Ocenite etot tekst:


---------------------------------------------------------------
     © Copyright Vladimir Belobrov, Oleg Popov
     Email: popole@mail.ru, belobrov@frsd.ru
     WWW: http://www.belobrovpopov.ru/
     Date: 27 Nov 2000
---------------------------------------------------------------

     - No! - skazal Ivan SHarovarov i stegnul loshad'.

     Loshad' poehala.

     "U vsyakogo masterovogo, - dumal on, - imeetsya svoj instrument. U povara
- nozh, u menya - knut."

     SHarovarov zasunul knut za poyas i ponyuhal tabaku.

     - Apchhi!


     Proehali mimo skamejki.

     SHarovarov ubral tabakerku.

     Minovali zabor.

     Na zabore sidel glupyj muzhik.

     - CHego ty, duren', na zabor sel?!

     Glupyj muzhik prezritel'no posmotrel vniz pod zabor i splyunul.

     - Tpru! - skazal  SHarovarov loshadi. - Kudy, velbryud, plyuesh'sya, harya?! -
SHarovarov  dostal knut. - Sej zhe chas  k tebe zalezu  - togda, tomu-podobnoe,
uznaesh'!

     Muzhik dernul nogoj.

     Ivan zatknul knut za poyas.

     - A vot dostanu tebya - togda ne podergaesh'sya nogami!

     On pod'ehal k zaboru poblizhe i s loshadi zalez na verh.

     A s toj storony stoyal kupec Terent'ev s pistoletom.

     - Moe pochtenie, - skazal emu SHarovarov. -CHego vy tut stoite?

     Kupec pricelilsya.

     - A nu slezaj s zabora, svoloch'!

     - Kak hotite... Vam privet ot otca Vasiliya!

     - Tvoyu mat'! - Terent'ev tryahnul pistoletom.

     - Uzho slezayu.

     SHarovarov sprygnul na loshad', perelez na telegu, pokazal muzhiku kukish i
poehal dal'she.

     Dal'she proehal ploshchad'.

     Iz odnogo okna baba skorchila emu grimasu.

     Togda SHarovarov pokazal ej knut.

     -  Stoj! -  sprava k  loshadi  podoshel  gromadnyj  zhandarm. - Podvezi do
uchastka, bratec.

     - Sadis', vashe blagorodie.

     ZHandarm polozhil v telegu svertok i polez tuda sam.

     - Nashel cherep, - ob'yavil on. - Teper' vozis' s nim.

     - CHelovecheskij cherep? - sprosil Ivan.

     - Izvestno, ne koshachij!

     - Muzhskoj ali zhenskij?

     - U nego na lbu ne napisano. Prosto cherep.

     -  Ish'  ty! - SHarovarov ponyuhal  tabaku. - Apchhi!..  A  ya pervonachal'no
dumal, vashe blagorodie, chto eto u vas arbuz takoj.

     - Daj ponyuhat'.

     - A i ponyuhajte, sdelajte milost'.

     - Apchhi! Vonyuchij, eva!

     - Nemecki potomushto.

     - Podlye zhe lyudi!

     - Vam ono vidnee.

     - Apchhi!

     - Bud'te zdorovy.

     ZHandarm razvernul cherep.

     - Vot zhil chelovek i pomer.

     - Byvaet, - Ivan popravil loshadi hvost knutom.

     -  Otsutstvuet  nizhnyaya  chelyust'...  A na  verhnej  - raz-dva-tri-chetyre
zolotyh zuba... Solidno...

     - Dozvol'te posmotret', vashe blagorodie.

     - Ne polozheno. Na nem otpechatki pal'cev. Glyadi u menya iz ruk...

     - Uh i strashnyj!.. Neuzhli i u vseh takoj?!

     - A ty kak dumal?

     - A  ya pro eto  dumat' ne  predpochitayu. A to podash'sya gulyat' s devkoj -
navrode  u nee i  gubki takie i glazki  i nosik, ushki s  serezhkami, pricheska
prevoshodnaya... A  kak podumaesh',  chto pod  vsem pod etakim takoj cherep - to
vse! Est', vashe blagorodie, predmety, pro kotorye dumat' vredno.

     -  |to tebya cherep vdohnovlyaet pro bab dumat', a dlya  nas  - eto obychnoe
delo. Nashel cherep - znachit kogo-to ubili ili kto-to sam umer.

     - A etogo cherepa ubili, ali sam umer?

     - YA  polagayu, sam umer,  potomu kak  esli  by ego ubili, to  nepremenno
vytashchili izo rta zolotishko. -  ZHandarm poshchelkal  pal'cem po koronkam. - Hotya
byvayut varianty. Polozhim, odin dvoryanin zastrelil drugogo na dueli i ne stal
vytaskivat'  u  nego zuby. Takaya mozhet byt' gipoteza. Hotya,  gipoteza  mozhet
byt'  drugaya.  Vot etot  zolotoj zub sil'no shataetsya. Predstavim  sebe takuyu
kartinu  prestupleniya... Ubijca  ne uspel vydernut'  zuby,  potomu  chto  ego
kto-to napugal.

     -  A  ezheli, vashe blagorodie, ubivec ne vedal,  chto  vo rtu  eshche zoloto
lezhit?  On vzyal  bumazhnik, chasy  na  cepochke, persten', zaponki i poshel.  Ne
dogadalsya, chto vo rtu - evona! - zuby ostavil.

     - Mozhet  i tak. - ZHandarm  vzvesil cherep na ruke. - CHetyre funta... - i
vzdohnul. - Fuf! Vchera u svata  na krestinah  napilis'... Opohmelit'sya by...
Hotel po doroge v traktir zabezhat'. Idu v kustah, a tam cherep etot... Delat'
nechego,nado ego v uchastok preprovodit'. A golova-to bolit...

     - Tak mimo traktira budem ehat' - vy tuda i zajdite.

     -  Hym... Hmy... A, pozhaluj, i zaedu. Podi, cherep ne odin den' v kustah
valyalsya. Malen'ko eshche poterpit. - ZHandarm hlopnul po cherepu.

     Pod'ehali k traktiru.

     - A, togda, i ya s vami. - SHarovarov privyazal loshad'.

     V traktire pahlo shchami i kotletami.

     Seli za stol.

     ZHandarm polozhil pered soboj zavernutyj cherep i kriknul polovogo.

     - Zdraviya zhelaem, Pavel Borisovich, - podletel chelovek v krasnoj rubahe.
- CHego izvolite?

     - Po shkaliku i ogurcov, - zhandarm posmotrel na SHarovarova. - Ugoshchayu.

     - Blagodarstvujte, - ne vozrazhal Ivan.

     Prinesli vodku i ogurcy.

     - Za znakomstvo, - skazal zhandarm. - Pavel Borisovich Sizov.

     - SHarovarov Ivan.

     Vypili.

     Pavel Borisovich posmotrel v potolok.

     - Pozhaluj, po shkaliku budet malovato. Ne dejstvuet... Ochen' uzh vchera...
Ne hvataet...

     SHarovarov kivnul.

     ZHandarm Sizov kriknul cheloveka.

     - Bliny s seledkoj i po shkaliku!

     Povtorili.

     Sizov podumal, zakazal eshche po shkaliku i uhi.

     -  Net luchshe  sredstva dlya pohmeleniya, chem rassol i goryachaya  uha.  Esli
che...

     Pohlebali uhi.

     SHarovarov podnyalsya iz-za stola i skazal:

     - Horoshij vy, Pavel Borisovich, odnako, chelovek! Tak chto, tomu-podobnoe,
ne vsyakij zhandarm, konechno, s nami za stol syadet... Nu tak i vot... Tapericha
moya loshad' vsegda vasha, kogda vy zahotite kuda-to ehat'... I dnem i noch'yu...
Vot-s,  - SHarovarov  vytashchil iz-za poyasa knut i vruchil zhandarmu.  - A tak zhe
zhelayu vas nepremenno ugostit',  chtoby, ponyatnoe  delo, otblagodarit' vas  za
takuyu vashu, tomu-podobnuyu, dobrotu. CHelovek! Polshtofa i kashi so svininoj!

     - Spasibo,  milyj. - Sizov vynul iz karmana chasy. -  Odnako, dopivaem i
pora v uchastok cherep vezti.

     Razlili  po  stakanam.  ZHandarm  razvernul cherep,  a  SHarovarov vstavil
cherepu v nos ogurec.

     -  Ne baluj, -  Pavel  Borisovich  pogrozil pal'cem. -  Ne horosho.Vse zhe
chelovek byl.

     SHarovarov ubral ogurec i perekrestilsya.

     - Byl chelovek i netu. Dumat' dazhe pro eto ne hochetsya.

     Podoshel dlinnovolosyj i borodatyj muzhchina s obrazom mysli.

     -  Gospoda,  razreshite  predstavit'sya  -  hudozhnik  Myasoedov.  YA  vizhu,
gospoda, u vas na stole  ochen' nuzhnuyu mne veshch'. YA, znaete li, zadumal pisat'
kartinu "Sueta  suet".  Kartina  ves'ma  original'naya.  Predstav'te  sebe, -
hudozhnik razvel rukami, - na stole rasstavleny  staraya kniga, cherep, svecha i
fuzher.  Mne  prosto neobhodim etot  cherep, chtoby  napisat' ego  s natury. Ne
prodaetsya li eta veshchica? Ona mne ochen', pover'te, nuzhna.

     -  Ish' ty kakoj!  - usmehnulsya SHarovarov.  - Nam  s Pal  Borisychem etot
cherep  samim pozarez nuzhen. My vezem ego  na doznanie,  chtoby uznat' kto ego
ubil i kto pytalsya vyrvat' emu, tomu-podobnoe, zuby.

     -  Nu ty, Myasoedov,  sadis' k nam,  -  priglasil  Pavel  Borisovich. - A
portrety risovat' umeesh'?

     -  Razumeetsya,  -  hudozhnik  vytashchil  izsumki  list  bumagi  i  nakidal
karandashom portret zhandarma.

     - Pohozhe, - skazal SHarovarov. Vypej s nami, SHishkin.

     CHoknulis' s Myasoedovym.

     -  Gospoda, - skazal hudozhnik,  - esli  uzh vy reshitel'no  otkazyvaetes'
prodavat', to  razreshite  hotya  by  rassmotret'  poblizhe,  chtoby  horoshen'ko
zapomnit' i napisat' po pamyati.

     -  Tol'ko rukami, tomu-podobnoe,  ne trogaj, -  predupredil SHarovarov i
posmotrel na zhandarma. - Na cherepe otpechatki pal'cev.

     ZHandarm kivnul.

     Hudozhnik  Myasoedov  vstal,  oboshel  vokrug  stola,  to  naklonyayas',  to
vypryamlyayas' nad cherepom.

     - YA zapomnyu kak padaet svet... Vot tut podmazhu ohroj... A glaznye dyrki
snachala zakrashu prosto chernym.  Poluchitsya glubina... Kakoj krasivyj cherep! I
kak emu idut zolotye zuby!.. Ideal'nyj cherep!

     - Kto krasivyj? - udivilsya SHarovarov. - Da ya nichego strashnee v zhizni ne
vidal! Esli by kto-to pokazal mne  noch'yu,  tomu-podobnyj, cherep na  palke so
svechkoj vnutri - ya by ot straha umer.

     -  A vot  my  sejchas  proverim, kak etot krasivyj  cherep  dejstvuet  na
publiku,  - Sizov polozhil  cherep  v gorshok iz-pod kashi i  nakryl  kryshkoj. -
CHe-lo-vek! - pozval on.

     - Tut my, Pavel Borisovich, - podbezhal polovoj.

     - CHem zhe ty, merzavec, nas, eto  vot, kormish'?! Posmotri, kanal'ya, chego
ty nam prines! - ZHandarm podnyal kryshku i pokazal - chego v gorshke.

     CHelovek poblednel i upal v obmorok.

     Sizov zasmeyalsya.

     - A ty govorish' - krasota, -  skazal SHarovarov  hudozhniku. -  CHego zh on
ispuzhalsya?

     - |to, izvinite, ot podachi zavisit,  - nesdavalsya hudozhnik. - Odno delo
- na kartine podat', drugoe delo - v gorshke s kashej.

     Sizov pohlopal cheloveka po shchekam.

     - Ne obizhajsya, bratec. My poshutili. Na, vypej i uspokojsya... Nesi luchshe
shtof i kulebyaku. Muzyki hochu! Zovi s ulicy sharmanshchika.

     Prishel sharmanshchik s obez'yanoj i zapel:


     Edet po lesu da chernaya kareta
     Knyaz' s grafineyu v karete - da sidyat
     A na nih skelety, eh - skelety
     Iz kustov zloveshchie glyadyat

     Ne doedet do domu kareta
     Na nee skelety naletyat
     Molodogo knyazya i grafinyu
     |h, skelety svaryat i s®edyat.



     - Tosku navodit, - skazal zhandarm i nadel cherep obez'yane na golovu.

     Obez'yana zaprygala po stolam, pugaya p'yanyh.

     ZHandarm, SHarovarov i hudozhnik Myasoedov ot smeha chut' ne lopnuli.

     - A  tak  - krasota i misticheskij  uzhas, -  skazal hudozhnik. -  Ieronim
Bosh!

     Vdrug obez'yana v cherepe vyprygnula v okno i pobezhala po ulice.

     - Derzhi ee! - Sizov vskochil, polez za obez'yanoj v okno i zastryal.

     SHarovarov i  Myasoedov nazhali  na zhandarma  iznutri. Sizov  vyvalilsya na
ulicu.

     Ostal'nye prisoedinilis' k nemu cherez dver'.

     Na ploshchadi  pered  traktirom  stoyala blednaya  Sof'ya Petrovna Syrnikova,
zhena zhandarmskogo polkovnika Romana Sergeevicha Syrnikova, i tryaslas'.

     - De-de-de! - stuchali ee zuby.

     - Pavel Borisovich! - skazala ona drozhashchim  shopotom. -  YA videla SMERTX!
Mimo probezhala SMERTX! SMERTX!  YA videla SMERTX! Pa-vel  Bo-ri-so-vich! U nee
zolotye zuby i hvost!

     -  Sof'ya  Petrovna,  dushen'ka...  Dozvol'te ya  vas do  lavki... Nichego,
nichego. Ne  volnujtes',  pojmaem huligana... -  usazhivaya damu, skazal Sizov,
dysha v storonu, chtoby ne pahlo vodkoj. - Vot posidite zdes' nemnogo... A  my
ih  vmig  scapaem! - Sizov szhal pal'cy  v kulak.  - Kuda ona pobezhala?  - On
vytashchil iz-za poyasa knut.

     - Tuda, - Syrnikova slabo mahnula rukoj.

     - Nu vse! - Pavel Borisovich gruzno pobezhal, grozya knutom vpered.

     SHarovarov i Myasoedov pospeshili za nim.

     -  Such'e  zhivotnoe!  Tvar' takaya! - rugalsya na  begu  Sizov.  -  Gadina
lohmataya! Makaka! Obez'yana, eb tvoyu mat'! Pugala mashkeradnaya!

     Obez'yana v cherepe spokojno sidela na skamejke vozle pamyatnika caryu.

     Uvidya begushchih, ona podprygnula i zalezla gosudaryu na plecho.

     - Glya, kaka pohbnaya kartina, - skazal SHarovarov. - Pokojnyj gosudar' so
shkiletom!

     - Ieronim Bosh! - skazal hudozhnik Myasoedov. - Kakaya natura!

     A Pavel Borisovich skazal:

     - Doigralis'! - i s  opaskoj  posmotrel po storonam.  - Ne privedi Bog,
kto uvidit!

     -  A  i  nichego, - p'yano  skazal Myasoedov. -  YA videl  v muzee  kartinu
Rubensa "Genrih Navarrskij i obez'yana".

     - Obez'yana v cherepe? - sprosil SHarovarov.

     - S vinogradom.

     -  Zatknites' s vinogradom!  - zhandarm  pokrasnel.  - Nado  ubrat'  etu
skotinu ottuda!

     Pytayas' sbit'  makaku, on hlestnul  knutom i srazu  otbil  caryu  nos  s
usami.

     Obez'yana pereskochila na koronu.

     Sizov shvatilsya za serdce.

     - Sibir'! Sibir'yu pahnet!

     SHarovarov vynul iz karmana kusok kolotogo sahara i pokazal obez'yane.

     - Kys-kys! Slazij davaj!

     Obez'yana podnyala hvost i stala spuskat'sya.

     ZHandarm zastyl.

     Kogda obez'yana spustilas' i  podbezhala  k  SHarovarovu vzyat'  sahar, tot
shvatil ee za shkirku.

     - A ne budesh' carya sramit'! - i shlepnul ee po zhope.

     Obez'yana zavizzhala iz cherepa.

     - Molchat'! - prikazal Sizov. - Suj, Ivan, za pazuhu ee! Bystro otsyuda!

     Po doroge v traktir Sizov zahotel ponyuhat' tabaku.

     - Daj, Ivan, ponyuhat' tvoego vonyuchego nemeckogo ot nervov.

     SHarovarov polez v karman za tabakerkoj i upustil obez'yanu.

     Obez'yana vyvalilas', rvanula vpered i skrylas' za povorotom.

     - Kak zhe eto ona? - skazal SHarovarov. - Raz - i vse!

     - Nogi by ej otorvat'! - Sizov sunul knut za remen'.

     - Nado vernut'sya v traktir, - predlozhil Myasoedov. - Ona obez'yana uchenaya
i tozhe dolzhna vernut'sya na mesto.




     Pered glupym muzhikom na zabore zhandarm ostanovilsya.

     - Slezaj, debil! Ne polozheno na zabore sidet'!

     Glupyj muzhik plyunul.

     Pavel  Borisovich  vytashchil nosovoj  platok,  obter lico,  zatem  obernul
platkom kulak i razmashisto vdaril muzhiku v grud'.

     Muzhik kryaknul i upal za zabor.

     Sizov podnyalsya na cypochki i s vysoty svoego rosta poglyadel tuda.

     Ryadom prygali SHarovarov i Myasoedov.

     -  Vysshij sort pripechatali,  Pavel  Borisovich! -  krichal  SHarovarov.  -
Ochenno interesno posmotret', chto poluchilos'!

     - I  mne  nichego  ne  vidno!  -  krichal  Myasoedov. - Ochen'  artistichno!
Karayushchaya ruka pravosudiya!

     Za zaborom vysokij zhandarm Sizov uvidel kupca Terent'eva.

     Terent'ev  derzhal  pravuyu  ruku za spinoj i izpodlob'ya glyadel na golovu
zhandarma.

     - Terent'ev, - skazal Pavel Borisovich, - ty chego tut stoish'?

     - Da vot... chelovek, vashe blagorodie, upal...

     -  Peredaj etomu cheloveku, kogda ochuhaetsya, chto ya ego v sleduyushchij raz v
polnuyu silu udaryu.

     - Tak tochno, vashe blagorodie.

     SHarovarov i Myasoedov nakonec-to zalezli na zabor.

     - Ty chto eto za spinoj pryachesh'? - sprosil Sizov u kupca. - Pokazhi ruku.

     - Tam pistolet u nego, - ob'yavil SHarovarov.

     Kupec Terent'ev zasunul pistolet szadi za shtany i pokazal pustuyu ruku.

     - Ne meli erundy, - skazal Sizov SHarovarovu.

     - On ego v karman spryatal, - ne ustupal SHarovarov.

     - Vyvorachivaj karmany, - prikazal zhandarm kupcu.

     Terent'ev vynul portsigar, bumazhnik, chasy na cepochke, persten', zaponki
i vyvernul karmany.

     - |h! - skazal Sizov. - Poshli v traktir obez'yanu zhdat'.

     - Smotrite, Pal Borisovich,  kak on lezhit! -  hudozhnik  Myasoedov pokazal
pal'cem pod zabor. - Uh ty!

     - Vsya harya sinyaya, - dobavil SHarovarov.

     - |to v polsily, - skazal zhandarm.  - A tak ya hosh loshad' zavalyu!.. Mogu
zabor slomat'.

     - Ne mozhet byt'! - voskliknul Myasoedov.

     Sizov vynul platok, obernul ruku i razmashisto vdaril po zaboru.

     Zabor vmeste s SHarovarovym i Myasoedovym ruhnul na glupogo muzhika.

     - Vot eto ya, tomu-podobnoe, ponimayu, - skazal otryahivayas' SHarovarov.

     Hudozhnik pokachal golovoj.

     - Poshli otsyuda, - skazal zhandarm, ozirayas' po storonam.

     Oni stashchili s glupogo muzhika zabor i poshli v traktir.


     Vperedi na lavke v polnom obmoroke lezhala Sof'ya Petrovna Syrnikova.

     - Opyat', podi, obez'yanu vstretila, - dogadalsya SHarovarov.


     Vernuvshis'  v  traktir, oni  zakazali  polushtof  i  seli u  okna  zhdat'
obez'yanu.

     Podoshel sharmanshchik.

     - Vashe blagorodie, dozvol'te  vas  sprosit' obez'yanku vernut', - skazal
on.

     - Ne  volnujsya, otec. My sami  ee zhdem. Sejchas pridet, -  uspokoil  ego
SHarovarov.

     - Pojmaem i otorvem ej nogi! - poobeshchal zhandarm.

     - Po  sekretu tebe, tomu-podobnoe, skazhem,  - dobavil SHarovarov, - tvoya
obliz'yana teper' gosudarstvennyj prestupnik.

     - Molchat'! - kriknul  na nego Sizov.  - Otstavit' razgovory!.. Prohodi,
starik, dal'she, a to upeku!

     Vypili.

     CHerez okno Sizov uvidel, kak ochnulas' Sof'ya Petrovna, vstala s lavki i,
shatayas', poshla k traktiru.

     Sizov, na vsyakij sluchaj, spryatalsya za zanavesku.

     V traktir voshla Syrnikova i prizhalas' k stene.

     -  CHi-la-vek!  -  zastonala   ona.  -  Begi,  golubchik,  v  zhandarmskoe
upravlenie k moemu muzhu polkovniku Syrnikovu! Skazhi, chto ya umirayu! -  I sela
na taburet.

     Sizov sopel za zanaveskoj.

     SHarovarov i Myasoedov zakazali eshche vodki, chtoby ne sidet' prosto tak.

     - Gospoda,  -  obratilas' k  nim Syrnikova,  - ko  mne  segodnya  dvazhdy
yavlyalas' smert'!

     -  YA  vam  tak, barynya,  skazhu, - proiznes SHarovarov, - dvum smertyam ne
byvat', a odnoj, tomu-podobnoe, ne minovat'. CHoknulsya s Myasoedovym i vypil.

     - Vam nado ryumochku kon'yaku vypit', -  posovetoval Myasoedov.  - CHelovek!
Kon'yak dlya damy!

     Polkovnica podnyala prinesennuyu ryumochku, kak  vdrug dver' skripnula i na
poroge poyavilas' obez'yana.

     - SMERTX! -  vskriknula  Sof'ya Petrovna, vyronila ryumku  i upala nazad,
potyanuv na sebya skatert'. Posypalas' posuda.

     Obez'yana, ispugavshis' grohota, vyskochila na ulicu.

     Iz-za zanaveski ostorozhno vyglyanul Sizov.

     - Poshli otsyuda. A to Syrnikov priedet, tut takoe nachnetsya!..

     Zahvativ nachatyj shtof, vyshli na ulicu.

     - Poedemte na loshadi obez'yanu lovit', - predlozhil SHarovarov.

     -  Derzhi, - zhandarm otdal emu  knut.  -  Takoe  delo zavorachivaetsya,  -
pozhalovalsya on, - a ya tut p'yanyj!

     Myasoedov v telege zasnul,  a  prosnulsya  ot shchekotki. Pered nim  iz  pod
meshka shevelilsya hvost. Hudozhnik vsem telom navalilsya na meshok i zakrichal:

     - Pojmal! Pojmal!


     Kogda snimali cherep, obez'yana kusnula  hudozhnika  za  palec. Za  eto ee
vyshvyrnuli.

     Dopili shtof.

     -  Uzhe zabor pochinit'  uspel, - skazal SHarovarov,  pokazyvaya  knutom. -
Davajte,  vashe blagorodie, Terent'eva napuzhaem, - predlozhil on,  hihiknuv. -
CHerep na knut nadenem i pokazhem cherez zabor.

     - CHto zh ty dumaesh' - on tam ves' den' stoit?

     - A i stoit,  vashe blagorodie. Eshche  do togo, kak mne  vas vstretit', on
uzhe tam stoyal.

     CHerep nasadili na knut i pripodnyali nad zaborom.

     Progremel vystrel.

     V cherepe poyavilos' otverstie.

     -  Ogo!  - skazal  Sizov, slomal  kulakom  zabor,  vybil  u  Terent'eva
pistolet, povalil kupca na zemlyu i svyazal remnem.

     Terent'eva pogruzili v telegu i povezli v uchastok.

     - CHerep, gad,  prostrelil, - sokrushalsya zhandarm. - Ob'yasnyaj teper', chto
on ne sam umer!

     -  Vse odno, vashe blagorodie, cherep  sdavat',  -  prosheptal  emu na uho
SHarovarov. - Davajte, tomu-podobnoe, zuby vytashchim.

     - YA tebe vytashchu! - pogrozil Sizov.




     V  uchastke okazalos', chto u kupca Terent'eva fal'shivye usy  i boroda. I
eto ne Terent'ev vovse, a beglyj katorzhnik ubijca Stepka Lysyj.

     Po zolotym koronkam obnaruzhili, chto cherep  - eto i byl kupec Terent'ev,
zarezannyj Stepkoj Lysym vesnoj proshlogo goda i zakopanyj im v sugrob.

     Stepka  Lysyj zarezal kupca,  zabral u nego  bumazhnik, chasy na cepochke,
portsigar,  persten', zaponki, a pro  zuby on  nichego  ne znal, a to by i ih
konechno prisvoil.


Last-modified: Sun, 26 Nov 2000 22:26:35 GMT
Ocenite etot tekst: