vdrug tormozit vozle menya mentovskaya mashina. Do sih por ne v®edu, otkuda ona na moyu golovu svalilas'. Vot, dumayu, vlip tak vlip! Po samye ushi. Iz okoshka mentovozki vysovyvaetsya tolstomordyj tip, v pogonah serzhanta, i avtoritetno, po-otecheski, zayavlyaet: -- SHel by ty, muzhik, do domu. A to ved' i v katalazhku zagremet' ne dolgo. U nas eto zaprosto. Ne port' lyudyam prazdnik -- na to my est'. Usvoil? Ponik ya dushoj i pokovylyal vosvoyasi. Razobrala menya toska-pechal'. CHto zhe eto, dumayu, takoe? YA brosayu vse svoi dela, pilyu na drugoj konec goroda, spasat' nevedomogo mne Ivana Pomidorova, a im, okazyvaetsya, zdes' i ne pahnet! Sovrala, vyhodit, gazetka-to? Prokololsya, poluchaetsya, Santa-Klaus zanzibarskij? Vot i ver' posle etogo lyudyam! Glyanul na chasy -- azh polpervogo uzhe! Vse, muzhiki, basta, pora i do haty. Ne slozhilos' u menya spasti Pomidorycha. Nesostykovochka vyshla. I ne zametil ya, chto topayu-to po mostovoj, po samoj chto ni na est' seredke. SHparyu sebe, vglub' sebya glyadyuchi, materyus' s dosady, po storonam, yasnoe delo, ne glyazhu. I vdrug... SHarahnulo menya chto-to, da tak sharahnulo, chto v glazah potemnelo ot boli, a potom shvyrnulo kuda-to v storonu. SHlepnulsya ya v snezhnoe mesivo, izryadno podtaivshee po sluchayu mezhdunarodnogo zhenskogo dnya, -- i lezhu. Len' kakaya-to nashla na menya: ne hochu vstavat' -- i vse tut. Potom malost' oklemalsya, chajnikom po storonam vertet' nachal, lyubopytstva radi. Glyazhu: "volzhanka" belaya poperek ulicy stoit, metrah v pyati ot menya. Nehorosho kak-to stoit, nepravil'no. A tut i narodec kakoj-to sbegat'sya nachal, vse bol'she k moej persone lezhachej. SHum, gam, tararam, "CHeloveka sshiblo!" -- krichat. A kogo, dumayu, sshiblo, kogda vse vokrug zhivy-zdorovy? Neuzhto Pomidorycha moego? I tut menya osenilo. ¨-moe, tak eto zh menya sshiblo! Menya!! Ta samaya belaya "volzhanka", vyhodit, menya i bodnula, kogda ya po shossejke-to topal, v unynii svoem ne vidya nichego vokrug! Hotel bylo podnyat'sya, da chto-to v nogu vdrug vstupilo. Ne mogu vstat', hot' tresni! Narodec-to podsoblyat' mne vrode kak nachal, da tol'ko ya ne dalsya. -- Kysh, -- govoryu, -- tvari pernatye. Ish', naleteli! Kogda, znachit, Pomidorycha ya iskal, vas vseh vetrom povydulo, a teper' vse tut kak tut, nalipli, budto muhi na der'mo. Zloj ya byl togda, zloj i mokryj. Promok do nitki, prodrog, poka lezhal na mostovoj v poze "zhertvy DTP". Vot i oserchal sverh vsyakoj mery. A tut i "Skoraya" podospela. Kto uzh vyzval ee, ne znayu, tol'ko poyavilas' ona na udivlenie bystro. Sluchayutsya zhe eshche v zhizni chudesa! Vyporhnula iz "rafika" moloden'kaya medsestrichka, a vsled za nej vyvalilsya flegmatichnyj uvalen', nazvavshijsya vrachom. -- Gde sshiblennyj? -- kinul on utrobnyj klich v tolpu. -- A von, v luzhe otmokaet, -- proshamkal kakoj-to starikan. -- Rasstupis', narod! -- garknul vrach. Tolpa razdalas', osvobodiv medrabotnikam dostup k moemu telu. -- Kazhis', zhiv eshche, -- prokommentiroval starikan, kivaya svoej oblezloj repoj. -- Nu, eto my v mig popravim, -- avtoritetno zayavil vrach. -- Zinulya, -- obernulsya on k medsestrichke, -- tashchi-ka syuda nosilki. Budem brat' molodca. Potom naklonilsya ko mne, coknul yazykom, posopel dlya solidnosti. -- Nu chego razlegsya, zemlyak? Podi, deryabnul v chest' prazdnichka-to, a? Vot nogi-to i podkosilis', verno govoryu? -- On igrivo podmignul. -- Da poshel ty... -- burknul ya. Vot idiot! YA tut, znachit, pokalechennyj lezhu na proezzhej chasti, a on mne moral' o vrede alkogolizma chitat' udumal! -- Grubit, -- vvernul starikan. -- Nu nichego, nichego, -- dobrodushno zaurchal doktor. -- Sejchas my ego upakuem, boleznogo. Zinulya, kak tam nosilki? A tut kak raz i mentovozka podkatila. Vzyali dyuzhie menty vodilu iz "volzhanki" pod lokotki i uchinili emu dopros s pristrastiem. On azh pozelenel, bednyaga, tryasetsya ves', zub na zub ne popadaet. Nu, dumayu, kranty parnyu. Glyazhu -- Zinulya s nosilkami tashchitsya. Podnatuzhilis' medrabotnichki, vzvalili menya na nosilki i sunuli "rafiku" v zad. A ya nichego, ne erepenyus': pushchaj, dumayu, pokatayut na halyavu. Doktor, pyhtya, uselsya vperedi, vozle vodily, a medsestrichka v salone pristroilas', u moego izgolov'ya. Vynula kakuyu-to bumazhenciyu, shchelknula avtoruchkoj. -- Vasha familiya, postradavshij! -- proshchebetala ona. -- Gde zhivete? I vot tut-to ya uchudil. Sam ne znayu, s chego eto menya chert dernul takoe otmochit'. Ochen' uzh ya ne v sebe togda byl. -- Pomidorov ya, -- so zlost'yu, vypuchiv zenki, krichu ya fal'cetom. -- Ivan Pomidorov. Stolichnyj zhitel'. Vezite menya v blizhajshuyu bol'nicu! -- Otvezem, zemlyachok, otvezem, -- otozvalsya speredi flegmatichnyj doktor. -- Grisha, v dvadcatuyu ego. Iz bol'nicy, yasnoe delo, ya sbezhal. Ne privyk ya po bol'nichnym kojkam valyat'sya. Kak tol'ko "Skoraya" menya tamoshnim zhivorezam sdala, tak ya srazu i utek, pryamo iz priemnogo otdeleniya. Noga-to k tomu vremeni u menya pochti proshla: okazyvaetsya, sinyakom otdelalsya Vasil' Petrovich, na pravoj lyazhke. Pustyak, v obshchem. I vot topayu ya domoj, a mysli vsyacheskie v bashku-to vse lezut i lezut. Vse nikak v tolk vzyat' ne mogu: otkuda etot samyj Ivan Pomidorov vzyalsya? To li ya ego pridumal, kogda Zinulya, medsestrichka iz "Skoroj", s menya pokazaniya snimala, a cherez menya on v gazetu zavtrashnyuyu popal, -- to li naoborot, s gazety-to vse i poshlo? Gde tut pervoprichina, a gde, tak skazat', sledstvie?.. Da-s, skazhu ya vam, ot takih zakovyristyh voprosov i kryshe s®ehat' nemudreno. Izvechnaya zadachka o yajce i kurice, leshij zabodaj etih kur so vsemi ih yajcami! Ved' i ezhu ponyatno, chto nikakogo Pomidorova i v pomine ne bylo, a na ego meste ya -- ya! -- okazalsya... K momentu moego vozvrashcheniya domoj -- a eto sluchilos' gde-to v rajone treh -- Svetka moya uzhe stoyala na ushah. -- Gde tebya nosilo? -- nabrosilas' ona na menya. -- Opyat' za staroe vzyalsya? Ne mozhesh', chtoby chto-nibud' ne otchudit'! Hotya by v etot den' mog by ostavit' svoi durackie vyhodki! YA vinovato molchal. Nu chto ya mog ej otvetit'? Da i koshki na dushe skrebli tak, chto hot' volkom voj -- ne do opravdanij mne bylo. A Svetku mne bylo zhalko. Vse-taki Vos'moe marta, edinstvennyj, mozhno skazat', zhenskij den' v godu. S drugoj storony, razve ya vinovat, chto natknulsya na etu durackuyu zametku v zavtrashnem "MK"? Ved' hotel sdelat' kak luchshe, a poluchilos' kak vsegda. Pohozhe, vidok u menya byl nevazhneckij. Svetka, kak sleduet menya razglyadev, razmyakla, podobrela -- i prostila. -- Ladno, Vas', ne budem o plohom -- prazdnik vse-taki. Sadis'-ka davaj k stolu, otmetim kak polagaetsya, po-lyudski. I tut menya slovno obuhom po bashke shibanulo. Vot kretin! Mog by zhene hot' buket cvetov kupit', a ved' ne dogadalsya, poldnya s etim pridurkom Pomidorovym provalandalsya, kotorogo na samom dele vovse i ne sushchestvuet. Net, tak delo ne pojdet. -- Svet, ya sejchas! -- kriknul ya na hodu i vyskochil za dver'. Torgashi lomili za cvety ceny sovershenno nesusvetnye, odnako ya skarednichat' ne stal i priobrel svoej zhenushke shikarnyj buket. Sam-to ya v cvetah ni shisha ne smyslyu, odnako Svetka, uvidav moj prezent, vsya azh prosiyala i chelyust' chut' li ne do kolen otvesila. -- Vas', nu zachem ty... -- smushchenno probormotala ona i vdrug pokrasnela, sovsem kak v bylye vremena, kogda nam bylo eshche po devyatnadcat'. -- Dorogo ved'... Odnako ya videl, chto ona strashno dovol'na. Eshche by! YA ved' cvetov ej ne daril uzhe let edak pyatnadcat', nikak ne men'she. Potomu kak skotina ya poslednyaya, bol'she nikto. -- Spasibo, Vasen'ka, -- blagodarno skazala ona, eshche bol'she smushchayas', i chmoknula menya v nebrituyu shcheku. A potom my seli za stol i kul'turno otmetili prazdnik. Kogda zhe nashe zastol'e, sdobrennoe butylochkoj moldavskogo kon'yaka, uzhe podhodilo k koncu, ya ej vse rasskazal. Vse-vse, bez utajki, s samogo nachala i do samogo poslednego dnya: i pro dedmorozovskij prezent, i pro moi hokkejnye batalii, i pro epopeyu s Ivanom Pomidorovym. Ne mog ya bol'she molchat', ne mog -- i vse tut. Svetka vse molcha vyslushala, dolgo shchurilas' na menya svoimi hitryushchimi glazenkami, a potom podvela chertu: -- Kakoj zhe ty eshche rebenok, Vasen'ka! Po dobromu skazala, s lyubov'yu. A ya vdrug pochuvstvoval, kak u menya zapylali ushi. Ish', rebenka nashla! Da ya na cel'nyh dva goda starshe ee! S togo pamyatnogo dnya chto-to v nashih otnosheniyah izmenilos'. Kren kakoj-to proizoshel. Kak-to blizhe my stali, splochennee, teplee, dushevnee drug k drugu. Razgovory o tom o sem vesti nachali, problemy drug druzhke svoi vykladyvat' stali, i vmeste zhe ih reshat'. Slovom, na lad u nas poshlo delo. No svetlaya polosa v zhizni, kak izvestno, vechnoj ne byvaet. Na smenu ej obyazatel'no prihodit temnaya. |to sluchilos' v samoj seredke marta. Byl vyhodnoj. Svetke, kak nazlo, opyat' vypalo eto durackoe nochnoe dezhurstvo. YA sidel doma odin i ot nechego delat' pyalilsya v telek. CHasy pokazyvali okolo vos'mi vechera. V dver' nastojchivo postuchali. I ne postuchali dazhe, a dvazhdy grohnuli kulakom. Kogo eto, dumayu, chert prines na noch' glyadya? Delat' nechego, poshlepal otkryvat'. Edva tol'ko shchelknul zamok, kak dver' nastezh' raspahnulas' -- i v sheyu mne uperlos' ostrie nozha. Pered glazami voznikla ch'ya-to britaya bashka, kto-to, vydohnuv mne v uho struyu peregara, prohripel: -- Tiho, pahan, ne suchi nogami. -- V chem delo? -- vydavil ya iz sebya, ne riskuya shelohnut'sya. V kvartiru vlomilis' tri britogolovyh bugaya, ottesniv menya v dal'nij konec koridora. Odna iz etih rozh pokazalas' mne smutno znakomoj. Gde zhe ya vstrechal etogo debila? Dver' za ih spinami zahlopnulas'. Menya zatolkali v komnatu i uronili v kreslo. -- CHto vam nado, muzhiki? -- gluho sprosil ya. -- Sejchas uznaesh'. Odin ostalsya na streme, a dvoe drugih rassosalis' po kvartire. CHerez paru minut oni vernulis'. -- Nikogo. -- O'kej, -- kivnul tot, chto stoyal vozle menya. Pohozhe, on byl u nih glavnym. -- Vy chto, muzhiki, grabit' prishli? -- polyubopytstvoval ya. -- Tak zabirajte, chto nado, i umatyvajte. Ne do vas mne. -- U tebya zabyli sprosit', urod, -- zlo ryavknul tot, chto pokazalsya mne znakomym, i dvinul svoim kulachishchem mne po rozhe. Bashka moya motnulas' kuda-to v bok, v ushah zazvenelo, v glazah zaplyasali britye chertiki. -- Horosh rukami mahat', Pryshch, -- osadil ego glavnyj, -- my ne za etim priperlis'. Odnako Pryshch byl nastroen voinstvenno. -- U menya s etim hmyrem svoi schety, -- procedil on skvoz' zuby, pyalyas' na menya otnyud' ne po-bratski. Potom vynul iz karmana myatuyu, slozhennuyu vchetvero gazetu i nebrezhno kinul ee mne na koleni. -- Tvoya gazeta? YA ne spesha razvernul ee, no ponachalu ni hrena ne ponyal. Kakaya, k leshemu, gazeta? Prichem tut gazeta? Skol'znul po nej glazami -- i postepenno, strochka za strochkoj, stalo do menya dohodit'. I vdrug... e-moe! tak eto zh ta samaya gazeta, chto ya kogda-to poseyal, eshche tam, na stadione, v poslednyuyu svoyu gerojskuyu vylazku na hokkejnyj match! Vot i obvedennyj krasnym flomasterom abzac s rezul'tatami togdashnej igry... A etot tip, kotoryj sadanul menya sejchas po rozhe, byl odnim iz teh kretinov, chto izryadno proredili moi zuby, a zaodno i obchistili moi karmany! Kakogo d'yavola on syuda zayavilsya?! -- Tvoya gazeta? -- napiral na menya brityj kozel. -- Nu. -- Ne nukaj, chmo. Tvoya? -- Nu, moya. Tut v delo vmeshalsya glavnyj. Grubo otstraniv Pryshcha v storonu, on sklonilsya nad moej sidyashchej personoj i vkradchivo prosipel: -- Togda, mozhet, ob®yasnish' mne, papasha, otkuda u tebya dvenadcatogo fevralya v rukah okazalas' gazeta za trinadcatoe, a? Vot ono chto! Znachit, skumekali, kozly vonyuchie, v®ehali v situaciyu! Ponyali, chto gazetka-to ne prostaya, a s sekretom. Urody! M-da, vlip ya v istoriyu. Uvyaz, mozhno skazat', v der'me po samye ushi. Nu chto ya im mog otvetit'? Rasskazat' vse kak est'? Tak ne poveryat zhe, vot chto samoe umoritel'noe! V bajki pro Dedov Morozov dazhe deti nyneshnie uzhe ne veryat. Odnako na razdum'ya vremeni ne bylo. Nado bylo na chto-to reshat'sya. Tem bolee, chto eti britye kabany vyrazhali uzhe yavnoe neterpenie. -- Nu chto, v molchanku budem igrat'? -- nasedal na menya glavnyj. -- Davaj, vykladyvaj vse, chto znaesh'. Otkuda gazeta? YA i vylozhil -- a chto mne eshche ostavalos' delat'? I pro strannogo tipa, nazvavshegosya Dedom Morozom, i o ego novogodnem prezente v vide podpisnoj kvitancii na "Moskovskij komsomolec", i eshche o mnogom drugom. U britogolovyh azh chelyusti otvisli. Samoe smeshnoe, chto eti barany poverili! A kak tut ne poverish', kogda vot ona, gazetka-to, lezhit sebe kak ni v chem ne byvalo i zenki im mozolit svoej ob®ektivnoj real'nost'yu! Vot tol'ko s Pryshchom problemy voznikli. -- Der'mo vse eto! -- vydal Pryshch, pyalyas' na menya s neskryvaemoj zloboj. -- Tufta! Daj ego mne, Gundos, na pyat' minut, ya iz nego vsyu pravdu vytryasu. -- Otvali, Pryshch, -- skazal glavnyj, on zhe Gundos. -- My syuda delo delat' prishli, a ne glotki rvat'. Interesno, dumayu, kakoe takoe delo vy reshili delat'? Da eshche s moej gazetkoj? A Gundos mezh tem prodolzhal: -- Znachit tak, papasha. My kak by tebe poverili. Pryshch prav, der'mom vse eto otdaet, i dazhe ochen', odnako nas eto malo volnuet. Nam vazhen rezul'tat. Teper' o dele. S zavtrashnego dnya gazetu iz tvoego yashchika budem vynimat' my. Sunesh'sya k yashchiku -- bashku svernem, i tebe, i tvoej babe. Pryshchu tebya peredam, emu davno nejmetsya kulaki o tvoyu rozhu pochesat'. Usvoil? -- YA kivnul. -- O'kej. Sdelaesh' tak, kak ya skazal, budesh' spat' spokojno. A teper' -- klyuchi ot yashchika! ZHivee! YA kivnul v storonu vhodnoj dveri. -- Tam, v zamke torchat, na obshchej svyazke. Tretij tip, tot, chto vse vremya molchal, ischez v koridore i vskore vernulsya so svyazkoj klyuchej. -- Kotoryj? -- Von tot, s plastmassovoj golovkoj, -- otvechayu. On otcepil nuzhnyj klyuch i peredal Gundosu, a ostal'nye shvyrnul na pol. -- Uhodim, -- rasporyadilsya Gundos. Vse troe dvinulis' k dveri. Pryshch naposledok adresoval mne tiradu, poobeshchav pri sluchae vyshibit' iz menya mozgi, a Gundos podvel obshchij itog: -- Tvoe delo storona, yasno? Vyaknesh' pro nas gde ne nado, razgovor s Pryshchom imet' budesh'. A razgovor u nego korotkij. Voprosy est'? YA motnul golovoj. Gundos kivnul, i vse troe vyshli. YA podobralsya k oknu i ostorozhno vyglyanul vniz. Paru minut spustya iz pod®ezda pokazalas' moya britogolovaya troica i pryamikom napravilas' k ozhidavshej ih inomarke. Za rulem inomarki ya razglyadel eshche odnogo britogo uroda. Znachit, vsego chetvero, otmetil ya pro sebya sam ne znayu zachem. A zatem vernulsya k divanu i rastyanulsya na nem vo ves' rost. Kakoe-to vremya bashka u menya byla pusta, kak kolhoznoe pole posle nashestviya saranchi. Ni myslej, ni zhelanij, ni kakih-libo umstvennyh isprazhnenij -- sploshnoj vakuum. No postepenno vizit britogolovyh kozlov nachal prinimat' bolee chetkie ochertaniya. I v konce koncov ya ponyal, chto eshche deshevo otdelalsya. Hren s nej, s gazetoj -- glavnoe, chto cherepok moj cel ostalsya. A ved' mogli i prolomit', ot etih pridurej vsego mozhno zhdat'. No obidno, muzhiki, obidno do porosyach'ego vizga! Vot tak, zaprosto, vzyali da vlomilis' v moyu halupu, a ya dazhe vyaknut' ne smog, ne posmel-s. V shtany ot straha nalozhil, v der'me po samye ushi uvyaz. Pryamo hot' volkom voj ot uyazvleniya moej lichnosti. Stop! A kak oni, kstati, menya vychislili? Kak moj adresok-to otkopali? YA povertel v rukah gazetu, kotoruyu oni po zabyvchivosti ostavili -- i tut tol'ko obnaruzhil, chto na pervoj polose, vverhu, na polyah, karandashom ot ruki nebrezhno nacarapany nomer moej kvartiry i, chto bylo dosadnee vsego, moya familiya. Tak, teper' vse yasno. Najti po etim skudnym dannym adres podpischika proshche parenoj repy: dostatochno metodichno obzvonit' gorodskie otdeleniya svyazi i razuznat', net li sredi ih podpischikov na "MK" cheloveka s nuzhnoj familiej, a zaodno i vycarapat' u nih ego adresok. Slovom, raz plyunut'. Ladno, pushchaj zabirayut moyu gazetku, raz ot nee odni tol'ko nepriyatnosti. Vse ravno cherez paru nedel' podpiska na nee konchitsya, a s neyu ischeznut i vse moi problemy. Tak chto nichego strashnogo, Vasil' Petrovich, ne proizoshlo, ne tak li? Odnako koshki na dushe skrebli -- i eshche kak skrebli! Utrom byl ponedel'nik, i ya kak obychno popilil na rabotu. Svetka k tomu vremeni so smeny eshche ne vernulas'. Ono i k luchshemu: sejchas ya ne byl gotov puskat'sya v ob®yasneniya vcherashnego incidenta. Spustivshis' na pervyj etazh, ya uspel zametit', kak ot pod®ezda otchalivaet vcherashnyaya inomarka. Aga, dumayu, eti molodchiki uzhe uspeli oporozhnit' moj yashchichek! Nu i hren s vami, katites' vy s moej gazetkoj znaete kuda... Proshlo desyat' dnej. Svetke ya tak nichego i ne skazal: ne hotelos' rasstraivat'. Tem bolee, chto incident ya schital ischerpannym i povtornogo vizita britogolovyh ne ozhidal. Odnako glaz s nih ne spuskal. Kazhdyj den' ya videl, kak k nashemu pod®ezdu podkatyvaet ih durackaya inomarka, iz nee vyvalivaet Pryshch, cherez minutu vozvrashchaetsya, uzhe s gazetoj -- moej gazetoj! -- i inomarka ukatyvaet vosvoyasi. Vse po otrabotannomu i splanirovannomu scenariyu. Menya oni bol'she ne trogali. Kazalos' by, plyunut' na vse eto nado kak na dosadnoe nedorazumenie, i rasteret', zabyt', vykinut' iz bashki -- odnako zabyt'-to kak raz u menya i ne poluchalos'. Ne mog ya zabyt', i vse tut. Vertelis', krutilis' shariki v cherepke, ne davali mysli trevozhnye pokoya, ne otpuskalo kakoe-to smutnoe bespokojstvo. Ved' yasno kak den', chto zamyshlyayut, merzavcy, kakuyu-to pakost', otslezhivayut, vynyuhivayut v gazetke nuzhnuyu im informaciyu -- no vot kakuyu? CHetyre zdorovennyh bugaya, da eshche pri tachke, sposobny na mnogoe, v tom chisle i na ser'eznoe prestuplenie. Mog li ya dopustit' nechto podobnoe? dryhnut' po nocham bez zadnih nog, znaya, chto gotovitsya chto-to nehoroshee, gnusnoe, a ya, hot' i kosvenno, prichasten ko vsemu etomu -- cherez etu durackuyu gazetku? Ne mog. No i vosprepyatstvovat' ih prestupnomu zamyslu, dazhe ne znaya ego, ya tozhe byl ne v silah. Ostavalos' tol'ko zhdat', ne spuskat' s nih glaz i nadeyat'sya... na chto? Sobstvenno, ya i sam ne znal -- na chto. Na sluchaj, navernoe. Na desyatyj den' etot sluchaj proizoshel. YA snova topal na rabotu i kak raz spustilsya vniz. Prohodya mimo svoego pochtovogo yashchika, kotoryj v poslednie dni staralsya obhodit' storonoj, ot greha podal'she, ya vdrug zametil, kak iz nego prizyvno torchit gazetnyj ugolok. YA ostanovilsya, kak vkopannyj. CHto eto znachit, chert poberi? Ved' bukval'no chetvert' chasa nazad ya sobstvennymi glazami videl, kak Pryshch vyhodit iz moego pod®ezda s gazetoj v rukah! Ivanych, chto li, po oshibke v moj yashchik chuzhuyu gazetu sunul? YA ved' nikakoj drugoj pressy ne poluchayu, dedmorozovskij "MK" -- edinstvennoe moe gazetnoe chtivo. Podkradyvayus' k yashchiku i ostorozhno tyanu gazetu za ugolok. Gazeta idet legko, bez truda, i vskore vsya celikom vyskal'zyvaet mne pryamo v ruki. Vpivayus' vzglyadom v nazvanie i chislo -- i obaldevayu. Zavtrashnij "Moskovskij komsomolec"! Nu, dumayu, vse, sejchas krysha u menya tochno s®edet. Opyat' kakaya-to chertovshchina nachinaetsya. Ved' ne mogut zhe u menya v yashchike okazat'sya dve sovershenno odinakovye gazety, da pritom eshche zavtrashnie! Ili Pryshch po oshibke kakuyu-nibud' druguyu gazetu vzyal? Skazhem, iz sosednego yashchika? Klyuchi-to prakticheski identichnye, pochti ko vsem yashchikam podhodyat. Ne mog ya ne prochitat' etu gazetu, chuvstvoval, kroetsya za vsem etim chto-to ochen' vazhnoe. Nesprosta vse eto, kak pit' dat' nesprosta. Hotya by vskol'z', po diagonali, no prochitat' ya ee dolzhen. Tak uzh poluchilos', chto Svetka v tot den' motala ocherednoj srok na svoem durackom dezhurstve. A potomu plyunul ya na rabotu (ezheli i opozdayu na chasok, katastrofy ne sluchitsya) i potopal obratno do haty. Prolistayu, dumayu, gazetku v normal'nyh chelovecheskih usloviyah, s komfortom i vdali ot postoronnih glaz. Podnimayus' v svoyu kvartiru, zapirayus' iznutri -- tak, na vsyakij pozharnyj, raskladyvayu gazetku na stole i nachinayu izuchat'. Ponachalu nichego putnogo ne nahozhu i potomu prinimayus' za povtornyj prosmotr, na etot raz bolee v®edlivo i dotoshno. Opyat' nichego. Tak, obychnaya povsednevnaya beliberda, kochuyushchaya iz nomera v nomer. I tut... CHto-to s gazetoj stalo proishodit'. Tekst na listah nachal mutnet', blednet', rastvoryat'sya v kakom-to tumane -- i vot, nakonec, ischez bez sleda. Teper' peredo mnoj lezhali chistye, bez edinoj bukovki ili zakoryuchki, belye listy gazetnoj bumagi. CHto za chertovshchina! Odnako ischezlo ne vse: odin abzac ostalsya. I ne abzac dazhe, a vsego lish' neskol'ko strok iz rubriki "Srochno v nomer!". I ne prosto ostalsya, a dazhe kak by ves' svetilsya iznutri, slovno pytayas' privlech' moe vnimanie. Nu vot i vse, dumayu, poehala moya krysha, i poehala kapital'no. Raz delo do glyukov doshlo, to hrenovo tvoe delo, Vasil' Petrovich, oj kak hrenovo! Mozhet, pora uzhe brigadu molodcov iz psihushki vyzyvat'? Poka ya sokrushalsya po povodu moej s®ehavshej kryshi, glaza sami soboj zabegali po ostavshimsya strokam. I vot chto ya tam vychital: "Vchera v Moskve, v 15.30, chetyr'mya neizvestnymi licami bylo soversheno derzkoe napadenie na 116 otdelenie Sberbanka po ulice Radio. Ugrozhaya oruzhiem, grabiteli pohitili iz banka krupnuyu summu deneg i skrylis' eshche do priezda predstavitelej organov pravoporyadka". YA oshalelo pyalilsya na eti skupye stroki. V bashke tvorilsya samyj nastoyashchij kavardak. YA nichego ne ponimal, no chuvstvoval, vsem nutrom svoim chuyal -- est' vo vsem etom kakoj-to skrytyj smysl. Postepenno, kaplya za kaplej, v mozgu nachala vystraivat'sya chereda kakih-to vzaimosvyazannyh myslej. I vdrug menya slovno brevnom po chajniku sharahnulo. |, net, Vasil' Petrovich, s kryshej-to u tebya vse v norme. Ne krysha tvoya vinovata, a durackie prodelki Deda Moroza, etogo frukta zanzibarskogo, bud' on trizhdy neladen! On, on, stervec, podsunul mne etu levuyu gazetku. Slovom, osenilo menya, nashlo na menya prozrenie. Delo predstavilos' mne sleduyushchim obrazom. Vo-pervyh, ezhu bylo ponyatno, chto te chetvero neizvestnyh -- ne kto inye, kak banda Gundosa, eta svora britogolovyh ublyudkov. Vo-vtoryh, raskusiv sekret gazetki, eti bezmozglye priduri reshili ispol'zovat' ee v svoih korystnyh celyah (kak i ya, sobstvenno, ne dalee mesyaca nazad -- chego uzh greha tait'). Zadumav grabanut' bank (podi, kinoshek amerikanskih nasmotrelis', idioty!), oni, s pomoshch'yu vse toj zhe gazetki, zanyalis' vychisleniem nuzhnogo dnya i chasa, kogda ih gnusnoe prestuplenie dolzhno uvenchat'sya uspehom. Natknuvshis' zhe na nyneshnyuyu zametku v zavtrashnem "MK", Gundos so tovarishchi navernyaka pojdut na delo imenno segodnya, i imenno v 15.30, uverennye, chto vse u nih budet o'kej. Ved' "Komsomolec", hotya by i zavtrashnij, vrat' ne budet! S drugoj storony, esli by zametka zakanchivalas' slovami tipa "naletchiki zaderzhany na meste soversheniya prestupleniya", Gundos prosto otkazalsya by ot svoego zamysla. |lementarno, Vatson, ne pravda li? Odnogo tol'ko kozly pleshivye ne uchli: izmenit' hod vremeni im ne po zubam. Ha! oni dumayut, chto pri neblagopriyatnoj gazetnoj zametke oni smogut otkazat'sya ot zadumannogo! An net, gospoda naletchiki, nichego-to u vas i ne vyjdet. Gazeta-to, hot' i zavtrashnyaya, a vse zh taki pechataet tol'ko to, chto uzhe imelo mesto byt', i esli skazano: "naletchiki zaderzhany" -- znachit, oni obyazatel'no budut zaderzhany. Ne otbrykaetes', gundosy pryshchavye, ne otvertites', kretiny tugodumnye. Vseh vas k otvetu prityanut, vse-eh k nogtyu prizhmut. Vernee, prizhali by. Odnako, pri imeyushchemsya rasklade, oni, pohozhe, vyjdut suhimi iz vody. V gazete chernym po belomu napisano, chto "grabiteli skrylis' eshche do priezda predstavitelej organov pravoporyadka". I vot tut-to u menya v cherepke snova sluchilsya kalambur. To, chto gazetka mne podbroshena Santa-Klausom, yasno kak den': gazetka-to nenormal'naya, s chudinkoj, s edakoj sverh®estestvennoj izyuminkoj. No vot vopros: a na hrena on mne ee podkinul? S kakoj takoj cel'yu, a? Proinformirovat' menya o gotovyashchemsya prestuplenii? No zachem? Ved', dazhe esli ya vmeshayus' v hod sobytij, ya vse ravno nichego izmenit' ne smogu. CHto zhe v takom sluchae zadumal etot laplandskij prohindej? Voprosik, nado skazat', na zasypku. A zadumal on, vidat', sovershennejshij absurd: imenno eto samoe vmeshatel'stvo v hod mirovyh sobytij! Ni mnogo ni malo, chert poberi. On voobshche-to soobrazhaet, vo chto suet svoj otmorozhennyj zanzibarskij nos, a? I menya -- menya! -- on kak by podbivaet na etu avantyuru, podsovyvaya svoyu potustoronnyuyu gazetenku. Vot umora! On chto zhe, dumaet, chto ya sejchas vse broshu, sorvus', kak poloumnyj, i pomchus' obezvrezhivat' bandu britogolovyh? Za idiota, chto li, menya derzhit?.. Kstati, na kakoj chas naznachen nalet? Aga, na 15.30. Tak, ulica Radio. M-da... dalekovato. YA kinul vzglyad na chasy. 10.00. Ujma vremeni. Uspeyu! YA sorvalsya i, kak poloumnyj, pomchalsya spasat' sberkassu. Nu ne idiot?! Po puti ya nashel ispravnyj telefon-avtomat i nabral "02". Nado, dumayu, v mentovku soobshchit', pushchaj gruppu zahvata vysylayut k mestu predpolagaemogo naleta. Na vopros dezhurnogo po gorodu ya zachital gazetnuyu zametku, po hodu dela izmeniv proshedshee vremya na budushchee. "Predstav'tes'", -- strogo potreboval ment na tom konce provoda. "Osvedomitel'" -- hihiknul ya v trubku -- i dal otboj. Tozhe mne, duraka nashel! Kak ya plutal po serym, obsharpannym, gryaznym ot podtaivshego snega krivym ulochkam -- eto osobaya epopeya. YA byl strashno zol na samogo sebya; vidno, rozha u menya byla daleko ne samaya privetlivaya, tak kak lyudi sharahalis' pri vide moej smurnoj persony, kak ot VICH-inficirovannogo. I kakogo, sprashivaetsya, hrena ya vlez v etu avantyuru? Sidel by sejchas v svoem cehu, v teple i uyute -- i gorya ne znal. An net, podpisal menya chert na dobroe delo, na vypolnenie, tak skazat', moego grazhdanskogo dolga. Idiotizm kakoj-to! Vot i vechno ya tak: sam priklyucheniya na svoyu zadnicu ishchu. Malo mne, vyhodit, moego gerojstva na stadione, kogda mne zub'ya-to proredili, tak ya v novoe der'mo vlezt' norovlyu, eshche pohleshche prezhnego. Nu ne idiot? Idiot i est'. Tol'ko takim uzh, vidat', ya na svet urodilsya, takova, znachit, u menya fortuna -- shagu stupit' ne dast, chtoby tumakom ne odelit'. A nu ee k leshemu sovsem! Mne delo delat' nado, a ne samorentgenom zanimat'sya. Dopilil-taki ya do toj durackoj sberkassy. Natknulsya na nee sovershenno sluchajno, kogda uzh reshil bylo, chto korova ee yazykom sliznula. Glyanul na chasy. ¨-moe, 14.30! Eshche cel'nyj chas kantovat'sya v ozhidanii naleta. Sunulsya bylo v dver' -- i upersya v tablichku: "Obed -- s 14.00 do 13.00". Plyunul s dosady, vymaterilsya ot dushi -- i vrode kak otleglo. Ladno, dumayu, perekantuyus' kak-nibud', von hotya by v tom paradnyake v dome naprotiv. I mestnost' ottuda prosmatrivaetsya, i vhod v sberkassu kak na ladoni, i glaza mozolit' nikomu ne budu. Ne daj Bog, Gundos s Pryshchom na menya natknutsya -- hana togda tebe, Vasil' Petrovich, zaprosto poreshit' mogut. Ved' pri nih i pushki navernyaka imeyutsya -- kak oni bez pushek bank brat' budut, a? Itak, resheno, zasyadu-ka ya v zasadu i budu bdet'. Sizhu ya, znachit, v pod®ezdnom tambure, nos svoj skvoz' vybitoe okoshko vysovyvayu -- i bdyu. Tosklivo kak-to na dushe stalo, mutorno. Prezhnie mysli snova v bashke zabegali: i chego, dumayu, ya zdes' torchu? Mne chego, bol'she vseh nado?.. A tut kak raz i sberkassu otkryli. Glyazhu -- minut desyat' chetvertogo podkatyvayut na inomarke orliki moi britogolovye. Znachit, klyunuli, urody, na gazetnuyu zametku! CHuvstvuyu, nachnetsya sejchas zavarushka. Tachku oni ostanovili ne u vhoda v sberkassu, a chut' poodal', metrah v dvadcati ot moego ukrytiya. Gundos, Pryshch i eshche odin vybralis' iz svoego limuzina i nervno zakurili, a chetvertyj, tot, chto byl za rulem, tak za rulem i ostalsya. Perebrasyvayas' otdel'nymi slovechkami, kotorye razobrat' ya tak i ne smog, oni izredka kosilis' na vhodnuyu dver' sberkassy. A tuda uzhe, kstati, proshmygnulo neskol'ko posetitelej. I tut... podzhilki u menya zatryaslis', kogda ya uvidel, kak Pryshch napravlyaetsya v moyu storonu. Vot chert! CHego emu zdes' ponadobilos', v moem pod®ezde? -- Ty kuda namylilsya? -- rezko okriknul ego Gundos. -- Pojdu otol'yu, -- ne oborachivayas', na hodu brosil Pryshch. -- CHto, ochko igraet? -- Da poshel ty... Pryshch byl uzhe v neskol'kih shagah ot moego ubezhishcha, kogda do menya vdrug doshlo, chto dalee torchat' zdes' mne sovsem ne svetit. Ot etogo tipa mozhno ozhidat' lyuboj pakosti, da i zasvechivat' sebya v moi plany yavno ne vhodilo. Vzyav nogi v ruki, ya migom vzletel na vtoroj etazh i zatih. Pryshch tem vremenem rvanul dver' paradnyaka i pronik v tambur. Na moyu udachu, vyshe podnimat'sya on ne stal. Slyshu -- zazhurchalo. Kryahtya i sopya, Pryshch delal svoe mokroe delo. Delal tshchatel'no, ne spesha, vdumchivo. A sdelav, tak zhe ne spesha, vrazvalochku zakovylyal k svoim pleshivym soobshchnikam. Vremya uzhe podhodilo k chasu "H". CHem blizhe strelki chasov podbiralis' k 15.30, tem sil'nee odoleval menya kolotun. Spokojno, Vasil' Petrovich, nervishki svoi derzhi v uzde, vse budet o'kej. Odnako, gde zhe menty? Gde, v konce koncov, gruppa zahvata v kamuflyazhnyh specovkah? Pora by im uzhe i ob®yavit'sya. YA pril'nul k pyl'nomu steklu lestnichnoj kletki, pytayas' obozret' vzglyadom okruzhayushchuyu sberkassu mestnost'. No, uvy, vidimost' byla prakticheski na nule. Togda ya spustilsya vniz, v tambur, na svoyu ishodnuyu poziciyu. V nos mne tut zhe shibanulo von'yu obshchestvennogo sortira. Skorchiv brezglivuyu rozhu, ya bochkom, chtoby ne vlezt' v paryashchuyu luzhu Pryshchovoj mochi, ostorozhno vyglyanul v okonnuyu ambrazuru. Gundos o chem-to sheptalsya s soobshchnikami. Aga, poslednie instrukcii kozlam svoim daet. Te molcha kivali, ochevidno, soglashayas' s glavarem. Potom vse troe odnovremenno otshvyrnuli dokurennye do samogo fil'tra bychki i reshitel'no dvinulis' k ob®ektu ogrableniya. A mentov vse ne bylo. A vdrug oni sovsem ne ob®yavyatsya? Vdrug reshili, chto vse eto rozygrysh? CHto mne togda delat'? Samomu, chto li, brat' vsyu bandu? YA ponyatiya ne imel, chto mne predprinyat'. Mozhet, shum podnyat'? Narod, glyadish', sbezhitsya, povyazhut supostatov. Da net, chto eto ya, kakoj narod! Kak uznayut pro nalet, tak i te, kto eshche ostalsya na ulice, po noram popryachutsya. Tot eshche u nas narodec! Gundos so tovarishchi davno uzhe byli vnutri. CHto tam proishodilo, ya ne videl: bol'shie okonnye stekla sberkassy zerkal'no otrazhali ulichnyj svet, i vmesto vnutrennostej pomeshcheniya ya videl lish' otrazhenie moego paradnyaka da chahlyj kustarnik vozle nego. Opyat' menya zlost' razobrala. Nu chto eto za der'mo takoe, a? Sadanul ya s dosady kulakom v obsharpannuyu stenu, da malost' ne rasschital: kozhu na kostyashkah pal'cev sodral azh do krovi. |to eshche bol'she menya zavelo. Nu vse, dumayu, kranty vam, urody britogolovye, byla ne byla, sam pojdu na razborku. I tol'ko bylo ya sobralsya pokinut' svoj nablyudatel'nyj punkt i edakim Robin Gudom vlomit'sya v sberkassu, kak proizoshlo dva sobytiya, kotorye rezko izmenili vse moi plany. Glyazhu -- vyplyvayut iz sberkassy, zatylok v zatylok, troe moih orlikov, ponurye kakie-to, neveselye, a na zapyast'yah -- e-moe! -- brasletiki stal'nye! A sledom vyvalivayut chetvero kvadratnyh tipov v shtatskom, s pushkami v rukah. Vot ono chto, dumayu, menty-to zasadu im ustroili! Tam zhe, na meste prestupleniya, vseh i povyazali. Lovko, nichego ne skazhesh', a glavnoe -- bez zhertv, bez pal'by, vse tiho, mirno, polyubovno. Bravo, gospoda operativnichki, ved' mozhete, kogda zahotite! Tut otkuda ni voz'mis' voronkov ponaehalo, shtuk desyat' zaraz. Mentov ponavysypalo, kak kur nerezanyh, kto s avtomatom, kto s mobil'nikom, kto s papiroskoj. Vse vokrug ocepili, zevak shuganuli, chtob pod nogami ne mel'teshili. CHetvertogo naletchika, togo, chto za rulem ostavalsya, tozhe povyazali -- on i piknut' ne uspel, kak ego iz tachki vyvolokli i v brasletiki upakovali. |to chto kasaetsya pervogo sobytiya. Zato vtoroe bylo daleko ne stol' priyatnoe. Tol'ko ya vzyalsya bylo za dvernuyu ruchku, chtoby vybrat'sya nakonec na volyu, kak slyshu -- kto-to mne dyshit v zatylok. YA zamer, boyas' poshevel'nut'sya. Mezh lopatok uperlos' chto-to tverdoe i nehoroshee. -- Ne dvigat'sya! -- ryavknul nad uhom chej-to golos. -- Ruki za spinu! ZHivo! YA podchinilsya. A chto mne eshche ostavalos' delat', kogda tebe v spinu stvolom tychut? Na rukah tut zhe zashchelknulis' braslety. -- Vpered! -- skomandoval neizvestnyj. YA bodnul plechom dver' i vybralsya iz pod®ezda. -- SHagaj! I ya zashagal. Tuda, gde sgrudilas' vsya eta mentovskaya shatiya-bratiya vperemeshku s zaderzhannymi gore-naletchikami. -- Tovarishch kapitan, -- dolozhil moj konvoir kakomu-to tipu v shtatskom. -- Vot, zaderzhal podozritel'nuyu lichnost'. Uzhe bol'she chasa v pod®ezde oshivaetsya, za ob®ektom nablyudenie vedet. Pohozhe, chto odin iz nih. -- Da vy spyatili! -- vzorvalsya ya. -- Ne imeyu ya k nim nikakogo otnosheniya! YA tut sovershenno ne pri delah! -- A v pod®ezde chto delal? -- surovo sprosil kapitan. -- YA chto, ne imeyu prava v pod®ezde nahodit'sya? -- zapal'chivo otvetil ya. Kapitan skol'znul po mne nevidyashchim vzglyadom. -- V mashinu ego! -- rasporyadilsya on. -- Tam razberemsya. Tem vremenem bandu Gundosa pod pricelom poludyuzhiny avtomatov zatalkivali v zareshechennyj voronok. Poslednim shel Pryshch. Kogda, podtalkivaemyj avtomatchikom, on uzhe napolovinu vlez v kuzov, emu vzbrelo v golovu obernut'sya -- i nashi vzglyady pereseklis'. Ponachalu fizionomiya Pryshcha vyrazhala odno tol'ko udivlenie, no uzhe v sleduyushchij moment ona iskazilas' ot yarosti i nenavisti. Pohozhe, on vse ponyal. -- |to on, on nas navel! -- zavopil Pryshch zloradno. -- On vse splaniroval! -- Tak, razberemsya, -- kivnul kapitan. -- Ne poedu! -- zaartachilsya ya. -- |to poklep! Menya podstavili, ya tut sovershenno ne prichem! Nichego obshchego s etimi ublyudkami ya ne imeyu i imet' ne zhelayu! Ne poedu, i vse tut! Odnako slushat' menya bylo nekomu -- kazhdyj byl zanyat svoim delom. Pinkami i zatreshchinami konvoir pognal menya k mentovozke, v kotoruyu tol'ko chto pogruzili bandu Gundosa. YA, razumeetsya, vz®erepenilsya. Ehat' v odnom kuzove s etimi urodami, da eshche s brasletami na rukah -- etogo mne tol'ko ne hvatalo! YA upiralsya, kak mog, no pol'zy eto, yasnoe delo, ne prineslo. Vnezapno pered nami voznik ment v pogonah starshiny. Let emu bylo nikak ne men'she pyatidesyati; pozhaluj, on byl neskol'ko starovat dlya ryadovogo rabotnika nashih doblestnyh organov, leshij ih zabodaj. -- Pogodi, paren', -- ostanovil on moego konvoira, -- mashina uzhe bitkom. Nado sazhat' v druguyu. -- V chem delo, ZHiryahin? -- okliknul ego izdali kapitan. -- Pochemu prepyatstvuete zaderzhaniyu? -- Tovarishch kapitan, v mashine bol'she net mesta, -- otraportoval starshina, vytyanuvshis' vo frunt. -- YA mogu otvezti ego na svoej, -- i on kivnul v storonu stoyavshego na otshibe voronka s reshetkami na oknah. Kapitan s paru sekund razdumyval, potom kivnul. -- Davaj, ZHiryahin. Sledom za nami poedesh'. -- Est'! -- otchekanil starshina; obernuvshis' ko mne, ryavknul grozno: -- V mashinu! Bystro! I chtob bez razgovorov! Ladno, dumayu, hren s toboj, syadu. Vse-taki luchshe, chem bok o bok s temi britogolovymi zhivorezami po koldobinam tryastis'. CHego dobrogo, prish'yut eshche po doroge, eto u nih zaprosto. Kak ne verti, a prav kapitan: tam, na meste, razberemsya. V konce koncov, ya v etom dele ni uhom ni rylom. Moe delo storona, pushchaj razbirayutsya. Hotya, nado priznat'sya, vlip ya osnovatel'no. Po samye ushi v der'me uvyaz. |to uzh tochno. YA podchinilsya i zanyal mesto v pustom kuzove voronka. Dver' za mnoj tut zhe zahlopnulas' -- ya okazalsya v polnejshej temnote. Vzrevel motor, mentovozka dernulas' i pokatila menya navstrechu moej rastreklyatoj sud'be. Voronok ostanovilsya. YA prislushalsya: vse bylo tiho. |to menya nastorozhilo. Kuda, sprashivaetsya, etot d'yavol menya zavez? Potom hlopnula dverca kabiny, i po snezhnomu nastu zashlepali netoroplivye shagi starshiny. CHerez neskol'ko sekund dver' moej temnicy raspahnulas'. -- Vyhodite! -- skomandoval ZHiryahin. YA koe-kak vybralsya iz mashiny -- i ostolbenel. Vokrug byl les. Samyj obyknovennyj les, s derev'yami, ovragami, pustymi butylkami, rzhavymi konservnymi bankami i ch'imi-to rvanymi sapogami. -- CHto eto za shutki, starshina! -- vozmutilsya ya. -- Kuda vy menya privezli, chert voz'mi? -- Otstavit' razgovory, zaderzhannyj! -- strogo potreboval tot. YA prikusil yazyk. Nu chto ya mog emu otvetit', imeya na zapyast'yah stal'nye braslety? A starshina ZHiryahin tem vremenem sovershal dejstviya sovershenno dlya menya neob®yasnimye. Vynuv iz kabiny vnushitel'nyh razmerov tyuk, on raskatal ego na snegu. Tyukom okazalsya bol'shoj brezentovyj chehol. Starshina podnatuzhilsya i lovko nakinul ego na mentovozku. Zatem, obojdya ee so vseh storon, metodichno raspravil skladki. Otojdya na neskol'ko shagov nazad, on ocenivayushchim vzglyadom okinul plody svoih trudov -- i, po-vidimomu, ostalsya dovolen. To, chto proizoshlo sledom, pohodilo na bred obkolovshegosya narkomana. Sovershenno ne obrashchaya na moyu personu vnimaniya, ZHiryahin uhvatilsya rukami za kakie-to tesemki, upersya sapogom v perednij bamper, skrytyj pod brezentovym chehlom, i stal tyanut' verevku na sebya. I vot tut-to sluchilos' nechto strannoe. Kontury mashiny pod brezentom nachali vdrug szhimat'sya, s®ezhivat'sya, umen'shat'sya v razmerah -- i vot uzhe peredo mnoj mayachila ne zachehlennaya mentovozka, a obyknovennyj, srednih razmerov meshok. Oshalev ot uvidennogo, ya razinul rot i vylupil zenki. CHto za chertovshchina! Esli vsemu predydushchemu ya eshche kak-to smog najti ob®yasnenie, to teper' ponyal: krysha u menya, tochno, dala tech'. Da eshche kakuyu! Tut, pozhaluj, nikakaya Kashchenka uzhe ne pomozhet. Upakovav mashinu v meshok, ZHiryahin prinyalsya za menya. Pervym delom on molcha rasstegnul moi braslety. YA mashinal'no stal teret' zatekshie zapyast'ya, ne spuskaya v to zhe vremya glaz so strannogo starshiny. Ne hvatalo eshche, chtoby on i menya v meshok upryatal! S etogo tipa stanetsya, eto ya uzhe ponyal. -- Vy svobodny, Vasilij Petrovich, -- skazal on i vnezapno ulybnulsya. -- Da ne napryagajtes' vy tak, sudar', rasslab'tes'. Samoe strashnoe uzhe pozadi. Za segodnyashnij den' so mnoj proizoshlo stol'ko vsego raznogo, chto ya uzhe ustal udivlyat'sya, odnako... otkuda, leshij ego zabodaj, on uznal moe imya?! I tut... O, chert! Da ved' eto zhe Santa-Klaus sobstvennoj personoj! Tot samyj, iz Zanzibara! Nu tochno, on, on i est'! A ya, e-moe, ego i ne priznal ponachalu-to! Da i mudreno ego bylo priznat' v etom mentovskom kamuflyazhe, bez borody, bez usov, bez obyazatel'nogo dedmorozovskogo tulupa. Nu i dela, skazhu ya vam, tvoryatsya na belom svete! -- Vizhu, sudar', vy menya priznali. -- On hitro prishchurilsya. -- Nado zametit', nemalo vy mne dostavili hlopot. YA upersya smushchennym vzglyadom v ego durackij meshok. Pochemu-to mne stalo stydno. Dejstvitel'no, delov natvoril ya cel'nuyu kuchu. A vse, sobstvenno, pochemu? A potomu, sobstvenno, chto vsuchil on mne svoj idiotskij podarochek, v vide podpiski na zavtrashnij "MK", a ya, kak durak, klyunul na etu udochku, poddalsya na provokaciyu -- nu i uvyaz vo vsem etom der'me. Ha! hlopot ya emu dostavil! A skol'ko on mne dostavil, ob etom on kak-to ne skumekal? -- Pozvol'te! -- vozrazil ya. -- Esli by ne vy i vasha gazetka... -- Znayu, -- perebil on menya, -- vse znayu. Polnost'yu informirovan o vashih prodelkah. Odnako takova specifika moego podarka, nichego tut ne podelaesh'. Detyam-to ya daryu podarki poproshche, znaete li. -- Vyhodit, vam vse pro menya izvestno? -- Razumeetsya. I ne tol'ko pro vas. YA ved' vse-taki chudesa tvorit' obuchen. Tak, dumayu. Obucheny, znachit, chudesam, gerr Santa-Klaus? Otlichnen'ko. Togda pochemu, leshij tebya zabodaj, ty ne ostanovil teh britogolovyh ublyudkov eshche do togo, kak oni poshli na delo? A ved' mog by, mog! -- A zachem? -- progovoril on v otvet na moi mysli, pozhimaya plechami. -- Minimum vmeshatel'stva s nashej storony. Tak, nebol'shie napravlyayushchie usiliya, ne bolee togo. Opyat'-taki, soglasites', ya ved' vse-taki ne Gospod' Bog, moi vozmozhnosti ogranicheny. -- Aga, ogranicheny, kak zhe! -- vspylil ya. -- Vidal ya, kak vy mentovozku v meshok upakovali. Da tut pered vami sam Koperfild spasoval by. Uma ne prilozhu, zachem vy eto sdelali! -- Mentovozku, kak vy ee imenuete, ya s soboj zaberu. U nas, sudar', problemy s transportom, priobretayushchie naibol'shuyu ostrotu v goryachij sezon, to est' v kanun novogodnih torzhestv. Byl u menya svoj "zhigulenok" -- pomnite? -- no, uvy, kanul v puchinu rechnuyu. Sdam etu tak nazyvaemuyu mentovozku nashim dizajneram, puskaj stilizuyut pod aerosani. I sovremenno, i v znachitel'no bol'shej stepeni sootvetstvuet moemu statusu. Eshche voprosy est', sudar'? -- A kak zhe! -- YA uzhe zavelsya i teper' per naprolom, kak tank. -- CHto eto za chertovshchina takaya s gazetoj? Ved' tam chernym po belomu napisano: grabiteli skrylis' eshche do priezda milicii. A na dele von kak vyshlo. Soglasites', nakladochka kakaya-to poluchaetsya, neuvyazochka, znaete li, nesostykovochka v prichinno-sledstvennyh svyazyah -- tak, kazhetsya, eto nazyvaetsya? -- O, da vy, sudar', glyazhu, do samoj suti dokopat'sya pytaetes'. CHto zh, vy na pravil'nom puti, i vasha trevoga mne ponyatna. Odnako srazu zhe hochu vas uspokoit': nikakih kataklizmov, svyazannyh s vashim vmeshatel'stvom v prednachertannuyu svyshe cheredu sobytij, ne proizojdet. Potomu kak nikakogo vmeshatel'stva, sobstvenno, i ne bylo, a dejstvovali vy isklyuchitel'no v ramkah togo samogo plana, kotoryj obychno imenuyut bozhestvennym. Vy chto zhe, Vasilij Petrovich, polagaete, chto mozhete izmenit' zavedennyj poryadok, perelomit' hod mirovogo vremeni, napravit' vremennoj potok v inoe ruslo? -- Ded Moroz tire starshina ZHiryahin pechal'no pokachal golovoj i bespomoshchno rastopyril ruki. -- Uvy, sudar', takoe dazhe mne nepodvlastno. -- No pozvol'te! -- v serdcah voskliknul ya. -- Vy chto zhe lapshu mne na ushi veshaete, a? YA ved' sobstvennymi svoimi glazami gazetku etu videl! I dazhe chital ee. Ne ukladyvaetsya kak-to gazetka v vashu shemu. -- A chto gazeta? -- On pozhal plechami. -- Fal'shivka eto, a ne gazeta. Vypushchena v kolichestve dva ekzemplyara, special'no dlya predotvrashcheniya izvestnyh vam sobytij. Odin te nedotepy poluchili, chto po nedoumiyu svoemu zloe delo zamyslili, a vtoroj ekzemplyar, sudar', vam dostalsya. Istinnyj zhe nomer vas doma dozhidaetsya, v vashem pochtovom yashchike. A znaete, skol'kih trudov mne stoilo perehvatit', a potom i zaderzhat' nashego rassyl'nogo, chtoby vovremya podsunut' vam fal'shivye ekzemplyary?.. Da ne goryachites' vy tak, Vasilij Petrovich! Rasslab'tes'. Horosho vse to, chto horosho konchaetsya. A konchilos' vse dlya vas samym nailuchshim obrazom, uzh mozhete mne poverit'. -- Oj li? -- zasomnevalsya ya, vspominaya, chto etot mnimyj starshina uvel menya iz-pod nosa mentov v samyj kriticheskij moment. -- A ezheli menya iskat' nachnut, chto togda? -- Ne nachnut, sudar'. Nikto o vas i ne vspomnit, ruchayus'. Polozhites' na menya, ya obo vse pozabochus'. -- Kak zhe, pozabotites'! -- nedoverchivo proiznes ya; ya vse eshche byl zol na etogo novogodnego kolduna, odnako uzhe nachal potihon'ku obretat' dushevnoe ravnovesie. Dejstvitel'no, chto eto ya na nego vz®elsya? Nichego plohogo, esli mozgami-to poraskinut', on mne ne sdelal, a vo vseh moih bedah vinovat, kak pravilo, ya sam. Sam na svoyu zadnicu priklyucheniya iskal. I nahodil -- vot ved' v chem samaya umora! Santa-Klaus, pohozhe, videl menya naskvoz' i mysli moi chital, kak v otkrytoj knige. -- Da-s, sudar', nalomali vy drov nemalo. Nu da net huda bez dobra. YA pochemu-to smutilsya. -- Da... ponimaete... ne gotov ya byl... -- No teper'-to, nadeyus', vy gotovy? -- Gotov -- k chemu? -- nastorozhilsya ya. -- A k tomu, chtoby prodlit' podpisku. I tut ya snova vskipel. -- Da vy chto, za idiota menya derzhite?! Kakaya, k edrene fene, podpiska? Syt po gorlo ya vashej gazetkoj. Vse, basta, nikakih podpisok! -- Nu, kak znaete, -- holodno pozhal plechami Santa-Klaus. -- Moe delo predlozhit'. A na net i suda net. Segodnya zhe annuliruyu vash abonement. Otnyne, Vasilij Petrovich, mozhete spat' spokojno. Za sim, sudar', pozvol'te otklanyat'sya. Dumayu, nashi puti-dorozhki vpred' ne peresekutsya. Ad'yu! Vzvaliv na spinu meshok, on vrazvalochku pokovylyal kuda-to vglub' lesa. A ya stoyal i rasteryanno pyalilsya emu vosled. Uzh ne obidel li ya ego nevznachaj? Mozhet, bryaknul chto-to nevpopad? Mne stalo kak-to ne po sebe. YA dazhe myslenno pozhalel starogo kolduna -- ded-to kak luchshe hotel. Vprochem, razve pojmesh' ih, etih laplandskih chudakov-chudotvorcev? U nih i mozgi-to shivorot-navyvorot skroeny, ne tak, kak u nas, prostyh smertnyh. Da Bog s nim, s Santa-Klausom! U menya i svoih problem nevprovorot. YA i ne zametil, kak nogi vynesli menya na opushku lesa i ochutili v rajone kakih-to novostroek, gde-to na okraine Moskvy. Na dushe bylo mutorno i neuyutno. CHto-to ne davalo mne pokoya, tochil moe nutro kakoj-to nenasytnyj cherv'. Pochemu eto, dumayu, ya ne mogu vliyat' na hod sobytij? Kto zhe, kak ne ya, mozhet i dolzhen na nih vliyat'? Kto, kak ne ya, mozhet i dolzhen stroit' svoyu sud'bu -- po sobstvennoj merke? Pochemu, muzhiki, ya dolzhen bezropotno prinimat' to, chto gotovit mne eta dura fortuna? Ne-et, dedulya, zdes' ty yavno sovral. V nebo pal'cem popal. Po ushi oblozhalsya. YA tebe ne kakaya-nibud' marionetka, kotoruyu mozhno za nitochki dergat' -- ya i sam kogo ugodno dernut' mogu, esli potrebuetsya. I eshche kak dernut', o-go-go! Naprimer, tu zhe duru fortunu. Mozhet, zrya ya ot podpiski otkazalsya, a, muzhiki?
____________________________
Maj -- iyun' 1994 g., noyabr' -- dekabr' 1998 g., yanvar' 1999 g. Moskva

Last-modified: Fri, 05 Mar 1999 16:44:52 GMT
Ocenite etot tekst: