arni. Nihto jogo za ce ne svarit'  -  trava  odnak  pid  osin'
zasihaº na kornyu. Tut jomu najlegshe mislit'sya, tut vin vidpochivaº dusheyu.
   Ale s'ogodni vs'omu shirokomu lanu godi vihlyupati  trivozhnij  nastrij  z
dushi. Vin shche ne buv u klinici, ne, znaº,  shcho  tam,  v  laboratori¿.  Mozhe,
hlopci oprobovuvali sami?
   Nebo chiste, til'ki na samomu krajnebi nasurmilas'  temna  hmarka.  Taki
hmarki vishchuyut' grozi. Vin lyubit' grozi. Vin peven, ¿h  lyubit'  kozhen,  hto
lyubit' yasne nebo. V chekanni grozi priroda rozkrivaºt'sya vsya, do  ostann'o¿
steblinki. Rozkrivaºt'sya v zapahah i kol'orah,  u  vsih  svo¿h  ta¿nstvah.
Lyudina tezh chekaº grozi v nespoko¿, ¿j boyazno, ¿j i  radisno.  CHomu?  Mozhe,
tomu, shcho lyudina sama chastochka  prirodi,  chekaº  z  neyu,  radiº  nevidomimi
tajnikami zhittyu j buyannyu. A mozhe... Mozhe, tomu, shcho  grozi  ochishchayut'  dushi.
Vin znaº: shche budut' grozi, bude sonce. I  vid  togo  pochuvaº  sebe  duzhim.
Micnim.
   Holod zupinivsya, zirvav zhitnyu steblinu. Vidshchipnuvshi z  nizhn'ogo  kincya,
produv zelenu trubochku, prikusiv zubami. Steblina m'yako hrusnula, briznula
solodkim sokom. Vin vdihnuv u sebe ¿¿  zapah,  zapah  polya,  vesni,  zapah
inshih, dalekih vesen.
   Ti vesni lilisya os' takoyu melodiºyu. Nehitroyu j  vodnochas  manlivoyu,  yak
same zhittya, yak mriya pro n'ogo.
   Ale pershij zhe zvuk  zavmer  na  jogo  vustah.  Holod  pidviv  golovu  j
pobachiv, shcho z drugogo boku obnizhka  nazustrich  jomu  nablizhalas'  postat'.
Znajoma kozhnim ledve vlovimim poruhom.
   Prokip Gordijovich vijnyav z rota pishchika, nepomitno vkinuv jogo v travu.
   Bilan ishov povil'no, nepevno, nemov stupav ne po obnizhku, a po histkij,
vuz'kij kladci. Ale divivsya  ne  pid  nogi,  a  pryamo,  na  n'ogo.  Prokip
Gordijovich vidchuv, yak  skalatnu-lo  serce,  yak  zatripotila,  zapul'suvala
zhilka na skroni. Take z nim bulo  til'ki  v  hvilini  najbil'sho¿  trivogi.
Holod zdogadavsya - Bilan ishov jomu nazustrich. Ale shcho vin hoche? SHCHo jomu  shche
treba? Holodovi vid n'ogo - nichogo. I vin vidstupiv,  mayuchi  namir  projti
mimo.
   Ale jogo zupinili ochi. Veliki, sumni  ochi,  v  kotrih  gorilo  bezmirne
lyuds'ke strazhdannya.
   - Prokope, ne vtikaj. - Golos Bilanovi tremtiv, nemov daleke marevo  na
zhitah. - YA shukav tebe. YA znav... YA hochu tobi vse. Vse... YA vinuvatij pered
toboyu tyazhko. Sam sobi otru¿v serce... A mozhe,  j  ne  sam...  Tonya...  Vse
zhittya vona kohala tebe. Nu... Ni... Virila.  YA  znav  ce.  YA  radiv,  koli
skazali pro tvij polon. "Bach, yakij vin".
   - I puskav mene u svij dim?
   - YA nenavidiv i viriv. YA posmihavsya tvo¿m nevdacham. YA j  na  viborah...
Koli tebe na golovu Hirurgichnogo tovaristva... - zapisku napisav. YA ne buv
lyudinoyu... Navit' pivlyudinoyu. Stupav po tryasovini. I tebe hotiv...
   - Nu! - Holodiv golos bryaznuv, nemov  nizh  po  kamenyu.  -  I  shcho  zh  ti
hochesh?..
   - YA zabludiv. A teper prozriv. Z liha prozriv. YA prijshov  prositis'  do
tebe. V kliniku. Pomichnikom... Ordinatorom...
   - U mene nemaº kliniki.
   - YA vzhe skazav... Napisav. Prokope,  zabud'...  Ne  kidaj.  YA  shche  mozhu
pochati... YA shche stanu lyudinoyu. Ti virish, Prokope?
   Holod movchav. Des' zboku, z yaru  viburhnuv  viter,  pognav  pered  sebe
zelenavo-sini, zavihreni na grebenyah koloskami hvili. Voni  dokotilisya  do
nih, hlyupnuli v grudi raz, vdruge i zagojdalisya,  zashumili.  SHepotili  pro
SHCHos' molode, davnº, lagidne. Voni nibi vklonyalisya ¿m.
   Prokip Gordijovich nagnuvsya, zirvav dvi steblini. Odnu vzyav
sam, drugu prostyagnuv Bilanovi.
   - Pam'yataºsh? - zapitav tiho.
   Steblina pahla nedozrilim litom, grozoyu, dalekoyu, neshcherbatoyu v pravdi
yunistyu.
   Bilan prikusiv zubami m'yake solodke steblo, vidpoviv sumnoyu posmishkoyu:
   - Pam'yatayu.
   Prokip Gordijovich ledve rozchuv ti slova. Vin navit' ne peven buv, moviv
¿h Oleksandr,  a  chi  to  proshelestiv  viter.  Divivsya  Bilanovi  v   ochi,
napruzheni, povni nespokijno¿ prozorosti, de na samih dencyah, v
krinichkah-zinicyah, spalahuvali i gasli, nemov daleki zirnici, vogniki, -
divivsya pil'no, namagayuchis' vidgadati te, odne-ºdine: chi pam`yataº?