Ocenite etot tekst:


---------------------------------------------------------------
     © Copyright Vladimir Belobrov, Oleg Popov
     Email: popole@mail.ru, belobrov@frsd.ru
     WWW: http://www.belobrovpopov.ru/
     Date: 27 Nov 2000
---------------------------------------------------------------

     |pizod pervyj


     Andrej   YAkovlevich   Kolchanov,  byvshij  sovhoznyj  brigadir,  poehal  v
pravlenie
     poluchat' pensiyu.
     On vyvel iz saraya staren'kij rzhavyj velosiped "Ukraina", privyazal, na
     vsyakij sluchaj, k bagazhniku sumku, sel i poehal.
     Pedali  shatalis'  i  Kolchanov  ehal kak  hromoj  hodit.  No  ego eto ne
smushchalo.
     Privychnyj hod.
     Osen' tol'ko nachinalas'. Bylo eshche teplo.

     Urozhaj v etom godu sobrali neplohoj. Zimu perezimuem.
     Andrej YAkovlevich ehal ne ochen' bystro, no i ne medlenno. V uglu rta
     dymilas' papiroska.
     On ubral odnu ruku s rulya i pripodnyal kepku, privetstvuya shagayushchego
     navstrechu Pet'ku Uglova s udochkoj.
     - Nashe pochtenie, - Pet'ka tozhe pripodnyal kepku i ostalsya pozadi.
     Ran'she  Pet'ka rabotal traktoristom, a teper' stal svobodnym p'yanicej i
zhil
     so svoego ogoroda. Vsem takaya zhizn' ne nravilas', a emu nravilas'.
     Vyrastil, prodal, kupil, propil.
     Andrej YAkovlevich nagnul golovu vpered i s®ehal pod gorku. Iz-pod koles,
     kudahtaya, razbezhalis' perepugannye kury babki Very.
     - Zdorovo, staryj perdun! - kriknula babka.  Ona  sidela  vozle doma na
lavke
     i metila svoih kur zelenkoj. - Kuda namylilsya?!
     - Na tancy! - kriknul Andrej YAkovlevich. - Poehali, staraya karga,
     potancuem! Sadis' na ramu!
     - Na tvoyu ramu uzhe otsadilis', - babka Vera zagogotala.
     - |to otkuda tebe znat', dura?!
     - Podrugi govoryat'! A-ha-ha!
     - Otkudova u  tebya podrugi, ved'ma?! S toboj,  prostitutka  bezzubaya, ya
odin
     tol'ko i razgovarivayu, dlya sobstvennogo razvlecheniya!
     Andrej  YAkovlevich  nazhal  na pedali i vyehal  na bugor k  kartofel'nomu
polyu.
     "Na obratnom puti,  -  reshill  on,  - ukradu  kartoshki.  Nasyplyu polnuyu
sumku."
     V pole rabotali soldaty s raspolozhennogo nepodaleku voennogo aerodroma.
     Andrej  YAkovlevich vzdohnul. Glyadya  na sinie pogony, on vspomnil  svoego
syna,
     kotoryj tozhe byl letchikom i razbilsya pri ispytaniyah novogo samoleta
     neskol'ko  let  nazad.  Andrej YAkovlevich vsegda  gordilsya synom, chto on
takoj
     vyros umnyj, ne spilsya, ne ostalsya v derevne, kak razdolbaj, a postupil
v
     letnoe uchilishche, zakonchil s otlichiem, zhenilsya, zavel detej i ispytyval
     pervejshie  v  mire samolety. A vona kak obernulos'...  Luchshe by  spilsya
togda
     uzh... Hotya by zhiv byl... Ne znaesh', gde najdesh', gde poteryaesh'...
     Kolchanov natyanul na lob kepku i ob®ehal yamu s gryaz'yu...
     U Pravleniya tolpilis' muzhiki.
     Andrej YAkovlevich pod®ehal, slez s velosipeda, prislonil ego k stenke.
     Muzhiki s kryl'ca molcha nablyudali.
     - Zdorovo, muzhiki, - Andrej YAkovlevich podoshel.
     - Zdorovo, Kolchan! - pozdorovalis' muzhiki. - Ty kuda, na blya...ki
     sobralsya?
     - A-to kuda zh? Dvuh uzhe po doroge ot®...b, yadrena palka.
     - Aga! - skazal ded Semen Abaturov. - Korovu i sobaku!
     - U tebya, blya, ded, - otvetil Kolchanov, - net fantazii.
     - Vot ya sobak i ne e...u, - ded Semen popleval na okurok.
     - Slyhal novost', - prodolzhal govorit' on, - bubijstvo u nas?
     - Nu?! Kogo zh bubili? - Andrej YAkovlevich vytashchil belomorinu.
     - CHe, neuzh ne slyshal?
     - A otkel'? YA iz domu trentij den' ne vyhozhu!
     - Blyaha-muha, kakoj anahoret!
     - Sam idi na her!
     - |ka ty menya! Ne stanu tebe, dolbanosu, koli tak, nichego rasskazyvat',
     kol tebe v sraku!
     - Ne obizhajsya, staryj hren!
     - A ya na mudakov ne obizhayus'.
     - Sam ty mudak! Skazhi spasibo, chto ty staryj i nemoshchnyj, a to by ya tebe
     kak dvinul sverhu po  tvoej tupoj lysine,  chtob  ty voshel v  kryl'co po
samye
     tvoi starye yajca!.. Govori kogo bubili-to, a to razvel manifest, kak na
     sobranii, e... tvoyu mat'!
     Ded Semen pochesal borodu i plyunul s kryl'ca.
     - Evreev bubili, vot kogo!
     - Nu?! - Kolchanov udivilsya.
     - Po zhope pnu!.. Bubili evreev. I evreya i ego evrejku.
     - Kto zh bubil?!
     - Kto zh skazhet?!


     |tim letom v derevnyu priehali dachniki. Vesnoj oni priezzhali
     prismatrivat'sya. Oni  proznali, chto v Krasnom Bubne est' svobodnye doma
na
     prodazhu.
     Oni  priehali  na staren'kom "Moskviche"  i srazu zastryali  v  gryazi pri
v®ezde
     v derevnyu.
     Slava Bogu, mimo iz sel'po ehal na velosipede Kolchanov.
     Kolchanov s utra muchalsya. Vchera on ezdil na svad'bu v sosednyuyu derevnyu i
     ele  ottuda vernulsya. Sgulyali svad'bu syna ego starogo druga Vasiliya...
S
     utra Andrej YAkovlevich prosnulsya ot togo, chto ego vsego kolotilo. On po
     stenke dobralsya do bochki s vodoj, opustil tuda golovu i napilsya, kak
     sobaka.
     Vysunuv golovu, on posmotrel v mutnoe zerkalo i emu stalo tak obidno za
     svoyu sud'bu. Syn pogib, zhena umerla vskore posle gibeli syna. I ostalsya
     Andrej YAkovlevich odin-odineshenek na vsem belom svete. I nekomu bylo emu
s
     pohmel'ya razogret' zhirnyh shchej so svininoj i podnesti sto gramm.
     Kolchanov  opredelenno  znal,  kto  vinovat  v  takoj  zhizni.  ZHidy. Oni
prolezli
     vsyudu i ne dayut russkomu cheloveku hodu.
     Kogda-to Andrej YAkovlevich otpravil zhalobu v Politbyuro CK KPSS na zhidov.
     Emu ne otvetili. I Kolchanov ponyal, chto i tam uzhe okopalis' nosastye.
     Andrej YAkovlevich vyshel, shatayas', na kryl'co. Lil dozhd' i ot etogo
     Kolchanovu stalo eshche poganej.
     On vykatil iz senej velosiped i poehal v sel'po za butylkoj. Deneg ne
     bylo. No byla slabaya nadezhda, chto prodavshchica Tamarka otpustit v dolg do
     pensii.
     Sel'po okazalos' zakryto.
     -  ZHidy  postaralis' i  zdes', mat' ih  v  bok!  - vyrugalsya Kolchanov i
poehal
     nazad.
     On ehal i dumal, gde by eshche mozhno popravit'sya, no variantov bylo malo -
     vremena trudnye.
     I tut Andrej YAkovlevich  uvidel  gorodskuyu mashinu,  zastryavshuyu  v gryazi.
Vokrug
     mashiny  suetilas'  , po-vidimomu, evrejskaya  para.  Muzhik tolkal mashinu
szadi,
     a ego baba derzhala nad nim zontik.
     U  nego byl  nos,  kotoryj  nazyvayut  v derevne  rulem, gluboko sidyashchie
temnye
     glaza, borodka, kak u Kalinina, chernye s prosed'yu volosy torchali iz-pod
     krasnoj bejsbolki s  portretom bul'doga. Odet byl v amerikanskie dzhinsy
i
     kletchatuyu flanelevuyu rubahu.
     ZHenshchina  byla  pomel'che. I  nos u nee  byl pomel'che,  i rostom ona byla
ponizhe.
     I hudaya, kak shkiletina. A odeta byla v plashch i beretku s hvostikom.
     Andrej   YAkovlevich  pritormozil   i  slez   s   velosipeda.   On  srazu
pochuvstvoval,
     chto butylka, kotoruyu on iskal vse utro, sama edet k nemu v ruki.
     - Zdraste, - skazal on, pripodnimaya dermatinovuyu kepku.
     Muzhik perestal tolkat' mashinu.
     - Zdravstvujte... Vot, zastryali nemnogo... - skazal evrej.
     Andrej YAkovlevich prislonil velosiped k derevu, oboshel mashinu vokrug i
     usmehnulsya.
     - Ni hera sebe!.. Nemnogo - on govorit!.. Nu, koli nemnogo, to ya togda
     poshel,  - pri etom Kolchanov stoyal na meste  i nikuda ne uhodil. - A  vy
tuta
     kolupajtes' do vechera...
     Muzhik ponyal namek i skazal:
     - Vy, navernoe, zdeshnij?
     Kolchanov kivnul:
     - Nu! A ty chto dumal, chto ya avstrijskij boringen? - on usmehnulsya. -
     Sovershayu  krugosvetnoe  puteshestvie  na  lisopede  sranom s  kunguru  v
karmane!
     Gorodskoj, oceniv shutku, zasmeyalsya.
     - Net, ya tak ne dumal. YA dumayu, chto vy mestnyj i mozhete nam pomoch'...
     - Dyk eto, - Kolchanov poskreb nebrityj podborodok, - pomoch' ya, konechno,
     mogu dobrym lyudyam... YA tut, pochitaj, vsyu zhizn' zhivu... Menya tut kazhnaya
     sobaka znaet... Znaet i uvazhaet... Potomu chto ya tut ne poslednij, tomu-
     podobnoe,  chelovek... - On postuchal po kapotu. - Mozhno pomoch'...  Zvat'
menya
     Andrej YAkovlevich... Kogo hochesh' sprosi - kto takoj Kolchanov, vse tebe
     skazhut...
     - Degengard Georgij Adamovich... - predstavilsya muzhik.
     "Aga!" - podumal Kolchanov.
     A eto moya supruga Raisa Pavlovna, - ego zhena kivnula golovoj.
     "Aga!" - eshche raz podumal Kolchanov.
     - Andrej YAkovlevich ya... Kolchanov, - on protyanul ruku. - ZHal' vypit' ne
     vzyal... za znakomstvo.
     - Tak u nas est', - moskvich otkryl bagazhnik i Kolchanov uvidel tam
     pol-yashchika beloj.
     On dazhe zazhmurilsya. "Odnoj butylkoj oni ot menya hren otdelayutsya!"
     Moskvich vytashchil butylku i dva plastmassovyh stakanchika:
     - Tol'ko, ya za rulem, - skazal evrej. - Vypejte s Raisoj.
     - Nu i chto, - Kolchanov usmehnulsya, - YA tozhe za rulem, - on pokazal na
     velosiped.
     Muzhik zasmeyalsya:
     -  Mne ochen'  priyatno,  chto v derevne  sohranilis' nositeli  prirodnogo
yumora,
     - on otkryl butylku i nalil snachala Kolchanovu, a potom zhene.
     - Mne chut'-chut', - ostanovila ego ruku Raisa Pavlovna.
     - Nu, za znakomstvo i chtob ne poslednyaya, - Kolchanov vypil, vytashchil iz
     karmana yabloko, ponyuhal i protyanul zhene evreya. - Zakusi!
     -  Spasibo,  - zhenshchina  vzyala  yabloko,  no est' ne  stala,  a  tihon'ko
zasunula
     ego kuda-to v rukav.
     Kolchanov eto  zametil:  "Brezguet kurva".  Vodka  uzhe  podejstvovala  i
Andreyu
     YAkovlevichu pohoroshelo.
     - Kakimi sud'bami v nashih mestah? - sprosil on.
     - Da vot... Hotim u vas v derevne domik prikupit'... Potyanulo s godami,
     znaete li, k prirode...
     - |to horosho... - Kolchanov posmotrel na butylku i podumal: "I chego eto
     tyanet zhidov k nashej prirode?". - Znachit, reshili u nas, tak skazat',
     obosnovat'sya...
     - My  slyshali, - vysunulas' vpered  evrejka, - chto u  vas  tut nedorogo
mozhno
     domik kupit'...
     - Mozhet i nedorogo mozhno, - neopredelenno otvetil Kolchanov. - Smotrya u
     kogo pokupat'... Ty nalil by, hozyain, eshche po stopke, chtob ya podumal...
     Evrej nalil.
     - Mne bol'she ne nado, - ego evrejka prikryla stopku ladon'yu.
     - Horoshaya vodka, - pohvalil Kolchanov. - Gde brali?
     - V Moskve.
     -  A... V  Moskve  produkty  horoshie...  A  lyudi -  govno... YA  vas-to,
konechno,
     ne imeyu v vidu... Vy-to, ya vizhu, lyudi horoshie... A tak... skol'ko ya v
     Moskvu ezzhu - govno tam lyudi zhivut...
     Degengard vzdohnul:
     - Pochemu-to skladyvaetsya takoe mnenie u lyudej v regionah...
     - Konechno, - Kolchanov prishchurilsya i, ne vynimaya pachki, dostal iz karmana
     belomorinu.  - Kakoe  uzh  tut  mnenie mozhet  byt', koli  lyudi  govno...
Zazhralis'
     tam... vsego do hera... vot i govno iz moskvichej povylazilo... Ty ne
     obizhajsya, Adamych... Ty, ya vizhu, iz drugih... - Kolchanov eshche raz oboshel
     mashinu. - Kak zasela-to! - On prisel na kortochki. - Bez traktora ne
     obojtis'... Nu, povezlo vam, moskvichi, chto na menya narvalis'! A to b
     sideli do vechera v gryazi... YA,  koroche,  poedu za traktorom... K  moemu
drugu
     Mishke Konovalovu... On  mne  traktor, konechno, dast... No  ya emu za eto
budu
     dolzhen... - Kolchanov pomyalsya, - butylku... U Mishki takie rascenki...
     - Net problem, - evrej otkryl bagazhnik, vytashchil butylku i protyanul
     Kolchanovu.
     - Vy-to ponimaete, - Andrej  YAkovlevich zasunul butylku  v karman, - ya zh
ne
     sebe...  YA-to s vas nichego b ne  vzyal... YA  vsyu zhizn' prozhil  - ni hera
nichego
     ne nazhil... Potomu chto beskorystnyj ya chelovek, ni s kogo za vsyu zhizn'
     nichego lishnego ne bral... Vot i zhivu v govne... Nalej, Adamych, eshche na
     pososhok, chtob mne bystree pedali krutit'.


     Mishka Konovalov, slava Bogu, byl doma. On p'yanyj spal na kryl'ce. V eto
     den' Mishka pomogal sosedyam vykapyvat' kartoshku i ego otblagodarili.
     Traktor stoyal ryadom s domom.
     Kolchanov obradovalsya - mozhno bylo vzyat' traktor nezametno i ne delit'sya
s
     Mishkoj.
     Kolchanov  spryatal  velosiped  v  kustah,  oglyadelsya  i spryatal  tam  zhe
butylku,
     zaryl ee v list'ya. Sel na traktor i pognal vytaskivat' evreev.
     Nosatye sideli v mashine i pili chto-to iz termosa.
     - A vot i ya, - kriknul Andrej YAkovlevich, vyprygivaya iz traktora. -
     Kolchanov ne podvedet! Skazal - sdelal!
     - Hotite kofe? - predlozhila evrejka.
     - Ne-e, - Kolchanov zamahal rukami. - U menya ot nego serdce eto...
     barahlit... Nichego pit' ne budem, poka ne vytashchim!
     On zacepil trosom "Moskvicha" i vytyanul iz gryazi na suhoe mesto.
     - Spasibo gr-r-romadnoe! - Georgij Adamovich prilozhil k grudi ruki. - Ne
     znaem, chto by my bez vas i delali!
     - Da hulish... - Andrej YAkovlevich vyter rukavom lob. - Nu vot.. odni
     rabotayut, a drugie nagrady poluchayut, sidya doma... Mishka, von, tol'ko
     razreshil  traktor  vzyat'  i   butylka  uzhe  ego.  Za  chto?!  Traktor  -
obshchestvennyj,
     goryuchee - tozhe! A ya, blya, tuda na lisapede... tam ugovarivaj ego...
     Kstati, ne hotel za butylku davat', zhid! Grit - goni dve! Ele ulomal...
-
     Andrej YAkovlevich vzdohnul. - A ya - tuda na lisapede... obratno na
     traktore... Teper' obratno traktor vezi, ottuda opyat' na  lisapede... a
mne
     ne po doroge ni hrena... I po delam ya upozdal! Nu chto ty budesh' delat',
-
     Kolchanov sdelal pauzu.
     Evrej namek ponyal i vytashchil iz bagazhnika eshche odnu butylku.
     - |to vam.
     - |to chto?.. Da chto ty, Adamych! YA zh ne k etomu govoril-to! - Andrej
     YAkovlevich vzyal butylku i potryas eyu pered evreem. - YA zh ne hanyga kakoj!
YA
     zh za spravedlivost'! Spravedlivosti, govoryu, netu! Vot ya pro chto!.. No,
     koli ty ot dushi, voz'mu, chtob ne obidet' horoshego cheloveka, potomu  chto
iz
     Moskvy v osnovnom raznoe govno priezzhaet, vam ne cheta.
     On zasunul butylku  v  karman i uzhe hotel bylo otpravit'sya,  no evrejka
Raisa
     vdrug sprosila:
     - Andrej YAkovlevich, tak vy ne znaete, kto u vas v derevne doma prodaet?
     Kolchanov ostanovilsya, i v ego golove sozrel molnienosnyj plan. Posle
     gibeli syna, ostalsya pustoj dom, v kotorom syn otdyhal letom  s sem'ej.
V
     dome uzhe neskol'ko let nikto ne zhil. A prismatrivat' za domom Andreyu
     YAkovlevichu bylo nedosug. Dom potihon'ku prihodil v negodnost'. Tekla
     krysha. Truba chastichno obvalilas'. Tresnula potolochnaya balka. Da i
     derevenskie  arharovcy  postaralis'  -  porastyrili, chto  mogli. CHestno
govorya,
     Andrej YAkovlevich  i sam v tochnosti  ne  znal, v kakom sostoyanii  teper'
dom,
     potomu chto zabyl, kogda v nem byl poslednij raz. Horosho by prodat' ego
     evreeyam. A esli ne kupyat, to, po krajnosti, raskrutit' ih na ugoshchenie.
     Vodki u nih ostavalos' eshche mnogo. So vseh storon rasklad udachnyj. A
     prodat' evreyam razvalyuhu - delo bogougodnoe... A esli prodat' ne
     poluchitsya, on  vodochki-to  ih  pop'et,  a  potom  i  skazhet im -  Evrei
vonyuchie,
     katites' otsyuda k ebene materi! Dom  ya vam ne prodam! Ne stanu ya pamyat'
o
     syne oskvernyat' vashimi zhidovskimi den'gami! Vy, blya...', evrei, Hrista
     raspyali i za eto vam - HER!
     - Kak ne znayu? Konechno znayu! YA i prodayu, - skazal Kolchanov.
     - Pravda?!
     -  Nu, ep!  Kolchanov  zhizn' prozhil  - nikomu  ne  sovral! Prodayu ya dom,
konechno.
     Pervosortnyj  dom...   pyatistenok.   Pechka,  chulan,  veranda,   hozdvor
ogromnyj.
     Sad fruktovyj ne v rot, izvinite, kakoj! Tol'ko malen'ko zapushchennyj. No
     eto  popravimo.  Sornyakov  povydergat'  i  morkovi  posadit'...  Pogreb
glubokij.
     Zimoj kartoshku budete skladat' - her chego zamerzaet v takom pogrebe!
     Sverhu lyuka ya shinel' vsegda kladu dlya tepla.
     - Vas nam, - skazala Raisa, - navernoe, Bog poslal.
     - A to kto zh eshche? - soglasilsya Kolchanov. - Konechno...
     Poehali smotret' dom. Vperedi na traktore ehal Kolchanov. Za nim - evrei
na
     svoej mashine.
     Kolchanov  prigotovilsya  k  poedinku.  No  evreyam,   na  udivlenie,  dom
ponravilsya.
     Togda Andrej YAkovlevich zalomil nemyslimuyu, po ego ponyatiyam, cenu. On
     dumal, chto  evrei nachnut torgovat'sya i on  im ustupit v polovinu.  No i
tut
     evrei nepriyatno ego udivili, soglasivshis' s cenoj bez zvuka. Za eto
     Kolchanov stal ih uvazhat' eshche men'she i predlozhil im vdobavok kupit'
     vtridoroga ostavshiesya v sarae drova, kotorye vse, veroyatno, uzhe sgnili.
     Evrei i tut soglasilis'. Malo togo, oni zahoteli oformit' kuplyu pryamo
     sejchas, chtoby lishnij raz ne ezdit'.
     Poehali  v  pravlenie.  Tam  Andrej  YAkovlevich   nemnogo  povolnovalsya.
Buhgaltera
     ne  okazalos'  na meste i  Kolchanov boyalsya,  chto sdelka sorvetsya  iz-za
erundy.
     No k schast'yu, vse oboshlos'. Uzhe cherez paru chasov kakie nuzhno dokumenty
     podpisali. Andrej YAkovlevich pereschital den'gi za dom.
     V etot vecher Kolchanov obmyval s evreyami prodannyj dom, a utrom evrei
     ukatili v Moskvu za veshchami.
     Kolchanov zapil i ne prosyhal, poka ne konchilis' evrejskie den'gi.
     Kolchanov ochen' obidelsya na evreev, kogda protrezvel.
     Pravil'no govoryat, - podumal Andrej YAkovlevich, - chto evrejskie den'gi
     schast'ya ne prinosyat. Prodal synov dom za tridcat' serebrennikov bat'ka
     Iuda!
     Poetomu,  kogda  evrei priehali zhit',  Kolchanov  prinyal  ih holodno. Uzh
ochen'
     emu bylo obidno za sebya i za russkih voobshche.


     Priehav, mosvkichi stali obustraivat'sya osnovatel'no. Pervym delom
     vystroili  vokrug  hozdvora  gluhoj  vysokij  zabor. S derevenskimi  zhe
obshchalis'
     vezhlivo, no v dom ne priglashali. A esli kto prihodil po kakomu delu (a
     dela v derevne izvestnye - deneg na buhlo  zanyat' ili buhla poprosit'),
to
     razgovarivali s kryl'ca.
     |to derevenskim ne nravilos'. Vo-pervyh, im bylo lyubopytno - chem eti
     gorodskie tam  zanimayutsya,  vo-vtoryh, obidno,  chto evrei  v ih derevne
zaveli
     svoi poryadki. Vse  zhdali, kogda zhe dachniki nakonec poedut za chem-nibud'
v
     gorod, chtoby  v ih otsutstvie mozhno bylo zalezt'  i  posmotret' vnutri.
No,
     kak nazlo, oni ne uezzhali.
     V  derevne pogovarivali, chto  oni kupili  dom dlya togo,  chtoby pit' tam
krov'
     hristianskih  mladencev,  kotoryh  oni privozyat iz Moskvy  v bagazhnike.
|tot
     vyvod byl sdelan potomu, chto v derevne mladency poka ne propadali. Liza
     Galoshina, kotoraya dolgo prozhila v Moskve, rabotaya sanitarkoj,
     rasskazyvala,  kak  eto sejchas delaetsya.  Evrei  berut  detej-sirot  iz
detdoma,
     oformlyayut ih za granicu,  kak  budto ih  berut  bezdetnye inostrancy, a
sami
     detej uvozyat v gluhie mesta i tam p'yut ih krov', a vnutrennie organy
     prodayut  na  Blizhnij  Vostok  sultanam raznym  iz  Mahrejna,  chtob  eti
chernozhopye
     sultany menyali svoyu staruyu zasrannuyu pechenku na novuyu nezasrannuyu...
     Vremenami, iz truby doma shel kakoj-to uzh ochen' chernyj dym. Ob etom v
     derevne slozhilos' mnenie, chto evrei szhigayut trupy mladencev, iz kotoryh
     oni vysosali krov'.
     Pet'ka Uglov predlozhil zalezt' na kryshu i vzyat' proby dyma iz truby dlya
     ekspertizy,  chtoby otvezti  ih kuda sleduet i  proverit'.  No nikto  ne
znal,
     kak eto  sdelat'  - vo-pervyh, na kryshu zalezt',  vo-vtoryh kuda  vezti
potom
     proby?
     A ded Semen rasskazyval u pravleniya, stucha sebya kulakami v grud', budto
     noch'yu, prohodya mimo evrejskoj sinagogi, on videl na zabore neskol'ko
     chertej s bol'shimi evrejskimi  nosami. Ded  Semen zaklyuchil, chto evrei  i
est'
     cherti iz  Moskvy, kotorye razvalili  kolhozy  i  doveli  vsyu  Rossiyu, a
teper'
     dobralis' do ih mest, chtoby nafuyarit' i tut.
     Kolchanova shpynyali za to, chto on prodal dom evreyam, ot kotoryh teper'
     stradaet vsya derevnya.  A Andrej YAkovlevich  tol'ko ogryzalsya -  on i sam
byl
     nedovolen.
     Nakonec  poreshili  na  sobranii  za  klubom  poslat'  k   evreyam  Mishku
Konovalova,
     kak samogo  zdorovogo  v derevne, chtoby on zayavil  im ul'timatum - libo
pust'
     evrei vedut sebya kak polozheno, libo pust' umatyvayut otsyudova k svin'yam
     sobach'im v Izrail'.
     S Konovalovym otpravilis' neskol'ko chelovek. Po doroge Mishka razmahival
     palkoj i krichal, chto nauchit evreev uvazhat', blya, russkij narod.
     Podoshli k domu. Iz truby shel chernyj dym. Vse spryatalis' nepodaleku v
     kustah, a Mishka perekrestilsya, reshitel'no postuchal palkoj po vorotam i
     kriknul:
     - Otkryvaj!
     Vorota otkrylis'. Mishka proshel vnutr'.
     Vse pritihli.
     Mishki  ne bylo  polchasa. CHerez polchasa on  vyshel  p'yanyj v dyminu i bez
palki.
     Na  voprosy muzhikov, Mishka nichego ne  otvechal,  potomu  chto govorit' ne
mog.
     Na  sleduyushchij den' on nichego ne  pomnil. Pomnil tol'ko,  kak  evrei emu
nalili
     i on vypil. A dal'she - nichego.
     Derevenskie v ocherednoj raz osudili zverinoe nutro sionizmov, za to chto
     oni spaivayut russkij narod.
     Za eto im na zabore narisovali cherep-kosti i napisali vnizu:
     "H... i P..."
     I vot evreev ubili.


     Mishka Konovalov, proezzhaya utrom na traktore mimo ih doma, uvidel, chto
     vorota  otkryty  nastezh'.  On  ostanovilsya  i poshel  posmotret'.  Mishka
zaglyanul
     ostorozhno vo dvor. Vo dvore nikogo ne bylo. On proshel vnutr'.
     V dome Mishka nashel trupy zastrelennyh moskvichej, kuchu kakih-to probirok
i
     menzurok,  kakie-to  podozritel'nye   himikaty  i   starinnuyu  knigu  s
evrejskimi
     bukvami. Na polu valyalis' razorvannye myatye den'gi.
     Konovalov pobezhal za muzhikami.
     Vyzvali  miliciyu  iz rajcentra.  Priehalo  dvoe  -  serzhant  i kapitan.
Kapitan
     osmotrel trupy i prishel k takomu predvaritel'nomu vyvodu: Evrei
     zastreleny. Ih kto-to zastrelil.
     Trupy pogruzili v voronok i uvezli. A evrejskij dom zakolotili i
     opechatali.
     A  potom  iz Morshanska  priehal  syn Bor'ki  Sarapaeva  Van'ka, kotoryj
rabotal
     tam milicionerom, i rasskazal, chto trupy evreev iz morga ischezli vmeste
s
     morgovskim sanitarom Semenom Kuzovom. Vedetsya sledstvie.
     Pohozhe bylo, chto ubijcy zametali sledy. Mneniya na etot schet slozhilis'
     raznye. Odni govorili, chto evrei poslali kakomu-to sultanu isporchennye
     organy i za eto sultan podoslal k nim ubijcu mudzhaheda iz Afganistana.
     Drugie govorili, chto oni ne  podelili den'gi s moskovskimi chinovnikami,
s
     pomoshch'yu  kotoryh  zabirali  detej  iz  detskih domov. A Semen  Abaturov
skazal,
     chto eto chistaya metafizika, no ne ob®yasnil, chto on imeet vvidu.


     Pet'ka Uglov sobralsya noch'yu na rybalku.
     Eshche s vechera on prikormil karasej otrubyami i nadeyalsya na horoshij klev.
     Pet'ka vytashchil iz-za pechki chetvert' samogona, nalil stakan mutnoj zhizhi,
     vypil, zazheval ogurcom, postavil butyl' na mesto, nadel sapogi, vzyal
     udochku,  vedro,  banku  s  oparyshami,  i  poshel  k  dveri.  No  u dveri
ostanovilsya
     i vernulsya nazad, nalit' eshche.
     On  polozhil  na  pol udochku,  postavil  vedro,  kinul v  nego  banku  s
oparyshami,
     vytashchil iz-za pechki chetvert', nalil stakan, vypil, zazheval ogurcom,
     postavil butyl' na mesto, podnyal s pola udochku, podcepil vedro  i poshel
k
     dveri. V vedre  gremela  o stenki banka  s oparyshami. Vzyavshis' za ruchku
dveri
     Pet'ka zamer, a potom povernulsya na kablukah i poshel obratno.
     On postavil  vedro pod stol, a  udochku  prislonil k stolu, dostal iz-za
pechki
     chetvert', nalil  stakan,  vypil,  ponyuhal  ogurec,  postavil butylku na
mesto,
     vzyal  udochku i  poshel k dveri.  No  ryadom s  dver'yu  ponyal, chto v  ruke
chego-to
     ne hvataet. Ne hvatalo vedra, kotoroe on ostavil pod stolom. Pet'ka v
     tretij raz povernulsya k dveri spinoj i poshel k stolu.
     On postavil udochku,  nagnulsya, vydvinul iz-pod stola  vedro  na  vidnoe
mesto,
     dostal chetvert', nalil stakan, vypil, postavil chetvert' na mesto, vzyal
     vedro i zakinul na plecho udochku.
     Ot  rezkogo  dvizheniya  kryuchok  otcepilsya  ot  udilishcha  i  zacepilsya  za
telogrejku,
     kotoraya lezhala na stule. Pet'ka poshel k dveri, no chto-to uderzhivalo ego
u
     stola i ne davalo idti na rybalku. Uglov napryag spinu i, upirayas'
     posil'nee pyatkami v pol, vse-taki poshel vpered, potomu chto ne privyk,
     kogda ego chto-to uderzhivaet i ne daet sdelat' togo,  chto on zadumal. On
-
     vol'naya  ptica,  sam sebe golova, kormitsya so svoego ogoroda i nE  hera
ego
     zaderzhivat'!
     CHto-to  za ego  spinoj ne vyderzhalo pet'kinogo napora  i  potashchilos' za
nim.
     No idti bylo nelegko.
     - Ot®e...is', govno! - skazal Pet'ka nevidimoj sile.
     No eto ne pomoglo.
     Pet'ka napryagsya  eshche bol'she  i rvanulsya  so vsej  sily. Leska lopnula i
Pet'ka
     poletel  v dver'.  Ego  snachalo stuknulo  lbom,  a potom vedrom.  Vedro
smyalos',
     stalo nemnogo uglovatym.
     Pet'ka nahmurilsya, poter lob. On oglyanulsya na udochku i uvidel svobodno
     boltayushchuyusya  lesku  bez  kryuchka. Bez kryuchka  na  rybalke  nE hera  bylo
delat'.
     Pet'ka vernulsya k stolu, vytashchil chetvert',  nalil sebe i vypil. I polez
na
     pechku, gde  u  nego hranilis'  rybolovnye kryuchki.  On  bez truda  nashel
nuzhnyj
     kryuchok i prygnul vniz. I popal dvumya nogami v vedro, splyushchiv banku s
     oparyshami. Poteryal  ravnovesie  i zavalilsya na udochku, sbiv eshche po puti
so
     stola butylku.
     Butylku Pet'ka spas, pojmav ee vverh gorlyshkom, lezha na spine. A udochka
     slomalas' popolam.
     Ne vynimaya nogi iz vedra, Pet'ka dopil butylku i otklyuchilsya.
     CHerez den' Pet'ka rasskazyval, chto nechistaya sila zabralas' k nemu v dom
i
     tam  ustroila  bardak,  a  ego,  Pet'ku, ne puskala na rybalku,  krepko
shvativ
     volosatymi lapami za  vorotnik.  No on razvernulsya i  dal ej v pyatak. A
posle
     etogo nachalas'  u nih  bitva i  Sila  slomala  Pet'ke udochku,  oborvala
kryuchok i
     zasunula Pet'ku nogami v vedro.
     Derevenskie smeknuli, chto eto pomershie evrei prodolzhayut bezobrazit' v
     derevne posle smerti.


     CHerez den'  Pet'ka  Uglov snova  poshel na prud, prikarmlivat' rybu  dlya
nochnoj
     rybalki.
     Na beregu sidel ded Semen. Vernee skazat', lezhal pod vetkami ivy. Emu
     kto-to zabotlivo podlozhil pod golovu poleno.
     Pet'ka nagnulsya. Ot deda za verstu razilo sivuhoj. No Uglov etogo ne
     pochuvstvoval, potomu, chto privyk k etomu zapahu s detstva. On tol'ko
     podumal, chto lyudi v ih derevne zhivut dobrye i otzyvchivye,  chto v gorode
her
     by kto p'yanomu  cheloveku  podlozhil  pod golovu poleno. Pet'ka vspomnil,
kak
     mnogo let nazad, on poehal v Moskvu, posmotret' Olimpiadu-80 i chto iz
     etogo poluchilos'...
     V  poezde  Pet'ka  poznakomilsya  s  devushkoj   Tanej.   Ona  emu  ochen'
ponravilas'.
     Tanya  uchilas'  v  Moskve v  medicinskom institute,  a  sejchas  ehala na
praktiku.
     Pet'ka navral, chto on sportsmen - prygun s shestom i edet v Moskvu
     uchastvovat' v Olimpiade.
     - A gde vash shest? - sprosila Tanya.
     -  |h,  Tanya,  - Pet'ka namorshchilsya, - shest  ya pokazhu tebe v  Moskve. On
takoj
     dlinnyj, chto v poezd ego ne zatyanesh'.
     V vagone-restorane, kuda Pet'ka priglasil Tanyu otmetit' znakomstvo, on
     perepilsya i  raspoyasalsya. On shvatil stul i,  pol'zuyas'  im kak shestom,
stal
     pereprygivat'  cherez  stoly,  popadaya  botinkami po  golovam  muzhchin  i
kolenkam
     zhenshchin. Pet'ka perebil vsyu posudu i hotel vybrosit' v okoshko odnogo
     moskvicha v  ochkah,  kotoryj  sdelal  Pet'ke  zamechanie. V  konce koncov
Uglova
     snyali s poezda v Ryazani i posadili na pyatnadcat' sutok. K tomu vremeni,
     kogda Pet'ku osvobodili, Olimpiada zakonchilas' i konchilis' den'gi. V
     Moskvu bylo  ehat' ne zachem i ne na chto.  K  tomu zhe,  Uglov uznal, chto
poka
     on sidel, umer Vladimir Semenovich Vysockij. A Pet'ka Uglov iz-za etih
     shtopanyh moskovskih ochkarikov ne smog podstavit' Vysockomu svoe plecho,
     chtoby podderzhat' ego v trudnyj chas.
     So vremenem u Pet'ki slozhilsya v golove skladnyj rasskaz o teh sobytiyah,
i
     Pet'ka delilsya im s temi, kogo uvazhal.
     Vypiv stakan i pomorshchivshis', Pet'ka nachinal rasskazyvat':
     - Proslyshal ya ot moego koresha armejskogo, kotoryj v Moskve zhivet, chto
     tyazhelyj  vydalsya  god  u  Vladimira  Semenovicha.  So  vseh  storon,   -
rasskazyval
     Vysockij moemu armejskomu koreshu, - oblozhili menya, koroche, temnye sily.
Ne
     dayut mne gady normal'no zhit' i rabotat', sochinyat' pesni dlya vsej strany
i
     radovat' naselenie novymi rabotami v  kino. - Davyat menya, kak  budto...
eto
     samoe...  pressom, ne  puskayut za granicu  k  zhene, za  to,  chto  ya  ne
poboyalsya
     rasskazat' narodu pravdu. Sazhayut menya v kutuzku menty, pochitaj, kazhduyu
     nedelyu, chtoby ya podorval okonchatel'no v tyur'me zdorov'e. I za chto zhe
     sazhayut, ved',  suki?!...Vyp'esh'  na SVOI s muzhikami  i idesh' na  ulice,
dazhe
     ne  shataesh'sya.  A  oni  naletyat  srazu,  zavernut  ruki za  spinu,  kak
nemeckomu
     fashistu! Kak budto ya ne Vladimir Vysockij, a hanyga kakoj-to
     arhangel'skij! A kak zhe mne  ne vypit'-to s muzhikami, kogda menya sovsem
v
     kino ne pushchayut snimat'sya! ...SHukshin Vasya  hotel  kino  snimat'  "Kto zhe
ubil
     Esenina?". Pravdivoe kino, kak evrei ubili Esenina, russkogo poeta. A
     SHukshin ih na chistuyu vodu!.. Menya pozval na glavnuyu rol' druga Esenina -
     chekista. A evrei raznyuhali pro eti tvorcheskie plany i SHukshina tozhe
     ugandoshili neschastnym sluchaem.  I  net teper', stalo byt', ni  kino, ni
druga
     moego lyubimogo - Vasiliya Makarovicha! - Skazal eto Vysockij i sleza ego
     proshibla  chisto  muzhskaya.  - I  ko mne  -  govorit - podbiraetsya teper'
vsyakaya
     nechist'! ZHit' mne ostalos' schitannye dni, ezhli ne najdu ya, znachit,
     podderzhki v narode!.. A koresh moj Vysockomu i govorit: Pogodi, Semenych,
     rano  tebya  eshche  horonit'.  Pesni tvoi nuzhny  i  kinoroli,  v tom chisle
ZHiglov,
     chtoby  lyudyam russkim,  stalo byt',  glaza  otkryvat'!  A est'  u menya v
derevne
     Krasnyj Buben luchshij drug Pet'ka Uglov, sluzhili s  nim vmeste, eli kashu
iz
     odnogo  kotelka.  Ohranyali  s  nim granicy nashej Rodiny, chtoby ni  odna
gadina
     k nam ne prolezla cherez kolyuchku! YA, govorit, za Pet'ku ruchayus' golovoj,
     potomu chto, govorit, znayu ego, kak sebya i uveren v ego tverdoj, znachit,
     ruke i vernom golubom glaze (glaza, vish' ty - u menya golubye). Deskat',
     strelyaet etot  Pet'ka s oboih ruk vslepuyu, begaet bystree tvoej sobaki,
a
     uzh  pri samooborone  vyrvet  komu  hosh' nogi  i vmesto  ruk  vstavit ih
obratno
     kverh  nogami. My  moego  druga  Pet'ku v  stolicu  vyzovem, dadim  emu
zadanie
     LICHNO  otvechat'  pered  narodom i  partiej za narodnogo pevca i  dnem i
noch'yu,
     byt', znachit, ryadom, kak San'chapansa! I on tebe kakuyu hochesh' narodnuyu
     podderzhku okazhet i otmudohaet - na kogo tol'ko pokazhesh', kotorye, suki,
     tebe zhit'ya ne dayut! Rabotaj, deskat', posle etogo, dorogoj nash tovarishch
     Vysockij, sochinyaj spokojno pobol'she pesen, poj  ih gde tol'ko pozhelaesh'
i
     snimajsya  v kakih  dushe  ugodno fil'mah. Tyly  i  flangi- eperesete!- u
tebya...
     stalo byt'... budut NE ZNAMO KAK NADEZHNO prikryty. Tol'ko svistnesh' - a
     Pet'ka uzhe komu nado nos svorachivaet na storonu. Rabotaj, mol, Volodya,
     odnim parazitom men'she... Vysockij kak eto uslyshal - poveselel - Vot
     spasibo,  -  govorit, - teper' ya spokoen  i  napishu novuyu pesnyu pro to,
kakie,
     blya, zamechatel'nye lyudi u nas po derevnyam. I napisal takuyu pesnyu:

     V derevne Krasnyj Buben
     Rabotal Pet'ka Uglov
     Prishel on, bugi-vugi
     Na tancy bez shtanov

     SHutochnaya takaya pesnya, no po-dobromu, ne kak pro eto samoe - vypili,
     koroche, zhidy vsyu  vodu i  poshlo-poehalo... Koroche, proznali komu  nado,
chto
     edu  ya okazyvat'  podderzhku  Vysockomu, i  podoslali  v  poezd moskvicha
odnogo
     ochkastogo,  chtoby   on  menya  spravociroval  na  zlostnoe  huliganstvo,
pizdyulin,
     to est', chtoby ya emu  naveshal ot dushi. Nu ya-to, ne durak, bashka  varit,
zhdal
     po doroge zasadu i  reshil terpet' do poslednego. Govorit  mne ochkastyj:
Huli
     ty, derevnya, stakany so stolov skidyvaesh'? A ya i ne ego stakany vovse
     skidyvayu. Prosto stakany baby odnoj s kotoroj poznakomilsya. Postoronnie
     stakany,  ne  imeyushchie k  nemu  nikakogo otnosheniya.  No  molchu,  skriplyu
zubami.
     Govoryu emu kul'turno: Ne tvoi stakany, ne lez'... Ruki polozhil odnu na
     druguyu, kak v shkole, i sizhu smotryu v okoshko na lampochki. Opyat' on mne:
     Huli ty, derevnya, materish'sya na ves' vagon-restoran?.. A gde, - ya ego
     spashivayu, - russkomu cheloveku eshche pomaterit'sya, kol' ne  v restorane?..
I
     otodvinul ego legon'ko v storonu, chtoby on mne vid iz okna ne zakryval
     svoej gnusnoj mordoj. A etot student hvataet menya za shivorot, plyuet mne
na
     sheyu i krichit: YA ne pozvolyu! YA ne pozvolyu!.. Tut ya ne vyderzhal. Nervy u
     menya byli natyanuty do predela i sorvalsya ya. |to  zh  nado - Petru Uglovu
za
     shivorot  plevat'! Vzyal  ya etogo pravokatora  fueva, vytashchil  za nogi  v
tambur
     i hotel s poezda spustit' pod otkos, kak fashistskij eshelon partizany
     spuskali, da ne uspel. Naleteli szadi iz zasady, povalili menya na
     zassannyj  pol,  mordoj  po stupen'kam  povozili i vse.  Kak v pesne  -
zaveli
     boleznomu ruki emu za spinu i s razmahu brosili v chernyj voronok!.. Tak
ya
     i ne doehal do Vladimira Semenovicha i on umer, ne dozhdavshis' podmogi,
     podderzhki ot naroda.
     Pet'ka popravil poleno pod golovoj deda Semena. Uzhe temnelo. On vysypal
     otrubi v prud na svoe lyubimoe mesto vozle koryagi i poshel domoj, vypit'
     samogona i posmotret' po televizoru kino pro vojnu.
     Pet'ka shel po doroge i kuril.
     Za spinoj zazvenel velosipednyj zvonok. Uglov obernulsya. Szadi krutil
     pedali Andrej YAkovlevich Kolchanov.
     - Privet, Pet'ka, - pozdorovalsya Kolchanov. - A  gde  CHapaev? - |to byla
ego
     koronnaya shutka. Kolchanov vsegda tak shutil, kogda vstrechal Pet'ku.
     - V prudu teper' zhivet, - otvetil Pet'ka. - Teper' on chelovek-anhimiya,
     morskoj d'yavol. YA ego prikarmlivat' hodil otrubyami...
     - Nu  ty daesh', ...izdiklyaus!  - Kolchanov porovnyalsya s  Pet'koj, slez s
sedla
     i poshel ryadom. Vytashchil iz karmana papirosu, zakuril.
     - A ty otkuda, na noch' glyadya, edesh', Kochan? - sprosil Pet'ka nezlobno.
     - Da vot, edu ot Vas'ki... - On pomolchal. - Nado po doroge kartoshki
     na...izdit'... Daj spichki.
     - Pososi u ptichki, - Pet'ka protyanul korobok.
     Vyshli k polyu.
     Andrej YAkovlevich oglyadelsya.
     - Vrode, nikogo...
     - Da  ty  ne ssy, - skazal Pet'ka,  - segodnya Semen ded storozhit... A ya
ego u
     pruda videl... V govno... YA emu poleno pod golovu podlozhil...
     - Na her?
     - CHtob ne sbleval.
     - |to pravil'no... Poderzhi lisaped, ya bystro...
     Andrej YAkovlevich  snyal  s  bagazhnika  sumku,  vytashchil iz  nee  sapernuyu
lopatku,
     kotoruyu podaril emu syn, i podoshel k botve.
     On popleval na ruki i neskol'ko raz kopnul.
     Vdrug, otkuda  ni  voz'mis',  naletel  veter. Zakarkali, podnyavshiesya  v
vozduh
     vorony.
     I chto-to neyasnoe, no trevozhnoe pochuvstvovalos' v vozduhe. V tom chisle,
     zavonyalo kakoj-to dryan'yu.
     - CHego eto?...  -  Andrej YAkovlevich  shvatilsya rukoj za kepku,  kotoruyu
chudom
     ne sorvalo s golovy.
     Emu pokazalos', chto u chuchela, stoyavshego nepodaleku, sverknuli nedobrym
     svetom glaza-pugovicy, a narisovannyj rot na mgnovenie skrivilsya v
     uhmylke.
     Pet'ke tozhe pochemu-to sdelalos' ne po sebe, no narodnaya privychka shutit'
     pobedila.
     - YAponskij cunami, - poshutil on i nazhal na velosipednyj zvonok.
     Kolchanov vzdrognul.
     -  He-he,  - on  shvatilsya  za  botvu i potyanul.  - Ne  lezet,  suka! -
udivilsya
     on i poproboval  eshche  raz.  - Ne pojmu,  to  li zemlya ssohlas',  to  li
kartoshki
     bol'no do hrena!
     - Hren tam, YAkovlich, - otvetil Pet'ka. - Staryj ty stal...
     Napilsya-na...lsya za zhizn', a  teper' ne  mozhesh' botvu  vydernut'.  Pora
tebe
     na pogost v mavzolej...
     Kolchanov neozhidanno obidelsya.
     - Poshel ty!.. YA eshche vseh vas perezhivu i na vashih pohoronah nabuhayus'! -
On
     dernul kust.
     Eshche odin  poryv  vetra zastavil  vzmahnut'  chuchelo  rukavami. Zakarkali
vorony.
     Ih ogromnaya staya podnyalas' v nebo i zakryla soboyu polnuyu lunu.
     Kolchanov, na vsyakij sluchaj, perekrestilsya. On dopuskal, chto Bog, v
     principe, est' i mozhet pomoch' v zatrudnitel'nom polozhenii.
     U Pet'ki vetrom vyrvalo izo rta okurok. On vyrugalsya.
     - CHto  za  hernya, Pet'ka? - Kolchanov voprositel'no  posmotrel v nebo. -
Kak
     budto vojna nachalas'...
     - Sovremennaya vojna takaya, chto knopku nazhal i kapec vsemu... Ne uspeesh'
     pernut'... Horosh, YAkovlich,  kota tyanut' - vykapyvaj i poshli otsyuda... YA
eshche
     po  televizoru  hochu  kino posmotret'  pro  fashistov...  -  on  vytashchil
sigaretu i
     chirknul spichkoj, no, kak na greh, opyat' naletel veter. - CHert! SHtopanyj
     CHert!
     - Ty, Pet'ka, k nochi cherta ne pominaj, a to naklichesh', - Kolchanov
     oglyadelsya  i emu opyat' pokazalos', chto  chuchelo ozhilo  i  usmehaetsya.  -
Ladno,
     - on shvatilsya za kust i, dernuv chto est' mochi, nakonec vyrval ego.
     Kartoshka, visevshaya na kuste, byla gigantskogo razmera, kazhdaya velichinoj
s
     nebol'shuyu golovu.
     - Ni hera sebe! - hohotnul Kolchanov. - Vot tak bul'ba! - On stryahnul
     kartoshku ob zemlyu i rukami polez v lunku za kartoshkoj, ostavshejsya tam.
     Vdrug lico Kolchanova vytyanulos' i brovi popolzli vverh.
     - Pet'ka, - vydavil on siplym golosom, - menya chto-to shvatilo i vniz
     tyanet! Pomogi!
     Pet'ka uvidel, kak Kolchanova vsego dernulo i kak on napryagsya,
     soprotivlyayas' nevedomoj sile.
     Pet'ka   rasteryalsya.  On  derzhal   velosiped  i  boyalsya  pochemu-to  ego
otpustit'.
     -  Pet'ka!  -  zakrichal Kolchanov,  podnyav  perekoshennoe  uzhasom lico. -
Pomogi,
     Pet'ka-a-a! - On opyat' dernulsya i ushel v zemlyu po plechi. - Po-mo-gi-te!
     U-bi-va-yut!
     Uglov  hotel  pomoch',   no,  slovno  priros  k   velosipedu  i  ne  mog
poshevelit'sya.
     Golova Kolchanova otognulas' nazad, kak u  cheloveka, kotorogo zasasyvaet
v
     boloto  i  on  iz  poslednih  sil  staraetsya  ostavit'  nos  i  rot  na
poverhnosti.
     Kolchanov rastopyril nogi, pytayas' zacepit'sya imi za botvu. No nogi
     neuderzhimo skol'zili k lunke.
     - Oj! Bol'no! Bol'no, blyaha-muha! - zaoral on na vsyu okrugu. - Ruki
     otpusti, suka-blya! Suka-bl...
     Krik  oborvalsya na poluslove. Kolchanova snova dernulo i ego golova ushla
v
     zemlyu.  Na  poverhnosti  ostalis' tol'ko  rvanye  oficerskie  bryuki  da
golenishcha
     yalovyh sapog - nasledstvo pogibshego syna. Eshche ryvok - i iz zemli torchat
     tol'ko podoshvy. Eshche ryvok - i zemlya s kraev posypalas' v opustevshuyu
     zloveshchuyu lunku.
     Zauhal vdaleke nad lesom filin.
     Pet'ka  vzdrognul.  Po  ego  licu  probezhala  sudoroga,  kak  budto  on
prosnulsya
     sredi nochi v glubokom pohmel'e. Zahotelos' blevanut'. Pet'ka motnul
     golovoj, stryahivaya ocepeninie.
     A mozhet i ne bylo nichego? Mozhet, vse emu tol'ko pokazalos'? Ved' on zhe
     sovremennyj chelovek i ponimaet, chto takogo v zhizni ne byvaet, a byvaet
     tol'ko  v  kino  i  v  inostrannyh  knizhkah.  Takimi  istoriyami  pugayut
drug-druga
     pered snom deti. Podobnoj istoriej neploho pripugnut' na senovale
     babu-duru, potomu chto, kak pokazyvaet praktika, oni s perepugu luchshe
     pyalyatsya.
     Pet'ke izo vseh  sil hotelos' tak dumat', chtoby ne e...anut'sya. No  chto
zhe
     on  derzhit  v rukah?  Otkuda togda  u nego  velosiped Kolchanova? Otkuda
vzyalas'
     sumka na kustah kartoshki i otkuda lezhit ryadom sapernaya lopatka?
     Uglova krupno zatryaslo, zuby vo rtu besheno zastuchali drug o druga.
     Velosiped Kolchanova upal na zemlyu.
     - Bzyn'-n'-n'! - zvyaknul zvonok.
     - Uh-hu-hu! - zauhal snova nad lesom filin.
     Pet'ka podnyal k  temnomu  nebu beloe ot  uzhasa  lico.  S  neba  na nego
smotrela
     zloveshchaya  luna. Ee kruglyj disk navis nad  polem,  kak budto special'no
dlya
     togo,  chtoby  ohvativshij  Pet'ku  Uglova  uzhas pereshel  v  istericheskuyu
paniku.
     Pet'ka  zaoral bessmyslennyj  zvuk, obhvatil  golovu rukami  i  kinulsya
proch'
     cherez kartofel'noe pole. On naletel na chuchelo i sshib ego na zemlyu. Na
     golove  u  Uglova  ostalas'  dyryavaya shlyapa  pugala.  No Pet'ka etogo ne
zametil,
     on bezhal i bezhal, ne  razbiraya dorogi i  hripya, kak  napugannaya loshad'.
Emu
     mereshchilos', chto  szadi  za nim  katyatsya gigantskie kartofeliny, a botva
tyanet
     k nemu svoi vetki, chtoby shvatit' Uglova za nogi i utyanut' vsled za
     Kolchanovym pod zemlyu.
     Ne pomnya kak, Pet'ka dobezhal do doma, vletel v izbu, zadvinul zasov,
     nakinul kryuchok i podper dver' brevnom. Potom kinulsya k pechke, vytashchil
     iz-za nee chetvert' i pryamo iz gorlyshka vyhlestal gramm trista-chetyresta
     pervacha.
     Potihonechku on  nachal  uspokaivat'sya.  Postavil  butylku  na  stol, sel
naprotiv
     i  smotrel  na nee ne  otryvayas'. Potom  nalil  stakan, vypil, postavil
ryadom s
     butylkoj i ustavilsya teper' na stakan. Vzdohnul. Pochesal lob i
     pochuvstvoval  na golove  chuzhoj  golovnoj  ubor. Ostorozhno  snyal  ego  i
osmotrel.
     On ne mog soobrazit' - chto eto za dyryavaya shlyapa i otkuda ona vzyalas' na
     ego  golove.  Togda  Pet'ka polozhil shlyapu na stol ryadom  so stakanom  i
dolgo
     na nee smotrel. Potom nalil sebe eshche, vypil i, ramahnuvshis', shvyrnul
     stakan  ob  pechku.  Stakan  razletelsya  na  melkie  oskolki.  Neskol'ko
oskolkov
     otletelo Pet'ke  na grud'. On  stryahnul steklo, dopil  ostatki samogona
pryamo
     iz butylki i poslal butylku vsled za stakanom. A sam zastonal i uronil
     golovu na stol.


     Ded Semen prosnulsya ot  holoda. On  otkryl  glaza  i  uvidel nad  soboj
krovavyj
     lunnyj disk. V ego vozraste spat' na ulice po takoj pogode bylo ne
     ochen'-to polezno. Ded poezhilsya, sel. On pochuvstvoval vspyshku vnezapnoj
     boli v zatylke.
     -  Toptanyj  pavlin!  -  vyrvalos'  u Abaturova. On  podnyal  poleshko na
kotorom
     lezhala  golova  i  osmotrel.  Puchok  sedyh  volos  ostalsya  na  polene,
prilipnuv k
     smole.
     - YA by tomu mu...ozvonu, - skazal ded vsluh, - kotoryj mne eto poleno
     podlozhil pod golovu, vstavil by ego s udovol'stviem v sraku! - On
     razmahnulsya i otshvyrnul derevyashku v kusty.
     S kryahteniem podnyalsya na nogi. Kosti lomilo. Ruki i nogi dvigalis' s
     trudom. Vozrast  uzhe ne tot, a  tut eshche nazhralsya  kak molodoj, na syroj
zemle
     polezhal i vse takoe...
     Ded Semen podoshel k beregu, nagnulsya i plesnul v lico vody.
     Po vode poshli krugi i dedu Semenu pokazalos', chto mezhdu ego vibriruyushchim
     otrazheniem i vibriruyushchim otrazheniem luny vtisnulas' eshche kakaya-to
     vibriruyushchaya ten'.
     Ded Semen ohnul i obernulsya. No nichego takogo ne zametil.
     - Ruki-nogi ne hodyut', - skazal on vsluh, - i glaza ne vidyut'!
     ¨-pe-re-se-te!
     I poshel proch'.
     On shel i dumal, chto zhizn', kotoraya okazalos' takoj korotkoj i tyazheloj,
     prakticheski podhodila k  koncu, on ustal za nee, a pomirat',  vse-taki,
ne
     hotelos',  potomu  chto  pochti  nichego  interesnogo ne uspel  ded  Semen
poluchit'
     ot zhizni.
     On ostanovilsya, vzdohnul i skazal vsluh:
     - |h, yadrena palka!
     I poshel dal'she.
     Rodilsya ded Semen v etoj zhe derevne, podros, nachal rabotat' v kolhoze,
     potom vojna, potom vernulsya i dumal, chto teper'-to nachnetsya zhizn'...  A
ona
     tak  i ne nachalas'. Do pensii dotyanul,  a  zhizni  ne  pochuvstvoval.  Nu
zhenilsya
     posle vojny na Nyurke... Normal'naya, v obshchem, baba, ne huzhe, chem u
     drugih...  Nu rodila ona  emu troih... Vyrosli oni i raz®ehalis'... Vse
kak
     u lyudej  - ne  luchshe  i ne huzhe...  I obizhat'sya  vrode by ne na  chto...
Odnako,
     pochemu-to, bylo obidno dedu Semenu, chto zhizn', kotoraya daetsya cheloveku
     odin raz, proshla kak-to zrya i neinteresno. Kogda-to ded Semen sobiralsya
     pojti rabotat' v Ugolovnyj Rozysk, no Nyurka ne pustila... Ded Semen
     vzdohnul. Emu stalo  zhal', chto on ne smog togda proyavit' harakter. Esli
by
     on ustroilsya v UgRo, zhizn' byla by kuda kak interesnee... Pogoni za
     banditami, perestrelki, operacii, slezhka i vse takoe. Vot eto nastoyashchaya
     byla  by zhizn'! I esli by ego dazhe  ubili na zadanii vragi obshchestva, on
by i
     umer, kak geroj, s udovol'stviem i soznaniem - zachem on umiraet,
     soznaniem, chto gerojskaya zhizn' prozhita ne zrya i zakanchivaetsya tozhe
     interesno. Vozmozhno, posle ego takoj smerti, derevnyu Krasnyj Buben
     pereimenovali b dazhe v chest' deda Semena v Abaturovo.
     Edinstvennoe svetloe pyatno v zhizni, kotoroe ded vspominal vsegda s
     chuvstvom,  byla  vojna.  Tam  Semen Abaturov vpervye pochuvstvoval,  chto
takoe
     nastoyashchaya zhizn'. Pochuvstvoval vsyu ee  polnotu i ostrotu. Emu nravilos',
chto
     kazhdoe  mgnovenie na vojne  imeet  smysl  i mozhet stat' poslednim.  |to
chuvstvo
     krajnej opasnosti ochen' nravilos' Semenu Abaturovu.
     Odnazhdy, uzhe v Germanii, v samom konce vojny, s dedom Semenom proizoshla
     strannaya istoriya. Nashi tol'ko chto zanyali gorod Frajberg. I Semen s
     druz'yami  poshli  progulyat'sya.  Progulki   po  vrazheskomu   gorodu  tozhe
nravilis'
     Semenu. Mozhno bylo neozhidanno narvat'sya na zataivshegosya frica ili na
     chto-nibud' zaminirovannoe fashistami. Konechno, ne  hotelos'  pogibat'  v
samom
     konce  vojny, no lyubopytstvo i  bodryashchee chuvstvo  opasnosti  zastavlyali
idti
     na risk. K tomu zhe, v zahvachennyh gorodah bylo chem pozhivit'sya. A dedu
     Semenu ochen' hotelos'  privezti v Krasnyj Buben chto-nibud' takoe, chtoby
vse
     obosralis'... Nu,  ne  govorya uzhe  o  nemkah... Nemki sil'no  nravilis'
Semenu
     Abaturovu. U nemok  rosli  takie zhopy  i tit'ki,  kotoryh  on ran'she ne
videl.
     Konechno,  i  pol'ki byli nichego, i  cheshki  s rumynkami tozhe... No nemki
byli
     dlya  Semena, kak okonchatel'nyj i zasluzhennyj priz. Kogda on dral nemok,
u
     nego  bylo  takoe  oshchushchenie, chto  on deret  v  ih  lice vsyu  fashistskuyu
Germaniyu.
     Konchaya, Semen dazhe krichal dlya ih udovol'stviya po-nemecki "Hende Hoh" i
     "Gitler Kaput".
     I vot on s druz'yami-odnopolchanami  Mishkoj Stropalevym i Andreem ZHadovym
shel
     po otbitomu u  fashistov Frajbergu,  prihlebyvaya iz flyagi  spirt. Semen,
Mishka
     i Andrej byli ne razlej voda. Vsyu vojnu oni proshagali bok o bok, ne raz
     spasali  drug druga  ot smerti, delilis' poslednim, i teper' v Germanii
vse
     trofei tozhe delili porovnu.
     Oni dolgo gulyali po neznakomomu gorodu, poka ne vyshli k kakomu-to
     starinnomu polurazbomblennomu zamku.
     - Nichego sebe, fashisty zhili! - prisvistnul ZHadov. - My vsyu vojnu v
     zemlyankah promudohalis', a oni, gady...
     - Nichego, Andryuha, - Mishka Stropalev pohlopal tovarishcha po  plechu,  -  s
vojny
     vernemsya, kazhdomu po dvorcu postroim! Zazhivem, kak fashisty!
     - A ya vysoko zhit' ne privyk, - skazal Semen. - U menya ot vysoty golova
     kruzhitsya i toshnit. YA v Moskve na CHertovom kolese katalsya i blevanul
     ottuda.
     - Nu i prekrasno, - skazal  Mishka. - Snizu, naprimer, fashist idet, a ty
na
     nego sverhu blyuesh'.
     - Ili ssysh', - dobavil ZHadov.
     Druz'ya rashohotalis' svoim mechtam.
     Reshili   posmotret'  zamok  vnutri,  chtoby  uznat'   prakticheski,   kak
ustraivat'
     posle Pobedy  dvorcy  na  Rodine.  Oni proshli  skvoz' polurazvalivshiesya
vorota
     i okazalis'  vo  vnutrennem dvore s kolodcem poseredine. Hotelos' pit',
no
     iz kolodca pit' poostereglis' - malo li kakoj tuda dryani fashisty
     napuskali, chtoby otravit' russkih osvoboditelej.
     Osvoboditeli oboshli dvor krugom i podoshli k zheleznoj, kovannoj dveri s
     kol'com zamesto ruchki. Kol'co torchalo iz bronzovoj golovy nosoroga. Na
     roge u nosoroga byla nakolota rejhsmarka.
     - Kak eto ponimat'? - ZHadov snyal ochki i proter ih barhatnym nosovym
     platkom, vzyatym u odnoj nemki na pamyat' o vstreche.
     - Vhod platnyj? - predpolozhil Stropalev.
     - My ih fashistskie den'gi otmenili, - skazal Semen, snyal marku s roga,
     porval na melkie kusochki i podkinul v vozduh.
     Melkie obryvki opustilis' na vylozhennyj bulyzhnikami pol, kak novogodnee
     konfetti.
     Andrej podergal kol'co.
     - Zaperto!
     - Popravimo! - Mishka snyal s plecha avtomat PPSH. - Otojdite...
     ZHadov i Abaturov otoshli v storonu, zakurili amerikanskie sigarety
     "Karakum" s verblyudom na pachke.
     - Tra-ta-ta! - zastrochil avtomat.
     No universal'naya otmychka voennogo vremeni na etot raz ne srabotala.
     ZHeleznaya dver' vyderzhala.
     - Nichego! - skazal Stropalev, otstegivaya granatu. - Vse s®e...lis' za
     kolodec!
     ZHadov i Abaturov priseli za kolodcem.
     CHerez sekundu k nim prisoedinilsya Stropalev.
     - Poluchi, fashist, granatu!
     Razdalsya vzryv i na druzej  upalo  vedro,  kotoroe  stoyalo  na kolodce.
Vedro
     nadelos' Stropalevu  na golovu i Mishka stal pohozh na Tevtonskogo rycarya
v
     gimnasterke.
     - U-u! - zagudel Stropalev v vedre.
     A Semen flyagoj tresnul po vedru sverhu.
     - CHego?! - Mishka snyal vedro. - Oglohnut' zhe mozhno!
     Oni  vybralis'  iz-za kolodca.  Dver'  valyalas'  na zemle.  Prohod  byl
svoboden.
     Druz'ya voshli vnutr'. Bylo temno. Stropalev vklyuchil trofejnyj nemeckij
     fonarik i posvetil vokrug.
     Oni nahodilis' v koridore, na stenah kotorogo viseli rycarskie gerby i
     portret kakogo-to nemca v rogatoj kaske.
     -  CHto za rozha? -  sprosil ZHadov. - CHego-to ya ne uznayu, -  on pripodnyal
ochki
     i vstal na cypochki pered portretom. - Vrode, ne Gitler...
     - Naverno, Gebbel's, - predpolozhil Stropalev. - Ili Mocart...
     - Mocart ne fashist, - vozrazil ZHadov.
     - Odin h... - skazal Abaturov.
     - Tut slova v uglu napisany, - ZHadov stal chitat' po skladam. - Teofrast
     Kohauzen... Vot takie i otravili Mocarta!
     Semenu na  mgnovenie  pokazalos',  chto  portret  nemca zhivoj.  Nemec na
portrete
     nahmuril brovi, posmotrel na Andreya neodobritel'no i sverknul zelenymi
     glazami... Kak iz mogily...
     Po zatylku u Semena probezhali murashki. On podtolknul v bok Mishku.
     - Ty nichego ne zametil?..
     - CHto? - Mishka potyanulsya k avtomatu.
     - Da tak... - Semen zaglyanul za portret. - YA v kino odnom videl, chto v
     takih portretah delayut dyrki v glazah i ottuda podsmatrivayut...
     Dyrok v portrete ne okazalos'.
     Mishka dokuril  sigaretu  i okurkom  pririsoval  portretu  nemeckie  usy
vverh. A
     potom plyunul na bychok i prilepil ego nemcu ko rtu.
     - Pokuri, fric.
     Semenu vnov' pokazalos', chto portret zhivoj i  nedovol'nyj. No on spisal
eto
     na schet tusklogo osveshcheniya, dejstviya spirta i neobychnoj obstanovki.
     Odnako,   Abaturov,   nezametno  ot   tovarishchej,   na   vsyakij   sluchaj
perekrestilsya
     na portret.
     Druz'ya poshli po koridoru dal'she. Na stenah viseli i drugie portrety
     krasnonosyh nemcev v parikah i blednyh nemok s zavitymi kudryami. No
     soldaty perestali  obrashchat' na nih vnimanie.  ZHivopis' im uzhe  nadoela.
Oni
     zhe ne znali nikogo iz teh, kto byl izobrazhen na polotnah, a poetomu im
     bylo  neinteresno   na   nih  smotret'.  Vse  ravno,  kak  razglyadyvat'
fotokartochki
     v chuzhom semejnom al'bome.
     Nakonec koridor zakonchilsya i druz'ya okazalis' v ogromnyh razmerov  zale
s
     vysochennymi potolkami. V zale caril besporyadok. Tut i tam valyalis'
     perevernutye  starinnye  kresla.  Posredi  pomeshcheniya  stoyal   gromadnyj
dubovyj
     stol, zavalennyj posudoj - pomyatymi metallicheskimi kubkami i tarelkami,
     bitymi farforovymi vazami, gnutymi podsvechnikami, ogromnymi vilkami s
     otlomannymi perekruchennymi zubcami, i prochim hlamom. V samom centre na
     stole  lezhala lyustra  diametrom  metra  tri-chetyre.  Vidimo,  v  razgar
nemeckogo
     pirshestva,  lyustra grohnulas' s  potolka  na  stol i pokalechila posudu.
Mozhet
     byt', lyustra zadela i kogo-nibud' iz lyudej, no trupov zametno ne bylo.
     - Neploho, vidat', nemcy pogulyali, - skazal ZHadov, podhodya k stolu. On
     vzyal myatyj kubok.- Lyustru eba...uli.
     - |to bomboj, - skazal Semen.
     Mishka Stropalev posmotrel naverh:
     -  Mozhet,  i   ot  bomby...  A  mozhet,  kakoj-nibud'  fric  podvypivshij
podprygnul
     so stola, ucepilsya za nee, raskachalsya i navernulsya.
     - Gitler Kaput, - zakonchil Semen.
     Druz'ya rashohotalis'. Ih golosa dikim ehom otozvalis' pod potolkom,
     vibriruya i iskazhayas'. Iz-pod potolka vyletela celaya staya otvratitel'nyh
     pereponchatokrylyh letuchih myshej.
     Soldaty vskinuli avtomaty i polosnuli ocheredyami po letayushchej merzosti.
     Grohot podnyalsya takoj, chto normal'nyj chelovek srazu by soshel s uma.
     Normal'nyj-obychnyj, no ne zakalennye v topke vojny russkie soldaty!
     - Gady kakie! - kriknul ZHadov.
     - Huzhe fashistov! - dobavil Semen.
     - Konchaj strelyat'! - kriknul Mishka. - A to ohrenet' mozhno! - On opustil
     avtomat i pokrutil v uhe pal'cem, chtoby luchshe slyshat'.
     Semen tozhe prekratil strel'bu. A ZHadov, uvlekshis', perevel  avtomat  na
stol
     i rasstrelyal neskol'ko tarelok i kuvshin. Prostrelennyj kuvshin sletel so
     stola  i pokatilsya po kamennomu  polu  k  starinnomu  shkafu  s  reznymi
nozhkami.
     ZHadov  podbezhal  i hotel dvinut' po kuvshinu sapogom, no  promahnulsya  i
ugodil
     nogoj v dvercu shkafa. Ot udara, so shkafa  svalilas' tolstaya kniga pryamo
na
     golovu Andreya. ZHadov prisel. U nego s nosa soskochili ochki
     - Fashistskaya svoloch'!
     On nagnulsya, podnyal knigu i sdul s nee pyl'.
     Stropalev chihnul.
     - Kakaya-to starinnaya  kniga, - Andrej podnyal ochki. - Kakie-to tut znaki
na
     oblozhke kobylisticheskie...
     - Kakie zhe eto u kobyl znaki? - sprosil Semen.
     - Kobylisticheskie znaki, - poyasnil ZHadov, - eto znaki koldunov...
     zakoryuchki  takie,  navrode  fashistskih... -  On otkryl oblozhku. -  Ogo!
Kakaya
     garnitura interesnaya! Kak budto ruchkoj napisano... Burymi chernilami.
     - A chto napisano-to? - sprosil Stropalev, zaglyadyvaya Andreyu cherez levoe
     plecho.
     - Ne po-nashemu... To li po-nemecki, to li po-evrejski... Bukvy, vrode,
     nemeckie, a slova - neponyatno ch'i... - On nagnulsya i prochital. - Hamder
     myh marzak dyhn cadef yufr-ben.
     Tol'ko ZHadov prochital eti  slova, kak steny zamka zadrozhali, zashatalis'
i s
     potolka  na  soldat  posypalis'  melkie  kamushki.  Letuchie  myshi  snova
zametalis'
     pod potolkom. I druz'ya reshili, chto nachalas' bombezhka.
     Oni kinulis' k vhodnoj dveri, no u nih pered nosom potolok v koridore
     ruhnul i prohod zavalilo kamnyami. Druz'ya zastyli pered zavalom, ne znaya
     chto delat'. No v sleduyushchuyu sekundu bombardirovka zakonchilos'.
     - CHto delat' budem? - sprosil Stropalev.
     - Poprobuem poiskat' drugoj vyhod, - skazal ZHadov.
     - CHerez okna hren prolezesh', - Semen posmotrel naverh.
     Druz'ya  oboshli  zalu  i  u protivopolozhnoj steny  obnaruzhili  dver'. Za
dver'yu
     okazalsya koridor. Poshli vpered.
     Vdrug ZHadov, kotoryj shel vperedi, rezko ostanovilsya.
     - Stranno, - skazal on, pokazyvaya fonarikom na stenu. - Tochno takoj
     portret, kak i tam, gde my prohodili.
     Na stene visel portret togo zhe nemca, tol'ko s nastoyashchimi  usami kverhu
i
     sigaroj vo rtu.
     - Vo, Mishka, kak ty ugadal emu usy s papirosoj dobavit'! - voskliknul
     Abaturov.
     - Menya  mat', kogda ya v shkole uchilsya, - otvetil  Mishka,  - v  izostudiyu
otdala
     iz-za  talantov. - On  vytashchil  izo  rta  sigaretu  i  podrisoval nemcu
kruglye
     ochki.
     Koridor privel druzej v zal.
     - Ni hrena! - vyrvalos' u Stropaleva.
     ZHadov prisvistnul.
     A Semen ne znal, chto skazat', no emu sdelalos' kak-to ne po sebe.
     V zale, v kotoryj oni voshli, vse bylo tochno takoe, kak i v predydushchem.
     Tochno takaya lyustra lezhala na tochno  takom dubovom stole. V  uglu  stoyal
tochno
     takoj shkaf.
     - A von i kuvshin, kotoryj ya prostrelil! - zakrichal ZHadov.
     On vzyal v ruki kuvshin i uvidel dyrki ot pul'.
     - A von i kniga, - ZHadov pokazal pal'cem. - Nu tochno, my dali krug i
     prishli opyat' v tu zhe komnatu.
     - Kak eto my tak? - Stropalev pochesal zatylok.
     - Poshli snova, - skazal Semen. - Nado vybirat'sya otsyuda, a to skoro
     stemneet.
     Oni snova voshli v dver' i poshli po temnomu koridoru.
     - ZHrat' ohota, - skazal Stropalev.
     - Nado uspet' k uzhinu, - dobavil ZHadov.
     - ...bnyj v rot! - kriknul Semen. - YA spotknulsya ob kirpich!
     - Ne shchelkaj klyuvom, - skazal emu Stropalev.
     - Ty v logove vraga, - dobavil ZHadov.
     - Poshli vse na her! - otvetil Abaturov. - Uchiteli!
     - CHert! - skazal ZHadov. - Ochki soskochili.
     On ostanovilsya, emu na spinu naletel Stropalev, a emu na spinu naletel
     Abaturov.
     - CHe vstal?! - kriknul Stropalev.
     - Ochki uronil!
     - Podnimaj i poshli! - kriknul iz-za Mishki Semen.
     -  Legko skazat', kogda ya  ih ne vizhu! - Andrej opustilsya na  kolenki i
stal
     sharit' rukami. - Est'!  - On podnyal ochki, nadel i sam stal podnimat'sya.
No
     vdrug zastyl, ne raspryamivshis' kak sleduet. - Glyadi-ka, bratcy!
     Na stene visel portret znakomogo nemca s podnyatymi vverh usami, sigaroj
i
     v kruglyh ochkah v tonkoj zolotoj oprave.
     - Govno kakoe-to, - skazal Stropalev.
     Semen, kotoryj stoyal szadi vseh, perekrestilsya i splyunul cherez plecho.
     - CHto-to mne eto nravitsya vse men'she,  - skazal  Andrej. - Nu a esli my
emu
     her na lbu narisuem?
     Stropalev vynul izo rta okurok, no hera na lbu risovat' ne stal, a
     narisoval torchashchie izo rta zuby.
     - Zrya ty,  Mish, zuby emu narisoval,  -  poezhilsya  Abaturov. - Luchshe  uzh
her...
     A to...
     - A che?
     - A niche...
     - Poshli, - ZHadov dvinulsya vpered.
     - Pogodi, - ostanovil ego Stropalev. - YA ssat' hochu.
     Mishka postavil avtomat k stenke i nassal v ugol.
     I opyat' Semenu pokazalos', chto portret pomorshchilsya.
     Koridor vyvel  v  zal, pohozhij kak dve  kapli vody na predydushchij. Bojcy
molcha
     proshli cherez nego k protivopolozhnoj dveri i voshli v koridor.
     Esli  b oni byli ne vtroem,  to, navernoe, podumali  by,  chto  spyat ili
soshli s
     uma.
     - Esli  by vas  ne bylo so mnoj, - skazal ZHadov, - to ya podumal by, chto
splyu
     ili svihnulsya.
     Stropalev hmyknul.
     Semen perekrestilsya i skazal:
     - Luchshe by my syuda voobshche ne zahodili... Mozhet, vernemsya v pervyj zal,
     rvanem granatu, gde zaval i vse?
     -  Granata takoj zaval  ne  voz'met...  - ZHadov zamer i medlenno podnyal
ruku,
     pokazyvaya na stenu.
     Na stene  visel  portret  nemca. Ko vsemu,  chto uzhe  bylo,  dobavilis',
torchashchie
     izo rta zheltye klyki vampira s kapel'kami krovi na koncah.
     -  A-a-a! -  zakrichal  Stropalev,  perehvatil  avtomat  i  vypustil  po
portretu
     ochered'.
     Ochered' otozvalas' oglushitel'nym treskom sten i potolkov. A iz
     prodyryavlennogo naiskosok nemca hlynuli strujki bagrovoj krovi.
     Druz'ya brosilis' bezhat'. Pervym teper' bezhal Semen. Za nim - Mishka.
     Poslednim, priderzhivaya ochki, bezhal Andrej.
     Vdrug Semen zastyl kak vkopannyj. Mishka naletel na nego szadi i chut' ne
     oprokinul. ZHadov tknulsya v spinu Stropaleva i tozhe zastyl s raskrytym
     rtom.
     Oni stoyali na poroge tochno takoj zhe zaly, kak i prezhde, no vmesto
     besporyadka i razruhi, v zale bylo vse naoborot.
     Lyustra visela na potolke i osveshchala prostranstvo tysyach'yu svechej. Vsya
     posuda celaya i nevredimaya stoyala na stole. V tarelkah dymilis' kuski
     sochnogo  myasa,  oblozhennye  po  krayam   lomtikami   rumyanogo  zharennogo
kartofelya,
     zelen'yu,  kruzhkami  pomidorov  i  ogurcov.  Vazy  lomilis'  ot fruktov:
svisali s
     kraev grozdi zelenogo i chernogo vinograda, barhatnye zheltye persiki i
     glyancevye ryzhie mandariny vyglyadyvali iz-pod dlinnyh bananov i shershavyh
     buryh ananasov s zelenymi hvostikami-hoholkami. Eshche tam byli, kazhetsya,
     slivy, grushi, yabloki  i kakie-to  frukty, nazvaniya  kotoryh  soldaty ne
znali.
     Tri zharenyh porosenka s morkovkami vo rtu, osetr v dlinnoj tarelke i
     mnogo-mnogo butylok s vinom, zapechatannyh surguchom.
     No eto bylo ne glavnoe. Esli by tol'ko eto! Esli by tol'ko etot stol,
     kotoryj  vo  vremya  vojny  mozhno  bylo  uvidet'  lish'  na  kakoj-nibud'
starinnoj
     kartine,  a  ne  tak  vot pryamo pered  soboj!  Russkie soldaty, kotorye
povidali
     za gody vojny vsyakogo, konechno by vyderzhali i  eto. No to  glavnoe, chto
oni
     uvideli eshche,  chut'  ne  ulozhilo ih v obmorok,  kak  nemeckih  gorodskih
zhenshchin
     ot zapaha portyanok.
     Za stolom v dubovom kresle s podlokotnikami sidel v smokinge i beloj
     rubashke nemec s portreta. Na vid nemcu bylo let pyat'desyat s nebol'shim.
     Vprochem, moglo  byt' i  sorok i  shest'desyat. Ego lico  ezhesekundno  kak
budto
     izmenyalos', ostavayas' nepodvizhnym.
     Uvidev  soldat, nemec  podnyalsya,  kivnul  golovoj  i  skazal na  chistom
russkom
     yazyke:
     - Zdravstvujte, tovarishchi osvoboditeli. Kak udachno, chto vy okazalis' v
     nuzhnoe vremya v nuzhnom meste. YA tut, priznat'sya, skuchayu odin. I segodnya,
     kak raz, dumal - kak bylo by slavno razdelit' moyu skromnuyu trapezu s
     muzhestvennymi voinami vostochnymi slavyanami. YA ne raz gostil v vashej
     prekrasnoj strane i imeyu ochen' vysokoe mnenie o vashem velikom narode.
     Narode-truzhenike,  narode-hudozhnike,  narode-osvoboditele ugnetennyh. YA
sam
     ne raz byval ugneten zapadno-evropejskimi porabotitelyami i skryvalsya ot
     nih v  Rossii.  Tam,  v etoj surovoj zasnezhennoj  strane,  ya ponyal, chto
takoe
     svoboda i ocenil po dostoinstvu blagorodstvo i gostepriimstvo  russkih.
I
     teper'  ya  hochu,  v  znak blagodarnosti,  sovershit' otvetnyj zhest. - On
sdelal
     priglashayushchij zhest k stolu. - Proshu zhe, tovarishchi bojcy, sest' za stol i
     razdelit' so mnoj uzhin.
     Druz'ya ne znali,  chto delat'. Vse eto bylo  kak-to  uzh slishkom stranno.
Zamok
     etot, portret kakoj-to piz...oblya...skij - to u nego usy otrastayut, to
     ochki... A teper' eshche etot  nemec zhivoj... tol'ko bez zubov... I govorit
na
     chistom russkom yazyke... Mozhet, on shpion iz Abvera?.. Ili, mozhet, on
     general Vlasov, volchina pozornyj?.. No  govoril on,  vrode by, razumnye
veshchi
     i ugoshchal pozhrat'... A soldaty usvoili, chto ot priglashenij pozhrat' v
     voennoe vremya ne otkazyvayutsya. K tomu zhe, oni tak progolodalis', chto v
     tishine zala bylo slyshno, kak urchit u nih v zhivotah.
     - A chem dokazhesh', chto eda ne otravlena? - sprosil Stropalev, grozno
     sdvinuv brovi k perenosice. - A to my znaem vas... fashistov...
     - YA ne fashist nikakoj, - neznakomec razvel rukami, - i nikogda fashistom
ne
     byl... ZHidomasonom menya eshche mozhno nazvat' s nekotoroj natyazhkoj... No
     fashistom - izvinite... Sami vy fashist, - dobavil on obizhennym tonom.
     - CHto ty skazal, fric?! - Mishka shvatilsya za avtomat. - |to ya-to
     fashist?!.. Da ty za takie slova!.. - On chut' ne zadohnulsya ot yarosti. -
Da
     ya iz tebya sejchas sdelayu kotletu po-kievski?! Ty, blya, znaesh', chto takoe
     kotleta po-kievski?!..
     -  Da, -  neozhidanno  otvetil  nemec. -  Prekrasno  znayu.  Svernutoe  v
trubochku
     myaso kuricy so slivochnym maslom vnutri... Pravil'no?
     Ot neozhidannosti Mishka opustil avtomat.
     - Pravil'no... - otvetil on nemcu. - Eshche raz menya fashistom nazovesh',
     poluchish' pulyu v zhivot...
     - Bol'she  ne nazovu, -  skazal  nemec, prikladyvaya  ladon'  v blestyashchej
chernoj
     perchatke  k  grudi.  -  Teper'  ya  ponimayu,  chto na  vash  vzglyad  nemcu
nazyvat'sya
     fashistom  estestvenno,  a  russkomu  -  protivoestestvenno...  -  On na
mgnovenie
     zadumalsya. - Togda ya vas budu nazyvat' protivofashistami...
     - Nechego boltat'! - skazal Mishka. - Davaj esh' - na chto ya tebe ukazhu.
     Mishka  podoshel  k stolu  i  stal  tykat' pal'cami  v blyuda, a  nemec ih
proboval.
     Kogda  nemec  pochti vse pereproboval i s nim nichego ne sluchilos', bojcy
seli
     za stol, polozhiv avtomaty sebe na koleni.
     - Iz-za vashej proverki, ya tak ob®elsya, - nemec pohlopal sebya po
     naduvshemusya zhivotu, - chto teper' mogu pokushat' tol'ko malen'kij kusochek
     pudinga, - on pripodnyal kryshechku s blyuda i polozhil sebe na tarelku
     serebryanoj lozhechkoj nebol'shoj kusochek pudinga s izyumom. - Po moim
     nablyudeniyam, russkie lyudi nedoverchivy k inostrancam. |to, mne kazhetsya,
     vyzvano neblagorodnym povedeniem inostrancev, kotorye ploho sebya  vedut
v
     gostyah.
     - |to tochno!  -  soglasilsya Mishka, nakladyvaya  rybu.  -  Vedut sebya kak
svin'i!
     - Kto k nam s mechom pridet, - dobavil Semen, - tot pokojnik!
     - Hm... - nemec lozhechkoj otlomil ot pudinga i otpravil v rot. - My ne
     poznakomilis'... Davajte napolnim nashi bokaly  i  vyp'em za znakomstvo.
Vy
     kakoe vino predpochitaete?
     - My predpochitaem vino - vodku, - otvetil za vseh Mishka.
     - Kakuyu vodku? - sprosil nemec.
     Mishka nasupilsya.
     - Tebe zh govoryat - vodku!.. A ty govorish' - kakuyu! Vodka - eto vodka!
     SHnaps!
     - Izvinite, ne hotel vas obidet'.
     Nemec vzyal so stola temnuyu butylku i razlil vsem po polnomu bokalu
     prozrachnoj zhidkosti.
     Misha ponyuhal.
     - Pahnet vodkoj... A nu-ka, nemec, mahni!
     -  S  udovol'stviem.  Kstati,  i  poznakomimsya.  Menya  zovut  Sebast'yan
Kohauzen.
     - Kohauzen prigubil iz bokala.
     - |-e, Sebast'yan, tak u nas ne prinyato. Do dna!
     - Nu do dna, tak do dna, - on dopil i postavil bokal na stol.
     Soldaty nemnogo podozhdali i, vidya, chto  s nemcem opyat' nichego strashnogo
ne
     proizoshlo, podnyali svoi bokaly.
     - Mihail...
     - Andrej.
     - Semen.
     - Za pobedu nad fashistami!
     Bzyn'! Bul'-bul'...
     Vodka razoshlas' po telu priyatnoj teploj volnoj.
     - Povtorim, - Mishka pododvinul svoj bokal.
     Kohauzen nalil vsem eshche.
     Vypili.
     - Ty otkuda zdes' takoj vzyalsya? - sprosil Mishka.
     - I pochemu tak chisto po-russki boltaesh'? - dobavil Andrej.
     - Ty sluchajno ne general Vlasov? - dokonchil Semen.
     Kohauzen ulybnulsya.
     - Uvy, ya ne general Vlasov... Vy, tovarishchi protivofashisty, navernoe,
     podumali, chto raz ya zhivu vo dvorce, - on obvel vokrug rukoj, -  esli uzh
ya
     ne fashist, to nepremenno nemeckij baron-krovopijca proletariata. A eto
     sovsem i  ne  tak...  Na  samom dele,  ya  staryj  sotrudnik KOMINTERNA,
soratnik
     Vladimira Ul'yanova!.. - on sdelal pauzu, ocenivaya, proizvel li on
     vpechatlenie. - YA, mezhdu prochim, vmeste s Leninym ehal v Rossiyu v
     plombirovannom vagone, pomogat' delat' revolyuciyu!
     - Piz...sh'?! - vydohnul Stropalev.
     - Izvinite?
     - YA govoryu: piz...sh'!.. CHego-to my tebe ne verim!
     - Vidali my takih bizdabolov! - dobavil Semen. - S Leninym ego
     zaplombirovali! Vot, b...d', gus'!
     - Plombir, uev! - Andrej zahmelel.
     Nemec vrode by nichut' ne obidelsya.
     -  Nu  chto  zh, mne  vpolne  ponyatno  vashe  nedoverie,  -  skazal on.  -
Vo-pervyh,
     dejstvitel'no slozhno poverit', chto na vojne v kakom-to zamke sidit
     kakoj-to, kak vy  vyrazhaetes', ...uj i uveryaet, chto on saratnik Lenina.
I
     vse zhe eto tak. I esli vy, tovarishchi protivofashisty, ne vozrazhaete, ya
     rasskazhu vam, kak eto bylo.
     - Nu, poprobuj, - Mishka otlomil ot porosenka nogu i vpilsya zubami v
     rumyanuyu hrustyashchuyu kozhu. - A poka poedim.
     Sebast'yan Kohauzen vzyal s byuro korobku s sigarami.
     - Razreshite vam predlozhit'?
     Soldaty vzyali po dve i vstavili ih sebe za ushi.
     - Itak, ya nachinayu... YA rodilsya v preuspevayushchej nemeckoj sem'e. Moj papa
     byl preuspevayushchij fabrikant, proizvoditel' chuguna i stali. Mama -
     baronessa fon Petc. No i mama i papa mne s yunosti ne nravilis'. YA dolgo
ne
     mog ponyat' pochemu, poka v shestnadcat' let ne prochital trudy Marksa i
     |ngel'sa.  I  togda  ya  vse  ponyal.  Moi roditeli  byli mne  chuzhdy, oni
yavlyalis'
     yarkimi predstavitelyami klassa ekspluatatorov. A ya  ne mog  olicetvoryat'
sebya
     s etim klassom. I vse zhe eto byli moi rodnye mama i papa i ya uzhasno
     muchilsya  i  stradal,  ne  znaya  kak  mne  postupit'.  Moi  protivorechiya
razreshilis'
     chudesnym obrazom, posle znakomstva s Vladimirom Ul'yanovym, kotoryj v to
     vremya  nahodilsya  v  Germanii.  My poznakomilis'  s  nim  v  pivnoj  "U
SHul'mana",
     kuda ya chasten'ko zahazhival zalit' svoe gore dvumya-tremya kruzhechkami
     svetlogo piva.
     - CHego eto Lenin delal v pivnoj? - podozritel'no sprosil Semen.
     - CHital gazetu i pil kofe s molokom i saharom...
     - Ladno...
     - Mnogo raz ya  zamechal v pivnoj etogo strannogo cheloveka s bol'shim lbom
i
     pronzitel'nymi umnymi glazami. Mne hotelos' s nim poznakomit'sya, no ne
     bylo  povoda.  My  nemcy  bolee  skovanny,  chem  russkie,  i  ne  mozhem
znakomit'sya
     prosto tak. CHasten'ko Lenin  prihodil v  pivnuyu  s  shahmatnoj doskoj  i
igral v
     shahmaty s hozyainom zavedeniya na chashku kofe. I vot odnazhdy, kogda hozyain
     SHul'man pribolel i lezhal na vtorom etazhe v posteli, Vladimir Il'ich
     oglyadev,  hitro  prishchurivshis',  zavedenie,  priglasil  menya  sovershenno
zaprosto
     sygrat' s nim partiyu. Dlya russkih, kak vy sami znaete, obratit'sya k
     neznakomcu  ne sostavlyaet  nikakogo  truda.  Tak my poznakomilis' i uzhe
cherez
     tri chasa mne kazalos', chto ya znal etogo cheloveka vsyu zhizn'. My
     podruzhilis'.  Ul'yanov  ob®yasnil  mne  moyu  problemu  s  roditelyami.  On
ob®yasnil,
     chto ya rodilsya sredi burzhuazii, a vospityvalsya sredi intelligentov.
     Intelligenty eto govno, a burzhuaziya - vcherashnij den', kotoryj skoro
     pohoronyat proletarii vseh stran. Kogda ya eto uznal, mne stalo legko i
     svobodno.
     - Mozhet ty i vresh', -  skazal  Semen,  -  no slova eti chisto leninskie.
Potomu
     chto nikto, krome  Lenina ne  mog skazat' tak  horosho!  Intelligenciya  -
govno,
     burzhui - pokojniki. Vyp'em za Lenina! On vechno zhivoj!
     -  Imenno - vechno zhivoj!  - voskliknul  Sebast'yan Kohauzen. -  Vy ochen'
horosho
     zametili eto!
     -  Huli  ty govorish'  zametil! U nas vse  eto  znayut!  - gordo  otvetil
soldat.
     - Vse znayut, da ne vse ponimayut! - Kohauzen  podnyal bokal. - YA zametil,
chto
     russkij znaet bol'she, chem nemec!
     - V sto raz! - skazal Mishka.
     - Kak minimum, - dobavil Andrej.
     - Sravnil zhopu s pal'cem, - Semen usmehnulsya.
     Vypili.
     - YA prodolzhayu... V semnadcatom godu ya sel s Leninym i Nadezhdoj
     Konstantinovnoj Krupskoj  v plombirovannyj  vagon  i  poehali v  Rossiyu
delat'
     revolyuciyu. V etom zhe vagone ehali drugie revolyucionery. V tom chisle Lev
     Trockij i Inessa Armand. Trockogo podsadili nemcy, chtoby on vredil po
     doroge Leninu, meshal emu  sosredotochit'sya... Vy  ne poverite, no  v  to
vremya
     u  Lenina i  Inessy byla yarkaya  lyubov', kakoj  mogut lyubit'  drug druga
tol'ko
     plamennye revolyucionery. Lenin i Armand iskali udobnogo sluchaya, chtoby
     uedinit'sya  i  predat'sya lyubvi. No  tak, chtoby pri  etom  ne  oskorbit'
chuvstv
     drugoj  plamennoj  revolyucionerki  Nadezhdy  Konstantinovny  Krupskoj...
Togda
     Lenin skazal mne sleduyushchee:
     -  Sebast'yan, - on  vzyal menya pod  ruku  i  povel  po koridoru  vagona,
podal'she
     ot svoego kupe. - mne stali izvestny kovarnye plany vreditelya Trockogo.
     Evrejskij mirovoj kapital poruchil emu skompromentirovat' menya v glazah
     moej revolyucionnoj zheny i vsego mirovogo proletariata. Trockij poluchil
     zadanie  nakryt'  nas   s   Inessoj  v  tambure,  kogda  my  budem  tam
e...at'sya!..
     Nashe delo pod ugrozoj! Ty zhe, Sebast'yan, znaesh' Nadezhdu Konstantinovnu!
     Esli  ona  uznaet, chto ya  e..u Inessu, russkaya  revolyuciya  mozhet  vyjti
krivo!..
     My ne  dolzhny dopustit' iskazheniya istoricheskoj  perspektivy, potomu chto
vse
     usloviya  dlya revolyucii sozreli -  verhi ne hotyat,  a nizy  ne  mogut...
Dorogoj
     nemeckij tovarishch, ty dolzhen otvlech' na sebya Trockogo. YA by vykinul etu
     svoloch' v okoshko, no ty zhe znaesh', chto v nashem vagone ih net. I eshche,
     Trockij nam poka nuzhen, chtoby perehitrit' evrejskij mirovoj kapital...
     Segodnya noch'yu, v tri chasa ya vstrechayus' s Inessoj v tambure. A ty dolzhen
     zaderzhat' Trockogo.
     Noch'yu, kogda Vladimir Il'ich byl v tambure i imel tam Inessu Armand, ya
     stoyal v koridore i vnimatel'no smotrel po storonam. Vdrug, vyhodit iz
     svoego  kupe Trockij na  cypochkah i  ostorozhno  kradetsya  po koridoru v
storonu
     tambura. V odnoj ruke u nego fotoapparat, v drugoj - magnievaya vspyshka,
vo
     rtu - svistok. "Nu podozhdi, - dumayu ya, - sejchas ty poprobuesh' moego
     nemeckogo kulaka!" YA vzhalsya v stenu, a kogda Trockij podoshel poblizhe,
     vyskochil neozhidanno, vyrval u nego iz ruki fotoapparat i udarom
     fotoapparata v chelyust', zagnal emu svistok v glotku. Trockij upal bez
     soznaniya. Magnievaya vspyshka  neozhidanno vspyhnula i u Trockogo  sgoreli
vse
     volosy na golove.
     Vsyu ostavshuyusya do Rossii dorogu, Trockij proehal lysyj i so svistkom v
     gorle,  poetomu on  vse  vremya svistel,  kogda dyshal  i ne  mog  bol'she
nezametno
     podkrast'sya k Leninu. Vladimir Il'ich spokojno e...alsya s Inessoj v
     tambure. I eshche Lenin vse vremya hlopal Trockogo po gladkoj golove i
     govoril: Ne svisti, Lev Davydych, a to deneg ne budet.
     Imenno  posle  etogo   sluchaya  sredi  kommunistov  poyavilos'  vyrazhenie
"Svistit,
     kak Trockij".
     Sebast'yan Kohauzen dernul sebya za volosy i oni ostalis' u nego  v ruke.
Na
     soldat, lukavo ulybayas', glyadel sovershenno lysyj chelovek s usami, kak u
     kota. Na ego nosu blesnulo pensne.
     Mishka vsem korpusom podalsya vpered, chto-to znakomoe promel'knulo v lice
     polysevshego inostranca.
     Sprava zakrichal ZHadov:
     - Rebyata, da eto zhe Trockij! Strelyaj v gada!
     Bojcy vskinuli avtomaty i zastrochili v lysogo.
     Trockij zadergalsya v kresle. Ego belaya rubaha v odno mgnovenie stala
     krasnoj,  kak u cygana.  Pensne  razletelos'  na  tysyachu  oskolkov.  No
nesmotrya
     na  umopomrachitel'noe  kolichestvo svinca on  pochemu-to vse ne padal,  a
mahal
     rukami i krichal "Oj! Oj! YA umirayu!"
     Rasstrelyali po celomu magazinu. Otstegnuli ih, chtoby vstavit' novye i
     prodolzhit' ubivat' Trockogo.
     No Trockij  ne stal etogo dozhidat'sya,  on upal golovoj na stol i zamer.
Po
     skaterti vokrug raspolzalos' bagrovoe pyatno.
     - Kabzdec, - skazal Semen, opuskaya stvol.
     Vdrug sverhu  na  stol  ruhnula  lyustra,  edva  ne  zadev  bojcov.  Oni
otskochili v
     storonu i zastyli.
     Oshchushchenie, chto sluchitsya chto-to eshche, potihon'ku otstupalo.
     - Blya... - skazal Semen v polnoj tishine i vsem stalo legche.
     - Ni hera sebe! - Mishka sdvinul na zatylok pilotku, - Trockogo ubili...
     Samogo...
     - Vo-ka... - Andrej snyal ochki, - medal' ili orden dadut, kak dumaete?
     - Orden, - tverdo otvetil Semen. - ZHeleznobetonno!
     -  Beri  vyshe,  -  Mishka rasseyanno posmotrel  na trupa.  -  Vy, rebyata,
podumajte
     bashkoj, kogo my tol'ko chto zaherachili! Podumajte, svoimi mudackimi
     chajnikami,  kakuyu   my  gadyuku  istoricheskuyu   ugondoshili!   Podumajte,
podumajte,
     tol'ko, chto eto  za vrednaya  manda s  ushami istekaet poganoj  krov'yu na
stole!
     |to istekaet  krov'yu tot  samyj  govnyuk,  kotoryj  zalupalsya na  samogo
Lenina i
     meshal emu spokojno  pyalit'sya!.. - Mishka okinul vseh oshalevshim vzglyadom.
-
     Net,  rebyata,   za  takogo   trurpa  ordena  malovato!..  Budem  my,  ya
predpolagayu,
     kak geroi sovetskogo  naroda, ezdit' vezde na  avtomobilyah  i  vse  nas
budut
     cvetami zakidyvat', a luchshie baby Moskvy i Leningrada budut brat' u nas
v
     rot po pervomu trebovaniyu!
     - Dumaesh', Mishka, Geroev dadut?! - sprosil Andrej. Ego ruka povisla v
     vozduhe s ochkami.
     - |kvivalentno! - otvetil Stropalev. - Schitaj, my pochti samogo Gitlera
     shpoknuli v mirovom masshtabe!
     - Nu, eto ty zagnul! - vozrazil Semen, zhelaya v eto poverit'. - Gitler
     poglavnee Trockogo budet... Von on chego nadelal... Urod v zhope nogi...
     - A Trockij kto po-tvoemu?!
     - Hvatit, - ostanovil ih ZHadov. - Nado eshche trup etot nachal'stvu
     pred®yavit', chtoby ono znalo, chto my delom zanimalis', a ne nemok
     natyagivali. Davaj ego na plashch-palatku i potashchili...
     - ZHalko plashch-palatku-to... Davaj shtoru sorvem.
     Sorvali shtoru. Rasstelili ee vozle stola.
     -  Beris', Andryuha, za  Trockogo  sleva, -  skomandoval Mishka.  -  A  ya
sprava. A
     ty, Semen, za nogi tashchi.
     Oni vzyali pokojnika i perenesli na shtoru. Trockij byl tyazhelyj, kak
     kirpichi. Bojcov eto ne udivilo, oni znali, chto sovershat' gerojskie
     postupki ne legko.
     Kogda   ukladyvali  Trockogo  na  shtoru,  u  nego  iz  karmana   vypala
serebryannaya
     tabakerka s dragocennymi kamnyami. Tabakerka byla takaya krasivaya, chto
     nevozmozhno bylo otorvat' ot nee glaz. Dazhe kazalos', chto ona tebya
     primagnichivaet. Soldaty, ustavivshis' na tabakerku, zastyli s pokojnikom
na
     rukah.
     - Semen, - Mishka vstryahnul golovoj, - voz'mi poka sebe etu hrenovinu, a
     potom razberemsya.
     Semen polozhil nogi Trockogo na tryapku, a tabakerku v karman.
     Oni zavernuli Trockogo v shtoru i zakinuli na plechi.
     - A kak vybirat'sya-to budem?
     - Poprobuem toj zhe dorogoj... Kuda-to idti-to nado...
     - Nu poshli...
     Soldaty voshli v dver' i snova okazalis' v temnom koridore.
     Vperedi  pokojnika  nes  ZHadov  s  fonarikom  vo  rtu.  V  seredine nes
Stropalev.
     Poslednim nes nogi Semen Abaturov.
     - ¨! - vskriknul vdrug ZHadov. Fonarik vypal u nego izo rta, udarilsya ob
     pol i pogas. - YA avtomat tam zabyl! Kladem Trockogo, ya za avtomatom
     sbegayu!
     - Nu chto zh ty, Andryuha, takoj razdolbaj Verevkin! Begi bystree.
     Oni polozhili trup na pol. ZHadov posharil po polu rukami, nashel fonarik,
     potryas ego. Fonarik zamigal nerovnym svetom, no vse-taki zagorelsya.
     - Nemeckij, - otmetil Andrej. - Krepkaya veshch'!
     On pobezhal nazad i Mishka s Semenom snova okazalis' v temnote.
     - Vse Andryuha vechno zabyvaet, - skazal Mishka. - Bashka u nego dyryavaya!
     - Ochkastye vse takie, - podtverdil Semen. - U nih pamyat' uhudshaetsya ot
     ochkov...
     - Aga... Pokurim?
     - Davaj...
     - Na sigaretu...
     - Gde ona?..
     - V mande... Vot ona...
     - Na h... namotana...
     Vspyhnula v temnote mishkina zazhigalka iz gil'zy. Zapahlo benzinom.
     - Smotri-ka, Sema! - Mishka podnes zazhigalku k stene.
     Na  stene  visel portret nemca-Trockogo. Vse  lico  u  portreta bylo  v
krovi.
     Krov' kapala s podborodka na rubahu, kotoraya iz beloj prevratilas' v
     krasnuyu, kak u cygana.
     Semena ohvatil uzhas. Emu snova pokazalos', chto portret zhivoj.
     Mishka provel pal'cem po holstu... Na pal'ce ostalas' krov'!
     - Ni hera sebe kartina! - on vyter palec o stenu.
     - Mishka! - kriknul Semen. - Trockij v shtore shevelitsya!
     - Gasi!
     Mishka i Semen nastavili avtomaty na svertok i rasstrelyali ego.
     |ho  ocheredej   prokatilos'   po   koridoru,  razletayas'  na  mnozhestvo
otgoloskov i
     rastvorilos' v temnote.
     - Vot  zhivuchaya  gadina!  - Mishka  zapalil  zazhigalku.  -  Nikak  ego ne
ub'esh'...
     - Kontra...
     - Gidra...
     - CHto-to Andryuha ne idet...
     - Da... Davaj posmotrim, ubili my ego nakonec...
     - Nu na hren... Neohota razvorachivat'...
     - Da ladno... A vdrug on opyat' zhivoj...
     - Esli hochesh', smotri, a ya ne budu...
     - Nu i chert s toboj!.. CHto, obdristalsya?
     - Sam ty obdristalsya! Prosto ne hochu...
     - Obdristalsya-obdristalsya... Dristun...
     - Poshel ty v zhopu!
     - Sam ty poshel v zhopu!
     - SHel by ya, da ochered' tvoya!
     - Nu i hren s toboj!
     Mishka nagnulsya i,  morshchas',  otkinul kraj shtory v storonu. I tut zhe sel
na
     pol.
     - Mama rodnaya! - vskriknul on. - My... my... Andryuhu rasstrelyali!
     - Kak eto?! Ty chto nesesh'?! - Semen shagnul vpered. - Daj zazhigalku!
     Mishka protyanul. Semen posvetil vniz i ostolbenel. V shtore, vmesto
     Trockogo, lezhal zalityj krov'yu ZHadov v razbityh  ochkah i s perekoshennym
ot
     uzhasa licom. Rot u nego byl otkryt i slabo svetilsya. Kto-to zapihnul
     Andreyu v glotku fonarik.
     - Kak eto?!.. - prosheptal Semen. - Andryuha zhe za avtomatom poshel... Kak
     eto mozhet byt'?!..
     Semen uslyshal sdavlennyj mishkin hrip. On rezko obernulsya i uvidel, chto
     okrovavlennyj  portret Trockogo  do poyasa vylez iz  ramy  i dushit Mishku
svoimi
     uzhasnymi rukami  s dlinnymi kogtyami. U Mishki povylazili iz orbit glaza,
a
     ego lico, i bez togo ne hudoe, stalo naduvat'sya, kak vozdushnyj shar. Ushi
     ottopyrilis' i razbuhli, a potom vytyanulis' vverh, kak u cherta. Nos
     okruglilsya  i stal  pohozh  na  svinoj pyatachok.  Iz  podborodka  polezla
shchetina. A
     volosy vstali dybom.
     Semen shvatil sebya za rot.
     A golova Stropaleva  prodolzhala naduvat'sya  i  vidoizmenyat'sya. Ona byla
uzhe
     velichinoj  s polkovoj  baraban,  kogda Semena  shvatili za  gimnasterku
ch'i-to
     ruki i potyanuli vniz.
     Semen, ot neozhidannosti, edva ne poteryal ravnovesie. On uvidel, chto
     rasstrelyannyj imi Andryuha ZHadov, sidit na okrovavlennoj shtore s
     zakativshimisya glazami, i tyanet Semena na sebya.
     Semen zakrichal:
     - Pusti, suka! - i prikladom avtomata udaril vzbesivshegosya pokojnika v
     grud'.
     Ruki ZHadova otorvalis' ot tulovishcha i ostalis' viset' na semenovskoj
     gimnasterke. A tulovishche upalo  na shtoru. ZHadov strashno zashipel, zarychal
i
     zavyl. Ego glaza sdelalis' krasnymi, kak parovoznaya topka i iz nih
     vyskochilo dva lucha, kotorye nachali sharit' v temnote, nashchupyvaya Semena.
     - Se-e-me-on! - zagudel ZHadov golosom strashnym, kak u sovy. - Sdavajsya,
     Se-e-me-on!
     Semen   otstupil  nazad.  Ruki   ZHadova,   ostavshiesya   na  semenovskoj
gimnasterke,
     popolzli k  ego shee, perebiraya  holodnymi pal'cami. Semen  shvatil ruki
pochti
     u samogo gorla i popytalsya ih otodrat', no oni vcepilis' v gimnasterku
     mertvoj  hvatkoj i krepko  za nee derzhalis'. Edva Semen oslabil hvatku,
kak
     ruki snova popolzli vverh.
     Semen  bystro  otpustil  ruki  ZHadova,   a  svoimi  rukami   vzyalsya  za
gimnasterku
     szadi i sodral ee cherez golovu vmeste s chuzhimi rukami, ostavshis' v
     ispodnej rubahe.
     - Na, blya...'! - on shvyrnul gimnasterku s mertvymi rukami v ZHadova.
     Gimnasterka nakryla tomu golovu i krasnye luchi ego glaz pogasli.
     - U-u-u! - zavyl iz-pod gimnasterki zloveshchij golos.
     Kto-to shvatil Semena szadi i shvyrnul ob stenu. Semen bol'no udarilsya
     plechom, upal  na pol, no  tut zhe vskochil. On  uvidel, chto nad nim stoit
Mishka
     Stropalev, okonchatel'no prevrativshijsya v cherta s ogromnoj volosatoj
     golovoj.  Izo  rta  u Stropaleva  torchali ostrye zheltye  klyki,  kapala
yadovitaya
     slyuna i shel zelenyj dym. Mishka rastopyril ruki, oskalilsya i podalsya
     vpered.  Iz-pod  razorvannoj  na  grudi  gimnasterki vysovyvali  golovy
chernye
     zmei s razdvoennymi yazykami. Sil'nyj hvost za mishkinoj spinoj hodil
     vpravo-vlevo i bil po polu. Kirzovye sapogi na nogah lopnuli, obnazhiv
     razdvoennye kopyta.
     - Ubej ego! - uslyshal Semen krik Trockogo.
     Trockij vylez iz portreta pochti ves' i podtalkival Stropaleva szadi.
     Stropalev s vytarashchennymi glazami obernulsya k svoemu novomu hozyainu i
     chto-to voprositel'no prorychal.
     - Ubej ego! - snova kriknul Trockij.
     Mishka povernulsya obratno k Semenu i izgotovilsya k pryzhku.
     Semen v uzhase vzhalsya  v stenu  i zakryl lico  rukoj,  sluchajno  zacepiv
bol'shim
     pal'cem shnurok, na kotorom visel krestik.
     CHudovishche zastylo.
     Mgnovenno Semen vse ponyal. On pnul cherta sapogom po yajcam. Mishka-CHert
     peregnulsya popolam i diko zaoral.
     Semen shvyrnul  v  cherta zazhigalku. CHert  vspyhnul, kak stog  sena. I  v
yazykah
     plameni Semen uvidel, kak skukozhivaetsya i lopaetsya chertova kozha.
     Otvratitel'no zavonyalo palenoj sherst'yu i chem-to eshche takim, chto
     hristianskomu cheloveku nyuhat' soveshenno nevozmozhno.
     Vse proizoshlo tak bystro, chto esli by Semen zahotel zasech' vremya, ne
     proshlo by i treh sekund. A v sleduyushchuyu sekundu on uzhe bezhal proch' po
     koridoru, kricha vsluh "Otche Nash!".
     Szadi slyshalsya topot i rev gnavshejsya za nim nechesti. No Semen bezhal ne
     oglyadyvayas'.  Emu  ochen'   hotelos'  oglyanut'sya,  no  vnutrennij  golos
govoril,
     chto esli on oglyanetsya -  emu konec. Esli on oglyanetsya, s nim proizojdet
to
     zhe samoe,  chto i s toj tetkoj iz Biblii, (imeni on  ne pomnil), kotoraya
tozhe
     ot  kogo-to  bezhala,  oglyanulas'  i  prevratilas' v telegrafnyj  stolb.
Abaturov
     ponimal, chto esli on oglyanetsya i uvidit - chto tam bezhit, ego nogi
     prirastut k polu i on ne smozhet bol'she imi upravlyat'.
     Semen bezhal  i bezhal po temnym koridoram zamka, povorachivaya  to nalevo,
to
     napravo. A szadi vse slyshalsya rev demonov i perestuk sataninskih kopyt.
     Semen, ne oglyadyvayas', polozhil na plecho avtomat  stvolom nazad, i nazhal
na
     kurok. Avtomat zaprygal na pleche. Grohot vyletayushchih pul' zaglushil zvuki
     d'yavolov.  Semen  podumal,  chto popal i d'yavoly  umerli. Stvol avtomata
sil'no
     nagrelsya i obzhigal plecho, kak adskaya skovorodka. No Semen terpel i
     prodolzhal  strelyat',  poka  ne  rasstrelyal  ves'  magazin. Kogda grohot
strel'by
     zatih, Abaturov snova uslyshal stuk kopyt i zverskoe rychanie.
     - Gspodi! - kriknul on v potolok. - Gospodi, pomogi! Pomiluj, Gospodi!
     Esli spasesh' menya, Gospodi, vsyu zhizn' Tebe otdam! Cerkov' postroyu!
     Gospodi! Gospodi! Gospodi!..
     On bezhal  i chuvstvoval, chto sily  pokidayut  ego,  a presledovateli  vse
blizhe i
     blizhe.  On uzhe oshchushchal ih zamogil'noe dyhanie szadi i slyshal kak klacayut
ih
     vonyuchie zheltye zuby. Eshche  mgnovenie i nechist' nastignet ego, povalit na
pol
     i on poteryaet ne tol'ko zhizn', no i bessmertnuyu dushu. A eto gorazdo
     strashnee smerti. V boyah s fashistami Semen ne trusil, emu bylo, konechno,
     strashno, on sovsem ne hotel umirat'... no eto byl inoj strah, strah k
     kotoromu  mozhno  privyknut'   i  brosit'sya,  esli  nado,  na  vrazheskuyu
ambrazuru
     ili  shtyk.  Takaya  smert'  podvodila  geroicheskij  itog  vsej  zhizni  i
bessmertnaya
     dusha dolzhna byla, po vsem ponyatiyam, zasluzhenno popast' v Raj...
     I  vdrug  Semen  uvidel  v  stene  priotkrytuyu  nizkuyu  dvercu.  Nizkuyu
nastol'ko,
     chto prolezt' v  nee mozhno bylo, tol'ko  vstav na chetveren'ki. Semen  ne
stal
     dolgo razdumyvat'. On upal na koleni, vpolz v dvercu i okazalsya v takom
zhe
     uzkom i nizkom koridore-nore, dvigat'sya po kotoromu mozhno bylo tol'ko
     vpered i na karachkah.
     "Mishka  so svoej vzdutoj  bashkoj  her prolezet!"  -  ponyal  on,  bystro
perebiraya
     nogami i rukami. Dver' szadi hlopnula i Semen uslyshal, usilennoe uzkim
     koridorom rychanie d'yavolov. On popolz bystree. Neponyatno bylo - to li
     d'yavolam vse-taki udalos' prolezt' i oni polzut za nim, to li oni rychat
v
     dver'.
     Vperedi posvetlelo. Semen vpolz v kakoj-to podval i zahlopnul za soboj
     dvercu.
     Na stene  podvala gorel fakel i koptil stenu.  Semen oglyadelsya. V  uglu
stoyal
     yashchik s kuskami mela dlya pobelki. Abaturov shvatil odin kusok i nachertil
na
     dveri krest. Potom, kak Homa Brut, polzaya na kolenkah, bystro ochertil
     vokrug sebya krug, vstal v centre i nachal bezostanovochno krestit'sya,
     povtoryaya slova molitv.
     - Gospodi, spasi na nebesi... Alilluya... Pomiluj mya, greshnogo... da
     svyatitsya imya Tvoe... da prebudet carstvie Tvoe... vo veki vekov...
     Amin'... Amin'... Amin'...
     Nechist' s uzhasnoj siloj vrezalas' v dver'. Dver' sodrognulas' i sverhu
     posypalis' kameshki i izvestka.
     - U-u-u! - uslyshal Semen zloveshchee nechelovecheskoe rychanie.
     Eshche odin udar potryas dver'. No i on ne smog sokrushit' silu zhivotvoryashchej
     molitvy i chudotvornogo kresta, kotoryj narisoval Abaturov.
     Semen  uvidel, chto krest na  dveri  zasiyal zolotistym svetom  i  vo vse
chetyre
     storony  ot  nego  razoshlis' oslepitel'nye  luchi. Sila  Boga  perekryla
prohod
     nechisti  v podval  i  zaslonila  bessmertnuyu  dushu Semena  Abaturova ot
gibeli.
     Stalo tiho.
     Semen, na vsyakij sluchaj, posidel v krugu eshche paru minut, a potom na
     chetveren'kah ostorozhno podpolz k dveri i prislonil k nej uho.
     Tishina.
     Drozhashchej rukoj on vytashchil iz karmana pachku sigaret,  prikuril ot fakela
i
     s®ehal po stene vniz, vkonec obessilev. On sidel u steny i kuril, glyadya
v
     odnu tochku. Vse, chto sluchilos' s nim, nikak ne ukladyvalos' v golove.
     Kak on okazalsya zdes'... gde ego druz'ya... chto eto s nim bylo... otkuda
     vzyalsya v nemeckom zamke Trockij... i chto teper' delat'?
     On ne znal.
     Vdrug za dver'yu poslyshalsya shepot.
     Semen vzdrognul.
     - Semen! - uslyshal on iz-za dveri golos ZHadova. - Pusti nas, Semen! Za
     nami gonitsya Trockij!
     - Pusti, Semen! -  pribavil  Stropaleva.  - On  uzhe  ryadom!  Spasi nas,
Semen! -
     Razdalsya stuk.
     Golosa zvuchali po-nastoyashchemu. Semen uzhe potyanulsya bylo k dveri, no v
     poslednij moment otdernul ruku. Vnutrennee chuvstvo podskazalo, chto eto
     Lukavyj hochet ego obmanut'.
     V dver' snova postuchali.
     - Semen, nu  chto zhe ty  ne  otkryvaesh'?! Ty chto, suka vonyuchaya,  hochesh',
chtoby
     nas, tvoih tovarishchej, Trockij zahrenachil?!
     - Ty chto, predatel', Semen?!
     - Ty zh nas fashistam predaesh'! Otkryvaj, e...anyj v rot!
     - Manda s ushami! Vspomni, govno, kak my s toboj vsem delilis'?! A ty!..
     - Iuda!
     ZHadov i Stropalev govorili, kak v zhizni, i Semen snova zasomnevalsya i
     opyat'  bylo  potyanulsya  k  dveri,  no  tut  vspomnil, kak u  Stropaleva
naduvalas'
     golova, a u ZHadova otorvalis' ruki, i skazal tverdo:
     - Ne otkroyu! Ibo ne Mishka vy i Andryuha, a demony! Hren vam v sraku!
     Za dver'yu pomolchali.
     - CHto, ne otkroesh'? - sprosil Mishka. - Pojdesh' pod tribunal za
     predatel'stvo!
     - Vo vam, demonam! - Semen potryas pered dver'yu dulej. - Nikto menya ne
     osudit za  to,  chto ya svoego Boga  istinnogo  ne predal,  kak vy,  Iudy
adskie!
     A vot  vam  budet govna na orehi! Za  to, chto  stali  vy slugi Satany i
menya,
     pravoslavnogo, zatyanut' staraetes'! - Abaturov mashinal'no stal govorit'
na
     cerkovnyj maner. - Istinno govoryu, ibo zashchishchayut menya hristianskij krest
i
     molitva, a vam, diavolam,  budet  pi...dec!  Vo veki  vekov!  Amin'!  -
Abaturov
     podnyal pered soboj natel'nyj krestik i perekrestil im dver'.
     Za dver'yu  razdalsya zhutkij,  nechelovecheskij  ston.  U  Semena  po  kozhe
probezhali
     murashki. On perekrestil dver' snova i kriknul:
     - Sgin', nechistaya sila! Ubirajsya v zhopu otsyuda!
     Vopli greshnikov usililis', a iz-pod dveri povalil gustoj krasnyj dym.
     Kluby dyma okutali Semena Abaturova i on upal v obmorok.
     Ochnulsya Semen ot togo, chto gde-to nepodaleku zakrichal nedorezannyj
     nemeckij petuh.
     - Ku-ka-re-ku! Ku-ka-re-ku! Ku-ka-re-ku!
     Abaturov otkryl glaza i obnaruzhil sebya lezhashchim na kuche musora posredi
     razvalin,  licom  vverh.  V  chistom   sinem  nebe  kruzhilsya   sovetskij
istrebitel'.
     Semen sel i oglyadelsya. Mesto bylo neznakomoe. Kakie-to ruiny kakogo-to
     zamka...
     CHto so mnoyu bylo? Gde ya? Gde Mishka i Andryuha?
     Postepenno Semen vse vspomnil, no ego mozg otkazyvalsya verit'. Skoree
     vsego, oni popali pod bombezhku i on poteryal soznanie. A vse, chto on
     vspomnil, emu poprostu prisnilos' bez soznaniya.
     Semen vstal... Golova bolela. A nogi ploho slushalis', kak budto on
     nakanune probezhal sto kilometrov.
     A gde gimnasterka?.. Pochemu ya v odnoj rubahe?.. Nemcy, suki, snyali!.. A
     komu eshche?!..
     Abaturov polez v karman za sigaretami i vytashchil tabakerku.
     Ego kinulo v pot! |to byla ta samaya tabakerka, kotoraya v ego sne vypala
iz
     karmana Trockogo! Vse u nego v golove pereputalos'...
     V chasti, kuda Semen dobralsya lish' k vecheru, proplutav ves' den' po
     neznakomomu gorodu, on rasskazal, chto  popal s  druz'yami  pod bombezhku,
byl
     kontuzhen, a druzej poteryal...
     Stropaleva i ZHadova tak i ne nashli i zapisali ih propavshimi bez vesti.
     A togo, chto Abaturov vspomnil, on nikomu ne rasskazyval. Eshche by, takoe
     rasskazyvat'! Vse ravno by nikto ne poveril, a kuda nado, za takie
     istorii, popal by opredelenno.
     Tabakerku  zhe  Semen  otkryt'  ne  smog. On  dodumalsya,  chto  tabakerku
otkryvaet
     kakoj-to skrytyj mehanizm, no ego sekreta tak i ne razgadal, hot' i
     nazhimal na vse vypuklosti.
     Ladno, reshil togda Abaturov, veshch' dorogaya, pust' poka lezhit na chernyj
     den', a ya ee potom prodam.
     |tot sluchaj, kak ni hotel Semen ego zabyt', on  pomnil vsyu zhizn'. I tak
uzh
     poluchilos', chto eto i bylo samym yarkim pyatnom vsej ego zhizni.
     Obeshchanie svoe pered Bogom Semen sderzhal i cerkov' v derevne postroil...
     Ded Semen  shel po  doroge, kurya samokrutku. Prohodya mimo  kartofel'nogo
polya,
     on opyat' pochuvstvoval kakuyu-to trevogu. Ded ostanovilsya i oglyadelsya.
     Nepriyatnoe oshchushchenie, vnezapno ego ohvativshee, bylo kakim-to znakomym,
     budto ded Semen uzhe ego ispytyval.
     On vzdrognul - na krayu polya stoyal temnyj siluet. Semen napryag zrenie,
     pytayas' razglyadet', kto eto stoit, no vozrast daval sebya znat' - zrenie
     bylo uzhe ne takim, kak ran'she.
     Vdrug siluet podnyal ruku i proiznes:
     - Zdorovo, ded!
     Semen uznal golos Andreya YAkovlevicha Kolchanova.
     - Ty, Kolchan?..
     - YA...
     - Golovka ot rulya!.. Huli ty menya ispugal v temnote, rozha?..
     - Ty eshche ne videl, kak pugayut! - otvetil Kolchanov i zasmeyalsya kak-to
     nehorosho. On stoyal tak, chto Semen nikak ne mog razglyadet' ego lica.
     Ded opyat' pochuvstvoval sebya kak-to ne tak. CHto-to emu tut ne nravilos'.
     Kakaya-to zdes' byla yavnaya ili skrytaya pod®...bka.
     - Hulish' ty, Kolchan, tut sredi nochi delaesh'? - sprosil on ostorozhno.
     - U menya zdes' svidanie naznacheno...
     - S chucheloj chto li? - Semen pokazal na pugalo.
     - Ne, ne s chucheloj. - otvetil Kolchanov spokojno.
     - A s  kem? - ded Semen nachinal  nervnichat' i  emu zahotelos'  poskoree
otsyuda
     ujti.
     - S toboj, - skazal Kolchanov i usmehnulsya.
     Semena zamutilo. Na konchike nosa vystupili kapel'ki pota.
     - S toboj, ded, - povtoril Kolchanov. - Raz  uzh ty prishel, to s toboj...
YA,
     ded, kartoshki nabral... meshok... Odin ne mogu na lisaped zagruzit'.
     Pomogi, ded, meshok na bagazhnik zakinut'...
     Semen oblegchenno vzdohnul. On hot' i ohranyal chuzhuyu kartoshku, no ne ot
     zemlyakov zhe?
     -  ZHadnyj  ty,  Kolchan!..  Na  hren  tebe kartoshki  stol'ko?..  Odin zhe
zhivesh'!..
     Svoya, naverno, na ogorode gniet kartoshka!..
     - Ne tvoe, ded, delo! YA, mozhet, zhenit'sya zadumal...
     - Na kom zhe?..
     - Sekret...
     - Nebos', tozhe iz-za pridanogo!.. Oj, i zhadnyj ty, Kolchan! A zhadnost' -
     pervyj v mire greh! Gitler, vot, pozhadnichal - Franciyu, Pol'shu i tomu
     podobnoe pribral k rukam, a vse emu, znachit, ne hvatalo. Zahotelos' emu
     Rossiyu zahapat', tut emu kabzdec. Pozhadnichal potomu chto... Tak i ty,
     Kolchan... Dom prodal evreyam, a menya ni razu kak sleduet ne ugostil...
     Nebos', i den'gi-to vse zaryl gde-nibud', chtob sgnili oni, kak tvoya
     kartoshka... - Semen posmotrel na Kolchanova, no opyat' ne smog razglyadet'
     ego lica.
     - Ne pi...di, - korotko otvetil Kolchanov. - Beris' za meshok.
     Meshok byl ogromnyh  razmerov. Takih Semen nikogda ne videl i  chem-to on
emu
     ne ponravilsya.
     - Nu nabral!
     - Davaj, hvatajsya!
     Semen nagnulsya, uhvatilsya za ugly... CHto-to v etom meshke bylo ne to...
     - E-pe-re-se-te! Dak ego ne to, chto podnyat', ego s mesta ne sdvinesh'!
     - |h, blin! - burknul Kolchanov. - CHego delat'-to?
     - Ne znayu! Tvoj meshok-to, chto hochesh', to i delaj, a ya poshel spat'...
     - Pogodi, ded... Davaj togda otsyplem malen'ko... CHert s  nej! Otvezu v
dva
     zahoda... Ty, ded, meshok-to razvyazhi, a ya szadi dernu, chtob malen'ko
     povysypalos'...
     Semen nagnulsya, dernul za gryaznuyu verevku. Meshok raskrylsya i iz nego
     vypala chelovecheskaya noga. Semen ostolbenel.
     Kolchanov zasmeyalsya strashnym smehom i pokrylsya burym mehom. Neozhidanno
     sil'nym dvizheniem on vstryahnul meshok.
     Iz meshka na zemlyu vyprygnuli, (mama rodnaya!), Mishka Stropalev i Andrej
     ZHadov. Oni vyprygnuli, priseli i brosilis' na deda Semena.
     CH'ya-to  nevidimaya,  no  dobraya ruka prignula  Semena  k  zemle.  Demony
proleteli
     nad nim i vrezalis' v chuchelo. Tolstaya palka, na kotoroj  stoyalo chuchelo,
ne
     vyderzhala   udara  sataninskih  sil,  perelomilos'  i  upala  vmeste  s
d'yavolami.
     Semen   vskochil.   Kolchanov,   rastopyrya   ruki,   dvinulsya  na   nego,
perevalivayas' s
     boku na bok.  Glaza  Kolchanova  goreli v temnote zhutkim krasnym  ognem.
Semen
     nakonec-to  smog razglyadet'  ego lico. Gospodi  bozhe  moj! |to bylo uzhe
drugoe
     lico, sovsem ne takoe, kakoe byvaet u lyudej!
     -  Ha-ha-ha!  -   zasmeyalsya  Kolchanov  tak,   chto  zadrozhala  zemlya,  a
kartofel'naya
     botva p|dikla. - Popalsya, staryj perdun!
     - Ha-ha-ha! - uslyshal Semen szadi i oglyanulsya.
     Mishka i Andryushka nadvigalis' na nego, krutya hvostami. Prichem otorvannye
     ruki ZHadova letali vokrug ego golovy samostoyatel'no.
     - Davno ne videlis', soldat! - zashipel Mishka.
     - Hende-hoh! - kriknul ZHadov svoim rukam.
     Ruki  vzleteli  vverh i  zanyali  nad  Andryuhinoj golovoj  vyzhidatel'nuyu
poziciyu,
     kak dva messershmidta, melko podragivaya i shevelya zheltymi pal'cami s
     dlinnymi ostrymi nogtyami, pod kotorye nabilas' chernaya mogil'naya zemlya.
     - Ahtung! - skomandoval ZHadov.
     Semen ponyal,  chto eshche mgnovenie i emu konec.  On shvatil  valyavshijsya na
zemle
     meshok i hlestnul im Kolchanova po ego d'yavol'skoj morde. Kolchanov ne
     uderzhalsya na nogah, upal na chetveren'ki i shchelknul zubami. Semen, kak
     molodoj, pereprygnul cherez nego i pobezhal v derevnyu.
     - Vzyat' ego! - uslyshal on szadi dikij krik ZHadova. Semen ponyal, chto
     Andryuha  dal  komandu  svoim  letayushchim  rukam  i  ruki,  kak  samolety,
sorvalis' s
     mesta  i letyat  za Semenom, ostavlyaya  za soboj chernyj  klubyashchijsya  sled
adskogo
     dyma.
     Semen pribavil hodu. Golovoj on ponimal, chto ot nechesti na etot raz emu
ne
     ubezhat',  no  vse  zhe  veril, chto Bog ne  ostavit ego na rasterzanie  i
spaset
     ego bessmertnuyu dushu.
     Doroga poshla v gorku i bezhat' stalo sovsem tyazhelo. Semen zadyhalsya. On
     chuvstvoval spinoj, chto  ruki ZHadova sovsem ryadom i vot-vot vcepyatsya emu
v
     gorlo. Bokovym  zreniem on  zametil,  kak  ruki obhodyat  ego s flangov,
chtoby
     poluchshe shvatit'. Uzhas obuyal Semena, i v tot moment, kogda ruki nachali
     smykat'sya  na ego shee, dobraya nevidimaya sila sdelala Semenu  podnozhku i
on
     so vsej skorosti poletel na zemlyu. Ruki d'yavola, ne uspev zatormozit',
     vrezalis' v zemlyu i uvyazli v nej po lokot'.
     Semen vskochil, nabrosil na ZHadovskie ruki meshok i pobezhal dal'she. Szadi
     rychali  i  zavyvali  presleduyushchie  d'yavoly.  Sil'nye  d'yavoly  dogonyali
starogo
     deda.
     Semen vyskochil na holm i prizhalsya na sekundu k tonkoj bereze, chtoby
     perevesti dyhanie. Sily byli na ishode. Iz-za tuchi vyglyanula luna,
     osvetila  kraj  derevni  i  makovku  chasovni   s   krestom...   chasovni
postroennoj
     im. Szadi  opyat'  zarychali. Semen sobralsya  i  brosilsya  vpered,  derzha
orientir
     na chasovnyu.
     V derevne zavyli vse sobaki, pochuyavshie nechistuyu silu.
     Semen bezhal po uzkoj tropinke i chuvstvoval uzhe svoimi nogami, kak zemlya
     sodrogaetsya ot topota d'yavol'skih kopyt. D'yavoly dogonyali ego.
     Davaj, Semen, podnazhmi! Eshche chut'-chut' i vse! Tam oni  tebya ne dostanut!
Nu
     zhe, nu!
     Kogda  do chasovni  ostavalos'  neskol'ko  metrov, nogi  podveli i Semen
upal,
     sil'no udarivshis' o zemlyu rebrami. No boli on ne pochuvstvoval. Bol' ot
     udara - eto erunda pered uzhasom vechnyh muk!
     Abaturov popolz vpered, carapaya zemlyu skryuchennymi pal'cami. Kolenki ego
     tut zhe namokli ot nochnoj rosy.
     - Hu-hu-hyr-r! - uslyshal on nad golovoj d'yavol'skij hohot.
     Vse!
     Ded sobral vse  ostavshiesya sily i,  kak molodoj  sportsmen, rvanulsya  s
zemli,
     sovershil  neimovernyj  pryzhok  k  chasovne,  na letu raspahnul  dver'  i
okazalsya
     vnutri.
     Dver' zakrylas' za nim sama.
     Pervym podbezhal Kolchanov. On shvatilsya za ruchku i vzvyl ot boli. Ego
     ladon' zadymilas' ot prikosnoveniya k raskalennomu metallu.

     |pizod vtoroj


     YUra Meshalkin otprosilsya v pyatnicu s raboty. On namerevalsya poehat' v
     derevnyu Krasnyj Buben, zabirat' zhenu s det'mi, kotyrye vse leto prozhili
     tam u teshchi.
     YUra ostanovil zhigul' i vyshel kupit' sigaret v odinoko stoyavshem na shosse
     kioske. Nebo bylo sinee i yasnoe, no v vozduhe uzhe chuvstvovalas' osennyaya
     svezhest'.
     |h! ZHalko leta!

     |to leto Meshalkin provozhal s grust'yu. On ne ezdil na YUg i voobshche ne byl
v
     otpuske, on prosto otpravil svoih v derevnyu i celyh tri s lishnim mesyaca
     byl predostavlen samomu sebe. Nel'zya skazat', chto YUra pustilsya v razgul
i
     vstavlyal komu popalo. Net, etogo skazat' nel'zya. Konechno, on vstretilsya
s
     dvumya davnimi podruzhkami i priyatno provel s nimi vremya, ne bespokoyas' o
     tom, chto  ego zhdut  doma,  chto ot nego budet pahnut'  zhenskimi duhami i
tomu
     podobnoe... No vse-taki, eto bylo ne glavnoe. Glavnoe bylo to, chto emu
     nakonec-to udalos' pobyt' odnomu i zanyat'sya svoim lyubimym delom -
     vyrezaniem iz dereva soldatikov i zhivotnyh. Kak zhe zdorovo sidet' na
     balkone i orudovat' rezcami, kogda tebya nikto ne dergaet za shtany i ne
     krichit, chto ty vezde sorish' struzhkoj! Kak zhe zdorovo znat', chto tebya ne
     prervut na samom interesnom meste, chtoby soobshchit', chto rasskazala po
     telefonu kakaya-nibud' tetya Motya  pro  kakogo-nibud'  dyadyu  Petyu! Za eto
leto
     YUra uspel vyrezat'  kak nikogda mnogo. Dva ryada kuhonnyh polok, kotorye
on
     sam sdelal, byli plotno zastavleny  vkusno pahnushchimi figurkami! Skol'ko
zhe
     on vsego vyrezal?  YUra  namorshchil lob i  nachal pro sebya schitat':  Bol'she
sotni
     soldatikov rossijskoj, francuzskoj i germanskoj armij; kompoziciya "Tri
     medvedya lovyat Mashu"; kineticheskie igrushki "Kury klyuyushchie" i "Kak medved'
s
     kuznecom  dolbyat molotkami  po pen'ku";  kompoziciya  iz  russkoj skazki
"Volk
     lovit hvostom  rybu";  kompoziciya  "Lisa  i vinograd"; tri  afrikanskie
maski;
     podsvechnik dlya zheny; dlya detej sem'yu Mikki-Mausov (mamu, papu, syna i
     dochku) i mnogo eshche chego drugogo.
     YUra podoshel k kiosku i protyanul v okoshko kupyuru:
     - Pachku "Udara po Amerike".
     Ruka iz okoshka vzyala den'gi i polozhila pachku "Zolotoj YAvy". Ruka byla
     tonkaya belaya i krasivaya. Na bezymyannom pal'ce pobleskivalo akkuratnoe
     kolechko s kamushkom. YUre ruka ponravilas'. On, kak hudozhnik i tvorec,
     ponimal tolk v  krasivom,  a takie krasivye ruki  vstrechayutsya ne chasto.
YUra
     nagnulsya i zaglyanul v okoshko, chtoby posmotret' kto tam sidit.
     CHuvstvo prekrasnogo  i  na  etot  raz  ne podvelo ego. V  kioske sidela
krasivaya
     devushka let dvadcati-dvadcati pyati. Meshalkinu stalo priyatno, chto on
     ugadal.
     -  Horoshij  denek,- skazal on,  chtoby  opravdat'  svoe  zaglyadyvanie. -
Daleko
     eshche do Krasnogo Bubna?
     - Aga, - otvetila devushka. - Kilometrov dvadcat'...
     YUra pobarabanil pal'cami po prilavku, dumaya, chto by eshche skazat'.
     - Ne strashno vam sidet' zdes' odnoj?.. Vy takaya krasivaya... Vas mogut
     obidet' shofery...
     -  A ya  ne  trusiha. U menya  vot  chto est',  - devushka  vytashchila iz-pod
prilavka
     pistolet.
     - Ogo!.. Nastoyashchij?
     - Gazovyj. No s blizkogo rasstoyaniya mozhno glaz vybit'.
     - A chto, prihodilos' uzhe?
     - Net, no esli chto - ruka ne drognet. YA v tire treniruyus'.
     - Nu i kak uspehi?
     - Iz pyatidesyati vybivayu sorok pyat'.
     - Nichego sebe!.. Kak-to ne vyazhetsya pistolet s vashimi rukami...
     - |to pochemu?
     - U vas takie ruki krasivye i zhenstvennye.
     - Pravda?
     - YA nemnogo hudozhnik i koe-chto  v krasote  ponimayu... YA by ochen' hotel,
esli
     by eto bylo vozmozhno, vyrezat' vashu skul'pturu iz dereva.
     - A vy chto, skul'ptor?
     - Minutochku, - YUra podnyal ruku. - YA by hotel podarit' vam odnu moyu
     skul'pturu iz malyh form na pamyat'.
     On vernulsya k mashine, vytashchil iz bardachka derevyannuyu belku i napravilsya
k
     kiosku, derzha ee pered soboj za podstavku.
     Poka on hodil, devushka vyshla iz kioska i kurila ryadom, prislonivshis'
     spinoj k stenke. Na nej byla korotkaya yubka i, edva prikryvavshaya zhivot,
     belaya  oblegayushchaya maechka s nadpis'yu "Love". Nogi i grud' u nee byli  ne
huzhe
     ruk. YUra pochuvstvoval vozbuzhdenie.
     - |to vam, - on protyanul belku.
     - Oj!.. Nu chto vy... Mne neudobno...
     - CHto vy govorite?! Takaya krasivaya devushka, kak vy, dolzhna vladet'
     krasivymi veshchami... Berite-berite, - YUra sunul belku ej v ruki.
     - Belka... SHishku gryzet! Kakaya prelest'!
     - Strogo govorya, ona gryzet ne samu shishku, a orehi, kotorye v shishke
     nahodyatsya.
     - |to vy pravda sami vyrezali?
     - Ne verite?!.. YA vyrezal ee vot etimi samymi rukami. I mne vdvojne
     priyatno, chto eta belka popala v takie horoshie ruki, kak u vas!
     Devushka podnyala belku na uroven' glaz i smotrela na nee s voshishcheniem.
     -  Nado zhe! Moi podrugi umrut  ot zavisti! Nastoyashchij  skul'ptor podaril
mne
     svoyu skul'pturu! Eshche ne poveryat!
     -  Vot tut  na podstavke -  moi  inicialy.  I ya vam  dam  svoj  rabochij
telefon.
     Mozhno pozvonit' i ya podtverzhu, chto eto ya vam podaril... Potomu chto vy
     takaya prekrasnaya... Kstati, my ne poznakomilis'... Vot vidite zdes'
     napisano Meshalkin YU. Moskva. 1998g. Meshalkin eto ya. A zovut menya YUra.
     - Sveta...
     - Vot i poznakomilis'. A net li u vas ruchki, chtoby zapisat' telefon?
     - Pojdemte v kiosk, tam est'.
     Aga - podumal Meshalkin i skazal:
     - Aga.
     Oni proshli v kiosk. Sveta vyrvala listok iz zhurnala ucheta prodannogo
     tovara i protyanula YUre vmeste s privyazannym k zhurnalu karandashom.
     On napisal telefon.
     - Vot i vse... zvonite, kogda zahotite... - Mozhno bylo ehat' dal'she, no
     pochemu-to ne hotelos' preryvat' etogo sluchajnogo, no takogo priyatnogo
     znakomstva.  YUra   vzyal  s  vitriny  banku  ochakovskogo  dzhin-tonika  i
povertel,
     razglyadyvaya etiketku. - A vy zdes' odna rabotaete?
     - Sutki cherez troe... Nas vsego chetyre prodavca... A hozyain odin...
     Ajzer...
     - Ponyatno...
     -  A  davajte za znakomstvo, - neozhidanno predlozhila  Sveta, - vyp'em s
vami
     po banochke dzhin-tonika!
     - YA by s ogromnym udovol'stviem, no ya zhe za rulem...
     - Da erunda, - devushka mahnula rukoj. - Vam do derevni ehat' ostalos'
     desyat' minut, a milicii zdes' prakticheski nikakoj... Raz i gotovo!
     - Da? - Meshalkinu pochemu-to ochen' ponravilos' poslednee zamechanie
     Svetlany. - Nu, davajte!
     - I zhvachka est'. Zazhuete i ne pahnet.
     YUra otkryl dve banki i oni choknulis'.
     - Za znakomstvo, - skazala Sveta.
     - I za vas,  za prekrasnyh dam,  - YUra  zaprokinul  golovu  i v ego rot
potekla
     osvezhayushchaya gazirovannaya zhidkost'.
     Poka ego golova byla zaprokinuta, YUra obdumyval perspektivy zaderzhki v
     doroge, vstrechi s zhenoj, v smysle ee vozmozhnyh podozrenij, no eti mysli
     byli gde-to szadi, a na perednem plane byli perspektivy neozhidannogo
     flirta i svyazannye s nim posledstviya.
     -  Horoshij  napitok,  -  skazal YUra,  proshchupyvaya  pochvu. -  P'etsya  kak
limonad, a
     vstavlyaet kak krepkoe pivo.
     - Kak eto vstavlyaet?
     - Nu... - YUra pokrasnel, uloviv dvusmyslennost', - YA hotel skazat',
     baldeesh' ot nego kapital'no...
     - Mozhet eshche po banochke?..
     - A ne slishkom budet?.. - Meshalkin neuverenno vozrazil. - Vse-taki ya za
     rulem...
     - My zhe vzroslye lyudi!
     - Ladno, ugovorili...
     Oni  vypili eshche  po banke  i YUra  pochuvstvoval sebya smelee.  I poetomu,
kogda
     Svetlana predlozhila vypit' eshche, to  on uzhe ne somnevalsya. Emu sdelalos'
tak
     horosho, kak byvalo ne chasto. YUra priobnyal Svetlanu za plecho i stal
     rasskazyvat' ej o interesnoj zhizni skul'ptora, o tom kak on rabotaet,
     kakie on zadumal novye kompozicii i o vystavke svoih rabot vo dvorce
     kul'tury Metallurgov. Sveta slushala, priotkryv  rot. Vidno bylo, chto ej
ne
     hvataet toj kul'turnoj zhizni, kotoraya kipit v Moskve. A eshche Meshalkin
     rasskazal, chto on zhivet v odnom pod®ezde s kinoartistom Leonidom
     Kuravlevym  i  chasto vstrechaetsya s  nim  v  magazine. Inogda  oni  dazhe
zaprosto
     buhayut s artistom v garazhe.
     - Vot  tak,  - govoril YUra, - kak  my s toboj. Prosteckij muzhik! No  ne
durak!
     Golova u nego na plechah! I rezhissery ego ochen' cenyat!
     Tak, slovo za slovo  i zhest za zhestom, YUra pojmal sebya  na tom,  chto on
snyal
     so  Svety trusiki i otstupat' nekuda. Da i ne  hochetsya. Tem bolee,  chto
Sveta
     tozhe byla na pod®eme.
     Seks v  kioske poluchilsya  zahvatyvayushchim i kakim-to  kosmicheskim.  Takih
seksov
     v   zhizni   YUry  bylo  nemnogo.   Seks   bez   neopravdannyh  nadezhd  i
razocharovanij.
     Sovsem naoborot. Takih  seksov byvaet nemnogo v zhizni kazhdogo cheloveka.
Nu,
     mozhet byt' chetyre...
     Svetlana   tozhe  vyglyadela  schastlivoj  i  stala  eshche  prekrasnee.  Ona
preryvisto
     dyshala.
     Oni ulybnulis' drug drugu, govorya glazami to, o chem ne hotelos' sejchas
     govorit' slovami. Slova ne mogli etogo peredat'.
     YUra gladil Svetu po volosam. A ona celovala emu grud'.
     Vdrug zavizzhali tormoza i hlopnula dverca.
     Svetlana rezko otstronila Meshalkina, vyrvavshis' iz ego ob'yatij.
     - Pryach'sya za korobkami! Hozyain priehal!
     YUra polez za korobki, zastegivaya na hodu shtany.
     - Privet, detka, - uslyshal on golos s azerbajdzhanskim akcentom. - Kak
     dela?
     - Zdravstvujte, Murat Rashidovich.
     - Skol'ko raz ya tebya prosil, ne zovi menya Murat Rashidovich! Dlya tebya ya
     prosto Murat.
     - Hi-hi-hi...
     - Kak torgovlya?
     - Ploho... Nikto zdes' ne ezdit... Vot  esli  by na perekrestke stoyali,
tam
     drugoe delo...
     - YAsnyj delo!  Tam  mentam ne puskayut! Mnogo deneg hotyat, shakaly!.. |to
chej
     mashina stoit?
     - Da odin slomalsya, poprosil prismotret', a sam za slesarem poshel.
     - Kuda poshel? V les?
     - Da net, v derevnyu kakuyu-to... YA zabyla...
     - Devichij pamyat' korotkij. Segodnya pomnyu, zavtra - net... Mina tozhe
     zabudesh'...
     - Da net... Kak zhe mozhno?..
     - A vot sejchas posmotrim...
     Meshalkin uslyshal, kak hlopnula dver' kioska i ponyal, chto sejchas
     proizojdet. Emu stalo kak-to ochen' nelovko i obidno za sebya i za vseh
     russkih  parnej i devchonok. Emu  zahotelos'  vstat'  iz-pod  korobok  i
vyrvat'
     etu prekrasnuyu devushku iz ruk gryaznogo predprinimatelya, no Meshalkin
     vspomnil, chto u nego zhena, deti i svoi problemy. A devushke nado gde-to
     rabotat',  zarabatyvat' den'gi, a  on  sejchas  vylezet  i  isportit  ej
kar'eru.
     Krome togo, navernoe, ne obojdetsya bez rukoprikladstva, vozmozhno oni
     popadut v miliciyu,  a  u nego  v  krovi  alkogol'.  A potom eshche do zheny
dojdet,
     chto  on  sputalsya  s  kakoj-to  devicej  iz  kioska...  I  on  ne  stal
vmeshivat'sya.
     Meshalkinu ostavalos' tol'ko prislushivat'sya k doletayushchim iz-za korobok
     zvukam. I oni emu ne ochen'-to, konechno, nravilis'.
     CHerez, primerno, polchasa Murat Rashidovich uehal.
     YUra  vylez iz-pod korobok. Oni poproshchalis'  so  Svetoj,  ne glyadya  drug
drugu v
     glaza i Meshalkin poehal dal'she.
     Ot vozvyshennogo nastroeniya ne ostalos' i sleda.


     Tat'yana uzhe davno sobrala veshchi  i  bukval'no sidela na chemodanah. A YUra
vse
     ne ehal i ne ehal. Verochka s sovkom i vederkom zabezhala na verandu i
     kriknula:
     - Mama! A gde papa?!
     - Skoro priedet, - Tat'yana vzdohnula.
     Gde ego, pravda, cherti nosyat? Davno uzhe dolzhen byt'!
     Ona sela u okoshka i stala perebirat' fasol', kotoruyu vyrastila sama. V
     etot raz ee uvezti domoj ne poluchitsya. Slishkom malo v mashine mesta, a
     nuzhno umestit'sya samim i eshche zabrat' odezhdu i prochee takoe, chto mogut
     ukrast'.  A  za urozhaem, uzh,  pridetsya priezzhat' special'no. I ne  odin
raz!
     Von,  skol'ko vsego  vyrashcheno!  Celaya kucha! A  skol'ko truda  polozheno!
Skol'ko
     ona vody peretaskala! Skol'ko sornyakov povydergala potreskavshimisya ot
     raboty rukami! Govorila zhe emu  - kupi pricep k mashine!  Tak net - len'
zhopu
     podnyat'!  Tol'ko  by  ot  sem'i podal'she  na  balkon  i  strugat'  svoyu
derevyannuyu
     drebeden'!  Komu  ona  nuzhna?!  Ponyatno,  kogda  mal'cy,  vrode  nashego
Igor'ka,
     sebe pistoletiki vystrugivayut! A etot-to kuda?! Let uzhe - slava bogu, a
     vse  kakoj-to  erundoj  zanimaetsya! A za vse  leto tol'ko  dva  raza  i
priehal!
     I tut ot nego pomoshchi nikakoj! Pohodil, pohodil, dve gryadki vskopal i na
     rybalku! Govorit - kuda ty stol'ko nasazhala! A kak kartoshku s ogurcami
     zimoj zhrat' ili kak soleniya banku za bankoj otkryvat' - eto on ne
     otkazyvaetsya! Parazit! |to dlya nego - kak s neba upalo! A chto za etim
     stoit  tyazhelyj  trud ego  zheny  - on ne vspominaet! Konechno,  ya by tozhe
luchshe
     sidela i lepila chto-nibud' iz plastelina  i na pianino stavila, esli by
u
     menya  ne  bylo  takogo  chuvstva  otvetstvennosti  pered  svoej  sem'ej!
Konechno,
     soslal  menya kak na katorgu i rad!  CHto ya emu - domrabotnica?! Drugie u
vseh
     zheny uvazhayut sebya  kak zhenshchiny, v bassejnah plavayut, v solyarii zagorayut
i
     delayut sebe pricheski v salonah krasoty!.. Hodyat na koncerty, po
     restoranam, ezdyat otdyhat' za granicu...  Odna ya, kak Zolushka, pashu  na
nego
     vsyu zhizn' i radosti ne vizhu.
     Tanya  uvidela v  okno,  chto Igorek v  koshkah  (kotorye nashel na dnyah  v
sarae)
     lezet  na telegrafnyj stob,  i uzhe dolez do poloviny. Tanya predstavila,
chto
     budet, kogda  on doberetsya  do verhushki  i shvatitsya rukami za provoda.
Ona
     ispugalas', brosila fasol'  i  pobezhala  k dveri,  nastupaya  nogami  na
zelenye
     pomidory, razlozhennye na gazetah. Pomidory lopalis' i v raznye storony
     leteli bryzgi.
     - Igor'! - zakrichala Tanya s poroga. - Ty chto?! Ty chto?! Nemedlenno
     perestan' lezt'! Tebya tokom stuknet, durak!
     Ot  neozhidannogo shuma, Igor'  otpustil stolb i  v sleduyushchuyu sekundu uzhe
visel
     vniz golovoj. Esli by ne koshki, on by tochno upal i svernul  sebe sheyu. A
tak
     Igor' prosto ne ochen' sil'no udarilsya zatylkom o stob i zahnykal.
     Tanya ahnula. Ona predstavila,  chto by bylo, esli  by  Igorek doletel do
zemli
     i slomal sheyu. Ee serdce upalo vniz i tam besheno zakolotilos'. Ona
     shvatilas' rukoj za grud' i zashatalas'.
     - Igorek! - iz ee grudi vyrvalsya otchayannyj  materinskij vopl'. - CHto ty
so
     mnoj delaesh'?!
     Igorek  ne  otvechal, potomu  chto hnykal i  staralsya  podtyanut'sya, chtoby
slezt'
     so stolba normal'no, a ne vniz golovoj. No u nego ne poluchalos'. Lico
     Igorya nalilos' krov'yu.
     Tanya podbezhala k stolbu. U nee otkrylos' vtoroe dyhanie.
     -  Slezaj  nemedlenno!  -  zakrichala  ona. - Papa  priedet,  ya vse  emu
rasskazhu!
     Vot on tebe zadast!
     -  Papa  tebya  vyporet  remeshkom! -  podhvatila  podbezhavshaya  Verochka s
lopatkoj
     v  ruke.  -  A-ta-ta!  A-ta-ta!  A-ta-ta! -  Ona zastuchala lopatkoj  po
zheleznomu
     vederku.
     - Ujdi  otsyuda!  - zakrichala na nee  neschastnaya mat'. -  U menya  i  tak
golova
     ot vas raskalyvaetsya!
     Verochka otbezhala k kalitke, zabralas' na lavochku i, uhvativshis' ruchkami
za
     zabor, nablyudala za sobytiyami ottuda.
     - CHto zh ty za sadist takoj! - kriknula Tanya synu. - Nad rodnoj mater'yu
     izdevaesh'sya  kak  fashist!  Vse vy  hotite menya  poskoree  na  tot  svet
otpravit'!
     I ty, i Verka i papa vash lyubimyj!  Vse vy nado mnoj izdevaetes'! Za chto
zhe
     mne takoe nakazanie, Gospodi! - Ona obhvatila golovu rukami i ubezhala v
     dom.
     Igor', zakusiv gubu, prodolzhal popytki podtyanut'sya i okazat'sya vverh
     golovoj.  Nakonec  on  ponyal, chto  tak  ne poluchitsya i  stal  ostorozhno
vynimat'
     nogi iz koshek. Snachala vynul odnu i obhvatil eyu stolb. Potom  - druguyu.
I
     nachal potihonechku dvigat'sya k zemle vniz golovoj.
     Kogda do zemli ostavalos' sovsem nemnogo, na kryl'co vyskochila mat' so
     stremyankoj i zakrichala:
     - Ostorozhnee, rasshibesh'sya!
     Igor' ot neozhidannosti, oslabil hvatku i ruhnul vniz.
     Verochka zaprygala na lavke i zahihikala.
     Igor' podnyalsya, potiraya obodrannyj lob.
     Tanya obhvatila golovu rukami i ubezhala nazad v dom.
     - Igor' fasyst! - kriknula Verochka. - Mamku zamuchil!
     - Poshla ty ... - i pribavil vyuchennoe v derevne slovo.


     Kogda priehal  YUra,  bylo  uzhe sovsem temno. U  kalitki  ego  vstrechala
Tat'yana
     s tryapkoj v rukah. YUra ponyal, chto sejchas nachnetsya. On zaglushil motor,
     vzdohnul, vylez iz mashiny i napravilsya k kalitke.
     On shel special'no medlenno, na hodu soobrazhaya, kakuyu zanyat' poziciyu po
     voprosu opozdaniya, chtoby oslabit' napryazhenie. On perebral v golove
     neskol'ko vozmozhnyh variantov, no potom mahnul rukoj, potomu chto, v
     principe,  znal, chto Tanyu ubedit' slovami nevozmozhna. Ostaetsya nadeyatsya
na
     avos'.
     On vytashchil pachku YAvy, zakuril i podoshel k kalitke, ulybayas', chto
     nakonec-to uvidel svoyu zhenu, po kotoroj sil'no soskuchilsya.
     Tanya razmashistym dvizheniem zakinula tryapku na zabor.
     - Interesno...  Interesno, chto imenno tebya tak zaderzhalo?..  CHto imenno
dlya
     tebya vazhnee, chem tvoya zhena i deti, kotorye tebya s utra zhdut?.. - ona
     podbochenilas'.
     YUra zatyanulsya.
     - Da ladno, chego ty... - vinovato ulybnulsya on.
     -  CHego  ya?!..  CHego ya?!.. On sprashivaet -  chego ya?!.. YA vse  leto  gnu
spinu,
     kak batrachka! Taskayu ogromnye vedra s  vodoj! Delayu zagotovki, (kotorye
ty
     budesh'  zhrat' vsyu zimu!), tol'ko  dlya togo, chtoby prokormit' sem'yu, raz
uzh
     ty ne mozhesh'  zarabotat'  dostatochno deneg,  chtoby pokupat'  vse eto na
rynke!
     Za vse  leto ty priehal dva raza i  to ni huya ne delal,  a vmesto togo,
chtoby
     nam pomoch',  lovil  dohlyh  karasej  dlya  koshki!  Hotya  by  segodnya,  v
poslednij
     den', ty mog menya razgruzit'?! Ty mog priehat' vovremya, chtoby pomoch'
     sobrat'sya i uehat' zasvetlo?! YA kruchus', kak belka v kolese, ukladyvayu
     veshchi,  sobirayu pomidory,  i  eshche dolzhna  uspevat'  smotret'  za  tvoimi
det'mi,
     kotorye  vse v tebya! Vmesto  togo, chtoby materi pomogat',  odna kolotit
ves'
     den' po  vedru, a  u menya i bez togo golova ot  vsego raskalyvaetsya!  A
Igor'
     iz-za tebya, iz-za togo, chto ty vovremya ne priehal, upal so stolba i mog
by
     razbit'sya! Spasibo tebe, dorogoj,  za tvoe vnimanie k nam! K zhene svoej
i k
     detyam! Prohodi teper' pouzhinaj, - Tanya raskryla pered nim kalitku. -
     Progolodalsya, navernoe, dorogoj, poka neizvestno gde shlyalsya? Idi poesh'!
     Vse  na  stole!  Kartoshechka  svoya, ogurchiki  malosol'nye,  pomidorchiki,
zelen',
     kotlety! - Ona shvatila tryapku i zakinula sebe na plecho. - Davaj-davaj,
     prohodi, gospodin Meshalkin!
     - YA est' ne hochu, - burknul YUra i proshel v kalitku.
     - A i pochemu zhe ty ne hochesh' est'?!.. - Tanya priblizila k nemu lico i
     vysunula konchik yazyka. - Mozhet,  tebya uzhe gde-to  nakormili?!  A?!  Nu,
skazhi,
     kto  tebya nakormil?! CHto  molchish'-to?!.. Ili  ty  kakuyu-nibud'  profuru
svodil
     v  restoran?!..  Na  eto  u  tebya deneg  hvatit! Ne zhenu  zhe v restoran
vodit'! A
     ty znaesh', kogda ya poslednij raz v restoran hodila, a?!.. Ty dumaesh', ya
ne
     hochu v restoran?!.. Ty dumaesh', mne bol'she nravitsya na gryadkah vse leto
     mudohat'sya?!.. Skotina!
     - Da chto ty pristala! - ne vyderzhal YUra. On znal po opytu, chto luchshe by
ne
     vozrazhat', a dat' vozmozhnost' zhene vygovorit' vse do konca i togda ona
     bystree uspokaivalas'. No on opyat' ne sderzhalsya. - Da ne hodil ya ni v
     kakie restorany! YA po doroge slomalsya i mashinu chinil! Vot i zaderzhalsya!
     - Aga! Mashinu  on chinil!  Tebe bylo nedostatochno togo  vremeni, poka my
byli
     v  derevne, chtoby kak  sleduet otremontirovat'  mashinu  i  zabrat'  nas
otsyuda,
     kak  lyudej,  bez   priklyuchenij!  Net  zhe,  vmesto   etogo  ty,  nebos',
p'yanstvoval v
     garazhe s Kuravlevym! Nu-ka, nu-ka... Da ot tebya  i sejchas  pahnet!.. Nu
ty,
     Meshalkin,  dokatilsya  -  za rulem  uzhe  p'esh'!  Nu,  ya ne  znayu!.. - Ot
vozmushcheniya
     u Tat'yany nadulis' shcheki. - Vse! Nikuda ya s toboj ne poedu, poka ne
     protrezveesh'!  I  detej ne  otpushchu!  Ne  hvatalo eshche,  chtoby  ty  detej
ugrobil!
     Ubijca!
     |to byla poslednyaya dlya YUry kaplya.
     - Da poshla ty!.. YA posle tvoih sranyh vystuplenij sam nikuda ne poedu!
     Menya ot tvoej tuposti tryaset! Vidish' tebya tri raza za leto i ty za eto
     korotkoe vremya uspevaesh' vylit' na menya vsyu pomojku, kotoraya nakopilas'
u
     tebya v tvoem musornom bake! - On postuchal sebya kulakom po golove. - Ne
     hochu  ya zhrat' i videt' tebya  ne  hochu!  YA poshel na prud!  Zavtra  utrom
poedem!
     YUra  demonstrativno proshel v saraj i hotel vzyat' udochku, no ee na meste
ne
     okazalos'.
     - Gde moya udochka?! - kriknul on iz glubiny saraya.
     -  Gde  tvoya udochka?!  - Tat'yana vbezhala  sledom.  - A  vot ona!  - Ona
vytashchila
     udochku iz kuchi lopat, slomala ob koleno i shvyrnula. - Vot tvoya udochka!
     YUra podnyal s pola oblomki i posmotrel na zhenu tak, chto ta poblednela i
     otstupila nazad.
     - Suka ty!.. I ved'ma!.. Nu i chert s toboj! YA vse  ravno pojdu na prud!
-
     On otodvinul Tanyu v storonu i poshel.
     U kalitki YUra obernulsya:
     - A udilishche ya novoe srezhu! CHaj, ne bez ruk!
     - Svoloch'!  -  zakrichala  emu  v  spinu Tat'yana.  - Ty  mne  vsyu  zhizn'
isportil! -
     I zaplakala.
     YUra uhodil ne oborachivayas'. A esli by znal, chto vidit zhenu v poslednij
     raz, navernoe obernulsya by, chtoby zapomnit' ee na vsyu zhizn'.


     YUra, razmashisto shagaya, podoshel k prudu i ostanovilsya. Serdce besheno
     kolotilos' v grudi i na dushe bylo tyazhelo. On prozhil s Tanej vosem' let,
no
     vzaimoponimaniya i dushevnosti im tak i ne udalos' dostich'.
     Oni poznakomilis' eshche v institute. YUra togda uchilsya na poslednem kurse.
     Togda vse bylo po drugomu. ZHizn' kazalas' prekrasnoj i udivitel'noj.
     Kazalos', vperedi stol'ko vsego zamechatel'nogo i raznogo, chto melkie
     nepriyatnosti, tipa studencheskogo bezdenezh'ya, pohmel'ya  ili  chego-nibud'
eshche
     vot takogo, ne shli v schet. Togda kazalos', chto mozhno legko perevernut'
     ves' mir s nog na golovu. A uzh ispravit' melkie nedostatki zhenskogo
     haraktera - raz plyunut'. So vremenem YUra ponyal, chto izmenyat' mir eto ne
     ego  delo,  a  melkie  nedostatki   haraktera,   ne  tol'ko  nevozmozhno
ustranit',
     no naoborot,  so vremenem nachinaesh' ponimat',  chto ty uvidel  daleko ne
vse
     nedostatki,  kotorye  v  etoj zhenshchine  est'. YUra  priehal  v Moskvu  iz
Voronezha
     i zhil v obshchezhitii. A Tanya zhila v Podmoskov'e, v Pushkine, i snimala v
     Moskve  komnatu,   a  na  vyhodnye  ezdila  domoj  k   roditelyam.   Oni
poznakomilis'
     na studencheskom vechere. YUra vypil s druz'yami portvejna i hodil po zalu,
     prismatrivayas' k devushkam. Tanya stoyala skromnaya v uglu, terebya v rukah
     sumochku. YUra nikogda ne priglashal takih odinoko stoyashchih bab, potomu chto
     znal na urovne instinkta,  chto tolku ot nih nikakogo - ni poobzhimat'sya,
ni
     pososat'sya, ni vstavit' takim babam obychno ne udavalos'. A vse nachinalo
i
     zakanchivalos' odnimi razgovorami  pro uchebu,  pisatelej i kinoartistov.
Uzh
     luchshe by takie baby hodili v biblioteku, a ne na tancy. No v etot raz
     chto-to ostanovilo YUru i on poglyadel na odinoko stoyavshuyu devushku s
     interesom. YUra podumal: Interesno... Obychno menya tyanet na veselyh bab s
     bol'shimi tit'kami. A vot eta v uglu sovsem iz drugoj opery, no moe
     vnimanie na nej pochemu-to ostanovilos'... Interesno... A ne poprobovat'
li
     dlya svezhesti oshchushchenij zavyazat' s nej znakomstvo?.. Vozmozhno, ya chto-to
     upuskayu v zhizni, ne pristavaya nikogda k takim babam... Nado by eto delo
     ispravit'   dlya,   kak  govorit   moj   priyatel'   SHurik,  balansa   na
kolonkah-stereo.
     YUra popravil s®ehavshij na bok zelenyj galstuk v belyj goroh i podoshel k
     devushke.
     - Razreshite vas priglasit' na medlennyj tanec.
     Devushka pokrasnela. Vidno bylo, chto tancevat' ej hochetsya i priyatno, chto
ee
     priglasili. No prilichnyj li eto chelovek i ne opasno li budet dlya nee
     prinimat'  podobnye   priglasheniya?  Za  neskol'ko  sekund  na  ee  lice
otrazilas'
     vsya eta gamma protivorechivyh chuvstv. No zhelanie potancevat' pobedilo
     rassudok. Ona povesila sumochku na plecho i  poshla za YUroj v  centr zala.
Tam
     oni ostanovilis' i YUra akkuratno prihvatil devushku za boka, a devushka
     polozhila ruki emu na plechi, no tak ostorozhno, chto YUra ih pochti ne
     pochuvstvoval. |to neobychnaya delikatnost' emu ponravilas'.
     Da, naprasno ya ran'she ne  priglashal tancevat' takih bab...- podumal YUra
i
     postavil Tat'yane pervyj plyusik. - |ta delikatnost' dejstvuet na menya
     kak-to pryamo polozhitel'no... Vozbuzhdaet  kak-to...  Ne  to  chto  drugie
baby, s
     kotorymi ya privyk obshchat'sya - povisnut na tebe, kak na veshalke i trutsya
     svoimi bol'shimi tit'kami!.. I zhivotom... Nikakoj romantiki!.. Odin
     razvrat!.. Razvrat issushaet... YA zhe hudozhnik i dolzhen tvorit'! A kak ya
     mogu tvorit', esli vsyu noch' protrahaesh'sya i na sleduyushchij den' glaza
     slipayutsya i rezec iz ruk padaet!.. - On posmotrel na Tanyu s uvazheniem i
     priobnyal ee pokrepche. - Vot kakie devushki dolzhny stanovit'sya podrugami
     hudozhnikov!
     - Vas kak zovut? - sprosil on.
     - Tanya, - ona otvetila tak tiho, chto YUra edva rasslyshal. I eto tozhe emu
     ponravilos'.
     - Kak? - peresprosil on.  - Govorite pozhalujsta  pogromche,  a  to iz-za
muzyki
     nichego  ne slyshno. -V eto vremya vokalist gruppy "Skorpions" vysvistyval
iz
     dinamikov "Veter Peremen".
     - Tanya, - povtorila devushka pogromche i opustila glaza.
     - A menya YUra! - dostatochno gromko predstavilsya YUra i podsvistel
     "Skorpionam". - Vy na kakom fakul'tete uchites'?
     - Na mehmate.
     - A ya na geograficheskom. Vam  eta muzyka nravitsya?  - on motnul golovoj
na
     kolonki.
     Tanya kivnula.
     Vot zdorovo!..  YAzykom  lishnego  ne treplet,  kak ostal'nye baby...  Na
voprosy
     otvechaet konkretno. A to drugie kak nachnut vykladyvat' k delu ne
     otnosyashchiesya podrobnosti. Zatrahaesh'sya  slushat'!  Ty  im - kak  dela,  v
smysle
     pozdorovalsya  - A  oni  tebe  pro mamu-papu,  dedushku-babushku! Kuda kak
luchshe -
     zadal konkretnyj vopros, poluchil konkretnyj otvet...Vtoroj plyusik...
     Ves'  vecher  YUra protanceval  s Tanej i postavil ej  za  povedenie  eshche
nemalo
     voobrazhaemyh  plyusov. Potom  on poshel  ee provozhat' s zahodom v park. V
parke
     YUra popytalsya zazhat'  Tat'yanu,  no  ona  tverdo ego otstranila,  ne dav
sdelat'
     nichego lishnego. No ubegat', kak dura, ne stala i po morde bit' tozhe ne
     stala. YUra postavil Tane eshche plyus.
     Kak zamechatel'no, chto ya slomil v sebe stereotip interesa k babam s
     bol'shimi tit'kami i poznakomilsya s etoj chudesnoj devushkoj.
     Tat'yana, po ego mneniyu, nailuchshim obrazom podhodila na rol'
     devushki-podrugi-hudozhnika i oni  stali vstrechat'sya. YUra rasskazal Tane,
chto
     on mechtaet stat' nastoyashchim hudozhnikom i davno rezhet po derevu. Emu
     nravilos'  darit' devushke svoi skul'ptury  (malye formy), bylo priyatno,
chto
     on rabotaet dlya lyubimogo cheloveka. K tomu zhe, YUra schital, chto eto ee
     kul'turno razvivaet.
     On zabrosil vseh svoih podruzhek s bol'shimi tit'kami i stal obhazhivat'
     Tat'yanu. Primerno  cherez  mesyac ona emu  dala. I pochti  srazu zaletela.
Kogda
     ona soobshchila ob etom, on podumal, chto pora emu  uzhe podumat' o sem'e...
o
     domashnem uyute, domashnej kuhne, o detyah nakonec... Tem bolee, chto, v
     principe, kogda-to potom on vse ravno sobiralsya zhenit'sya, tak pochemu by
     eto ne sdelat' sejchas, kogda nakonec on nashel takuyu zamechatel'nuyu
     kandidatku v podrugi hudozhnika? I voobshche, blagorodno budet skazat'
     devushke, chto vot i prekrasno, chto ty  zaletela, davaj bystree pozhenimsya
i
     rozhaj na zdorov'e. |to gorazdo luchshe,  chem  govorit':  YA, konechno, tebya
lyublyu
     i hotel by imet' ot tebya rebenka, no ty zhe ponimaesh', chto sejchas, kogda
u
     nas net ni kvartiry, ni raboty, ni deneg - kakie ( na h...) mogut byt'
     deti?! Vot vstanem na  nogi,  okrepnem,  togda rozhaj na zdorov'e... Tak
YUre
     govorit' ne hotelos'. On zhe ne gad kakoj-nibud'?!.. Tem bolee, chto on
     otlichno obdumal, chto luchshej podrugi dlya hudozhnika emu ne najti.
     Pravdu  skazat', nekotorye  nedostatki  u  Tat'yany  YUra  uzhe  usmotrel.
Naprimer,
     ona byla boleznenno revniva. I eshche Tat'yana ne ponimala Pikasso, kotoryj
     byl dlya YUriya  kumirom.  No YUrij  ne pridaval  etomu  osobogo  znacheniya,
potomu
     chto on  schital, chto obshchenie s nim povysit  kul'turnyj uroven' Tat'yany i
ona,
     vo-pervyh, smozhet otcenit' uroven' genial'nogo hudozhnika, a vsledstvie
     etogo kul'turnogo pod®ema, refleks revnosti otomret v nej, kak nenuzhnyj
     cheloveku hvost.
     No okazalos', chto  on zhestoko oshibsya  v  nej.  V  rezul'tate poluchilos'
polnoe
     der'mo. Tat'yana ne tol'ko ne perestala ego revnovat', no dazhe naoborot!
     Pikasso ona tak i ne ponyala, a yuriny skul'ptury schitala nikchemnym
     zanyatiem, kotoroe ne dostojno vzroslogo cheloveka i meshaet emu udelyat'
     neobhodimoe vnimanie sem'e.
     V  kakoj-to moment YUra  hotel uzhe porvat' semejnye  uzy  i  ujti. No ne
uspel.
     Tat'yana opyat' zaberemenela i rodila dochku. Ujti stalo slozhnee.
     Vot, -  dumal  YUra, - vyrastet  Igorek, ne daj Bog,  takim zhe,  kak  ya,
oluhom,
     privedet v dom kakuyu-nibud' kurvu  i budet s nej muchat'sya vsyu  zhizn'! I
chego
     lyudyam odnim ne zhivetsya?! Kak horosho! Parishel domoj, vzyal rezcy i sidish'
     sebe, vyrezaesh' iz dereva skul'ptury! I ni odna suka tebe slova poperek
ne
     skazhet! Lyudi zhivut vmeste, chtoby zaebyvat' drug druga do smerti!
     YUra podoshel k osine i otlomal dlinnuyu palku. Privyazal lesku i vspomnil,
     chto poshel na rybalku bez  nazhivki.  On  splyunul. V  temnote raskapyvat'
chervej
     bylo ne ochen'-to. No ne vozvrashchat'sya zhe?.. YUra vzdohnul, vytashchil iz
     vnutrennego  karmana pidzhaka rezec po derevu,  kotoryj  vsegda  nosil s
soboj,
     i nachal im kovyryat' zemlyu.
     Ot zemli shel kakoj-to strannyj nepriyatnyj zapah, kak budto v etoj
     mestnosti  protuhlo  chto-to  gigantskoe.  YUre  eto ne  ponravilos'.  On
pereshel
     po beregu  podal'she  i  pokopal  tam. Voni  bylo ne  men'she. YUra  zazheg
zazhigalku
     i posvetil v lunku. V zemlyanoj stenke shevelil vyalym koncom poludohlyj
     chervyak. YUra uhvatil ego dvumya pal'cami i vydernul. CHpo-ok! CHtoby chervyak
ne
     poteryalsya, YUra tut zhe nasadil ego na kryuchok i poshel k vode.
     On zabrosil dochku i sel na poleno, kotoroe valyalos' tut zhe. I zakuril.
     Vyglyanula luna, osvetiv kupol chasovni na protivopolozhnom beregu pruda i
     tropinku vedushchuyu k nej.
     Vdrug na prigorok na tom beregu kto-to vyskochil i,  s  krikom, brosilsya
vniz
     po trope v storonu chasovni. CHego krichali, YUra ne razobral. Tri kakie-to
     teni probezhali sledom za pervoj. V derevne zavyli sobaki. V chasovne
     hlopnula dver'. A cherez neskol'ko sekund opyat' kto-to diko zakrichal.
     Komu eto prispichilo sredi nochi pomolit'sya?..
     YUra k cerkvi  otnosilsya snishoditel'no. On schital,  chto kakie-to Vysshie
Sily
     Razuma,  navernoe,  prisutstvuyut,  no  k  cerkvi oni  navryad  li  imeyut
otnoshenie.
     Nu razve zh mozhet Vysshij Razum proyavlyat' sebya cherez derevyannoe zdanie, v
     kotorom  tolkayutsya  glupye staruhi v chernyh  platkah?!  Delat'  Vysshemu
Razumu
     bol'she ne figa, chem proyavlyat' sebya tam! Vysshij Razum eto, skoree vsego,
     inoplanetyane, kotorye transportiruyutsya na bol'shoj skorosti v letayushchih
     tarelkah.


     Tanya shvyrnula tryapku v temnotu, vsled uhodyashchemu muzhu, i bystrymi shagami
     vernulas' v izbu. Sela na taburet i ustavilas' v stenu, gde visel
     vycvetshij  proshlogodnij  kalendar' s obez'yanoj na  unitaze s plejerom v
ushah
     i nadpis'yu "Radio Rossii".
     On suka!.. YA zagubila svoyu zhizn'!.. Esli by ne deti, ya davno by ot nego
     ushla!.. I vse  bylo by po-drugomu!.. Vse muzhiki svolochi!..  V sleduyushchij
raz
     ya by znala za kogo vyhodit' zamuzh i kak sebya vesti!.. YA by vyshla  zamuzh
za
     kakogo-nibud' dodika s horoshej zarplatoj i bez vsyakih tam hudozhestv v
     golove, navrode Stasika Solov'eva! Nu i pust' on nesimpatichnyj! Zato by
on
     ne vystupal, lyubil by menya  i delal by vse, chto ot nego  trebuetsya! A k
ego
     vneshnosti  ya by privykla kak-nibud'! Podumaesh' vneshnost' - noch'yu temno!
On
     i sejchas gotov na mne  zhenit'sya! Vo vsyakom sluchae, kogda my vstrechalis'
s
     nim v poslednij raz na kvartire u Irki, on tak i skazal : Brosaj ty,
     Tan'ka, svoego hudozhnika na bukvu He i vyhodi za menya! YA tebya budu na
     rukah nosit'... A ya emu: A kak zhe deti?.. Net, ya ne mogu... Tak ya emu
     togda otvetila... Vot podrastut deti chut'-chut', stanut ponimat', chto s
     takim mudakom mamke zhit' nevozmozhno, vot togda i ujdu k Solov'evu!..
     Tanya vstala i proshla v izbu, posmotret' - kak tam deti. Deti smotreli
     televizor. SHel kakoj-to amerikanskij fil'm. Deti s  interesom smotreli,
kak
     na ekrane  kakaya-to  parochka  zanimalas' seksom, a  otkuda-to iz  shkafa
vdrug
     vylezal mertvec ves' v bolyachkah i napadal na parochku szadi.
     Tat'yana  izdala  vopl'.  Deti  podskochili, podumav, chto  eto krichat  na
ekrane.
     Tanya vyrvala vilku iz rozetki i zakrichala na detej:
     - CHto vy smotrite?! Kto vam eto razreshil smotret'?! I v kogo vy takie?!
     Urody! Nu-ka bystro myt' nogi i spat'!
     Kogda deti ushli na verandu myt' nogi, Tanya podumala:
     Esli Meshalkina kto sejchas u pruda uvidit, podumayut - Nu i suka u nego
     zhena!  Muzh priehal,  a ona  ego s dorogi ne nakormila i  on  poshel, kak
mudak,
     rybu lovit'! Kak budto u nego doma-sem'i netu!.. Skazhut, chto ya plohaya
     hozyajka, i u menya budut nepriyatnosti... V derevne vse srazu stanovitsya
     izvestno... A mne tut eshche zhit' da zhit'... Znaet etot gad, kak pohuzhe
     sdelat', chtoby ya za nim pobezhala! Vse tak povernet, chto vse ravno ya v
     govne, a on ves' v belom! Parazit! Vot vyjdu za Stasika, vse budet
     po-drugomu!.. Nu chto... nado idti za etim mudorezom!..
     Tanya ulozhila detej, vzyala fonarik i otpravilas' v temnotu.


     Fonarik vyhvatyval  iz  temnoty malen'koe  krugloe pyatno zheltogo sveta.
Nochi
     v eto vremya goda byli osobenno temnymi. Esli by luna ne skrylas' za
     oblakami, bylo by, konechno, ne tak temno, i mozhno bylo by obojtis' bez
     fonarika.
     Fonarik zamigal i stal sudorozhno gasnut'. Batarejki sadilis'.
     Govorila zhe etomu urodu eshche v pozaproshlyj raz - Privezi nam batarejki!
     Privezi nam batarejki!.. Kuda tam! Razve on o sem'e dumaet! U nego v
     golove  bolee  vozvyshennye  mysli   -  kak  s  Kuravlevym  nazhrat'sya  i
pokazyvat'
     emu svoi derevyannye suveniry! Kuravlev tozhe horosh! Vmesto togo, chtoby
     Meshalkina osadit' i skazat': Bros' ty eto zanyatie dlya detej! Ili uzh na
     hudoj konec idi kruzhok vesti za den'gi v  klub... A on naoborot - Kakoj
ty,
     YUra,  molodec,  talant,  hudozhnik!.. I vsyakoe takoe... T'fu!  Hudozhnik!
Luchshe
     by parket doma polozhil, kol' on tak derevo lyubit! A to vyrezhet
     kakuyu-nibud' shtukenciyu i suet pod nos - Po-nyu-haj-kak-pah-net! Tfu!
     Fonarik morgnul v poslednij raz i potuh okonchatel'no. Vokrug stalo
     sovershenno temno. Tanya ostanovilas' i potryasla ego, no eto ne pomoglo.
     Vot sejchas popadu  v  temnote  v  yamu i nogu  slomayu!  Vse iz-za  etogo
duraka!
     Govorila zhe mne mama - ne vyhodi ty, Tan'ka, za nego, nichego horoshego u
     tebya s nim ne poluchitsya! U nego odna dur' v golove! A ya ne poslushala,
     dura! Teper' muchayus'!
     Ona ostorozhno poshla vpered. Idti bylo strashnovato. K strahu upast' i
     pokalechit'sya, primeshivalos' eshche chto-to. CHto-to pugalo Tat'yanu v etoj
     temnote. To li kriki nochnyh ptic, to li  ogon'ki  svetlyachkov na kustah,
to
     li pervobytnyj strah cheloveka pered temnotoj, to li nevest' otkuda
     vzyavshijsya protivnj zapah.
     Noga  provalilas' v pustotu, Tanya proletela vpered i udarilas' o zemlyu.
K
     schast'yu, nesil'no. Ona podnyalas'. Kolenka nemnogo bolela.
     Vot tak-to! Spasibo  tebe, Meshalkin! Dozhdalsya ty nakonec! A v sleduyushchij
raz
     ya golovu svernu, kak ty etogo davno dobivaesh'sya! Ty uzhe davno hochesh'
     svesti v mogilu mat' svoih detej!
     Tanya vybralas' iz neglubokoj yamy i poshla dal'she, imeya tverdoe namerenie
     svernut' sheyu, nazlo muzhu.
     Vdrug ona ulovila vperedi kakoe-to dvizhenie. Tanya ostanovilas'.
     Navernoe eto Meshalkin...
     - YUra, ty?! - kriknula ona.
     - Net, - otvetili neznakomyj golos, - my ne YUra.
     Iz temnoty poyavilis' dve figury i ostanovilis' pered Tanej.
     V eto vremya iz-za tuchi vyglyanula luna i osvetila neznakomcev. Tanya
     obomlela. Pered nej stoyali dva soldata, kak iz kino pro vojnu. Oni byli
v
     plashch-palatkah, v pilotkah s krasnymi zvezdami, na grudi u nih viseli
     avtomaty  s kruglymi  magazinami. Takie  avtomaty Tanya  videla tol'ko v
kino
     pro vojnu!
     - Zdravstvuj, hozyajka, - skazal odin.
     A vtoroj sprosil:
     - Net li, hozyajka, u vas v derevne fricev?
     Tanya popyatilas'. Pyat' minut nazad ona vyshla iz sovershenno obychnogo doma
s
     elektricheskim osveshcheniem, gde rabotal televizor i visel plakat obez'yany
na
     unitaze. Ona sdelala neskol'ko shagov v temnotu i okazalas' v meste, gde
     tvoritsya chto-to nemyslimoe i nesuraznoe.
     - Hozyajka, ty chto nemaya? - peresprosil pervyj.
     - Ili gluhaya? - dobavil vtoroj. - Fricy, sprashivaem, est' v derevne?
     - Ka-ka... kakie fricy?..
     - Vot-vot-vot... vot s takimi  rogami! - peredraznil pervyj i pristavil
k
     golove dva pal'ca.
     - I s ushami! - vtoroj poshevelil ushami. - Ty chto, izdevaesh'sya nad nami?
     Mozhet byt' ty fricam sluzhish'?
     - Ka... kakim fricam?.. Rebyata, vy chto kino zdes' snimaete pro vojnu?
     - Aga! YA artist Kryuchkov! - otvetil soldat potolshche.
     -  A  ya  artist Il'inskij! -  otvetil soldat v  ochkah. -  Ty chto, baba,
sovsem
     rehnulas'?! Kakoe, na  her,  kino! My tebya russkim yazykom  sprashivaem -
nemcy
     v derevne est'?!
     Tanya sovsem rasteryalas'. Ona vdrug vspomnila, chto chitala v kakom-to
     fantasticheskom rasskaze, kotoryj ej podsunul  YUra,  kak  glavnyj  geroj
poshel
     po gorodu, shel, shel i provalilsya v yamu vremeni i ochutilsya za sto let
     nazad. Byt'  mozhet s nej sluchilos' to zhe samoe?!.. Kakoj uzhas! No etogo
ne
     mozhet zhe byt'! |to zhe byl vsego lish' fantasticheskij rasskaz! V zhizni
     takogo ne byvaet!..
     - Nemcy?.. Tak god-to sejchas kakoj?..
     - Kakoj-kakoj!  Surovyj  voennyj god!  S tyazhelymi boyami  vojska Krasnoj
armii
     tesnyat fashistskie polchishcha za predely nashej Rodiny!
     - A ty, konechno, etogo vsego ne znaesh'? Ty chto dura?! Ili psihicheskaya?!
     - Kak zhe nemcy?!.. YA zhe posle vojny rodilas'!
     - CHto zh s togo! I my posle vojny.
     -  |to vsegda tak. Vojna projdet, detej narozhayut, a  na sleduyushchej vojne
ih
     ub'yut. A posle novye opyat' rodyatsya. I tak dalee...
     - Sejchas 1998 god, - skazala Tanya gluhim golosom.
     - Znaesh'  chto,  -  skazal ej soldat  v ochkah  skvoz'  zuby,  - ty  nam,
podruga,
     golovu ne moroch'! Vidali my takih do hrena!.. Nu a koli ty, togo-sego,
     ochki tut vtiraesh', to chego-to znachit hochesh' skryt'! A raz tak, to ty,
     skoree vsego, za fashistov! I my sejchas s toboj razberemsya na meste!
     Tanya  nikogda  by ne  predpolozhila,  chto  ee  obvinyat  v  posobnichestve
fashistam,
     da  eshche  v  takih  ser'eznyh  obstoyatel'stvah.  Golovoj  ona,  konechno,
ponimala,
     chto vse chto proishodit - absurd. No glazami svoimi ona videla bojcov, a
     ushami slyshala ih surovye rechi.
     - YA fashistka?! - kriknula ona. - Da u menya ded na vojne pogib!
     - Ded za vnukov ne otvetchik!
     - U tebya ded pogib, a Andryuha obe ruki na vojne poteryal! Mog by so
     spokojnoj sovest'yu demobilizovat'sya i na vokzalah okurki sobirat', a on
ne
     pokinul pole boya! Teper' nogami voyuet!
     Tot chto v ochkah podprygnul neozhidanno vysoko i udaril nogoj po
     elektricheskomu stolbu. Stolb perelomilsya i ruhnul. Provoda natyanulis' i
     lopnuli.    Nochnuyu    temnotu    prorezali    zigzagoobraznye   razryady
elektrichestva.
     Tat'yanu ohvatil uzhas. Vokrug tvorilos' chto-to neveroyatnoe. I poyavlenie
     soldat vremen vojny, i ih razgovor, i to, kak oni nogami  lomayut stolby
-
     vse eto ne lezlo ni v kakie vorota. Ona ponyala, chto sluchilos' samoe
     strashnoe i zhivoj ej otsyuda ne ujti. Nogi podkashivalis'. Na lbu vystupil
     holodnyj pot. Ruki drozhali.
     - Tovarishchi bojcy, otpustite menya, - zaskulila Tat'yana. - U menya deti!..
     Igorek i Verochka!..
     - Vot  i horosho, - skazal ochkarik spokojno. - My  tebya  sejchas ub'em, a
tvoih
     detej vospitaet Rodina, kak svoih vernyh synovej i docherej, a ne
     posobnikami  fashistov!  -  On strashno  zasmeyalsya. -  Ty  zhe mat', ty zhe
hochesh',
     chtoby tvoi deti vyrosli nastoyashchimi lyud'mi, a ne mraz'yu, kak ty?!
     - Konechno hochet! - poddaknul vtoroj. - Dumaesh', Andryuha, legko mraz'yu
     zhit'? Muchaetsya, nebos', ona s utra do vechera. Sveta belogo ne vidit.
     - Skazhi nam spasibo, fashistskaya podmetka, chto my tvoi mucheniya teper'
     prekratim.
     - Kak ty hochesh'  umeret'? CHtoby  ya tebya iz avtomata zastrelil ili chtoby
tebya
     Andryuha nogami zabil?
     Tanya zarydala.
     - Ne hochu-uu!
     Pochemu  ya stoyu na meste?.. - proneslos' u nee  v  golove. - Pochemu ya ne
zovu
     na pomoshch' i ne begu otsyuda podal'she?..
     No ne yazyk ni nogi ne slushalis' ee.
     -  CHto,  -  ochkarik naklonil k  nej  golovu i  zaglyanul  v  lico,  - ne
poluchaetsya
     orat'?! Ne poluchaetsya nogami begat'?!.. Ot nas, suka, ne uderesh'! - On
     snova zasmeyalsya. - Potomu chto my tebya naskvoz' vidim!
     Tanya zaglyanula v ego glaza i pochuvstvovala, chto tonet v kakoj-to chernoj
     vyazkoj tryasine. Ona ispugalas' eshche bol'she i hotela otvernut'sya, no ne
     mogla otorvat' glaz.
     - Kaput tebe, Tanechka! - skazal ochkarik.
     Otkuda oni znayut moe imya?.. - poslednee, chto uspela podumat' Tanya pered
     tem, kak uvidela, kak u ochkarika otkrylsya rot, obnazhiv ogromnye volch'i
     klyki. On vzvyl i vpilsya zubami v ee gorlo. Tanya dernulas' i
     pochuvstvovala, kak s drugoj storony v sheyu vonzilis' zuby vtorogo bojca.
     Vsya derevnya sodrognulas' ot podnyavshegosya sobach'ego voya.


     Verochka i  Igor' ne  spali.  Oni lezhali v  temnote i Igor'  rasskazyval
Verochke
     strashnuyu istoriyu,  kotoruyu  emu  rasskazal ego  drug  Vas'ka  v detskom
lagere.
     Verochka natyanula odeyalo do samyh glaz i boyalas'.
     -  Znachit tak, - zasskazyval Igor'.  - V odnom gorode zhila sem'ya: mama,
papa
     i  ih deti.  Dochka i syn.  Dochku  zvali Eva, a syna zvali  Genrik. Papu
zvali
     Karl, a mamu - mmm... ne pomnyu kak... Prosto budet mama nazyvat'sya. Vot
     odnazhdy k nim v gosti  priehal odin neizvestnyj im dyadya. Mama podumala,
chto
     eto papin  rodstvennik. A papa Karl podumal, chto eto mamin rodstvennik.
A
     sprosit' u nego  chej on rodstvennik oni  postesnyalis'. I stal  on u nih
zhit'.
     Familiya u nego byla Nikitin. On byl dlinnogo rosta, hudoj kak skelet, s
     chernymi volosami i bol'shim nosom. Eshche u nego rosla dlinnaya-pridlinnaya
     chernaya boroda. I odevalsya on vo vse chernoe. CHernyj plashch, chernye ochki,
     chernaya shlyapa, chernye perchatki, chernye shtany, chernye botinki, a v ruke
     chernyj chemodan. Nikitin vsegda nosil chemodan s soboj i nikogda ego ne
     ostavlyal. Odnazhdy emu nuzhno bylo v magazin pojti, kupit' chernyj nosovoj
     platok. A roditeli  byli na rabote. Nikitin  skazal detyam: Tol'ko ni  v
koem
     sluchae ne otkryvajte chemodan i ne smotrite chego v nem lezhit. I ushel v
     magazin. Togda Genriku stalo interesno i on poshel posmotret'. Otkryvaet
     chemodan,  a   tam  tabakerka  lezhit.  A  v  tabakerke   zheltyj  mizinec
otrezannyj.
     Togda Genrik ispugalsya, brosil v chemodan tabakerku i ubezhal v svoyu
     komnatu... I ne zametil, chto ego nosovoj platok upal iz karmana v
     chemodan... Sidit on pod stolom i drozhit, vdrug slyshit shagi po lestnice.
     |to  Nikitin  vozvrashchaetsya  iz  magazina.  Raz-dva!  Raz-dva!  -  Igor'
staralsya
     govorit' strashnym golosom. - Vot on uzhe podhodit k dveri! Raz-dva!
     Raz-dva! Vot on zahodit v kvartiru! Raz-dva! Raz-dva! Vot on idet po
     koridoru! Raz-dva! Raz-dva! Vot on zahodit v svoyu komnatu posmotret' na
     svoj chemodan. Raz-dva! Raz-dva! Vot on podhodit k chemodanu i otkryvaet
     kryshku!.. A tam valyaetsya platok Genrika! Togda on vse ponyal i poshel v
     komnatu k Genriku. Raz-dva! Raz-dva!
     - A kak on uznal, chto eto Genrika platok? - sprosila Verochka.
     - Na nem bylo napisano Genrik... Sidit Genrik pod stolom i vidit nogi v
     chernyh botinkah. I slyshit golos strashnyj: Gde etot protivnyj mal'chishka,
     kotoryj  zalezal ko  mne v  chernyj chemodan i  uznal moyu tajnu! A Genrik
sidit
     pod stolom i boitsya poshevelit'sya. A Nikitin komnatu oboshel i stal
     prinyuhivat'sya. CHuyu, zdes' ty, protivnyj mal'chishka! Vylezaj, a to ya tebya
     vse ravno najdu! Podhodit Nikitin  k krovati, nagnulsya  i smotrit  - ne
sidit
     li tam Genrik. A Genrik v eto vremya iz-pod stola vyskochil i v shkafu
     spryatalsya, gde Nikitin ego uzhe iskal...
     - Luchshe by on sovsem iz doma ubezhal.
     - On ne mog, potomu chto Nikitin zakryl komnatu na klyuch...
     - A otkuda u nego klyuch byl?
     - On ego u papy Karla iz karmana vynul, kogda papa mylsya.
     - |to tot papa Karl u kotorogo Buratino?
     - Net, eto drugoj.
     - A buratinin gde?
     - U tebya na borode! Ne meshaj mne rasskazyvat', a to ne budu!.. Zabezhal
     Genrik v shkaf, a ego krasnaya rubashka mezhdu dvercami zastryala i kraeshek
     naruzhu torchit. I Nikitin uvidel. Shvatil on Genrika za rubashku, vytashchil
iz
     shkafa i govorit: Govoril ya - nikomu ne lazit' v moj chemodan i nikomu ne
     otkryvat' moj chemodan! A ty, protivnyj mal'chishka, zalez v moj chernyj
     chemodan i uznal moyu strashnuyu tajnu zheltogo pal'ca! I za eto ya tebya ub'yu
i
     krov' tvoyu  vyp'yu! Ubil  on Genrika i krov'  vypil,  a trup  vykinul  v
okoshko.
     Vecherom prihodyat roditeli i sprashivayut: A gde Genrik? A Nikitin im
     otvechaet: Govoril  ya - nikomu ne lazit' v moj chemodan! A  on zalez.  Za
eto ya
     ego ubil  i krov' u nego vypil! I vas tozhe poslednij  raz preduprezhdayu:
Ne
     laz'te ko  mne v chemodan,  a to huzhe  budet!  Pogorevali  roditeli,  no
delat'
     nechego. I ushli na sleduyushchij den' na rabotu. A Nikitin opyat' poshel v
     magazin  pokupat' chernyj  galstuk. Pered uhodom,  on  govorit  Eve:  Ne
podhodi
     Eva  k  moemu chemodanu, a to  hudo budet!  Skazal  tak  i ushel.  A  Eve
interesno
     stalo. I ona togda ne sderzhalas' i chemodan otkryla...
     - Glupaya kakaya! On zhe teper' ee ub'et!
     - Devchonki vse glupye dury!
     - Sam durak!
     - Eshche raz pereb'esh' - ne budu rasskazyvat'!
     - Bol'she ne budu perebivat'.
     - ... Otkryvaet Eva chemodan i vidit tam tabakerku, a v tabakerke zheltyj
     palec s sinim  nogtem. Ispugalas' Eva,  brosila tabakerku i  pobezhala v
svoyu
     komnatu. I ne zametila, chto u nee s golovy v chemodan upal volos.
     Spryatalas'  Eva  za zanavesku,  potomu  chto  byla  ochen'  glupaya  i  ne
dogadalas',
     chto u nee iz-pod zanaveski tufli torchat. Idet domoj Nikitin. Raz-dva!
     Raz-dva! |to slyshno ego shagi na lestnice. Raz-dva! Raz-dva! |to Nikitin
     podhodit k dveri. Raz-dva! Raz-dva! |to on idet po koridoru i zahodit k
     sebe v komnatu. Stoj, raz-dva! On otkryl chemodan, a v chemodane lezhit
     volos.  Nikitin  vzyal,  na  palec namotal  i  ponyuhal. Tak-tak!  Pahnet
Evoj...
     On  vse  srazu ponyal i poshel ee iskat'.  Raz-dva!  Raz-dva! On vyshel iz
svoej
     komnaty. Raz-dva! Raz-dva! On idet po koridoru. Raz-dva! Raz-dva! On
     podhodit k komnate Evy. Raz-dva! Raz-dva! On zahodit v komnatu i srazu
     vidit tufli za zanaveskoj. Stoj: Raz-dva! Otdernul zanavesku, a tam Eva
     drozhit. Obossalas'! Vse kolgotki mokrye. Nikitin govorit: YA tebya
     preduprezhdal,  glupaya  devchonka,  chtob  ty  ne  zalazila v  moj  chernyj
chemodan! A
     ty ne poslushalas' i tozhe uznala moyu strashnuyu tajnu, kak i tvoj negodnyj
     brat! I  ya tebya teper' tozhe ub'yu i vyp'yu tvoyu krov'!.. Ne ubivaj  menya,
dyadya
     Nikitin!  - zapishchala Eva. -  YA boyus'! YA u  roditelej  odna  ostalas'! YA
nikomu
     ne rasskazhu pro zheltyj palec s sinim nogtem!.. No Nikitin ej ne poveril
i
     ubil ee, vysosal krov', a trup vykinul v okoshko. Prihodyat roditeli s
     raboty i sprashivayut: A gde  Eva? A  ya, - Nikitin govorit,  - ee ubil  i
krov'
     u nee vypil za to, chto ona menya ne poslushalas' i zalezla v moj chemodan.
     - A pochemu roditeli miliciyu ne vyzvali?
     - Potomu chto bylo leto i vse milicionery byli v otpuske... I eshche... -
     Igor' nenadolgo zadumalsya. - Nikitin vse telefonnye provoda pererezal,
     chtoby nel'zya bylo zvonit'... Nu vot... Na sleduyushchij den' papa ushel na
     rabotu,  a mama  rasstroilas', chto  vseh detej  poteryala  i zabolela ot
etogo,
     i ostalas' doma. Lezhit v krovati s bintom na golove i zubami stuchit ot
     holoda. Zahodit Nikitin ves' v chernom i govorit: Izvinite. Mne nuzhno
     shodit' v magazin, chtoby kupit' chernuyu povyazku na glaz. Postorozhite,
     pozhalujsta, moj chernyj chemodan. No esli vy ne hotite, chtoby s vami
     sluchilos' to zhe samoe, chto i s vashimi neposlushnymi det'mi, ni v koem
     sluchae ego ne  otkryvajte. Ushel  Nikitin, a mame  stalo interesno iz-za
chego
     ee deti  pogibli  strashnoj smert'yu,  ona  vstala  s posteli  i poshla  v
komnatu
     Nikitina.  Idet  i  shataetsya. I  plachet. Bednye moi detki!  Bednyj  moj
Genrik.
     Bednaya moya Eva. Na kogo vy menya ostavili!.. Vdrug vidit, na potolke
     prizrak Genrika visit, a iz shkafa prizrak Evy vyletaet so svetyashchimisya
     glazami. I prizraki ej govoryat: Mama, ne otkryvaj chernyj chemodan, a to
     Nikitin tebya ub'et iz chernogo pistoleta i vysoset tvoyu krov'!.. No mama
     skazala im: Net, ya dolzhna uznat', iz-za chego moi deti umerli! I voshla v
     komnatu.  Otkryla  chemodan,  vytashchila  tabakerku, otkryla  tabakerku  i
uvidela
     zheltyj  palec s  sinim nogtem. I  vspomnila, chto ona  chitala pro  takoj
palec v
     odnoj starinnoj knige. V knige bylo napisano, chto palec voshebnyj. |to
     palec  odnogo zlogo  kolduna. Tol'ko mama hotela vzyat' palec  i otnesti
ego v
     miliciyu, kak slyshit - v pod®ezd voshel Nikitin. Raz-dva!..
     - Kak zhe ona ego otneset v miliciyu, esli milicionery vse v otpuske?
     - Ona pro eto zabyla, potomu chto byla rasstroena iz-za detej... Idet
     Nikitin po lestnice. Raz-dva! Raz-dva! Mama palec v karman zasunula i
     pobezhala za verevkoj. A Nikitin uzhe podnimaetsya po lestnice. Raz-dva!
     Raz-dva! A mama verevku v chulane ishchet. A Nikitin uzhe na vtorom etazhe.
     Raz-dva! Raz-dva! A mama verevku nashla nakonec. A Nikitin, raz-dva, uzhe
na
     tret'em  etazhe. A mama tol'ko verevku k bataree privyazyvaet. A  Nikitin
uzhe
     k  dveri  podhodit.  Raz-dva!  Raz-dva!  A  mama  tol'ko na  podokonnik
zalezaet
     zadom-napered. A Nikitin, raz-dva, dver' otkryvaet i po  koridoru idet.
A
     na  glazu  u nego  strashnaya  chernaya  povyazka,  kak  u  pirata. Raz-dva!
Raz-dva! A
     mama  po verevke vniz nachinaet  slezat'.  A Nikitin smotrit  -  u  nego
chemodan
     otkryt  i palec propal! Tut on vse ponyal i kinulsya  v komnatu k mame. A
mama
     dver' na klyuch zakryla i shkaf pridvinula.
     - Kak zhe ona eto sdelala? Ona zhe na verevke slezaet?
     - |to ona ran'she eshche vse sdelala.
     - Ponyatno.
     - Nikitin pistolet vyhvatil i pal'nul v zamok. I dver' otkrylas'.
     - Tam zhe shkaf eshche byl.
     - U nego pulya razryvnaya. SHkaf razletelsya na melkie kusochki. Podbegaet
     Nikitin k oknu, za verevku shvatilsya i vytashchil mamu obratno v komnatu.
     - A pochemu ona ne sprygnula?
     - Ne uspela. Nikitin ochen' rezko dernul... Ah ty negodnaya, mama! -
     zakrichal on. - YA tebe zapretil okryvat' moj chernyj chemodan, a ty ne
     poslushala! Teper' ya i tebya ub'yu i krov' vysosu! Vyrval u nee palec,
     pricelilsya odnim glazom mame v samoe serdce i vystrelil. I ubil mamu, a
     krov' vysosal. I vybrosil mamu v okoshko. I sel smotret' televizor.
     Prihodit papa s raboty i sprashivaet: A  gde  moya  zhena?.. A  ya ee ubil,
potomu
     chto ona v moj chemodan lazila. Ubil i vykinul v okoshko. Tut uzh papa ne
     sterpel. Ah ty gad Nikitin! My tebya v dom pustili, okazali tebe
     gostepriimstvo, a ty vedesh' sebya kak poslednij gad! Malo tebe, chto ty
     nashih detej ubil, a teper' ty eshche i moyu lyubimuyu zhenu ubil tozhe! Uhodi
     otsyudova, poka zhivoj! I zabiraj  svoj proklyatyj chernyj chemodan! Nikitin
ne
     ozhidal, chto  papa takoj  smelyj i nemnogo rasteryalsya.  A potom  vytashchil
svoj
     chernyj pistolet i govorit: Nichego podobnogo! Ne ty  menya, a ya tebya ub'yu
i
     budu v tvoej kvartire zhit'! I vystrelil v papu. A papa nagnulsya i pulya
     popala  v lyustru. Lyustra upala pryamo  na Nikitina. A Nikitin  ne ponyal,
chto
     eto na nego upala i stal begat' po komnate i strelyat' iz pistoleta v
     raznye storony. A papa vybezhal na ulicu i zakryl dver' na palku. Dom
     podzheg i Nikitin tam sgorel vmeste s chemodanom. Kogda zagorelsya zheltyj
     palec, na vseh kladbishchah vstali pokojniki i zakrichali: U-u-u-u-u-u-u!
     Verochka spryatalas' pod odeyalo.
     Igorek posmotrel na nee i zakrichal eshche strashnee:
     - Re-e-e-e! U-u-u-u! Be-e-e! My vstaem iz mogil i idem k tebe, Verka!
     U-u-u!
     - Hvatit, durak! - poslyshalsya iz-pod odeyala gluhoj golos.
     - Sama ty dura! U-u-u! - Igor' tak voshel v rol', chto emu samomu stalo
     strashno.
     I v etot moment dver' hlopnula i zaskripeli polovicy. Raz-dva! Raz-dva!
     Deti pritihli.
     Kto-to  voshel v dom  i priblizhalsya k ih komnate. Im  stalo kak-to ne po
sebe.
     Mozhet byt' eto strashnyj rasskaz tak na nih podejstvoval, a mozhet oni
     ispugalis' potomu, chto  tot,  kto voshel  v dom, shel, ne  zazhigaya sveta.
Esli
     by eto  byla mama,  ona  obyazatel'no vklyuchila  by  svet  i  pod  dver'yu
poyavilas'
     by uzkaya zheltaya poloska. No svet nikto ne vklyuchil. Raz-dva! Raz-dva! U
     Igorya ot  straha kozha pokrylas' pupyryshkami. Raz-dva! Raz-dva! Kto-to s
toj
     storony vzyalsya za ruchku i  potyanul dver'  na sebya. U Verochki poholodeli
nogi
     i  serdce  zabilos'  chasto,  kak  chasy. Kto-to voshel i  ostanovilsya  na
poroge.
     Igor' zazhmurilsya, hotya i tak nichego ne bylo vidno.
     - Deti, vy ne spite? - poslyshalsya golos mamy.
     Fu-u! - vzdohnuli oblegchenno Igor' i Verochka. Kak zhe  eto bylo zdorovo,
chto
     prishla mama, a ne kakoj-nibud' Nikitin!
     - Mama, eto ty? - sprosila Verochka. - A pochemu ty svet ne vklyuchaesh'?
     - A ya i tak horosho vizhu. Sejchas ya i vas nauchu bez sveta obhodit'sya.
     Ona  naklonilas'  nad  Igorem  i,  kogda  on  razglyadel  v  temnote  ee
izmenivshiesya
     cherty lica, on hotel zakrichat', no krik zastryal v gorle.


     Meshalkin pochuvstvoval natyazhenie leski. Klyuet! YUra ochen' udivilsya. On
     prishel na rybalku sobstvenno ne za tem, chtoby pojmat' rybu, a dlya togo,
     chtoby uspokoit' nervy iz-za dikoj vyhodki zheny. No v tot moment, kogda
     leska sil'no  dernulas',  v  nem vklyuchilsya mehanizm  zayadlogo rybolova.
Krov'
     ustremilas' po sosudam s udvoennoj skorost'yu, glaz prishchurilsya, a ruki
     nachali  dvigat'sya  chetko tochno i  bystro. Myshcy nog  napryaglis',  pyatki
prochno
     uperlis' v zemlyu. YUra momental'no pozabyl o zhene, o detyah, o sluchajnoj
     svyazi v kioske i dazhe o malyh formah iz dereva. On byl edinoe celoe s
     udochkoj. Obrazovalas' kak by nevidimaya os' - ego golova, konchik udochki,
     poplavok,  gruzilo, ryba na  kryuchke.  Takie momenty  sluchayutsya v  zhizni
kazhdogo
     muzhchiny.  I eti  momenty yavlyayutsya v zhizni  muzhchin  samymi  vazhnymi.  My
muzhchiny
     ih  osobenno  cenim.  |to   momenty  pervobytnyh   dikih  zahvatyvayushchih
instinktov,
     kogda ty chuvstvuesh' sebya  ohotnikom, presleduyushchim dobychu. Ne vazhno kogo
ty
     presleduesh' - zajca, rybu ili babu. Glavnoe - dognat', shvatit' i ne
     dopustit', chtoby drugie uveli ee u tebya iz-pod nosa. |to ne zhadnost'
     skopidoma, kotoryj zhazhdet imet' pobol'she. Net,  eto  ne takaya zhadnost'.
|to
     zhadnost' drugaya. |to zhadnost' polnokrovnoj zhizni doistoricheskogo voina.
     Glaza Meshalkina kak budto dazhe zasverkali v temnote. On pochuvstvoval po
     natyazheniyu leski, chto ryba na kryuchke sidit zdorovaya. Mozhet byt' takaya,
     kotoraya nikomu  eshche  ne  popadalas'.  On nemnogo zavolnovalsya.  I  nogi
nachali
     nemnogo drozhat'. No eto ne byla drozh' neuverennogo neudachnika. |to byla
     drozh'  cheloveka, pochuvstvovavshego azart. Meshalkin chut'-chut' sognul nogi
v
     kolenyah, rezko podsek i potyanul. Udilishche vygnulos' dugoj.
     Ne slishkom li legkomyslennuyu palku ya srezal dlya takoj ryby-zverya! -
     Proneslos' u nego v golove. On potyanul ostorozhnee, vedya udilishche vdol'
     berega. Ryba  pod vodoj rezko  rvanula  i  YUra  chut' ne  upal. CHtoby ne
poteryat'
     ravnovesie i  ne upustit'  udochku,  emu prishlos'  zabezhat'  po koleno v
vodu.
     Lico Meshalkina  pokrylas'  kapel'kami  pota. I  ruki  tozhe uvlazhnilis'.
Udochku
     stalo derzhat'  slozhnee.  Togo i glyadi ona  mogla vyskol'znut'.  No  YUra
znal,
     chto nikogda ne prostit  sebe, esli takaya dobycha vyrvetsya u nego iz ruk.
On
     povel udilishche v druguyu storonu i na mgnovenie iz vody vyglyanula golova
     ryby. O, chto eto byla za golova! Takoj golovy on v zhizni ne videl! CHert
     poberi! V  nevernom  lunnom  svete  blesnuli  vypuchennye  ryb'i  glaza,
velichinoj
     s kurinye yajca! Po bokam rta, iz kotorogo torchala leska, rosli ogromnye
     usy, kak u koshki!  A sama  golova byla  bugristaya i  urodlivaya,  vsya  v
kakih-to
     narostah, shipah i fosforesciruyushchih treshchinah. Gigantskie zhabry, po forme
     napominavshie  kitajskij veer, hodili hodunom i bylo  ochevidno, chto esli
pod
     zhabry sluchajno sunut'  palec  - pal'cu prishlos' by tugo! Golova ischezla
pod
     vodoj, no zato ryba pokazala  spinu  i hvost. Ogo! Meshalkin ne  poveril
svoim
     glazam. Vo-pervyh, spina byla ochen' dlinnaya! Vo-vtoryh, po vsej dline
     hrebta shli ostrye shipy. SHipy byli dlinoj s karandash i na konce
     razdvaivalis', kak yazyk zmei. Srazu bylo vidno, chto oni yadovitye. Mozhet
i
     sama  ryba-to byla nes®edobnaya, no ob etom Meshalkin  ne dumal.  Glavnoe
bylo
     pobedit'  rybu i vytashchit' ee  na bereg, a ne  sozhrat'. Pust' zhena zhret!
Spina
     zakanchivalas'  neglubokoj  vpadinoj s  korotkimi shipami,  posle kotoroj
srazu
     shel  hvost.  Hvost,  nesmotrya  na  tuskloe  osveshchenie,  sverkal raznymi
kraskami,
     kak razlivshijsya po vode benzin. Sinij, zelenyj, rozovyj, goluboj i eshche
     mnogo  takih cvetov,  nazvaniya kotorym  tak prosto ne podberesh'.  I eshche
hvost
     po  forme  napominal   skreshchennye  lopaty.   Takoj   eto   byl   hvost!
¨-pe-re-se-te!
     Po spine u Meshalkina probezhali murashki. On ponyal, chto esli ryba, pri
     izvlechenii ee iz vody, izlovchitsya i hlestnet po nemu svoim strashnym
     hvostom  -  emu  kaput!  I eshche  on  ponyal,  chto  takoe  sushchestvo  budet
srazhat'sya,
     kak  zver',  pochti ravnyj  emu,  Meshalkinu, po silam.  Ryba  rvanula  v
glubiny
     pruda. YUra vynuzhden byl sdelat' eshche dva shaga vpered i namochil shtany po
     samye  yajca.  Syroj  holod  temnoj  vody  podnyalsya  po  pozvonochniku  i
postuchalsya
     v golovu. Tuk-tuk! Meshalkin, chto proishodit?!.. Proishodit kakaya-to
     erunda! CHto-to neponyatnoe proishodit!.. YUra ispugalsya, chto udilishche ne
     vyderzhit  i  slomaetsya, i  togda  -  proshchaj, ryba!  On stal  perebirat'
udilishche
     rukami, chtoby dobrat'sya do leski i namotat' ee na kulak. Postepenno on
     podobralsya k nej, no ryba za eto vremya otvoevala eshche dva shaga, i teper'
     Meshalkin stoyal v vode po poyas.
     -  Sejchas-sejchas,  ty  u  menya  podergaesh'! -  vydavil  YUra  osipshim ot
volneniya
     golosom.
     On nachal namatyvat'  lesku na kulak, no leska zdorovo  rezala  ruku.  I
togda
     YUra razmotal ee s ladoni i namotal na rukav pidzhaka.
     On, kak kakoj-nibud' shved, stoyal po poyas v vode i ravnomerno namatyval
     lesku na lokot'. No  ryba ne sdavalas'. Meshalkin  otklonilsya nazad tak,
chto
     esli by ryba shitrila  i oslabila tyagu,  on by zatylkom poletel v vodu.
No
     ryba ne soobrazila tak sdelat', potomu chto u nee bylo malo mozgov.
     Meshalkin  ponemnogu  stal  pyatit'sya  k  beregu.  SHag  nazad...  Polshaga
nazad...
     Eshche  polshaga.  V etot  moment ryba  tak  dernula,  chto  Meshalkin  snova
okazalsya
     po poyas v vode. I eshche udivitel'no, chto on uderzhalsya na etom urovne. Vot
     eto  dernula! Kak budto na tom konce leski  byla ne ryba, a avtomobil'.
No
     YUra  ne privyk  pasovat'  pered trudnostyami. On  upersya nogami v  il  i
potashchil
     rybu na sebya.
     - Vresh', ne uplyvesh'!
     Za vsem etim Meshalkinu dazhe ne prishlo  v golovu podumat', otkuda voobshche
v
     derevenskom prudu  vzyalas'  podobnaya ryba.  |ti  mysli on budet  dumat'
pozzhe.
     Shvatka  prodolzhalas'.  CHuvstvovalos',  chto protivniki  poizmotali drug
druga
     i bor'ba poshla bez perevesa. I tut Meshalkinu v golovu neozhidanno prishla
     velikolepnaya  ideya.  On  ponyal,   chto  emu  nuzhno  povernut'sya  krugom,
perekinut'
     ruku s leskoj na plecho i vyvoloch' rybu, kak meshok, na sushu. CHeloveku
     svojstvenno idti licom vpered, a ne zatylkom. V etom emu ravnyh net!
     YUra  rezko  razvernulsya,  zakinul  lesku  na  plecho   i  medlenno  stal
dvigat'sya,
     naklonyayas' korpusom vpered. Kazhdyj shag davalsya emu s trudom. No teper'
     ryba  ustupala. Meshalkin uslyshal  za  spinoj  vsplesk  i  oglyanulsya. On
uvidel,
     kak chudovishchnaya  ryba vysunula  iz  vody svoyu strashnuyu  golovu, shchelknula
rtom s
     dlinnymi shipoobraznymi  zubami  i  po bokam  ee golovy  zahlopali,  kak
kryl'ya,
     gigantskie zhabry. Meshalkin poezhilsya i otvernulsya, chtoby strashnye  mysli
ne
     otvlekali ego ot bor'by. On dvigalsya i dvigalsya vpered. I vot uzhe
     napolovinu vytashchennaya na bereg  ryba zamolotila po poverhnosti hvostom.
SHum
     podnyalsya takoj, kak budto ryadom s beregom zastryala motornaya lodka. Ot
     takogo shuma pol-derevni dolzhno bylo prosnut'sya. Eshche nemnogo. Meshalkin
     nabral v grud' pobol'she vozduha i rvanul vpered so vsej sily. Ryba
     okazalas' na beregu u samoj vody. No leska ne vyderzhala i lopnula.
     Meshalkina shvyrnulo  v zemlyu lbom.  A  ryba zaprygala nazad k  vode.  Ot
udara
     ob zemlyu v glazah u Meshalkina potemnelo i kogda on proter ih, ryba byla
     uzhe  napolovinu v  vode.  Mgnovenno Meshalkin  vyhvatil  iz  vnutrennego
karmana
     pidzhaka rezec i  rvanul k chudovishchu. On podbezhal, zanes ruku, no udarit'
emu
     nikak ne udavalos'. S odnoj storony ryba molotila uzhasnym hvostom, s
     drugoj storony shchelkala zubastoj past'yu, a s tret'ej storony mozhno bylo
     legko naparot'sya na yadovitye shipy. No - medlit' s udarom bylo nel'zya,
     potomu chto ryba uhodila v svoyu rodnuyu stihiyu. V mgnovenie, kogda hvost
     otognulsya v protivopolozhnuyu storonu, Meshalkin izlovchilsya i vonzil rezec
ej
     v mesto, gde golova soedinyalas' s hrebtom. Hrus'! Ryba vydohnula i
     zamerla. Meshalkin ponyal, chto pobedil.
     On  plyuhnulsya ryadom  s ryboj  na zadnicu i pochuvstvoval skvoz'  radost'
pobedy
     ustalost'  bor'by. On pochuvstvoval takuyu sil'nuyu ustalost' bor'by,  chto
ona
     bukval'no zaslonila soboj radost' pobedy. Meshalkin sidel neizvestno
     skol'ko  vremeni i  smotrel  na  rybu  pustymi  glazami. A  ryba uzhe ne
smotrela
     na  svoego  vraga, ee ogromnye kak  kurinye  yajca  glaza zatyanul  tuman
smerti.
     Ee glaza stali pohozhi na kostyanye perlamutrovye pugovicy ot nemeckogo
     pal'to  zheny.  Pochemu-to  YUra  vspomnil  teper' eto  treklyatoe  pal'to,
kotoroe
     oni s Tanej kupili v magazine "Lejpcig"... Oni poehali v magazin sovsem
ne
     za etim. YUra dolgo otkladyval s zarplaty, potomu chto ochen' hotel
     priobresti gedeerovskij fotoapparat "Praktika". No v magazine Tanya
     sluchajno vstretila svoyu byvshuyu odklassnicu, kotoraya tam rabotala
     prodavshchicej. I eta torgovaya svoloch' predlozhila Tan'ke kupit' pal'to,
     kotoroe ona otlozhila dlya sebya, no ono ej pochemu-to ne podoshlo. Kogda
     Tan'ka  uvidela eto  kurguzoe  pal'to, ona tak  vcepilas' v nego rukami
nogami
     i zubami, chto Meshalkin ponyal, chto esli on ej ego teper' ne kupit, to do
     konca zhizni emu etogo ne prostyat. On ponyal, chto esli kupit fotoapparat,
     etot fotoapparat stanet postoyannym predmetom dlya udobreniya mozgov. YUra
     plyunul i kupil ej eto eshche odno sranoe pal'to, kotoryh u zheny bylo i tak
do
     hera.
     |h! - vzdohnul Meshalkin. A kak by teper' emu prigodilsya etot
     chudo-fotoapparat. On by snyalsya s ryboj tak i edak. Potom povesil by
     krasivo oformlennuyu fotografiyu doma. Vozmozhno, poslal by fotki v gazety
i
     zhurnaly...   Konechno,  v  konce  koncov,  mozhno   v  prihozhej  povesit'
otrezannuyu i
     zasushennuyu golovu  ryby, pokrytuyu epoksidkoj. Mozhno krasivo ukrepit' ee
na
     derevyashke, skazhem, na spile berezy, i pod ryboj vyzhech' datu  ee smerti.
No
     eto zhe sovsem ne to! Golova eto tol'ko odno. A kak zhe pokazat' lyudyam,
     kakogo ona byla razmera, kakimi cvetami  perelivalos' ego telo, kakie u
nee
     byli ogromnye shipy i strashnyj hvost!
     Meshalkin pochuvstvoval gor'kuyu dosadu i obidu na zhenu i na neslozhivshuyusya
     zhizn'. Ego zhena  tak i ne smogla  stat' nastoyashchej podrugoj hudozhnika  i
ego
     polnocennoj muzoj. I teper', vmesto togo, chtoby chuvstvovat' vostorg
     pobedy, on chuvstvoval razocharovanie i gorech' neudovletvorennosti.
     Meshalkin rezko podnyalsya, oboshel rybu krugom i pochesal zatylok. Vtoraya
     problema vstala vo ves'  rost - kak  teper'  etu  rybu tashchit' domoj! Na
rukah
     ee ne unesesh', a  na  mashine k  prudu  ne pod®edesh'... Ostavlyat' zhe  ee
nadolgo
     odnu tozhe ne godilos'. Potomu chto derevenskie vse p...dyat... CHto zhe
     delat'?..
     Meshalkin  prinyal reshenie. On  reshil shodit'  domoj  za telezhkoj. Tol'ko
nado
     vse-taki rybu, na  vsyakij pozharnyj, malen'ko zamaskirovat'.  Potomu chto
poka
     ya ee  vytaskival, ona nadelala stol'ko shuma, chto, navernyaka, kto-nibud'
iz
     derevenskih prosnulsya dlya togo chtoby rybu spizdit'.
     YUra narval travy i nabrosal na rybu. Sdelal shag nazad i oglyadel
     kriticheski. Sojdet.


     Meshalkin shel domoj. Luna skrylas' za tuchami i stalo tak temno, chto on
     bukval'no nichego ne videl. On polez  v karman za  zazhigalkoj, no tam ee
ne
     okazalos'.  Vidimo, zazhigalka  vypala iz  karmana,  kogda on srazhalsya s
ryboj.
     Idti prihodilos' ochen' medlenno i ostorozhno.
     Nichego, - dumal YUra,  - zato v takoj temnote  nikto iz derevenskih rybu
ne
     najdet... Pozhaluj, kak by mne samomu ee ne poteryat'... Voz'mu iz doma
     fonarik... Otkuda zhe v etom prudu vzyalas' takaya ryba?.. Mistika
     kakaya-to!..  Ozero Lohness Tambovskoj  oblasti!.. A  chto,  ya  v  gazete
chital,
     kak  odin dyadya  pojmal  v  prudu  gigantskuyu shchuku, a na  plavnike u nee
kol'co
     petrovskih vremen... Vot i eto, vozmozhno, ryba-storozhil... No eto chto
     kasaetsya ee vozrasta... A vot chto kasaetsya ee porody - tut sovsem
     neponyatno... Nikogda ya ne videl takih ryb v prudah i rekah Rossii, hotya
ya
     rybak so stazhem i v rybah razbirayus'... Skoree vsego, eto ryba-mutant.
     Potomu chto tut nedaleko pod Tambovom nahoditsya voennyj aerodrom.
     Navernyaka,  voennye slivayut v zemlyu kakie-nibud'  vrednye veshchestva. Vot
tebe
     i  pozhalujsta  -  poyavlyayutsya  v  prudah  ryby-mutanty!..  Bezobrazie!..
Vozmozhno,
     s pomoshch'yu vylovlennogo mnoyu chudishcha, udast'sya privlech' vnimanie
     obshchestvennosti k etim faktam i ostanovit' zagryaznenie prirody... A ya
     prirodu lyublyu... Navernoe, poetomu menya tyanet k derevu... Horosho pahnet
     struzhka... V kazhdom polene ya vizhu, skryvayushchiesya v nem malye formy...
     V  etot  moment  YUra  nastupil  nogoj   na  chto-to  zhivoe.  |to  chto-to
vyvernulos' u
     nego  iz-pod  nogi  i naneslo  udar  nizhe  poyasa i v lico.  YUra  ohnul,
sognulsya i
     shvatilsya rukami za niz zhivota.
     - Oj! Za chto?! - vydavil on.
     - Prostite, - uslyshal on zhenskij golos. - YA spala i dumala, chto na menya
     napal man'yak.
     - Vy kto?
     - YA turistka. Reshila provesti vyhodnye vmeste s prirodoj.
     Nesmotrya   na   bol'  v  pahu,   Meshalkin  pochuvstvoval  k  sobesednice
raspolozhenie.
     I golos byl priyatnyj. ZHalko, chto tak temno.
     - YA tozhe lyublyu prirodu, - neozhidanno priznalsya on. - Izvinite, chto ya na
     vas nastupil. Sovsem ni figa ne vidno.
     - |to vy menya izvinite... YA vas ni za chto ni pro chto udarila...
     - Nichego strashnogo... Mne ni kapel'ki ne bol'no...
     - A chto, vy zdes' gulyaete?..
     - Net... YA byl na rybalke...
     - Vy lyubite lovit' rybu? - skazala  Irina  (a eto byla  ona), vspominaya
kak
     ona v Amerike lovila s paluby yahty tunca na spininng.
     - Da... Lyublyu...Vy znaete, ya sejchas pojmal takuyu neveroyatnuyu rybu! Esli
vy
     lyubite prirodu, vy dolzhny obyazatel'no na nee posmotret'! Ona takaya
     ogromnaya, chto ya ostavil ee na beregu i poshel za telezhkoj. Kak zhal', chto
     net fotoapparata, chtoby s nej sfotografirovat'sya, poka ona eshche ne
     isportilas'! Ryba bystro portitsya!
     - U menya, k schast'yu, - skazala iz temnoty razvedchica, - est' horoshij
     fotoapparat.  -  (Eshche  by  u  nee  ne   bylo!  U  nee  bylo  celyh  dva
fotoapparata.
     Odin obyknovennyj i drugoj  - v pugovice shtormovki!)  - Kogda ya vyezzhayu
na
     prirodu, ya vsegda beru ego s soboj, chtoby fotografirovat' interesnye
     mesta.
     - Kakaya udacha! - YUra ne poveril svoim usham i u nego besheno zakolotilos'
     serdce. V  ego golove zamel'kali vozmozhnye fotosnimki (fotosyuzhety). Vot
on
     stoit  i derzhit rybu za  zhabry. Vot on  lezhit, podperev golovu rukoj, a
pered
     nim lezhit  ryba, raskryvshaya zubastyj rot. Vot on postavil nogu na rybu,
kak
     pobeditel'. Vot on stoit, kak na pervom kadre, no s linejkoj, chtoby
     pokazat' razmery. - Pojdemte bystree tuda k beregu! Vy uvidite chudo
     prirody i sfotografiruetes' s nim!
     - Pojdemte, - soglasilas' devushka. - Tol'ko ya ryukzak soberu. - Ona a
     skatala spal'nyj meshok.
     - Kstati, u vas sluchajno net linejki? - sprosil YUra.
     Devushka ostanovilas'.
     - CHego?
     - Linejki u vas net?
     - Zachem ona vam?
     - Hochu rybu izmerit'.
     - Net, - otvetila Ira. Hotya linejka u nee konechno zhe byla. V ee karmane
     lezhala   zamaskirovannaya  pod  shvejcarskij  armejskij   skladnoj   nozh,
special'no
     razrabotannaya v CRU shtuka, v kotoroj chego tol'ko ne bylo. V tom chisle i
     razdvizhnaya shestimetrovaya linejka. No ispol'zovat' ee dlya izmereniya
     kakoj-to ryby, pojmannoj sumasshedshim russkim rybolovom, Irine kak-to ne
     hotelos'. |to ne vhodilo v ee plany.
     - ZHal'. My mogli by sfotografirovat'sya s ryboj na fone linejki, chtoby
     srazu bylo vidno, kakoj ona dliny.
     - YA gotova, - Irina zakinula na plecho ryukzak.
     - Pojdemte togda... Tol'ko ostorozhno nastupajte, chtoby kuda-nibud' ne
     provalit'sya... Ochen' temno...
     - Vizhu...
     - A davajte, - predlozhil YUra, - vy vspyshkoj ot fotoapparata budete
     osveshchat'  nam dorogu.  - On byl sejchas na pod®eme  i  horoshie idei sami
soboj
     prihodili k nemu v golovu.
     - Voobshche-to, u menya fonarik est',  - otvetila devushka nemnogo obizhenno.
-
     Stranno... Vot vy otpravilis' noch'yu na rybalku i ne podgotovilis'
     niskol'ko... |togo u vas net... drugogo...
     -  U menya i udochki ne bylo... Vernee byla,  no ee  zhena slomala... A  ya
nazlo
     ej ushel na rybalku i sdelal sebe novuyu udochku iz vetki!.. I pojmal vot
     takuyu rybu! Sejchas uvidite, obaldeete!
     - A na chto lovili? - Irina rylas' v rkzake. - Aga, vot on!..
     - Na chervyaka. YA zazhigalku zazheg i vykopal sebe chervyaka.
     - Kakoj vy, okazyvaetsya... Trudnosti vas ne ostanavlivayut... CHto-to
     fonarik ne zagoraetsya...
     - A vy potryasite... Da, trudnostej ya ne boyus'... Trudnosti mobilizuyut
     cheloveka, zastavlyayut ego sobrat'sya v klubok i dejstvovat' nahodchivo. V
     Evangelii skazano, chto legche verblyudu prolezt' v igol'noe ushko, chem
     bogatomu popast' v Carstvie Nebesnoe. |to potomu, chto u bogatogo vse
     horosho  i  on  lenitsya,  chtoby popast' v  Carstvo  Nebesnoe. A  tot,  u
kotorogo
     nichego   net...  ni  fonarika,  ni  udochki  ni  chervyaka...  kak  nibud'
izvernetsya i
     Carstviya  Nebesnogo  dostignet...  Est'  massa  russkih skazok  na  etu
temu...
     Naprimer, "Muzhik i Medved'"...
     - A pri chem zdes' ryba? - sprosila Ira.
     - Ryba?.. Ryba - eto simvol rannego hristianstva.
     - Ponyatno... A pochemu eto takoj simvol?
     -  Ne znayu... U simvolov, kak pravilo,  smysla net... Simvol i vse... -
YUra
     prinyuhalsya.  - Ne pojmu...  CHem  eto  tak vonyaet?..  Neizvestno  otkuda
beretsya
     takoj zapah?..
     -  Da,  -  soglasilas'  razvedchica, -  menya  tozhe  presleduet  kakoj-to
nepriyatnyj
     zapah... Net li poblizosti kakih-nibud' otstojnikov?..
     - Fig znaet! YA ne znayu, chto takoe otstojniki, no ran'she zdes' tak ne
     vonyalo... Mozhet i est'  chego-to, raz ryby takie popadayutsya... Kak budto
na
     der'mo nastupil...
     Ira tryahnula rukoj s  fonarikom i  on  nakonec-to zazhegsya.  V  nevernom
svete
     ona  uvidela  priyatnye  cherty  lica  cheloveka  s  bol'shimi  zalysinami.
Nesmotrya
     na eto, lico bylo dostatochno priyatnoe i ne vyzyvalo antipatii. CHelovek
     nemnogo zazhmurilsya i skazal:
     - Nichego sebe! Kakoj u vas yarkij fonarik!.. Kstati, my vot s vami
     razgovarivaem-razgovarivaem uzhe stol'ko, a do sih por ne poznakomilis'.
     Menya zovut YUra... Meshalkin.
     - A menya Ira.
     -  Ochen'  priyatno,  Ira.  Tol'ko  ya  vas  sovershenno  ne  vizhu.  Kak-to
poluchaetsya,
     chto vrode  by my poznakomilis', a vrode i net. Vy ne mogli by  osvetit'
svoe
     lico na minutku.
     - Pozhalujsta.
     Ira posvetila sebe snizu v lico.
     YUra   uvidel,   chto   pered  nim  ochen'  simpatichnaya  molodaya  zhenshchina,
vyglyadevshaya
     imenno tak, kak emu v mechtah ne raz predstavlyalas' podruga hudozhnika.
     Serdce zakolotilos'.  On ponyal,  chto,  vozmozhno, ego  nakonec  nastigla
lyubov'
     s pervogo vzglyada.
     - Spasibo, - skazal on.
     - Pojdemte. CHto vy, v samom dele, zastyli?
     - A? - Meshalkin vzdrognul, prihodya v sebya. - Izvinite... Davajte mne
     fonar', ya budu pokazyvat' dorogu...
     Oni zashagali k prudu. Vperedi shel Meshalkin s fonarikom.
     - Daleko eshche? - sprosila Ira.
     - Uzhe ryadom... Vot ona! - zakrichal on, napravlyaya luch sveta na holmik iz
     travy.
     - Gde?
     - Zdes'! YA ee zamaskiroval, chtoby  ne ukrali derevenskie.  A to  znaete
kakie
     tut lyudi zhivut! Vse voruyut... Vot...
     Meshalkin  podoshel k holmiku i stal rukami razbrasyvat' travu v storony.
Ira
     otodvinulas',  chtoby  musor  na  nee  ne popadal.  Vskore  ona  uvidela
chudovishchnuyu
     rybu. CHestno govorya, kogda ona  shla, ona  ne dumala,  chto uvidit takoe.
Ona
     dumala,   chto   eto  obychnye  muzhskie   rybach'i  pobasenki.  Ona   dazhe
pobaivalas',
     chto voobshche nikakoj ryby ne budet i ej snova pridetsya otbivat'sya ot
     nasil'nika  priemami karate. Rybu on  mne  pokazhet! Znayu  ya  etu  rybu,
kotoraya
     rastet u nih mezhdu nog! Mnogie mne pytalis' ee pokazyvat'. Oni ne znali
na
     kogo napali. Oni privykli presledovat' slabyh zhenshchin, kotorye ne mogut
     nadrat'  im zadnicu! V Rossii,  (vprochem,  ne tol'ko v Rossii, no i  vo
vsem
     mire), muzhchiny schitayut sebya chem-to vrode ohotnikov za zhenshchinami. No v
     Rossii, vse zhe, eta tendenciya vyrazhena osobenno sil'no. Vprochem, etot
     paren'  mne  chem-to simpatichen. V drugih obstoyatel'stvah ya, byt' mozhet,
ne
     stala pinat' ego po yajcam...Tak dumala Irina, poka ne uvidela rybu.
     - Mama! - skazala ona udivlenno. - Razve takoe byvaet?!
     - Vot vidite! -  vostorzhenno voskliknul YUra. - Teper' vy ponimaete, chto
ya
     ne zrya vas pobespokoil! YA i sam ne znayu, otkuda zdes' vzyalas' takaya
     ryba... Odno iz dvuh. Ili v etom prudu vodilas' zagadka dvadcatogo veka
-
     chudovishche ozera Lohness... Ili eto radioaktivnyj mutant.
     Irina navostrila ushi.
     - A chto, - sprosila ona ostorozhno, - zdes' est' istochniki radiacii?
     -  A  kto ih  znaet,  gde  oni est'... - YUra  pozhal  plechami, - U  vas,
sluchajno,
     net schetchika Gejgera?
     Irina vnutrenne vzdrognula. Konechno zhe schetchik u nee byl. I byl bol'shoj
     soblazn pomerit' im rybu. No uzh bol'no eto bylo podozritel'no.
     Podozritel'no bylo, chto YUra zadal takoj vopros. I podozritel'no bylo,
     otvechat' na nego utverditel'no.
     - Otkuda zhe? YA zhe ne fizik-yadershchik?
     - Da?.. A zhal'... Togda davajte fotografirovat'sya...
     - A vy ne boites' poluchit' dozu radiacii?
     Meshalkin na minutu zadumalsya.
     - A,  - mahnul  on  rukoj,  - gde  nasha  ne  propadala!..  Odnomu  Bogu
izvestno,
     ot chego my umrem.
     Temnaya russkaya dusha v ocherednoj raz privela Irinu  v  udivlenie. A  pro
svoe
     zdorov'e ona podumala, chto esli by byla  sejchas v rodnom Viskonsine, to
pri
     vide  takoj  ryby,  ona   ubezhala  by   podal'she  i  tol'ko,  kogda  by
pochuvstvovala,
     chto nahoditsya na bezopasnom rasstoyanii, srazu by pozvonila kuda nado.
     Potomu chto zdorov'e ne kupish' i za sto millionov dollarov. No zdes' v
     Rossii, tak postupat' bylo nevozmozhno. Postupiv tak, Irina srazu by
     navlekla na sebya podozrenie.
     - Nu chto zh, davajte, - ona polezla v ryukzak za fotokameroj.
     Sverhu obychnaya nedorogaya myl'nica, vnutri byla napichkana po vysshemu
     klassu.
     Snachala Irina fotografirovala YUru. YUra pointeresovalsya - skol'ko u nee
     plenki, i uslyshav, chto dostatochno, sfotografirovalsya s ryboj vo vseh
     pozah, v kotoryh hotel. Potom on predlozhil sfotografirovat' Iru, no ona
     otkazalas', skazav, chto ot ryby slishkom ploho pahnet. Meshalkin vse zhe
     ugovoril Iru sfotografirovat'sya odin raz na rasstoyanii. On skazal, chto
     neploho razbiraetsya v fotografii i predlozhil Irine vstat' szadi ryby, a
on
     sfotografiruet pod takim uglom, chtoby ryba byla v shirokom formate na
     perednem plane.
     - Poluchitsya  takoj effekt, - ob®yasnil YUra,  -  budto  vy stoite ryadom s
ryboj
     szadi.
     Potom Meshalkin pozhalel vsluh, chto u nih net takogo prisposobleniya, dlya
     fotografirovaniya  samogo  sebya, a to  by  mozhno  bylo  snyat'sya  s ryboj
vtroem.
     Ira, ryba i on.
     Takoj rezhim v Irinoj kamere byl, no ona promolchala.
     I v etot moment (O-go-go!) oni uslyshali iz temnoty:
     - Aga! Vot ty gde!


     Vetki  kustov   s  treskom  razdvinulis'  i  YUra  uvidel  svoyu  zhenu  s
perekoshennym
     ot zlosti licom. Takoj zlobnoj on nikogda ee ran'she ne videl. Meshalkinu
     dazhe pokazalos', chto u zheny svetyatsya ot zlosti glaza.
     - |to  u tebya nazyvaetsya rybalka?! Bab rybachish' svoim vonyuchim kryuchkom?!
-
     Ne dav Meshalkinu opomnit'sya, ona vrezala emu po licu ladon'yu s takoj
     neozhidannoj  siloj,  chto  YUra  otletel  nazad,  pereletel  cherez  rybu,
vrezalsya
     zatylkom v derevo i otklyuchilsya.
     Tanya povernulas' k Ire:
     - Popalas', blya...yuga!
     Ona zanesla ruku i hotela vrezat' Irine po shcheke, no Irina podprygnula i
s
     razvorota v vozduhe  udarila  Tanyu vneshnej  storonoj stupni po  golove.
Udar
     poluchilsya nastol'ko moshchnyj, chto zhena YUry sovershenno tochno dolzhna byla
     otletet'  metrov na  desyat'  nazad.  No  ona  lish' slegka  poshatnulas',
podvigala
     pal'cami chelyust' i skazala:
     - Ogo.
     Irina ot udivleniya vskinula brovi i na mgnovenie rasteryalas'.
     -  Horosho.  Poigraem  v Mortal Kombat.  -  Tat'yana  vysoko podprygnula,
sdelala
     v vozduhe sal'to, opustilas' na zemlyu szadi Iriny i nanesla ej
     sokrushitel'nyj udar po pochkam.
     Irina  otletela vpered, perekuvyrknulas' cherez golovu, vskochila i nashla
v
     sebe sily bystro razvernut'sya i postavit' blok. I eto bylo kak raz
     vovremya, ej udalos' ostanovit' nogu Tat'yany v neskol'kih santimetrah ot
     svoego lica. Irina pochuvstvovala, chto esli by ona propustila etot udar,
to
     poedinok na etom by i zakonchilsya.
     Za  vsem  etim  ona  dazhe  ne uspela podumat',  chto  proishodit  chto-to
strannoe.
     Kakaya-to baba iz derevni, deretsya kak chempionka mira. |ti mysli ona
     podumaet pozzhe.
     Irina kriknula "HO!" i rezko udarila rukoj protivniku po pecheni. Na
     mgnovenie ej  pokazalos',  chto  ruka  provalilas' v  kakuyu-to  holodnuyu
lipkuyu
     massu. No  eto oshchushchenie srazu  otstupilo nazad, pered razocharovaniem  -
udar,
     kak i v proshlyj raz, poluchilsya moshchnyj, tochnyj, no effekta nikakogo!
     -  A  teper' ya!  - kriknula zhena YUry,  snova podprygnula  i, zavisnuv v
vozduhe
     nogami vpered, zamolotila imi po licu shee i grudi Tat'yany.
     Tat'yana uspela otrazit' neskol'ko udarov udachnymi blokami, no neskol'ko
     propustila   i   opyat'   otletela  nazad.  No   tut   zhe   vskochila   i
sgruppirovalas'...


     Meshalkin otkryl glaza i uvidel bagrovuyu lunu, vyglyadyvayushchuyu iz-za tuchi.
On
     nemnogo povernul golovu i srazu pochuvstvoval rezkuyu bol'. V glazah
     zaprygali krovavye zajchiki. A kogda zajchiki  ischezli,  Meshalkin  uvidel
svoyu
     zhenu i  Irinu.  ZHenshchiny  stoyali  drug  protiv druga v  bevyh  pozah.  V
sleduyushchee
     mgnovenie ego  zhena fantasticheskim obrazom vzletela v vozduh (kak budto
u
     nee szadi byl reaktivnyj dvigatel') i okazalas' na vetke dereva, v pyati
     metrah nad zemlej. Meshalkin podumal, chto on spit i emu snitsya koshmarnyj
     son. Togda on ushchipnul  sebya za lyazhku.  No son ne prohodil. V eto  vremya
zhena
     na vetke diko zavyla i prygnula vniz. Ona prizemlilas' Irine na sheyu,
     obhvatila nogami ee golovu i stala dushit'.
     Nichego sebe!  CHto  za erunda mne snitsya! On  popytalsya sest', no rezkaya
bol'
     snova pronzila ego golovu. Mama dorogaya! CHto-to ya ne pripomnyu, chtoby vo
     sne ya chuvstvoval kogda-nibud' takuyu bol'!
     ZHena Tat'yana tem vremenem skakala na  Irine verhom i diko hohotala. Vid
u
     zheny byl sovershenno nenormal'nyj. Kak budto ona sbezhala iz sumasshedshego
     doma.
     Meshalkin  vspomnil, otchego u nego  tak bolit golova. Ona bolit  ottogo,
chto
     zhena,  v  kotoroj  on  nikogda  ne zamechal  nikakoj osobennoj sily, tak
vrezala
     emu  po  morde, chto on otletel  azh  von  kuda i udarilsya  ob eto derevo
golovoj.
     YUra podnyal glaza i uvidel, chto na stvole, ot togo mesta v kotoroe on
     vpechatalsya, otskochila kora. Vot tak udar! Opyat' zhena prirevnovala ego k
     stolbu. |to emu uzhe tak nadoelo! Vsyakij raz, kogda Meshalkin nemnogo
     zaderzhivalsya otkuda-nibud', zhena  ustraivala emu dikie sceny. Dazhe esli
on
     zaderzhivalsya po uvazhitel'noj prichine.
     Vot i teper' eta dura delaet fig znaet chto! A emu pered chelovekom,
     kotorogo on poprosil pomoch', neudobno.
     Meshalkin uvidel, chto u Iriny uzhe posinelo lico i glaza vylezli na lob.
     CHego dobrogo, sejchas eta dura ee zadushit! On shvatilsya rukoj za nizhnyuyu
     vetku, podtyanulsya, vstal na nogi i zakrichal:
     - Otstan' ot nee, dura neschastnaya! |to sovsem ne to, chto prishlo v tvoyu
     golovu s kurinymi mozgami! |ta zhenshchina fotografirovala menya s ryboj!
     Tat'yana  perestala hohotat',  povernula k  Meshalkinu  lico i  zakrichala
takim
     golosom, ot kotorogo po spinu u YUry probezhali holodnye murashki:
     - CHto-o-o!
     -  Ne  verish'?!  Smotri!  -  on  tknul  pal'cem  v  lezhavshuyu  na  zemle
rybu-mutanta.
     - Ponyala?!
     Tat'yana poglyadela na rybu i, vidimo, v etot moment oslabila hvatku. No
     etogo korotkogo mgnoveniya poluzadushennoj Irine hvatilo, chtoby ucepit'sya
za
     plechi Tat'yany, ona prignulas' i perekinula ee cherez sebya. Tat'yana upala
     spinoj na penek, kryaknula i zamolkla.
     U Meshalkina otvalilas' chelyust'. V golove napechatalsya zagolovok gazetnoj
     stat'i:
     RYBALKA ZAKONCHILASX KONCHINOJ ZHENY
     (RYBA POJMANA, ZHENA UBITA)
     Ira, tyazhelo dysha, stoyala ryadom i potirala ladon'yu sheyu.
     Meshalkin vstryahnul golovoj.  Nado chto-to delat'.  On podoshel k  zhene  i
vzyal
     ee za zapyast'e. Pul'sa ne bylo. YUra ne osobenno znal, kak ego shchupat' i
     poetomu legkaya nadezhda u nego ostavalas'. On nagnulsya i prilozhil uho k
     grudi. Tishina.
     Vdrug  telo  Tat'yany dernulos'. Meshalkin ot  neozhidannosti podskochil. U
zheny
     priotkrylsya rot i iz ugolka vytekla gustaya temno-krasnaya zhizha.
     Meshalkin  v uzhase shvatilsya ladon'yu za  svoj rot. Tat'yana ne dvigalas'.
YUra
     sdelal  nad soboj  neimovernoe usilie  i podnes drozhashchuyu ladon' k  nosu
zheny.
     On popytalsya uznat', dyshit zhena ili net. Ruka ne pochuvstvovala nikakih
     dvizhenij vozduha.
     - Kazhetsya, ona togo... - skazal on tihim bescvetnym golosom.
     Szadi podoshla Irina.
     - YA ne hotela... Ona sama na menya nabrosilas'... - golos u nee drozhal.
     Horoshee  delo...  -  podumala  ona  pro  sebya.  -  YA,  professional'naya
razvedchica,
     popala  v  takuyu  nelepuyu  glupuyu  situaciyu!  Menya  zastukala  kakaya-to
revnivaya
     zhena  s kakim-to  durakom,  kotoryj  pojmal rybu!..  Teper',  navernoe,
pridetsya
     i ego tozhe... A chto delat'... Pridetsya...Takovy izderzhki nashej
     professii...
     Irina   nezametno  poshchupala   v  karmane  shtuku,   zamaskirovannuyu  pod
shvejcarskij
     skladnoj  nozh, tot samyj,  v kotorom byla linejka.  Odnim iz  predmetov
etogo
     nozha predpolagalos' izmerit' rybu, a drugim Irina teper' sobiralas'
     zarezat' Meshalkina. Kakaya ironiya sud'by!
     Vdrug ona uslyshala szadi zhalobnye detskie golosa:
     - Papa, papa! Gde nasha mama?!
     Irina vzdrognula. Ona obernulas'. Iz kustov vyshli na polyanu mal'chik i
     devochka.
     Neuzheli pridetsya ubivat' detej?.. Kakoj uzhas! Takogo mne delat' eshche ne
     prihodilos'!.. Samoe nepriyatnoe,  chto eti trudnosti ne vyzvany rabotoj,
ya
     sama vlezla v eto der'mo i uvyazla v nem po ushi!..
     Irina sdelala shag nazad i skrylas' za derevom.


     Meshalkin vskochil.
     - Deti?!.. Kak vy zdes' okazalis'?!.. Pochemu vy ne spite?!..
     - My boimsya, - Verochka zahnykala. - Nam prisnilsya son, chto ty obizhaesh'
     mamu...
     YUru brosilo v zhar.
     Nichego sebe  kartina! U pruda na polyane  lezhit  mertvaya zhena,  a  ryadom
stoyat
     deti, kotorym, esli i udastsya chto-to ob®yasnit', oni vse ravno stanut
     psihicheskimi invalidami na vsyu zhizn'. Esli by on tol'ko znal, chto syuda
     idut deti, on zakidal by vremenno zhenu vetkami, kak rybu, a potom by
     chto-nibud' pridumal...
     Meshalkin rasteryalsya. Slava Bogu, hotya by za to, chto on, Meshalkin, stoyal
     teper' tak, chto zhenu prakticheski ne bylo za nim vidno.
     -  Ne plach', mama obyazatel'no najdetsya, -  Igorek dernul  sestrenku  za
ruku.
     - Papa, gde mama?
     -  Mama?.. -  Meshalkin podumal, chto on kak-to dolzhen popytat'sya  uvesti
detej
     otsyuda.  -  A razve  ona ne  doma?..  Gde  zhe ona  togda,  interesno?..
Pojdemte
     ee poishchem  vmeste... Mama,  au! - kriknul on fal'shivym golosom. - Mama,
au!
     Gde ty?!
     Nad derev'yami razneslos' eho.
     On sdelal shag vpered i vzyal detej za ruki. Ih ruki byli neprivychno
     holodnymi.
     - Vy sovsem zamerzli, - skazal Meshalkin. - Vam nuzhno domoj skoree...  A
to
     prostudites'...
     - Net!  - Verochka topnula  nozhkoj. - YA bez mamy  domoj  ne pojdu!.. Gde
nasha
     mama!.. - Ona opyat' zaplakala. - Papa, gde nasha mama?!..
     - Tak vot zhe ona lezhit! - kriknul Igorek, pokazyvaya pal'cem.
     Deti vyrvalis' iz ruk ostolbenevshego YUry i pobezhali k materi.
     - Mamochka, mamochka! CHto ty tut lezhish'?! Vstavaj, popku prostudish'! -
     Verochka  obhvatila  mamu  za sheyu. - Mamochka,  ty sovsem  holodnaya  uzhe!
Vstavaj,
     pojdem domoj!
     Igor' potyanul mamu za ruku.
     - Vstavaj, mama, pozhalujsta!
     Ruka Tat'yany vyskol'znula iz ego ruk i shlepnulas' na zemlyu, kak bol'shoj
     hvost mertvoj ryby.
     - Mama! Mama! CHto s toboj!.. - Igorek prisel na kortochki. - Tebya papka
     obidel, da?! - Poslednyuyu frazu on pochti prokrichal i na glazah u nego
     vystupili slezy. - Mama, chto zhe ty molchish'?!.. - On snova shvatil ee za
     ruku i sil'no potryas.
     No ruka i na etot raz bezzhiznenno upala na zemlyu.
     Verochka zarydala tak gromko, chto Meshalkin pochuvstvoval, kak u nego
     razryvaetsya serdce.
     - YA  znayu,  pochemu mama  ne  vstaet!.. Ee papka ubil!.. Papka, zachem ty
mamu
     ubil?!.. Papka plohoj!.. - Verochka povalilas' na spinu i stala katat'sya
po
     zemle.
     Igorek shvatil Tat'yanu za plat'e i stal otchayanno dergat':
     - Mama, mama,  vstavaj!  Vstavaj, mama!..  YA bol'she nikogda  ne budu so
stolba
     padat'?..  Mama,  vstavaj!..  YA  bol'she  ne  budu  vorovat'  konfety!..
Vstavaj,
     mama!.. Vstavaj zhe...
     Ot etih krikov Meshalkinu hotelos' provalit'sya  skvoz' zemlyu.  Navernoe,
on
     otdal by polzhizni, chtoby deti perestali rydat'. On otdal by polzhizni,
     chtoby ego  zhena,  kotoraya byla dlya  nego, nesmotrya  na gody  sovmestnoj
zhizni,
     sovershenno chuzhim chelovekom, ozhila...
     I sluchilos' CHUDO!
     Telo Tat'yany dernulos', ona vytyanula ruki vpered i sela.
     Ot neozhidannosti Meshalkin podprygnul.
     Znachit, samoe uzhasnoe pozadi! K chertu vsyu etu rugan'! Nichego strashnogo!
     Zavtra oni pomiryatsya i uedut v Moskvu! Zato vse zhivy i zdorovy! Vse
     pozadi... A vperedi Moskva...
     |, net!
     Tat'yana, prodolzhaya sidet' s vytyanutymi vpered rukami, povernulas' vsem
     tulovishchem k Meshalkinu i proiznesla kakim-to skrezheshchushchim golosom:
     - Deti,  eto vash papa  menya obidel! O,  kak  on menya obidel, nehoroshij,
gadkij
     papa! Parshivyj Urfin Dzhyus!
     V  momenty  sil'nogo  razdrazheniya  Tat'yana  obzyvala Meshalkina  Urfinom
Dzhyusom
     iz-za  ego uvlecheniya  derevyannymi  figurkami. YUra pochemu-to strashno  ot
etogo
     besilsya.  I  Tat'yana ispol'zovala  klichku,  kak  kozyrnuyu kartu.  Hotya,
nel'zya
     bylo  skazat',  chto  eto  vsegda  srabatyvalo.  Neskol'ko  raz  YUra  ne
vyderzhival.
     A  odin raz on  napolnil vannu  vodoj, shvatil zhenu za volosy, maknul v
vodu,
     poderzhal tam s minutu, a kogda vytashchil, nameknul, chto v sleduyushchij raz,
     esli  ona budet obzyvat'sya, on vytaskivat' ee ne stanet.  Tat'yana togda
tak
     perepugalas', chto bol'she Meshalkina Urfinom Dzhyusom ne nazyvala.
     I  vot  opyat'!  Radost' neozhidannogo voskreseniya zheny, nachala  ustupat'
mesto
     razdrazheniyu, za  kotorym  (Meshalkin eto  chuvstvoval)  pryatalas'  gluhaya
yarost'.
     CHto  za zhizn'! Ne uspela  zhena  voskresnut', kak  ee opyat'  poneslo! Ne
uspel ya
     podumat',  chto vse v  poryadke, kak eta  sterva vse  opyat'  isportila! I
zachem
     tol'ko  ya na nej zhenilsya!.. YUru vse vremya muchil etot vechnyj  vopros. No
on,
     kak chelovek  myslyashchij,  vsyakij  raz  nahodil na nego dostojnyj  otvet u
velikih
     myslitelej.  YA zhenilsya potomu, chto "v  trudnostyah  rozhdaetsya opyt. A iz
opyta
     vyrastaet istina."(|jnshtejn). "Esli suhoe derevo terpelivo polivat', to
     ono,  byt'  mozhet,  zazeleneet"  (Tarkovskij).  A  eshche  Meshalkin  chasto
vspominal
     slova  Sokrata,  kotoryj  govoril,  chto esli popadetsya horoshaya zhena, to
budesh'
     carem, a esli plohaya - budesh' filosofom. YUre, kak cheloveku tvorcheskomu,
     imponirovala mysl', chto on filosof. Filosof, schital Meshalkin, luchshe chem
     car'. Potomu chto velikie mysliteli ne ochen'-to uvazhali carej. Marks,
     |ngel's,  tot  zhe Sokrat, Konfucij kazhetsya... i drugie tozhe. A  Diogen,
tak
     tot voobshche skazal caryu "Podvin'sya"...
     Ladno,  ya  ne stanu  ej nichego  poka govorit'...  Vse zhe  ona  perezhila
bolevoj
     shok i, vozmozhno, sebya ne ochen' kontroliruet... Pust' poka obzyvaetsya, ya
     poterplyu...
     Hotya terpet' emu bylo trudno.
     - Podonok! - zakrichala  Tat'yana pryamo pri  detyah. -  Vash papa  podonok!
Poka
     my zhdali ego doma, on vstrechalsya zdes' s gryaznoj, zaraznoj gadinoj! Da!
     Vash  papa  nas   promenyal  na  prostitutku!  -  Tat'yana  vsem  korpusom
povernulas'
     k derevu i  ukazala  za nego rukoj.  - Von  ona pryachetsya!  Posmotritie,
deti,
     na etu vonyuchuyu suchku!
     Deti zarydali.
     -  Pa-a-apa!  Pa-a-apa! - Verochka  terla  kulakami  glaza.  - Zachem  ty
promenyal
     nas na etu prostitutku!
     - Pa-a-apa! Pa-a-apa! - Igorek vyter rukavom pod nosom. - Zachem ty
     vstrechaesh'sya s suuuchkami!
     - I krome togo, deti, - Tat'yana opyat' razvernulas' korpusom (kak-to
     neestestvenno ona povorachivalas'). - vash papa, svoloch' takaya, so svoej
     prostitutkoj zadumali ubit' vashu mamu!
     - Pa-a-apa! Pa-a-apa! - Verochka zarydala gromche. - Zachem ty so svoej
     prostitutkoj hotel ubit' maaaamu?!
     - Pa-a-apa! Pa-a-apa! - Igorek tozhe povysil golos. - Zachem ty takaya
     svooooooloch'?!
     - Deti, hotite li vy, chtoby u vas byl papa ubijca?!
     - Net, ne hotim! - Verochka ubrala ot glaza odin kulachok i posmotrela na
     Meshalkina tak, chto u nego otkrylsya rot. Emu pokazalos', chto na nego
     smotrit ne sobstvennaya doch', a sobstvennaya smert'.
     - Vy hotite, deti, chtoby u nas byl horoshij papa?
     -  Da,  hotim, - Igorek perestal vytirat' pod  nosom. -  Hotim horoshego
papu!
     - Hotim horoshego papu!
     - Hotim horoshego papu!
     - Hotim horoshego papu!
     Zaprichitali deti na raznye golosa. Prichitaniya stanovilis' vse gromche i
     pereshli v konce koncov v dikij or.
     U Meshalkina ot takogo zvuka, lico iskazila grmassa boli. Zvuk byl takoj
     gromkij, chto barabannye pereponki bukval'no lopalis'.  Deti reveli  kak
dva
     reaktivnyh samoleta. YUra zazhal ladonyami ushi. No eto pochemu-to ne
     podejstvovalo. On prodolzhal vse slyshat' tochno tak zhe.
     - My vse hotim horoshego papu! - proiznesla Tat'yana. - Poetomu, davajte,
     deti, etogo ub'em!
     - Ub'em! Ub'em plohogo papu! - slovno eho otkliknulis' deti.
     - I ego prostitutku tozhe ub'em vmeste s nim!
     - Ub'em! Ub'em prostitutku!
     Tat'yana, kak monstr iz fil'ma uzhasov, podnyalas' na nogi i, s rukami
     vytyanutymi   vpered,  dvinulas',  perevalivayas'  s  boku  na  bok,   na
Meshalkina.
     A deti, glyadya na mamu, tozhe vystaviv vpered ruki i perevalivayas',
     dvinulis' k derevu, za kotorym pryatalas' Irina.
     Meshalkin   sovsem   rasteryalsya.  Vokrug  tvorilos'  chto-to   sovershenno
nereal'noe.
     On opyat' podumal, chto vidit son. Ne mozhet zhe normal'nyj sovremennyj
     chelovek verit', chto takie veshchi proishodyat na samom  dele.  Konechno  on,
kak
     chelovek kul'turnyj,  uvlekalsya  mistikoj  i  goticheskimi  romanami,  no
otnosil
     eto k razryadu iskusstva, a ne zhizni.
     U Tat'yany vspyhnuli glaza i dlinnye zelenovatye luchi prorezali temnotu
     tambovskoj nochi.
     - YA ub'yu tebya, Meshalkin! - zarevela Tat'yana golosom ved'my iz fil'ma
     "Vij". - SH-sh-sh!
     - My ub'em tebya, prostitutka! - zareveli v odin golos deti. U nih tozhe
     vspyhnuli glaza.
     Tat'yana prisela i  razvela  v storony  ruki  s rastopyrennymi pal'cami.
SHCHelk!
     - i iz konchikov pal'cev vylezli strashnye, urodlivye, zheleznye kogti.
     Tat'yana poigrala pal'cami. Kogti stuchali drug o druga i pozvyakivali.
     Kryuger! - uslyshal  Meshalkin  u  sebya v golove. - YA  tochno splyu! V zhizni
takogo
     ne byvaet!  My  zhe ne v semnadcatom veke, kogda  verili v  prizrakov! V
zhizni
     i tak  hvataet vsyakoj  merzosti... YA bezuslovno  splyu i  mne snitsya moya
zhena,
     potomu chto, kogda ya ne splyu, moya zhena pochti takaya zhe. YA splyu sejchas v
     Moskve i podsoznatel'no pomnyu, chto zavtra mne nuzhno ehat' zabirat' iz
     derevni   sem'yu.  I   moya   sushchnost',   gluboko  upryatannaya   vo  vremya
bodrstvovaniya
     vnutr', vo sne vsplyla na poverhnost', chtoby pokazat',  chto  ya vovse ne
hochu
     zabirat' nikogo iz derevni, chto mne i tak horosho. I eshche ono hochet
     pokazat', chto moya zhena - suka. Opasnaya suka, ya by skazal... Spasibo,
     konechno, moemu  podsoznaniyu,  no uzhe dostatochno. YA  vse  ponyal. Hvatit.
Pora
     prosypat'sya. Pora vstavat'... Ku-ka-re-ku... Nu zhe... Nu...
     Meshalkin chasto zamorgl. Potom udaril sebya po shcheke ladon'yu.
     Tat'yana priblizhalas'.  Ona, prisedaya i  podprygivaya,  dvigalas' na YUru.
Eshche
     ona shipela i podvyvala.
     Meshalkin otstupil na shag nazad i bol'no ushchipnul sebya za nogu.
     Son ne prohodil.
     Nu zhe... nu... Prosypajsya, durak... Ona uzhe blizko...
     Meshalkinu,  hot' on  i ponimal, chto  eto son, stalo  tak  strashno,  chto
volosy u
     nego na golove vstali torchkom.
     Hot' eto i son, a vse kak po-nastoyashchemu!
     - Sgin', nechistaya... - kriknul on pervoe, chto vspomnil.
     Tat'yana podprygnula i zasmeyalas' zloveshchim izdevatel'skim smehom...
     V zhizni ona nikogda tak ne smeyalas'. U nee voobshche otsutstvovalo chuvstvo
     yumora. |to ochen' sil'no razdrazhalo Meshalkina, potomu chto on schital, chto
     tvorcheskomu cheloveku bez chuvstva yumora zhit' nel'zya.  |to uzhe poluchaetsya
ne
     chelovek, a brevno ili robot. Odnazhdy oni dolzhny byli pojti v Teatr
     |strady, slushat' Mihaila ZHvaneckogo. Meshalkin s bol'shim trudom sumel
     dostat'  cherez  Kuravleva  dva bileta.  On pribezhal domoj  i  s  poroga
radostno
     soobshchil Tat'yane, chto segodnya vecherom oni idut Ugadaj na kogo?!.. Nu na
     kogo?.. Nu  ugadaj s treh raz?!.. Delat' mne nechego!.. Esli by ty znala
na
     kogo my pojdem, ty by  tak  ne govorila! U tebya by yazyk  ne  povernulsya
by!..
     A  ty  by  tol'ko i  rad  byl,  chtoby u  menya yazyk ne  povorachivalsya!..
Meshalkin v
     serdcah hotel podtverdit' eto ee vyskazyvanie, no sderzhalsya, chtoby ne
     isportit' TAKOJ vecher. Vse normal'no. Ty pravda zhe ne znaesh', kuda my
     idem, a kak uznaesh', srazu obraduesh'sya!.. Po-tvoemu, ya takaya dura, chto
     voobshche nikogda nichego ne znayu! Konechno! |to ty u nas takoj umnyj! Vse
     znaesh'! Umnik! A ya u  tebya tol'ko dlya togo, chtoby  obsluzhivat'  tebya  i
tvoih
     beshenyh detej!.. Da pomolchi ty, v konce koncov! Daj skazat'!.. Vot-vot!
     Vechno ty mne rot zatykaesh'! YA vot tvoi rechi dozhna s utra do vechera
     slushat'! Dumaesh', mne ochen' interesno kazhdyj den' slushat', kak ty palki
     strugaesh'?!.. Da pogodi ty! YA znayu, chto  ty moe tvorchestvo ne uvazhaesh'.
YA
     ponimayu - otkuda v tebe eta netonkost' natury, no daj zhe mne skazat'...
     CHto?! - perebila Tat'yana, -  Ty moih mamu-papu ne trogaj! Ty ih mizinca
ne
     stoish'!.. CH'ego mizinca? Maminogo ili papinogo?.. - Meshalkin nachinal
     zavodit'sya. - Ili obshchego ih mizinca?!.. Ne ceplyajsya k slovam!.. Da
     poslushaj luchshe,  kuda  my  idem!..  S  toboj  voobshche  nikuda  hodit' ne
interesno!
     U tebya vse druz'ya odni pridurki!.. Sama ty dura! - Meshalkin ne terpel,
     kogda zhena obizhala ego druzej. - Esli u tebya v bashke nichego netu, luchshe
     pomolchi! Luchshe poslushaj, kuda my idem!.. Da ya tebya uzhe zatrahalas'
     slushat'!  Idi  kuda  hochesh'  sam! Tol'ko  bez  menya!.. Tat'yana zakusila
zubami
     rukav, ubezhala v komnatu i hlopnula dver'yu. YUra ponyal, chto v ocherednoj
     raz,  vmesto prazdnika,  on  poluchil  oskorbitel'nyj  vygovor.  On  tak
staralsya,
     s takim trudom dostal bilety na ZHvaneckogo, tak radovalsya etu, i vot
     teper'  - NATE! No  bilety lezhali v karmane  i ne davali emu  pokoya. On
reshil
     popytat'sya vse-taki  pomirit'sya s zhenoj, hotya vnutri u nego vse kipelo.
YUra
     postoyal nemnogo v koridore, sdelal neskol'ko glubokih vdohov i vydohov,
a
     potom podoshel k dveri v komnatu, sobral volyu v kulak, i otkryl dver'.
     Tat'yana lezhala na divane licom vniz i protivno vshlipyvala... Nu ladno,
ya
     tebe skazhu  na kogo my  idem. Na  samom  dele  my idem na ZHvaneckogo!..
Tat'yana
     podnyala golovu i iz-pod ruki posmotrela na YUru. Lico u nee bylo vse
     krasnoe, no plakat' ona perestala. YUra perestupil s nogi na nogu. Nu
     davaj,  chego  ty,  uzhe  sobirajsya... a to  my uzhe opazdyvaem...  I  tut
razdalsya
     krik: Kuda ty, svoloch', proshel v botinkah! YA ves' den' poly moyu, a ty
     hodish' v botinkah! CHto ya tebe - uborshchica?!.. Dura ty, a ne uborshchica!
     Tupica! Meshalkin hlopnul dver'yu, proshel po koridoru i hlopnul vhodnoj
     dver'yu.  Snachala on  hotel pojti  v garazh  i  tam  napit'sya.  No  potom
podumal,
     chto eto put' nekul'turnogo cheloveka. K tomu zhe v  karmane lezhali bilety
na
     ZHvaneckogo,  a  emu tak  hotelos' pojti na koncert.  I on poshel.  Vozle
Teatra
     |strady tolpilsya narod, kotoryj prishel na lishnij biletik. YUra vybral iz
     tolpy devushku posimpatichnee i predlozhil ej biletik. Skol'ko ya vam
     dolzhna?.. Niskol'ko... Kak eto?.. YA vam daryu... Oni sideli ryadom v
     partere,  slushali  lyubimogo  satirika,  smeyalis',  bylo tak horosho... A
posle
     koncerta Meshalkin predlozhil ej zaehat' v masterskuyu ego druga,
     genial'nogo,   no  nepriznannogo,  po  ponyatnym   prichinam,   ufimskogo
hudozhnika
     Sutyagina,  chtoby  posmotret'  ego  raboty.  Tam  oni  vypili  i  kak-to
sovershenno
     estestvenno ona emu otdalas'. Vo vremya etogo dela Meshalkin podumal: Kak
     horosho sebya chuvstvuesh' s lyud'mi, u kotoryh est' chuvstvo yumora...
     YUra otstupil eshche na shag i nastupil na udochku, kotoraya, kak shvabra,
     podskochila i stuknula ego po spine. YUra avtomaticheski shvatil ee rukoj.
     Kakoe-nikakoe  -  oruzhie.  On  uhvatilsya za  udochku dvumya rukami i stal
besheno
     razmahivat' eyu pered soboj.
     Tat'yana ostanovilas'. CHto-to ej prishlos' ne po vkusu.
     Meshalkin vspomnil, chto nechistaya sila ne lyubit osinovuyu drevesinu. Mne
     pomogaet znanie materiala, - proneslos' u nego golove.
     - Ho! - kriknul on i pereshel v nastuplenie. - Ho!
     Tat'yana otstupila nazad i zashipela po drugomu. Teper' v ee shipenii yavno
     slyshalas' nereshitel'nost'.
     - CHto, obosralas', ved'ma?! - Meshalkin pochuvstvoval sebya uverennee. -
     Sejchas ya tebya, kikimora, otstegayu osinkoj i v zadnicu tebe ee votknu,
     chtoby u tebya  mozgi vylezli iz ushej, ili chto u tebya tam vmesto mozga! -
On
     poshel vpered, razmahivaya pered soboj udilishchem...


     Irina  stoyala  za derevom  i  slushala ves' etot strannyj  neponyatnyj  i
kakoj-to
     potustoronnij  (imenno  eto  slovo  prishlo  k  nej  na  uma)  razgovor.
Neponyatnyj
     ej ne tol'ko kak amerikanke, no i kak cheloveku voobshche. Stiven King
     kakoj-to... -  podumala  ona.  No  otbrosila  etu poslednyuyu mysl',  kak
chelovek
     razumnyj. Ona znala, chto takogo byt' ne mozhet. No chuvstvovala, chto,
     nesmotrya na eto, ee sobirayutsya ubivat' i sejchas, vidimo, ub'yut. I eto
     ser'ezno.
     Deti shli pryamo  na nee  i u nih svetilis' v temnote glaza, a na pal'cah
(u
     nee na vidu!) vyrosli lezviya, kak u Freddi Kryugera. Irina vyhvatila iz
     karmana shvejcarskij nozh. No  chto ona mogla s  nim sdelat', kogda  u nih
takih
     nozhej   bylo  po  desyat'  u  kazhdogo.   Konechno,  oni  deti,  no  Irina
chuvstvovala,
     chto v tom kachestve, v kakom oni vystupayut, ot vzroslyh oni otlichayutsya
     tol'ko rostom. Hotya by etim nuzhno vospol'zovat'sya!..
     Odnazhdy Irina ehala iz Tambova v Morshansk na vstrechu so  svyaznym.  Bylo
uzhe
     pozdno i v vagone elektrichki ona sidela odna. Voshel odinokij pozhiloj
     muzhchina. I hotya ves' vagon byl svobodnyj, on uselsya naprotiv  Iriny. Na
vid
     Irina ocenila ego, kak vyshedshego na pensiyu byvshego rabotnika narodnogo
     obrazovaniya. Na muzhchine byla seraya shlyapa, zashchitnogo cveta dozhdevik,
     korotkie bryuki i ochki. Na kolenyah on derzhal potertyj kozhanyj portfel'.
     Vrode,  vid  byl vpolne  normal'nyj. Muzhchina posmotrel  v  temnoe okno,
skazal
     e-he-he, pokachal golovoj, vzdohnul i vytashchil iz portfelya knigu v sinej
     materchatoj oblozhke. Raskryl i uglubilsya v chteniya. Pochitav stranicy dve,
on
     otorvalsya  ot knigi  i  snova ustavilsya v  okno.  Vzdohul,  snyal shlyapu,
provel
     rukoj po volosam. I skazal kak by v storonu, ni k komu konkretno ne
     obrashchayas':
     -  Bezobrazie, -  pomolchal  i  dobavil,  -  Svihnut'sya mozhno.  -  Potom
medlenno
     povernul golovu  i skazal,  glyadya  na Irinu  i v to zhe vremya  kak budto
cherez
     nee. - Pravda, dochka?..
     - CHto pravda? - sprosila Irina.
     - Da  vot pishut  tak, - muzhchina  hlopnul  tyl'noj  storonoj  ladoni  po
knizhke.
     - CHto pishut?
     - Filosofiyu, - otvetil muzhchina. - YA, dochka, rabotal v shkole uchitelem
     obshchestvovedeniya... |-e... Bronislav Ivanovich Magalaev menya zovut...
     Voobshche,  ya voennoe delo  v shkole prepodaval  (sam ya byvshij  voennyj), a
potom
     vakansiya otkrylas', ya i dumayu:  CHego den'zhat-to ne podzarabotat'.  Meli
sebe
     yazykom pro obshchestvo i  vse! YA v  armii nauchilsya trudnostej  ne boyat'sya.
Net
     takih vershin, kotorye nel'zya prevozmoch'?.. A?.. Kto, po-vashemu, eto
     skazal?
     - Suvorov.
     - Tochno! Znaete istoriyu! Pohval'no... Tak vot.  Prihozhu  ya k  direktoru
shkoly
     i  govoryu ( a direktor - moj kum): Slushaj, Alekseich, ne beri  ty nikogo
so
     storony. Daj-ka ya poprobuyu. A esli ne poluchitsya, togda posmotrim... Vot
     tak  i  stal prepodavat'. I takoj horoshij  prepodavatel' iz menya vyshel,
chto
     na vse voprosy filosofii otvechal bez zapinki. A ni odnoj knigi po
     filosofii ya, mezhdu prochim, ne chital togda, i iz filosofov znal tol'ko
     Marksa i  |ngel'sa. I  eshche znal,  chto Diogen  zhil v bochke,  a  Spinoza,
vrode,
     tanceval (ya pro eto  chital).  No mnogie  i etogo  ne  znayut.  Tak  chto,
schitayu,
     prepodavatel'  ya byl horoshij. A  vot vyshel na pensiyu i zainteresovalsya,
chto
     eto za predmet takoj filosofiya. I vot teper' chitayu i ponimayu, kakoe eto
     bezobrazie v shirokom smysle!
     - ZHizn' - bezobrazie? - ostorozhno sprosila Irina.
     -  ZHizn'-to,  samo soboj, - muzhchina mahnul rukoj. - Filosofiya eta vsya -
vot
     bezobrazie,  - on potykal  v  knigu ukazatel'nym pal'cem. -  Darmoedy i
vse!
     - Pochemu?
     - Da vot poslushajte, chto ya zdes' vychital!.. Okazyvaetsya Diogen i Sokrat
     byli gomoseki!.. A ya etu dryan' detyam prepodaval!.. Odin iz nih, kak tut
     pishut, spravlyal svoyu... seksual'nuyu  potrebnost' pri  vseh  na ploshchadi!
Nu,
     vy  ponimaete...  ne to chtoby  on na  ploshchadi s kem-to  eto  samoe... a
tak...
     znaete li... sam... s soboj... nu... rukoj imeetsya vvidu. Da u nas v
     armii,  esli  by pojmali za takimi shtuchkami, srazu by golovu otorvali i
vse
     ostal'noe! A etot Diogen pri vseh eto delaet! A vtoroj Diogen pro eto
     odobritel'no pishet! - Muzhchina pokazal pal'cem na imya avtora, Diogena
     Laertskogo. - YA, pravda, ne ponyal do konca, to li eto on sam pro sebya
     napisal,  i togda uzh eto voobshche  vse granicy perehodit! To  li  u nih v
Grecii
     Diogenov  kak  sobak nerezannyh!..  A  vot Sokrat  (tut  tak i  pishut!)
razvrashchal
     maloletnih. Prichem, - muzhchina podnyal palec, - mal'chikov! I ego zhena pro
     eto prekrasno znala i terpela!.. I etomu predmetu ya uchil detej! - on
     gnevno shvyrnul  knigu  na sidenie ryadom  s  soboj.  - Legko li v  takom
vozraste
     uznat', chemu ya  uchil detej za pyat'desyat rublej  v  mesyac! Za  tridcat',
koroche
     govorya, srebrennikov! Sam eshche naprosilsya! CHTO ZHE |TO, blyad', ZA
     OB¬EKTIVNAYA REALXNOSTX TAKAYA, DANNAYA NAM V TAKIH, blyad', HUEVYH
     OSHCHUSHCHENIYAH!?
     - Ne vyrazhajtes', - skazala Irina.
     - Oj, izvinite, -  muzhchina pokrasnel. - Pravo slovo, vyrvalos'... Ochen'
uzh
     razvolnovalsya...
     Potom on rasskazal Irine eshche  chto-to. Potom ona zadremala. A prosnulas'
ot
     togo, chto pochuvstvovala, kak  na nej  rasstegivayut dzhinsy. Ona  otkryla
glaza
     i  uvidela  sklonivshegosya  nad  nej pensionera bez  shtanov.  Ego  shtuka
nadulas'
     i medlenno pokachivalas' iz storony v storonu pryamo u nee pered glazami.
No
     eto bylo ne samoe uzhasnoe. Samoe uzhasnoe bylo to, chto v ruke muzhchina
     derzhal  zdorovyj  kuhonnyj  nozh.  I etot nozh uzhe byl zanesen u  nee nad
gorlom.
     Momental'no  sreagirovav,  Irina pnula  muzhchinu  nogoj  po  yajcam.  Tot
otletel
     nazad,  no  tut  zhe  vskochil  na nogi,  budto  molodoj  natrenerovannyj
sportsmen.
     Irina ponyala, chto spravit'sya s nim budet ne ochen' legko, potomu chto on,
     skoree vsego, sumasshedshij, a sumasshedshie byvayut v momenty pripadkov
     nechelovecheski sil'ny. Ona brosilas' k dveryam. Muzhchina kinulsya sledom
     Irina  perebegala  iz vagona  v vagon,  a  za  nej s  nebol'shim otryvom
sledoval
     pensioner s nozhom. Kak na zlo, v vagonah ne bylo ni odnogo cheloveka.
     Dobezhav do konca poslednego vagona, Irina, po inercii, dernula
     mezhduvagonnuyu  dver', no ta byla zakryta. Irina razvernulas' i uvidela,
chto
     man'yak nastigaet ee. Ona shvatila razdvizhnye dveri i szhala ih, chto bylo
     sil obeimi rukami.
     Muzhchina  podbezhal i dernul dver'  odnoj rukoj. Ne poluchilos'. Togda  on
vzyal
     nozh v zuby i stal razdvigat' dveri v raznye storony, kak budto on
     rastyagival meha chudovishchnoj garmoni. Muzhchina sil'no pokrasnel i na lbu u
     nego nadulas' sinyaya zhila. Lico perekosilo, izo rta po podborodku tekla
     slyuna, chlen raskichivalsya v takt kolesam. Tuk-tuk! Tuk-tuk!
     Tak oni stoyali prakticheski licom k licu, razdelennye tol'ko steklom. I
     Irina chuvstvovala, chto dolgo ona ne proderzhitsya.
     No k  schast'yu, poezd dernulsya i ostanovilsya na stancii. Irina vyskochila
i
     pobezhala po  platforme  vpered. Ona probezhala, ne  oglyadyvayas',  do  ee
konca i
     tut mimo proehali okna poezda, za kotorymi ona uvidela iskazhennoe lico
     man'yaka.
     CHerez god, v teleperedache Irina uznala etogo muzhchinu. |to byl
     man'yak-ubijca CHikatilo. Do momenta zaderzhaniya, on uspel ubit' i
     iznasilovat' bolee pyatidesyati chelovek...
     Mal'chik vyskochil vpered i prygnul. On perevernulsya v vozduhe neskol'ko
     raz, kak karlikovyj Bryus Li. V glazah u Iriny vse smeshalas', ona uzhe ne
     ponimala gde  u nego ruki, a gde  nogi. No,  slava  Vsevyshnemu,  uspela
vovremya
     ubrat' nazad golovu. Ostrye, kak britvy, kogti rassekli vozduh pered ee
     glazami i chirknuli po derevu. Na dereve ostalis' glubokie borozdy. Esli
by
     ne Irinina reakciya, priobretennaya v razvedshkole, sejchas by eti borozdy
     byli ne na dereve, a na ee shee.
     Irina sdelala sal'to nazad, prizemlilas' na ruki, i tut zhe na nogi.
     Vpered vyshla devochka. Na vid ej bylo vsego let pyat', ona byla sovsem
     malen'kaya, no dvigalas' s lovkost'yu koshki. I eshche glaza... Ee glaza byli
     glazami vzroslogo  zverya,  ne znayushchego poshchady, ne vedayushchego zhalosti.  K
tomu
     zhe, glaza  svetilis' zelenym potustoronnim  ognem. Devochka zashipela, ee
rot
     skrivilsya v zlobnoj uhmyllke.
     - Hamder myh marzak dyhn cadef yufr - ben! - proiznesla ona kakie-to
     neponyatnye, no pochemu-to vyzyvayushchie trevogu, slova.
     V sleduyushchee mgnovenie devochka razvela ruki v storony i plavno podnyalas'
     vertikal'no  nad  zemlej,  kak  vertolet.  Zavisnuv   v  polumetre   ot
poverhnosti,
     ona perestroilas' v gorizontal'noe polozhenie, vytyanula ruki pered soboj
i
     poletela na Irinu s gromadnoj skorost'yu.
     Irina uspea otskochit' za derevo. Devochka na polnoj skorosti vletela v
     stvol, no, protiv ozhidanij, ne zastryala v nem svoimi kogtyami, a nachisto
     srezala ogromnoe derevo  i proletela  dal'she. Tolstyj stvol tyazhelo osel
na
     zemlyu i stal zavalivat'sya v storonu. Irina otskochila. Szadi, s
     oglushitel'nym grohotom i treskom, derevo upalo na zemlyu.
     Teper' deti stoyali ot Iriny po obe  storony i  otrazit' sleduyushchij  udar
bylo
     gorazdo  slozhnee.  Devochka  zavisla nad  zemlej,  ugrozhayushche  fyrkala  i
nemnogo
     pokachivalas'.  Mal'chik  prignulsya  i  perevalivalsya  s  nogi  na  nogu,
poigryvaya
     kogtyami.
     Sejchas oni nabrosyatsya na menya. Mysli v golove Iriny zakrutilis', kak
     ruletka v Las Vegase. Krasnoe-cherno... chet-nechet...zero...
     krasnoe-chernoe... Drat'sya s vampirami ee ne uchili. V razvedshkole oni
     proshli  kratkij  speckurs  "Vstrecha   s  inoplanetyanami".   V  CRU  byl
specotdel,
     kotoryj zanimalsya neopoznannymi ob®ektami. U otdela bylo dve osnovnye
     zadachi.  Pervaya  -  podderzhivat' sredi  naseleniya  mnenie, chto  nikakih
letayushchih
     tarelok ne sushchestvuet, vtoroe - zanimat'sya NLO, kak neosporimym faktom.
Vo
     vremya kursa Irina uznala stol'ko  vsego  neobyknovennogo.  Okazyvaetsya,
NLO
     poyavlyalis'  nad  Amerikoj  ne  rezhe,  chem  "Grejtful  Ded"  igrali svoi
koncerty.
     |to bylo absolyutnym otkrytiem dlya nee. Sushchestvovala massa kino i
     fotomaterialov, ot  kotoryh srednij amerikanskij  obyvatel'  soshel by s
uma.
     I, v chastnosti, poetomu, materialy kasayushchiesya NLO derzhalis' v strogom
     sekrete. Poetomu,  obyvatel'  mog  videt' na ekrane  svoego  televizora
tol'ko
     kadry   pokazyvayushchie   mutnye  tochki   v  temnom  nebe  i  rasplyvchatye
cherno-belye
     fotokartochki, kotorye legche bylo prinyat' za defekty pri proyavlenii, chem
za
     NLO. Obyvatelyu ne pokazyvali raschlenennye trupy zelenyh chelovechkov s
     prisoskami   vmesto  nosa,   ushej   i  polovyh  organov.  Obyvatelyu  ne
pokazyvali,
     kak sverkayushchie na solnce metallicheskie blyudca razmerom s Kapitolij
     velichestvenno  dvizhutsya  po nebu Nevady. Obyvatelyu ne pokazyvali ih,  v
tom
     chisle  i potomu, chto tarelki  poyavlyalis'  v osnovnom v teh mestah,  gde
byla
     bol'shaya koncentraciya voennyh ob®ektov. No imenno po etoj prichine,
     razvedchiki prohodili etu disciplinu. Orientiruyas' na skoplenie tarelok,
     mozhno bylo vychislit' mestonahozhdenie voennyh ob®ektov potencial'nogo
     protivnika.  V  chastnosti,  v  tambovskoj  oblasti, poyavlenie  letayushchih
ob®ektov
     bylo ne redkost'yu. I eto navodilo na mysli. Odnazhdy Irina sobstvennymi
     glazami  videla v nebe nad Tambovom  letayushchuyu tarelku.  |to bylo letom.
Noch'
     byla dushnaya.  Irina dolgo  vorochalas' s boku na bok. Ne  mogla zasnut'.
Ona
     nikogda  ne stradala bessonnicej, no  v  tu  noch',  chto-to  vitavshee  v
vozduhe
     meshalo  ej.  |to  byla ne duhota  (k  duhote ona  privykla s detstva  v
Amerike),
     eto bylo chto-to drugoe. Irina vstala i vyshla na balkon podyshat'. I  tut
v
     nebe nad domom ona uvidela, kak serebristaya mahina s migayushchimi po krayam
     lampochkami, besshumno proletaet nad spyashchim Tambovom. Irina zastyla,
     sovershenno rasteryavshis'. Ej by teper' bystro bezhat' v komnatu za
     fotoapparatom, a ona vse stoyala i stoyala, ne v silah otorvat' glaz ot
     mercayushchih ognej poslanca vselennoj. Potom ona opomnilas' i pobezhala za
     kameroj, no kogda vernulas', tarelki i sled prostyl.
     Kak vesti  sebya  pri  vstreche s  NLO i  NLOnavtami  ih  obuchali, no chto
delat',
     kogda na tebya nabrasyvayutsya paranormal'nye  porozhdeniya t'my - vot etogo
im
     ne ob®yasnili...
     Devochka, kak  reaktivnye samolet,  kotoryj zapustil vse svoi motory, no
eshche
     ne sorvalsya s  mesta,  zavibrirovala tel'cem. Ee glaza zasverkali yarche.
Ona
     snova slozhila pered soboj  ruki i stala pohozha ne tol'ko na samolet, no
eshche
     i na nyryal'shchika, kotoryj gotovitsya vsporot' rukami prozrachnuyu vodu
     bassejna. Tol'ko eto budet ne voda, eto budet chelovecheskaya plot'! Ee,
     Iriny  plot',  kotoruyu  eta malen'kaya  ved'ma gotovilas' iskromsat'  na
kuski!
     Telo devochki zavibrirovalo sil'nee.
     Odnovremenno s etim, mal'chik podskochil na meste.
     Ne uspeyu ya doschitat' do treh, kak oni brosyatsya na menya i, skoree vsego,
     cherez neskol'ko mgnovenij ot menya nichego ne ostanetsya!
     Vdrug zloveshchuyu nochnuyu tishinu prorezal gromkij krik YUry:
     - CHto, obosralas', ved'ma?! - krichal on. - Sejchas ya tebya, kikimora,
     otstegayu osinkoj i v zadnicu tebe ee votknu, chtoby u tebya mozgi vylezli
iz
     ushej, ili chto u tebya tam zamesto mozga!
     YUra shel  vpered, razmahivaya pered  soboj kakoj-to palkoj.  A ego  zhena,
zlobno
     shipya otstupala, pyatyas' nazad.
     - Irina, - kriknul on, - begi ko mne! Oni boyatsya osiny!
     Irina pobezhala k Meshalkinu. Oni obhvatili drug druga za taliyu.
     Tat'yana i deti kruzhili vokrug nih, zlobno shipya, no napast' ne reshalis'.
     Ne perestavaya razmahivat' udochkoj, YUra i Ira ponemnogu otstupali nazad.




Last-modified: Wed, 05 Mar 2003 05:44:49 GMT
Ocenite etot tekst: