A.YAkubenko. Volshebnye Per'ya Ararahisa
OCR Palek, 1998 g.
* CHASTX PERVAYA * . PORA V PUTX-DOROGU
Glava 1. BOLXSHOJ SOVET CHELOVECHKOV
Rasskaz nachinaetsya
Uzhe noch'. Nol' chasov tridcat' minut, kak govoryat po radio. Vse v dome
spyat. Dedushka tozhe pritomilsya i leg ran'she obychnogo.
Odin ya ne mogu usnut'. Vorochayus' s boku na bok. I vse dumayu, dumayu...
Dumayu o dedushkinoj bede.
Moj dedushka - uchitel' risovaniya. On i sam pishet kartiny. Vot i sejchas
v uglu ego komnaty stoit mol'bert s neokonchennoj kartinoj.
Rebyata lyubyat deda i ohotno ostayutsya u nego posle uroka. Esli, konech-
no, dedushkin urok poslednij i ne nado zhdat' drugogo uchitelya.
Dedushka togda risuet raznye smeshnye veshchi: ozhivshij parohod s trubkoj v
zubah, izbushku na zhuravlinyh nozhkah, babu-yagu, igrayushchuyu na balalajke.
Potom ded razdaet svoi risunki rebyatam na pamyat'.
Inogda dedushka risuet zabavnye kartinki dlya sobstvennogo udo-
vol'stviya.
Odnazhdy vecherom ded narisoval menya.
Dedu ya srazu prishelsya po dushe. On poglyadel na menya, prishchurilsya i
odobritel'no kryaknul.
V eto vremya v koridore zazvonil telefon. Dedushka polozhil karandash na
stol i vyshel iz komnaty.
I tut chistaya sluchajnost' perevernula vsyu moyu sud'bu.
Narisuj dedushka ryadom so mnoj eshche odnogo-dvuh chelovechkov, ya, vozmozh-
no, i ne podumal by uhodit' s lista.
No ded ih ne narisoval. YA byl odin. Sovsem odin, kak perst.
Mne stalo grustno. Ne s kem bylo pogovorit', posovetovat'sya, posme-
yat'sya. Dazhe poplakat'.
V odinochku eto bylo nevozmozhno.
I ya stal potihon'ku osvobozhdat'sya ot bumagi.
Kak mne eto udalos' - dolgo rasskazyvat'. Bylo trudnovato! Prihodi-
los' sledit', chtoby bashmaki, uho ili palec ne ostalis' sluchajno na buma-
ge. Togda pishi propalo! Predstavlyaete sebe, kakov by ya byl bez uha i
pal'ca? Da i takih krasivyh bashmakov ya by, navernoe, ne nashel.
Kogda dedushka vernulsya v komnatu, ya uspel spryatat'sya za tolstuyu kni-
gu. I stal glyadet' - chto budet dal'she.
A dal'she bylo vot chto.
Ded podoshel k stolu i uvidel, chto menya net. Vmesto menya na liste bu-
magi ostalas' akkuratnaya dyrka.
Dedushka udivilsya. Potrogal pal'cem dyrku. Pripodnyal bumagu, zaglyanul
pod stol i vzdohnul. Potom zagovoril sam s soboj:
- Glazam ne veritsya! Kuda zhe eto on devalsya? Net, nel'zya stol'ko let
zhit' v odinochestve! Um za razum nachinaet zahodit'. Nado budet pokazat'sya
doktoru!
Tut ya pochuvstvoval, chto mne pora ob座avit'sya. YA vylez iz-za knigi,
stal pered dedushkoj i skazal:
- Vot on, ya!
Dedushka vzdrognul ot neozhidannosti. On opustilsya v kreslo i vzyalsya
rukoj za serdce.
YA podbezhal k drugoj dedovoj ruke, lezhavshej na stole, i uhvatil dedush-
ku za palec:
- Dedushka! Ne pugajsya! Mozhno ya ostanus' zdes' zhit'? Mne tak skuchno
odnomu na bumage!
Posle etih slov dedushka, navernoe, ponyal, chto imeet delo so smyshlenym
chelovekom. Ded uspokoilsya i skazal:
- Znachit, i tebe tosklivo v odinochestve? Kto by mog podumat'! Nu, es-
li tak, davaj zhit' vmeste!
I my stali zhit' vmeste.
Kak pomoch' dedu?
U dedushki byli samye raznye ucheniki. Byli odarennye, byli i nesposob-
nye.
Iz odarennyh vyrastali nastoyashchie hudozhniki.
Iz nesposobnyh, hotya i prilezhnyh, hudozhniki ne poluchalis'. No dazhe ih
ded umel priohotit' k risovaniyu. CHeloveka ot berezy na ih risunkah vpol-
ne mozhno bylo otlichit'. Koshku ot korovy - tozhe. Esli zhe sovsem ryadom by-
li narisovany dom i milicioner, to dom vsegda byl vyshe milicionera.
A v etom godu sluchilos' chto-to strannoe. V klasse sobralis', kak na
podbor, odni lenivcy. Na uroke oni veli sebya vpolne pristojno. Ne shume-
li, ne ozornichali. No zato i nichego ne delali.
Dedushka koril rebyat i ubezhdal, serdilsya i risoval zabavnye kartinki.
Nichego ne pomogalo!
Ot vsego etogo ded stal sil'no ustavat'. I dazhe zahvoral.
Moya risovannaya golova prosto raskalyvalas' ot zhelaniya pomoch' dedushke.
No ya nichego ne mog pridumat'. I druz'ya ne mogli posovetovat'. Uzh na chto
umnyj nash Funtik, i tot ne mog predlozhit' nichego putnogo.
Strannye teni
Ne tak davno ya poznakomilsya so Znajkoj. Znajka zhivet v tolstoj knige
na knizhnoj polke u dedushki i neredko spuskaetsya ko mne na pis'mennyj
stol potolkovat' o tom o sem.
YA povedal Znajke o dedushkinoj bede. Znajka skazal, chto podumaet ob
etom dele i v odnu iz blizhajshih nochej dast mne znat'.
Vot ya i zhdu kazhduyu noch' Znajkinogo signala.
Splyu ya v korobke iz-pod cvetnyh karandashej. Matrasik moj sdelan iz
myagkogo porolona, pod golovoj - karandashnaya rezinka v navolochke. Ukryva-
yus' ya kusochkom flaneli, kotorym dedushka protiraet ochki.
Ryadom s dedovym stolom bol'shaya knizhnaya polka. Na nej stoyat ser'eznye
knigi dedushki. I mnogo knig dlya detej. Detskie knizhki pokupayutsya dlya me-
nya, moih druzej i vseh rebyat, kotorye prihodyat k nam v gosti.
Bummm!
Stennye chasy probili chas nochi.
I tut na knizhnoj polke razdalsya strannyj shoroh. On vse usilivalsya.
Potom po knizhnym zakladkam, svisayushchim do samogo stola, stali spuskat'sya
kakie-to zagadochnye teni.
YA proter glaza i prislushalsya. Byt' mozhet, eto mne mereshchitsya?
Net, shoroh ne utihaet. Ne ischezayut i teni... Naoborot, ih stanovitsya
vse bol'she. Oni priblizhayutsya. Vot oni uzhe ryadom s lampochkoj-nochnikom i
knigami dedushki.
YA podnyalsya s posteli i sel na kraj korobki iz-pod karandashej. Dolgo ya
tarashchil glaza, starayas' razglyadet': chto zhe takoe proishodit?
Vnezapno na stole vspyhnula malen'kaya golubaya lampochka. Ona osvetila
vsyu pravuyu storonu stola.
I tut ya uvidel...
Kak vy dumaete, chto ya uvidel?
Ni za chto ne dogadaetes'!
Tut byli CHipollino-lukovka, sestry Vishenki, Buratino i ego dvoyurodnyj
brat Pinokkio. Obnyavshis', shli brat'ya-bliznecy Vintik i SHpuntik. Poyavi-
lis' Bibigon, Znajka, Dedko-Borodach, doktor Ajbolit v belom halate i sha-
pochke, ZHeleznyj Drovosek s bol'shim toporom i sovsem ne strashnyj Strashi-
la.
SHumya propellerom, priletel tolsten'kij Karlson, kotoryj zhivet na kry-
she.
YA uznal olenenka Bembi, cherepahu Tortilu, smeshnogo medvezhonka Vin-
ni-Puha, myshonka Mikki. Razglyadel znamenitogo utenka Tima, Martovskogo
Zajca, voronenka Karlushu, kota Feliksa i lisu Alisu.
Vse oni shepotom privetstvovali drug druga i rassazhivalis' na dedushki-
nyh knigah, razgovarivaya o svoih delah.
Na samuyu tolstuyu knigu zabralsya Znajka. On uselsya poudobnee, vynul iz
karmana kurtki malen'kij kolokol'chik i pozvonil.
Pri etom Znajka vremya ot vremeni podnosil kolokol'chik k uhu. Po rasp-
lyvshemusya v ulybke Znajkinomu licu bylo vidno, chto zvuk kolokol'chika
dostavlyaet emu bol'shoe udovol'stvie.
Dedushka pochemu-to ne prosnulsya. Navernoe, kolokol'chik izdaval zvuki,
ne razlichimye lyud'mi, no horosho slyshimye chelovechkami.
Nazvonivshis' dosyta, Znajka postavil kolokol'chik na knigu. Vocarilas'
tishina.
Znajka prinimaet vazhnyj vid
- Vse sobralis'? - sprosil Znajka.
- Vse! Tol'ko Neznajka, kak vsegda, opazdyvaet, - otvetil za vseh Bu-
ratino.
- My eshche zajmemsya ego povedeniem! - serdito skazal Znajka. - Vsem iz-
vestno, zachem ya vas syuda pozval?
- Mne neizvestno! - robko skazal olenenok Bembi s krotkimi karimi
glazami.
- YA zhe rassylal priglasheniya! - udivlenno promolvil Znajka, - tam vse
napisano!
- Da ya ne po priglasheniyu! - ispuganno probleyal Bembi, - mne Mikki-my-
shonok rasskazal, chto vy tut sobiraetes'... Vot ya i prishel. Mozhet, mne
ujti?
- Ladno uzh! Ostavajsya! - velikodushno razreshil Znajka. - Togda, esli
pozvolite, ya povtoryu, zachem priglasil syuda uvazhaemyh chlenov Obshchestva Ne-
obyknovennyh CHelovechkov i Udivitel'nyh Zverej.
- Pozvolyaem, pozvolyaem! Davaj rasskazyvaj! - zakrichali sestry Vishenki
i utenok Tim. Oni byli rasseyannymi i davno uzhe zabyli, o chem pisalos' v
priglashenii.
- Kazhdye tri mesyaca, - ob座asnil Znajka, - my sobiraemsya i obsuzhdaem
raznye voprosy. Segodnya u nas osobenno vazhnoe delo. Tri mesyaca nazad po-
yavilsya na svet novyj risovannyj chelovechek. On zhivet sam po sebe i nichego
o nas ne znaet!
"Kak ne znaet? Znayu! YA zhe knizhki chitayu!" - chut' bylo ne kriknul ya. No
vovremya uderzhalsya.
- My dolzhny prinyat' etogo chelovechka v nashe Obshchestvo. Krome togo, on
prosit u nas soveta, - prodolzhal Znajka, - nado reshit', kak emu pomoch'.
Soglasny s takoj povestkoj dnya? T'fu! Povestkoj nochi!
- Znajka! Nekrasivo plevat'sya v obshchestve! - ukoriznenno zametil vos-
pitannyj derevyannyj chelovechek Pinokkio.
- Proshu proshcheniya! Bol'she ne budu! - izvinilsya Znajka. - Teper', uva-
zhaemye chleny Obshchestva, komuto nado vesti sobranie. YA predlagayu vybrat'
menya i voronenka Karlushu!
- Kak eto - ty predlagaesh' vybrat' sebya? - razdalsya vdrug pronzi-
tel'nyj golosok s knizhnoj polki.
Vse obernulis' i posmotreli v storonu, otkuda shel golos. Poglyadel i
ya.
Na polke, svesiv nogi, sidel vesnushchatyj mal'chik v korotkih shtanah i
s nemytymi rukami.
- Aa-a! |to Neznajka! Sam opazdyvaesh', da eshche drugim zamechaniya dela-
esh'! - skazal Znajka. - Nu, ya sebya ne predlagayu... - tut Znajka nemnozhko
smutilsya. - YA dumal, vse menya predlozhat, i zaranee skazal...
- A ty ne govori zaranee! Mozhet byt', my vovse ne hotim, chtoby ty tut
nami komandoval! - kriknul Neznajka.
Neznajku nikto ne podderzhal.
Znajka priosanilsya i prinyal vazhnyj, predsedatel'skij vid. Karlusha
uselsya na chernil'nicu, prigotovivshis' makat' v nee klyuv i zapisyvat' re-
chi.
"Ne isportil by on kakuyu-nibud' nuzhnuyu dedushkinu bumagu! - s opaskoj
podumal ya. - Vot ded budet serdit'sya! Eshche podumaet, chto eto ya!"
No nichego strashnogo ne proizoshlo. Priglyadevshis', ya uvidel, chto buma-
ga, na kotoroj sobiralsya pisat' Karlusha, sovershenno chistaya.
A menya-to i ne pozvali!
- Stavitsya na obsuzhdenie pervyj vopros! - torzhestvenno provozglasil
Znajka. - Prinimaem li my novogo chelovechka v nashe Obshchestvo?
- Prinimaem! Prinimaem! - razdalis' kriki so vseh storon.
- Sudya po golosam, pochti vse "za", - skazal Znajka. - Kto protiv -
podnimite ruki!
Ne podnyalos' ni odnoj ruki i lapy.
- Prinyato edinoglasno! - zaklyuchil Znajka. - Perehodim ko vtoromu vop-
rosu: kak pomoch' novichku?
- A kak zovut etogo chelovechka? - skripuchim golosom sprosil ZHeleznyj
Drovosek.
- Kak-to na bukvu "m"... - zamyalsya Znajka. - Dovol'no trudnoe imya...
Pomnyu, chto nachinaetsya na "m"! Ili na "n"...
- Neuzheli Neznajka? - snova zakrichal nedisciplinirovannyj Neznajka. -
Togda ego nado pereimenovat'! A to nas budut putat'! YA hochu byt'
edinstvennym Neznajkoj!
- Hvatit nam i odnogo takogo lodyrya, kak ty! - zametil Bibigon.
- Znajka! Bibigon menya obizhaet! - zahnykal Neznajka. - Razve ya lo-
dyr'? YA prosto chutochku lenivyj chelovek!
- Davajte ser'eznee! - zazvonil Znajka v svoj kolokol'chik. - My sob-
ralis' vovse ne dlya togo, chtoby pereimenovyvat' novogo chelovechka, a chto-
by ego vyslushat'! Kstati, gde zhe on?
- A my razve ego ne priglasili? - sprosil CHipollino.
- Priglashali! YA poruchil eto Buratino. Buratino! Ty predupredil novich-
ka?
Buratino molchal.
- Buratino! YA tebya sprashivayu! - povtoril predsedatel'.
Opyat' molchanie. V polnoj tishine razdalsya hrap s prisvistom.
- Kto eto tak bessovestno hrapit? - sprosil Karlson. kotoryj zhivet na
kryshe. Karlson sam lyubil pospat', no ego strashno vozmushchalo, kogda spal
kto-nibud' drugoj, a ne on.
- Nu konechno zhe! |to Buratino! Razbudite ego nemedlenno, - prikazal
predsedatel'.
Voronenok Karlusha vsporhnul so svoej knigi. On podletel k Buratino i
legon'ko ushchipnul ego klyuvom za uho.
Buratino vskochil kak uzhalennyj.
- Ty priglasil novogo chelovechka na sobranie? - strogo povtoril svoj
vopros Znajka.
- YA... YA... Vidish' li... Segodnya po televizoru byla takaya interesnaya
futbol'naya peredacha!..
- YA eshche vchera utrom tebe ob etom govoril! - vozmutilsya Znajka.
- A vchera byla takaya interesnaya hokkejnaya peredacha!.. - vinovato
opustil golovu Buratino.
- I ty vse na svete zabyl?! Nu kak vam eto ponravitsya? CHto zhe my te-
per' budem delat'? - razvolnovalsya predsedatel'.
- Da vy ne bespokojtes'! YA zdes', - skazal ya i vylez iz-za hrus-
tal'nogo bokala s karandashami.
Moego poyavleniya nikto ne ozhidal. CHelovechki v izumlenii glyadeli na me-
nya i drug na druga.
- Nda! - skonfuzhenno proiznes Strashila, pochesyvaya svoyu nabituyu opil-
kami golovu. - Vot eto nomer! Tolkuem o chelovechke, a priglasit' ego za-
byli... Kak eto my tak promahnulis'?!
- Izvini nas, pozhalujsta! - skazal, obrashchayas' ko mne, Znajka. - My,
zdes' sobravshiesya Neobyknovennye chelovechki i Udivitel'nye zveri, hotim s
toboj poznakomit'sya. I poslushat' tvoyu pros'bu. Kstati, kak tebya zovut?
- Dedushka menya zovet Mihryutkoj! - otvetil ya.
- A chto znachit "Mihryutka?" - zainteresovalsya Buratino.
- YA i sam ne znayu, - skazal ya. - A chto znachit "Buratino"?
Buratino zatrudnilsya otvetit' na takoj prostoj vopros.
- Vspomnil, vspomnil! - spohvatilsya ya. - Mihryutkoj zovetsya neudachli-
vyj, neuklyuzhij chelovechek. Dedushka menya tak nazval, kogda ya razbil ego
lyubimuyu chashku i revel potom polchasa. Teper' vse menya tak zovut. Mne eto
imya nravitsya!
- Nu i my budem tebya tak zhe zvat'! - skazal Znajka. - Mihryutka!
Ob座asni, pozhalujsta, chto za beda priklyuchilas' s dedushkoj?
Poka ya rasskazyval, ya tak rasstroilsya, chto dazhe slezy na glazah vys-
tupili.
CHelovechki i Zveryata molchali i sochuvstvenno glyadeli na menya.
- Kto hochet chto-nibud' skazat'? - sprosil Znajka.
Podnyalsya doktor Ajbolit.
- YA tak dumayu, dedushku nado podlechit'. Emu nuzhno davat' ukreplyayushchie
tabletki. I otpravit' potom v sanatorij!
- |to, konechno, horosho! No ot etogo lenivye ucheniki ne stanut bolee
prilezhnymi! - zametil Znajka.
- Verno! - popravilsya doktor Ajbolit. - Togda nado lechit' uchenikov!
- A razve est' tabletki, vyzyvayushchie lyubov' k risovaniyu? - udivilas'
lisa Alisa. - Togda dajte mne odnu! Moemu synu k zavtrashnemu uroku zoo-
logii nuzhno narisovat' ezha. I kakuyu-to karakaticu!
- Net, ya ne znayu takih tabletok! - smushchenno proiznes doktor Ajbolit.
- A ya znayu! Tol'ko ne tabletki! Sovsem drugoe! - voskliknul CHipolli-
no.
Kto poedet v nevedomye strany?
- Govori! Govori, CHipollino! zakrichali chelovechki. I ya v tom chisle.
CHipollino zabralsya na tolstuyu knigu i prigotovilsya rasskazyvat'. Vse
pritihli.
- U menya est' dedushka Ananas. On kapitan dal'nego plavaniya. Dedushka
rasskazyval, chto daleko-daleko, v Nevedomyh Stranah, zhivet znamenityj
sine-krasnyj popugaj, po prozvaniyu Ararahis. Popugaj etot ochen' staryj i
ochen' mudryj. On dazhe stihi sochinyaet. No bol'she vsego on znamenit svoim
hvostom. Per'ya v hvoste popugaya - volshebnye. Esli dobyt' takoe pero, ono
mozhet nauchit' risovat' lyubogo lentyaya. V dva-tri uroka! Da tak, chto on
potom vsyu zhizn' budet horosho risovat' obyknovennymi karandashami i kras-
kami!
- Vot eto zdorovo! - voskliknul ya.
- Zdorovo-to zdorovo! - soglasilsya Znajka. - Da gde oni, eti Nevedo-
mye Strany? I kto tuda poedet za per'yami?
- YA poedu! - neozhidanno dlya sebya skazal ya. I dazhe ispugalsya svoej
smelosti.
- A chto ty, sobstvenno govorya, umeesh' delat'? - strogo sprosil Ded-
ko-Borodach.
- YA nemnozhko znayu kompas i kartu. I mogu gresti na lodke. I vodu smo-
gu najti v pustyne. I kartoshku ispech' na kostre!..
- Ne ochen' mnogo. No vse-taki... - skazal Znajka. - Tak ty dejstvi-
tel'no hochesh' puteshestvovat'?
- Uzhasno hochu! YA pryamo razryvayus' ot etogo zhelaniya! - voskliknul ya.
- Prover'te ego! - prikazal Znajka. - Mozhet byt', on uzhe razorvalsya?!
Togda ego nikuda nel'zya posylat'! Ego nado snachala podkleit'!
Vintik i SHpuntik oshchupali menya s nog do golovy. No ne nashli, chtoby ya
gde-nibud' porvalsya.
- Net, on celyj! - zayavil SHpuntik. - Podkleivat' ne nado.
- Mozhet, eshche kto-nibud' hochet vystupit'? - sprosil Znajka.
- YA hochu! - podnyal ruku Dedko-Borodach.
Govorit Dedko-Borodach
Dedko vyshel vpered i snyal s golovy polosatyj kolpak. Pod kolpakom by-
la bol'shaya lysina.
- YA dumayu, my mozhem ego poprobovat'! - skazal Dedko.
Bembi i Vinni-Puh, sidevshie ryadom so mnoj, liznuli menya yazykom v shche-
ku.
- Da net, ne tak! - skazal Dedko-Borodach. - Poprobovat' ego v pute-
shestvii. YA sam byvalyj moryak, hotya sejchas i na pensii. YA znayu, kak inte-
resno stranstvovat' po belu svetu.
- Mne kazhetsya, Mihryutka dlya etogo vpolne podhodit! - podderzhal Boro-
dacha znamenityj puteshestvennik po YUzhnym Stranam doktor Ajbolit. - YA za
to, chtoby otpravit' ego v puteshestvie za Volshebnymi Per'yami!
- I ya to... - nachal govorit' voronenok Karlusha. No chut' ne zahlebnul-
sya chernilami, kotorye v etot moment vtyagival svoim klyuvom, na maner av-
toruchki.
- Kto za to, chtoby naznachit' Mihryutku Puteshestvennikom v Nevedomye
Strany? - sprosil Znajka. - Proshu podnyat' ruki. SHpuntik, podtolkni Bura-
tino!
Vse podnyali ruki, lapy i hvostiki.
CHelovechki i zveryata soskochili s knig i chernil'nic i brosilis' menya
pozdravlyat'. YA nog pod soboj ne chuyal ot schast'ya.
Poka ya vseh blagodaril i znakomilsya s chelovechkami, voronenok Karlusha
krasivym pocherkom pisal mne Vazhnuyu Bumagu, gde ya naznachalsya Puteshestven-
nikom.
- Nu, bud' zdorov! - privetlivo skazal podoshedshij ko mne Znajka, ko-
toryj byl pochti odnogo so mnoj rosta. - ZHelayu tebe najti per'ya! Ty poe-
desh' odin?
- Mne by hotelos' zahvatit' druzej! Da ne znayu, soglasyatsya li oni? -
otvetil ya.
- Navernyaka im zahochetsya s toboj poehat'! - skazal Dedko-Borodach.
- Spasibo! - poblagodaril ya. - Nu, ya poshel! A to uzhe pozdno!
Dejstvitel'no, chasy gromko probili tri udara.
- I nam pora! - skazal Znajka.
- Svistat' vseh naverh! - skomandoval byvalyj moryak Dedko-Borodach.
CHelovechki i zveryata kinulis' so vseh nog k knizhnoj polke, uhvatilis'
za zakladki, kak za korabel'nye kanaty, i spustya mgnovenie ischezli. YA
dazhe rot zakryt' ne uspel...
YA ostalsya odin. I pochemu-to pochuvstvoval sebya strashno ustalym.
- Spat'! Spat'! - prikazal ya sebe, zabravshis' v korobku iz-pod cvet-
nyh karandashej.
Ne uspel ya oglyanut'sya, kak uzhe vypolnyal prikazanie.
CHto reshil dedushka
Na sleduyushchee utro, kak tol'ko ya prosnulsya, ya srazu zhe oshchupal sebya so
vseh storon. Vdrug ya zabolel i brezhu?.. Togda vse, chto bylo noch'yu, mne
tol'ko prividelos'... Nado proverit'!
YA podoshel k zerkalu i stal v nego smotret'sya.
Posle sna ya byl nemnozhko rastrepan, no vse zhe bylo chem polyubovat'sya!
SHCHeki u menya rumyanye, glaza golubye. A volosy chernye. Pravda, ih ne
tak mnogo. CHtoby legche myt' golovu.
Kogda ya tol'ko chto rodilsya, ya byl cherno-belyj. Potom uzhe dedushka
raskrasil menya nesmyvaemymi akvarel'nymi kraskami. Dazhe shapochku sdelal
pestruyu, trehcvetnuyu.
Vprochem, shapochku ya noshu v karmane. I v lyubuyu pogodu hozhu s nepokrytoj
golovoj. Vse mal'chiki tak delayut!
"Kak priyatno poglyadet' na krasivogo cheloveka!" - podumal ya. I shagnul
vpered, poblizhe k zerkalu.
Tut ya poskol'znulsya na parkete i udarilsya nosom o gladkuyu holodnuyu
poverhnost'.
Zerkalo ne postradalo. A vot nos nemnogo splyushchilsya! Bol' v nosu na-
pomnila mne, chto ya shel k zerkalu vovse ne za tem, chtoby na sebya lyubo-
vat'sya.
YA otkryl rot i vysunul yazyk kak mozhno dal'she.
YAzyk kak yazyk. Rozovyj i dovol'no dlinnyj.
YA sdelal glubokij vdoh. Potom vydoh... Par izo rta ne shel. Vysokoj
temperatury, po-vidimomu, ne bylo...
YA uspokoilsya i, chtoby rasseyat' vse somneniya, reshil vzglyanut' na buma-
gu, kotoruyu dali mne chelovechki.
Bumaga okazalas' pod podushkoj. Znachit, vse, chto ya videl i slyshal
noch'yu, bylo na samom dele!
I ya stal nastraivat'sya na reshitel'nyj razgovor s dedushkoj.
YA predstavil sebe, chto dedushka skazhet, kogda vse uznaet. On skazhet
mne:
"Ty nedouchka! Podrasti i kak sleduet poduchis'. Razve ty mozhesh' otpra-
vit'sya sejchas v dalekoe puteshestvie? A esli pridetsya stranstvovat' ne
odnomu, a s tovarishchami? Za ih zdorov'e i zhizn' tebe nuzhno budet otve-
chat'! Net, Mihryutka! Dazhe dumat' ne smej ob etom!"
S b'yushchimsya ot volneniya serdcem ya voshel v komnatu, gde spali dedushka i
vse moi druz'ya.
Ded tol'ko chto podnyalsya s posteli i delal utrennyuyu zaryadku pod zvuki
radio. Pes Ugadaj lezhal na kovrike okolo dveri i zeval vo vsyu past'.
Hlopnula vhodnaya dver'. |to vernulsya s bazara kot Handrila. On u nas
obychno hodit po utram pokupat' myaso.
Tolsten'kij Funtik podnyalsya na zadnih lapkah v svoem yashchike i razglya-
dyval nas, shchurya blizorukie glazki.
Privetlivo zashchebetal v kletke Pip.
- Dobroe utro, Mihryutka! - laskovo skazal dedushka. - Kak spalos'? CHto
eto ty tam pryachesh' za spinoj?
YA smushchenno protyanul dedu svernutuyu v trubku Vazhnuyu Bumagu.
Sverh vsyakih ozhidanij, dedushka ne stal vozrazhat' protiv puteshestviya.
Bol'she togo! Moi druz'ya soglasilis' otpravit'sya so mnoj.
Otkazalsya odin tol'ko Pip. On linyal. U nego vypali vse per'ya iz hvos-
ta. Poredeli per'ya i na krylyshkah. Pip ne mog letat' i chuvstvoval sebya
ploho.
Prishlos' pomirit'sya s mysl'yu, chto Pipa s nami ne budet. Pip, pravda,
obeshchal priletet' k nam, kogda emu stanet luchshe.
YA tut govoryu o Pipe, a vy dazhe ne znaete, kto on takoj! I o drugih
moih druz'yah nichego ne znaete...
Nu tak slushajte! Sejchas ya vam ih predstavlyu. Nachnu, pozhaluj, s Funti-
ka!
Professor Funtik
V posylochnom yashchike, okolo batarei parovogo otopleniya, zhivet moj luch-
shij drug Funtik. |to samaya uchenaya morskaya svinka na svete.
Funtik lyubit est' bumagu, na kotoroj napechatany raznye poleznye sve-
deniya. Eshche do moego rozhdeniya Funtik chasto zabiralsya na knizhnuyu polku,
gde u deda stoyala |nciklopediya. Potihon'ku Funtik el tom za tomom, os-
tavlyaya tol'ko koreshki. Oni byli slishkom zhestkie.
Dolgoe vremya dedushka nichego ne zamechal. Kogda on obnaruzhil, chto nade-
lal Funtik, tot dobralsya do toma na bukvu "L"...
Dedushka strashno vozmutilsya. On nakazal Funtika i strogo-nastrogo zap-
retil emu portit' knigi. Prishlos' dedu kupit' neskol'ko tomov, vzamen
pogibshih. |nciklopediyu on postavil na samuyu verhnyuyu polku, kuda Funtik
ne mog dobrat'sya.
Tak zakonchilos' obrazovanie Funtika. Otnyne on mog est' tol'ko starye
gazety, kotorye Ded podstilal emu v yashchik. I knizhki, izredka zabyvaemye
gostyami.
Znakomstvo s |nciklopediej prineslo Funtiku bol'shuyu pol'zu. On znal
teper', chto oznachayut vse slova, nachinaya s bukvy "A" i konchaya bukvoj "K".
|to sdelalo ego samym obrazovannym iz vseh nas. Ne schitaya, konechno, de-
dushki.
YA vsegda zavidoval Funtiku, chto on tak legko sdelalsya uchenym. Ah, es-
li by mozhno bylo uchit'sya tak, kak Funtik. S容l uchebnik - i vse uzhe zna-
esh'...
Konechno, uchebniki dolzhny byt' vkusnymi. Inache kto zhe stanet uchit'sya?
Grammatiku, naprimer, horosho by sdelat' iz ledenca. A arifmetiku vype-
kat' iz pryanichnogo testa... Nichego, chto stranicy uchebnika budut nemnogo
tolstovaty.
Net, dazhe trudno sebe predstavit', kak ohotno vse by uchilis'!
YA uvleksya mechtami o s容dobnyh uchebnikah i zabyl rasskazat' vam o dru-
gih moih druz'yah. Proshu proshcheniya!
Ozornik Pip
V kletke, chto visit na stene, zhivet samyj veselyj iz nashej kompanii -
Pip.
Pip celyj den' skachet vzad-vpered po kletke i hodit po prut'yam potol-
ka vverh nogami, kak vozdushnyj gimnast. Takie u nego cepkie lapki.
S utra do samogo obeda Pip poet:
"Pin'-pin'-pin'-cici-vyu-cici-vyu-trrr!"
A kogda Pip dovolen ili vstrevozhen, on poet tak:
"Pin'-pin'-pin'! Tarrarah!"
Ded chasto vypuskaet Pipa iz kletki v komnatu - poletat'. CHto togda
Pip tol'ko ne vydelyvaet!
On dolbit nosom oboi, zhelaya uznat', net li pod nimi kakih-nibud' bu-
kashek. Potom saditsya okolo akvariuma i rugaet na svoem ptich'em yazyke ry-
bok. Ili vdrug podkradyvaetsya k spyashchemu Handrile i shchiplet ego za uho.
Kogda kot vskakivaet, Pip uletaet na knizhnuyu polku i draznit ottuda ras-
serzhennogo priyatelya.
Vse eto Pipu proshchaetsya. Potomu chto Pip slavnyj paren'.
Dedushke on otnosit na pochtu telegrammy i pokupaet v kioske svezhuyu ga-
zetu. Ishchet bloh v mohnatoj shersti Ugadaya. I cheshet ego klyuvom za uhom,
chto Ugadaj ochen' lyubit. Nakonec, priderzhivaet za hvost myshku, poka Hand-
rila moet lapy pered obedom.
Vot kakoj nash Pip! Edinstvennyj iz vsej kompanii umeyushchij letat'!
Fotokot Handrila
Handrila - obyknovennyj i v to zhe vremya neobyknovennyj kot.
Kak vse obyknovennye koty, on lyubit pit' moloko, gulyat' noch'yu po kry-
sham, lovit' myshej i spat' v teplom mestechke.
No gde vy videli kota, kotoryj uvlekalsya by fotografiej i horosho znal
himiyu?
Kot Handrila - fotolyubitel'. Dnem on fotografiruet, a po nocham proyav-
lyaet i pechataet snimki.
Handrila s golovy do nog propitan fotograficheskimi rastvorami. Poeto-
mu chasto on to pereproyavlen, to nedoproyavlen. |to srazu vidno po ego ok-
raske.
V nedoproyavlennom vide Handrila stanovitsya blednym, pochti nezametnym.
V pereproyavlennom on chernyj i strashnyj. CHtoby prijti v obychnoe sostoya-
nie, Kotu prihoditsya kupat'sya v vannochke s oslabitelem.
Dlya Handrily takie prevrashcheniya ochen' udobny. Oni pozvolyayut nashemu
priyatelyu beznakazanno prodelyvat' raznye koshach'i pakosti.
Vylakaet, naprimer. Handrila moloko u sosedki, sosedka ishchet dlya rasp-
ravy chernogo kota, a Handrila sbegaet tem vremenem v fotokomnatu i vyho-
dit ottuda belym kotom. Sidit sebe s nevinnym vidom i uhmylyaetsya v usy.
|ti prevrashcheniya priveli kota k bol'shomu nauchnomu otkrytiyu: on izobrel
maz', s pomoshch'yu kotoroj mozhno ischezat' s glaz doloj - tak, chto i sleda
ne ostaetsya!
Pravda, maz' dejstvuet ne srazu, a postepenno. Inogda prihoditsya
zhdat' bol'she chasa.
Ischezayut u Handrily snachala hvost, perednyaya lapa i polzhivota. Os-
tal'noe propadaet pozzhe.
Tak i sidit strannaya beshvostaya, bezlapaya koshka s polovinoj zhivota,
dozhidayas', poka maz' podejstvuet.
My podsmeivalis' nad Handriloj, a on prodolzhal trudit'sya nad svoej
maz'yu. I dobilsya togo, chto maz' priobrela drugoe neobyknovennoe
svojstvo. Sovershenno skazochnoe!
Namazavshis' etoj maz'yu, teper' mozhno bylo pojti progulyat'sya v dubovuyu
roshchu, narisovannuyu na dedushkinoj kartine. Nabrat' tam zheludej. Ili otp-
ravit'sya pryamo na televizionnyj ekran i prinyat' uchastie vo vsem, chto tam
proishodit.
Poka maz' dejstvovala tol'ko chas-dva. Posle etogo nuzhno bylo speshit'
nazad, chtoby ne zastryat' navsegda v Neizvestnosti. Ili namazat'sya snova.
Esli, konechno, ne zabyt' vzyat' s soboj maz'.
Kot nazval svoyu maz' "mapron". |to znachit: "Maz' dlya proniknoveniya v
Nevedomoe".
Nesmotrya na svoi talanty Handrila strashno leniv. On mnogo spit. I
schitaet, chto blagodarya snu v nem nakaplivaetsya energiya. Esli nuzhno, nap-
rimer, udrat' ot sosedskoj sobaki, vsya nakoplennaya energiya okazyvaetsya
dlya nego ves'ma kstati.
Ugadaj s dvuh storon
Ugadaj tozhe ne sovsem obychnyj pes. Inache zachem by on popal v etu
knizhku?
Ugadaj - bojkaya, veselaya dvornyazhka, samoj "besporodnoj porody", kak
govorit pro nego dedushka. SHerst' u Ugadaya dlinnaya, i on ee nikogda ne
raschesyvaet. Tak i hodit rastrepoj. Rostu nash pesik nebol'shogo. Poetomu
kazhetsya, chto on sovsem bezobidnyj. No eto tol'ko kazhetsya! Nebol'shoj rost
ne meshaet Ugadayu bystro begat', gromko layat', zdorovo kusat'sya. I byt'
grozoj vseh sobak na nashej ulice.
Morda Ugadaya neodinakovaya. Smotrya s kakoj storony na nee poglyadet'.
Esli posmotret' sprava - eto hrabryj, voinstvennyj, dazhe nemnogo na-
hal'nyj pes, s boevym zadorom v glazu. Pravoe uho u nego torchit vverh,
kak u ovcharki.
Esli poglyadet' na Ugadaya sleva, ego prosto ne uznat'. |takaya skromnaya
zastenchivaya sobachka. Vid umil'nyj. Uho visit do zemli, kak u taksy.
Pri razgovore Ugadaj povorachivaetsya k sobesedniku to pravoj, to levoj
storonoj. Inogda te, kto malo znaet Ugadaya, dazhe pugayutsya ot takoj pere-
meny.
Kak i kazhdaya sobaka, Ugadaj imeet svoi slabosti. Krome togo chto Uga-
daj lyubit drat'sya, on eshche ochen' lyubit pet'.
To est' eto Ugadayu kazhetsya, chto on poet. Vse ostal'nye dumayut, chto on
voet. I voet tak protivno, chto sosedi vyskakivayut na lestnichnuyu ploshchad-
ku, zvonyat v nashu kvartiru i sprashivayut deda: zachem on muchit neschastnoe
zhivotnoe?
Dedushka v konce koncov rasserdilsya i zapretil Ugadayu raspekat' svoi
pesni doma. Razreshil pet' tol'ko v lesu, vo vremya nashih progulok za go-
rod.
Vot kakie u menya druz'ya!
CHto berem?
Vremeni u nas ostavalos' malo. Nachalas' ozhivlennaya podgotovka k vys-
tupleniyu v pohod.
Prezhde vsego my sostavili spisok: chto s soboj vzyat'. Spisok poluchilsya
ochen' bol'shim. My razorvali ego i sostavili novyj: chego s soboj ne
brat'.
Vtoroj spisok poluchilsya eshche bol'she. |to bylo uzhe ne tak strashno. Raz
ne nado brat', znachit ne nado nesti. Na takoj spisok ya smotret' bylo
priyatno!
No ostavalos' neyasnym: chto zhe togda brat'? My sovershenno zaputa-
lis'...
My razorvali vtoroj spisok i otpravilis' za sovetom k dedushke.
Ded skazal nam:
- Zapishite samoe neobhodimoe, a potom prover'te spisok i vycherknite
vse, bez chego mozhno obojtis'!
Tak my i sdelali.
Vot chto my s soboj vzyali:
1. Kompas.
2. Kartu.
3. Parusinovuyu palatku, v kotoroj my chetvero budem spat'.
4. Naduvnye rezinovye matrasy i podushki.
5. Dva fotoapparata.
6. Usovershenstvovannoe ohotnich'e ruzh'e s tremya stvolami. Stvol napra-
vo, stvol nalevo i stvol nazad, chtoby popast' v zverya, otkuda by on ni
poyavilsya!
7. Poroh, drob' i puli.
8. Bol'shushchij binokl', v kotoryj vidno muhu na vershine skaly.
9. Spirtovuyu kuhnyu. Skovorodku. CHajnik. Pohodnyj kotelok. Lozhku, no-
zhik i vilku - tol'ko dlya menya. Ostal'nye v nih ne nuzhdalis'.
10. Spichki s nadpis'yu na korobke: "Deti! Ne igrajte so spichkami!"
11. Mylo. Zubnoj poroshok, zubnye shchetki i polotenca.
12. Dve sharikovye avtoruchki i tri tolstye tetradi. Vse eto dlya menya.
YA ved' dolzhen budu vesti dnevnik vo vremya puteshestviya.
13. Zapas prodovol'stviya: pshenichnye galety dlya puteshestvennikov. Ga-
lety - eto takie ochen' tverdye pechen'ya bez sahara. S nimi rovno nichego
ne delaetsya v pohode. Ih dazhe razgryzt' trudno! CHaj. Sahar. Dve koroboch-
ki vitaminov. Myasnye konservy. Ohotnich'i sosiski dlya Ugadaya i Handrily.
Morkovka dlya Funtika. Ledency dlya menya.
14. Korobka kancelyarskih knopok.
15. Dva tyubika pasty "mapron" dlya proniknoveniya v Nevedomoe.
CHto komu nesti?
Teper' nuzhno bylo reshit', chto komu nesti. Po etomu povodu bylo mnogo
razgovorov i dazhe ssor.
Lenivyj Handrila ne hotel tashchit' nichego tyazhelogo. Ruzh'e poetomu vzyal
ya. Palatku soglasilsya nesti Ugadaj. Fotoapparaty, konechno, vzyal sebe
Handrila. Kartu, kompas, binokl' i knopki tozhe vzyal ya.
Zubnye shchetki, poroshok, mylo, poroh, puli i spirtovka dostalis' Funti-
ku.
Nu, kak budto vse raspredelili!
Odnako s produktami poluchilas' celaya istoriya.
Ohotnich'i sosiski pochemu-to zahoteli nesti Ugadaj i Handrila. Oni ni-
kak ne mogli ustupit' drug drugu.
- M'yayau! M'yauu! Karryau! - razdrazhenno zakrichal na Ugadaya Handrila. -
Ostav' sosiski! Krysolov parshivyj!
- Zachem ty ego oskorblyaesh'? - poproboval vmeshat'sya ya. - CHto znachit
"krysolov?" - obratilsya ya k Handrile. - Ty zhe sam govoril, chto Ugadaj
sovershenno ne umeet lovit' krys!
Kak tol'ko ya eto skazal, Ugadaj raz座arilsya i zarychal:
- Vot kakie veshchi ty obo mne rasskazyvaesh'! Nu pogodi zhe!
S etimi slovami on kinulsya na Handrilu, shvatil ego za gorlo i nachal
tryasti.
Nedorazumenie s sosiskami v konce koncov razreshilos'. Ih vyzvalsya
nesti Funtik. Handrila i Ugadaj znali, chto Funtik sosiski ne est, i
bystro uspokoilis'.
Proshchanie s dedushkoj i Pipom
Kogda pozhitki byli raspredeleny, my poshli proshchat'sya s dedushkoj. CHto
nas ozhidalo vperedi, my ne znali. Ne znali i togo, kogda vernemsya. Vse
eto nastroilo nas slegka na grustnyj lad.
Mne samomu hotelos' chut'-chut' poplakat'. No ya krepilsya. YA polozhil v
ugolki glaz po kusochku promokatel'noj bumagi. Glaza u Handrily tozhe byli
na mokrom meste. Odin Ugadaj vyglyadel voinstvennym i surovym. Hotya, kak
on mne potom priznalsya, i emu uzhasno hotelos' revet'.
Dedushka staralsya ne pokazat' vida, chto emu tyazhelo s nami rassta-
vat'sya. Na vsyakij sluchaj, pravda, on derzhal v ruke nosovoj platok. Pla-
kal odin tol'ko Pip. On byl chuvstvitel'nyj. Emu bylo zhalko vseh i v oso-
bennosti - Funtika, s kotorym Pip ochen' druzhil.
My seli i nemnogo pomolchali. Tak polagaetsya, chtoby doroga byla schast-
livoj. Potom vstali i podoshli k dedushkinoj kartine, stoyavshej na mol'ber-
te. Ded smazal vseh "mapronom" i podnes odnogo za drugim k mol'bertu.
YA legko vbezhal na kraj ramy i ostanovilsya na lesnoj tropinke, podzhi-
daya ostal'nyh.
Moi druz'ya prolezali v kartinu s trudom. Ne zabyvajte, chto vse byli
tyazhelo nagruzheny!
Glava 4. PUTESHESTVIE NACHALOSX!
Bol'shoj prival u ruch'ya
Opirayas' na palku, ya vazhno poshel vo glave ekspedicii. Druz'ya melkoj
rys'yu dvigalis' vsled.
Nemnogo otstaval Funtik, kotoryj ne mog bezhat' bystro. Na pervoj zhe
ostanovke prishlos' ego razgruzit' - zabrat' ot nego poroh, drob' i puli.
Doroga shla lesom. Vnachale my mogli eshche videt' nashu komnatu. No vskore
ona ischezla.
Derev'ya splelis' vershinami, obrazovav dlinnyj koridor. Stalo temno i
strashnovato. Potom derev'ev stalo men'she. Oni smenilis' kustami. Proglya-
nulo solnyshko. My vyshli na polyanu.
Proshlo uzhe bol'she chasa, kak my byli v puti. Funtik tyazhelo dyshal. Us-
tal i Ugadaj, nagruzhennyj bol'she drugih. On, pravda, staralsya ne pokazy-
vat' vida, chto emu trudno.
YA oglyadel vsyu kompaniyu i predlozhil ustroit' prival. Vse druzhno sogla-
silis'.
Dlya privala my vybrali udobnoe mesto pod kustami, u ruch'ya. Kusty za-
shchishchali nas ot palyashchih luchej solnca. Solnce dedushka ne zabyl narisovat'.
A lunu on, na vsyakij sluchaj, narisoval sboku i zakleil do pory do vreme-
ni kruglym kusochkom bumagi, chtoby dnem ne meshala.
Rucheek byl nebol'shoj, no glubokij i zhurchal veselo. Hozyajstvennyj Fun-
tik postavil spirtovuyu kuhnyu, polozhil pod nee tabletku suhogo spirta i
zazheg. Zatem on nabral v pohodnyj kotelok klyuchevoj vody i postavil kote-
lok na ogon'.
Poka my s Ugadaem rasstavlyali palatku, Handrila ulegsya na beregu
ruch'ya. On lezhal, prishchuriv glaza, a lapu sunul v vodu i shevelil kogtyami.
Hitryj Handrila delal eto nesprosta! On namazal kogti blestyashchim se-
rebristym lakom. Kogti sverkali v vode i privlekali lyubopytnuyu rybeshku.
Rybki podplyvali sovsem blizko. Cap! Kot vonzal v neostorozhnuyu rybeshku
kogti i vykidyval ee na bereg.
Funtik nakopal raznyh s容dobnyh koren'ev, dikogo luka, ukropa i bro-
sil vse eto v kipyatok. K tomu, chto on sobral, ya dobavil neskol'ko zerny-
shek chernogo perca i tri lavrovyh listika. Tuda zhe otpravilas' i vypotro-
shennaya ryba.
Skoro uha byla gotova. Dvazhdy priglashat' k stolu nikogo ne prishlos'.
Kotelok bystro opustel.
Tol'ko Funtik skromno sidel v storonke i zheval travu i koreshki.
Solnce stalo klonit'sya k zakatu. Horosho, chto my podumali o nochlege! YA
narubil vetok, sdelal v palatke podstilku, chtoby ne lezhat' na zemle. I
my otpravilis' spat'.
Nochnoe dezhurstvo
Tol'ko ya nemnogo zadremal, kak odna mysl' tolknula menya v bok. YA
vskochil kak uzhalennyj.
- Kak zhe tak? - skazal ya sebe. - My vyshli v pohod i zabyli samye
prostye pravila! Nash lager' nikto ne ohranyaet!
Prishlos' razbudit' druzej i posovetovat'sya.
Prosypalis' vse neohotno. Ugadaj, ne otlichavshijsya vezhlivost'yu, gromko
rugalsya.
Brosili zhrebij. Ugadayu vypalo dezhurit' pervym. Strashno zevaya, on vy-
polz iz palatki i pobrel k ruch'yu. Okunul mordu v holodnuyu vodu, chtoby
prognat' son.
Osvezhivshis', Ugadaj sel ryadom s palatkoj i stal glyadet' na lunu. On
smotrel na nee i slegka podvyval.
Kak vy znaete. Ugadayu nravilsya ego golos. CHerez nekotoroe vremya on
stal vyt' gromche. Spustya minut desyat' zavyl uzhe vo vse gorlo.
- Uuuu! Uaaaa! - gromko razdavalos' v lesu.
U menya dazhe murashki po spine popolzli. Handrila i Funtik bespokojno
zavorochalis' vo sne.
YA vylez iz palatki.
- Zamolchish' li ty, v konce koncov, negodnik! - skazal ya Ugadayu. -
Zasnut' nevozmozhno!
Obizhennyj Ugadaj zamolchal. CHerez neskol'ko minut razdalsya ego gromkij
hrap.
Prishlos' podnimat'sya i budit' Ugadaya. Tut, po schast'yu, podoshlo vremya
dezhurit' Funtiku. Na Funtika mozhno bylo polozhit'sya. K svoim obyazannostyam
on otnosilsya ser'ezno.
Funtik polozhil ryadom s soboj ruzh'e i vytashchil otkuda-to gazetu. Nadev
ochki, on stal chitat' ee pri lunnom svete, izredka otgryzaya ot gazety po
kusochku.
Prishlos' sdelat' Funtiku zamechanie:
- Funtik! Na postu nel'zya otvlekat'sya!
Funtik otlozhil gazetu i stal progulivat'sya vozle palatki.
Tut ya zadremal, a vskore krepko usnul.
Funtik chasto poglyadyval na svoi bol'shie ruchnye chasy i vovremya razbu-
dil Handrilu.
Za Handrilu mozhno bylo ne bespokoit'sya. Koshki lyubyat gulyat' po nocham.
V osobennosti pri lune.
Poslednyaya ochered' dezhurit' byla moya.
Bylo pyat' chasov utra. Zanimalas' zarya, kotoruyu my, gorozhane, vechno
prosypaem! YA bystro podnyalsya, sbegal k ruch'yu, umylsya i stal chasovym hot'
kuda!
Sel ya na kamushek vozle ruch'ya i, chtoby vremya shlo pobystrej, nachal schi-
tat' vsluh do tysyachi.
Glava 5. PERVYE VERZILXYANCY
Probuzhdenie
- Uzhe utro? - razdalsya vdrug golos Funtika.
YA vzdrognul i otkryl glaza. Neuzheli ya zadremal na postu?
Tak i est'!.. Zasnul! Vot styd kakoj!
- Kotoryj chas? - povtoril svoj vopros Funtik.
- Sem'! - otvetil ya, poglyadev na chasy.
- Togda pora vstavat'! Idi umyvajsya! A ya poka postavlyu chajnik!
YA vzyal mylo, polotence, zubnuyu shchetku i poshel k ruch'yu.
Solnyshko podnyalos' uzhe dovol'no vysoko. Ego luchi probivalis' skvoz'
listvu i rassypalis' po trave mnozhestvom veselyh zajchikov. Zajchiki plya-
sali na list'yah podorozhnika, chashechkah polevyh cvetov. Kapli rosy sverka-
li i iskrilis' tak, chto glazam bylo bol'no.
Zaglyadevshis' na blestyashchie rosinki, ya spotknulsya o bol'shoj kamen' i
chut' bylo ne upal v ruchej.
YA, po pravde skazat', ne ispugalsya. Dedushka propital menya vodoottal-
kivayushchim rastvorom. I voda teper' stekaet s menya kak s gusya. Dazhe pros-
tudit'sya nevozmozhno!
- Mihryutka! CHto ty tam kopaesh'sya? Idi syuda! CHaj davno vskipel! - poz-
val Funtik.
- Sejchas idu! - kriknul ya. - Vot tol'ko umoyus'! A ty budi Handrilu i
Ugadaya!
- Menya nechego budit'! - nedovol'no otkliknulsya Handrila. - YA davno
uzhe na nogah. A Ugadaya nuzhno podnyat'! On spit kak ubityj.
Iz palatki razdavalis' moshchnye perelivy sobach'ego hrapa. Rot Ugadaya
shiroko raskrylsya, a verhnyaya guba trepyhalas', kak listik na vetru.
Obychnoe rastalkivanie, shchekotanie pod myshkoj i okriki ne pomogli.
- Nu ladno, - skazal rasserzhennyj Handrila, - sejchas ya ego razbuzhu!
Handrila shvatil kruzhku i pobezhal k ruch'yu. Zacherpnuv nemnogo vody, on
vernulsya v palatku i vlil vodu v razverstuyu past' Ugadaya.
- Krrr! Hrrr! Bul'-bul'-bul'! - poperhnulsya Ugadaj. On srazu zhe pros-
nulsya i, raz座arennyj, brosilsya na obidchika.
Kot lovko uvernulsya. Ugadaj kinulsya za nim. Handrila bystro zabralsya
na derevo. Sidya na vetke, on hitro podmigival Ugadayu. Ugadaj prygal vni-
zu i gromko layal.
Bol'shih trudov stoilo mne i Funtiku pomirit' druzej.
Primirenie sostoyalos' za zavtrakom, kotoryj prigotovil Funtik.
- YA tebe proshchayu! - velikodushno skazal Handrile Ugadaj, pohlopyvaya se-
bya lapoj po plotno nabitomu zhivotu. - Na sytyj zheludok ya stanovlyus' dob-
ree!
Vstrecha s verzil'yancami
- Vystupaem! - skomandoval ya, kogda zavtrak byl okonchen. - Poklazhu na
plechi! Handrila - vpered!
CHasa cherez dva puti derev'ya i kustarnik ischezli. Izredka popadalis'
vetly bez listvy, kakie vstrechayutsya tol'ko glubokoj osen'yu. Zemlya byla
pokryta zheltoj, vycvetshej travoj. Doroga stala pyl'noj i uhabistoj. Pov-
syudu valyalis' ostrye kamni, o kotorye my sbivali nogi. Holmy ischezli.
Kuda ni kinesh' vzglyad - odna unylaya, nevspahannaya ravnina. Ne bylo vidno
ni lyudej, ni zhivotnyh.
- CHto-to my, navernoe, ne tuda popali, - rasteryanno skazal Ugadaj.
- A kuda my dolzhny popast'? My etogo ne znaem! - otkliknulsya Funtik.
Handrila promolchal. No bylo yasno, chto obstanovka emu ne nravitsya.
Da i mne, otkrovenno govorya, ona ne nravilas'! No chto bylo delat'!
Marshrut my sebe ne vybirali.
"Nichego! - podumal ya. - Puteshestvenniki dolzhny byt' muzhestvennymi i
ne teryat'sya v lyubyh usloviyah!
- Mmmeee! - razdalos' vdrug ch'e-to bleyan'e.
Vse my, kak po komande, povernuli golovy v napravlenii zvuka.
- Sprava po kursu - koza! - dolozhil Ugadaj.
Dejstvitel'no, nevdaleke ot nas stoyala koza.
No kakaya koza! Hudushchaya-prehudushchaya! Odna kozha da kosti!
Koza snova zhalobno zableyala.
- Mozhet byt', ona golodna! - predpolozhil soobrazitel'nyj Funtik.
- Veroyatno, - soglasilsya ya i protyanul koze galetu.
Glaza kozy zagorelis' golodnym bleskom. Ona podskochila ko mne, vyhva-
tila iz ruk galetu i ubezhala. Navernoe, boyalas', chto ya razdumayu i voz'mu
pechen'e obratno.
- Znachit, tut vse-taki est' zhivye lyudi! - sdelal vyvod Handrila.
- Poluzhivye kozy! - popravil Funtik.
- Nu, gde est' kozy, tam, navernoe, est' i lyudi! - rassudil ya.
- Est'! Von oni! - skazal samyj zorkij iz nas - Ugadaj.
Na gorizonte poyavilis' dve figury, priblizhavshiesya k nam. My shli drug
drugu navstrechu i vskore sblizilis'.
V pole rabotali dva krest'yanina. Motygami oni vykapyvali kamni i ki-
dali ih na dorogu. No kamnej bylo mnogo, a rabotayushchih tak malo, chto
trudno bylo ponyat', za skol'ko let krest'yane spravyatsya so svoej rabotoj.
- Vy kto takie? - obratilsya ya k krest'yanam.
- My zhiteli korolevstva Verziliya. A vy kto budete?
- My puteshestvenniki. Dvizhemsya v vashu stranu. Horosho u vas v strane?
- sprosil ya.
- Ochen'! Ochen' horosho! - bystro otvetili oba verzil'yanca. - Ne mozhem
zhalovat'sya! Syty, obuty, odety! Kino smotrim dva raza v nedelyu. Ochen'
horosho! Ne mozhem zhalovat'sya!
Ne znayu, kak naschet kino, no krest'yane ne byli ni obuty, ni odety.
Syty oni tozhe ne byli. Ohotnich'i sosiski, kotorymi ugostil ih Funtik,
verzil'yancy s容li v odno mgnovenie.
Kogda odin iz verzil'yancev, tot, chto postarshe, otoshel v storonu,
mladshij shepotom skazal nam:
- Ne hodite v Verziliyu! Vam budet ploho! |to strashnaya strana! Tol'ko
ne govorite nikomu pro to, chto ya skazal. Iz-za vas ya eshche v tyur'mu popa-
du!
S etimi slovami verzil'yanec poproshchalsya s nami i poshel sgrebat' v kuchu
kamni, vybroshennye na dorogu.
V eto vremya k nam podoshel vtoroj krest'yanin.
- Ne hodite k nam! Vy umrete s golodu! - skazal on shepotom. - Tol'ko
ne vydavajte menya! Nikomu ne progovorites'!
Verzil'yanec podozritel'no oglyanulsya, s容l eshche odnu sosisku i ushel.
Vse uslyshannoe nami bylo neuteshitel'no. No vybirat' ne prihodilos'.
My prodolzhali put'.
* CHASTX VTORAYA * . PUTESHESTVIE PRODOLZHAETSYA
Glava 6. STRANA VERZILIYA
Pogranichnaya zastava
Vskore pokazalos' kakoe-to stroenie i vozle nego - polosatye stolbi-
ki. YA vytashchil iz futlyara binokl' i podnes ego k glazam. YA uvidel ploho
skolochennyj saraj. Na odnoj iz ego sten visela yarkaya vyveska na chetyreh
yazykah. Prishlos' peredat' binokl' Funtiku, kotoryj znal inostrannye yazy-
ki.
Funtik prochel i perevel nam nadpis':
- Pogranichnaya zastava Velikogo Korolevstva Verziliya.
Nizhe byl pribit kruglyj shchit s kakim-to risunkom.
Na risunke byli izobrazheny l'vinaya golova s oskalennymi zheltymi kly-
kami i l'vinaya lapa s kogtyami. Po sosedstvu s lapoj byl narisovan drozha-
shchij barashek.
Vokrug risunka vilas' vyvedennaya krasivymi bukvami nadpis'. Nadpis'
glasila: "So vseh - sem' shkur!"
Funtik ob座asnil, chto, po ego mneniyu, eto gerb gosudarstva Verziliya.
- Nepriyatnyj gerb! - reshili my, ne sgovarivayas'.
Vozle saraya poyavilis' dva cheloveka v voennyh mundirah, no bez shtanov.
|to pokazalos' nam udivitel'nym.
- Poshli tuda! - skazal ya. - Bud' chto budet! Puteshestvenniki dolzhny
byt' smelymi.
I my poshli.
K sarayu my podhodili ostorozhno. Nevdaleke roslo neskol'ko chahlyh kus-
tikov. My dobralis' do kustov i pritailis' za nimi.
- Ts-s-s! Polnaya tishina! - prikazal ya shepotom.
- YAsno! - otvetili tri moih druga i prikusili yazychki.
My razglyadeli voennyh. |to byli usatye nizkolobye dyadi nevysokogo
rosta. Lica u nih byli protivnye, a nosy blestyashchie i krasnye.
My reshili, chto eto, navernoe, pogranichnye zhandarmy korolevstva.
Ruzh'ya zhandarmy prislonili k sarayu. Tut zhe u saraya stoyali i hoduli.
Zachem byli nuzhny hoduli, my uznali pozzhe.
Pogranichniki snyali mundiry i razvesili ih na gvozdikah, vbityh v
stenku saraya. SHtany zhandarmov uzhe davno sushilis' na zabore. Posle etogo
pogranichniki ostalis' v polosatyh majkah i takih zhe trusah. Trusy derzha-
lis' ne kak obychno, na rezinke, a na shirokih cvetastyh podtyazhkah.
Udobno ustroivshis' na trave i podzhav pod sebya bosye nogi, zhandarmy
prinyalis' igrat' v karty.
My smotreli na srazhavshihsya v podkidnogo duraka pogranichnikov i duma-
li, kak by proskol'znut' nezamechennymi cherez granicu.
|to bylo nelegko.
Ot pogranichnyh stolbov vo vse storony tyanulas' izgorod', oputannaya
kolyuchej provolokoj. Prohod imelsya tol'ko mezhdu stolbami.
No okolo stolbov kak raz i sideli pogranichniki, zagorazhivaya dorogu.
Vdrug pozadi nas poslyshalis' shoroh i vorchanie.
My oglyanulis' i s uzhasom uvideli, chto put' nazad takzhe otrezan.
K nam podoshla zdorovennaya, svirepogo vida ovcharka i stala obnyuhivat'
Funtika.
Funtik sidel ni zhiv ni mertv.
Ugadaj oskalilsya na sobaku. Ta - na nego.
No pogranichnyj pes byl, ochevidno, ne iz hrabryh. On ponyal, chto spra-
vit'sya s Ugadaem emu budet nelegko. Porychav dlya poryadka, on otoshel v
storonu i sel. Odnako vsem svoim vidom pes pokazyval, chto ne ujdet otsyu-
da ni za chto na svete!
Prishlos' nam ostat'sya na svoem meste. Na vsyakij sluchaj ya poruchil Uga-
dayu prismatrivat' za ovcharkoj. CHut' chto - hvatat' ee zubami za gorlo,
prikryvaya nashe otstuplenie.
CHestno govorya, otstupat' mne ne hotelos'. Nuzhno bylo chto-to pridu-
mat'.
My vnov' stali nablyudat' za pogranichnikami.
Te vse bol'she vhodili v azart. Odin iz nih proigryval i sidel bagro-
vyj ot zlosti. Nakonec on zametil, chto ego protivnik zhul'nichaet.
- Vot kak ty igraesh'! Plut ty etakij! - zakrichal proigravshij.
S etimi slovami on shvatil kolodu kart i s razmahu tresnul sopernika
po bol'shomu krasnomu nosu. Tot vskriknul i udaril obidchika kulakom v
uho.
Nachalas' svalka. Pes pogranichnikov, dumaya, chto eto veselaya igra, pom-
chalsya k derushchimsya i stal prygat' okolo nih i gromko layat'.
- Nu, teper' proskochim! - skazal ya. - Sledite, kogda oni otojdut ot
pogranichnyh stolbikov, i begite po odnomu!
ZHandarmy vcepilis' drug drugu v volosy i katalis' po zemle. Vertevshu-
yusya pod nogami ovcharku kto-to iz nih tak lyagnul nogoj, chto ona kubarem
otletela v storonu i stuknulas' ob zabor.
Pes obidelsya, podskochil k zhandarmam i stal kusat' ih kuda popalo.
Teper' sobake bylo ne do nas. YA podtolknul priyatelej, i my pobezhali.
V osvobodivshijsya prohod kinulsya snachala Ugadaj. Za nim Handrila. Po-
tom dolzhen byl bezhat' Funtik. Za nim - ya.
No... tut sluchilos' nechto nepredvidennoe!
Funtik, s uvlecheniem nablyudavshij za drakoj, vdrug gromko zahihikal.
On smeyalsya tak pronzitel'no, chto ne uslyshat' ego bylo nevozmozhno.
|to nas pogubilo.
Pogranichniki podnyalis' na nogi, ozirayas' po storonam. Oni srazu zhe
uvideli nas i kinulis' napererez, oglashaya vozduh gromkimi voplyami:
- Dobycha! Dobycha! Lovi ih! Derzhi!
Merzkaya ovcharka vspomnila o svoih obyazannostyah i tozhe prinyala uchastie
v presledovanii.
Nas bystro shvatili. Horosho eshche, chto my ne byli zagryzeny nasmert'
gadkim psom. Dazhe nashe zamechatel'noe ruzh'e ne udalos' pustit' v hod. Ono
ne bylo zaryazheno, a patrony my ne raspakovali.
Pogranichniki svyazali nas po rukam i nogam i otnesli v saraj.
Verevka bol'no vrezalas' v telo. My chuvstvovali sebya preskverno. I
zabyli dazhe otrugat' Funtika za ego neostorozhnyj postupok.
Zuby Ugadaya i hitrost' Handrily
Dver' v saraj byla priotkryta. My videli, chto pogranichniki vo dvore
usilenno soveshchayutsya i zapisyvayut chto-to na bol'shom liste bumagi.
Odin iz zhandarmov na vremya ostavil bumagu i karandash i vernulsya v sa-
raj. Zdes' on vnimatel'no osmotrel nas i nashi veshchi.
Gromko sopya i vzdyhaya, tak kak umstvennaya rabota byla dlya nego nepri-
vychna, zhandarm zanovo perepisal svoi karakuli.
Nakonec nam razvyazali nogi i posadili na perevernutyj fanernyj yashchik.
ZHandarmy uselis' na drugoj yashchik i stali gromko chitat' tol'ko chto sochi-
nennuyu bumagu. Funtik, bystro ovladevshij verzil'yanskim yazykom, perevodil
ee soderzhanie.
V bumage znachilos' vot chto:
"SHtraf s neizvestnyh narushitelej granicy.
1. Za popytku tajno perejti granicu - po 100 verzilikov s kazhdogo,
vsego 400 verzilikov.
2. Za popytku pronesti ognestrel'noe oruzhie - 200 verzilikov.
3. Za nezakonnyj progon skota (koshka, sobaka) - 150 verzilikov.
4. Za provoz na territoriyu gosudarstva svin'i, ne pohozhej na svin'yu,
- 150 verzilikov.
(Pri chtenii etogo punkta Funtik vozmutilsya).
5. Za podglyadyvanie za zhandarmami pogranichnoj ohrany ego velichestva
vo vremya ispolneniya imi sluzhebnyh obyazannostej - 100 verzilikov.
6. Za pronos so shpionskimi celyami kompasa, binoklya, karty i karanda-
shej - 500 verzilikov.
Vsego - 1500 verzilikov.
V sluchae, esli ukazannaya summa ne budet uplachena spolna v techenie 24
chasov, imushchestvo narushitelej postupit v kaznu gosudarstva, a oni sami
budut otpravleny v katorzhnye raboty na verzil'yanskie kamenolomni."
Prochitav vse eto, pogranichniki pribili bumagu gvozdikom k stene i os-
tavili podsvechnik s goryashchej svechoj, chtoby my eshche raz mogli oznakomit'sya
s bumagoj. Potom zhandarmy snova svyazali nas i vyshli iz saraya, pritvoriv
za soboj dver'.
Pritvoriv, no ne zaperev! |to i spaslo nas!
Kak? Uvidite sami.
Ruki, nogi i lapy byli u nas svyazany. Rty byli zatknuty gryaznymi
tryapkami. No mordu Ugadaya zhandarmy pochemu-to zabyli zavyazat'. A dlya Uga-
daya zuby byli povazhnee, chem lapy!
Perekativshis' poblizhe k Handrile, Ugadaj peregryz verevku, styagivav-
shuyu lapy kotu.
Osvobozhdennyj Handrila svoimi kogotkami lovko razvyazal menya, Ugadaya i
Funtika.
No eto eshche ne vse... Teper' nam nado vybrat'sya iz saraya!
Handrila podkralsya k dveri saraya i besshumno, kak nastoyashchij razvedchik,
vypolz naruzhu.
Proshlo chetvert' chasa. My uzhe nachali volnovat'sya. Vdrug dver' skripnu-
la i poslyshalos' tihoe myaukan'e Handrily:
- Vse v poryadke! Vyhodite po odnomu!
- CHto ty pridumal? - pointeresovalsya Ugadaj.
- Potom uznaete... - uhmyl'nulsya v usy Handrila.
Na cypochkah odin za drugim my vyshli iz saraya. I na poroge ostanovi-
lis' kak vkopannye...
U polosatyh stolbikov, tak zhe kak i prezhde, igrali v karty zhandarmy.
Ih sobaka, razmorivshis' na solnce, spala, gromko pohrapyvaya.
- Tak oni zhe nas snova scapayut! - skazal ya.
- Ne volnujsya! Teper' ne pojmayut! - samouverenno zayavil Handrila. -
Nagruzhajtes' poskorej!
Horosho, chto Handrila nam ob etom napomnil! Obradovavshis' svobode, my
sovsem zabyli pro veshchi.
- Nu, teper' za mnoj! - prikazal Handrila.
- A ya? - sprosil Ugadaj.
- Ty begi poslednim i kusaj etih usatyh chertej za pyatki! YAsno?
- YAsno! - s vostorgom otvetil Ugadaj, lyubivshij vsyakie draki.
Itak, raz, dva, tri! My rinulis' so vseh nog za Handriloj.
Poravnyavshis' s pogranichnikami, Handrila zhestoko carapnul ih kogtyami.
Zatem on izdal na vysokoj note takoj zvuk: "Frrrrr!"
Pogranichniki zavizzhali i stali s ozhestocheniem teret' glaza. Okazyva-
etsya, Handrila utashchil iz kiseta u odnogo pogranichnika gorst' tabaku, za-
lozhil ego sebe za shcheku i v podhodyashchij moment vyplyunul v glaza zhandarmam.
Tabak mog zaderzhat' zhandarmov nenadolgo. Odnako hitryj Handrila vse
predusmotrel. Nedarom on tak dolgo nakaplival v sebe energiyu.
Podnyavshis' na nogi, pogranichniki popytalis' kinut'sya za nami v pogo-
nyu.
No ne tut-to bylo! S zhandarmami proizoshlo chto-to udivitel'noe.
Kak tol'ko oni vybezhali na dorogu, nevedomaya sila otbrosila ih k po-
losatym stolbam.
Verzil'yanskie zhandarmy sil'no stuknulis' o stolbiki zatylkami i upali
bez chuvstv.
Vtoraya popytka. I - hlop, hlop! - zhandarmy snova ruhnuli vozle stol-
bikov.
Ostanovivshis' peredohnut' na sekundu, my ponyali, v chem bylo delo.
Lovkij Handrila uhitrilsya zacepit' pogranichnikov podtyazhkami za stolby.
Kak tol'ko zhandarmy kinulis' bezhat' za nami, prochnaya rezina prityanula ih
obratno.
Vot eto byla vydumka!
CHudesnoe ischeznovenie zhandarmov
Ugadaj tem vremenem vstupil v boj s ovcharkoj. On davno tochil zuby na
etu kovarnuyu sobaku.
Ugadaj povalil ovcharku i osnovatel'no vzdul ee. Ovcharka strusila i
zhalobno zavyla, prosya poshchady. Ugadaj eshche raz capnul ee dlya ostrastki i
kinulsya vdogonku za nami.
Tut zhandarmy prishli v sebya i soobrazili, nakonec, chto ih uderzhivaet.
Kryahtya i ohaya, oni otcepilis' ot stolbikov.
Dobezhav do saraya, pogranichniki shvatili ruzh'ya, nadeli hoduli i, prih-
ramyvaya, brosilis' v pogonyu.
Policejskij pes blagorazumno ostalsya na meste. Vstrecha s Ugadaem ot-
bila u nego vsyakuyu ohotu k presledovaniyu.
Kak bystro my ni bezhali, no daleko ujti ot pogranichnikov ne smogli.
Na hodulyah oni dvigalis' ogromnymi shagami. Po schast'yu, perelesok pereshel
v gustoj les, gde legko bylo organizovat' oboronu.
Ugadaj metrov na dvesti otstal ot nas i spryatalsya v kanave. On sobi-
ralsya propustit' zhandarmov vpered i napast' na nih s tyla.
My s Funtikom zaryadili ruzh'e i ukrylis' za bol'shoj berezoj. Handrila
zabralsya na vetku sosednego dereva, navisshuyu nad dorogoj.
Delo isportil Ugadaj. V boevom zadore on kinulsya na zhandarmov ran'she
vremeni i stal hvatat' ih zubami za shtany. ZHandarmy zameshkalis'. Odnako
strelyat' po nim my ne mogli, boyas' popast' v Ugadaya.
Odin iz zhandarmov otbivalsya ot Ugadaya, ottalkivaya ego ot sebya hodu-
lej. Vtoroj uvidel na vetke neostorozhno vysunuvshegosya Handrilu i price-
lilsya v nego iz vintovki.
Babah! - razdalsya vystrel.
My s Funtikom v uzhase zakryli glaza.
Oblako dyma okutalo dorogu.
Babah! - razdalsya vystrel vtorogo zhandarma.
YA i Funtik otkryli glaza.
Oblaka dyma medlenno rasseivalis'.
Udivitel'noe delo! Na tom meste, gde ran'she byli zhandarmy, nikogo ne
okazalos'. Oba pogranichnika zagadochno ischezli...
YA poglyadel na Funtika. Funtik posmotrel na menya.
V nedoumenii my podnyali golovy vverh i poglyadeli na Handrilu.
Handrila zevnul, vyter lapkoj rot i hladnokrovno skazal: - Na vsyakij
sluchaj ya im nasypal pesok v ruzh'ya... Malo li chto! Vdrug oni soberutsya
strelyat'? Vot ruzh'ya i razorvalis'... A gde teper' zhandarmy, ya i sam ne
znayu!
Troekratnym "ura" my otmetili nashu pobedu.
Teper' podal'she ot zastavy.
I my proshli eshche neskol'ko kilometrov, prezhde chem reshilis' iskat' mes-
to dlya nochlega.
Glava 7. GOSTINICA FINIKA I PANDORY
Poiski nochlega
Vzoshla luna. Derev'ya stali otbrasyvat' dlinnye, urodlivye teni.
V lesu razdavalsya unylyj voj volkov i uhan'e filina. Uzh na chto ya
hrabryj chelovek - i to u menya na dushe stalo kak-to tosklivo.
Bol'she drugih ustal i izmuchilsya Funtik. On nikogda v zhizni ne begal
tak mnogo na svoih korotkih lapkah.
YAsno bylo, chto vtoruyu noch' pod otkrytym nebom my ne vyderzhim.
Esli v kakoj-nibud' skazke putniki zabludyatsya v lesu - eto ne beda.
Kogda oni sovsem teryayut nadezhdu, sredi derev'ev vdrug zamigaet ogonek i
vyvedet puteshestvennikov k uyutnomu domu neizvestnogo volshebnika ili vol-
shebnicy.
Inogda, vprochem, tam zhivut zlye volshebniki. No eto uzhe drugoj vop-
ros...
U nas vse sluchilos' kak v horoshej skazke. V chashche lesa, nedaleko ot
nas, vdrug zamigal ogonek. Potom on perestal migat' i stal svetit' rov-
nym, teplym svetom.
- ZHil'e! - voskliknul ya.
My priobodrilis'. Starayas' ne teryat' iz vidu ogonek, my svernuli na
tropinku, vedushchuyu v glub' lesa. Minut cherez desyat' my vyshli na opushku.
Zdes' stoyal dvuhetazhnyj domik, s vidu pohozhij na lesnuyu gostinicu.
Tak ono v samom dele i okazalos'. Nad vhodom v domik byla pribita vy-
veska, kotoraya glasila:
GOSTINICA DLYA STRANSTVUYUSHCHIH I PUTESHESTVUYUSHCHIH "PRIYUT NEIZVESTNOGO RAZ-
BOJNIKA"
Nazvanie bylo strannym i maloprivlekatel'nym. Vse zhe my podoshli k
dveryam doma. U dverej visel derevyannyj molotok na cepochke. Po-vidimomu,
on zamenyal elektricheskij zvonok.
YA ne ochen' uverenno postuchal.
Nikakogo otveta!
Postuchal eshche raz, pokrepche.
Za dveryami razdalos' sharkan'e shagov i starcheskij golos provorchal:
- Kogo eto chert neset v takuyu pozdnyuyu poru?
- |to my, stranstvuyushchie i puteshestvuyushchie, - nesmelo otvetil Funtik.
- Kakie eshche tam puteshestvuyushchie? - skazal golos. - U nas uzhe tri goda
kak takie vyvelis'!
V dveri priotkrylsya glazok. Kto-to nas razglyadyval.
- Kakie-to vy obshchipannye! CHto s vas voz'mesh'? Provalivajte otsyuda na
vse chetyre storony!
- Vot tebe i na! - ryavknul Ugadaj, stoyavshij nemnogo v storone i ne
zamechennyj hozyainom. - CHto za d'yavol'skaya gostinica, gde tak prinimayut!
- Aaaaaa! S vami tut i volk est'? - uzhe bolee privetlivo skazal go-
los.
Lyazgnuli zasovy, protivno zaskripeli petli, i dver' otvorilas'.
V dveryah stoyal starik so svechoj v ruke. On byl odet v kakoj-to dyrya-
vyj halat, podpoyasannyj verevkoj, s bol'shim uzlom na zhivote.
U starika byla ochen' neprivlekatel'naya naruzhnost': kryuchkovatyj nos,
zagnutyj kverhu podborodok i torchashchie ostrokonechnye ushi. Odin glaz u ne-
go byl zakryt chernoj povyazkoj. Vtoroj, gluboko sidyashchij v glaznice, sver-
kal za dvoih.
"Mozhet byt', eto zloj volshebnik?" - podumal ya.
No srazu zhe otognal ot sebya takuyu mysl'. Volshebnik uznal by, kto my
takie, i skvoz' zakrytuyu dver'.
Finik, Pandora i Piksa
Starik nedovol'no oglyadel nashu kompaniyu. No vse zhe ne zametil, chto
Ugadaj byl sobakoj, a ne volkom. Kryahtya i bormocha chto-to pro sebya, hozya-
in povel nas po dlinnomu koridoru v bol'shoj zal, osveshchennyj odinokoj
svechoj.
V dal'nem konce zala nahodilsya ochag. V nem tlela skudnaya ohapka hvo-
rosta. Nad ochagom na cepyah visel chugunnyj kotel, ryadom byl vertel, takoj
bol'shoj, chto na nem mozhno bylo zazharit' celogo byka.
V drugom konce zala my uvideli bufet s posudoj i kakuyu-to strannuyu,
sverkavshuyu nikelem mashinu, vrode holodil'nika.
V seredine komnaty gromozdilis' stol iz nestruganyh dubovyh dosok i
stul'ya s vysokimi spinkami. Na stole stoyali tri bol'shie olovyannye pivnye
kruzhki.
Poka my oglyadyvalis' i privykali k pomeshcheniyu, ya zametil, chto starik
propustil menya, Handrilu i Funtika vpered, a sam o chem-to shepchetsya s
Ugadaem.
Sobstvenno, sheptal tol'ko hozyain, a Ugadaj kival golovoj i vilyal
hvostom.
- Temnovato u vas, dedushka! - skazal ya. - Nel'zya li sdelat' posvet-
lee?
- Posvetlee, posvetlee! - razdrazhenno skazal starik. - |lektrichestvo
- ono tozhe deneg stoit! Vot! Budet vam posvetlee!
S etimi slovami on povernul vyklyuchatel' u vhoda v zal. Po uglam kom-
naty zazhglis' malen'kie krasnye lampochki.
Pri ih svete v zale stalo ne stol'ko svetlee, skol'ko strashnee...
CHuchelo sovy na vetke, oskalennye kaban'i i volch'i mordy, razveshannye
po stenam, vystupili teper' iz temnoty.
Brrr! Hot' vyklyuchaj svet snova!
No raz ya sam prosil, teper' neudobno bylo otkazyvat'sya.
My podoshli k stolu i uselis' na vysokih stul'yah, svesiv nogi i hvos-
ty.
Sil'nee vseh promerzshij Handrila poshel k ochagu razduvat' ogon'. Vsko-
re ogon' zapylal yarche. My podvinuli stul'ya blizhe k ognyu. Ot tepla poche-
mu-to eshche bol'she zahotelos' est'.
- CHto u vas najdetsya pouzhinat', hozyain? - sprosil ya. - My s utra ni-
chego ne eli!
- A chto vam nado? - ugryumo otvetil starik. - Platit' u vas budet chem?
- Vashih deneg u nas net. No est' svoi. Vot, pozhalujsta! - i ya otkryl
koshelechek, kotoryj nam podaril na dorogu dedushka.
Glaza hozyaina zagorelis'.
Starik podoshel poblizhe, vzyal u menya iz koshel'ka odnu mednuyu i odnu
nikelevuyu monetki i poproboval ih na zub.
- Den'gi pravil'nye! Nakormit' mozhno. CHto zakazhete?
- YA hotel by zharenogo cyplenka. Esli mozhno, s risom! - skazal ya.
- I mne cyplenka! Bez risa! - dobavil Ugadaj.
- Mne dve sardel'ki i svezhuyu mysh', - skazal Handrila.
- Mne morkovku i kusochek yabloka! - pisknul Funtik.
- A pit' chto budete? - pointeresovalsya hozyain.
Vse my soshlis' na krepkom goryachem chae. Handrila poprosil blyudechko mo-
loka.
Hozyain byl nedovolen, chto my ne zakazali krepkih napitkov. On dolgo
vorchal, chto postoyal'cy ego razoryayut.
- Pandorochka! CHertova kocheryzhka! Idi syuda! - kriknul hozyain. - Primi
zakaz ot etih gospod!
- Idu, idu, Finik! Idu, Finichek moj proklyatyj! - razdalsya otkuda-to
karkayushchij starushechij golos.
V dveryah zala pokazalas' staruha, po vidu eshche protivnee, chem hozyain.
U nee, pravda, byli oba glaza. No i zubov vo rtu sohranilos' vsego dva.
Odin sverhu, drugoj snizu.
- Tak shto zhe budut kushat' molodye goshpoda? - zaiskivayushchim tonom spro-
sila zhena hozyaina.
- Dva raza zharenyj cyplenok, odin raz - s risom. Dve sardel'ki, odna
mysh', odna morkovka i pol-yabloka. Tri chashki chaya i blyudechko moloka! - ot-
vetil za nas Finik.
Hozyajka proshamkala chto-to pro sebya i neozhidanno vizglivym golosom
kriknula:
- Piksa! Piksa! Gde ty, moe sokrovishche! Idi syuda, slavnyj moj mal'chik.
Zlobnyj golos hozyajki nikak ne vyazalsya s ee laskovymi slovami.
Pozzhe my uznali, chto v Verzilii, v otlichie ot drugih stran laskovye
slova schitalis' rugatel'stvami.
Na zov hozyajki pribezhal huden'kij mal'chik, nemnogo povyshe menya ros-
tom.
- CHto prikazhete, okayannaya hozyajka? - sprosil Piksa. "Okayannaya"
po-verzil'yanski oznachalo "uvazhaemaya".
- Pojmaj dvuh cyplyat, moj milen'kij, moj horoshij! - skazala staruha.
- Da pobystrej poshevelivajsya! A to ya tebya prilaskayu! - i hozyajka pokaza-
la Pikse zdorovennyj zhilistyj kulak.
Piksa poblednel i s容zhilsya.
- Horosho! - skazal on i ischez v dveryah.
- Nu posidite poka! - skazal nam Finik i mnogoznachitel'no podmignul
Ugadayu edinstvennym glazom. - YA sejchas vernus'.
S etimi slovami Finik pokinul zal, ostaviv dver' otkrytoj.
- Skazhi, Ugadaj, o chem eto hozyain s toboj sheptalsya? - vpolgolosa
sprosil ya.
- On skazal: "Ty prosto parshivec (po-verzil'yanski "molodec") chto pri-
vel ih ko mne. Pojdete spat' naverh - ostavish' v komnate dver' otkrytoj.
My s Pandoroj pridem noch'yu, ih napugaem, vse otnimem i vygonim. A svinku
zazharim. CHast' dobychi i svinkiny kosti - tebe!"
- A ty zachem kival golovoj? Nechego skazat' - drug! - zametil ya.
- Pora by tebe menya poluchshe znat'! - obidelsya Ugadaj. - Pust' starik
dumaet, chto ya s nim zaodno. Po krajnej mere, my teper' vidim, chego mozhno
ozhidat' ot etogo Finika i ego Pandury!
- Pandory! - popravil Funtik.
- |to vse ravno! - skazal Ugadaj.
Vo vremya nashego razgovora v zal vbezhal Piksa, derzha za nogi dvuh oshchi-
pannyh cyplyat. Na glazah u Piksy byli slezy. On zameshkalsya i ozhidal na-
kazaniya.
Cyplyata byli kakie-to strannye, s chetyr'mya nogami.
Potom my videli v etoj strane porosyat dazhe s shest'yu nogami. Domashnih
zhivotnyh zdes' ne kormili, no usilenno za nimi ohotilis'. Vot u nih i
otrosli lishnie nogi, chtoby luchshe udirat' ot pogoni.
- Pojdi syuda, milen'kij! Pojdi syuda, horoshij! Ty tak bystro upravil-
sya! Pojdi syuda, ya tebya poglazhu! - proshipela nevedomo otkuda vzyavshayasya
staruha.
- Nel'zya bit' rebenka! - neozhidanno dlya sebya gromko skazal ya. - Esli
tol'ko vy ego tronete pal'cem - my sejchas zhe u idem i zayavim v miliciyu!
Tut ya soobrazil, chto v Verzilii nikakoj milicii net. Obratit'sya za
pomoshch'yu nekuda.
No staruha poprostu ne ponyala, o chem ya govoryu.
- Otkuda ty znaesh', chto ya hochu ego tronut' pal'cem? - sprosila Pando-
ra, pryacha za spinoj svoj bol'shoj kulak.
Odnako posle moih slov ona vzyala u mal'chika cyplyat, a bit' ego ne
stala. Okinuv nas zlobnym vzglyadom, Pandora ushla na kuhnyu gotovit' pti-
cu.
Muzykal'naya mashina
- Mozhet, hotite porazvlech'sya? - skazal voshedshij Finik. - Vot stoit
muzykal'naya mashina. Opustite v nee pyat' kukishej - i avtomat ispolnit vam
veseluyu muzyku.
- A chto takoe "kukishi"? - sprosil Ugadaj.
- |to melkie den'gi. V odnom verzilike - sto kukishej!
- No u nas net takih deneg! - skazal ya.
- Nu ladno! YA za vas broshu! - velikodushno soglasilsya hozyain. - A kog-
da budem rasschityvat'sya, ya ih pribavlyu k schetu. - S etimi slovami on
brosil monetku v otverstie sverkayushchej nikelem muzykal'noj mashiny.
Mashina shchelknula, zashipela, i unylyj muzhskoj golos zapel: Puskaj mogi-
la menya nakazhet Za to, chto ya ee lyubil...
- Net, eto sovsem ne veselaya muzyka! Pustite chtonibud' drugoe! - pop-
rosil ya.
Starik ostanovil mashinu i brosil v nee novuyu monetku. Avtomat snova
zashipel, i zhenskij golos zatyanul pesnyu: Vot umru ya, umru ya, Pohoronyat
menya. I nikto ne uznaet, Gde mogilka moya!..
- CHto eto u vas za muzyka takaya? Neuzheli net veselyh pesen? - sprosil
Handrila.
- A razve eto ne veselye? - udivlenno skazal hozyain. - CHto vam nuzhno,
ne ponimayu?
On porylsya u sebya v karmane i nashel eshche odin pyatikukishnik.
- Nu vot vam, slushajte! |to samaya veselaya!
Iz avtomata polilis' bodrye zvuki voennogo marsha. My poveseleli.
CHerez polminuty, pod zvuki duhovogo orkestra soldatskij hor hriplo
zarevel:
Ran'she peli my pro razbojnichkov,
A teper' spoem pro pokojnichkov!..
- Net! |to nevozmozhno! - skazal ya. - Vyklyuchite mashinu! Nichego sebe -
veselaya muzyka! Plakali nashi denezhki! Davajte luchshe uzhinat'!
Uzhin v gostinice
Poka mashina razvlekala nas svoimi mrachnymi pesnyami, staruha prinesla
vypotroshennyh cyplyat, nanizala ih na ogromnyj vertel, na kotorom oni
vyglyadeli sovsem kroshechnymi, i vklyuchila motorchik.
Motor povorachival vertel nad ognem, chtoby cyplyata ravnomerno podzhari-
valis'.
Piksa skromno stoyal v ugolke i zhadno sledil za etimi prigotovleniyami.
Po-vidimomu, on byl ochen' goloden.
Vdrug ya zametil, chto staruha, ozirayas' po storonam, vytashchila iz kar-
mana fartuka kakoj-to kulechek i hotela vsypat' iz nego shchepotku v kastryu-
lyu, gde varilsya ris. Piksa podskochil k stolu, shvatil solonku i so vseh
nog kinulsya k hozyajke, kricha:
- Sol' zdes'! Sol' zdes'?
Staruha zlobno vyhvatila u mal'chika solonku i nagradila Piksu takim
uvesistym podzatyl'nikom, chto bednyj paren' otletel v dal'nij ugol zala.
- Ne lez' ne v svoe delo, krasavchik! - yarostno kriknula staruha. No
vse zhe spryatala paketik s neizvestnym poroshkom v karman, a v kastryulyu
dobavila soli iz solonki.
YA opyat' sobralsya zastupit'sya za Piksu. Odnako po obrashchennomu k nam
umolyayushchemu vzglyadu mal'chika my ponyali, chto nashe zastupnichestvo eshche
bol'she razozlit hozyajku.
K tomu zhe Ugadaj shepnul mne, chtoby my nenarokom ne vydali, chto znaem
namereniya hozyaev.
Prishlos' sderzhat'sya, hotya na serdce u menya i moih druzej tak i kipe-
lo.
Konechno, luchshe vsego bylo by srazu ujti iz etoj banditskoj gostinicy.
No my byli takimi golodnymi i ustalymi? Da i hozyaeva gostinicy vryad li
by nas vypustili...
Tut ya vspomnil o Pikse. Posle togo kak on ubereg menya i druzej ot ne-
izvestnogo poroshka, kotorym nas sobiralas' ugostit' staruha, Piksa poka-
zalsya mne eshche simpatichnee.
YA pomanil ego rukoj. Mal'chik, s trudom opravivshijsya posle zatreshchiny,
podoshel k stolu.
Funtik, sluzhivshij za perevodchika, sprosil Piksu:
- Hochesh' nam pomoch'?
Piksa s gotovnost'yu kivnul golovoj.
- Togda ne spi nynche noch'yu! Vyvedesh' nas iz etogo doma!
Piksa snova kivnul.
V etot moment staruha snyala s vertela cyplyat, vylozhila ih na blyudo,
vytryahnula tuda zhe ris iz kastryul'ki i podala kushan'e na stol.
Piksa srazu zhe spryatalsya za spinku stula, chtoby ne popast'sya hozyajke
na glaza.
Vilok i nozhej na stole pochemu-to ne bylo. Cyplyat prishlos' rvat' ruka-
mi.
Handrila zanyalsya sardel'kami i myshkoj, kotoryh prines hozyain, a Fun-
tik - morkovkoj s yablokom, dostavlennymi Piksoj iz chulana.
Vprochem, my byli tak golodny, chto nam bylo ne do vilok i nozhej. No o
Pikse my ne zabyli! My chestno podelilis' s nim cyplenkom, sardel'kami,
hlebom i yablokom. Po tomu, kak Piksa el, vidno bylo, chto v etom dome ego
derzhat vprogolod'.
Handrila konchil est' pervym. Na vsyakij sluchaj on poshel v chulan, gde
hozyajka nalivala emu moloko, chtoby proverit', ne podsypala li ona tuda
chego-nibud'.
Nakonec s uzhinom bylo pokoncheno.
- Za uzhin s vas dvadcat' pyat' verzilikov. I za muzyku - pyatnadcat'
kukishej. Vsego dvadcat' pyat' pyatnadcat', - skazal Finik.
- A skol'ko eto budet na nashi den'gi? - ne ochen' razbirayas' v ver-
zil'yanskih cenah, sprosil ya.
- Mnogo! Polovina vashego koshel'ka! - otvetil hozyain.
- Otkuda vy znaete, skol'ko u menya v koshel'ke? - udivilsya ya.
- Skol'ko by ni bylo - vse budet moe! - neostorozhno skazal Finik.
Spohvativshis', chto sboltnul lishnee, on pritorno zahihikal i dobavil:
- YA shuchu, shuchu! Vashih deneg budet desyat' nikelevyh i pyat' mednyh mo-
netok. Mozhete rasplatit'sya utrom, posle zavtraka.
S etimi slovami staryj Finik vzyal svechu, pogasil v zale elektrichestvo
i priglasil nas sledovat' za soboj.
My podnyalis' i poshli po skripuchej derevyannoj vintovoj lestnice.
Funtika ya vzyal na ruki, tak kak emu trudno bylo podnimat'sya po vyso-
kim stupen'kam.
Poslednij vitok lestnicy...
Hozyain otkryl dver' na vtoroj etazh, okazavshijsya prostornym cherdakom,
i pokazal na chetyre postlannyh kojki.
- Vot zdes' budete spat'! A tut, - on pokazal na kakuyu-to temnuyu kuchu
v uglu, - lezhit kartoshka. Ona vam ne pomeshaet. Mozhete lozhit'sya! Dver' na
lestnicu zakryvaetsya na zasov!
Hozyain snova podmignul Ugadayu v polnoj uverennosti, chto tot s nim za-
odno.
Bitva v nochi
My stali ustraivat'sya na nochleg. Veshchi svoi my tozhe perenesi naverh.
Ugadaj, dlya vida, zakryl dver' na zasov.chtoby usypit' bditel'nost'
hozyaev. Oni, kak i sledovalo ozhidat', stoyali u dverej i podslushivali, o
chem my budem govorit'. Ne razgadali li my, sluchaem, ih zamysly?
No ne na takovskih oni napali!
- Kakie merzkie hozyaeva! - skazal ya.
- Da, pakostnee ne pridumaesh'! |to prosto negodyai kakie-to! Formennye
zhuliki! - otozvalsya Handrila.
- A kakie zverskie u nih lica! - dobavil Funtik. - Ub'yut i ne pomor-
shchatsya!
Govorili my to, chto dumali. No stoyavshie u dveri Finik i Pandora poni-
mali nashi slova poverzil'yanski. Takie vyrazheniya dlya nih byli vysshej poh-
valoj.
Uspokoennye hozyaeva stali na cypochkah spuskat'sya vniz. My opredelili
eto po skripu derevyannyh stupenek.
Na pervuyu polovinu nochi ya naznachil dezhurnym Handrilu, kotoryj legche
ostal'nyh mog obojtis' bez sna. Esli on i zasypal, to son ego byl neo-
byknovenno chutkim.
Ostal'nym ya prikazal ukladyvat'sya spat'. My sil'no izmuchilis' za den'
i dolzhny byli otdohnut'. Hotya by dva-tri chasa.
Skorogo napadeniya na nas so storony hozyaev, povidimomu, ozhidat' ne
prihodilos'. Zasov na dveri byl poka zakryt. Krome togo, my nadeyalis' na
pomoshch' novogo druga - Piksy.
Pered snom ya sdelal koe-kakie prigotovleniya.
Okolo dverej ya rassypal knopki ostriyami vverh. Vot dlya chego ponadobi-
lis' knopki! Vozle krovatej my s Funtikom protyanuli verevku, na rasstoya-
nii desyati santimetrov ot pola. A Handrilu my posadili dezhurit' na kuchu
kartofelya, otryv emu glubokuyu yamku. Neskol'ko kartofelin ya zahvatil na
vsyakij sluchaj s soboj.
Posle etogo ya zabralsya v postel', ukrylsya odeyalom i zasnul.
YA dumal, chto budu spat' kak ubityj. No spal nespokojno. I vse vremya
prislushivalsya.
CHasa cherez tri s ulicy donessya gromkij svistyashchij shepot, zastavivshij
menya srazu zhe prosnut'sya.
- |j, volk! Idi syuda!
Ugadaj na cypochkah podoshel k oknu.
- YA zdes'! CHto nuzhno? - tiho provorchal on.
- Minut cherez pyat' otkroj dver'! My pridem s zhenoj. Otkroj i cherdach-
noe okno! My etih brodyag v nego vykinem.
- Horosho! - otvetil Ugadaj. On otodvinul zasov u dveri i otkryl okno.
Zatem my razbudili Funtika.
Teper' nuzhno bylo podgotovit' pobeg.
My privyazali k nozhke moej krovati dlinnuyu prochnuyu verevku ot palatki.
Svobodnyj ee konec spustili v okno do samoj zemli. Proverili, ne spit li
Handrila. Handrila bodrstvoval.
Na lestnice razdalsya skrip stupenej i hriploe dyhanie. My zamerli.
Dver' tihon'ko otvorilas'. V komnate poyavilis' dve belye figury. |to
byli Finik i Pandora v dlinnyh belyh balahonah. Nastoyashchie privideniya!
YA, pravda, nikogda ne videl nastoyashchih prividenij. Da i voobshche ya ne
veryu v nih. No ya chital v skazkah, kakie byvayut privideniya. Ochen' pohozhe!
Dlya pushchego ustrasheniya hozyajka gostinicy derzhala mezhdu zubami goryashchij
ugolek, a hozyain vstavil v nozdri dve zazhzhennyh papirosy.
|to pokazalos' by, navernoe, ochen' strashno, esli by bylo neozhidanno.
No my zhdali nochnogo prihoda hozyaev. Nam stalo smeshno.
- Buuuu! Guuuu! - zagudeli v dva golosa Finik i Pandora. - Vstavajte!
My prishli za vashimi dushami! BUUUU! Guuuu!
Hozyain vzmahnul rukavami svoego belogo balahona.
V etot moment on nastupil bosoj nogoj na ostruyu knopku.
- Aj! YAj! Oj! - vskriknul ot boli Finik.
- Oj! Aj! YAj! - zavizzhala Pandora, nastupivshaya na druguyu knopku.
- Mmmyau! YAu! Karryau! - zavopil vo ves' golos Handrila.
Za vremya dezhurstva kot nakopil mnogo energii i sejchas stremilsya raz-
ryadit'sya. Vopil on tak gromko, chto dazhe u nas po telu pobezhali murashki.
Hozyain i hozyajka rinulis' nazad k dveri. Vpopyhah oni zabyli, v kakuyu
storonu otkryvaetsya dver'. I stali lomit'sya v nee bezo vsyakogo tolku.
V eto vremya vstupila v dejstvie nasha kartofel'naya artilleriya.
Kot Handrila zagreb lapoj bol'shuyu kartofelinu i metnul ee v nos hozya-
inu. Ot udara iz nozdrej Finika vypali goryashchie papirosy, upali na pol i
pogasli. Stalo temno.
Vtoraya kartofelina popala Finiku pod glaz i nabila tam zdorovennyj
fonar'.
Pri svete etogo fonarya stalo udobnee pricelivat'sya.
YA vspomnil, chto na moej posteli lezhit neskol'ko kartoshek, i prisoedi-
nilsya k artilleristu Handrile.
Zlobno vizzhashchej hozyajke ya udachno popal kartofelinoj v otkrytyj rot.
Kogda Pandora zakryla rot, oba ee zuba zavyazli v syroj kartoshke.
Na cherdake stalo srazu tishe. Do etogo vopli hozyaev, istoshnoe myaukan'e
Handrily i zychnyj laj Ugadaya sozdavali nevoobrazimyj shum.
Nakonec Finiku udalos' otkryt' dver'. On s grohotom pobezhal vniz po
lestnice.
Za nim vybezhala hozyajka. Vdogonku ej poneslas' poslednyaya kartofelina,
zvonko hlopnuvshaya Pandoru po zatylku.
Pobeg
Vocarilas' tishina.
My ponimali, chto zatish'e eto vremennoe. Hozyaeva pridut v sebya i snova
pojdut v nastuplenie. Nel'zya bylo teryat' ni minuty.
Vzoshla luna. Na cherdake stalo svetlo. YA spustilsya po verevke vo dvor.
Handrila i Ugadaj bystro perepravili vniz vse imushchestvo. Zatem spusti-
lis' sami.
Tut proizoshla zaminka. Funtik ne vylezal.
- Handrila, - skazal ya, - vernis' nazad. Uznaj, v chem delo.
Handrila, lovko perebiraya lapami, zabralsya na cherdak. Spustya minutu
iz okna vysunulas' ego golova:
- Funtik ne mozhet spustit'sya! On sryvaetsya! - myauknul kot.
- Tak pomogi emu! - prikazal ya.
- YA eto i sobirayus' sdelat'! - nedovol'no otvetil Handrila, kotoryj
ne lyubil, chtoby emu ukazyvali.
Handrila besceremonno vzyal Funtika zubami za shivorot i stal spus-
kat'sya vniz. Funtik boltalsya v vozduhe, zakryv glaza. On ochen' boyalsya
vysoty.
Teper' vse byli v sbore. Kuda idti?
YA oglyanulsya po storonam. Piksy nigde ne bylo vidno.
- YA zdes'! YA zdes', druz'ya! razdalsya tonen'kij golosok.
Piksa, okazyvaetsya, sidel v zabroshennoj sobach'ej budke i byl gotov
prijti na pomoshch'.
Naposledok my prinyali koe-kakie mery, chtoby zaderzhat' presledovanie.
Handrile prishlos' snova zabrat'sya naverh, otvyazat' verevku, pritvo-
rit' okno i zabit' snaruzhi gvozd', chtoby ono ne otkryvalos'. Spustilsya
Handrila po vodostochnoj trube.
K naruzhnoj dveri my privalili bol'shoe brevno, chtoby hozyaeva ne mogli
vyjti.
V pervom etazhe etogo strannogo doma voobshche ne bylo okon.
Vybrat'sya bylo mozhno razve chto cherez pechnuyu trubu.
- Vse v sbore? - sprosil ya. - Povrezhdenij net?
- Net!
- Togda poshli! - skomandoval ya. - Piksa, kuda ty sobiraesh'sya nas ves-
ti?
- V gorod! Tam spryachemsya u moih rodnyh, - otvetil Piksa.
I my dvinulis' v Strashenburg - stolicu korolevstva Verziliya.
Pochti u celi
My byli v puti uzhe neskol'ko chasov. Pogoni ne bylo. Krepko zhe zaperli
my Finika i Pandoru, chto oni do sih por ne sumeli vybrat'sya!
Rassvelo, nachalo prigrevat' solnyshko.
U odnogo slavnogo ruchejka my pozavtrakali. Bednyj Piksa el s zhad-
nost'yu i vse vremya ispuganno oziralsya. On kak budto boyalsya, chto u nego
otnimut edu.
Podkrepivshis', my otpravilis' dal'she. Ugadaj shel vperedi. On dvigalsya
besshumno, prekrasno razlichal sledy, chuyal vse zapahi i obladal ostrym
zreniem. Ugadaj videl komara na verhushke dereva. Dazhe bez binoklya.
Les konchilsya. Poshli otkrytye mesta. |to byli chahlye, skudnye polya. Na
nih rosli kakie-to strannye ovoshchi: pomes' kukuruzy i petrushki, ogurcov i
ukropa, bryukvy i zelenogo goroshka.
Inogda popadalis' zagony iz tonkih zherdej, gde hodili bezrogie korovy
so vpalymi bokami, toshchie shestinogie porosyata i kury na chetyreh lapah.
Molchalivye krest'yane unylo kopali motygami zemlyu. Na kazhdye pyat'-de-
syat' krest'yan prihodilos' po odnomu nadsmotrshchiku.
Nadsmotrshchiki - zdorovennye mordatye detiny v dlinnyh bryukah s oranzhe-
vymi lampasami - byli vooruzheny palkami i starymi zarzhavlennymi vintov-
kami.
Esli nadsmotrshchikam kazalos', chto krest'yane ploho rabotayut, oni nag-
razhdali neradivyh udarami palok.
Po doroge s ozabochennym vidom bezhali korolevskie goncy s pochtovymi
sumkami cherez plecho. Goncy byli tozhe v dlinnyh shtanah. Inogda oni svo-
bodno pereshagivali cherez vsyu nashu gruppu.
- Kak eto oni hodyat? - sprosil Funtik u Piksy. - Oni, navernoe, na
hodulyah? A zachem hoduli? YA zdes' ne vizhu bolot.
- Tese! - ispugannym shepotom ostanovil Funtika Piksa. - Konechno, na
hodulyah. No bolota zdes' ni pri chem! U nas hoduli ne prinyato zamechat'!
- To est' kak tak - ne prinyato? - sprosil udivlennyj Handrila.
- Potom vse rasskazhu! - vpolgolosa otvetil Piksa. - Nas mogut podslu-
shat'!
Posle takogo preduprezhdeniya my reshili poka chto ne zadavat' voprosov.
Neskol'ko raz nas ostanavlivali nadsmotrshchiki, strazhniki i zhandarmy.
Oni rassprashivali, kto my i kuda idem.
Nahodchivyj Piksa otvechal, chto my slugi traktirshchika Finika. On, Piksa,
vedet nas v Strashenburg k novomu hozyainu, kotoromu nas ustupil Finik.
Odin iz zhandarmov, po pros'be Piksy, napisal nam bumagu, gde pro vse
eto bylo skazano. Potom my uzhe nichego ne ob座asnyali, a tol'ko molcha pro-
tyagivali bumagu.
Prodazha slug byla, po-vidimomu, chastym yavleniem v etoj strane. Strazh-
niki, esli oni byli gramotnymi, bystro probegali glazami bumagu i otpus-
kali nas. A esli oni byli negramotny - my im chitali to, chto tam napisa-
no. I nas uzhe nikto ne zaderzhival.
Gorodskie vorota
Poslednij povorot dorogi - i pered nami otkrylas' stolica Verzilii,
gorod Strashenburg.
Strashenburg byl samyj nastoyashchij starinnyj gorod, s gorodskimi vorota-
mi, krepostnoj stenoj, strel'chatymi bashenkami, cerkvami i rvom. Vody vo
rvu ne bylo. Vmesto nee tam byli svaleny musor i vsyakaya dryan'.
K vorotam vel pod容mnyj most na cepyah. Most byl vsegda opushchen. Cepi
davno zarzhaveli, a cherez rov mozhno bylo svobodno perebrat'sya po kucham
musora.
Pered vorotami i po krepostnoj stene hodili strazhniki na nizen'kih
hodulyah. Na bol'shih hodulyah legko bylo svalit'sya v rov.
Kazhdogo vhodyashchego i vyhodyashchego strazhniki usilenno proveryali - ne ne-
set li on oruzhie, ili chtonibud' cennoe, ili vkusnoe. Eda i den'gi nemed-
lenno otbiralis'. CHast' otobrannogo postupala v kaznu. Drugaya - delilas'
mezhdu strazhnikami.
Teper'-to my ponyali, pochemu na gerbe korolevstva bylo napisano "So
vseh - sem' shkur!"
Esli prostoj chelovek nes s soboj oruzhie, ego pryamym hodom otpravlyali
v tyur'mu. I nikogda uzhe ottuda ne vypuskali.
My bylo hoteli povernut' nazad i ne idti v gorod. No tut razdalis'
rev i zhuzhzhanie. Zvuk byl takoj, budto vklyuchili bol'shoj ventilyator. Neve-
domaya sila potashchila nas k vorotam. My barahtalis' i otbivalis', no niche-
go ne mogli podelat'.
Okazyvaetsya, eto i byl ventilyator. On vtyagival v gorod zazevavshihsya
putnikov. A grazhdan, ne ugodnyh vlastyam, tot zhe ventilyator vyduval von
iz goroda.
V vorotah, k bol'shomu nashemu udivleniyu, u nas nichego ne otnyali.
Vyruchila predusmotritel'nost' Piksy. V bumage, kotoruyu napisal nam
strazhnik, Piksa perechislil vse nashe imushchestvo. Soglasno bumage, ono, tak
zhe kak i my, prinadlezhalo nashemu budushchemu hozyainu. I otobrat' ego strazh-
niki ne imeli prava.
V gorode bylo tiho i pustynno. Ne bylo slyshno obychnogo ulichnogo shuma,
golosov raznoschikov, torgovcev, ulichnyh zazyval i fokusnikov. Izredka
navstrechu nam popadalis' zhiteli v chernyh zaplatannyh kostyumah, unylye,
hudye i nerazgovorchivye.
Inogda zhandarmy provodili s barabannym boem gosudarstvennyh prestup-
nikov. Ih veli v korolevskuyu tyur'mu.
Sytye zhandarmy liho topali odetymi na hoduli bashmakami i peli:
My zhandarmy-podlecy.
Vsem rodnye my otcy!
Strashenburg nam ponravilsya. |to byl chisten'kij gorod, s horosho zamo-
shchennymi ulicami, privetlivymi domikami iz krasnogo kirpicha, so strel'cha-
tymi oknami, petushkami-flyugerami na kryshah, reznymi dubovymi dveryami.
Vo dvore kazhdogo domika rosli derev'ya, kachali golovkami cvety i bil
malen'kij fontanchik.
- Neploho zhivete! - skazal Pikse Handrila. - Hotel by ya pozhit' v ta-
kom domike. Von dazhe krysha cherepichnaya! V dozhdlivuyu pogodu po nej gulyat'
- ne sorvesh'sya.
- Kto eto neploho zhivet? - obidelsya Piksa. - |to ne my zhivem v domi-
kah, a nashi hozyaeva! Prostye lyudi u nas zhivut v podvalah!
Uslyshav takoj otvet, Handrila skonfuzilsya i dolgo izvinyalsya pered
Piksoj.
Poka my shli po gorodu, Ugadaj i Handrila priglyadyvalis', net li v go-
rode sobak i koshek. V ih obshchestve oni nadeyalis' priyatno provesti vremya!
Nadezhdy moih druzej ne opravdalis'.
Po ulicam begali krysy velichinoj s koshku i koshki velichinoj s mysh'.
Krysy vyglyadeli nahal'nymi i svirepymi.
Prohozhih oni zlobno kusali za nogi.
Te, kto byli na hodulyah, ot etogo ne stradali. No prostym verzil'yan-
cam, u kotoryh hodulej ne bylo, prihodilos' spasat'sya begstvom. Oni dazhe
palki ne imeli, chtoby otrazit' napadenie.
Kogda malen'kaya koshka vstrechalas' s krysoj, to udirala ot nee na kry-
shu blizhajshego doma. I ostavalas' tam, poka krysa ne skryvalas' iz vidu.
- Nda!.. Plohovato prihoditsya koshkam! - skazal Handrila. - Syuda by
dyuzhinu nashih normal'nyh koshek. Oni naveli by tut poryadok!
- Dazhe mne zhalko koshek, - zayavil Ugadaj, - hotya ya ih ne osobenno lyub-
lyu! Krome tebya, konechno! - pospeshno dobavil Ugadaj, pokosivshis' na Hand-
rilu.
Popadalis' v gorode i sobaki. No tol'ko odnoj porody - policejskoj.
Samye chto ni na est' protivnye sobaki na svete.
U nashego Ugadaya chesalis' lapy. Emu strashno hotelos' vstupit' v draku
s etimi psami. No on ponimal, chto eto nerazumnyj postupok, i sderzhivalsya
izo vseh sil.
Minovali bazarnuyu ploshchad'. Odetye v chernoe zhenshchiny pokupali produkty
na obed. Polovinu kazhdoj pokupki oni otdavali dezhurnomu strazhniku, skla-
dyvavshemu produkty v bol'shoj lar' s nadpis'yu: "Dlya korolya".
Sidevshie v lavkah tolstye torgovcy brali s pokupatel'nic vtridoroga.
No v Verzilii ne prinyato bylo torgovat'sya. Hozyajki bezropotno platili
vse, chto s nih sprashivali.
Nemudreno, chto oni prinosili domoj tak malo, chto posle obeda vsya
sem'ya ostavalas' golodnoj.
Sem'ya Sandino
Piksa svorachival s odnoj ulicy v druguyu, s ploshchadi v pereulok i nako-
nec privel nas v samuyu otdalennuyu chast' goroda.
My voshli v malen'kij dvorik, takoj zhe opryatnyj i chistyj, kak i vse
dvory v etom gorode. Neskol'ko stupenek vniz - i Piksa postuchal v zaper-
tuyu dver' podvala.
- Kto tam? - sprosila zhenshchina za dver'yu.
- Mamochka! |to ya! - otvetil Piksa preryvayushchimsya ot volneniya golosom.
Dver' otvorilas'. Piksa brosilsya v ob座atiya materi.
Iz-za materinskogo podola vyglyadyvali dve malen'kie devochki. Devochki
byli slavnye, no takie zhe huden'kie, kak ih brat.
- Piksa, dorogoj! Kak ty syuda popal? - skazala hozyajka doma.
- Ubezhal, mamochka! Bol'she ya ne mog zhit' u Finika! - otvetil Piksa.
|to izvestie, po-vidimomu, ogorchilo mamu Piksy. Ona vsplesnula rukami
i zaplakala. Uterev podolom slezy, ona sprosila:
- Kogo ty s soboj privel? CHto eto za mal'chik? I koshka s sobakoj...
I... i... vot etot zver'? - mama Piksy kivnula golovoj v storonu Funti-
ka.
- Moi druz'ya, mamochka! YA vmeste s nimi ubezhal. Oni byli v opasnosti.
YA im pomog, i oni pomogli mne. A Funtik ne prosto zver'. On uchenyj!
S pomoshch'yu funtika, kotoryj uzhe horosho govoril po-verzil'yanski, my
ob座asnili, kto my takie, chto s nami sluchilos'.
- CHto zhe eto ya stoyu! - spohvatilas' hozyajka. Posle my uznali, chto ee
zovut T'eneta. - Vy ved', navernoe, golodny? Idemte! YA prigotovlyu vam
poest'.
Prodolzhaya razgovarivat', T'eneta stala hlopotat' u ochaga.
My uselis' na skam'e i stali oglyadyvat'sya.
Komnata byla chisten'kaya, vymytaya do bleska, no ochen' bednaya. V nej
byli tol'ko samodel'nyj stol, dve skamejki, sunduk i bol'shaya derevyannaya
krovat', na kotoroj, po-vidimomu, spala vsya sem'ya.
Na podokonnike stoyali neskol'ko gorshochkov s cvetami. Cvety byli hily-
mi. Solnce redko zaglyadyvalo v podval.
Devochki s opaskoj poglyadyvali na nas i na svoego neozhidanno ob座aviv-
shegosya brata. Sestry ne videli ego celyh tri goda! Tri goda - eto ochen'
mnogo, esli tebe vsego-navsego pyat' let.
Postepenno devochki osmeleli. Odna iz sester zabralas' Pikse na kole-
ni. Vtoraya stala laskat' Handrilu, murlykavshego u ee nog.
T'eneta postelila na stol edinstvennuyu v dome skatert' i postavila
skromnoe ugoshchenie.
- Sadites', dorogie gospoda! - privetlivo obratilas' ona k nam. - Sa-
dis' Piksa! Stol nakryt!
- My ne gospoda! - gavknul Ugadaj. - No sest' mozhno. Spasibo!
Ugadaj vsprygnul na skamejku i, v predvkushenii obeda, gromko zabara-
banil hvostom po nozhke stola.
Goryachaya kartoshka v miske tak vkusno pahla! Na tarelochke zelenel luk,
polityj postnym maslom, i lezhali dva ogurca.
T'eneta postavila na stol pletenuyu korzinku s lomtyami serogo hleba,
chajnik s kipyatkom i blyudechko, na kotorom bylo nemnozhko medu.
Vse pokazalos' nam ochen' vkusnym.
Golod - luchshij povar, kak skazal nash Funtik. A mozhet byt', eto ka-
koj-nibud' drugoj uchenyj skazal?
Eli my pryamo kak tigry! Ved' u nas bol'she sutok makovoj rosinki vo
rtu ne bylo.
Funtik kak-to sprosil menya, pochemu ya nikogda ne zabyvayu pisat' pro
edu.
Kak zhe inache? YA sam ochen' lyublyu poest'. Dumayu, chto i chitateli lyubyat.
Im, dolzhno byt', interesno znat', gde i chto my eli.
Poka my uzhinali, Piksa sprosil:
- Mamochka! Gde sejchas papa?
- Papa prihodit domoj pozdno. No skoro, navernoe, budet doma.
Ne uspela T'eneta otvetit', kak dver' s shumom otvorilas' i na poroge
pokazalsya otec Piksy.
Sandino byl roslym plechistym chelovekom, ele pomeshchavshemsya v podval'noj
komnatke s nizkim potolkom. Lico u nego bylo umnoe i dobroe.
Piksa goryacho lyubil otca. No pobaivalsya. Kak bylo skazat' otcu, chto
on, Piksa, lishil sem'yu svoego, hot' i malen'kogo, zarabotka?
Vprochem, ob座asnenij ne potrebovalos'. Sandino otnessya k pobegu syna
spokojno. On tol'ko skazal Pikse:
- Raz ty ushel ot Finika, znachit, na to byli prichiny. Pridetsya tebya na
nedel'ku otpravit' k dyade. Finik navernyaka budet tebya iskat'!
- A kak zhe s nimi? - robko sprosil Piksa, dol'she vsego on bespokoilsya
za nas.
- Mal'chik ostanetsya zdes'. Sobaku, kota i vot etogo tolsten'kogo my
poselim v kuryatnike, vo dvore. Tam mnogo sena, im budem teplo!
Sandino umylsya i tozhe sel za stol.
Sandino rabotal na gorodskoj kuznice. On byl umelym masterom. Dvad-
cat' tolkovyh i userdnyh molodyh parnej rabotali s nim. Trudilis' kuzne-
cy, kak i vse prostye lyudi Verzilii, ot zari do pozdnego vechera.
Nam o mnogom hotelos' rassprosit' Sandino. No vremya bylo pozdnee.
Sandino ustal. Utrom nuzhno bylo rano vstavat'. A emu eshche predstoyalo ot-
vesti Piksu k dyade Ramusu, bratu T'enety. I my otlozhili voprosy do sle-
duyushchego raza.
Sandino s Piksoj ushli. T'eneta postelila mne matrasik vozle okna. Mo-
ih druzej ona otvela v kuryatnik. Ne znayu, kak oni, a ya zasnul mgnovenno.
I prospal bez snovidenij do samogo utra.
Glava 9. STRANA NA HODULYAH
Rasskaz druzej
U T'enety okazalsya dobryj harakter i zolotye ruki. K utru ona uspela
vystirat' i vygladit' nashu odezhdu, prishila nedostayushchie pugovicy i dazhe
pochinila mne bashmaki.
YA byl ochen' rastrogan. I dal sebe slovo pomogat' T'enete chem tol'ko
smogu.
- Poka mne ne stanet yasno, chto vas perestali razyskivat', - skazal,
uhodya na rabotu, Sandino, - luchshe vam ot doma ne otluchat'sya.
Tak my i ne videli v eti dni v Strashenburge nichego, krome dvorika.
Zdes' my chuvstvovali sebya v bezopasnosti. Hozyain doma, bogatyj ver-
zil'yanec, uehal s sem'ej na dachu. Dom ego stoyal na zapore. My mogli ne
boyat'sya, chto ktonibud' doneset na nas v policiyu.
Odnako kazhdyj raz, kogda mimo doma prohodil zhandarm ili strazhnik, my
pryatalis' v kuryatnik. I vyhodili lish' togda, kogda devochki soobshchali, chto
opasnost' minovala.
Takaya zhizn' ne ochen' nam nravilas'. No chto bylo delat'? Sandino zhelal
nam dobra. My dolzhny byli ego slushat'sya.
My dazhe mordu Ugadayu zavyazali nosovym platkom, chtoby on sluchajno ne
zalayal.
Po vecheram vozvrashchalsya s raboty Sandino. Inogda, pod pokrovom vecher-
nej temnoty, pribegal Piksa. Prihodili kuznecy - tovarishchi i ucheniki San-
dino.
Nas ochen' interesovalo: chto za strana Verziliya? CHto v nej za lyudi?
Kakie tut poryadki?
Mnogoe my videli svoimi glazami i uznali ot Piksy. No mnogoe ostava-
los' neponyatnym.
Vot chto nam rasskazali nashi druz'ya.
Verziliya byla nastoyashchej policejskoj stranoj. Vo glave ee stoyal ko-
rol'. K grazhdanam vysshego klassa otnosilis' pridvornye, svyashchenniki, ge-
neraly i sudejskie. Kupcy, chinovniki, policiya, zhandarmy i palachi byli
grazhdanami starshego klassa.
Te, kto rabotal i svoim trudom kormil bogatyh verzil'yancev i korolya,
byli grazhdanami nizshego klassa.
Ot postoyannogo nichegonedelaniya bogatye i znatnye verzil'yancy poste-
penno stanovilis' tolstymi i nizkoroslymi. CHtoby stat' povyshe, znatnye
verzil'yancy snachala nadevali bashmaki na vysokih kablukah. Zatem pereshli
na hoduli.
CHem vyshe bylo polozhenie verzil'yanca, tem dlinnee byli ego hoduli. Sa-
mye dlinnye byli u korolya.
Ego Velichestvo korol' Verzilii
Korol' Verzila U1 nikomu ne veril. Dazhe svoim priblizhennym.
No posovetovat'sya inogda nuzhno bylo. A s kem sovetovat'sya, esli niko-
mu ne verish'?
Korol' dumal, dumal i nakonec kupil gde-to za granicej bol'shuyu vychis-
litel'nuyu mashinu. Mashina mogla otvechat' na sto tysyach raznyh voprosov.
S etoj mashinoj korol' i stal sovetovat'sya.
Mashina ponravilas' korolyu. I on zahotel pokazat' narodu, chto o nem,
korole, dumaet umnaya mashina.
Zadumano - sdelano. Mashinu vytashchili na ploshchad' i pri vsem chestnom na-
rode zadali ej uzhasno dlinnyj vopros:
- Kto u nas v strane samyj glavnyj, samyj starshij, samyj naivysochaj-
shij, samyj naisamejshij!
Korol' predlozhil, chtoby otvet byl iz shesti bukv. Poskol'ku v slove
"korol'" ih rovno shest'. Ni na odnu bol'she, ni na odnu men'she.
Na perednej stenke mashiny special'no dlya etogo sluchaya byli prodelany
shest' bol'shih okoshek. V kazhdoe okoshko dolzhno bylo vyskochit' po bukve ot-
veta.
Mashina gudela i urchala. Ona shipela i vzdragivala. I nakonec vybrosila
v okonca shest' bukv.
No bukvy byli ne te, chto ozhidal korol'.
Snachala vyskochila bukva "B". Za nej - "A". Potom "L"... Slovo polucha-
los' takoe: B A LBE S.
V etoj strane nashi brannye slova byli pohvaloj. No pochemu-to slovo
"balbes" oznachalo toch'-v-toch' to zhe samoe, chto i u nas.
Kogda vyskochila bukva "S", tolpa, sobravshayasya na ploshchadi, zamerla ot
izumleniya. A potom zahohotala... Hohotala tak, chto dazhe kolotushki strazh-
nikov ne mogli navesti poryadok.
Vprochem, strazhniki tozhe ne smogli uderzhat'sya ot smeha. Oni chut' ne
popadali so svoih hodulej...
- Dazhe mashina, - govorili grazhdane, - razobralas' v tom, chto u nas za
korol'!
Korol' byl v beshenstve. On prikazal vdrebezgi razbit' mashinu i vyki-
nut' ee na svalku.
CHtoby zastavit' narod zabyt' ob etom dosadnom proisshestvii, korol'
razoslal po vsej strane goncov. Goncy raz座asnyali grazhdanam, chto korol'
Verzilii vovse ne balbes.
Goncy tak preuspeli v svoih raz座asneniyah, chto stoilo sredi nochi raz-
budit' lyubogo verzil'yanca i sprosit' ego: "Kto u nas ne balbes?", kak
verzil'yanec bojko otvechal: "Ego korolevskoe velichestvo Dolgovyazyj Verzi-
la U1".
Inogda ne vpolne prosnuvshijsya verzil'yanec putal i na vopros: "Kto u
nas korol'?" - otvechal: "Ego dolgovyazoe velichestvo Balbes Verzila U1".
Za takuyu oshibku verzil'yanca otpravlyali v tyur'mu. Tam on mog na dosuge
podumat' o svoej sud'be. I proniknut'sya eshche bol'shim uvazheniem k mudromu
korolyu.
Ne udivitel'no, chto prostye lyudi terpet' ne mogli korolya. A on ter-
pet' ne mog svoih poddannyh.
K sozhaleniyu, preimushchestva byli na storone korolya. On mog shtrafovat'
poddannyh, nakazyvat' ih i sazhat' v tyur'mu. A poddannye ne mogli oshtra-
fovat' ili posadit' v tyur'mu korolya! Hotya imenno etogo on i zasluzhival!
Glava 10. KTO OPLOSHAL, TOT I VYRUCHIL
Propavshij Handrila
- Nu chto? Ne vidno?
- Net. Ne poyavlyaetsya!
- Vot beda. CHto zhe teper' budet?
Ugadaj prinik odnim glazom k shcheli mezhdu doskami i glyadit vo dvor. My
sidim v kuryatnike i volnuemsya za Handrilu.
Delo v tom, chto Handrila otpravilsya noch'yu pogulyat'.
Kot otpravilsya pogulyat'! CHto zh tut osobennogo?
Okazyvaetsya, ne vsegda bezopasno hodit' gulyat'. I vot pochemu.
Pogoda v Strashenburge isportilas'. Poshli dozhdi. Hozyaeva Sandino ver-
nulis' s dachi.
Sandino ochen' obespokoilsya. On ne hotel, chtoby hozyaeva nas uvideli. V
gorode uzhe viseli ob座avleniya o pobege Piksy. Soobshchalis' ego i nashi pri-
mety. Dazhe nagrada za nashu poimku byla naznachena.
Uznaj tol'ko hozyaeva, chto my zhivem u nih pod bokom, oni vydadut nas -
i my popadem v policiyu.
Vot uzhe tri dnya my zhivem v kuryatnike i nosa ne smeem vysunut'.
A chtoby hozyaeva nenarokom ne zaglyanuli v kuryatnik, Sandino napisal na
ego dveryah melom: "Karantin! Kurinaya holera - ves'ma opasno!"
My sil'no skuchali v zatochenii. Osobenno toskoval Handrila. Pered ut-
rennim snom on lyubil nemnogo pogulyat' po kryshe. On nikak ne mog lishit'
sebya takogo udovol'stviya.
Kak my ni ugovarivali nashego priyatelya, on i slushat' nichego ne hotel.
Handrila uhodil glubokoj noch'yu, a pod utro, kogda hozyaeva eshche spali,
vozvrashchalsya k nam. Do pory do vremeni vse shodilo blagopoluchno.
No segodnya Handrila ne vernulsya vovremya.
CHto mozhno uvidet' iz kuryatnika
Ves' den' my provodili v polutemnom kuryatnike v obshchestve glupyh kur.
CHut' chto - oni nachinali kudahtat' kak oglashennye i mogli nas vydat'.
CHtoby ne rastrevozhit' kur, my dazhe noch'yu razgovarivali shepotom.
Edinstvennym razvlecheniem bylo po ocheredi smotret' v shchel' mezhdu dos-
kami na to, chto proishodit vo dvore.
Kogda shel dozhd', nichego ne proishodilo. Kogda dozhd' na vremya peresta-
val, vo dvore poyavlyalis' hozyaeva.
Hozyaina zvali SHnicel'. On obychno sidel razvalivshis' v kresle, kotoroe
vynosili dlya nego iz domu devochki, i otdaval prikazaniya T'enete.
- Podi tuda! Net, idi syuda! - krichal on. - Prinesi to! Net, unesi
eto!
I bednaya T'eneta begala vzad-vpered, chtoby ugodit' etomu tolstomu,
lenivomu duraku.
Pozdnim vecherom domoj vozvrashchalsya ustalyj Sandino. SHnicel' i emu na-
chinal prikazyvat': "Prinesi vody! Uberi kreslo! Zabej v stenku gvozd'!
Poves' na nego moj halat! Sbegaj za pivom! Zazhgi trubku!"
Sam SHnicel' pal'cem ne hotel poshevelit'. T'enete dazhe prihodilos'
kormit' ego s lozhechki!
ZHenu hozyaina zvali SHtricel'. |to byla kriklivaya, svarlivaya zhenshchina.
No zato velikaya modnica. Kazhdyj den' ona poyavlyalas' v novom plat'e. SHit'
eti plat'ya dolzhna byla po nocham T'eneta.
SHtricel' celymi dnyami razglyadyvala sebya v zerkalo. Ona krasilas', li-
la na sebya flakonami raznye duhi. I posypala nos pudroj. No pri etom za-
byvala umyvat'sya obyknovennoj vodoj. Vot kakaya byla krasavica SHtricel'.
Vprochem, tol'ko ona i schitala sebya krasavicej. S moej tochki zreniya,
eto byla protivnaya neuklyuzhaya verzil'yanka, s zaplyvshimi glazkami i shcheka-
mi, svisavshimi na podborodok. Vernee, srazu na tri podborodka.
Detki stoili svoih roditelej.
Starshaya dochka Fuflyga byla uzhasnaya slastena. Ona vechno zhevala chto-ni-
bud' sladkoe. CHtoby nauchit' ee gramote, dazhe kubiki s bukvami i ciframi
ej zakazali iz ledencov. Ledency ona sgryzla, a gramote tak i ne nauchi-
las'.
Fuflyge vsegda bylo skuchno. Ona byla zhadnaya i zavistlivaya. U takih
devochek podrug ne byvaet. Hotya igrushek u nee bylo vidimo-nevidimo, oni
ej bystro nadoedali. So svoim mladshim bratcem Daldonchikom Fuflyga tol'ko
i delala, chto dralas'.
I bratec zhe u nee byl, ya vam skazhu! Trus otchayannyj. No vseh, kto pos-
labej ego, on obizhal. I ochen' radovalsya, kogda obizhennyj plachet.
Daldonchik terpet' ne mog zhivotnyh. Ptich'i gnezda on razoryal. Po vo-
rob'yam strelyal iz rogatki. A v dobrodushnyh zelenyh lyagushek kidal kamnya-
mi, norovya popast' v golovu.
Kogda my vse eto videli, to chut' ne lopalis' ot negodovaniya.
Fuflyga i Daldonchik dergali sestrichek Linu i Lenu za kosy, delali im
podnozhki, i te v slezah ubegali k sebe v podval.
Glyadet' na eto bylo prosto nevynosimo!
Bitva na kryshe
Nakonec pogoda stala menyat'sya k luchshemu. Poyavilos' solnyshko a s nim i
nadezhda na to, chto hozyaeva snova uedut na dachu. Togda okonchitsya nashe ve-
likoe sidenie v kuryatnike. Sandino vyvedet nas iz goroda, i my prodolzhim
puteshestvie.
I vot sejchas vse mozhet isportit' neostorozhnyj Handrila. On togo i
glyadi popadetsya na glaza hozyaevam.
- Tak i est', popalsya! - serdito skazal Ugadaj.
- Da nu? CHto ty govorish'! - ne vyter pril'nul glazom k shchelke.
To, chto ya uvidel, rasstroilo menya uzhasno...
Na kryshe, prislonivshis' spinoj k trube, sidel Handrila. On shipel i
grozno fyrkal.
Iz-za truby k nemu podbiralsya Daldonchik, vooruzhennyj bol'shoj rogat-
koj. Po vremenam Daldon ostanavlivalsya, zaryazhal rogatku kamnem i strelyal
v Handrilu. Kazhdoe popadanie soprovozhdalos' voplem kota i zloradnym ho-
hotom Daldonchika.
Vnizu, vo dvore, stoyala Fuflyga. Ona hlopala ot radosti v ladoshi i
krichala:
- Pojmaj ego! Lovi ego! |to moya igrushka!
- Ne tvoya, a moya! - otvechal lyubyashchij bratec i eshche blizhe podpolz k
Handrile.
Handrila, ne znaya, kak vyjti iz trudnogo polozheniya, prygnul na Dal-
donchika i vcepilsya emu kogtyami v ruku.
Daldonchik vyronil rogatku, zaoral i, poteryav ravnovesie, pokatilsya s
kryshi. Po doroge on zadel Handrilu. Oba gruzno plyuhnulis' posredi dvora.
CHut' Fuflygu s nog ne sbili.
O chem ya, po pravde skazat', ne ochen' by pozhalel!
Neprostitel'naya oshibka
Tut Handrila splohoval.
Hlopnuvshis' o zemlyu, on pochemu-to rasteryalsya. Vmesto togo chtoby
skryt'sya v podvale, Handrila kinulsya v kuryatnik, prolez pod dver'yu i za-
rylsya v ohapke sena.
Detki, nemnogo pridya v sebya, podnyali strashnyj krik i voj.
- Papa! Mama! Na pomoshch'! - krichali oni.
Primchalas' lyubyashchaya mama SHtricel'. Pritashchilsya na svoih hodulyah papa
SHnicel'. Zarevannye detki, perebivaya drug druga, ob座asnili roditelyam, v
chem delo.
Posle etogo nachalas' nastoyashchaya oblava.
Papa nakrepko zaper vorota. K vorotam on privalil vnizu dosku, chtoby
dazhe v shchel' nel'zya bylo proskochit'. Vse podval'nye okonca zakryl fane-
roj.
Mama nadela na svoi napudrennye lapishchi tolstye perchatki, "chtoby zver'
ne pokusal".
SHnicel' otvoril dver', i vsya vataga vvalilas' v kuryatnik. Kury podnya-
li otchayannyj shum.
Kak ni brykalsya ya, kak ni carapalsya Handrila i kusalsya Ugadaj - pro-
tivnaya semejka vseh nas perelovila.
Na nas nadeli oshejniki i kakie-to sobach'i povodki, chtoby my ne sbezha-
li. Potom privyazali k kol'cam, vvinchennym v stenu doma, gde kogda-to,
navernoe, privyazyvali loshadej.
My i opomnit'sya ne uspeli, kak vse eto proizoshlo.
Pozdnee raskayanie
Huzhe vseh sebya, konechno, chuvstvoval Handrila. Nash drug ponimal: vo
vsem, chto proizoshlo, vinovat on. Teper' nas mogli ozhidat' samye nepriyat-
nye veshchi: policiya, sud... I malo li chto eshche...
Pomoch' nam bylo nekomu. Sandino rabotal v kuznice. T'eneta ushla na
bazar. Piksa nahodilsya na drugom konce goroda u dyadi. A devochki, boyas'
Daldonchika, sideli v podvale i, veroyatno, nichego ne slyshali.
No kogda Sandino vernetsya - chto on smozhet sdelat'? I kak ob座asnit'
emu, chto vse neschast'ya proizoshli iz-za neposlushaniya Handrily?..
Kot tak rasstroilsya, chto na nego zhalko bylo smotret'. Kak ni hotelos'
nam otrugat' svoego druga, my ponimali, chto emu i bez togo nelegko, i
uderzhivalis'.
Tyazhelye dni
K nashemu udivleniyu, hozyaeva ne vydali nas policii.
YA dazhe ne znayu, pochemu tak poluchilos'. To li oni ob座avlenij ne chita-
li. To li im bylo len': policejskij uchastok nahodilsya cherez chetyre uli-
cy. A mozhet byt', im kazalos', chto nagrada za poimku slishkom malen'kaya?
Tem ne menee dlya nas nastali tyazhelye dni.
Neozhidanno dlya sebya my prevratilis' v igrushki bogatyh verzil'yanskih
detok. Fuflyga tiskala nas v ob座atiyah, kupala v gryaznoj myl'noj vode i
odevala v kukol'nye kostyumy. A kogda my ej nadoedali, Fuflyga nagrazhdala
nas kolotushkami.
ZHestokij Daldonchik norovil ushchipnut' nas, pnut' nogoj ili kinut' kam-
nem.
Vdobavok nas ploho kormili. Za korotkij srok my ishudali uzhasno.
SHkurka na Funtike visela kak na veshalke. U nashego Ugadaya pod kozhej tor-
chali rebra. O Handrile i govorit' ne prihodilos'. Terzaemyj ugryzeniyami
sovesti, kot sovsem poteryal appetit. On ne el dazhe teh kusochkov, kotorye
prinosili po nocham devochki.
Ubezhat' ot hozyaev ne bylo nikakoj vozmozhnosti. Dnem my vsegda nahodi-
lis' na glazah u Fuflygi i Daldonchika. Dazhe noch'yu nas storozhili.
Nastupila teplaya solnechnaya pogoda. V komnatah stalo dushno. Semejstvo
SHnicelya ustraivalos' teper' spat' vo dvore, na raskladushkah.
Papa SHnicel', nesmotrya na svoyu len', zakladyval vorota na zasov i ve-
shal ogromnyj ambarnyj zamok. A klyuch ot zamka klal v karman dlinnyh shta-
nov, koncami kotoryh ukryvalsya kak odeyalom. Poprobuj tut ubegi!
Ugadaj ne vyderzhivaet
- |to nevozmozhno! - skazal nam kak-to Ugadaj. - YA bol'she ne vynesu!
Sorvus' vot s cepi i vseh ih, tolstyh chertej, perekusayu! Da eshche skazhu
potom, chto ya beshenyj!
- Ne delaj etogo! - skazal rassuditel'nyj Funtik. - Nu horosho! Ty ih
perekusaesh'. Mozhet byt', posle etogo nam udastsya ubezhat'! A dal'she chto?
- Verno! CHto dal'she? - sprosil ya.
- A dal'she vsya sem'ya Sandino ugodit za reshetku. Za to, chto pryatali
nas. Net, nado pridumat' chto-nibud' poumnee!
- Uzhe! - neozhidanno skazal Handrila.
- CHto uzhe? - udivilsya Ugadaj.
- Pridumal! - otvetil Handrila. - Tol'ko pogodite nemnozhko! I podkor-
mite menya! A to u menya ot goloda vsya energiya izrashodovalas'. Golova so-
vershenno ne rabotaet!
- Konechno! Kakie mogut byt' razgovory! - soglasilis' my. - A chto ty
pridumal?
- Poka ne skazhu. Skoro uvidite! Otvet'te-ka mne na odin vopros. CHto
bol'she vsego na svete lyubyat eti shniceli-shtriceli?
- Den'gi! - skazal ya.
- Veshchi! - skazal Funtik.
- YA dumayu, den'gi i veshchi! - zayavil Ugadaj.
- Nu pravil'no! I mne tak kazhetsya! - zaklyuchil Handrila.
Zatem kot umolk i gluboko zadumalsya. My tozhe primolkli, chtoby ne me-
shat' emu razmyshlyat'.
Kak polezno znat' himiyu
Neskol'ko dnej Handrila dumal, a my ego podkarmlivali.
Lina i Lena taskali kotu, krome edy, drevesnyj ugol', kusochki sery i
kakuyu-to selitru. Do sih por ne znayu, chto takoe selitra.
Vse, chto Handrila poluchal, on ter, tolok, smeshival i proseival. Polu-
chalsya chernyj poroshok. Malen'kimi porciyami Handrila otpravlyal ego s de-
vochkami v dom, gde oni pryatali poroshok v ukromnom meste.
Druguyu izgotovlennuyu Handriloj smes', pohozhuyu po vidu na zamazku, my
namazyvali na provoloku i prutiki. Kogda my sprashivali Handrilu, chto eto
takoe, on otvechal: "Holodnyj ogon'!" I bol'she ni v kakie ob座asneniya ne
puskalsya.
Vy sami ponimaete, chto Handrila zanimalsya himicheskimi delam" tol'ko
po nocham. Dnem op spal kak ubityj. |to ochen' ne nravilos' Fuflyge, schi-
tavshej kota samoj interesnoj svoej igrushkoj.
Nakonec vse prigotovleniya, po-vidimomu, byli sdelany. Handrila dolgo
soveshchalsya s Sandino, prishedshim k nam glubokoj noch'yu. O chem oni govorili
- my tak i ne rasslyshali. Znaem tol'ko, chto Sandino tiho posmeivalsya.
Potom Sandino spryatal sebe pod kurtku palochki i provolochki, zamazka
na kotoryh davno vysohla, i unes v dom.
YA i Ugadaj prosto sgorali ot lyubopytstva.
Funtik, kazhetsya, koe o chem dogadyvalsya, no molchal. On znal, chto Hand-
rila lyubit ustraivat' syurprizy, i ne hotel portit' emu udovol'stvie.
Pozhar! Gorim!
My ne ochen' udivilis', kogda odnazhdy vecherom Handrila predupredil
nas, chtoby my byli nagotove.
Stemnelo. SHnicel' i ego semejstvo uleglis' spat' na raskladushkah. Kak
vsegda, oni raspolozhilis' takim obrazom, chtoby my dazhe blizko k vorotam
ne sumeli podobrat'sya, ne potrevozhiv kogo-nibud' iz chlenov sem'i.
Legli i my. Okolo steny doma dlya nas byla broshena ohapka sena.
Kogda vo dvore razdalsya moshchnyj hrap chetyreh glotok, Handrila podnyal-
sya. On sverknul v temnote svoimi zelenymi glazami i lovko otcepilsya ot
povodka.
Neslyshno stupaya myagkimi lapami, kot podoshel k posteli SHnicelya. Tam on
podergal zubami odnu iz SHnicelevyh shtanin. Ottuda vypal korobok spichek.
Podergal za druguyu. Ottuda vyskochil klyuch, kotoryj Handrila podhvatil, ne
dav emu upast' na zemlyu. -
Klyuch Handrila snes Ugadayu. Potom kot vernulsya za spichkami, vytashchil
odnu iz korobka i chirknul eyu. Spichka zagorelas'.
Pri slabom svete spichki my uvideli, kak Handrila nagnulsya i podnes ee
k kakomu-to shnurku, nezametno tyanuvshemusya u steny doma.
Otkuda vzyalsya etot shnurok? Ne inache kak Sandino ego tam polozhil!
Ogonek vspyhnul yarche i medlenno popolz po shnurku. Dobravshis' do ugla
doma, ogonek stal podnimat'sya vverh, doshel do okna i ischez v komnate.
- Nu, teper' derzhis'! - myauknul Handrila. - Tol'ko ne pugajtes'! Kak
skazhu - srazu begite k vorotam!
My tak napryaglis', kak budto sobiralis' bezhat' stometrovku...
Proshlo eshche dve sekundy ili tri... Ne znayu tochno - chasy u menya stoyali.
"Babah"! - razdalsya vdrug strashnyj grohot.
Nas tryahnulo. Iz okon doma posypalis' oskolki stekla.
SHnicel', SHtricel', Daldonchik i Fuflyga podskochili na svoih raskladush-
kah. Oni ne srazu ponyali, chto tvoritsya. No truslivye detki zareveli v
golos.
"Babah! Trah!" - razdalsya grohot eshche bolee sil'nyj, chem v pervyj raz.
Nas snova tryahnulo. Raskladushki oprokinulis', i vse SHniceli ochutilis'
na zemle.
A potom nachalos' samoe interesnoe! Izo vseh okon doma posypalis' sno-
py yarkih iskr. Belyh, krasnyh, sinih, zelenyh... Bol'she vsego bylo kras-
nyh. Stalo svetlo kak dnem.
- Pozhar! Gorim! - zavopil vdrug istoshnym golosom Handrila.
- Gorim! Pozhar! Spasajtes'! - zakrichali my horom.
- Pozhar! Koshmar! - zavizzhala mama SHtricel'.
Detki ee zareveli eshche pushche. SHum podnyalsya nevoobrazimyj. Mne stalo ka-
zat'sya, chto, mozhet byt', i v samom dele pozhar?
- Karaul! - voskliknul vdrug SHnicel'. - Moi den'gi! Moi denezhki! Tam
goryat moi den'gi! Sandino! T'eneta! Syuda! Begite v dom! V sunduke i shka-
fu den'gi! Spasajte ih!
Iz podvala vylezli Sandino i ego sem'ya. Nikto iz nih ne proyavlyal ni
malejshego zhelaniya kidat'sya v goryashchij dom i spasat' den'gi SHnicelya.
- Moi plat'ya! - zakrichala SHtricel'. - Moi duhi!
- Moi igrushki! - zalivayas' plachem, vopila Fuflyga. - Moi konfety.
- Moya kopilka! Moya rogatka! - oral Daldonchik.
Ne sgovarivayas', vse chetvero kinulis' v dom, otkuda prodolzhali sy-
pat'sya krasnye iskry.
Kogda poslednij iz SHnicelej ischez v dome, Sandino zahlopnul dver' i
povernul torchavshij v zamochnoj skvazhine klyuch.
- Skoro ne vyberutsya! - kriknul on. - Okna vysoko! Ne vyprygnesh'!
- Bezhim! - skomandoval Handrila i brosilsya k vorotam.
U vorot uzhe stoyal Ugadaj, otkryvavshij pohishchennym u SHnicelya klyuchom am-
barnyj zamok.
CHerez mgnoven'e my byli na ulice.
U vorot nas ozhidala povozka na rezinovom hodu, zapryazhennaya dvumya cher-
nymi loshad'mi. Na obluchke sidel Piksa. My i vsya sem'ya Sandino zabralis'
v povozku.
Piksa chmoknul gubami. Loshadi tronulis'. Skoro oni uzhe neslis' vskach'
po spyashchim ulicam Strashenburga.
Glava 11. ODIN ZA VSEH, VSE ZA ODNOGO
My v ubezhishche
- Tak, znachit, ty delal poroh? - sprosil Funtik ulybavshegosya vo ves'
rot Handrilu.
- Sovsem nemnozhko, tol'ko chtoby popugat' hozyaev! - otvetil Handrila.
- A potom zazheg fejerverk! Nu chto, prav ya byl? Semejka srazu zhe kinulas'
spasat' svoe dobro!
- |to ty lovko pridumal, - skazal ya.
Mne bylo dosadno, chto takaya umnaya mysl' prishla ne v moyu golovu. Vpro-
chem, chto tolku, esli by dazhe i prishla?.. Himiyu-to ya ne znal! I poroha by
ne vydumal!
Sem'ya Sandino i nasha kompaniya zhivem teper' v roshchice, na okraine goro-
da. Piksin dyadya Ramus otryl dlya nas zemlyanku. I tak zdorovo ee zamaski-
roval - ni odin strazhnik ne dogadaetsya.
Snova nam prihoditsya skryvat'sya. Nichego ne podelaesh'! Nas ishchut po
vsemu gorodu.
I vse zhe nam teper' neploho! Ryadom s nami Piksa i devochki. Ohranyayut
nas druz'ya Sandino.
Kogda nachinaet smerkat'sya, oni sobirayutsya v zemlyanke. Vse oni slavnye
prostye lyudi i ochen' lyubyat svoego vozhaka Sandino.
Druz'ya Sandino tolkuyut obychno o svoih delah.
- Ploho to, - ogorchaetsya staryj sapozhnik Anto, - chto sila v Verzilii
na storone bogatyh. U nih oruzhie. U nih strazhniki, policejskie. Za nih
soldaty...
- Esli my podnimemsya, soldat nechego opasat'sya! - uspokaivaet ego dya-
dyushka Ramus. - Soldaty navernyaka perejdut na nashu storonu!
- I za oruzhiem delo ne stanet! - govorit Sandino. - My ego sami izgo-
tovim. Dyadyushka Ramus nam pomozhet!
"Konechno, - dumayu ya, - u bogatyh sila. No bogachi dazhe drug druga bo-
yatsya i nenavidyat. A prostye lyudi goroj stoyat za tovarishchej. Odin za vseh,
vse za odnogo!"
Vskore priyateli Sandino otryli nepodaleku eshche neskol'ko zemlyanok. Tam
oni ustroili oruzhejnuyu masterskuyu.
Dnem v zemlyankah nikogo ne bylo. A po nocham do nas donosilsya tihij
zvon molotkov. |to oruzhejniki kovali mechi i sabli, masterili ruzh'ya i
pistolety.
Nam ochen' hotelos' pomogat' vzroslym. Skoro takaya vozmozhnost' preds-
tavilas'.
CHerez nedelyu Sandino razreshil vyhodit' po vecheram na ulicu. Tut Piksa
poznakomil nas so strashenburgskimi rebyatami. My bystro podruzhilis'.
Nam bylo, pravda, ne do prokaz. Sandino poruchil nam vazhnoe delo. I my
staralis' sdelat' vse, chtoby on byl dovolen.
Po nocham my raskleivali listovki na ulicah Strashenburga. Tashchili ruzh'ya
i sabli u zazevavshihsya ili spyashchih strazhnikov. Da eshche peli na ploshchadyah i
pereulkah zadornye pesni protiv korolya!
Pesenki my sochinyali sami. CHerez den' ili dva ih pel ves' gorod. Vot
odna iz takih pesenok.
Ne hotim my zhit' v podvalah!
My - hozyaeva zemli!
Ne nuzhny nam generaly,
Ne nuzhny nam koroli!
Korol' byl v beshenstve. On prikazal hvatat' i sazhat' v tyur'mu kazhdo-
go, kto budet pet' pesni.
Hvatali... Sazhali... A pesenki tem ne menee prodolzhali pet'.
Novosti o Volshebnyh Per'yah
V odin iz vecherov my rasskazyvali Sandino o svoem dedushke. Pytalis'
dazhe pokazat', kak on risuet.
Pravda, iz etogo u nas malo chto poluchalos'. Horosho risoval tol'ko
Pip. No Pipa s nami ne bylo.
Sandino i Piksa slushali nas i udivlyalis': kak eto my zhivem u hudozhni-
ka, a sami ne umeem risovat'?
- My eshche chto! S nas spros nebol'shoj! - otvechal Ugadaj. - Vot u dedush-
ki v shkole est' ucheniki - tak te sovsem ploho risuyut.
- Dazhe huzhe nas! - poyasnil Handrila. - Oni lenivye!
- Esli by vy tol'ko znali, kak ogorchaetsya dedushka! - skazal Funtik.
- My i v puteshestvie-to otpravilis', chtoby najti Volshebnye Per'ya! -
reshil ya otkryt'sya Sandino i Pikse.
- Kakie per'ya? - peresprosil Piksa.
- Volshebnye! - povtoril Funtik. - Iz hvosta znamenitogo popugaya Ara-
rahisa. Nam skazali, chto s ih pomoshch'yu lyubogo mozhno nauchit' risovat'!
- Vot tol'ko gde ih najti? - mrachno gavknul Ugadaj.
Sandino zadumalsya.
- Slyshal ya chto-to ob etih per'yah! - spustya minutu skazal on. - Moj
dvoyurodnyj brat - moryak - rasskazyval ob etoj zamorskoj dikovinke. No
tol'ko nelegko ih dobyt'!
- CHto vy govorite? - s trevogoj sprosil Funtik.
- Da! Pridetsya peresech' nashu stranu Verziliyu. Potom lezhashchuyu za nej
Velikuyu Pribrezhnuyu Stranu. Zatem pereplyt' more, chtoby dobrat'sya do zhar-
koj strany YAfriki. I uzhe gde-to v YAfrike razyskat' etogo vashego popugaya.
- Nda!.. Ne prosto! - glubokomyslenno proburchal Ugadaj.
- Slozhnaya programma! - skazal Funtik, lyubivshij vyrazhat'sya po-uchenomu.
- No my ee vypolnim! - skazal ya tverdo. - CHego by eto ni stoilo!
- Eshche by! - zametil Ugadaj. - Bez Volshebnyh Per'ev teper' stydno i na
glaza dedushke pokazat'sya!
YA podumal, chto Ugadaj eto ochen' verno skazal.
Nas shvatili
CHem dal'she, tem bol'she vhodili my s Piksoj i ego tovarishchami vo vkus
nochnyh pohozhdenij.
Iz nashej kompanii kleili listovki my vtroem: ya, Ugadaj i Handrila.
Funtika my s soboj ne brali. Na svoih korotkih lapkah on ne smog by ube-
zhat' ot strazhnikov. Podvergat' ego opasnosti my ne hoteli.
Funtik ogorchalsya, chto ego ne berut. Dazhe serdilsya.
Odnazhdy on vse zhe uprosil nas vzyat' ego s soboj.
V etu noch' my sobiralis' pojti v centr goroda, poblizhe k Bazarnoj
ploshchadi.
Funtiku my poruchili stoyat' nedaleko ot policejskoj kazarmy i, v slu-
chae opasnosti, podat' signal trevogi.
U menya, Piksy i eshche dvuh mal'chikov byli malen'kie vederki s kleem i
kisti, kotorye my pryatali pod odezhdoj. Ugadaj i Handrila nesli na spine
pakety s listovkami.
Do Bazarnoj ploshchadi my dobralis' bez osobyh proisshestvij. Po doroge
ni razu ne natknulis' na nochnoj patrul'.
S samogo nachala rabota poshla horosho. Piksa i mal'chiki vyhvatyvali
iz-za poyasa kisti, makali ih v klej i bystro mazali stenu v chetyreh mes-
tah.
YA vynimal listovki iz paketov na spine Ugadaya i Handrily. I... raz...
raz... raz... raz! - prikleival ih k stene. Nuzhno bylo razgladit' buma-
gu, chtoby krepche derzhalas', i idti na novoe mesto.
Na listovkah bylo napisano:
"Doloj korolya i bogachej!"
"Da zdravstvuet svobodnaya Verziliya!"
Rabota podhodila k koncu. Ostalos' neskol'ko listovok.
So storony kazarmy donessya kakoj-to slabyj pisk.
Mozhet byt', eto byla koshka, ubegavshaya po vodostochnoj trube ot hishchnoj
krysy.
Nu, teper' vse v poryadke! Vynimayu iz karmana poslednyu listovku...
Piksa delaet vzmah kist'yu. Klej rastekaetsya po stene. YA prikladyvayu lis-
tovku... Kak vdrug!..
- Aga-a-a! Popalis'!
CH'ya-to gryaznaya lapa zazhala mne rot. Drugaya shvatila za shivorot i pod-
nyala vysoko vozduh.
YA pytalsya vyrvat'sya. No pozdno... YA v rukah strazhnika.
Navernoe, popalis' i moi druz'ya. Ob etom ya mog sudit' po slabomu viz-
gu Ugadaya i hriplomu, sdavlennomu myaukan'yu Handrili.
Popalsya i bednyaga Funtik. Okazyvaetsya, on pytalsya predupredit' nas.
No my uvleklis' i ne obratili vnimaniya na ego signal.
A Piksa? A mal'chiki? CHto s nimi?
YA barahtalsya v sil'nyh rukah strazhnika. No vse zhe uspel rasslyshat'
topot ubegavshih nog i kriki policejskogo, presledovavshego Piksu:
- Stoj! Stoj! Ostanovis'! Ah ty slavnyj! Ah ty milyj!
Odin iz policejskih zacepilsya hodulyami za ugol doma i s grohotom po-
valilsya na mostovuyu. Vtoroj natknulsya na nego i poletel tozhe.
V etot moment ruchishcha strazhnika soskol'znula s moego lica. YA vzdohnul
polnoj grud'yu i otchayanno zakrichal vsled ubegavshim:
- Piksa! Rebyata! Nas shvatili!
Razdalsya dalekij golos Piksy:
- Slyy... shal!
I vse smolklo.
- Molchi, slavnyj! - zlobno garknul na menya strazhnik i snova zakryl
mne rot rukoj.
Upavshie strazhniki, ohaya i proklinaya vse na svete, podnyalis' s zemli i
snova vodruzilis' na hoduli.
Nas svyazali i, nagrazhdaya kolotushkami, pognali v gosudarstvennuyu
tyur'mu. A nautro poveli vo dvorec.
Glava 12. KOROLEVSKIJ SUD
Vstrecha s korolem
- Vvedite obvinyaemyh! - razdalsya mrachnyj golos glashataya.
Dveri raspahnulis'. Strazhniki podtolknuli nas szadi palkami. My voshli
v polutemnyj zal.
Tronnyj zal korolya byl bol'shim i dlinnym. Daleko, v protivopolozhnom
ego konce, vidnelsya tron. K nemu vela kovrovaya dorozhka, po kotoroj, ve-
royatno, shli posly inostrannyh derzhav, bogatye kupcy i ministry.
Idti prihodilos' tak dolgo, chto postepenno dusha idushchego uhodila v
pyatki. Na eto, vidimo, i byla rasschitana stol' dlinnaya doroga k tronu.
CHtoby vselit' uzhas v posetitelya i okonchatel'no lishit' ego vozmozhnosti
soobrazhat', sredi nemoj tishiny voznik otvratitel'nyj voj sireny.
Zvuk byl takoj, chto ya nevol'no poglyadel na nebo. Ne letyat li samole-
ty?
Neba ya ne uvidel, a uvidel potolok. Potolok byl gryaznyj i zakopchen-
nyj. Na balkah, povisnuv golovami vniz, spali ushastye letuchie myshi.
Odna iz myshej prosnulas' i ehidno podmignula mne levym glazom. Kak
budto hotela skazat': "CHto, popalsya? Budesh' teper' znat'!"
YA staralsya derzhat'sya hrabro, hotya na dushe u menya koshki skrebli.
Ugadaj tozhe byl grusten. No ne potomu, chto boyalsya. Prosto emu hote-
los' est'. Ugadaj sovershenno ne perenosil goloda.
Handrila shel k tronu s nevozmutimym vidom. Nevozmozhno bylo ponyat',
strashno emu ili net.
A Funtik sovsem upal duhom. Strazhniki prigrozili, chto s容dyat ego s
kartoshkoj i ogurcami. Nu komu zhe hochetsya byt' s容dennym?
I vot my ostanovilis' pered ogromnejshim tronom, chut' ne upiravshimsya v
potolok.
Pod samym potolkom sidel chelovechek s malen'koj golovoj, bol'shimi tor-
chashchimi ushami i brezglivo ottopyrennoj nizhnej guboj.
Dlinnye nogi chelovechka v krasnyh shtanah s zolotymi lampasami sveshiva-
lis' chut' ne do pola. Nam teper' uzhe bylo netrudno dogadat'sya, chto eto
ne nogi, a hoduli.
- Podojdite poblizhe! - prorevel v mikrofon obladatel' malen'koj golo-
vy i dlinnyh nog. Radio usililo zvuk, i golos chelovechka gulkim ehom pro-
katilsya po zalu.
- Da nam uzhe nekuda! - skazal ya.
Dejstvitel'no, nashi nosy upiralis' v podnozhie trona. A nad golovami
raskachivalis' ogromnye botinki urodca.
- Vse ravno podojdite! - kaprizno skazal dlinnonog.
- Padajte nic! Padajte nic! - svistyashchim shepotom skomandoval glashataj.
- Pered vami - ego velichestvo korol' Dolgovyazyj Verzila SHestoj!
- Mne chto-to ne hochetsya! - skazal ya. - Tut u vas ochen' gryaznyj pol.
- Ne rassuzhdat'! - svirepo garknul glashataj i lovko sdelal mne pod-
nozhku. YA upal na koleni, da tak i ostalsya stoyat', pridavlennyj sverhu
palkoj.
Ugadaya i Funtika tozhe pridavili palkoj, i oni vynuzhdeny byli lezhat'
na bryuhe. Handrila fyrknul i sam leg na pol. Pered etim on podmel hvos-
tom tot kusochek pola, gde emu predstoyalo lech'.
Nas obvinyayut
- Glavnyj Ustrashitel'! - prorevel korol'. - Prochitajte obvinitel'noe
zaklyuchenie!
Iz-za trona vystupil vpered prokuror. Pochemu-to on i ostal'nye prib-
lizhennye korolya vse vremya pryatalis' za shirokoj spinkoj trona.
Dlinnoe, hudoe lico Glavnogo Ustrashitelya, tonkij raznyuhivayushchij nos,
sverlyashchie glazki ne sulili nam nichego horoshego.
Golos u prokurora byl hriplyj i layushchij. |tim sravneniem ya ne hochu
obidet' Ugadaya. Ugadaev laj byl prosto rajskoj muzykoj posle zlobnogo
gavkan'ya prokurora.
Ustrashitel' otkashlyalsya, oblizal yazykom tonkie guby i nachal:
- Obvinitel'noe zaklyuchenie. Gruppa chuzhezemcev, pronikshaya v koro-
levstvo Verziliyu, za korotkij srok prebyvaniya v strane nanesla nashemu
gosudarstvu ogromnyj ushcherb. Vozglavlyavshij gruppu prishelec, po imeni Mih-
ryushka...
- Mihryutka! - kriknul ya.
- Proshu ne perebivat'! - zlobno proshipel prokuror. - Prodolzhayu...
Mihryushka, sovershil napadenie na robkih zhandarmov nashej pogranichnoj ohra-
ny. Obezoruzhennye zhandarmy ostalis' bez usov, shtanov i prochih sredstv
neobhodimoj oborony.
Vospol'zovavshis' ih bespomoshchnost'yu, Mihryushka i ego dobroumyshlenniki
pereshli granicu.
V gostinice "Priyut neizvestnogo razbojnika" Mihryushka i ego blagodete-
li pytalis' ubit' i ograbit' glubokopreziraemyh grazhdan Finika i Pando-
ru. Zatem oni nasil'no uveli s soboj maloletnego Piksu, obyazannogo slu-
zhit' Finiku po dogovoru eshche desyat' let.
Proniknuv v stolicu korolevstva, Mihryushka pokushalsya na imushchestvo mno-
goproklinaemogo grazhdanina SHnicelya. On zadumal lishit' ego skudnyh
sredstv k sushchestvovaniyu, kak to: zolota, brilliantov i drugih predmetov
pervoj neobhodimosti.
V dovershenie vsego Mihryushka i ego kompaniya seyali smutu sredi grazhdan
nizshego klassa, starayas' podnyat' ih protiv nashego nezakonnogo korolya i
negodyaya Dolgovyazogo Verzily SHestogo.
Ishodya iz vysheizlozhennogo, chuzhezemcy privlekayutsya k otvetstvennosti
po stat'yam pyat', pyatnadcat' i dvadcat' pyat' "Ulozheniya o pooshchreniyah koro-
levstva Verzilii" i podlezhat sudu po zakonam korolevstva.
Prochitav obvinitel'noe zaklyuchenie, Ustrashitel' nizko poklonilsya koro-
lyu.
Korol', ispolnyavshij rol' verhovnogo sud'i korolevstva, pososal palec,
kak budto hotel vysosat' iz nego umnye mysli, i provozglasil v mikrofon:
- Vvedite postradavshih!
Otvorilis' bokovye dveri. V nih pokazalis' chetvero svidetelej.
Vperedi, v lohmot'yah, zakopchennye ot porohovogo dyma i s poluobgorev-
shimi usami, shagali dva zhandarma-pogranichnika. Nosy ih blesteli.
Za pogranichnikami, opirayas' na palki i prihramyvaya, tashchilis' Finik s
suprugoj. Golova u Finika byla vsya v shishkah. Pod glazom krasovalsya zdo-
rovennyj sinyak.
Pandora podzhala guby, otchego rotu nee vyglyadel sovsem provalivshimsya.
Kartofelinu staruha sumela vynut'. No v nej naveki ostalis' dva ee pos-
lednie zuba.
Kak nam ni bylo grustno, no, uvidev takuyu strannuyu processiyu, my ne
smogli uderzhat'sya i fyrknuli.
- Ne smet' smeyat'sya! - zakrichal Ustrashitel'. - Zdes' tol'ko plachut!
Strazhniki! Primenite k podsudimym meru uspokoeniya!
Strazhniki povinovalis'. Oni bol'no stuknuli menya i moih druzej pal-
koj.
Skvoz' slezy ya razglyadel, chto korol' dovol'no ulybnulsya.
On byl edinstvennym v etoj strane, komu ne zapreshchalos' smeyat'sya.
Dopros pogranichnikov
Prokuror obratilsya k zhandarmam i traktirshchikam i sprosil:
- Postradavshie, na chto vy zhaluetes'?
Vse chetvero druzhno zarydali, no ne stol'ko ot ogorcheniya, skol'ko po-
tomu, chto tak polagalos' vo vremya sudebnogo razbiratel'stva.
- Prekratit' plach! - kriknul prokuror.
Postradavshie, kak po komande, zahlopnuli rty. Slezy u nih mgnovenno
vysohli.
- Povtoryayu: ob座asnite sudu, na chto vy zhaluetes'! - proiznes Ustrashi-
tel'.
- Gal... gal... gal!.. - zagaldeli, perebivaya drug druga, svideteli.
- Otstavit'! Govorit' po odnomu! - skomandoval prokuror. - Otvechaj
ty! - ukazal on pal'cem na odnogo iz zhandarmov.
- Sejchas, vashe vysokoprevoshoditel'stvo! Dajte podgotovit'sya! - ska-
zal zhandarm.
Ne dozhidayas' razresheniya, on vynul iz karmana shtanov puzatuyu flyazhku,
otkryl probku i othlebnul dobruyu polovinu soderzhimogo. Posle etogo nos
zhandarma zablestel eshche bol'she.
- My bditel'no ohranyali granicu, - nachal zhandarm. - V karty my ne ig-
rali. Ni-ni! Glyadeli vo vse glaza! No, vospol'zovavshis' nashim bespomoshch-
nym sostoyaniem, eti razbojniki napali na nas. Oni nas obezoruzhili i na-
nesli uvech'ya. Do sih por ruki ne dvigayutsya!
Skazav eto, zhandarm neskol'ko raz sognul ruku v lokte, a potom szhal
pal'cy v kulak. Navernoe, chtoby pokazat', kakoj byla ruka do etogo uzhas-
nogo proisshestviya.
- Prodolzhaj! - kriknul prokuror, uvidev, chto zhandarm zameshkalsya.
- Opravivshis' ot po... ot po... ot poboev, my kinulis' za razbojnika-
mi v dogonyu... ik! ... v pogonyu, - prodolzhal zhandarm, - no bystro bezhat'
my ne mogli, tak kak ihnyaya sobaka, - zhandarm ukazal pal'cem na Ugadaya, -
iskusala nam vse pr... pr... pryatki... ik!.. pyatki. Kogda my, nakonec,
nagnali banditov, my sobiralis' vystrelit' v nih...
- On zhe skazal, chto my ih obezoruzhili! Zachem on vret?! - kriknul ya.
- Molchat'! - svirepo garknul Ustrashitel'. - ZHandarm nahoditsya pod
prisyagoj! On govorit chistuyu pravdu! Prodolzhaj! - prikazal on zhandarmu.
- My hoteli vystrelit' v nih! No s pomoshch'yu magnita ili chego-to tam
eshche razbojniki povernuli rula nashih duzhej...
- Dula vashih ruzhej! - popravil prokuror.
- Ruzha nashih dulej, - soglasilsya zhandarm, - v obratnuyu storonu. Raz-
dalsya strashnyj grom i tresk. Kakim-to vihrem nas uneslo daleko ot mesta
tr... pr... proisshestviya. Kogda my prosnulis'... To est' kogda my ochnu-
lis', my uvideli, chto na nas net ni mundirov, ni shtanov. Ostalis' odni
klochki! Vot!
- Takim obrazom, nanesen eshche ushcherb gosudarstvennomu imushchestvu, - po-
dytozhil prokuror. - Zapishi eto! - obratilsya on k malen'komu piscu, koto-
ryj podrobno vse zapisyval, po vremenam brosaya na nas sochuvstvennye
vzglyady.
- CHto ty mozhesh' dobavit'? - obratilsya Ustrashitel' ko vtoromu zhandar-
mu.
- YA dumayu, vashe siyatel'stvo...
- Vysokoprevoshoditel'stvo! - popravil prokuror.
- YA dumayu, vashe prevysokohoditel'stvo, chto u razbojnikov est' ka-
koe-to novoe strashnoe oruzhie, iz kotorogo oni po nam vypalili!
- Verno! - radostno zakrichal prokuror. - Pisec! Zapishi! Neobhodimo
uznat' u podsudimyh sekret novogo oruzhiya! Ono pomozhet nam na vojne pro-
tiv nashih dorogih, lyubimyh sosedej!
- |to vse, chto ty hotel dobavit'? - snova obratilsya prokuror ko vto-
romu zhandarmu.
- Vse! - bravo otvetil zhandarm. I tak shchelknul kablukami, chto chut' ne
svalilsya s hodulej, na kotoryh ele stoyal.
Dopros Finika i Pandory
Ustrashitel' pobednym vzorom oglyadel sobravshihsya i obratilsya k hozyainu
gostinicy:
- Preziraemyj grazhdanin Finik! Na chto vy zhaluetes'?
- Na vse zhaluyus'! - zahnykal Finik. - Traktir ploho poseshchayut! Pechka
isportilas' - dymit! Pandorochka menya kolotit! Vchera sosedskaya sobaka
slopala kusok myasa!..
- YA vas ne ob etom sprashivayu! - razdrazhenno prerval Finika Ustrashi-
tel'. - Na chto vy zhaluetes' po nastoyashchemu delu?
- Da ya po-nastoyashchemu zhaluyus'!.. Neschastnaya u menya zhizn'! - I Finik
snova zalilsya slezami.
- Strazhniki! Privedite postradavshego v chuvstvo! - prikazal prokuror.
Odin iz strazhnikov stuknul Finika palkoj po golove, posle chego u
traktirshchika vyskochila na zatylke novaya shishka.
- Vot eti, - skazal privedennyj v chuvstvo Finik i ukazal na nas, -
pytalis' nas ubit' i ograbit'. Oni isportili muzykal'nuyu mashinu. Mashina
posle ih razgovorov otkazyvaetsya teper' igrat' nashi veselye pesni. A po-
tom eti razbojniki ubezhali iz gostinicy i ne zaplatili za nochleg i uzhin.
Oni uveli moego slugu Piksochku, nesmotrya na to chto on otchayanno soprotiv-
lyalsya. Oni obstrelyali nas s zhenoj vzryvchatymi veshchestvami i razveli v do-
me kolyuchih klopov. Teper' my polnye invalidy. Hodit' ne mozhem! Est' ne
mozhem! Vozmestite nam ubyyyyyytki! - zarevel v golos Finik.
- Prekratit' plach! - kriknul prokuror.
Finik prikryl ladon'yu zatylok i nemedlenno osushil slezy.
- CHto vy mozhete dobavit' k pokazaniyam muzha? - obratilsya Ustrashitel' k
Pandore.
- SHto eshshe shkazhat'... - zashamkala Pandora. - Propali moi zhubki, pro-
pali moi parshiven'kie! Oshtalis' v kartoshke!
- Vse? - sprosil prokuror.
- Vshe, vshe! SHto eshshe shkazhat'?
Pandora obernulas', pokazala nam yazyk i pogrozila kulakom.
Prigovor
- Vashe velichestvo! Predostavlyayu vam slovo dlya vyneseniya prigovora! -
skazal prokuror.
- Kak eto - emu slovo? - kriknul ya. - A ya?.. A my?.. Gde zhe zashchit-
nik?.. My dolzhny opravdat'sya! Vse eto neverno! My budem zhalovat'sya!
- Po zakonam Verzilii obvinyaemye ne imeyut prava zhalovat'sya. I tem bo-
lee - opravdyvat'sya! - raz座asnil Ustrashitel'. - Raz vy obvinyaemye, zna-
chit, uzhe vinovaty!
- Prishel'cy! Slushajte moyu volyu! - gromovym golosom proiznes Dolgovya-
zyj Verzila U1. - Vy pytalis' seyat' smutu sredi skvernogo i nenavidyashchego
menya naroda. Vy sovershili derzkoe pokushenie na zhandarmov moej pogranich-
noj strazhi. Vy prichinili tyazhkie uvech'ya doktoru grabitel'skih nauk, kava-
leru ordena Velikogo Svinstva Finiku i ego preziraemoj zhene Pandore. Vy
obideli sem'yu gnusnopochtennogo torgovca SHnicelya. Vy priznali sebya vinov-
nymi v ukazannyh vyshe dobryh delah. A esli i ne priznali, - eto vse rav-
no. YA eshche vchera priznal vas vinovnymi! Za vse vashi blagodeyaniya, ya prigo-
varivayu vas k pozhiznennym katorzhnym rabotam!
My popytalis' vozrazit', no strazhniki zazhali nam rty.
Posle ob座avleniya prigovora v zale vocarilas' tishina. Pisec zapisyval
tronnuyu rech' korolya. Pisal on ne slishkom prytko, i vse dolzhny byli
zhdat', poka on ne zakonchit.
Golos ego velichestva korolya
Vo vremya rechi korolya ya nikak ne mog ponyat', otkuda u tshchedushnogo urod-
ca takoj nizkij, gromyhayushchij golos. Pryamo kak u moguchego velikana!
Byli i drugie neponyatnye veshchi. Guby korolya chasto dvigalis' ne v takt
slovam. Inogda slova konchalis', a guby prodolzhali shevelit'sya. Sluchalos'
i tak, chto korol' ne uspeval otkryt' rot, a iz reproduktora razdavalsya
gustoj, urchashchij bas.
"Mozhet byt', korol' uchilsya chrevoveshchaniyu? Ili za spinoj u nego govorit
kto-nibud' drugoj", - podumal ya.
Byli ozadacheny i moi tovarishchi.
Razgadat' zagadku popytalsya Funtik.
Rasseyannyj strazhnik, ohranyavshij nashego professora, ne zametil, kak
Funtik na svoih koroten'kih lapkah pobezhal k tronu. Dobezhal i ischez za
kovrom.
CHerez minutu Funtik vybralsya obratno. On chihnul i dovol'no ulybnulsya.
Funtik vsegda chihal, kogda delal kakoe-nibud' vazhnoe otkrytie. I kogda
byl prostuzhen - tozhe.
Posle nebol'shoj pauzy korol' snova otkryl rot:
- Imushchestvo podsudimyh, - razdalsya neozhidanno tonkij golos iz repro-
duktora, - podlezhit kon-fiskak-cii i pe-re-bere-dache v korovorolevskuyu
kazzzz...
Dal'she rech' korolya stala sovershenno nerazborchivoj. On otkryval rot,
kak ryba, vytashchennaya iz vody. A reproduktor vereshchal na vysokih notah:
- Tr... br... br... pi... pi... pi... pi...
Vse ahnuli. Na gubah u strazhnikov poyavilis' ulybki, strogo zapreshchen-
nye v etoj strane.
Pobagrovev ot zlosti, korol' chto-to skazal prokuroru. Prokuror pos-
lushno polez pod tron.
Spustya minutu Ustrashitel' vyskochil iz-za spinki trona, kak Petrushka
iz korobki, i mignul korolyu. Korol' priobodrilsya i prigotovilsya prodol-
zhat' rech'.
No vmesto korolevskogo golosa iz reproduktora razdalsya dusherazdirayu-
shchij voj sireny. Vse v zale otoropeli.
Pogranichnye zhandarmy povernulis' krugom i stuknulis' lbami. Iz glaz u
nih posypalis' iskry.
Finik i Pandora kinulis' k dveryam. Oni bezhali s bystrotoj, kotoroj
mog pozavidovat' lyuboj chempion mira. Kuda devalis' vse ih nedugi?!
Handrila, kotoromu Finik nastupil po doroge na hvost, rinulsya za
obidchikom.
Ugadaj ne mog ravnodushno smotret' na mel'kayushchie nogi. S gromkim laem
on ustremilsya za begushchimi.
YA shvatil v ohapku Funtika i brosilsya za priyatelyami. Mozhet byt',
pol'zuyas' sumatohoj, nam udastsya bezhat'?
CHasovye kuda-to ischezli. Eshche nemnogo - i my na svobode!
Net, ne sud'ba!
Pandora, zaputavshis' v kovrovoj dorozhke, rastyanulas' u samogo vyhoda.
O nee spotknulis' Finik i dva zhandarma. Skoro okolo dverej barahtalas'
"kucha mala".
Poka upavshie podnimalis', chasovye vnov' zanyali svoi mesta u dverej.
Strazhniki pritashchili nas k podnozhiyu trona.
Razgnevannyj korol' popytalsya sojti s trona, chtoby vyklyuchit' sirenu.
On sdelal eto tak nelovko, chto vyskochil iz shtanov. I povis na odnoj ho-
dule, zacepivshis' za nee trusikami.
Korol' visel na palke, boltaya v vozduhe korotkimi, krivymi nozhkami i
yarostno razmahivaya kulachkami.
Kak my ni byli rasstroeny neudachej pobega, nam stalo smeshno. My zaho-
hotali vo vse gorlo. Smeyalas' Pandora, raskryv bezzubyj rot. Hohotali
kak sumasshedshie malen'kij pisec i strazhniki. Dazhe na gubah Ustrashitelya
zazmeilas' neuvazhitel'naya ulybka.
Glava 13. TYURXMA I PLOSHCHADX
Sekrety korolya
My sidim v verhnej kamere Krasnoj Bashni. Krasnaya Bashnya - glavnaya go-
sudarstvennaya tyur'ma Verzilii.
Kak tol'ko nas vodvorili v tyur'mu, prishel Starshij Strazhnik. On
ob座avil, chto korol' izmenil prigovor.
Vvidu osoboj tyazhesti sovershennyh blagodeyanij my prigovarivaemsya k
smertnoj kazni.
Kogda ya eto uslyhal, serdce u menya upalo.
YA vzglyanul na tovarishchej. Oni derzhalis' muzhestvenno.
Togda ya hlopnul sebya ladon'yu po zhivotu. Serdce vnov' vstalo na svoe
mesto.
Postepenno my prishli v sebya, i ya zadal Funtiku vopros, kotoryj ne da-
val mne pokoya:
- Funtik! Pochemu korol' tak stranno razgovarival?
- Ochen' prosto, - otvetil Funtik, - korolevskaya rech' byla zaranee za-
pisana na magnitofonnuyu lentu. Korol', dolzhno byt', takaya balda, chto
dvuh slov svyazat' ne umeet. A ya nashel magnitofon i perevel ruchku skoros-
ti. Vot korol' i zatoropilsya kak na pozhar.
- A pochemu zavyla sirena? - snova sprosil ya.
- |to prokuror perestaralsya! On vklyuchil ne tu lentu! - ob座asnil Fun-
tik.
Takim obrazom, na sude raskrylis' srazu tri tajny korolya: malyj rost,
glupost' i pisklivyj golos.
Zlye praviteli ne lyubyat, kogda postoronnim stanovyatsya yasny ih sekre-
ty. Vdrug potom oni stanut izvestny narodu?
Vot pochemu korol' i vynes nam samyj surovyj prigovor.
Vyzyvanie Lipa
Vybrat'sya iz bashni nevozmozhno. Steny ee tolstye, iznutri gladkie, kak
steklo. Edinstvennoe okonce vysoko. Ono zadelano chastoj i krepkoj zhelez-
noj reshetkoj. Do nego ne dostat', dazhe esli my zaberemsya drug na druga.
Edinstvennyj, kto mog by nam pomoch', byl Pip.
Esli by tol'ko Pip sumel do nas dobrat'sya! On hiter i uvertliv. On
umeet letat'!
Kakoe velikoe delo - imet' kryl'ya! V lyuboj moment mozhno vsporhnut' i
poletet' kuda zahochesh'!
No ot Pipa davno uzhe ne bylo ni sluhu ni duhu. Gde on teper'?
- Gde-to nash dorogoj Pipushechka? - neozhidanno skazal Ugadaj.
- YA sam tol'ko chto ob etom podumal! - udivlenno otvetil ya.
- I ya podumal tozhe! - voskliknul Handrila.
- I ya! - proiznes Funtik.
- Zdorovo! Kak eto my vse srazu podumali ob odnom i tom zhe? - zaklyu-
chil ya. - Nam mog by pomoch' Pip. No kak ego vyzovesh'? Radioperedatchika u
nas net...
YA tyazhelo vzdohnul.
- Uchenye govoryat, chto mozhno peredavat' mysli na rasstoyanie! - skazal
vdrug Funtik. - Peredavat' bez radio! |to nazyvaetsya "telepatiya".
- A ty otkuda znaesh'? - nedoverchivo sprosil ya. - Ty ved', kazhetsya, do
bukvy "T" ne doel... To est' ne dochital!
- |to verno! - soglasilsya Funtik. - No ya s容l tom na bukvu "V". A tam
est' stat'ya "Vnushenie myslennoe".
- Kak zhe eto delaetsya? - sprosil ya.
- Kak s容st' |nciklopediyu? - ne ponyal menya Funtik.
- Net, vot eto... mysli na rasstoyanie... - poyasnil ya.
- Nado sil'no zadumat'sya. Podumat' o tom cheloveke... - skazal Funtik.
- O toj sinice! - popravil ya.
- O toj sinice, kotoroj ty hochesh' peredat' svoi mysli. Kogda ty nast-
roish'sya na etot lad, prikazyvaj myslenno: "Prileti syuda! Prileti syuda!"
YAsno?
- YAsno-to yasno! Da pochemu ty sam etogo ne sdelaesh'?
- YA ved' tol'ko svinka! Hotya i umnaya! - vzdohnul Funtik. - A ty
vse-taki chelovek. Hotya i risovannyj! U tebya mysli dolzhny byt' sil'nee!
Nu-ka poprobuj!
YA zadumalsya. V etot moment Handrila chihnul.
- Budet li kogda-nibud' tishina v etom dome? To est' v etoj tyur'me! -
obidelsya ya. - Dazhe podumat' ne dayut!
Vse zatihli. YA opyat' zadumalsya.
"Pip! Pip, dorogoj! Pomogi nam!" - goryacho dumal ya, upershis' glazami v
kirpichnuyu stenku.
Gde-to za etoj stenoj, daleko-daleko, dolzhen byl nahodit'sya Pip. YA
dazhe predstavil ego sebe letayushchim vozle bashni.
"Pip! Pip! Pomogi nam! My v Krasnoj Bashne! My v Krasnoj Bashne! Pip,
leti k nam!" - prizyval ya. Pin'-pin'-pin'-tarrarah!
- Pin'... pin'... pin'-tarrarah! - razdalsya vdrug znakomyj golos.
- Pip! Pipushechka! Pipunchik! - zakrichal ya vostorzhennym shepotom.
Krichat' gromche ya boyalsya, tak kak za dveryami byli strazhniki.
- Pip! YA tol'ko chto o tebe dumal! Gde ty, Pip?
- Pin'... pin'... pin', - razdalos' nevedomo otkuda. Nakonec iz shcheli
mezhdu dvumya kirpichami pokazalas' znakomaya golovka v chernoj shapochke, s
belymi shchechkami. Blestyashchie glazki-businki veselo glyadeli na nas.
Pip, ves' vymazavshijsya v krasnoj kirpichnoj pyli, bukval'no svalilsya
nam na golovy. Sletet' on uzhe ne mog, tak kak, prolezaya cherez shchel',
sil'no pomyal kryl'ya.
To-to obradovalis' my staromu drugu! Kazhdyj vyrazhal svoyu radost' kak
umel. YA goryacho rasceloval Pipa, ostal'nye tykalis' v nego mokrymi holod-
nymi nosami.
Pip prinimal nashi laski s udovol'stviem. Tol'ko Handrily on nemnogo
pobaivalsya. On nikak ne mog zabyt', chto Handrila vse-taki kot.
- Fffu! Ele vas nashel! - skazal Pip, kogda nemnogo otdyshalsya.
- Pip! YA tebya vyzyval myslyami! - s gordost'yu skazal ya. - Ty chto-ni-
bud' chuvstvoval v etot moment?
- Nichego takogo ya ne chuvstvoval! - otvetil Pip. - YA vas davno iskal.
A ot lyudej v Strashenburge ya uznal, chto vy v tyur'me. Tol'ko tyurem v etoj
strane mnogo. Ne srazu otyshchesh'! Poletel ya k zamku. Lechu mimo Krasnoj
Bashni i dumayu: "Daj-ka ya syuda zaglyanu! Zdes' takie podozritel'nye reshet-
ki!" Nashel v bashne dyru mezhdu kirpichami, prolez v nee i popal k vam!
- Nu vot! Vidite! - shepotom zakrichal ya. - YA vnushil Pipu, chto my
zdes'! I on nas nashel! Davajte vse teper' tak razgovarivat'! YA budu vam
peredavat', a vy prinimajte! A potom...
- Mihryunchik! Ty strashnyj boltun! Nichem ne dokazano, chto imenno ty
vyzval Pipa, - strogo promolvil Funtik. - |to moglo byt' sluchajnoe sov-
padenie. Nam nekogda slushat' tvoi razgovory! Posovetuemsya luchshe s Pipom,
kak otsyuda vybrat'sya.
- Pip! Gde ty byl vse eto vremya? - sprosil Ugadaj.
- Sejchas nichego govorit' ne budu, - otvetil Pip. - Mne skazali, chto
cherez dva chasa vas povedut na kazn'. Nuzhno dumat' o tXm, kak spastis'.
- CHerez dver' vyjti my ne mozhem, - skazal Funtik, - cherez okno tozhe!
Da esli by i prolezli cherez reshetku, to ne spustimsya. Bashnya slishkom vy-
sokaya.
- |to verno, - dobavil Handrila. - Ne najti takoj verevki. To est',
mozhet byt', i mozhno najti... No Pipu ee ne dotashchit'. Nuzhno pridumat'
chto-to drugoe!
- Prezhde vsego nuzhno izbavit'sya ot naruchnikov! - skazal Ugadaj. - I
ot namordnikov!
- Ot namordnikov - eto ya sumeyu, - skazal Pip. On podletel k Ugadayu i
razvyazal u nego klyuvom kozhanye tesemki na zatylke.
- Odnu minutku! - skazal Ugadaj. - Osvobozhu ostal'nyh!
Ugadaj tryahnul golovoj. S nee svalilsya namordnik. Pes poddel klykami
remni na zatylke u Handrily, zatem u Funtika. Uzly raspustilis', i
druz'ya nashi vysvobodilis'.
Srazu stalo legko dyshat'. Nastroenie uluchshilos'.
- Pip, - skazal ya, - sletaj k Sandino. U nego, navernoe, najdetsya ma-
len'kaya stal'naya pilka. Prinesi ee nam. My raspilim naruchniki. Da ne za-
derzhivajsya! Vremeni ostalos' malo.
- Horosho, - otvetil Pip. - A vy poka dumajte, chto delat' dal'she.
S etimi slovami Pip vsporhnul k oknu, protisnulsya v shchel' mezhdu kirpi-
chami i ischez.
CHto prines Pip
Teper' nam ostavalos' s neterpeniem zhdat' vozvrashcheniya Pipa.
My peresheptyvalis' i stroili plany pobega. YA posovetoval druz'yam na-
tyanut' namordniki, chtoby ne vyzvat' podozrenij u strazhi.
Predostorozhnost' byla ne lishnej. CHerez kazhdye pyat'-desyat' minut v
glazok zaglyadyval chasovoj i proveryal, vse li my na meste.
"To zhe samoe mozhno sdelat' i s naruchnikami! - podumal ya. - Raspilit'
ih, no ne snimat'! Sbrosit' lish' togda, kogda pridet vremya bezhat'. Esli
my ran'she vremeni ih snimem, - eto nas pogubit!"
- Pin'... pin'... pin'!... Tarrrarah! - razdalsya prizyvnyj klich Pipa.
- Uzhe priletel! Kak bystro! Nu i molodec etot Pip! - voskliknul shepo-
tom Handrila.
Na etot raz Pip protiskivalsya k nam s eshche bol'shim trudom. Meshali pil-
ki, kotorye on tashchil v klyuve. Oni nikak ne hoteli prohodit' cherez shchel'.
I voobshche Pip stal kakim-to tolstym i neuklyuzhim. My dazhe ne mogli ponyat',
v chem delo.
No vot pilki, i ne odna, a dve, u nas v rukah. Zakipela rabota. Sna-
chala Pip raspilil naruchniki mne. Kogda ya osvobodilsya, my s Pipom stali
rabotat' vmeste.
CHtoby zaglushit' vizg pilok, Pip pel vo vse sinich'e gorlo.
- CHto eto eshche tam za vorob'i raschirikalis'! - razdalsya nedovol'nyj
golos. Glazok priotkrylsya, i v nem pokazalos' hmuroe oko chasovogo.
My zamerli.
- Brys' otsyuda, vorobej! Ne daesh' otdohnut' cheloveku! - dobavil go-
los. Glazok zahlopnulsya. Vocarilas' tishina.
Pip stal shchebetat' potishe. Raboty ostalos' sovsem nemnogo. Naruchniki
eshche derzhalis' na rukah i nogah. Odnako skinut' ih, v sluchae nadobnosti,
ne sostavlyalo truda.
- Znaete, chto eshche ya vam prines? Pin'... pin'!.. - gordo skazal Pip. -
Dogadajtes'!
- Ne mozhem, Pipushechka! Da i nekogda! Skazhi sam! - otvetil Funtik.
- Glyadite! - i Pip rastopyril krylyshki. Pod odnim iz nih byl privyazan
tyubik s pastoj "mapron".
"Urra!" - chut' bylo ne kriknuli my vo ves' golos., No vmesto etogo
tol'ko rascelovali Pipa v belye shchechki.
My bystro naterlis' "mapronom". Pip ne prinimal v etom uchastiya. Emu
namazyvat'sya ne polagalos'. My dolzhny byli ego videt'.
No "mapron" nachnet dejstvovat' tol'ko cherez chas... A malo li chto mo-
zhet proizojti za chas?
"Vzz! ...Dlin'! Dlin'!" - zapela otkryvaemaya dver' kamery. Za nami
prishli!
Pip ele uspel proskol'znut' v shchel' mezhdu kirpichami.
Ugryumye, nebritye strazhniki tolpoj vvalilis' v kameru i vytolkali nas
na lestnicu.
U vorot temnicy nas posadili v telezhku, zapryazhennuyu malen'kim osli-
kom.
Osliku, veroyatno, ne v pervyj raz prihodilos' vozit' zaklyuchennyh k
mestu kazni. On neskol'ko raz ostanavlivalsya, povorachival golovu i dru-
zhelyubno poglyadyval na nas.
Stoyal teplyj, solnechnyj osennij den'. Veterok laskovo shevelil list'ya
derev'ev i volosy na moej golove. Krugom bylo tak horosho! Ochen' ne hote-
los' umirat'!
No teper' u nas byla kakaya-to nadezhda!
CHem blizhe k Bazarnoj ploshchadi, tem bol'she naroda vstrechalos' na uli-
cah. Masterovye i ih sem'i sobiralis' na ploshchad'. Mnogih iz nih my znali
v lico. Pochti vse v tolpe smotreli na nas s goryachim sochuvstviem.
No strazhniki grubo rastalkivali verzil'yancev i ne podpuskali ih k na-
shej telezhke.
Bazarnaya ploshchad'
Vot i ploshchad'. U steny korolevskogo zamka sooruzheny dva pomosta.
Na odnom iz nih postavleny kresla i skam'i dlya korolya i ego pribli-
zhennyh.
Na vtorom, obitom krasnym suknom, - viselica, plaha i piramida s che-
tyr'mya mushketami. Pohozhe, chto nas sobirayutsya kaznit' vsemi izvestnymi na
svete sposobami.
Prislonivshis' k stolbu viselicy, stoyal skuchayushchij palach. On byl odet
po vsem pravilam: krasnyj kostyum, krasnyj kolpak i krasnye kozhanye per-
chatki. Dazhe boroda u nego byla ognenno-ryzhaya!
Palach, ochevidno, ploho vyspalsya. On zeval vo ves' rot, delikatno
prikryvaya ego ladon'yu. |to byl samyj vospitannyj palach korolevstva.
Narod pri nashem poyavlenii zashumel i zavolnovalsya.
Oslik privez telezhku k samomu pomostu. Kogda nas vytashchili iz povozki,
ya podoshel k osliku i pogladil ego po umnoj morde. Oslik tyazhelo vzdohnul.
Sleza skatilas' u nego iz pravogo glaza.
"Mapron" chto-to ne dejstvoval. Pip tozhe ne poyavlyalsya. Neuzheli nikto
nam ne pomozhet?
Vot nas uzhe vtashchili na pomost. My ostalis' odni s palachom. Orudiya
smerti vyglyadeli ochen' strashnymi... Bylo ot chego poteryat' golovu!
No tut nad pomostom poyavilsya Pip. Strazhniki pytayutsya otognat' Pipa,
no tshchetno. Pip draznit zhandarmov. Vot on sel odnomu iz nih na shlem. Vot
pereletel k drugomu na alebardu...
Esli by tol'ko strazhniki znali, chto eto ne obyknovennaya sinica, a
osobennaya! CHto eto samaya hitraya i shustraya sinica na svete. Togda Pipu
nesdobrovat'!.. Ego pojmali by, nesmotrya na ego kryl'ya.
Gryanul orkestr. Vse sidevshie na tribune podnyalis' so svoih mest. Os-
talsya sidet' odin korol'.
Pridvornyj hor zapel gimn Verzilii:
Prav', nash korol',
Glupyj korol'.
Nash spesivyj, nekrasivyj.
ZHadnyj korol'!
Narod na ploshchadi druzhno podtyagival.
Navernoe, prostye verzil'yancy ponimali, chto nikakoj pohvaly v slovah
gimna net. Sovsem naoborot! Potomu oni i peli s takim voodushevleniem.
Muzyka umolkla. Na pomost vyshel glashataj, razvernul dlinnyj svitok i
prokashlyalsya.
Ploshchad' pritihla i prigotovilas' slushat'.
Togda glashataj stal gromko chitat' spisok nashih prestuplenij i prigo-
vor korolya.
- Nepravda! Oni ne vinovaty! Osvobodite ih! zakrichali verzil'yancy.
Tol'ko strazhniki, lavochniki i pridvornye pytalis' svoimi krikami pod-
derzhat' glashataya:
- Kaznit' ih! Da zdravstvuet nenavistnyj korol' Dolgovyazyj Verzila!
Ura nashemu glupomu korolyu!
Urra! Dejstvuet!
Vnezapno Ugadaj na moih glazah stal blednet'... I vdrug ischez! Tozhe
proizoshlo s Handriloj i Funtikom.
- Urra! Dejstvuet! - v vostorge zakrichal ya i vzmahnul rukoj. Tut ya
uvidel...
To est' tut-to ya i ne uvidel. Ne uvidel svoej ruki. Ona rastayala v
vozduhe.
CHerez sekundu ya ne uvidel zhivota, a potom obeih nog. Vidny byli
tol'ko ne smazannye "mapronom" naruchniki. My ih tut zhe sbrosili. Teper'
ne bylo nuzhdy delat' vid, chto my v okovah.
Poka chitali prigovor, korol' ne glyadel v nashu storonu. On schital vo-
ron na stene svoego zamka.
Kogda zhe korol' vzglyanul na pomost, nas tam ne okazalos'. Korol' os-
tolbenel ot neozhidannosti.
- Karaul! Izmena! - zavopil korol'. - Nas predali!
- Vashe velichestvo, - vyskochil vpered Ustrashitel', - ya dumayu, palach -
shpion sosednej derzhavy. On spryatal osuzhdennyh! Prikazhete obyskat'?
- Vzyat'! Obyskat'! - zakrichal korol'.
ZHandarmy gur'boj vvalilis' na pomost i oprokinuli rasteryavshegosya pa-
lacha. Nas oni chut' bylo ne zatoptali svoimi sapozhishchami. My ele uspeli
otskochit' i spryatat'sya pod stupen'kami vedushchej na pomost lestnicy.
Palach, vybravshijsya na mgnoven'e iz-pod grudy policejskih, gromko
kriknul:
- |to, navernoe, prokuror ih pohitil! On tut vse vremya u pomosta ver-
telsya!
- Shvatit' prokurora! Zaderzhat' izmennika! - zavizzhal korol'.
ZHandarmy i pridvornye kinulis' za Ustrashitelem. Perepugannyj prokuror
zavereshchal kak zayac i kinulsya bezhat' ot presledovatelej. No ego pojmali i
kak sleduet pokolotili.
Na tribunah tvorilos' chto-to nevoobrazimoe. Pridvornye, kupcy i gene-
raly stali obvinyat' drug druga v izmene. Vzaimnye upreki pereshli v pota-
sovku. SHCHedro razdavalis' shlepki i podzatyl'niki. Vopli derushchihsya oglasha-
li vozduh.
Tron korolya zakachalsya. Korol' izo vseh sil vcepilsya v podlokotniki.
Vidya, chto o nas zabyli, Pip podnyalsya v vozduh i proshchebetal:
- Skorej! Za mnoj! YA vas vyvedu!
My pobezhali.
Vnezapno korol' uvidel travu u steny zamka, prigibavshuyusya pod nashimi
nogami. I ponyal vse...
- V pogonyu! Derzhi ih! Sobak syuda! Sobak! - yarostno zavopil korol'.
No... chto eto?
V protivopolozhnom konce ploshchadi tolpa rasstupilas', propuskaya bystro
dvizhushchuyusya gruppu lyudej. Strazhniki pytalis' zaderzhat' ee, no tshchetno.
|ti lyudi vse blizhe, blizhe... My uvideli lica Sandino, Piksy i mnogih
nashih druzej.
Sandino byl vooruzhen bol'shim mechom. Ego tovarishch ugol'shchik derzhal v ru-
ke mushket, vyrvannyj u soldata.
K druz'yam prisoedinyalos' vse bol'she naroda. Vozmushchennaya tolpa kinu-
las' k korolevskoj tribune.
Na ploshchadi zavyazalsya nastoyashchij boj.
Pip podletel k malen'koj dverce, priotkrytoj v stene zamka, i yurknul
v nee. My kinulis' za nim. YA, bezhavshij poslednim, uspel zakryt' za soboj
dvercu i zaperet' ee na zasov. My popali v kakoj-to podzemnyj koridor.
* CHASTX TRETXYA * . MORSKOJ BOJ
Glava 14. POBEG IZ VERZILII
Po lis'emu sledu
Minuty tri my vyzhidali, poka ne uspokoyatsya utomlennye begom serdca, a
u Funtika ne prekratitsya odyshka.
Podojdya k zapyhavshemusya Funtiku, velikodushnyj Ugadaj vzyal professora
zubami za shivorot i zakinul k sebe na spinu.
- Nu, otdyshalis'? - neterpelivo sprosil Pip. - Bezhim dal'she!
Eshche minut desyat' takogo bega - i pered nami zabrezzhil slabyj svet. My
uvideli krugloe otverstie, kotorym zakanchivalsya podzemnyj hod. Eshche nem-
nogo - i my na svobode!
Kogda my prolezali cherez otverstie v stene, daleko pozadi poslyshalsya
otdalennyj shum, kriki strazhnikov i tyavkan'e sobak.
Po-vidimomu, strazhnikam udalos' slomat' dver' i proniknut' v koridor.
Sobaki, pochuyav sled, bezhali za nami.
Posle mraka podzemel'ya predzakatnyj svet solnca pokazalsya nam oslepi-
tel'nym. My hlopali glazami, kak sovy, vytashchennye iz dupla v polden'.
Podzemnyj hod vyvel nas daleko za krepostnuyu stenu. My byli za chertoj
goroda. Vperedi rasstilalas' zapushchennaya pashnya. Za nej vidnelsya perele-
sok. A dal'she, v golubovatoj dymke, vysilsya hvojnyj les.
Po doroge k lesu my spustilis' v ovrag, kotoryj dolzhen byl na vremya
skryt' nas ot presledovatelej. No sily nashi issyakali. Na opushke lesa,
pod kustom, prishlos' sdelat' korotkij prival.
Vo vremya peredyshki ya ustroil voennyj sovet.
Pip rasskazal, chto do granicy Verzilii nedaleko, kakih-nibud' de-
syat'-dvenadcat' kilometrov. Dorogu tuda on znaet. No idti po pryamoj my
ne smozhem. Sobaki bystro otyshchut nas po sledu i dogonyat.
Ugadaj vyzvalsya pomoch'.
- YA uchuyu kakoj-nibud' lisij sled, vedushchij v storonu granicy, i povedu
vas po nemu, - skazal Ugadaj. - Pravda, eto budet kryuk v neskol'ko kilo-
metrov. No lisicy - velikie mastera zaputyvat' sledy! S pomoshch'yu lis'ego
sleda my sumeem sbit' s tolku pogonyu i otorvat'sya ot presledovatelej.
- A ty sam-to ne zaputaesh'sya? - nedoverchivo sprosil Handrila, kotoryj
ne slishkom veril v sposobnosti U gadaya.
- Esli hochesh', vedi nas ty! - obidelsya Ugadaj.
Handrila smutilsya i zamolchal. Ostal'nye soglasilis', chto nuzhno dove-
rit'sya Ugadayu. A Pip budet popravlyat' ego s vozduha.
Ugadaj sel, glubokomyslenno zadumalsya i medlenno vtyanul v sebya nosom
vozduh.
Iz mnogih zapahov, rozhdennyh lesom, on vydelil odin - zapah lis'ego
sleda. I dvinulsya po nemu. Snachala medlenno, zatem vse bystrej i byst-
rej.
My gus'kom pobezhali za Ugadaem.
Da i pora bylo ubegat'! Izdaleka vnov' razdalis' kriki strazhnikov i
laj sobak. Presledovateli vybralis' iz podzemel'ya.
V zhizni svoej ya ne dvigalsya takoj putanoj i strannoj dorogoj. Petli,
krugi, snova petli, kakie-to strannye skachki v storonu.
Dvazhdy prishlos' bezhat' po ruslu ruch'ya, promochiv nogi.
No etot put' mnogo raz sbival s tolku begushchih za nami sobak.
Poka sobaki bestolkovo metalis' tuda i syuda, my vygadyvali vremya, ne-
uklonno priblizhayas' k granice.
Les nachal redet'. My vybezhali na opushku.
I tug nas ozhidal nepriyatnyj syurpriz - vperedi rasstilalos' porosshee
vysokim kamyshom boloto.
Noch' na bolote
Stemnelo. My reshili spryatat'sya na bolote i perezhdat' do utra. |to by-
lo riskovanno. No inogo vyhoda u nas ne bylo.
Provalivayas' po koleno v chavkayushchuyu pochvu, my zabralis' podal'she v ka-
myshi.
Pip ostalsya storozhit' na krayu bolota, ustroivshis' v kustarnike. Kogda
presledovateli okazhutsya poblizosti, on dolzhen byl podat' signal trevogi.
Snachala do nas eshche donosilis' iz lesa laj sobak i kriki strazhnikov.
Potom oni stihli. Veroyatno, presledovateli sbilis' so sleda i uklonilis'
v storonu.
Vsyu noch' my prosideli v kamyshah. Bylo mokro, holodno i neuyutno.
No samym bol'shim neschast'em byli komary. Na bolote ih byla celaya tu-
cha! I kusalis' oni s neobyknovennoj svirepost'yu.
Funtik byl zashchishchen ot komarov korotkoj sherstkoj. Nezakryty u nego by-
li tol'ko guby i nos. No v guby komary ego ne zhalili, tak kak Funtik, po
svoej privychke, vse vremya zheval. Guby u nego dvigalis', zuby skripeli.
Komary boyalis', chto Funtik sotret ih v poroshok. A nos u Funtika takoj
malen'kij, chto komary ne mogli sovershit' na nem posadku.
U Handrily i Ugadaya byli hvosty, kotorymi oni bojko otmahivalis' ot
komarov! Da i ne tak legko bylo probrat'sya skvoz' gustuyu sherst' Ugadaya i
Handrily.
Odin ya ne imel ni shersti, ni hvosta. YA shipel i krutilsya, hlopaya sebya
ladoshkoj po licu i shee. Tshchetno! YA ubil massu komarov, a na ih mesto pri-
letali novye.
Ugadaj i Handrila, iz sostradaniya, obmahivali svoimi hvostami i menya.
No eto malo pomogalo.
Glavnoe, chto ya ne mog dazhe piknut'. Presledovateli, brodivshie gde-to
nepodaleku, uslyshali by.
K utru na menya zhalko bylo smotret'. Nos raspuh. Oba glaza zaplyli.
SHeya byla v voldyryah, a iskusannye pal'cy napominali sardel'ki.
No ya stojko vse vyderzhal! Nedarom ya Mihryutka!
Funtik i Ugadaj vyglyadeli nemnogo luchshe, chem ya. Ugadaj v etoj syrosti
prostudilsya i muchitel'no uderzhivalsya, chtoby ne chihnut'. Funtik, prosi-
devshij vsyu noch' na spine Ugadaya, ochen' ustal.
Ni na chto ne zhalovalsya odin Handrila.
Prishli druz'ya!
Vdrug razdalsya signal Pipa:
- CHivi... chivi... chivi! Pin'... pin'... pin'!..
Pochti odnovremenno poslyshalis' hrust lomaemyh vetok i chelovecheskie
golosa. Sobach'ego laya pochemu-to ne bylo slyshno.
My prizhalis' k zemle i zataili dyhanie. Bezhat' bylo bespolezno. Ma-
lejshij shum mog nas vydat'.
No chto eto? Trevozhnoe penie Pipa smenilos' pobednym klichem:
- Pin'... pin'... pin'! Tarrrarah!
CHerez neskol'ko sekund i sam Pip zakruzhilsya nad nashimi golovami.
- Vstavajte! Podnimajtes'! - pel Pip. - Prishli druz'ya!
My podnyalis' s zemli i oglyadelis'.
Pip ne oshibsya. Po bolotu k nam bezhal Piksa. On bezhal ne razbiraya do-
rogi, spotykayas' o kochki i padaya. Za Piksoj shli neskol'ko verzil'yancev.
Najti nas v kamyshah bylo ne tak uzh trudno. Dejstvie "maprona" proshlo,
i nas bylo horosho vidno. Da i my, ne v silah sderzhat' radost', pobezhali
navstrechu drugu.
- Ura, rebyata! Vy cely? - kriknul Piksa. - My boyalis', chto vy utonete
v bolote!
- Ne utonuli! - dobrodushno gavknul Ugadaj. - Vse v poryadke!
I on kinulsya k Pikse, chut' ne povaliv ego na travu.
CHto tut tol'ko bylo! My edva ne zadohnulis' ot ob座atij i poceluev.
Funtik dazhe poteryal ochki. Potom Pip ih emu razyskival. A Handrile slegka
vyvihnuli lapu - tak krepko ee pozhimali.
Nakonec vse nemnogo uspokoilis'. I Piksa rasskazal nam o sobytiyah mi-
nuvshih dnya i nochi.
- Korol' svergnut! - rasskazyval Piksa. - On bezhal, brosil hoduli. No
ego pojmala odna iz ego sobstvennyh sobak! Ministry korolya arestovany!
Policejskie i strazhniki razbezhalis'! Vprochem, mnogih uzhe perelovili!
- A kuda delis' nashi presledovateli? - sprosil ya.
- Oni sdalis' v plen drugoj gruppe, iskavshej vas! - ob座asnil Piksa. -
Otec eshche noch'yu poslal vas razyskivat'! I, kazhetsya, nam udalos' prijti
vovremya!
Dejstvitel'no, vovremya! Esli by ne druz'ya, my mogli pogibnut' v zubah
policejskih psov ili byt' zaedennymi svirepymi komarami!
Provody do granicy
- Mozhet byt', vy vernetes' k nam? sprosil Piksa.
- Spasibo, Piksochka! - otvetil ya. - No my dolzhny otyskat' Volshebnye
Per'ya! Ty sam ponimaesh'!
- I tak uzhe mnogo vremeni poteryali! - prisoedinilsya ko mne Ugadaj.
- Zato priobreli druzej! - myauknul Handrila.
- CHto zh podelaesh'! - ogorchenno skazal Piksa. - YA ponimayu, vam nuzhno
toropit'sya! Mozhet byt', na obratnom puti navestite nas? No pogodite nem-
nozhko! My prigotovili dlya vas nebol'shoj syurpriz!
Tut Piksa lukavo podmignul nam.
- Seren'kij! Podi syuda! - kriknul on.
Iz kustov vyshel oslik. Tot samyj, chto vez nas na Bazarnuyu ploshchad'.
Sejchas oslik vyglyadel bodrym i veselym, hotya na spine u nego byla
nav'yuchena tyazhelaya poklazha.
- My razyskali v tyur'me vashi veshchi! - skazal Piksa. - Krome togo, zah-
vatili produktov. I svezhej vody v bochonke!
Luchshego podarka druz'ya ne mogli sdelat'! YA uzhe ne bez trevogi podumy-
val, kak dvigat'sya dal'she bez kompasa, ruzh'ya i palatki? Kak delat' zapi-
si bez karandasha i tetradi?
Produkty i voda tozhe byli ochen' kstati. My goryacho poblagodarili dru-
zej. Piksa i ego tovarishchi vyzvalis' provodit' nas do granicy.
- |to gosudarstvo, - govoril Piksa, - zovetsya Velikoj Pribrezhnoj
Stranoj. Lyudej tam net. ZHivut odni zveri. No zhivut druzhno. Sebya v obidu
ne dayut! Nash Dolgovyazyj Verzila pytalsya zavoevat' etu stranu. I kazhdyj
raz terpel neudachu. Zveri nadavali nashim vojskam takih tumakov, chto te
bez oglyadki bezhali obratno. Po pravde skazat', nashi soldaty i voevali
neohotno. U nashego naroda s pribrezhnikami vsegda byli dobrye otnosheniya.
|to tol'ko u pravitelej glaza goreli na chuzhie zemli.
- A na kakom yazyke govoryat pribrezhniki? - pointeresovalsya Funtik.
- Na svoem, zverinom! No oni i nash, verzil'yanskij, ponimayut, - otve-
til Piksa. - Nu vot, kazhetsya, doshli!
Pered nami protekal nebol'shoj rucheek. Na protivopolozhnoj storone gre-
lis' na solnyshke dva zajcapogranichnika i ih komandir - tolstyj ser'eznyj
Barsuk.
Zajcy pri nashem poyavlenii navostrili ushi. Odin iz nih uzhe prigotovil-
sya bezhat' za podmogoj. Barsuk snyal trubku polevogo telefona i nachal so-
obshchat' komuto o poyavivshihsya na granice narushitelyah.
- Ne volnujtes'! My - druz'ya! - kriknul Piksa. Sdelav nam znak osta-
novit'sya, Piksa pereshel cherez ruchej i rasskazal Barsuku i zajcam o pere-
menah, proisshedshih v ego strane.
Vesti, soobshchennye Piksoj, byli prinyaty s radost'yu. Barsuk priglasil
nas na svoyu storonu ruch'ya. I my, bez soblyudeniya vsyakih pogranichnyh pra-
vil, cherez minutu byli v drugoj strane.
Eshche cherez minutu otkuda-to vzyavshiesya pribrezhniki plotnym kol'com ok-
ruzhili nas. Pikse prishlos' raza dva ili tri povtorit' svoi zamechatel'nye
novosti. Pozdravleniyam ne bylo konca!
Kogda, nakonec, vozbuzhdenie uleglos', Piksa ob座asnil pribrezhnikam,
kto my takie i zachem hotim popast' v ih gosudarstvo.
Barsuk bystro sozvonilsya s kem nuzhno po telefonu i poluchil dlya nas
razreshenie puteshestvovat' po Pribrezhnoj Strane.
Nastala pora rasstavat'sya s druz'yami. Proshchanie bylo radostnym i
grustnym. Radostnym potomu, chto my ostavlyali druzej svobodnymi i schast-
livymi. Grustnym iz-za togo, chto my ne znali, svidimsya li. Uvidim li eshche
teh, kto stal nam dorog v eti dni, kto vyruchil nas iz bedy.
Poslednim, s kem my proshchalis', byl oslik Seren'kij, skromno stoyavshij
v storonke. My zabrali vsyu poklazhu v poslednij raz pomahali rukoj
druz'yam, perebravshimsya na druguyu storonu ruch'ya.
Barsuk sprosil menya:
- Kuda budete derzhat' put'? V nashu stolicu - Zverinsk ili k moryu?
- Navernoe, k moryu! - skazal ya. - Do YAfriki ved' mozhno dobrat'sya
tol'ko morem?
- Samo soboj! - soglasilsya Barsuk. - No togda vy ne uvidite nashej
stolicy! Ona ostanetsya v storone.
Nam ochen' hotelos' pobyvat' v Zverinske! Odnako vybirat' ne prihodi-
los'...
YA uteshil sebya tem, chto my ne pervye puteshestvenniki, komu prihoditsya
ostavlyat' v storone interesnye mesta, esli nado bystree dobrat'sya do ce-
li.
- K moryu, - prodolzhal Barsuk, prochtya u nas na licah prinyatoe reshenie,
- idite cherez Zapadnuyu Pustynyu. |to nelegkij put', zato samyj korotkij.
Vyjdete pryamo k pristani. Tam ostanavlivayutsya rejsovye Del'finy i Kito-
hody Dal'nego Sledovaniya.
My poblagodarili lyubeznogo Barsuka. Zatem eshche raz utochnili marshrut i
tronulis' k pristani.
Glava 15. VELIKAYA PRIBREZHNAYA STRANA
Puzozavr poluchaet novoe imya
Solnce palilo nemiloserdno.
Po moim raschetam, do pervogo istochnika vody ostavalos' projti eshche ki-
lometrov desyat'.
|to bylo ne tak mnogo. No my vybilis' iz sil.
Na neschastnyh Handrilu i Ugadaya bylo zhalko smotret'. Osobenno na Uga-
daya. On tyazhelo dyshal, yazyk u nego vyvalilsya i visel chut' ne do zemli.
Pipu tozhe bylo trudno. Raskryv klyuvik, on sidel na spine Handrily
grustnyj i nahohlivshijsya.
Funtik i ya legche perenosili zharu. No ya ponimal, chto nam nuzhno otdoh-
nut'. Inache eti desyat' kilometrov my ne projdem.
- Prival! - skomandoval ya.
My ostanovilis' i sbrosili gruz.
YA dostal flyagu s vodoj i chestno razdelil ee mezhdu tovarishchami. Bol'she
drugih poluchili Ugadaj i Pip.
Sebe ya ostavil vsego tri glotka. Hot' voda byla teploj, ya vypil ee s
naslazhdeniem.
Ugadaj, kotoromu stalo polegche, votknul v pesok dve palki (imi on za-
passya eshche v lesu) i natyanul na nih polotnishche palatki. V teni polotnishcha
my i ustroilis'.
Vdrug iz-za peschanogo holma poyavilas' ch'ya-to golova, pohozhaya na zmei-
nuyu. Pervym ee zametil Ugadaj!
- Polundra! - gavknul Ugadaj.
Vse my vskochili na nogi. YA shvatilsya za ruzh'e.
Golova podnyalas' na ochen' dlinnoj shee. A potom na vershine holma vy-
roslo chto-to takoe, chemu my i nazvaniya ne mogli pridumat'.
Slon ne slon, zhiraf ne zhiraf... Ne pojmesh' chto!
No eto "chto-to" bylo takim bol'shim, chto zaslonilo ot nas solnce.
- Vot eto da! - myauknul Handrila. I srazu zhe otbezhal na poryadochnoe
rasstoyanie.
Kak uveryal Handrila posle, on sdelal eto otnyud' ne iz trusosti, a
chtoby rassmotret' chudovishche poluchshe.
YA, Pil i Ugadaj ostalis' na meste. To li my togda ochen' sil'no napu-
galis'. To li reshili, chto daleko ot takoj mahiny ne ubezhish'. YA teper'
dazhe i ne vspomnyu!
CHudovishche ne proyavlyalo voinstvennyh namerenij.
Funtik nakonec opravilsya ot ispuga. On vnimatel'no oglyadel neznakomo-
go zverya i skazal:
- |to kakoe-to doistoricheskoe sushchestvo! Pohozhe na diplodoka!
CHto takoe diplodok, ya ploho sebe predstavlyal. No tak skazal Funtik.
Emu mozhno bylo verit'. Na bukvu "d" on vse znal.
My vtroem otoshli podal'she ot etogo diplodoka i podnyalis' na vysokij
peschanyj holm. S holma dovol'no horosho udalos' razglyadet' prishel'ca.
Diplodok okazalsya ogromnym zverem. Dlya togo chtoby videt' ego ot golo-
vy do hvosta, prishlos' vertet' golovoj, kak v shirokoekrannom kino.
Golova u etogo chuda-yuda byla malen'kaya i slegka pohozha na zmeinuyu.
Rot byl bol'shoj i kakoj-to uhmylyayushchijsya. Glazki malen'kie i sonnye. A
ushej ne vidno sovsem.
Golova sidela na dlinnoj-dlinnoj shee. Gruznoe tulovishche pokoilos' na
korotkih nogah. Nogi byli pohozhi na tolstye tumby, no takie nizen'kie,
chto zhivot chudovishcha tashchilsya po pesku.
Vse eto sooruzhenie zavershalos' dlinnym i, povidimomu, ochen' sil'nym
hvostom.
My molchali, podavlennye takim zrelishchem. CHudoyudo tozhe bezmolvstvovalo.
Odnako molchanie dolgo prodolzhat'sya ne moglo.
Samym hrabrym iz nas okazalsya Pip. On vstryahnulsya, raspravil krylyshki
i poletel k chudovishchu. Porhaya okolo golovy, v tom meste, gde u normal'nyh
zhivotnyh dolzhno byt' uho, Pip kriknul:
- |j, doistoricheskij! Ty kto takoj?
Hotya obrashchenie Pipa bylo ne slishkom vezhlivym, chudo-yudo otkliknulos'.
- YA mestnyj zhitel'! ZHivu zdes' nepodaleku! - skazalo chudovishche neozhi-
danno tonkim i pisklivym golosom. Pri etom ono druzhelyubno podmignulo nam
pravym glazom. - A vy kto takie?
- My puteshestvenniki! Napravlyaemsya k beregu morya, - otvetil Pip. - A
tebya kak zovut?..
- Menya zovut Puzozavr! - gordo otvetilo chudo-yudo.
- Kak, kak? - peresprosili my.
- Puzozavr! - s nekotorym razdrazheniem povtorilo chudovishche.
- Kakoe nekrasivoe imya! - zadumchivo skazal Handrila.
- Pochemu nekrasivoe? - obidelsya Puzozavr.
- Konechno! Kakoe-to puzo... Puzo - eto, po-nashemu, zhivot. V perevode
budet oznachat': "yashcherica s zhivotom".
- S bryuhom! - popravil Funtik.
- Nu, s bryuhom! Tem bolee! - podtverdil kot.
- Znachit, dejstvitel'no nekrasivoe? - sprosil rasstroennyj Puzozavr.
- Da uzh!.. - neopredelenno zametil kot. - Imechko! S takim imenem ya by
dolgo ne vyderzhal!
- Kak zhe mne teper' byt'? - ogorchenno sprosil Puzozavr.
- Ne znayu!.. A chto ty, sobstvenno govorya, umeesh' delat'? - pozhalel
zverya Funtik.
- ZHevat' list'ya, - skazal Puzozavr, - i travu!
- ZHevat' - eto ne delo. |to udovol'stvie! - skazal Funtik, sam lyubiv-
shij poest'. - A eshche chto mozhesh' delat'?
- Umeyu delat' krasivye sledy na mokrom peske!
- |to tozhe ne delo! - skazal Ugadaj.
Puzozavr, sovsem sbityj s tolku, nichego bol'she ne mog pridumat'. Vi-
dimo, ego malen'kij mozg ne byl prisposoblen dlya dolgih razmyshlenij. U
nego, okazyvaetsya, byl v zapase drugoj mozg. Okolo hvosta. No myslyam ot-
tuda bylo dolgo dobirat'sya. Puzozavr grustno umolk.
- Nu, podumaj vse-taki! - uprashival Funtik. On byl samym myagkoserdech-
nym iz nas i iskrenne hotel pomoch' chudu-yudu.
Posle dolgogo molchaniya u Puzozavra srabotal, nakonec, mozg okolo
hvosta, i zver' otvetil:
- YA umeyu nasvistyvat' raznye pesenki! Kakie uslyshu! YA horosho ih zapo-
minayu!
- Nasvistyvat'? - zadumchivo proiznes Funtik. - Pesenki? Pesenki - eto
muzyka! YA by tebya, pozhaluj, nazval ne "Puzozavr", a "Muzozavr". |to bu-
det oznachat' "Muzykal'nyj zver'".
- |to mne, pozhaluj, podojdet! Muzozavr... Muzozavr!.. Zdorovo zvuchit!
- obradovalsya Puzozavr. - Nu, ya poshel, rebyata! Bol'shoe vas spasibo za
novoe imya!
Byvshij Puzozavr bodro poshel vpered, nasvistyvaya sebe pod nos novuyu,
tol'ko chto pridumannuyu pesenku:
YA puzozavr,
YA muzozavr,
YA muzo-puzo,
Puzo-muzo
Muzozavr!
My glyadeli vsled udalyayushchemusya Muzozavru, dovol'nye tem, chto pomogli
emu najti horoshee imya.
Vprochem, esli by ne my, on nikogda i ne uznal by, chto prezhnee imya by-
lo plohoe.
On by mog nas dovezti
Vdrug odna mysl' kak molniya mel'knula u menya v golove.
- Kak zhe eto my upustili Muzozavra! On ved' idet v tu zhe storonu, chto
i my! - kriknul ya.
- Verno! On mog by nas dovezti! - ponyal menya Ugadaj.
- Pip! Bud' dobr, dogoni ego! - Handrila.
Pip snova raspravil krylyshki i iz poslednih sil poletel vdogonku za
Muzozavrom.
Pravda, Muzozavr byl ne iz skorohodov. On ne uspel ujti osobenno da-
leko. Pip dognal zverya, chto-to proshchebetal emu na uho, i zdorovennyj yashcher
povernul v nashu storonu.
Muzozavr dobrodushno ulybnulsya i skazal nam:
- Izvinite! Kak eto ya ne dogadalsya predlozhit' vam byt' moimi poputchi-
kami? |to u menya golovnoj mozg ne srabotal. A tot, chto u hvosta, ne us-
pel vklyuchit'sya. To est' on by vklyuchilsya! No uzhe, navernoe, u samogo mo-
rya. Nu, sadites'!
I Muzozavr vezhlivo pododvinul k nam svoj hvost.
Po hvostu, kak po lestnice, my zabralis' na spinu Muzozavra i udobno
ustroilis' tam.
Vy, navernoe, obratili vnimanie, chto ya ne nazyvayu bol'she Muzozavra ni
"chudovishche", ni "chudo-yudo". |ti nazvaniya ne ochen' podhodili vezhlivomu do-
istoricheskomu zveryu, kakim okazalsya Muzozavr. On byl nemnogo tyazhelodum
ili, vernee, dolgodum. No ved' v etom on byl ne vinovat! |to uzh zaviselo
ot ego ustrojstva!
Ehat' na Muzozavre bylo udobno. Nas slegka pokachivalo. My dazhe nemno-
zhechko vzdremnuli. Prosnulis' my ot rezkogo tolchka.
- Vstavajte! Priehali! - skazal Muzozavr svoim tonkim golosom. - Sej-
chas nachinaetsya pribrezhnyj les. Mne cherez nego pridetsya prodirat'sya. Vas
mozhet smahnut' na zemlyu vetkami. Luchshe idite dal'she peshkom! Dlya vas naj-
detsya podhodyashchaya tropinka!
Posle takoj dlinnoj rechi Muzozavr dazhe vspotel.
My poblagodarili simpatichnogo zverya za uslugu i spolzli po ego hvostu
vniz. Okazyvaetsya, Muzozavr ostanovilsya ryadom s ruchejkom, veselo bezhav-
shim po kamnyam pryamo k moryu.
Kakoe eto blazhenstvo - vvolyu napit'sya svezhej, chistoj, holodnoj vody!
Nikogda ran'she ne dumal, chto voda takaya vkusnaya!
Gde-to daleko ot nas Muzozavr lomilsya cherez chashchu. A my vse eshche ne
mogli otorvat'sya ot istochnika. My pili, i kupalis', i nabirali presnuyu
vodu vo flyagi i bochonok. Ved' nam eshche predstoyal put' k solenomu moryu!
Nado bylo na vsyakij sluchaj zapasti presnoj vody.
Solnce klonilos' k zakatu. Stalo prohladnee. My reshili zanochevat' u
ruchejka, a rano utrom dvinut'sya dal'she. Do morya ostalos' vsego neskol'ko
kilometrov.
Os'minog reguliruet dvizhenie
Nautro my nakonec dobralis' do morya.
My vyshli iz-za bol'shogo kamnya i nos k nosu stolknulis' s bol'shushchim
Os'minogom.
Os'minog lezhal na peske u samogo berega i zanimalsya razgadyvaniem go-
lovolomki s verevochkami v zhurnale "Pioner".
Za neimeniem verevochek Os'minog zavyazyval v uzelki svoi shchupal'ca i
razvyazyval ih. No golovolomka nikak ne reshalas'.
"Bud' ya desyatinog ili hotya by devyatinog, - s dosadoj bormotalo pro
sebya strashilishche, - togda ya by reshil etu golovolomku! A tak nichego ne po-
luchaetsya! Net, napishu-ka ya v redakciyu zhurnala, chtoby bol'she ne pechatali
takie durackie golovolomki!"
Os'minog poshchekotal shchupal'cem bryuho proplyvavshej mimo karakaticy, ot-
chego ona vypustila temnoe oblachko chernil, obmaknul v eti chernila ry-
bu-iglu i stal pisat' eyu na belyh trusah, zabytyh kem-to na plyazhe.
Funtik v pervyj raz v zhizni uvidel pishushchego Os'minoga. On s udivleni-
em sprosil:
- Ty chto tut delaesh'?
Os'minog vzdrognul ot neozhidannosti, no bystro uspokoilsya.
- Rabotayu regulirovshchikom morskogo dvizheniya! - dovol'no mirolyubivo ot-
vetilo strashilishche. - Ruk u menya mnogo. A glaza mogut zazhigat'sya po-raz-
nomu!
Os'minog pokazal, kak on eto delaet.
Snachala glaza Os'minoga zazhglis' zheltym ognem. Zatem zagorelis' zele-
nym. Potom opyat' zheltym. Nakonec zasverkali yarkim krovavo-krasnym plame-
nem.
Funtik i Pip dazhe pisknuli ot ispuga.
Handrila vezhlivo sprosil:
- Vas tut ne ochen' boyatsya? Vy ved' dovol'no strashnyj!
- Da net, ya sovsem ne strashnyj! - uspokoil Os'minog. I tak podmignul
pri etom svoim krovavokrasnym glazom, chto u nas dusha ushla v pyatki.
- U menya zato celyh tri serdca! - pohvastal vdrug Os'minog, pogasiv
krasnoe osveshchenie i vklyuchiv zheltyj svet.
- |to vam tozhe pomogaet regulirovat' dvizhenie? - sprosil Ugadaj.
- Net... |to tak, na vsyakij sluchaj! - skazal Os'minog. - Kogda mne
veselo ili ya serzhus' - rabotayut vse tri serdca. V obychnoj obstanovke -
odno. A dva otdyhayut!
- |to zdorovo! - odobritel'no otozvalsya Funtik. - Vot by i nam tri
serdca, kak u vas!
Os'minog, dovol'nyj pohvaloj, ulybnulsya. Teper' on polnost'yu proniksya
k nam doveriem.
- Vy kto takie budete? - sprosil, v svoyu ochered', Os'minog.
My ob座asnili. Zaodno rastolkovali, chto sobiraemsya puteshestvovat'
dal'she morem. Ne mozhet li Os'minog nam chto-libo posovetovat' na etot
sluchaj?
- Tut u nas chasto hodit Rejsovyj Del'fin! - skazal Os'minog. - On
dolzhen podojti cherez chas. Dva raza v nedelyu byvaet passazhirskij Kitohod.
No on tol'ko vchera otoshel. Vam ego pridetsya dolgo zhdat'. Sovetuyu ehat'
Del'finom.
My poblagodarili za dobryj sovet i raspolozhilis' ryadom s Os'minogom
na zavtrak. Priglasili pozavtrakat' i Os'minoga. On vezhlivo otkazalsya.
- Spasibo, - skazal Os'minog, - ya nedavno el. Skazhite, ne umeet li
kto-nibud' iz vas reshat' golovolomki?
- YA umeyu! - otozvalsya Funtik.
- I ya! - skazal ya.
- Tak pomogite mne reshit' odnu! - s nadezhdoj v golose proiznes Os'mi-
nog. - Uzh bol'no hochetsya mne poluchit' premiyu! ZHurnal "Pioner" obeshchaet
slesarnyj nabor za razgadku. Mne takoj nabor ochen' nuzhen!
Poka Funtik i Handrila gotovili zavtrak, ya pomog Os'minogu reshit' go-
lovolomku. Dlya etogo vos'mi shchupal'cev okazalos' dostatochno. Os'minogu
nechem bylo zavyazat' poslednee - vse ostal'nye byli uzhe zavyazany. Poetomu
on i putalsya. A ya sdelal dva uzelka na poslednem, vos'mom, shchupal'ce, i
zagadka byla reshena.
Os'minog rassypalsya v blagodarnostyah.
Ne sovsem, konechno, rassypalsya... |to tol'ko tak govoritsya.
Potom ya pomog Os'minogu razvyazat'sya, i on bystro stal strochit' na
trusah otvet v redakciyu zhurnala.
- Kak vam tut rabotaetsya? - vezhlivo sprosil Ugadaj Os'minoga, kogda
nash zavtrak i Os'minogovo pis'mo byli zakoncheny.
- Voobshche-to nichego! - skazal Os'minog. - Vot tol'ko mal'chishki zdorovo
meshayut. Igrayut tut, krichat, poyut! Celyj den' pokoya net!
- Kakie mal'chishki? - udivlenno sprosil ya. Nikakih mal'chishek poblizos-
ti my ne videli.
- Da vot oni! - pokazal shchupal'cem Os'minog.
V samom dele, nepodaleku ot nas malen'kie krabiki, derzha drug druga
za kleshni, vodili horovod i peli: Rakushki! Rakushki! Gde byli? U babushki!
Potom krabiki okruzhili Os'minoga, vzyalis' za kleshni i snova zapeli:
Kak na Osiny imeniny
Ispekli my karavaj!
Vot takoj shiriny!
Vot takoj vyshiny!
- Kakoj ya im Osya! - razdrazhenno proburchal Os'minog. - CHto eto za neu-
vazhenie k starshim!
- Ura! Havrosha plyvet! - kriknuli vdrug krabiki i kinulis' k beregu.
Na gorizonte pokazalsya nebol'shoj, priblizhavshijsya k nam fontanchik. |to
plyl Rejsovyj Del'fin.
Gromko pyhtya i otduvayas', Del'fin prichalil k molu. K samomu beregu on
ne reshalsya pristat', tak kak boyalsya sest' na mel'.
S Del'fina soshla celaya kompaniya: medvezhonok, lisica, dva enota, gor-
nostaj, kunica, zayac i sem'ya suhoputnyh cherepah - papa, mama i tri chere-
pashonka.
Za nimi soshli dve chajki, kotorym len' bylo letet' do berega, i oni
reshili vospol'zovat'sya poputnym transportom.
- Gde tut u vas bufet? - sprosil odin iz enotov. - Strashno est' ho-
chetsya! Ot morskih progulok u menya vsegda beshenyj appetit!
- Bufet - v lesu! Pojdete von po toj tropinke! - raz座asnil Os'minog,
kotoryj odnovremenno vypolnyal obyazannosti spravochnogo byuro. - Komu nuzhno
pochtu ili kameru hraneniya - idite von k tomu kamnyu.
- A kak dobrat'sya do Zveriiska? - sprosil medvezhonok. - U menya tam
babushka! YA priehal k nej na osennie kanikuly!
- Do Zverinska u nas kursiruet avstrallejbus! - soobshchil Os'minog. -
Da vot on kak raz idet!
Ostanovka Avstrallejbusa
Avstrallejbusom okazalsya bol'shoj simpatichnyj kenguru, priskakavshij po
plyazhu i zatormozivshij u kamnya, gde byla ostanovka. Na golove u kenguru
krasovalas' belaya shapochka. Na nej chernymi bukvami bylo vyvedeno:
AVSTRALLEJBUS N 1 PRISTANX ZVERINSK
Iz sumki na zhivote kenguru vyvalilis' passazhiry. Kto pobezhal v bufet
napit'sya limonada, kto ostalsya na beregu - polyubovat'sya morem. CHast'
passazhirov ne stala vylezat', a tol'ko vysunula golovy iz sumki.
Avstrallejbus byl, po-vidimomu, udobnym sredstvom soobshcheniya. On byst-
ro prygal, razvivaya skorost' 70 kilometrov v chas. |to dazhe luchshe, chem
nash avtobus!
Konduktorom byl malen'kij kengurenok, syn mamyavstrallejbusa. On byl
v oshejnichke s kolokol'chikom i visel na rezinke u mamy na shee. Bilety
kengurenok prodaval u vhoda v maminu sumku.
V sumke, to bish' kabine avstrallejbusa, bylo tesno, no veselo. Na os-
tanovke passazhiry gur'boj vlezali v sumku i valilis' tam drug na druga.
Sidyashchim, vernee lezhashchim, vnizu nichego ne bylo vidno. Horosho eshche, chto
kengurenok zaranee ob座avlyal ostanovki.
Vylezti iz sumki bylo tozhe ne prosto. Nizhnie passazhiry raspihivali v
storony sosedej i koe-kak vybiralis' na poverhnost'. No nikto pri etom
ne serdilsya i ne obizhalsya.
- Dayu otpravlenie! - liho kriknul kengurenok. Passazhiry polezli v
sumku. My podsadili tuda zhe medvezhonka, ehavshego na kanikuly k babushke.
Avstrallejbus, zapravivshijsya na ostanovke evkaliptovymi list'yami,
bodro zaprygal po napravleniyu k gorodu. Passazhiry iz verhnego ryada sumki
krichali nam chto-to i mahali lapami.
- Kuda vy posovetuete nam ehat'? - sprosil Funtik u Os'minoga.
- Sadites' na Rejsovogo Del'fina. On dovezet vas do Ostrova Veselyh
Ustric. Tam smozhete peresest' na passazhirskij Kitohod. No ne zaplyvajte
tol'ko v CHernuyu buhtu! Tam kishmya kishat kovarnye kashaloty. Oni kushayut
kal'marov. Koshmar!
- A kto takie kashaloty? - sprosil Ugadaj, ploho razbiravshijsya v zoo-
logii.
- Kashaloty - eto protivnye zubastye kity! - ob座asnil Os'minog.
- NU i pust' oni kushayut koshmarov! - skazal Handrila. - Nam-to chto!
- Kashaloty kidayutsya i na lyudej! A potom, chto eto znachit - pust' kusha-
yut! - obidelsya Os'minog. - Kal'mary - moi blizkie rodstvenniki.
- Izvinite! - skazal Handrila, pochuvstvovavshij sebya nelovko. - YA ne
podumal!
I, chtoby zagladit' svoyu vinu pered Os'minogom, Handrila sprosil:
- Mozhet byt', vam ne hvataet chego-nibud'?
- Mne nichego ne nuzhno! - skazal Os'minog. - Vot tol'ko vo vremya noch-
nyh dezhurstv u menya shchupal'ca merznut...
- Togda my vam podarim besprizornye noski! - lyubezno predlozhil Hand-
rila.
- Ne besprizornye, a bezrazmernye! - popravil Funtik, lyubivshij vo
vsem tochnost'.
So storony mola zagudela sirena Rejsovogo Del'fina.
Passazhiry, ozhidavshie otpravleniya, kinulis' zanimat' mesta. My naskoro
rasproshchalis' s lyubeznym Os'minogom i pobezhali na mol, gde sovershalas'
posadka.
Rejsovyj del'fin Havrosha
Na spine u Del'fina bylo prostorno. My ustroilis' s udobstvami.
Del'fin rabotal bez konduktora. Na ego golove, mezhdu nozdryami, stoyala
kassa. V nee nuzhno bylo brosit' den'gi i, povertev kakoj-to vintik, po-
luchit' proezdnoj bilet.
Hotya konduktora i ne bylo, Del'fin vse zhe vnimatel'no poglyadyval na
passazhirov to odnim, to drugim glazom. On zorko sledil, chtoby mal'chishki
ne sunuli v kassu vmesto monety pugovicu ili shchepku.
Esli zhe kto-nibud' ne ochen' toropilsya brat' bilet, Del'fin napominal
ob uplate dovol'no ostroumnym sposobom. On s shumom vypuskal iz nozdrej
fontanchik vody i metko popadal v neplatel'shchika. Posle takogo napominaniya
mokryj passazhir vinovato shel k kasse.
- Stranno!.. - skazal vdrug Funtik, nablyudavshij za fokusami del'fina.
- CHto stranno? - ne ponyal ya.
- Stranno, chto Del'fin puskaet nosom vodu. Fontany puskayut tol'ko ki-
ty!
- Verno! - otvetil ya. - No del'finy ochen' sposobnye. Oni eshche i ne to
umeyut! Stoit tol'ko potrenirovat'sya!
- A-a-a! Togda drugoe delo! - uspokoilsya obrazovannyj Funtik.
Del'fin dal proshchal'nyj gudok, vklyuchil zadnij hod, zatem perednij i
otchalil ot mola.
Na beregu Os'minog privetstvenno mahal nam dvumya shchupal'cami. Na shesti
ostal'nyh uzhe byli nadety bezrazmernye noski.
My zaplatili za proezd i nachali znakomit'sya s passazhirami.
Na Ostrov Veselyh Ustric s nami ehalo mnogo naroda.
Tut byli vydry s det'mi, sem'ya bobrov, tri vodyanyh krysy. Byli dve
sobaki - slavnyj malen'kij spaniel' i bol'shushchij n'yufaundlend. I nakonec
celaya kompaniya krabov, pereselyavshihsya iz Zverinska na Ostrov.
Vse ostal'nye, krome krabov, ehali na Ostrov otdyhat'. Ostrov Veselyh
Ustric so vseh storon byl okruzhen vodoj. Poetomu tuda i otpravlyalis',
glavnym obrazom, zhivotnye, lyubivshie vodu.
Ugadaj bystro podruzhilsya so spanielem i n'yufaundlendom. Vtroem oni
zaveli mirnuyu sobach'yu besedu. Pravda, kak priznavalsya potom Ugadaj, emu
hotelos' slegka podrat'sya s n'yufaundlendom. Prosto tak, dlya razminki. No
razumnaya ostorozhnost' vzyala verh. Draka na skol'zkoj spine del'fina mog-
la okonchit'sya pechal'no. Oba derushchihsya navernyaka svalilis' by v more. Na
spine zhe u del'fina ne bylo pochemu-to ni peril, ni spasatel'nyh krugov,
ni shlyupki. O chem tol'ko dumalo Del'fino-Kitohodnoe Upravlenie?
Handrila poshel znakomit'sya s vodyanymi krysami.
Krysy otneslis' k Handrilo dovol'no spokojno. V Velikoj Pribrezhnoj
Strane koshki ne vodilis'. I krysy eshche ne znali, chto koshka ih zlejshij
vrag.
Ele sderzhivayas' ot togo, chtoby ne kinut'sya na krys, Handrila stal ih
obnyuhivat'. No sil'nyj zapah ryby, ishodivshij ot krys, zastavil Handrilu
brezglivo skazal ya, - razreshite fyrknut' i otojti v storonu. Net, eti
krysy ne godyatsya dlya blizkogo znakomstva!
Ogorchennyj Handrila otoshel k bobram i vskore zavel s nimi obstoya-
tel'nyj razgovor o preimushchestvah chelovecheskih domov pered bobrinymi.
Bobry, nikogda ne videvshie chelovecheskih domov, slushali Handrilu s
bol'shim interesom.
Pip uselsya na kassu Del'fina i srazu zasnul. Pered tem on ne spal vsyu
noch', ohranyaya nash pokoj.
My s Funtikom polyubovalis' udalyayushchimsya beregom, a zatem reshili skoro-
tat' vremya v besede s Del'finom.
- Uvazhaemyj Del'fin, - skazal ya, - razreshite uznat', kak vas zovut?
- Menya zovut Havroshej! - otvetil Del'fin. - V chest' moej mamy, koto-
ruyu zvali Havron'ya!
- A pochemu u vas takie... svinye imena? - pointeresovalsya Funtik.
- Nas, del'finov, chasto nazyvayut morskimi svin'yami! - otvetil Havro-
sha. - Naskol'ko mne izvestno, suhoputnye svin'i - samye umnye zhivotnye
na svete.
- Ser'ezno? - iskrenne udivilsya Funtik. - A ya vsegda obizhalsya, esli
menya nazyvali svin'ej, a ne svinkoj!
- Ty tozhe svinka? - s eshche bol'shim udivleniem sprosil Del'fin. -
"Svinka" - eto znachit "malen'kaya svin'ya". Mozhet byt', ty moj dal'nij
rodstvennik?
- Da! Menya nazyvayut "morskaya svinka". Tak chto vpolne mozhet byt'! -
otvetil pol'shchennyj funtik. Emu bylo priyatno okazat'sya rodstvennikom ta-
kogo bol'shogo i mudrogo zhivotnogo.
- U menya est' odin strashno umnyj dvoyurodnyj brat v Strane Lyudej, -
stal rasskazyvat' Havrosha. - Lyudi derzhat ego v bassejne, chtoby nauchit'sya
u nego raznym umnym veshcham. Naprimer, kuvyrkat'sya cherez golovu. Ili hva-
tat' rybu rtom na letu. Ili podavat' takie piskuchie signaly, chtoby ih
nikto ne slyshal, krome druzej!
- |to ochen' interesno! - skazal ya. - A vy ne mozhete, Havrosha, skazat'
nam, skoro li my budem na Ostrove Veselyh Ustric?
- CHasa cherez poltora, esli nichego ne proizojdet! - otvetil Havrosha.
Luchshij sposob bor'by s akulami
- A chto mozhet proizojti? - vstrevozhilsya Funtik, kotoryj nemnogo ustal
ot raznyh proisshestvij.
- Nu, esli na more spustitsya tuman - i my stolknemsya so vstrechnym ki-
tohodom. Ili na nas napadut akuly!
- Tut dazhe akuly byvayut? - sprosil ya. Posle takogo soobshcheniya spina
Del'fina pokazalas' mne ne slishkom nadezhnym pribezhishchem.
- Byvayut! No my s nimi boremsya! - uspokoil Havrosha. - Von poglyadite!
U menya na bortu nadpis'!
My podobralis' poblizhe k boku Del'fina i prochitali na nem: "Akulam
podhodit' blizko k bortu strogo vospreshchaetsya!"
- Nu i kak, pomogaet? - sprosil ya.
- Ne osobenno, - otvechal Havrosha. - Beda v tom, chto akuly negramot-
nye. CHitat' ne umeyut. Sejchas Kitohodnoe Upravlenie hochet organizovat'
dlya akul vechernie shkoly, chtoby nemnogo poduchit' ih gramote.
- A bol'she nichego ne pridumano ot akul? - pointeresovalsya Funtik.
- Konechno, pridumano! - s gordost'yu skazal Del'fin. - My vydaem edu-
shchim osobuyu zhidkost' dlya otpugivaniya akul. Ona tak i nazyvaetsya "Akulode-
kolon". I nadevaem na passazhirov zheltye kupal'nye kostyumy. Govoryat, aku-
ly ne lyubyat zheltyj cvet!
Vse eti mery protiv akul pokazalis' nam nenadezhnymi. Funtik s toskoj
stal smotret' po storonam, ne poyavitsya li gde ostryj akulij plavnik. YA
tozhe pochuvstvoval sebya neuyutno.
- Ne luchshe li imet' u vas na spine nebol'shuyu pushechku? I strelyat' iz
nee po priblizhayushchimsya akulam! - sprosil Funtik.
- Tolkovaya mysl'! My kak-to ob etom ne podumali! - obradovalsya Havro-
sha. - Obyazatel'no dolozhu nachal'stvu!
Nemnogo podumav, Del'fin dobavil, obrashchayas' k Funtiku:
- Napishi-ka svoj adres i bros' ego v kassu. My tebe vyshlem premiyu za
eto predlozhenie!
Funtik bystro vytashchil iz karmana zapisnuyu knizhku i karandash i napisal
adres. Kazhdomu priyatno poluchit' premiyu.
Po schast'yu, razgovorami ob akulah nashe znakomstvo s nimi i ogranichi-
los'. Poka my obsuzhdali akulij vopros, vperedi pokazalsya Ostrov Veselyh
Ustric. Havrosha stal zamedlyat' hod. My oblegchenno vzdohnuli.
Glava 16. VIDIT OKO, DA ZUB NEJMET
Na naberezhnoj
Havrosha dal gudok i medlenno podoshel k prichalu.
Na prichale nas vstrechal Morskoj Lev. Na golove u nego krasovalas' be-
laya kapitanskaya furazhka. Na okolyshe furazhki zolotymi bukvami bylo napi-
sano: "Dezhurnyj".
- Prishli vovremya! Vsego na pyat' chasov opozdali! - odobritel'no skazal
dezhurnyj i pohlopal sebya lastami po zhivotu.
- Passazhiry, vyhodite! - skomandoval Morskoj Lev. I srazu zhe zahlop-
nul rot, tak kak odin iz priehavshih lovko kinul tuda konfetu.
Passazhiry ne zastavili sebya uprashivat'. Oni bystro perebezhali po
shodnyam na bereg.
Priehavshih vstrechala ozhivlennaya tolpa vennikov, znakomyh i prosto lyu-
bopytnyh.
Soshli na bereg i my. Nas nikto ne vstrechal.
Havrosha, vospylavshij k nam bol'shoj simpatiej, reshil prijti na pomoshch'.
- Rebyata! - skazal Del'fin. - Podozhdite minutku! YA vyyasnyu u dezhurno-
go, kak tam s raspisaniem na YAfriku.
- |j, dezhurnyj! - okliknul Havrosha udalyayushchegosya Morskogo L'va. - Kog-
da otpravlyaetsya blizhajshij kitohod v YAfriku?
- Blizhajshij? - sprosil dezhurnyj. - Ni blizhajshij, ni dal'nejshij ne
otpravlyaetsya! Kitohod "Kroshka" ob容lsya pirogami v den' svoego rozhdeniya.
"Kroshka" lezhit sejchas v bol'nice. Vtoroj kitohod - " Mechtatel'" - zamech-
talsya na polnom hodu i sel na mel' okolo Uzorskih ostrovov...
- A tretij? - s nadezhdoj v golose sprosil Ugadaj.
- Kitohod "Malyutka" ushel pozavchera v YAfriku. Vernetsya cherez tri nede-
li. I stanet na kapital'nyj remont! - zakonchil svoi ob座asneniya dezhurnyj.
- Neuzheli bol'she nichego net? - skazal ogorchennyj Funtik.
- Bol'she nichego net! - kak eho povtoril Morskoj Lev. - Pridetsya vam
podozhdat' tri nedel'ki!
- Ty zhe sam skazal, chto "Malyutka" stanet na kapital'nyj remont! -
vmeshalsya Del'fin.
- Verno! YA i zabyl! - otvetil rasseyannyj dezhurnyj. - Znachit, pridetsya
zhdat' dol'she, poka "Mechtatelya" ne snimut s meli. Ili poka "Kroshka" ne
popravitsya. Po pravde skazat', s nego i zdorovogo malo tolku! Lentyaj i
obzhora, kakih svet ne vidyval!
Vse eto bylo neuteshitel'no. My rasschityvali pobyt' na Ostrove Veselyh
Ustric samoe bol'shee dvatri dnya. Sidet' zdes' mesyac nas sovsem ne ulyba-
los'.
Dezhurnyj uvidel ogorchenie na nashih licah i skazal:
- Ne rasstraivajtes'! Pogostite u nas! Na nashem ostrove veselo!
V tom, chto na ostrove veselo, somnevat'sya ne prihodilos'. |to srazu
bylo vidno.
Na plyazhe bylo polnym-polno zverinogo naroda. Bol'shie i malen'kie zve-
ri rezvilis' i plavali vozle berega. Morskie l'vyata i malen'kie tyulenchi-
ki s vizgom i hohotom igrali v myach. Oni lovko perekidyvali myachik nosami,
starayas', chtoby on ne kosnulsya vody. Nashi poputchiki, n'yufaundlend i spa-
niel', uzhe nadeli lasty i maski dlya podvodnogo plavaniya. Oni liho nyrya-
li, zhelaya posmotret', chto tvoritsya na morskom dne. Bobry i vydry v vyso-
kih rezinovyh sapogah lovili rybu spinningom.
Molodoj borov v temnyh ochkah spal na peske, povernuvshis' k solnyshku
tolstym belym bryuhom. Navernoe, hotel zagoret' poluchshe. Otkuda-to dono-
silis' zvuki veseloj muzyki, razdavalsya gromkij smeh. |to v Primorskom
parke razvlekalis' zveryata.
Vysoko nad derev'yami podnimalos' koleso obozreniya. V ego kabinkah si-
deli gladkie vydry, vazhnye malen'kie pingviny, dobrodushnye pelikany s
shirokimi klyuvami, tapiry, kabanyata i dazhe malen'kij begemotik. Kabinka s
begemotikom pereveshivala, i koleso dvigalos' vverh s bol'shim trudom. Ve-
selo! Lyubopytno by poglyadet', kak zdes' otdyhayut!.. No togda nashe pute-
shestvie v YAfriku otkladyvaetsya na neopredelennyj srok... Skoro v YAfrike
nachnutsya dozhdi. My ne sumeem otpravit'sya na poiski Volshebnyh Per'ev Ara-
rahisa!
Poka my stoyali v razdum'e, Morskoj Lev ushel po svoim dezhurnym delam.
Havrosha, ustavshij ot perehoda, zadremal tut zhe u prichala.
Den' klonilsya k vecheru. Na naberezhnoj zazhglis' ogni. Nuzhno bylo ust-
raivat'sya na nochleg.
- Utro vechera mudrenee! - skazal ya. - Zavtra reshim, chto delat'!
My rasproshchalis' s Havroshej.
Sonnyj Del'fin probormotal:
- Do... hrrr... svidaniya! - Potom priotkryl odin glaz, zevnul vo ves'
rot, i dobavil: - Esli chto, ya vam so... hrr... - Ochevidno, on hotel ska-
zat': "Soobshchu".
Nasha pyaterka dvinulas' k naberezhnoj. Po primorskomu bul'varu proguli-
valas' tolpa otdyhayushchih. Pahlo morem, cvetami i chem-to vkusnym, vrode
pyshek i pirozhkov s kapustoj.
Ot morskogo vozduha i zapaha pirozhkov u nas podozritel'no zaurchalo v
zhivotah. My vspomnili, chto s utra nichego ne eli. |to vospominanie usili-
los', kogda my podoshli k raskrytym dveryam kafe.
Ne sgovarivayas', my voshli v kafe.
- Mozhno u vas slegka perekusit'? - sprosil ya privetlivuyu utku v belom
perednichke i nakolke.
- Pozhalujsta! Skol'ko ugodno! - lyubezno otvetila utka. - Sadites' za
lyuboj svobodnyj stolik!
Uzhinali my dovol'no dolgo. Ele vstali iz-za stola. V zhivotah posle
etogo uspokoilos'. I my stali dobryedobrye... Dazhe udivitel'no!
- |h, rebyata! - skazal Ugadaj. - Tut, kazhetsya, neploho! Davajte ot-
dohnem na Ostrove kak sleduet! Mesyac-dva! YA by rybku polovil, poplaval!
Soblaznitel'noe priglashenie
- Kto tut budet Mihryutka? - razdalsya vdrug golos v dveryah kafe.
- |to ya! - otvetil ya i obernulsya, chtoby posmotret', kto menya sprashi-
vaet.
Sprashival Morzh s bol'shimi karimi glazami i belymi resnicami.
- My vas zhdali! - skazal Morzh, podhodya k nashemu stoliku.
- A otkuda vy nas znaete? - udivilsya ya.
- My pozavchera poluchili telegrammy iz Verzilii i ot Os'minoga, - ot-
vetil Morzh. - Izvinite, chto ne sumeli vstretit' na pristani. Del'fin
prishel ne po raspisaniyu!
- A vy kto takie budete? - v svoyu ochered' pointeresovalsya ya.
- My - Gorodskoe Samoupravlenie. YA, naprimer, Glavnyj Rasporyaditel'
Vseh Morskih Kupanij! - otrekomendovalsya Morzh. - My rady videt' vas u
sebya v gostyah! Idemte teper' za mnoj!
My vstali iz-za stola i posledovali za gostepriimnym Morzhom.
Na naberezhnoj nas ozhidali eshche dva vstrechayushchih iz Gorodskogo Samoup-
ravleniya. |to byl Tapir s dlinnym nosom i Pingvin. Pingvin, nesmotrya na
zharkij vecher, byl odet v krasivyj chernyj frak s oslepitel'no beloj ma-
nishkoj. SHtanov na nem ne bylo. Vprochem, tak odevayutsya pingviny na vsem
belom svete.
My poznakomilis'. Tapir i Pingvin okazalis' prostymi, dobrodushnymi
rebyatami. Pingvin zavedoval Suhoputnymi Razvlecheniyami. A Tapir byl Na-
chal'nikom Fokusov, Fontanov i Fejerverkov.
Tapir srazu zhe vyzvalsya pomoch' podnesti bagazh.
- Idemte! - skazal Morzh. - Vam nado otdohnut'! Gostinica sovsem rya-
dom. Za tret'ej pal'moj, napravo. Da vot i ona! Vhodite!
My voshli v yarko osveshchennyj vestibyul' gostinicy. Za kontorkoj dremala
dezhurnaya - Vodyanaya Krysa. Ot hlopan'ya vhodnyh dverej i skvoznyaka Krysa
prosnulas', chihnula i voprositel'no ustavilas' na nas.
Uvidev Morzha, Krysa ponyala v chem delo i privetlivo skazala:
- Vse dlya vas prigotovleno! Ostav'te veshchi vnizu. Koridornyj provodit
vas v nomer!
Koridornym okazalsya krolik, kotoryj sidel tut zhe i zheval morkovku.
Po shirokoj lestnice my podnyalis' na vtoroj etazh. Tam nam byli otvede-
ny dve uyutnye komnatki s oknami na more.
Krovati manili belymi prostynyami i navolochkami. Kak horosho by sejchas
rastyanut'sya na prohladnoj posteli!..
- S dorogi primite vannu, a potom lozhites' spat'! - zabotlivo skazal
Morzh. On i Pingvin tozhe podnyalis' v nomer, chtoby poglyadet', kak nas ust-
roili.
- Vy ustali i dolzhny otdohnut'! - dobavil Pingvin. - O vashih priklyu-
cheniyah my znaem iz vechernej gazety. Nam priyatno prinimat' u sebya takih
izvestnyh puteshestvennikov! Otdyhajte, a zavtra utrom vstretimsya. My
zajdem za vami rovno v devyat' utra!
- A chto budet zavtra? - ostorozhno sprosil ya.
- Mnogo interesnogo! - otvetil Morzh. - Posle zavtraka my pokataem vas
na glissere po moryu. Potom povezem na sorevnovaniya podvodnyh plovcov i
morskih lyzhnikov. Zatem budet vstrecha s otdyhayushchimi. Posle povedem vas v
zhivoj morskoj muzej - Akvarium. Zatem budet obed...
- CHto u vas dayut na obed? - perebil Morzha besceremonnyj Ugadaj.
- Kak tebe ne stydno! - ukoriznenno prosheptal ya v Ugadaevo uho.
- Raznye vkusnye veshchi! - neopredelenno otvetil Morzh, ne zhelavshij, vi-
dimo, raskryvat' takie vazhnye sekrety.
- Posle obeda my posetim Uveselitel'nyj Park! - prodolzhal Pingvin. -
A potom koncert. Vecherom budet kupan'e pri lunnom svete i uzhin!
- No eto eshche ne vse, - perebil ego Morzh. - Poslezavtra my povezem vas
k vodopadu lovit' forel'. I v Botanicheskij sad. I na sportivnyj prazd-
nik...
- Da vy ne somnevajtes'! Skuchat' ne dadim! - skazal Pingvin. - Prog-
ramma sostavlena na celyj mesyac!
- Nu i nu! - skazal voshishchennyj Handrila. - A nam mozhno budet prinyat'
uchastie v sportivnyh sostyazaniyah? YA, naprimer, lazayu po kanatu. Ugadaj
horosho begaet. Mihryutka prygaet v dlinu!
YA v samom dele zdorovo prygayu. YA ochen' legkij. Stoit mne ottolk-
nut'sya, kak veterok podhvatyvaet menya i neset vpered. Ostaetsya tol'ko
prizemlit'sya. Pravda, prizemlit'sya ne vsegda udaetsya tam, gde hochesh'...
- V sorevnovaniyah mozhno uchastvovat'! Nu, spokojnoj nochi! - skazal
Pingvin. - Mojtes', ukladyvajtes'. Esli zahotite pit', na stole kuvshin s
grushevym kvasom!
Morzh, Pingvin i Krolik, ne perestavavshij zhevat' morkovku, rasproshcha-
lis' i ushli.
Na stol oni polozhili pechatnuyu programmu nashego prebyvaniya na Ostrove.
My ostalis' odni, nemnogo potryasennye takoj velikolepnoj vstrechej.
- Vot eto da! - promolvil Ugadaj. - Pryamo kak v skazke! CHto ni pozhe-
laesh' - ispolnyaetsya! CHto i ne zhelaesh' - tozhe ispolnyaetsya! Kak vy, brat-
cy, dumaete, vyigrayu ya zabeg na sto metrov?
- Navernoe, vyigraesh'! - skazal Funtik. - YA, pozhaluj, tozhe primu
uchastie v sorevnovaniyah!
- CHto zhe ty budesh' delat'? - iskrenne udivilsya ya. Za Funtikom do sih
por nikakih sportivnyh talantov ne zamechalos'.
- YA budu chesat'sya na skorost'! - gordo otvetil Funtik. - Vot poglyadi-
te!
Funtik pochesal sebe zadnej lapoj bok, lapka mel'kala v glazah, kak
kryl'chatka komnatnogo ventilyatora.
- Nu, esli budet takoj vid sorevnovanij, ty navernyaka vyigraesh'! -
pohvalil ya Funtika. Pro sebya zhe ya podumal, chto sportivnogo chesaniya, na-
vernoe, ne byvaet.
- Potom ya hochu uchastvovat' v vechere voprosov i otvetov, - dobavil
Funtik, nadeyavshijsya, chto dobraya polovina voprosov budet ot bukvy "a" do
"k".
- Zaglyani-ka v programmu! - poprosil menya Pip. - Net li tam i dlya me-
nya chego-nibud' interesnogo?
- Kak ne byt'! Est'! - otvetil ya. - Vot, pozhalujsta! Konkurs pevcov i
muzykantov. Ty vpolne mozhesh' uchastvovat'. I dlya menya est' ochen' interes-
nyj den': vstrecha yunyh modelistov. Zapusk na vode modelej katerov i di-
zel'nyh elektrohodov. U menya, pravda, net modeli. No ya poglyazhu, kak dru-
gie zapuskayut!
Poka my s Pipom besedovali, Ugadaj, Handrila i Funtik udalilis' v
vannuyu komnatu.
Vskore ottuda poslyshalsya plesk vody, smeh i dovol'noe fyrkan'e. Potom
razdalos' vozmushchennoe rychan'e Ugadaya. |to ozornoj Handrila otkryl nad
nim holodnyj dush.
YA razdelsya, zakinul na plecho polotence i prigotovilsya idti v vannuyu.
Prizyv s morya
V etot moment v komnatu vbezhal Ugadaj. On byl mokrym - hot' vyzhmi.
Lapy ego ostavlyali na parkete vlazhnye sledy.
Morda Ugadaya vyrazhala s obeih storon trevogu i bespokojstvo.
- Mihryutka! Signal! Havrosha! - prolayal Ugadaj.
- Kakoj signal? Nichego ne ponimayu! - skazal ya. No vid i slova Ugadaya
ne na shutku menya vstrevozhili.
Vprochem, cherez minutu i ya uslyshal negromkie gudki.
V komnatu vbezhali Handrila i Funtik. Oni tozhe uslyshali prizyvy
Del'fina i naspeh vytiralis' polotencem.
- CHto budem delat'? - sprosil ya tovarishchej. I sam za nih otvetil: -
Poshlem Pipa uznat' u Havroshi, chto sluchilos'. Sami odenemsya i na vsyakij
sluchaj podgotovim bagazh.
Ne ozhidaya povtornyh rasporyazhenij, Pip vyporhnul v okno i poletel na
pristan'. Ugadaj shvatil zubami konec polotenca, kotorym vytiralsya Hand-
rila, i stal s ozhestocheniem teret' svoyu mokruyu sherst'.
Pip vernulsya bystro.
- Pin'-pin'-pin'! Tarrarah! - skazal on, zapyhavshis'. - Havrosha zovet
skoree na pristan'. On uvidel ogni korablya, idushchego v YAfriku. Esli my
bystro soberemsya, Havrosha obeshchaet dognat' korabl'!
YA poglyadel na tovarishchej. Na ih licah bylo napisano razocharovanie.
Druz'ya ustali i tak hoteli otdohnut'!.. Vperedi nam predstoyalo stol'ko
razvlechenij! Teper' ot vsego etogo nuzhno otkazat'sya...
Net, nel'zya proyavlyat' malodushie! Prezhde vsego ya sam ne dolzhen ego
proyavlyat'!
"Ty chto, zabyl o dedushke? - prikriknul ya sam na sebya. Ne vsluh, ko-
nechno, prikriknul, a myslenno. - Ty budesh' nezhit'sya v posteli, kupat'sya
i hodit' na koncerty. A dedushka za nas volnuetsya i ne znaet, kogda my
vernemsya! I horosh zhe ty budesh', kogda vozvratish'sya domoj bez Volshebnyh
Per'ev!.. Est' u tebya sovest', ili net!"
Sovest' u menya, okazyvaetsya, byla. YA ubedil sebya i nastroilsya na raz-
govor s tovarishchami.
- My edem ili ostaemsya? - skazal ya surovym, muzhskim golosom. - Mozhem
my kak nastoyashchie muzhchiny otkazat'sya ot udovol'stvij radi dedushki?
- Mozhem, - skazal, vzdohnuv, Ugadaj. On i tak uzhe otkazalsya ot nes-
kol'kih horoshih drak i ot vstrechi s milovidnoj sobachkoj. Sejchas on s so-
zhaleniem poglyadel na uyutnuyu postel', kuvshin s kvasom i udochki, stoyavshie
v uglu komnaty.
- Vidit oko, da zub nejmet! - glubokomyslenno proiznes Ugadaj. - No ya
vse-taki hochu byt' nastoyashchim muzhchinoj.
Funtik nichego ne skazal. On prilezhno upakovyval svoyu medicinskuyu sum-
ku.
Nedolgo kolebalis' i Pip s Handriloj. Konechno, im ochen' hotelos' os-
tat'sya na Ostrove. No esli delo shlo o dedushke i nashej druzhbe - kakie
mogli byt' razgovory?
My ostavili v gostinice zapisku, gde blagodarili ostrovityan za gos-
tepriimstvo i ob座asnili svoj neozhidannyj ot容zd. A cherez desyat' minut
uzhe shagali po naberezhnoj k pristani, gde nas ozhidal Havrosha.
Glava 17. "TARARABUMBIYA"
Posadka na korabl'
Vsyu noch' my dogonyali korabl'. Tol'ko k utru udalos' s nim porav-
nyat'sya.
Havrosha gromko svistnul i ostanovilsya u borta parohoda.
- Ostanovka po trebovaniyu! - po privychke ob座avil on cherez mikrofon.
Del'fin plavno pokachivalsya na volnah, ozhidaya nashej vysadki. My v eto
vremya vstupili v peregovory s kapitanom korablya.
Ryzheborodyj korenastyj kapitan, s vesnushkami po vsemu licu, svesilsya
cherez perila kapitanskogo mostika i s interesom nas razglyadyval. On po-
chesal ladon'yu v zatylke i garknul:
- Vy kto takie budete?
My uzhe privykli k podobnomu voprosu. YA, kak starshij, otvetil, chto my
puteshestvenniki.
- Otkuda idete? - prodolzhal kapitan svoj dopros.
- S ostrova Veselyh Ustric.
- A ran'she gde byli?
- V Verzilii...
- Kakaya tam pogoda? - sprosil kapitan.
- Dovol'no teplo! - otvetil ya. - A zachem vam znat', kakaya tam pogoda?
Verziliya daleko ot morya.
- Ne tvoe delo! - dovol'no grubo otvetil kapitan. - YA vsegda intere-
suyus', kakaya gde pogoda!
- Kuda plyvet vash korabl'? - pointeresovalsya ya, v svoyu ochered'.
- Ne "plyvet", a "idet"! - popravil kapitan. - My idem v YAfriku. V
pustynyu SHiribiribi!
- SHire chego? - bessmyslenno sprosil Handrila.
- Nichego! - razdrazhenno otvetil kapitan. - SHiribiribi - i vse! Tak
nazyvaetsya pustynya. |to samaya arbuznaya pustynya v mire! Tam vesnoj vsegda
rastut arbuzy!
- Zachem zhe vy tuda edete? - vmeshalsya v razgovor Funtik.
- Ne "edem", a "idem"! - snova popravil kapitan. - Vezem arbuzy! Tam
zasuha! Neurozhaj arbuzov. Zveri i lyudi pogibayut ot zhazhdy. Esli ne prive-
zem arbuzy, vse pogibnut!
- Zachem zhe vezti arbuzy? - skazal rassuditel'nyj Funtik. - Ne proshche
li vezti vodu?
- Ne proshche! - otryvisto otvetil kapitan. - ZHarko! Voda mozhet protuh-
nut'! Arbuzy - eto vodyanye konservy. S nimi nichego ne delaetsya! YAsno?!
- YAsno! Znachit, vy hotite pomoch' lyudyam i zhivotnym, kak doktor Ajbo-
lit? - skazal ya. - Dorogoj kapitan! Ne voz'mete li vy i nas s soboj v
YAfriku?
- Zachem vam tuda ponadobilos'? - proburchal kapitan.
- U nas est' tam vazhnoe delo! - otvetil ya, reshiv poka ne ochen' otkro-
vennichat' s kapitanom.
- Za proezd platit' budete? Togda voz'mu! - skazal kapitan.
- U nas deneg malo! Vse den'gi ostalis' v Verzilii... - priznalsya ya.
- Togda rabotajte na parohode! Hotite - zabirajtes' na bort! Ne hoti-
te - kak hotite!
- Hotim! - horom skazali my.
Kapitan dal ponyat', chto razgovor okonchen, i zakuril trubku. Potom po-
dal znak bocmanu.
Razdalas' gromkaya komanda bocmana, i nam spustili shtormtrap.
Dobrodushnyj Havrosha vypustil na proshchanie dva bol'shih fontana i otva-
lil ot korablya.
Znakomstvo s Kokshej
- Kakie budut prikazaniya, kapitan? - sprosil ya, kogda ubedilsya, chto
vse chleny ekspedicii i bagazh na bortu.
- Prikazaniya? Hmmm... Kakie tam eshche prikazaniya? Uchtite tol'ko, my ne
kakoj-nibud' paketbot! My - arbuzbot! U nas vezde arbuzy. Hodite osto-
rozhno! Ne razbejte golovu! - otvetil kapitan.
Dejstvitel'no, vsyudu na korable byli arbuzy. Tryum byl zagruzhen imi
tak, chto dazhe lyuki ne zakryvalis'. Vo vseh kayutah i kubrike tozhe byli
arbuzy. Arbuzy katalis' po palube. Svobodnye ot vahty matrosy spali,
podlozhiv pod golovu arbuz vmesto podushki.
- Idite-ka na kambuz! Tam vas nakormyat! - obratilsya k nam kapitan. -
Skazhite - ya prikazal!
Uslyshav pro edu, vse my priobodrilis'. Handrila i Ugadaj veselo zavi-
lyali hvostami. A Pip proshchebetal svoe "pin'-pin'-pin'! Tarrarah".
Vot i kambuz.
My otkryli dver' i, otoropev, ostanovilis' na poroge.
Prezhde vsego u nas golova zakruzhilas' ot dyma, para i chada, stoyavshih
v vozduhe. Potom nas oglushil grohot skovorodok, kastryul' i uhvatov.
Posredi kambuza stoyala zdorovennaya tolstaya kuharka. Ona lovko uprav-
lyalas' s mnozhestvom skovorodok, kastryul' i sousnikov. Rasstaviv bol'shie,
kak stolby nogi, ona uhitryalas' ne padat' vo vremya kachki, kogda korabl'
sovsem valilsya nabok, a sousa i supy vypleskivalis' iz kastryulek.
Hozyajka kuhni byla v durnom raspolozhenii duha. Ona ne obratila na nas
nikakogo vnimaniya.
- ZHar' tut im! Peki! Vari! - rugalas' kuharka. - Blinchiki-vertinchiki!
Ponchiki-vertonchiki! Odureesh' ot etoj gotovki!
Kuharka shvatila povareshku, zacherpnula iz gorshka zhidkoe testo i vyli-
la ego na skvorchashchuyu skovorodku.
- Lyubeznaya kuharka! - robko nachal ya, kogda kuharka na sekundu zamol-
chala. - My hoteli by...
- Kakaya ya kuharka! YA - koksha! - zakrichala kuharka, obernuvshis' k nam
i uperev ruki v boka. - CHto nado?
- Nas prislal kapitan! - neuverenno prodolzhal ya. - On prikazal nas
nakormit'!
- Ah! Vas prislal etot obzhora! Tak pust' on sam vas i kormit! - zao-
rala kuharka. - Blinchiki-vertinchiki! Ponchiki-vertonchiki! Poshli vse von
otsyuda!
Vot tak priem! A my uzhe tak nastroilis' na zavtrak!
Kofe i olad'i pahli tak soblaznitel'no!
Poka ya razgovarival s kuharkoj, kot povodil usami i vnimatel'no oglya-
dyvalsya po storonam.
Vdrug Handrila besshumno prygnul pod stol i chto-to shvatil tam. CHerez
sekundu on gordo vylez iz-pod stola, derzha v zubah bol'shushchuyu krysu. S
nezavisimym vidom kot polozhil zadushennuyu krysu k nogam kuharki.
Svarlivaya hozyajka kambuza smyagchilas'.
- Tak uzh i byt'! - skazala koksha. - Sadites' za stol! Berite blinchiki
i kofe. Da ne oblejtes' - kofe goryachij! A krysu vybros'te za bort!
Ugadaj s gotovnost'yu kinulsya vypolnyat' prikazanie. CHerez neskol'ko
sekund on vernulsya, i vse uselis' za stol.
Moim druz'yam trudno bylo dotyanut'sya do stola, gde stoyali tarelki,
chashki i na bol'shom blyude lezhala gorka oladij. Poetomu na stol nakryval
ya. YA narezal na kusochki olad'i, polil ih klubnichnym varen'em i razlil
vsem kofe v blyudechki, chtoby ne byl ochen' goryachim.
Vo vremya edy prihodilos' cepko derzhat'sya za stol, chtoby ne upast'. I
priderzhivat' blyudechki i tarelki. Vse, chto bylo na stole, ezdilo tuda-syu-
da.
Pip s vazhnym vidom rashazhival po stolu, sklevyval kroshki i lovil muh,
zamechtavshihsya na olad'yah.
Poka my eli, koksha rassprashivala nas o tom, kto my takie. Zaodno
rasskazala nam o delah na korable.
Po mneniyu kokshi, ves' ekipazh korablya sostoyal iz bezdel'nikov, p'yanic
i obzhor, nichego ne smyslyashchih v morskom dele. Horoshim moryakom byl tol'ko
kapitan. Kogda on ne spal i ne el, korabl' shel vernym kursom. Stoilo emu
zanyat'sya edoj ili otpravit'sya "dryhnut'", kak vyrazhalas' kuharka, kak
korabl' sbivalsya s kursa.
Poetomu korabl' "Tararabumbiya" shel v YAfriku uzhe vtoruyu nedelyu.
- Nu kak? Perekusili? - razdalsya zychnyj golos kapitana. Ego rastre-
pannaya ryzhaya golova prosunulas' v dver' kambuza. - Esli syty - idite syu-
da! YA dam vam rabotu!
Pip ostalsya na kuhne pomogat' kuharke myt' posudu, a my vybralis' na
palubu.
My - matrosy
Kapitan sidel na pustom bochonke i kuril trubku. My tozhe uselis' kto
na chem - na knehtah, skruchennyh kanatah ili prosto na palube. YA podkatil
pod sebya arbuz i popytalsya usest'sya na nem. Arbuz vyskol'znul, i ya upal,
bol'no stuknuvshis' golovoj o bort. V konce koncov ya sel na spinu Ugadaya.
- Itak, vy zachislyaetes' v komandu! - skazal kapitan. - Ty, kot, bu-
desh' dezhurnym matrosom. Kogda poduet veter, my, dlya ekonomii uglya, idem
pod parusami. Ty budesh' stavit' parusa!
Handrila nedovol'no pomorshchilsya. On voobshche ne lyubil rabotu. A eta emu
v osobennosti ne nravilas'. Podumat' tol'ko! V vetrenuyu pogodu zabi-
rat'sya vysoko na machty i stavit' parusa!
- Mal'chik! - kapitan posmotrel na menya. - Ty stanesh' pomogat' mne
vesti korabl'! V promezhutkah mezhdu vahtami budesh' vypolnyat' melkie poru-
cheniya.
- A mne chto delat'? - sprosil neterpelivyj Ugadaj.
- Pomolchi! - surovo oborval ego kapitan. - Do tebya dojdet ochered'.
- Ptica budet raznosit' po korablyu moi pis'mennye prikazaniya... Ksta-
ti, gde ptica?
- Moet posudu! - otvetil Funtik.
- Vot i peredaj ej! Posudu myt' nechego. Dlya etogo kryl'ya ne obyaza-
tel'ny. Pes budet razvyazyvat' i zavyazyvat' uzly na kanatah i otdaivat'
sklyanki!
- CHto? CHto? - sprosil udivlennyj Ugadaj. - Kakie takie sklyanki oblai-
vat'? Aptechnye?
- Net, morskie! - otvetil kapitan. On, kazalos', sovsem ne udivilsya
tomu, chto Ugadaj udivilsya. - U nas otbivayut sklyanki v kolokol. No nash
kolokol vo vremya poslednego shtorma otorvalsya i utonul. Teper' nikto tol-
kom ne znaet, kogda zastupat' na vahtu!
- Tak chto zhe ya dolzhen delat'? - sprosil bestolkovyj Ugadaj.
- YA dam tebe svoi chasy! - raz座asnil kapitan. - Glyadya na nih, ty bu-
desh' ob座avlyat' vremya. Kazhdaya sklyanka oznachaet polchasa. Odin raz gavknesh'
- odna sklyanka. Dva raza podryad - dve. Tri raza - tri. Kak vosem' raz
prolaesh' - vahta konchilas'! Ponyal?
- Vot teper' ponyal! - obradovalsya Ugadaj. Emu nravilos', esli on
chto-to ponimal.
- Togda vse po mestam! - skomandoval kapitan.
Den' na korable
Rabotat' nam nravilos'. Vsem, krome Handrily.
Beda, odnako, byla v tom, chto tol'ko my na korable i rabotali. Esli
ne schitat' kokshi i kapitana.
V zhizni my ne videli takoj lenivoj i razboltannoj komandy, kak na
"Tararabumbii".
Esli by vy tol'ko znali, chto delalos' na nashem korable!..
Kapitan byl chelovek neplohoj. Svoe delo on znal. No kapitan byl leniv
i mnogo spal. Kogda on ne spal, to el. Kogda ne spal i ne el, to kuril
trubku i mechtal.
A rabota tem vremenem stoyala.
Eshche huzhe kapitana byli ego pomoshchniki.
Pervyj pomoshchnik byl malen'kij, tolstyj chelovechek. S golovy do nog on
zaros volosami. Esli poglyadet' na pomoshchnika speredi, on byl pohozh na od-
nu bol'shuyu borodu s torchashchimi v glubine tolstym nosom i kruglymi glazka-
mi.
Visyachie usy pri razgovore vse vremya popadali pomoshchniku v rot i uzhasno
emu meshali. Otdavaya komandu, on vynuzhden byl vse vremya vyplevyvat' izo
rta usy.
- Karramba! - krichal pomoshchnik, uvidev mirno dremavshuyu na machte chajku.
- T'fu! T'fu! Podat' syuda moj arkebuz! T'fu, t'fu! Da ne arbuz, dubina,
a arkebuz! Iz arbuza, t'fu, t'fu, ne vystrelish'!
V chajku pomoshchnik ne popal. Ona prosnulas', lenivo vzmahnula kryl'yami
i uletela. Posle etogo pomoshchnik s polchasa tak otchayanno rugalsya, chto my,
ne privykshie k morskim vyrazheniyam, postaralis' ujti kuda-nibud' po-
dal'she.
Pervyj pomoshchnik vse svobodnoe vremya provodil, igraya v karty s matro-
sami. Vprochem, i v rabochee vremya on tozhe igral v karty.
Na korable byl eshche staren'kij vtoroj pomoshchnik. My ego nikogda ne vi-
deli. Koksha rasskazala nam, chto on ne vyhodit iz svoej kayuty i razvodit
tam cvety i kakie-to osobennye boby neobyknovennoj tverdosti.
Odin lish' Funtik sumel poznakomit'sya s tainstvennym vtorym pomoshchni-
kom.
Funtik pronyuhal, chto moryak-sadovnik, krome cvetov i bobov, vyrashchivaet
salat. Vsem izvestno, chto svezhij salat morskie svinki lyubyat bol'she vsego
na svete.
Po vecheram Funtik ischezal iz kambuza i skryvalsya v kayute sadovnika.
Tam oni vdvoem veli zadushevnuyu besedu i eli salat. Funtik pytalsya popro-
bovat' i boby. No oni okazalis' takimi tverdymi, chto Funtik slomal sebe
zub.
Boby yavno ne godilis' dlya edy. Zato oni prigodilis' sovsem dlya drugoj
celi.
Dlya chego? Skoro uznaete!..
Matrosy "Tararabumbii" byli takimi zhe bezdel'nikami, kak ih nachal'ni-
ki.
Odni zabavlyalis' keglyami, kataya vmesto sharov arbuzy. Vzamen keglej
oni stavili pustye butylki iz-pod piva. Drugie igrali v karty s pervym
pomoshchnikom. Tret'i zagorali na solnyshke.
Bocman, vypivshij chereschur mnogo piva, visel na vantah, kak rubashka,
razveshennaya dlya prosushki, i spal, sladko pohrapyvaya. Rulevoj zasnul,
privalivshis' k rulevomu kolesu. Neupravlyaemyj korabl' motalo to tuda, to
syuda. No eto nikogo ne volnovalo.
Korabl' mog by voobshche zaplyt' nevedomo kuda, esli by iz svoej kayuty
vremya ot vremeni ne vyhodil kapitan. On vypravlyal kurs korablya, rastal-
kival spyashchego rulevogo i uhodil obratno. CHerez nekotoroe vremya vse snova
razlazhivalos'.
Kak ni stranno, nesmotrya na ves' etot besporyadok, korabl' potihon'ku
podvigalsya v storonu YAfriki. Ob etom ya mog sudit' po kompasu, zvezdam i
solncu, a takzhe kartam, razlozhennym na stole v kapitanskoj rubke.
Net! YA vse-taki ne prav!
Na korable dovol'no userdno rabotali starshij mehanik, mashinist i ko-
chegary. Esli by ne oni, vy sami ponimaete, korabl' voobshche by ne dvigal-
sya.
Pravda, i na etih chlenov komandy inogda nahodili pristupy leni. Togda
kapitan sobiral matrosov i prikazyval im stavit' parusa. Ohaya i zevaya,
matrosy raspolzalis' po vantam. Spustya kakie-nibud' chas-poltora parusa
byli postavleny. Veter naduval ih, i my dvigalis' bez pomoshchi para i
elektrichestva.
|to v tom sluchae, konechno, esli byl veter. Esli ego ne bylo, my ter-
pelivo stoyali na meste i ozhidali, poka poyavitsya veter ili prospyatsya ma-
shinist s kochegarami.
Kapitanu ya ponravilsya. V te chasy, kogda kapitan ne spal, ne el i ne
kuril trubku, on uchil menya raznym morskim naukam.
Ponemnogu ya stal privykat' k takim zamyslovatym veshcham, kak "lociya",
"navigaciya", "astronomiya" i "mehanika".
Uchilsya vmeste so mnoj i Pip, kotoryj udivitel'no bystro vse zapomi-
nal.
Handrila v vetrenuyu pogodu bystro zabiralsya po vantam vysoko na machty
i stavil tam samye verhnie parusa. Zabrat'sya naverh emu nichego ne stoi-
lo. Zavyazyvat' i razvyazyvat' uzly, pri ego kogtyah, tozhe bylo netrudno.
Postepenno on stal rabotat' s ohotoj i zasluzhil uvazhenie kapitana. A
matrosy stali svalivat' na Handrilu samuyu trudnuyu rabotu.
Kogda "Tararabumbiya" shla pod parami ili lezhala v drejfe, kot spal i
nakaplival energiyu.
Ugadaj, Pip i Funtik tozhe neploho spravlyalis' so svoej rabotoj. V
svobodnoe vremya my slushali raznye morskie istorii. Rasskazyvali ih kapi-
tan i koksha, kotoruyu my polyubili, nesmotrya na ee vorchlivost'.
Po vecheram my lyubovalis' zakatom i smotreli, kak rezvyatsya del'finy i
pronosyatsya nad vodoj letayushchie rybki.
Tak potihon'ku my plyli v YAfriku. Plyli, poka ne sluchilos' odno soby-
tie.
Sprava po bortu "Barrakuda"!
V yasnyj solnechnyj den', kogda mehanik, mashinist i kochegary spali, a
"Tararabumbiya" ele tashchilas' na chut' trepeshchushchih parusah, iz nablyuda-
tel'noj bochki na fokmachte razdalsya krik:
- Sprava po bortu neizvestnoe sudno!
|to krichal Handrila, kotoryj zabralsya v bochku, chtoby raspravit'sya tam
s pojmannoj v kambuze mysh'yu.
Sudno - tak sudno! Idet sebe i idet! Na korable nikto i uhom ne po-
vel.
Tol'ko my s Ugadaem pobezhali na kapitanskij mostik - poglyadet' na ko-
rabl' v podzornuyu trubu.
YA prilozhil trubu k glazam. Ugadaj vilyal hvostom, dozhidayas' svoej oche-
redi.
Snachala ya nichego osobennogo ne uvidel. Korabl' byl daleko. Dazhe v
podzornuyu trubu mozhno bylo razobrat' tol'ko, chto eto parusnik.
Veter posvezhel. Korabl' nash pribavil hodu.
Ugadaj vnezapno nastorozhilsya i stal usilenno vtyagivat' nosom vozduh.
- CHto s toboj, Ugadayushka? - sprosil ya.
- Podozritel'nye zapahi! - otvetil Ugadaj.
- A chem pahnet? - pointeresovalsya ya.
- Porohom, portvejnom, portyankami i pistoletami! - otvetil Ugadaj. -
|to ne mirnyj korabl'!
- |to, navernoe, piraty! - dogadalsya ya.
YA koe-chto chital pro piratov v priklyuchencheskih knizhkah. Zapahi byli
samye nastoyashchie piratskie.
- Davaj ob座avim trevogu! - skazal Ugadaj. - YA pobegu k sirene, a ty
budi kapitana!
Mgnovenie spustya Ugadaj krutil zubami ruchku korabel'noj sireny.
Dolgij protivnyj voj ponessya nad morem. Matrosy prodrali glaza i sta-
li potihon'ku podnimat'sya s nalozhennyh mest.
Razbudit' kapitana okazalos' ne tak prosto. YA i krichal emu v uho, i
shchekotal pod myshkami. Dazhe sirena na nego ne dejstvovala!
Pomog Handrila, spustivshijsya k tomu vremeni s fok-machty. On dogadalsya
sunut' v nozdryu kapitanu konchik svoego hvosta. Razdalsya oglushitel'nyj
chih, i kapitan uselsya na polu.
- CHto takoe? V chem delo? - rasserdilsya kapitan. - Razve uzhin gotov?
- Kakoj uzhin! K nam priblizhayutsya piraty! - voskliknul ya.
- CHto eshche za piraty? - nedovol'no proiznes kapitan. - Ah, morskie
razbojniki? - vdrug doshlo do nego. - Togda drugoe delo! Pochemu vy reshi-
li, chto eto piraty?
Vmesto ob座asneniya ya otdal kapitanu podzornuyu trubu. A sam primostilsya
tak, chtoby i mne bylo chto-to vidno.
CHem dol'she kapitan glyadel v trubu, tem bol'she hmurilsya. V moj kraeshek
truby ya uvidel parusnik, shedshij pryamo na nas. Vidny byli i neskol'ko
melkih sudeshynek, shedshih gus'kom, ili, kak govoryat moryaki, v kil'vater.
Da! |to v samom dele byl piratskij korabl'! Dazhe ne korabl', a celaya
flotiliya.
Vperedi shel piratskij flagman, pod groznym nazvaniem "Barrakuda". Za
nim sledovali vinonosec "Akulij glaz" i vinnyj tral'shchik "Grom i molniya".
Piraty byli gor'kimi p'yanicami. Poetomu vinonosec dolzhen byl vezti za
nimi bol'shoj zapas vina.
Vinnyj tral'shchik vyuzhival setyami vybroshennye piratami za bort pustye
butylki, bochki, flyagi i grafiny.
Korpus piratskogo flagmana "Barrakuda" byl vykrashen v krasnuyu krasku.
Parusa byli chernymi. Na nih beloj kraskoj narisovan cherep so skreshchennymi
kostyami. Na nosu korablya byli izobrazheny glaza, pridavavshie sudnu
shodstvo s kakim-to svirepym zhivym sushchestvom. |to bylo i strashno i kra-
sivo.
Veter stal eshche svezhee. "Barrakuda" shla k nam na vseh parusah. Belye
buruny kipeli po obeim storonam flagmana.
Teper' my mogli videt' piratskij korabl' nevooruzhennym glazom.
U bortov stoyali piraty. V zubah u nih byli kinzhaly, v rukah sabli. Za
poyasom - po pare pistoletov. V ushah i nosu u mnogih razbojnikov byli
prodety bol'shie mednye kol'ca, blestevshie na solnce. Sverkali na solnce
i zuby piratov, sdelannye iz chistogo zolota i nastoyashchej nerzhaveyushchej sta-
li.
Na nosu korablya sidel, polozhiv nogu na nogu, piratskij kapitan. |to
byl zdorovennyj detina nahal'nogo vida. Golova ego byla povyazana krasnym
platkom, v zubah - bol'shaya trubka. Kapitan izdali grozil nam kulakom.
Skoro do nas doneslis' slova pesni, kotoruyu horom peli piraty:
My hrabrecy,
Otvazhnye piraty!
My nenavidim
Lezhebok i son'!
Hot' na shtanah
U nas odni zaplaty,
Zato v serdcah
U nas gorit ogon'!
Poka korabli sblizhalis', nash kapitan sumel koekak podgotovit' korabl'
k oborone.
Borta i poruchni korablya moryaki namazali salom, chtoby ruki piratov
skol'zili i im trudno bylo zacepit'sya. Na palube byli ustroeny barrikady
iz staryh yashchikov i bochek, za kotorymi pryatalis' prigotovivshiesya k boyu
matrosy.
Sam kapitan otpravilsya v tryum iskat' sredi arbuzov kakuyu-to staruyu
pushku.
Nakonec korabli sblizilis' i stuknulis' bortami.
Na abordazh!
- Na abordazh! - skomandoval piratskij kapitan, vystrelil v vozduh
srazu iz dvuh pistoletov i pervym prygnul na palubu. Za nim kinulis' os-
tal'nye piraty.
- Barrakuda! Karramba! Ribababa! Babariba! - vopili piraty, brosayas'
v rukopashnuyu shvatku s nashimi matrosami.
"Tararabumbiya! Bej vraga!" - slyshalsya boevoj klich komandy nashego ko-
rablya.
Grom, tresk, svist, vopli derushchihsya, vystrely, lyazg sabel'... Vse eto
slivalos' v takoj neopisuemyj zvuk, chto nichego nevozmozhno bylo razob-
rat'. Porohovoj dym zastilal nebo.
Skoro, odnako, ataka piratov nachala vydyhat'sya. Pomogli etomu, kak ni
stranno, arbuzy...
K arbuzam na palube my privykli i nauchilis' ih obhodit'.
No dlya piratov arbuzy byli neozhidannost'yu. Piraty nastupali na nih
bosymi nogami, poskal'zyvalis' i s proklyatiyami leteli vverh tormashkami.
Kinzhaly i pistolety vypadali u razbojnikov iz ruk. Nashi matrosy hvatali
obezoruzhennyh piratov i kidali ih za bort.
Funtik, ne zhelaya byt' v storone ot bitvy, zabralsya na kapitanskij
mostik. On vytashchil skonstruirovannyj im po doroge tratatamet - pishushchuyu
mashinku i zabarabanil lapkami po klavisham.
Tratatamet stal polivat' piratov struyami bobov neobyknovennoj tver-
dosti.
CHerez korotkoe vremya vse piraty byli v fonaryah, sinyakah i shishkah. U
mnogih tak zaplyli glaza, chto oni perestali videt' i tolpami sdavalis' v
plen.
YA strelyal po piratam iz rogatki, kogda-to prinadlezhavshej Daldonchiku.
Handrila i Ugadaj vceplyalis' szadi v shtany piratov i otdirali ot shta-
nov zaplaty.
Koksha i Pip, zabarrikadirovavshis' v kambuze, polivali piratov goryachim
kofe.
Ishod boya reshil nash kapitan.
On vykatil na palubu staruyu pushechku, zaryadil ee samym bol'shim arbuzom
i vystrelil pryamo po kapitanu piratskogo korablya.
Krepkaya golova pirata vyderzhala. No myakot' razletevshegosya vdrebezgi
arbuza oblepila lico razbojnika. Sladkij sok tek po ego grudi. Izo rta
kapitana "Barrakudy" vmesto slov komandy vyletali tol'ko arbuznye kos-
tochki.
Rasteryannye piraty perestali ponimat', chto delat' dal'she, i bestolko-
vo metalis' po palube.
V eto vremya k predvoditelyu piratov s groznym vidom priblizilas' kok-
sha.
Kriknuv "Tararabumbiya!", kuharka nahlobuchila na golovu razbojnika
bol'shuyu kastryulyu. S dikim voplem airatskij kapitan prygnul za bort i is-
chez v volnah.
Pobeda
Ostavshihsya piratov pobrosali v vodu. Pushechku razvernuli protiv korab-
lej protivnika. Neskol'ko metkih popadanij - i vinonosec vmeste s vinnym
tral'shchikom poshli ko dnu.
"Barrakuda" tozhe poluchila povrezhdeniya. Ona otoshla ot nas na pochti-
tel'noe rasstoyanie i prinyalas' podbirat' eshche derzhavshihsya na vode pira-
tov. V more plavali doski, arbuznye korki, vinnye butylki i flyagi.
Nashi moryaki, svesivshis' cherez bort, krichali piratam:
- CHto, vzyali? Suhoputnye duralei! Morskie korovy! Vot my vam zadadim!
Nakrichavshis' do hripoty, matrosy nachali vylavlivat' ne polnost'yu opo-
rozhnennye butylki i bochki, vyvolokli iz tryuma yashchik piva, zhelaya otprazd-
novat' pobedu.
No kapitan prinyal inoe reshenie. On sobral bocmanov i otdal prikaz:
- Svistat' vseh naverh!
Bocmanskie dudki zalilis' melodichnoj trel'yu. CHerez minutu ozhivlennye
matrosy vystroilis' na yute. Stali v stroj i my.
- Pozdravlyayu, rebyata, s pobedoj! - kriknul kapitan.
- Rady starat'sya, dorogoj kapitan! - druzhno garknula v otvet komanda.
Posle etogo kapitan obratilsya k nam s bol'shoj rech'yu.
- Rebyata! - skazal on. - My pobedili! No poglyadite, na kogo vy poho-
zhi?
- Na papu! - zakrichala odna chast' matrosov.
- Na mamu! - zakrichala drugaya.
- Na banditov vy pohozhi! Vot chto! - skazal kapitan, kogda matrosy
utihli. - Vy rugaetes' kak izvozchiki! I p'ete kak sapozhniki. Vy ni cherta
ne delaete! To est' ya hotel skazat', vy nichego ne delaete! - popravilsya
kapitan. - Davajte voz'memsya za um! YA udivlyayus', kak mogli takie hrabrye
molodcy, kak vy, tak raspustit'sya. YA veryu, chto vy mozhete stat' nastoyashchi-
mi moryakami! Urra!
- Urrrrra-a-a-a-a! - druzhno zakrichala komanda.
Kapitan prodolzhal:
- Pervogo pomoshchnika, proyavivshego postydnuyu trusost' i pryatavshegosya vo
vremya boya v bochke s seledkami, ya perevozhu chistit' kartoshku na kambuz.
Vtorogo pomoshchnika, popavshego na more po nedorazumeniyu, perevozhu v Glav-
nye Sadovniki korablya. Ne nakazyvayu ego lish' potomu, chto on vyrastil bo-
by neobyknovennoj tverdosti i sposobstvoval nashej pobede. Pervym pomoshch-
nikom naznachayu mladshego bocmana Vasyu. Vtorym pomoshchnikom - novogo chlena
komandy Mihryutku!
V etom meste kapitanskoj rechi ya chut' bylo ne lopnul ot gordosti.
Prishlos' dazhe zatyanut' potuzhe remen' na shtanah.
- Vseh otlichivshihsya v segodnyashem boyu predstavlyayu k ordenu "Bol'shogo
Kruglogo Arbuza"! - zaklyuchil svoyu rech' kapitan.
Snova gromkie kriki "ura" oglasili palubu.
- A teper' priberite i vymojte palubu, - skazal kapitan. - Na tri cha-
sa vy svobodny, za isklyucheniem vahtennyh. Mozhete otprazdnovat' pobedu!
Tol'ko ne pit' nichego, krome narzana! YAsno?
- YAsno! - unylo otvetili matrosy.
No prikaz est' prikaz! Emu nado podchinyat'sya. Osobenno kogda hochesh'
stat' nastoyashchim morskim volkom!
YA pishu dnevnik
Pirshestvo zatyanulos' do pozdnego vechera. My vozvrashchalis' v kayutu, ele
derzhas' na nogah. V zheludkah u nas eshche bul'kal narzan.
Handrila, Ugadaj i Pip pochti mgnovenno zasnuli. No mne rano bylo lo-
zhit'sya spat'. YA dolzhen byl zapisat' segodnyashnie sobytiya v dnevnik. Na
sleduyushchij den' otkladyvat' bylo nel'zya. Mnogoe moglo zabyt'sya. Krome to-
go, zavtra prishlos' by pisat' uzhe dvojnuyu porciyu sobytij.
YA uselsya za stol. Funtik primostilsya sboku i vyglyadyval u menya iz-pod
ruki.
- Nehorosho! - govoril Funtik. - |to u tebya uzhe tret'ya draka! S pogra-
nichnikami dralis'? S hozyaevami gostinicy dralis'?.. Sejchas opyat' bitva!
CHemu nauchatsya deti, kogda stanut chitat' takie zapiski?
- Tak ya zhe ne narochno! YA ne pridumyval eti draki! - opravdyvalsya ya. -
Oni v samom dele byli!
- Nu i chto zh, chto byli! Ty dolzhen otbirat' fakty! - govoril Funtik. -
Vse vremya drat'sya nehorosho. Ty zhe pisatel'! U pisatelya dolzhno byt'
chuvstvo mery!
CHtoby prekratit' nepriyatnyj razgovor, ya obeshchal Funtiku opisat' pos-
lednij boj s piratami ochen' korotko. Naprimer, tak:
"9 sentyabrya 19.. goda na 5 graduse severnoj shiroty i 22 graduse vos-
tochnoj dolgoty sostoyalos' vooruzhennoe stolknovenie ekipazha arbuzbota
"Tararabumbiya" i piratskogo briga "Barrakuda". Pobedila komanda arbuzbo-
ta. Sudil vstrechu sud'ya mezhdunarodnoj kategorii professor Funtik!"
- Net, tak tozhe ne goditsya! - suho skazal ya. - I to tebe nehorosho, i
eto ploho! Pishi sam. A luchshe shel by ty spat'! Vse uzhe v posteli! Odin ty
ne spish' i menya kritikuesh'!
- Nu, kak hochesh'! - ogorchenno skazal Funtik. - YA starayus' tebe po-
moch'. Mogu i ne pomogat'!
Vkonec razobizhennyj Funtik otpravilsya spat'. YA zhe ostalsya dopisyvat'
sobytiya dnya.
Tak ya do sih por i ne znayu, prav li ya, rasskazyvaya o nashej bitve s
piratami? I voobshche o vseh drakah i srazheniyah...
Mozhet byt', vy, rebyata, chitaya takie veshchi, dejstvitel'no isportites'?
CHto skazhut togda vashi papy i mamy? V osobennosti mamy! Za pap ya ne
slishkom opasayus'.
"Zemlya!"
Komanda korablya nesla teper' sluzhbu ispravno. Nash korabl' bystro pod-
vigalsya k celi. Arbuzov, dazhe posle bitvy, u nas ostalos' mnogo. Znachit,
ehali my ne zrya!
Stalo teplee. V vozduhe poyavilis' yafrikanskie ptichki, doletavshie k
nam s dalekogo berega. Morskie volny nesli listochki i cvety, upavshie v
vodu s pribrezhnyh derev'ev. Skoro my budem v YAfrike.
Vse usilenno gotovilis' k pribytiyu v YAfriku. Matrosy draili palubu i
natirali do bleska mednye poruchni i ruchki.
Kapitan privodil v poryadok sudovye zhurnaly. Koksha pekla kakoj-to oso-
bennyj prazdnichnyj pirog. V svobodnoe vremya muzhchiny brilis', stirali
svoi shtany i kurtki, gladili vorotnichki.
Nasha ekspediciya tozhe gotovilas' k vysadke na yafrikanskom beregu.
Funtik, ispolnyavshij obyazannost' doktora i perevodchika, proveryal ap-
techku i inostrannye slovari. Pip, sobiravshijsya uchit' yafrityat peniyu, ce-
lyj den' razuchival novye pesni. Handrila chinil fotoapparaty, mechtaya sde-
lat' bol'shoj al'bom vidov YAfriki.
YA sobiralsya nemnozhko poohotit'sya! Moe ruzh'e eshche ni razu ne vystreli-
lo. Raz ya ego vzyal s soboj v puteshestvie, ono, hotya by v konce knigi,
dolzhno vystrelit'! Poetomu ya stal chistit' ruzh'e.
Odin Ugadaj tolkom ne znal, chem emu zanyat'sya. Poetomu on hodil mrach-
nym, povesiv nos i ushi. Prishlos' nam pridumyvat' emu podhodyashchee delo.
My reshili, chto Ugadaj budet pomogat' mne na ohote. I, krome togo, on
mozhet uchit' yafrikancev gimnastike.
- Zemlya! - vdrug zakrichal vahtennyj, sidevshij v bochke na machte.
Vdali pered nami prostiralas' sinevataya poloska sushi.
Korabl' "Tararabumbiya" napominal sejchas rastrevozhennyj muravejnik.
Vse nosilis' po nemu vverh i vniz, stalkivayas' drug s drugom i izvinya-
yas'.
Kapitan vyshel na mostik, priglazhivaya svoyu ryzhuyu borodu rascheskoj. Na
nem byl velikolepnyj belyj kitel' i kakaya-to osobennaya morskaya furazhka s
bol'shushchim kozyr'kom.
YA tozhe priodelsya, tak kak mne na korable sshili formu vtorogo pomoshchni-
ka. Vyshla na palubu i koksha. Ona raskrasnelas' ot gotovki, no shchegolyala v
novom chepce i nakrahmalennom perednike.
Kapitan otdal prikazanie, i vsya komanda, svobodnaya ot vahty, byla
vystroena na yute. Korabel'nyj orkestr s trubami i barabanom prigotovilsya
igrat' marsh.
Vot my podhodim k prichalu. Kapitan vzmahnul rukoj.
Razdalsya oglushitel'nyj zalp iz pushechki i tratatameta konstrukcii fun-
tika.
Vsled za salyutom orkestr zaigral:
Tararabumbiya!
Sizhu na tumbe ya!..
Kogda okonchilsya korabel'nyj gimn, vsya komanda, po znaku kapitana,
druzhno prokrichala troekratnoe "ura" v chest' yafrikancev.
Mashina zastoporila.
My pribyli v YAfriku.
* CHASTX CHETVERTAYA * . PRIKLYUCHENIYA V DEBRYAH YAFRIKI
Glava 19. MIHRYUTKINA SHKOLA
Zagadochnaya vstrecha
Na beregu sobralas' bol'shaya tolpa. Zdes' byli vzroslye yafrikancy s
kop'yami i shchitami v rukah. Byli chernen'kie i korichnevye yafrityata. I mno-
zhestvo zverej: slony so slonyatami, obez'yany so svoimi detenyshami, l'vy,
pantery i leopardy. V zadnih ryadah stoyali serny, gazeli, gippopotamy i
strausy.
Solnce palilo neimoverno. Vstrechavshie vyglyadeli ochen' ploho. Vse oni
byli ponurymi i takimi toshchimi, chto dazhe rebra vystupali. Guby u lyudej i
zverej zapeklis' i potreskalis'.
Da i rasteniya byli izmucheny neumolimym solncem. List'ya na derev'yah
pozhuhli, trava ponikla.
Tolpa, vstrechavshaya nas, molchala. Molchanie bylo nastorozhennym, dazhe
vrazhdebnym.
|to nas smutilo. My ozhidali sovsem ne takogo priema.
Stali spuskat' paradnyj trap. YAfrikanskie voiny nahmurilis' i vzyali
kop'ya napereves.
CHto bylo by dal'she - neizvestno...
No tut Handrila, kak vsegda, nashel vyhod iz polozheniya.
Kot zabralsya na machtu, prolez v nablyudatel'nuyu bochku i stolknul vniz
lezhavshij v bochke bol'shoj arbuz.
Arbuz opisal v vozduhe krivuyu, upal na bereg i s treskom raskololsya.
Gromkij krik "ura!" oglasil poberezh'e. Vstrechayushchie brosili nazem' kop'ya.
Zveri spryatali klyki i kogti. Vse ustremilis' na korabl'.
My ele uspevali uvertyvat'sya ot slishkom burnyh ob座atij. L'vy i leo-
pardy shershavymi, slovno terka, yazykami oblizyvali nas s nog do golovy.
Vprochem, na korabl' uspela zabrat'sya lish' nebol'shaya chast' vstrechav-
shih. Pod pervym zhe slonom, pozhelavshim nas privetstvovat', shodni podlo-
milis', i slon poletel v vodu. Vse ostal'nye byli vynuzhdeny ostat'sya na
beregu.
Poka stavili drugie shodni, vstrechavshie uspokoilis'.
K nashemu kapitanu podoshel vozhd' pribrezhnyh yafrikancev Simba.
- Prostite, chto my vas tak neprivetlivo vstretili! - skazal Simba. -
Neskol'ko dnej nazad k nam zahodil odin korabl' s chernymi parusami.
- "Barrakuda"? - voskliknuli my.
- Verno! "Barrakuda"! - otvetil Simba. - Lyudi s etogo korablya obideli
nas. Oni otnyali s容stnye pripasy i poslednie bochki s vodoj. Nam sovsem
nechego pit'. Ostalas' odna bochka, kotoruyu my zaryli v lesu, i grabiteli
ee ne nashli. Vodoj iz etoj bochki my poili detej. Segodnya utrom voda kon-
chilas'...
- I vy prinyali nas za piratov? - sprosil kapitan.
- Da! My dumali, chto "Barrakuda" vernulas', - skazal Simba. - No te-
per' my spaseny! Spasibo!
Ot pohval i blagodarnostej kapitan smutilsya. Emu bylo stydno, chto on
stol'ko vremeni poteryal darom. Korabl' mog by prijti znachitel'no ran'she!
CHtoby kak-to skryt' smushchenie, kapitan podal komandu:
- Razgruzhat' korabl'!
Vse prishlo v dvizhenie. Matrosy vykatyvali arbuzy iz tryuma na palubu.
YAfrityanskie voiny i yafrityata vystroilis' cepochkoj. Oni lovko perebra-
syvali drug drugu arbuzy. Polosatye shary tak i mel'kali v vozduhe.
Hlop... shlep!
Hlop... shlep!
Myagko shlepayas', arbuzy tochno lozhilis' v ruki prinimavshih.
Odin bojkij yafritenok, poka letel arbuz, povorachivalsya vokrug sebya na
odnoj nozhke. I uspeval pojmat' polosatoe yadro! Odnazhdy mal'chugan pereku-
vyrnulsya cherez golovu i shvatil arbuz u samoj zemli.
Konchilos' vse eto pechal'no. Odin iz arbuzov vyskol'znul i razbilsya.
YAfritenku vletelo ot sosedej, i on stal kidat' arbuzy kak vse.
My tozhe soshli na bereg, chtoby prinyat' uchastie v razgruzke.
Vse vverh dnom
Na beregu so mnoj sluchilos' chto-to strannoe.
Zemlya zakachalas'. Nebo i pal'my v moih glazah perevernulis', i ya
shlepnulsya nazem'.
S trudom ya sel na pesok i udivlenno oglyanulsya.
S Funtikom, Ugadaem i Handriloj tvorilos' to zhe, chto i so mnoj.
Odin Pip ne unyval. Usevshis' na kustik, on chirikal svoe:
"Pin'-pin'-pin'! Tarrarah!"
Byvshij bocman Vasya podoshel k nashej valyavshejsya na peske kompanii i ot-
tashchil vseh chetveryh pod sen' bol'shogo banana.
- CHto s nami tvoritsya? - v otchayan'e sprosil ya.
- Nichego osobennogo! - skazal, ulybayas', Vasya. - |to byvaet so vsemi
neopytnymi moryakami. Dve nedeli paluba hodila u vas pod nogami. Teper'
vy na tverdoj zemle. No chasa dva-tri vam budet kazat'sya, chto vy eshche na
korable i vas ukachivaet. Posidite zdes'! Kogda otojdete - budete nam po-
mogat'!
Tak my, k sozhaleniyu, okazalis' tol'ko zritelyami vygruzki arbuzov.
Krokodily i cherepahi vyryli v syrom peske ogromnuyu yamu i zakatyvali
tuda arbuzy pro zapas. Druguyu chast' arbuzov slozhili gorkoj v teni de-
rev'ev. I postavili ryadom, dlya ohrany, dvuh zhirafov. Tret'yu chast' razde-
lili mezhdu sobravshimisya.
V pervuyu ochered', konechno, ugostili malyshej.
Esli by vy tol'ko videli, s kakim naslazhdeniem rebyatishki vpivalis'
zubami v arbuznuyu myakot'! Dazhe ushi u nih byli mokrye!
Arbuznuyu korku oni vyedali tak userdno, chto ot nee ostavalsya lish' to-
nen'kij zelenyj lepestok. Vprochem, i eti lepestki s velikim udovol'stvi-
em pod容dali slonyata.
Kolyuchie slova
CHerez tri dnya "Tararabumbiya" uhodila v obratnyj rejs.
Na proshchan'e kapitan podaril kazhdomu iz nas po matrosskoj beskozyrke.
Dazhe Pipu sshili krohotnuyu shapochku s sinimi lentami.
Koksha v poslednij raz ugostila nas vkusnym kofe s olad'yami. Pervyj
pomoshchnik Vasya prepodnes mne na pamyat' nastoyashchuyu bocmanskuyu dudku.
Tri dnya my proveli na beregu. Otdyhali i privodili sebya v poryadok.
Na chetvertyj den' nachalis' dozhdi.
Tropicheskij liven' - eto ne nash severnyj dozhdik, chto pokapal i peres-
tal. Lil takoj dozhd', chto dazhe kapel' ne bylo vidno. S neba obrushivalis'
potoki vody!
O tom, chtoby dvinut'sya v pohod, nechego bylo i dumat'.
A put' predstoyal nelegkij.
Nuzhno bylo peresech' pustynyu SHiribiribi. Zatem uglubit'sya v tropiches-
kij les. Perevalit' cherez snezhnye vershiny i vyjti, nakonec, na bereg
okeana.
Tam, v pribrezhnyh kustarnikah, my dolzhny najti popugaya Ararahisa.
No... nichego ne podelaesh'! Nuzhno bylo perezhdat' dozhdi.
Odnako bezdel'nichat' nam tozhe ne hotelos'.
Tut my vspomnili, chto sobiralis' uchit' yafrikanskih detej.
Uchit' samih yafrityat my, konechno, ne mogli. Nelovko kak-to, esli zveri
budut uchit' lyudej!
My poetomu otdali v shkolu dlya yafrityat dva yashchika uchebnikov, kotorye
sgruzil na bereg kapitan "Tararabumbi".
Direktor shkoly ostalsya ochen' dovolen. On dazhe priglasil Funtika, kak
samogo umnogo iz nas, pomogat' yafriZDtam gotovit' domashnie uroki.
Ne ponimayu! Pochemu eto vse schitayut samym umnym Funtika, a ne menya?
Ostal'nye reshili uchit' zveryat.
YA vzyalsya byt' zaveduyushchim shkoloj.
Dlya zanyatij vozhd' Simba otdal nam pustovavshuyu Obshchestvennuyu Hizhinu.
|to byl prostornyj saraj, krytyj pal'movymi list'yami. Nikakoj dozhd' ne
probival ego kryshu. Vysota saraya byla takoj, chto dazhe slonyata i zhirafiki
mogli tam stoyat'. I tem bolee sidet'.
Izo vseh urokov zveryatam pochemu-to bol'she vsego prishlis' po dushe uro-
ki gimnastiki i peniya.
Ugadaj ot gordosti stal tak vysoko zadirat' golovu, chto vse vremya
spotykalsya. Eshche by! Druz'ya ne lyubili ego muzykal'nyh uprazhnenij. Dazhe
dedushka serdilsya, kogda on pel. A zdes' Ugadaevo penie vsem nravitsya!
Na urokah gimnastiki carilo vesel'e. Zveri igrali v chehardu, begali
naperegonki. Hizhina hodila hodunom.
Inogda Simba pribegal s drugogo konca derevni i sprashival Ugadaya, chto
eto u nego tam takoe tvoritsya?
Handrila na svoih urokah stavil raznye opyty. V bankah u nego na sto-
le vse vremya chto-to shipelo i skvorchalo. A odnazhdy proizoshel vzryv, i
zveryata kinulis' von iz hizhiny. Oni ustroili takuyu davku, chto chut' ne
zadavili malen'kuyu antilopu-otlichnicu.
Posle etogo Handrila nikak ne mog zazvat' zveryat na svoi uroki. Ne to
oni sami ne shli, ne to ih roditeli ne puskali.
K bol'shomu moemu ogorcheniyu, na moi uroki zveryata hodili neohotno.
Delit' yabloki melom na chernoj doske im bylo neinteresno. Prihodilos'
prinosit' v klass nastoyashchie yabloki. No moi ucheniki ne mogli ponyat', za-
chem delit' yabloki porovnu, kogda mozhno vzyat' sebe pobol'she. A sosedu ot-
dat' pomen'she. Ili sovsem nichego ne dat'!
Grammatiku zveryata tozhe uchili bez osobogo udovol'stviya. "Ne vse li
ravno, - dumali zveryata, - kak pravil'no pisat' - "yabloko" ili "yabluko"?
Proshche ego s容st', kakaya by bukva ni stoyala v seredine".
YAfrityata uchilis' kuda uspeshnee zverinyh malyshej. Oni ochen' bystro vse
usvaivali. YAfrikanskie uchitelya ne mogli imi nahvalit'sya.
Tak, vo vsyakom sluchae, rasskazyval nam Funtik, pomogavshij yafrityatam
gotovit' domashnie uroki.
No i yafrityata inogda ne proch' byli pobalovat'sya.
Kak-to Funtik, podhodya vecherom k shkole, kuda yafrityata prihodili goto-
vit' uroki, uslyshal kriki i strashnyj shum.
CHto sluchilos'?
V bol'shom sunduke, stoyavshem v uglu klassa, lezhali starye uchebniki.
Slova v etih uchebnikah vysypalis' so svoih strochek i valyalis' celym vo-
rohom na dne sunduka.
YAfrityata uhitrilis' otkryt' sunduk, oni nabirali iz nego celymi pri-
gorshnyami kolyuchie slova i kidalis' imi drug v druga.
Slova: "zvezda", "zanoza", "vdryzg", "zigzag", "zarnica" tak i
mel'kali v vozduhe.
Navstrechu im neslis' drugie slova-kolyuchki: "caplya", "cirk", "cucik",
"cyplenok" i "caca".
Zacepivshis' za odezhdu, slova povisali na nej kak repejnik.
Ele-ele uspokoil Funtik razbushevavshihsya yafrityat. On zastavil ih po-
chistit'sya i podmesti klass.
Vpered, za per'yami!
Dozhdi prekratilis'. ZHarkoe solnce v neskol'ko dnej vysushilo zemlyu i
razmokshie dorogi.
My stali sobirat'sya v pohod, chtoby pobystrej, poka ne stalo slishkom
zharko, peresech' pustynyu SHiribiribi. Upakovyvali bagazh, zapasali vodu vo
flyagi i tykvennye butylki. Vzyali s soboj sushenoe myaso dlya menya, Handrily
i Ugadaya, vyalenye banany dlya Funtika i sushenuyu saranchu dlya Pipa.
Na okraine derevni nas sobralis' provozhat' vse mestnye zhiteli i zve-
ryata iz blizhajshego lesa. My poproshchalis' s Simboj, obnyali svoih uchenikov
- zveryat. YAfrityata rascelovali pomogavshego im Funtika.
Ostavalos' podat' signal k vystupleniyu.
My vystroilis' v kolonnu. Vperedi - ya. Za mnoj - Funtik. Za Funtikom
- Handrila. Za nim Ugadaj, na spine kotorogo sidel Pip.
- Vpered! - skomandoval ya.
Bodrym shagom my dvinulis' k lesu. Derevnya ostalas' pozadi.
My svernuli na lesnuyu dorogu. I tut navstrechu nam popalsya derevenskij
raznoschik tovarov. Za plechami u nego byla korzina, v kotoroj pomeshchalsya
celyj magazin. V pravoj ruke torgovec nes kletku iz ivovyh prut'ev. V
kletke, unylo opustiv golovu, sideli dva belo-rozovyh popugaya kakadu.
- Pokupajte popugajchikov! Luchshij podarok detyam! - zakrichal raznoschik.
- Popugajte pokupajchikov! T'fu! Pokupajte popugajchikov!
V doroge nam sovershenno ne nuzhny byli popugajchiki. Malen'kih detej u
nas tozhe ne bylo. No videt' bednyh ptic vzaperti my ne mogli.
My kupili popugajchikov.
Bez osobyh kolebanij my otkryli dvercu kletki i vypustili ih v les.
Odin iz popugaev vernulsya k nam, podletel k zamykavshemu kolonnu Uga-
dayu i o chem-to s nim posheptalsya. Ugadaj ulybnulsya vo vsyu past' i kivnul
golovoj.
Popugajchik snova sletal v les i prines ottuda v klyuve malen'kuyu buty-
lochku.
Ugadaj sunul butylku v ryukzak i otsalyutoval popugayu lapoj.
Vy uvidite potom, kak nam ona prigodilas'!
Glava 20. PUSTYNYA SHIRIBIRIBI
Lev idet!
Nash karavan medlenno dvigalsya po peschanym holmam SHiribiribi. Ni lyu-
dej, ni dikih zhivotnyh my poka ne vstrechali.
K vecheru tret'ego dnya zorkij Ugadaj uvidel na gorizonte dvizhushchuyusya
temnuyu tochku.
Tochka priblizhalas' i vse uvelichivalas' v razmerah. Vskore i os-
tal'nye, menee glazastye, chem Ugadaj, uvideli, chto eto samyj nastoyashchij
Lev.
- Lev! - kriknul ya, hotya vsem i tak bylo yasno, chto eto Lev. - Funtik!
CHto delat', kogda priblizhaetsya Lev?
Funtik zamyalsya:
- YA znayu tol'ko do bukvy "k"! A na bukvu "l" ya ne znayu...
- Lev - eto bol'shaya koshka! - chiriknul Pip. - Koshka na bukvu "k". CHto
delat', kogda priblizhaetsya koshka?
Funtik obradovalsya:
- Koshke nado postavit' blyudechko s molokom! I povyazat' ej na sheyu ban-
tik!
- Vot ty sam i povyazyvaj L'vu na sheyu bantik! - rasserdilsya Ugadaj. -
A ya ubegu, poka Lev menya ne s容l. I tovarishchej prihvachu! Za isklyucheniem
tebya, s tvoimi glupymi sovetami!
Nikto iz nas, odnako, ne uspel ubezhat'. V neskol'ko pryzhkov Lev oka-
zalsya ryadom s nami. On rezko zatormozil i proehalsya vsemi lapami po pes-
ku. Potom Lev podnyal golovu i tak ryavknul, chto my poholodeli.
|to byl bol'shushchij ryzhij Lev s moguchej grivoj i strashnymi belymi kly-
kami. Dazhe Ugadaj nichego ne mog by s nim podelat'.
Strelyat' po L'vu bylo bespolezno. Nashe ruzh'e dlya etogo ne godilos'.
Puli byli slishkom malen'kie.
- Zdravstvujte! Budem znakomy! - vezhlivo skazal na yafrityanskom yazyke
Funtik, golos ego drozhal ot ispuga. - Razreshite predstavit'sya. My - pu-
teshestvenniki! Nadeyus', vy ne sobiraetes' nas s容st'?
Vmesto otveta Lev stal ugrozhayushche rychat' i otpihivat' pesok zadnimi
lapami.
Porychav i podnyav celuyu tuchu pyli, on sel, pochesalsya zadnej nogoj, kak
sobaka, i skazal:
- Stanu ya o vas zuby marat'! Krome togo, ya syt! Vy zachem prishli na
moyu zemlyu?
- My ne znali, chto eta zemlya vasha! - otvetil ya. - My ne sobiraemsya
tut dolgo zaderzhivat'sya. Skazhite, kak nam vyjti k Ledyanomu potoku?
- Zdravstvujte! - vozmushchenno skazal Lev. - YA im eshche dolzhen ob座asnyat'
dorogu! Kak prishli syuda, tak i uhodite! Net! Sdaetsya mne, ya dolzhen
vse-taki kogonibud' s容st' dlya poryadka!
Lev zhadno vzglyanul na tolsten'kogo funtika i obliznulsya. Potom on
poglyadel na upitannogo Ugadaya i snova obliznulsya.
Vse eto nam sovsem ne ponravilos'.
Strashnee koshki zverya net
V etot moment vpered vyshel Handrila, kotoryj do togo pryatalsya za spi-
noj U gadaya.
Lev udivilsya. On v pervyj raz v zhizni uvidel kota.
- A eto kto takoj? - sprosil Lev.
- YA lev! - s dostoinstvom skazal Handrila.
- Ha! Ha! Ha! - zahohotal hozyain pustyni. Hohotal on tak gromko, chto
dazhe vozduh vokrug zadrozhal. - Razve byvayut takie malen'kie l'vy?
- Byvayut! - nevozmutimo otvechal Handrila. - YA - lev osoboj porody.
Malen'kij, no strashno svirepyj! Ty skol'ko mozhesh' s容st' za obedom?
- Kak eto - skol'ko? - sprosil nemnogo sbityj s tolku Lev. - CHet-
vert'loshchadi. Ili pol-antilopy... A chto? Razve malo?
- YA mogu s容st' celogo zhirafa! No esli razojdus' to i begemota! - za-
yavil kot.
- Ty? Takoj plyugaven'kij l'vishka? - snova zahohotal Lev. - Nu i vresh'
zhe ty, bratec!
- Ah tak! - grozno fyrknul kot. - YA vru? Nu smotri zhe!
SHerst' na Handrile vnezapno stala dybom. Iz nee s gromkim treskom po-
sypalis' iskry. Spina kota izognulas' dugoj. Glaza zasverkali.
Vz容roshennaya sherst' sdelala Handrilu v dva raza bol'she, chem obychno.
Lev v zhizni ne vidyval nichego podobnogo. On rasteryalsya i otstupil na
dva shaga.
Handrila fyrknul i zamyaukal dusherazdirayushchim golosom. Lev otstupil eshche
na dva shaga.
Handrila izdal svoj znamenityj boevoj klich - "M'yau! M'yau! Karryau!"
Zatem on razvernulsya, kak pruzhina, i vcepilsya kogtyami v nos vraga.
Lev zavizzhal i otpryanul v storonu.
Handrila prigotovilsya ko vtoromu pryzhku.
Lev zakryl mordu lapoj, povernulsya k nam spinoj i postydno bezhal.
- Stoj! Stoj! Ostanovis'! - zakrichali my L'vu. Lev obernulsya i stal
robko priblizhat'sya k nam.
Handrila stoyal nagotove, vygnuv spinu dugoj.
- |to u nego eshche tol'ko pervaya stepen' zlosti - ob座asnil L'vu Ugadaj.
- A vot kogda u nego budet chetvertaya stepen', on sdelaetsya vo sto raz
bol'she. I s容st zhirafa, begemota i tebya, bezdel'nika, v pridachu!
- Izvinite! - skazal Lev plachushchim golosom - YA ne znal, kto vy ta-
kie... Pervyj raz vizhu takogo strashnogo l'va.
- Skazhite, - vezhlivo obratilsya on k Handrile - u nas s vami net obshchih
rodstvennikov?
- Net! - suho otvetil Handrila. - Moi rodnye - tol'ko samye svirepye
l'vy!
- Mozhet byt', ya mogu vam chem-nibud' pomoch'? - ugodlivo sprosil u Fun-
tika Lev. K Handrile on uzhe boyalsya obrashchat'sya.
- Horosho! Ob座asnite nam dorogu! - skazal Funtik. - I skazhite, kto u
vas tut eshche zhivet. CHtoby my byli gotovy ko vsyakim neozhidannostyam.
- Tut zhivut l'vy. Moya sem'ya i vse blizkie, - skazal Lev. - Da vy ne
bespokojtes'! YA ih preduprezhu. Oni budut derzhat'sya ot vas podal'she. Est'
eshche zebry, antilopy...
Handrila, teper' uzhe sovershenno perestavshij schitat'sya so L'vom, na-
hal'no proshel mimo ego mordy i zadel l'vinyj nos hvostom.
"Aaaaapchhi-i-i-i!"
L'vinyj chih rassypalsya po pustyne, slovno drob' po zheleznomu listu.
Kogda Lev prochihalsya, ya poprosil ego provodit' nas, chtoby my ne zab-
ludilis'.
Lev nemedlenno soglasilsya.
Bol'she togo, on predlozhil nesti nash gruz. My pogruzili na L'va vse
nashi veshchi i posadili k nemu na spinu Handrilu, Funtika i Pipa. YA i Uga-
daj poshli peshkom.
Lev shel tiho, chtoby my s Ugadaem ne otstavali. I vse vremya s opaskoj
oglyadyvalsya na sidevshego u nego na spine Handrilu.
Kot ne obrashchal na eti vzglyady nikakogo vnimaniya. Posle takogo nervno-
go napryazheniya on krepko spal i zapasalsya energiej.
Po doroge my razgovorilis' so L'vom. On byl ne takim uzh skvernym, kak
pokazalsya nam vnachale.
No... kto ego znaet? Esli by ne smelyj Handrila, byt' mozhet, vse my
mirno pochivali by u L'va v zheludke.
Funtik vychislyaet zebru
Na sleduyushchem privale my vstretili stado zebr. Zebry ne ubegali ot
nas. No i ne podhodili blizko.
CHtoby progolodavshijsya Lev ne trogal zebr, my dali emu desyat' korobok
myasnyh konservov. Dlya sebya my prigotovili chaj.
CHaj davno vskipel. No... kuda zhe zapropastilsya Funtik?
My iskali Funtika vsyudu. On kak skvoz' zemlyu provalilsya. Vokrug ni
kustika, ni derevca, za kotorymi mozhno bylo by spryatat'sya.
Ugadaj usadil L'va na zadnie lapy i zabralsya k nemu na golovu, chtoby
podal'she videt'.
- Vot on! - kriknul Ugadaj i pokazal lapoj na odnu iz zebr.
- Tak eto zhe zebra, a ne Funtik! - udivilsya ya.
- Poglyadi v binokl', esli ne verish'! - gavknul Ugadaj.
YA podnes k glazam binokl'.
Na prigorke, podzhav pod sebya nogi, lezhala zebra i shchipala travu.
Na spine u zebry sidel Funtik.
Nemudreno, chto my ego ne videli. Zebra byla polosataya. A Funtik belyj
s chernymi pyatnami. Na rasstoyanii on sovsem slivalsya s zebroj.
Ugadaj i ya pobezhali k zebre. Poletel i Pip.
- CHto ty tut delaesh'? - strogo sprosil ya Funtika.
- Ne vidish'? Provozhu nauchnuyu rabotu! - skazal Funtik.
- Kakuyu eshche nauchnuyu rabotu? - udivilsya Ugadaj.
Funtik polzal po spine zebry i izmeryal ee linejkoj.
- Opredelyayu, chto takoe zebra! Beloe zhivotnoe s chernymi polosami ili
chernoe s belymi!
- I chto poluchaetsya? - sprosil s interesom Ugadaj.
- Poluchaetsya beloe s chernymi, - otvetil, pyhtya, Funtik. I, podobrav-
shis' k uhu zebry, on chto-to skazal ej shepotom.
Zebra ulybnulas' i potryasla golovoj. Ochevidno, ona byla dovol'na re-
zul'tatami issledovaniya.
- Molodec! - pohvalil ya funtika. - My tvoyu rabotu poshlem v kakoj-ni-
bud' nauchnyj zhurnal! Tol'ko ty ne pugaj nas! Vsegda govori, kuda uho-
dish'! Osobenno v pustyne!
Ugadaj laskovo shvatil Funtika zubami za sherstku i pones ego k kost-
ru, gde nas zhdal chaj.
Krot-himchistka
Pustynya konchilas'. Vperedi byl kustarnik. Za nim sineli les i gory.
Lev dotashchil nash bagazh do pervyh kustov i sbrosil ego na zemlyu.
- Vse! - skazal on s oblegcheniem. - Dal'she ne pojdu! Sem'ya doma bes-
pokoitsya! Vyshel na ohotu, a propal na celyh tri dnya! Vam teper' nalevo,
a mne napravo! Byvajte zdorovy!
My podoshli ko L'vu i pozhali emu lapu. Kogda ochered' doshla do Handri-
ly, Lev popyatilsya. Otojdya na neskol'ko shagov, on pomahal kotu hvostom,
na konce kotorogo byla kistochka, skazal vezhlivo:
- Nashe vam s kistochkoj! - i rys'yu pobezhal domoj.
Tak my i prozvali etogo L'va: "Lev s kistochkoj".
Posle perehoda cherez pustynyu vse my byli ochen' gryaznymi. Mylis' my
redko, tak kak beregli vodu. Peska i pyli v nashih kostyumah i shkurkah by-
lo predostatochno. Funtik vdobavok byl ves' v chernilah, kotorymi pisal
nauchnuyu rabotu pro zebru.
YA i Ugadaj nadeyalis' vymyt'sya v reke, do kotoroj ostavalos' eshche nes-
kol'ko chasov puti. Handrila rasschityval vymyt'sya lapkoj, kak vse koty.
Pip mog iskupat'sya v lyuboj luzhice.
Huzhe vseh bylo Funtiku. Funtik boyalsya vody. On dazhe slyshat' ne hotel
o tom, chtoby lezt' v reku.
Esli chto-nibud' ishchesh', vsegda nahodish'.
My shli i oglyadyvalis' po storonam. Ne proshlo i poluchasa, kak nad od-
nim iz holmikov, ryadom s pyshnym kustom zhimolosti, my uvideli stolbik. Na
stolbike byla pribita doska, a na doske ob座avlenie:
SROCHNAYA HIMCHISTKA I GLAZHKA
Zaveduyushchij I. S. Krot
- Gde zaveduyushchij? - propishchal Funtik.
Iz nory vypolz staryj, podslepovatyj Krot. On poglyadel snachala na
solnce, potom na nas i skazal:
- Kto tut menya sprasivaet? Pozalujsta! |to ya! Tese... Tes.... Tese...
U Krota ne hvatalo chetyreh zubov. On poetomu ne vygovarival vse shipya-
shchie bukvy.
Funtik pisknul:
- |to ya sprashivayu! Nel'zya li u vas srochno pochistit' moyu shkurku?
- Pozalujsta! - lyubezno otvetil Krot. - U nas cudnaya cistka i glazka!
Tes... Tes... Cistim i gladim lyuboe plac'e! Davajte syuda vasu skurku! My
secae ee vyciscim! Tes... Tes...
- Mozhet byt', pryamo na mne mozhno? - sprosil Funtik.
- Na vas? Ni v koem slucae! - otvetil Krot. - Utyug spiskom goryacij!
Funtik rasstegnul pugovicy i snyal shkurku. Bez nee nash drug stal uzhas-
no nekrasivym i toshchim.
Krot vzyal shkurku, vstryahnul ee, popryskal kakojto zhidkost'yu iz buty-
lochki, proter vatkoj naibolee gryaznye mesta, povodil po shkurke utyugom i
podal Funtiku.
- Gotovo! Polucajte, molodoj celovek! Tese... Tese... Tese... S vas
tridcat' kopeek!
- Tak deshevo? - porazilsya Handrila. - |tak i ya, pozhaluj, otdam svoyu!
- Pozalusta! Ostanetes' dovol'ny! Tol'ko budet gotova cerez dve nede-
li!
- Pochemu tak dolgo? - sprosil Handrila.
- U menya secae nacnetsya obedennyj pereryv, molodoj celovek! Na dve
nedeli! Tese... Tese... Tese...
- Net! Nam eto ne podhodit! - skazal ya. - My toropimsya!
- Togda do svidan'ya! Zahodite esce! Pozalujsta! - skazal Krot, kashlya-
nul i skrylsya v nore.
CHerez ledyanoj potok
Posle himchistki Funtik stal gladkim i blestyashchim. Handrila i Ugadaj
emu dazhe zavidovali.
Odno bylo ploho. Pugovicy na funtikovoj shkurke perestali derzhat'sya i
odna za drugoj otskakivali. Funtik podbiral ih i klal sebe v karman.
Prishivat' bylo nekogda. V konce koncov u funtika na shkurke ostalos'
vsego dve pugovicy.
Reka, k kotoroj my priblizilis', nedarom nazyvalas' "potokom". |to
byla ne spokojnaya, lenivaya reka ravniny, a burnaya, svoenravnaya gornaya
rechka. Voda v nej shumela, gremela i vorochala kamni.
U menya murashki po spine probezhali, kogda ya predstavil sebe, chto pri-
detsya perebirat'sya na tu storonu.
No ya strogo prikriknul na svoi murashki, i oni kuda-to spryatalis'.
Nikakoj perepravy na reke ne bylo. Da i kakie mosty mogli byt' v etom
dikom meste?
Nas vpolne ustroilo by obyknovennoe derevo, perebroshennoe s odnogo
berega na drugoj. No i derev'ya na beregu ne rosli.
Kak vsegda v trudnyh sluchayah, ya sobral voennyj sovet. Pervym vzyal
slovo Ugadaj.
Ugadaj poglyadel na svoi muskulistye lapy i skazal, chto poprobuet raz-
bezhat'sya i pereprygnut' na tu storonu.
- Ne hvastajsya, Ugadaj! - upreknul ego Pip. - Ne tol'ko ty, tut i
kenguru ne pereskochit! Luchshe sdelaem tak. YA voz'mu v klyuv verevku, pere-
nesu ee na tu storonu i zaceplyu za kust ili kamen'. Po verevke my i pe-
reberemsya. Tak vse turisty delayut!
Plan byl horoshij. No Pipu okazalos' ne pod silu podnyat' verevku. On
mog podnyat' v vozduh tol'ko nitku. Nitka nas, konechno, ne vyderzhit.
Handrila i Funtik nichego ne predlagali. Oni ne umeli plavat' i boya-
lis' vody.
Teper' byla moya ochered' vyskazat'sya.
- Puskaj Pip voz'met menya klyuvom za vorot, skazal ya, - i pereneset na
drugoj bereg. Ugadaj, kak samyj sil'nyj, metnet tuda motok verevki.
Tol'ko poluchshe kidaj! CHtoby ne popast' v vodu! YA zakreplyu verevku na tom
beregu. Ugadaj - na etom. Perepravim veshchi, a potom pereberemsya sami!
Tak my i reshili.
Pip vzyal menya za vorotnik, pomahal krylyshkami i podnyalsya na vozduh.
Kogda Pip proletal nad rekoj, ya dazhe glaza zazhmuril. Ved' stoit
tol'ko Pipu raskryt' rot, kak ya ochutyus' v burlyashchem potoke...
Kstati, kak pravil'no pisat': "ochuchus'" ili "ochutyus'?"
Poka ya, zakryv glaza, obdumyval etot vopros, Pip perenes menya i be-
rezhno opustil na travu. Sam on sel ryadom, raskryl klyuv i dolgo ne mog
otdyshat'sya.
Ugadaj na tom beregu gotovilsya kinut' verevku. On stal na zadnie la-
py, vzyal motok, odin konec verevki zazhal zubami, razmahnulsya i...
"Vz-z-z-z-z-z!" - verevka poneslas' po vozduhu, bystro razmatyvayas'.
Konec ee nemnogo ne doletel do moego berega.
On upal sovsem ryadom. No ya byl nagotove i uspel ego podhvatit'.
Potom ya podtashchil verevku k bol'shomu koryavomu pnyu i horoshen'ko zakre-
pil ee. Pip s takoj rabotoj, konechno, ne spravilsya by!
Ugadaj zavyazal svoj konec verevki na bol'shom kamne, sdelal skol'zyashchuyu
petlyu, zakrepil odin ryukzak s nashim bagazhom i...
"F'yu-yu-yu-yu-yu!" - meshok poehal, kak vagonchik kanatnoj dorogi, s odnogo
berega na drugoj.
Ugadaev konec verevki byl vyshe, a moj nizhe. Ryukzak blagopoluchno popal
pryamo mne v ruki.
Tak pereehala pochti vsya nasha poklazha. Sorvalsya v vodu tol'ko ryukzak,
gde byli galety i konservy. YA uspel ego vylovit'. Konservam nichego ne
sdelalos'. Galety promokli. No eto bylo popravimo. Galety legko sushatsya
na solnce.
Teper' nachalos' samoe otvetstvennoe delo - pereprava druzej.
YA zalez po koleno v vodu, chtoby prinyat' ih. Brrr!... Vy predstavit'
sebe ne mozhete, kakaya eta byla holodnaya voda!
Pervym poehal po verevke obveshannyj fotoapparatami Handrila. Svoi fo-
tokamery on nikomu ne doveryal i dazhe spal s nimi. Handrila reshil, chto uzh
esli utonet v reke, to vmeste s fotoapparatami.
Kot blagopoluchno prizemlilsya. On lish' slegka zamochil nos i lapy.
Sleduyushchim dolzhen byl perepravlyat'sya Funtik.
K etomu vremeni nogi moi tak zamerzli, chto ya sovsem perestal ih
chuvstvovat'.
Funtik perevernulsya na spinu, obnyal lapkami verevku i, zakryv glaza,
nachal spuskat'sya.
Do berega ostavalos' sovsem nemnogo. Samuyu malost'. No lapki profes-
sora oslabli, razzhalis' i... on poletel v vodu.
Potok podhvatil i pones Funtika.
Sluchis' eto na seredine potoka, Funtik navernyaka by pogib. No on upal
nedaleko ot berega.
Razdumyvat' bylo nekogda. YA brosilsya v vodu i poplyl za Funtikom.
YA byl legche professora i bystro ego obognal. U povorota mne udalos'
zacepit'sya za torchavshij iz vody kamen'. Drugoj rukoj ya podhvatil pochti
uzhe zahlebnuvshegosya Funtika.
Neizvestno, chto bylo by dal'she, esli by ne Ugadaj. On stremitel'no
s容hal po verevke k nashemu beregu i kinulsya v vodu. Skoro on vytashchil nas
s Funtikom na sushu.
Vse troe my byli mokrymi, hot' vyzhmi! Mokree vseh byl Funtik. Iz-za
otsutstviya pugovic voda popala emu dazhe pod shkurku.
Prishlos' nam razzhech' koster i sushit'sya. Poka sushilis', spustilas'
noch'. My reshili zanochevat' na beregu.
Nash drug pogibaet
Na drugoj den' u Funtika poyavilsya nasmork. Vecherom my postavili emu
na nos chashku s teplym chaem vmesto grelki. No eto ne pomoglo.
Na tretij den' Funtik stal kashlyat'. Vecherom chetvertogo dnya on ostano-
vilsya na tropinke i tiho skazal:
- YA dal'she ne pojdu!
Snachala my reshili, chto Funtik shutit.
No emu bylo ne do shutok. Nosik u Funtika byl suhoj, goryachij, glaza
krasnye. On ves' drozhal i s trudom derzhalsya na lapkah.
My vstrevozhilis' i reshili poskoree ustroit' prival.
Bystro nashli nebol'shuyu luzhajku. Raskinuli palatku, razozhgli koster.
Poka gotovilsya uzhin, ya ulozhil Funtika na naduvnoj rezinovoj podushke i
ukryl ego kusochkom flaneli, kotorym pol'zovalsya vmesto odeyala.
Zatem ya nachal ryt'sya v medicinskoj sumke Funtika, chtoby najti nuzhnye
lekarstva.
Ploho bylo to, chto doktorom ekspedicii byl sam Funtik. On nas perevya-
zyval, mazal jodom i daval tabletki ot kashlya.
Teper' zhe Funtik lezhal v bredu i lechit' sebya ne mog. A ya ne znal, ot
kakoj bolezni kakie tabletki.
Funtika znobilo. S bol'shim trudom udalos' mne napoit' ego goryachim,
sladkim chaem.
My proveli trevozhnuyu noch'.
Posle chaya Funtik zadremal. Noch'yu on prosnulsya, stal bredit' i zvat'
dedushku. Potom iz Funtika posypalis' vsyakie svedeniya ot bukvy "a" do
"k", no v samom putanom vide.
Pod utro nashemu drugu stalo sovsem ploho. On oslab i lezhal v zabyt'i.
My ne znali, chto delat' dal'she. YA hvatalsya za vse lekarstva, kakie
mog najti. Ugadaj i Handrila begali po lesu, pytayas' razdobyt' celebnye
travy i koren'ya ot lihoradki.
No vse travy byli kakie-to neznakomye. Ne te, chto rastut u nas. Dash'
takuyu travku bol'nomu, a on i otpravitsya na tot svet!..
Vdrug Ugadaj hlopnul sebya lapoj po lbu i skazal:
- Ah ya osel! U menya zhe est' zamechatel'noe lekarstvo. Pomnite, popu-
gaj, kotorogo my vypustili, podaril butylochku? Ego drug, volnistyj popu-
gajchik, privez eto lekarstvo iz YAvstralii.
Na samom dne Ugadaeva ryukzaka my razyskali butylochku s yavkaliptovym
maslom. Maslo nemnogo vydohlos', no polpuzyr'ka ostalos'.
- A kak im lechit'? Vnutr' davat'? - sprosil ya U gadaya.
- CHto ty, vnutr'! |to maslo naruzhnoe. Ot prostudy. Ego nado pokrepche
vtirat' bol'nomu v grud'. Tak, chtoby par shel!
- Ot kogo? - sprosil ya. - Ot bol'nogo ili ot doktora?
- Navernoe, ot oboih! - skazal, podumav, Ugadaj.
Ugadaj perevernul Funtika na spinu i stal vtirat' emu maslo v grudku.
Funtik tol'ko kryahtel i popiskival.
Kogda Ugadaj umorilsya, smenil ego ya. Teper' Funtik lezhal na zhivote, a
ya vtiral emu maslo v spinu. Pot lil s menya gradom, takaya eto byla neleg-
kaya rabota.
Funtik sdelalsya eshche goryachee, chem byl. On ele dyshal. Serdechko ego bi-
los' sovsem slabo.
Vdrug Funtik poshevelilsya i tiho skazal:
- Ochki otdajte dedushke... Emu podhodyat!..
Potom Funtik zakryl glaza, vzdrognul i vytyanulsya. Ochki svalilis' s
ego nosa i, zhalobno zvyaknuv, upali v travu.
- Umer! - voskliknul ya.
- Umer... - tiho povtorili moi tovarishchi.
A ya by morkovku s容l!
My zamolchali i opustili golovy. Glubokoe gore ohvatilo nas.
Tak my prosideli chasa tri okolo svoego druga, vspominaya, kakim on byl
vernym tovarishchem, kak vsegda pomogal nam svoimi sovetami v trudnuyu minu-
tu. A teper' ryadom s nami lish' ego bezdyhannoe telo...
- A ya by morkovku s容l! - vdrug skazalo telo.
Snachala ya reshil, chto Funtikov golos mne pochudilsya.
Ili, byt' mozhet, eto Handrila, lyubivshij vseh peredraznivat', zagovo-
ril golosom Funtika?
- Kakaya morkovka? - skazal ya, obrashchayas' k Handrile. - Zachem ona tebe?
No Handrila sidel s takim udivlennym vidom, chto mne stalo yasno: eto
govoril ne on.
- |to ty skazal? - obratilsya ko mne Ugadaj.
- Net, ne ya!.. |to, navernoe, on... - otvetil ya.
- Kto "on"? - sprosil Handrila.
- On!.. Pokojnik... - drozha ot straha, skazal ya i pokazal na bezdy-
hannogo Funtika.
- Net, ya ser'ezno hochu morkovku! - povtoril pokojnik i priotkryl pra-
vyj glaz.
- On razgovarivaet! On zhivoj! - zakrichali my i kinulis' drug drugu v
ob座atiya.
Funtik byl zhiv. YAvkaliptovoe maslo i glubokij son spasli ego.
My byli bez uma ot radosti.
Morkovku my, pravda, ne nashli i zamenili ee bananom. Funtik szheval
banan i snova zasnul. On spal bez pereryva desyat' chasov.
Na sleduyushchee utro Funtik chuvstvoval sebya luchshe. No byl eshche ochen'
slab. Poka Funtik ne okrep, my ne mogli dvigat'sya dal'she.
Vremya shlo, a per'ya chudesnogo popugaya ne byli najdeny...
Nosorog i ego brat Rinoceros
CHerez pyat' dnej my snova tronulis' v put'. CHem vyshe my podnimalis',
tem trudnee stanovilos' dyshat'.
Poka my dobralis' lish' do podnozhiya gornyh vershin. Samoe trudnoe bylo
vperedi.
My shli po tropinke mezhdu skal. Vdrug za skaloj, na povorote tropy,
razdalsya shum i tresk.
My ostanovilis'.
Iz-za povorota poyavilsya bol'shoj seryj Nosorog. On shel naprolom cherez
kusty i napeval, naduvaya shcheki:
Rrym, rrym, rrym-pam-pam!
Rrym, rrym, rrym-pam-pam!
Rrum, rrum, rum-pum-pum!
Rrum, rrum, rum-pum-pum!
My eshche ne znali, chto etot Nosorog ne napadaet na lyudej, i nemnogo
orobeli. Izvestno ved', kakoj protivnyj, zadiristyj harakter u nosoro-
gov!
Vyruchil, kak vsegda, vezhlivyj Funtik. On vyshel vpered, ostanovilsya
pod samym nosom nosoroga i vypalil:
- Dobryj vecher, mnogouvazhaemyj, vysokochtimyj Nosorog!
Nosorog byl pozhiloj i dobrodushnyj i ochen' lyubil, chtoby ego uvazhali.
Poetomu Funtik popal v samuyu tochku. Imenno takoe obrashchenie nravilos' No-
sorogu bol'she vsego. On oglyadel Funtika svoimi podslepovatymi glazkami i
odobritel'no hmyknul.
Funtik povtoril eshche uchtivee:
- Glubokouvazhaemyj, dostopochtennyj Nosorog! Kak vy pozhivaete?
- Pozhivayu nichego sebe! - dobrodushno promolvil Nosorog. - Vot tol'ko
mozoli bespokoyat! Hodish' po etoj chashche - vse nogi sebe sotresh'!
Kak eto Nosoroga bespokoili mozoli, ya ne ponyal. Na moj vzglyad, ves'
on sostoyal iz odnih mozolej. No sprashivat' o takih veshchah bylo nelovko.
Funtik posharil v medicinskoj sumke i vynul ottuda malen'kij puzyrek.
- Dorogoj, glubokochtimyj Nosorog! - torzhestvenno skazal Funtik. -
Razreshite podarit' vam mozol'nuyu zhidkost'. Ona pomogla nashemu Ugadayu. On
teper' vsyu zhizn' hodit bez botinok, i hot' by chto!
Nosorog byl tronut podarkom. On ponyuhal mozol'nuyu zhidkost', liznul ee
yazykom i spryatal puzyrek v karman na kozhe.
- Vy kuda shestvuete? - sprosil Nosorog.
My ob座asnili, kuda i zachem idem.
Ugadaj dobavil:
- Boyus' tol'ko, chto ne sumeem perebrat'sya cherez gory! My k takomu po-
hodu ne gotovilis'. Al'pinistov sredi nas net. Snaryazheniya tozhe net. Ni
botinok, ni ledorubov, ni sinih ochkov ot gornogo solnca.
- Da!.. - grustno zaklyuchil ya, tol'ko sejchas po-nastoyashchemu soobraziv,
kakaya trudnaya zadacha nam predstoit. - My mozhem v gorah zamerznut', os-
lepnut' ot solnca i svalit'sya v propast'!
Posle takih, neosmotritel'no skazannyh mnoyu slov, moi druz'ya sovsem
priunyli.
Nosorog s uchastiem poglyadel na nas. On podumal, posopel nosom i ska-
zal:
- Vam nuzhno, znachit, perebrat'sya cherez gory? I pobystrej? |tomu delu,
ya dumayu, mozhno pomoch'!
Nosorog povernulsya k vershinam, nadul shcheki i tri raza gromko kriknul:
Ri-no-ce-ros!
Ri-no-ce-ros!
Ri-no-ce-ros!
Razdalsya shum i svist. S gor spustilos' legkoe beloe oblachko. Ono leg-
lo pryamo u nog Nosoroga.
Zatem oblako rasseyalos'. Iz nego poyavilsya nevysokij starichok s
bol'shim nosom, na kotorom krasovalas' borodavka.
- Poznakom'tes'! - predstavil prishel'ca Nosorog. - |to moj brat, Ri-
noceros. On - Volshebnyj Nosorog. Mozhet prevrashchat'sya, esli zahochet, v ob-
lako, cheloveka. Voobshche vo chto ugodno!
Rinoceros pochesal borodavku na nosu i vezhlivo poklonilsya. My tozhe
poklonilis' Rinocerosu.
Kak polagaetsya vsyakomu uvazhayushchemu sebya volshebniku, Rinoceros nosil
dlinnuyu borodu, ochki, sinij halat s nashitymi na nem serebryanymi zvezdami
i vysokuyu ostrokonechnuyu shapku.
CHtoby boroda ne meshala, Rinoceros pryatal ee v karman halata. Kogda
Volshebnik lez v karman za nosovym platkom, a eto sluchalos' chasto, boroda
vyvalivalas'. Rinoceros nastupal na borodu nogoj, vskrikival i snova za-
pihival borodu v karman.
- Rinocerushka! - obratilsya pervyj Nosorog k bratu. - Ne pomozhesh' li
ty molodym lyudyam? Im nado bystro perebrat'sya cherez gory. A u nih nichego
s soboj net. Nikakogo al'... al'... pijskogo snaryazheniya. I zabludyatsya
oni, chego dobrogo, bez provodnika!
- |to, pozhaluj, bozhdo! - zadumchivo skazal Rinoceros nasmorochnym golo-
som.
Uvidev, chto my ne ochen'-to horosho ponimaem, chto on govorit, volshebnik
izvinilsya:
- Proshu prosdid' bedya! YA prosduzhen! V gorah takoj holodishche! - Rinoce-
ros posopel nemnogo i skazal: - Sejchas poprobuem! Ne pugajtes'! YA proiz-
desu koekakie zaklidadiya!
Volshebnik vysmorkalsya, zasunul borodu v karman, sdelal strashnye glaza
i zakrichal:
Farrada!
Barrada!
CHa! SHa! SHCHa!
|! YU!YA?
I stuknul kablukom po lezhavshemu na zemle kamnyu.
CHto-to grohnulo. Vse vokrug zavoloklo sinim dymom. Zapahlo porohom.
Fokus byl netrudnyj. YA zametil, chto Rinoceros razdavil nogoj korobku
s pistonami.
Kogda dym rasseyalsya, pered nami na kamne sidel gornyj orel.
Vot eto bylo zdorovo! YA i v cirke nichego podobnogo ne videl. Orel iz
Rinocerosa vyshel hot' kuda! Menya on ne ispugal. No Pip i Handrila popya-
tilis'. Oni ne osobenno lyubili hishchnyh ptic.
- Sadites' ko bde da spidu! - skazal Rinoceros v orlinom oblike. - Da
derzhites' pokrepche! Nosorog, brat Rinocerosa, pomog nam zabrat'sya na
spinu Volshebnika. Potom on poddel rogom nash bagazh i podal ego nam. Odin
iz ryukzakov on sluchajno proporol, i emu na spinu posypalsya zubnoj poro-
shok.
Nad gornymi vershinami
- Schastlivogo puti! - skazal Nosorog. - za lekarstvo! Zahodite v gos-
ti!
My ot dushi poblagodarili Nosoroga. I stali poudobnee ustraivat'sya na
spine Rinocerosa.
Moi priyateli zabralis' gluboko v per'ya, gde bylo udobno, teplo i be-
zopasno. YA odelsya poteplee, osedlal sheyu Volshebnika i krepko obnyal ee ru-
kami. Bylo strashnovato, no zato vse vidno.
Ko mne prisoedinilsya Handrila, kotoromu hotelos' sdelat' neskol'ko
vydayushchihsya snimkov gor.
Rinoceros potoptalsya na kamne, tyazhelo vzmahnul ogromnymi kryl'yami i
otdelilsya ot zemli.
- Pryamo kak vertolet! - voshishchenno voskliknul Handrila. - Dazhe vzlet-
noj dorozhki ne nuzhno!
Dal'she Handrile nekogda bylo so mnoj razgovarivat'. Kak i vsyakij fo-
tograf, on, riskuya svalit'sya, shchelkal svoim apparatom.
A snimat' bylo chto! V zhizni ya ne videl nichego podobnogo... Spasibo
Oslepitel'nye, pokrytye vechnymi snegami, vershiny... Golubye ledniki s
rashodyashchimisya vo vse storony glubokimi sinimi treshchinami... Hrustal'nye
gornye potoki. Surovye chernye skaly, torchashchie sredi snezhnyh polej, slov-
no zuby skazochnogo drakona...
Kak vse eto bylo krasivo! Eshche krasivee, chem ya napisal.
Nam ostavalos' poblagodarit' sud'bu za to, chto my vstretilis' s dob-
rym Rinocerosom.
Kosmicheskie luchi Ugadaya
Rinoceros povernul k nam golovu i ob座avil:
- Letim da vysote piest' tysyach betrov! Temberatura za hvostom - bidus
dvadcat' gradusov.
- Uzhe dejstvuet! - vdrug tainstvenno skazal Ugadaj, vysunuv nos iz
orlinyh per'ev.
- CHto dejstvuet? - ne ponyal Handrila.
- |to... eti... kak ih... komichesie luchi! - otvetil Ugadaj.
- Ne komicheskie, a kosmicheskie! - popravil Funtik.
- A chto ty chuvstvuesh'? - zainteresovalsya ya. Sam ya nichego ne oshchushchal.
- CHuvstvuya kakie-to boleznennye ukoly. Vot v hvost ukololo! Teper' v
spinu... A sejchas v nos!
YA vzglyanul na Ugadaev nos. Na samom konchike nosa vidnelos' chto-to ma-
len'koe i chernoe.
Priglyadelsya k sobach'emu nosu i Handrila, prekrativshij na vremya fotog-
rafirovat'.
- Kakie luchi? |to obyknovennye blohi! - fyrknul Handrila. I poskoree
otodvinulsya ot Ugadaya, chtoby blohi na nego ne pereskochili.
- Razve? - skazal Ugadaj. - Vot tak istoriya! A ya dumal - luchi...
Ugadaj byl uzhasno skonfuzhen. My prinyalis' ego uteshat'.
- Ne rasstraivajsya, Ugadayushka! Blohi s Volshebnogo Nosoroga. Znachit,
oni tozhe volshebnye!
- No kusayutsya-to oni kak nastoyashchie! - serdito skazal Ugadaj. I nachal
ryt'sya v medicinskoj sumke Funtika, chtoby najti poroshok ot nasekomyh.
Rinoceros letel dolgo. YA uzhe poryadkom prodrog. Prishlos' prizhat'sya k
Handrile, u kotorogo byla myagkaya, gustaya sherstka.
- Idu da posadku! - ob座avil Rinoceros. - Do poldoj moej ostadovki iz
kabidy ne vyhodit'!
Prizemlenie
Volshebnik snizhalsya bystro: on pikiroval, kak zapravskij boevoj samo-
let. U nas s Handriloj dazhe golova zakruzhilas'. My vcepilis' chto bylo
sily v sheyu orla.
Kak sebya chuvstvovali Funtik, Ugadaj i Pip - ya prosto sebe ne preds-
tavlyayu.
Eshche neskol'ko minut poleta nad ravninoj - i orel prizemlilsya na opush-
ke negustogo lesa. Pered nami byla tropinka, uhodyashchaya v lesnuyu chashchu.
- Vse! Priehali! - skazal Rinoceros. - Vylezajte!
Legko skazat' - vylezajte! U nas kruzhilas' golova i podgibalis' nogi.
Koe-kak my spustilis' so spiny orla i stashchili vniz pozhitki.
YA! YU!|!
SHCHa! SHa!CHa!
Barrada!
Farrada! - proiznes orel svoe zaklinanie. I vnov' prevratilsya v dob-
rogo starichka v sinem halate, s borodavkoj na nosu.
- Dal'she, rebyata, ya vas de povezu! Zdes' kodchayutsya moi vladediya, -
skazal Rinoceros. - Dachidaetsya Strada SHumdyh Gamadrilov. YA ih dedolyubli-
vayu. Odi bedya tozhe!
- CHto eto za gamadrily? - sprosil Pip.
- Sobakogolovye obez'yany! - otvetil za Volshebnika Funtik, kotoromu
strashno hotelos' pohvastat' pered Rinocerosom svoej uchenost'yu.
- Sobakogolovye? Znachit, ya mogu s nimi podrat'sya, - radostno skazal
Ugadaj. - YA tak davno uzhe ne dralsya!
- Drat'sya? Bozhe upasi! - zamahal na Ugadaya rukoj Rinoceros. - Posda-
rajtes' luchshe dogovorit'sya s dimi. Inache vy de uvidite Volshebdyh Per'ev,
kak svoih ushej!
- YA i sejchas ne vizhu svoih ushej! - skazal Funtik, u kotorogo ushki by-
li ochen' malen'kie.
- |to obrazdoe vyrazhedie! - ob座asnil Rinoceros. - Du, bde dekogda!
Proshchajte, rebyatki! ZHelayu udachi!
V poslednih chetyreh slovah ne bylo ni odnoj bukvy "n", i Rinoceros
proiznes ih ochen' horosho.
Prokrichav zaklinaniya, Volshebnik opyat' prevratilsya v orla, vzmahnul
kryl'yami i stal medlenno podnimat'sya v gory.
A my dvinulis' k lesu, gde nas zhdali novye priklyucheniya.
Glava 22 PLEMYA SHUMNYH GAMADRILO. Otstavshij kablukV
Vprochem, dovol'no dolgo nikakih priklyuchenij ne bylo.
YA shel pozadi vseh.
Vdrug ya pochuvstvoval, chto zahromal na pravuyu nogu. YA ostanovilsya.
Postuchal po kolenu. Ne bolit! Poshevelil pal'cami. Dvigayutsya!
Sel ya na penek i stal razdumyvat', chto by eto takoe moglo byt'?
- Ty chto uselsya? - nevezhlivo sprosil menya Ugadaj.
- Da vot, Ugadayushka, zahromal ya... - grustno skazal ya. - Navernoe,
idti dal'she ne smogu!
- Ty, mozhet byt', ushibsya? - uchastlivo sprosil menya Funtik. - Davaj, ya
tebya polechu!
- Rano ego lechit'! Nu-ka, podnimi nogu! - skomandoval Ugadaj.
YA podnyal nogu i poderzhal ee na vesu. Ugadaj osmotrel i obnyuhal boti-
nok.
- Vse yasno! - skazal Ugadaj. - Kabluk otvalivaetsya! On zaceplyaet za
suchki i kamni na doroge. Vot ty i hromaesh'!
- Kak eto ya sam ne dogadalsya! - skonfuzilsya ya. - Rebyata, ostav'te mne
neskol'ko gvozdikov, a sami idite vpered. YA pochinyu botinok i dogonyu vas.
- Ladno, - otvetil Ugadaj. - Ne opasno li tebya tut ostavlyat'? Mozhet,
odnomu iz nas zaderzhat'sya?
- Nu vot eshche! - hrabro skazal ya. - Nikakih opasnostej net. Zdes' ni
lyudej, ni zverej ne vidno. Idite, idite! YA dogonyu!
Tak kak ya byl samyj starshij v gruppe, nikto iz druzej ne stal so mnoj
sporit'. CHerez minutu oni skrylis' v chashche lesa.
YA ostalsya sidet' na pen'ke. Vo rtu u menya byl desyatok gvozdikov. YA
polozhil ih tuda, chtoby ne rasteryat' v gustoj trave.
YA snyal s pravoj nogi botinok i nadel ego na drugoj penek podoshvoj
vverh. Potom, napevaya pesenku, stal prikolachivat' kamnem otstavshij kab-
luk.
Napeval ya nedolgo, tak kak chut' bylo ne poperhnulsya gvozdikami.
Vot vse uzhe gotovo. Mozhno nadevat' sapog. Vo rtu u menya ostalos' dva
lishnih gvozdika.
Spasenie Petugaya
- Karaul! Pomogite! Pppogibayu! - razdalsya nepodaleku ptichij krik.
- Schas pobobu! - probormotal ya skvoz' zuby, boyas', kak by snova ne
podavit'sya gvozdikami. I stal oglyadyvat'sya po storonam.
Snachala ya nichego ne uvidel. Vo vsyakom sluchae, na zemle nikogo ne by-
lo. Togda ya podnyal glaza kverhu...
Vokrug nevysokogo dereva, nepodaleku ot menya, obvilos' sero-zelenoe
chudovishche. |to byla tolstaya zmeya so zlyushchimi glazami navykate i dlinnymi
ushami. Golova zmei grozno pokachivalas' nad odnoj iz verhnih vetok.
V pervyj raz v zhizni ya videl zmeyu s ushami! No reshil etomu ne udiv-
lyat'sya.
Zmeya derzhala za nogu kakuyu-to rastrepannuyu pticu, pohozhuyu odnovremen-
no na petuha i na popugaya. Ptica otchayanno bilas' i vzyvala o pomoshchi.
Dlya togo chtoby proglotit' pticu, zmee nuzhno bylo poshire raskryt' rot.
V eto vremya ptica mogla vyrvat'sya i uletet'. Zmeya, dolzhno byt', ozhidala,
kogda ptica vyb'etsya iz sil. Vot togda ona ee i slopaet!
Ptica snova zabilas', potom vzglyanula v shiroko raskrytye glaza ushas-
togo chudovishcha i zatihla... Eshche minutka - i ona ischeznet v zhadnoj pas-
ti...
- Net! - skazal ya sebe. - Tak ne goditsya! Nado spasat' petugaya!
"Petugaem" ya nazval pticu potomu, chto ne znal tochno - petuh ona ili
popugaj. Sprashivat' u nee samoj bylo nekogda, da i neudobno...
YA podbezhal k derevu. Konchik zmeinogo hvosta podergivalsya okolo samogo
moego nosa.
I tut mne prishla v golovu genial'naya mysl'! Dazhe Funtik pohvalil by
menya za nee.
YA vytashchil izo rta gvozdik i pristavil ego k zmeinomu hvostu. Potom
sil'no udaril po gvozdyu kamnem.
Zmeinyj hvost byl prochno pribit k derevu.
Zmeya otchayanno zashipela i otkryla past'.
- Leti! Leti skorej! - zakrichal ya petugayu.
No bednaya ptica byla tak izmuchena, chto tol'ko dernulas' i bespomoshchno
opustila kryl'ya.
Opravivshis' ot boli i ispuga, zmeya potyanulas' k ptice i snova shvati-
la ee za lapu.
Petugaj slabo pisknul. YA ponyal, chto u nego bol'she net sil soprotiv-
lyat'sya.
Nikakogo oruzhiya u menya ne bylo. Razve tol'ko kamen', kotoryj ya polo-
zhil v karman kurtochki.
Razdumyvat' bylo nekogda. YA sbrosil s levoj nogi vtoroj botinok. Za-
tem podprygnul, uhvatilsya za nizhnij suk dereva i, perebiraya bosymi noga-
mi, polez kverhu.
Zmeya ugrozhayushche shipela, starayas' menya ispugat'.
Eshche mgnovenie - i ya uzhe na vetke, nad kotoroj pokachivaetsya golova
zmei.
Kakie u nee uzhasnye glaza! Esli by ne petugaj - nikogda by ne stal
svyazyvat'sya s takoj strashiloj...
Polzu po vetke. Vse blizhe, blizhe k zmeinoj golove... Vot ya uhvatilsya
za ptich'yu lapu i tyanu ee k sebe. A zmeya tyanet za druguyu.
- Oj, oj, oj! - zakrichala v uzhase ptica. - Vy tak menya popolam razor-
vete!
"Fu, kak glupo poluchaetsya! - podumal ya. - CHto zhe delat'?"
YA vypustil petugaevu nogu, obhvatil pticu obeimi rukami i snova stal
tyanut'.
Silenok u menya ne hvatalo. YA nachal ustavat'. Eshche nemnogo - i zmeya
proglotit pticu. Da i menya v pridachu!..
Ot volneniya vo rtu u menya peresohlo. YA poshevelil yazykom i vdrug...
Iz-za shcheki na yazyk vypal poslednij ostavshijsya u menya gvozdik.
Tut mne v golovu prishla vtoraya genial'naya mysl'.
YA otpustil pticu, poudobnee uselsya na suku, vynul iz karmana kamen',
a izo rta gvozdik, i...
Vy uzhe dogadalis'! YA pribil uho zmei k derevu.
Zmeya dazhe ahnula ot neozhidannosti.
A ya shvatil petugaya i dernul ego k sebe. No ne sumel sohranit' ravno-
vesie.
My oba, petugaj i ya, kubarem pokatilis' s dereva.
- Vzzzz! Hlop!
Horosho eshche, chto pod derevom zemlya byla myagkaya. Vse-taki ne tak
bol'no! Hotya sinyakov i shishek poyavilos' poryadochno...
Razgovor so zmeej Zmeya, pribitaya k derevu, rassvirepela. - Bezobra-
zie! Otdaj nazad pticu! - zakrichala ona. Vot tak shtuka! A ya dumal, zmei
umeyut tol'ko shipet'. YA sel, otdyshalsya i pokazal ej nos.
Poka my takim obrazom ob座asnyalis' so zmeej, petugaj poprygal, popry-
gal i, kriknuv mne: "Blagodaryu, uvazhaemyj spasitel'!" - poletel v glub'
lesa.
Tut ya soobrazil, chto ne sprosil u pticy, kto ona takaya i kak ee zo-
vut. I ne znaet li ona sluchajno, gde najti popugaya Ararahisa? Vot obida!
YA vstal na nogi i otryahnul so shtanov i kurtochki suhie list'ya. Potom
nadel botinki, zavyazal shnurki i poshel po tropinke.
Na opushke lesa ya obernulsya i pokazal ushastoj zmee yazyk.
- Vot dogonyu, skvernyj mal'chishka! Budesh' znat', kak yazyk pokazyvat'!
- kriknula zmeya.
- Dogoni, poprobuj! - otvetil ya. - Interesno znat', kak ty otce-
pish'sya?
- Vozmutitel'no! U menya, nakonec, zhivot cheshetsya! Nemedlenno pocheshi
mne zhivot!
Mne stalo smeshno. Nichego sdelat' ne mozhet, a eshche prikazyvaet!
- Tozhe vydumala! Stanu ya chesat' zhivoty vsyakim pticeedam! - otmahnulsya
ya. - Nu, nekogda mne s toboj razgovarivat'!
YA povernulsya na odnoj nozhke i pobezhal v les.
YA likoval. Podumat' tol'ko - spas petugaya! Pobedil zmeyu! Vot kakoj ya
horoshij, smelyj i soobrazitel'nyj!
Poka ya bezhal, moj pyl stal ponemnogu ostyvat'. YA vspomnil, chto dedush-
ka bol'she vsego na svete ne lyubit hvastunov. A ya bol'she vseh na svete
lyubil dedushku! Esli ya rashvastayus', druz'ya rasskazhut emu ob etom. CHto zhe
budet togda, kogda?..
Ot podobnyh myslej zhelanie hvastat'sya u menya propalo.
- CHto eto ty zaderzhalsya? - sprosil Ugadaj, kogda ya, sil'no zapyhav-
shis', dognal tovarishchej.
- Da tak kak-to!.. - promyamlil ya. - Botinok ploho pochinyalsya. Potom ya
sidel na kamushke, slushal, kak ptichki poyut...
- Nashel vremya! - strogo zametil Handrila. - My toropimsya, a on, izvo-
lite li videt', ptichek uselsya slushat'! Gde eto ty, kstati, tak ispachkal-
sya? I shishka u tebya na lbu otkuda?
- Vidish' li... YA polez na derevo - posmotret', gde doroga... I
upal... - sovsem skonfuzilsya ya.
Vrat' ya ne umel i poetomu chuvstvoval sebya preskverno.
- Raz u nego shishka, nuzhno prilozhit' svincovuyu primochku! - skazal za-
botlivyj Funtik. - Pip, prinesi nemnozhko vody! Rebyata, ostanovites'! YA
polechu Mihryutku!
Primochka pomogla. No eshche bol'she pomog horoshij zavtrak, kotoryj my
ustroili na luzhajke, pod derevom.
Nam ne projti!
V lesu bylo suho i ne ochen' znojno. Po doroge popadalis' fruktovye
derev'ya. My sryvali sochnye plody i na hodu utolyali golod i zhazhdu.
Sudya po tomu, chto rasskazal Rinoceros, ostavalos' eshche chasov pyat' puti
do okeana.
Les stal redet'. My vyshli na polyanu.
- Zdes' ustraivaem prival na dva chasa! - ob座avil ya. - Handrila! Go-
tov' obed! Ugadaj i Funtik! Idemte za hvorostom! Pip ostaetsya storozhit'
lager'!
Pip uselsya na vetku dereva i prigotovilsya nablyudat' za lesom.
Tol'ko my otoshli nemnogo, kak uslyshali ego trevozhnye prizyvy:
- CHivi! CHivi! Pin'-pin'-pin'! Tarrarah!
S protivopolozhnoj storony opushki donosilis' voj i grohot.
V nas poleteli kamni, orehi, shishki i nezrelye yabloki.
My kinulis' k blizhajshemu derevu i ukrylis' za ego stvolom.
Pip blagorazumno pereletel k nam i tozhe spryatalsya.
- Vezet nam na vsyakie vstrechi! - vorchlivo zametil Handrila.
- No ved' oni vsegda shodili blagopoluchno! - vozrazil Ugadaj. - Lev
nes nam poklazhu! Rinoceros perepravil cherez gory!
- Tak to byli prilichnye zveri! - skazal Handrila. - A zdes' kakie-to
huligany!
- Zachem obizhaesh' neznakomcev! Mozhet byt', eto nedorazumenie? - pro-
molvil Ugadaj i vysunul golovu iz-za dereva.
Tut zhe ob Ugadaev lob udarilsya kolyuchij oreh.
- Aj! - vskriknul pes i pospeshno dobavil: - Da, ty prav! |to dejstvi-
tel'no huligany!
- Kto tam? - kriknul ya. - Vyhodite!
Grad kamnej, shishek i orehov prodolzhalsya eshche neskol'ko sekund i zatih.
Vocarilas' tishina. No nenadolgo.
Iz-za derev'ev s shumom i gikan'em vyskochila vataga obez'yan. |to i by-
li gamadrily.
Mordy u nih dlinnye, vrode sobach'ih. Zuby ostrye. SHerst' seraya i gus-
taya. Begali oni na chetyreh lapah. Na spine u mam-gamadrilih sideli ma-
len'kie gamadril'chiki. Oni stroili nam rozhi i pokazyvali nosy. Vidno by-
lo, chto doma ih sovsem ne vospityvayut.
Vpered vystupil vazhnyj gamadril s pyshnym sedym vorotnikom na shee.
Ochevidno, eto byl Vozhak stada.
Vozhak tyavknul na svoih tovarishchej, chtoby oni zamolchali, i grozno obra-
tilsya k nam:
- Vy zachem prishli? Razve ne znaete, chto v etot les vhod postoronnim
vospreshchen? Zdes' mogut nahodit'sya tol'ko SHumnye Gamadrily!
- My etogo ne znali! Tut nigde net ob座avleniya! - skazal ya.
- Nemedlenno ubirajtes' otsyuda! - kriknul Vozhak. - CHtoby duhu vashego
tut ne bylo!
- My dolzhny vyjti k okeanu! Propustite nas, pozhalujsta! - nastojchivo
povtoril ya.
- Ob etom ne mozhet byt' i rechi! - otvetil nepreklonnyj gamadril.
- Handrila! Mozhet byt', ty ob座asnish' emu?! udivilsya Vozhak.
- Kak ty skazal? Hamadrila? Otkuda u vas Hamadrila?
- Iz dalekoj Severnoj Strany! - skazal Handrila, nadeyas', chto emu
udastsya provesti Vozhaka tak zhe, kak i l'va v pustyne. - YA pushistyj se-
vernyj gamadril. A eto moi tovarishchi!
- Sovsem ty ne gamadril! - prezritel'no skazal Vozhak. - Ty prosto
melkij zhulik. U tebya i vorotnika-to net! I hvost ne tot! I mordoj ty ne
vyshel!
Pohozhe bylo na to, chto nadut' Vozhaka ne udastsya... No hitryushchij Hand-
rila vsegda imel pro zapas kakuyunibud' uvertku.
- Vy hotite, chtoby morda byla gamadril'ya? - promolvil kot. - Togda u
nas najdetsya eshche odin gamadril! Ugadaj! Idi-ka syuda!
Iz-za dereva vylez Ugadaj, potiraya lapoj shishku na lbu.
- Nda!.. - ozadachenno skazal Vozhak stada. - |tot pohozh na gamadrila.
Takoj zhe hvost. Ta zhe obez'yan'ya golova...
Odnoj polovinoj mordy, obrashchennoj k Vozhaku, Ugadaj vyrazil lyubez-
nost'. Drugoj polovinoj, obrashchennoj k ozornomu gamadril'chiku, dernuvshemu
ego za hvost, Ugadaj izobrazil yarost'.
Vyrazheniya Ugadaeva lica proizveli dolzhnoe vpechatlenie. Vozhaku stada
ponravilas' chestnaya, otkrytaya morda Ugadaya. A ispugannyj gamadril'chik
provorno otskochil v storonu.
- Nam nichego ot vas ne nuzhno! - skazal ya, obodrennyj zameshatel'stvom
Vozhaka. - Razreshite tol'ko projti cherez les k okeanu! I, esli mozhno,
dajte provodnika, chtoby pobystree dojti do mesta!
- YA dolzhen podumat'! - zayavil Vozhak stada, kotoromu neudobno bylo tak
vdrug srazu soglasit'sya. - Ostavajtes' zdes' i nikuda ne dvigajtes'. De-
vyat' dnej ya budu dumat'. Na desyatyj soobshchu svoe reshenie!
Takoe predlozhenie nas ne ustraivalo. Produkty podhodili k koncu. Ih
ostavalos' eshche dnya na dva-tri. CHto zhe nam - umirat' s golodu?
Glavnyj uchenyj fotograf
Poka ya razgovarival s Vozhakom, Handrila uspel koe-chto pridumat'.
- Dorogoj Vozhak stada! - vkradchivo zamurlykal Handrila. - Kakoe u vas
umnoe, blagorodnoe lico! To est' izvinite, morda! Povernites' nemnogo v
profil'! YA vas sejchas sfotografiruyu!
Bol'she vsego na svete Vozhak lyubil fotografirovat'sya. On chasami mog
lyubovat'sya na svoe izobrazhenie.
No iz Strany SHumnyh Gamadrilov god nazad uehal edinstvennyj fotograf.
Starye zhe fotografii Vozhaka ot chastogo razglyadyvaniya istrepalis'.
- Nu da? - ozhivilsya Vozhak. - Vot eto zdorovo! Da ne veryu ya vam! Sfo-
tografiruete, a kartochek ne dozhdesh'sya... Fotografy-lyubiteli vsegda
tol'ko shchelkayut, a snimkov ne prisylayut!
- YA vam nemedlenno vydam kartochki! - skazal Handrila. - U menya momen-
tal'naya fotografiya. YA snimu, esli hotite, i vashu uvazhaemuyu suprugu, i
simpatichnyh detej!
- Konechno, konechno! - toroplivo soglasilsya Vozhak, boyavshijsya, kak by
Handrila ne peredumal. - I menya, i zhenu, i detej! Tol'ko menya, pozhalujs-
ta, vo vseh vidah: kogda ya serzhus', kogda ulybayus', kogda zadumalsya i
kogda ya em!
- Vo vseh, vo vseh! Ne somnevajtes'! - skazal Handrila i prigotovilsya
k s容mke.
- Spokojno! Snimayu! - predupredil Handrila.
Glavnyj gamadril sel na kamushek, podper lapoj podborodok i izobrazil
zadumchivost'.
Vid u nego pri etom byl takoj glupyj, chto ya chut' ne fyrknul. No Pip
vovremya zametil eto, ushchipnul menya za uho, i ya uderzhalsya.
CHerez desyat' minut s容mka byla zakonchena. Eshche chas prishlos' potratit'
na zhenu, detej i mnogochislennyh rodstvennikov Vozhaka, obstupivshih nas so
vseh storon.
Handrila zakryl ob容ktiv kryshkoj, povesil apparat na sheyu i udalilsya v
glub' lesa, chtoby v temnote proyavit' snimki.
- A on ne sbezhit ot nas s fotografiyami? - sprosil podozritel'nyj Vo-
zhak stada.
- Za kogo vy nas prinimaete? - obidelsya ya za Handrilu. - |to samyj
nadezhnyj fotograf v Strane Severnyh Gamadrilov!
- Horosho! - skazal uspokoennyj Vozhak. - Esli snimki poluchatsya udachny-
mi, ya propushchu vas k okeanu. A vashemu Han... Ham... Hamadrile prisvoyu ti-
tul Glavnogo Uchenogo Fotografa.
Iz lesa pokazalsya Handrila s pachkoj fotografij pod myshkoj.
- Poluchite! - gordo skazal kot i vysypal kartochki na travu pered Vo-
zhakom.
Snimki vyshli na redkost' udachnye. Vozhak stada vyglyadel na nih takim
zhe glupym, kak v zhizni. Ego zhena poluchilas' takoj zhe svarlivoj, a lyubi-
mye detki takimi zhe otpetymi huliganami.
Fotografii ponravilis' Vozhaku. On vzyal v lapu samuyu bol'shuyu iz nih i
ne otryvayas' glyadel na svoe izobrazhenie. Tak on prosidel okolo poluchasa.
- A kak zhe s vashim obeshchaniem? - sprosil ya, nachinaya teryat' terpenie.
- CHto? Gde? - vzdrognul Vozhak i s neudovol'stviem otvel glaza ot fo-
tografii. - Ah, da! Odnu minutu!
Vozhak vynul iz-za shcheki nedoedennyj banan v kozhure, prodel cherez nego
zheltuyu lentu i povesil banan na sheyu Handrile.
- Otnyne vy - kavaler ordena Banana Pervoj Stepeni! Odnovremenno
prisvaivayu vam vysokoe zvanie Glavnogo Uchenogo Fotografa! Ukaz ob etom
poluchite pozdnee.
Gamadrily zahlopali v ladoshi i zagaldeli. My tozhe iz vezhlivosti poh-
lopali Handrile, hotya vryad li emu byl nuzhen napolovinu s容dennyj banan.
Dazhe na zheltoj lente.
- Dzharik! Podojdi ko mne! - pozval Vozhak stada.
Starshij syn Vozhaka bojko priskakal na chetyreh lapah, otsalyutoval otcu
hvostom i zamer v ozhidanii.
- Provodish' puteshestvennikov do okeana samym korotkim putem. K zavt-
rashnemu utru vernesh'sya! - skomandoval papa-Vozhak.
- Slushayu, papochka! - otvetil Dzharik, okazavshijsya poslushnee, chem my
dumali.
Vozhak eshche raz polyubovalsya na svoyu fotografiyu. Potom sunul vsyu pachku
fotosnimkov za shcheku, tyavknul na svoih gamadrilov i ubezhal v les, zabyv s
nami poproshchat'sya. Stado s revom poskakalo za Vozhakom.
S nami ostalsya tol'ko Dzharik. On prishchelknul yazykom i, zadrav hvost,
pomchalsya po tropinke, ukazyvaya dorogu.
My dvinulis' za Dzharikom.
Glava 23. VOLSHEBNYE PERXYA ARARAHISA
Zdravstvuj, okean!
Dzharik byl redkim pakostnikom. Za to vremya, chto on vel nas po lesu,
on uhitrilsya vseh obidet'. Raza tri on bol'no ushchipnul Funtika, kinul
palku v golovu Ugadaya, vydernul peryshko iz kryla Pipa. I utashchil pachku
pilenogo sahara iz moego ryukzaka.
No... nichego ne podelaesh'! Dzharik znal samuyu korotkuyu dorogu k okea-
nu. Tol'ko poetomu my terpeli ego prodelki.
Derev'ya stali redet'. Okean eshche ne byl viden. No my ego horosho slysha-
li. SHum priboya zaglushal nashi golosa.
Eshche dvesti... eshche sto shagov (ya schital ih pro sebya), i my, minovav
strojnuyu sherengu kokosovyh pal'm, vyshli na bereg, zalityj luchami vecher-
nego solnca.
More my uzhe videli ran'she. I dazhe peresekli ego na "Tararabumbii". No
tam, po doroge k YAfrike, popadalis' ostrova i ostrovki. Vse vremya byla
vidna kakayanibud' susha.
A zdes' rasstilalsya ogromnyj, velichestvennyj okean, bez konca i kraya.
Odin penistyj val katilsya za drugim. Volny razbivalis' o pesok i s shumom
otkatyvalis'.
- Pozdravlyayu vas! - torzhestvenno skazal ya svoim sputnikam. - My u ce-
li! Zavtra pojdem iskat' sinekrasnogo popugaya Ararahisa. A sejchas raski-
nem palatku i ustroimsya na nochleg. |j! Gde zhe Dzharik?
Poka ya pozdravlyal druzej, Dzharik ubezhal v les. Kak i ego nevezhlivyj
papasha, on zabyl poproshchat'sya s nami. No zato ne zabyl prihvatit' moj bi-
nokl'!
Kak dostat' kokosovye orehi
Noch' proshla spokojno.
My spali kak ubitye pod shum priboya. Dazhe ohranu na noch' ya ne vysta-
vil.
Utrom, posle zavtraka, my poslali Pipa na razvedku - rassprosit'
mestnyh ptic, gde iskat' popugaya Ararahisa.
Pip uletel, a my otpravilis' k roshche kokosovyh pal'm, nadeyas' nabrat'
orehov.
Nadezhdy moi ne opravdalis'. Pod pal'mami, pravda, lezhalo mnogo ore-
hov. No vse oni byli raskoloty i pustye vnutri. Celye orehi viseli
tol'ko na verhushke pal'my.
Funtik, pri vseh svoih poznaniyah, ne mog nichego pridumat'.
YA popytalsya bylo vlezt' na pal'mu, no tut zhe s容hal po gladkomu stvo-
lu vniz.
Handrila posle dolgih razdumij skazal Ugadayu:
- Ugadajchik! Razozlis' i capni menya kak sleduet za hvost!
- Zachem? - iskrenne udivilsya Ugadaj. - Razve ty sdelal mne chto-nibud'
plohoe?
- Nevazhno! - otvetil Handrila. - Esli ne mozhesh' srazu razozlit'sya -
vspomni kakuyu-nibud' staruyu obidu!
Ugadaj userdno prinyalsya vspominat'.
On pripomnil, kak Handrila utashchil u nego ohotnich'yu sosisku. CHem
bol'she Ugadaj vspominal pro etu sosisku, tem emu stanovilos' obidnee.
Pes zarychal i kinulsya na Handrilu. Tot pomchalsya proch' ot Ugadaya. Tak
oni i begali krugami po peschanomu beregu.
Vdrug Handrila ponessya k blizhajshej pal'me.
S nepostizhimoj lovkost'yu, perebiraya cepkimi lapami, Handrila zabralsya
na samuyu makushku dereva. My tol'ko ahnuli...
Ugadaj bestolkovo skakal pod pal'moj i layal. On sil'no ogorchilsya, chto
ne smog dognat' priyatelya i zadat' emu horoshuyu trepku.
Kot tem vremenem otdyshalsya i promyaukal sverhu:
- Vot ya i pridumal, kak dostat' orehi! V spokojnom sostoyanii ya ne mog
zalezt' na derevo. Kogda Ugadaj menya kak sleduet napugal - ya zabralsya!
CHto, zdorovo?
My horom soglasilis', chto dejstvitel'no zdorovo.
Posle svoej rechi kot peregryz zubami neskol'ko stebel'kov, uderzhivav-
shih orehi. Orehi popadali vniz, v myagkij pesok.
Tak Handrila sbrosil nam s desyatok orehov. Po odnomu na brata i pyat'
pro zapas.
My prigotovilis' uzhe poprobovat' orehi, kak s pal'my razdalsya zhalob-
nyj golos:
- Rebyata! Kak zhe ya teper' slezu?
Poka Handrila sidel na verhushke pal'my, on uspokoilsya. I teper' ne
mog najti v sebe dostatochno smelosti, chtoby spustit'sya.
Ugadaj popytalsya eshche raz napugat' Handrilu. No na takom rasstoyanii
kot chuvstvoval sebya v polnoj bezopasnosti.
Prishlos' mne samomu prinimat' mery. My rastyanuli bol'shoe polotence. YA
vzyalsya za odin ego konec. Funtik i Ugadaj - za drugoj.
- Prygaj! - skomandoval ya kotu.
- Boyus'! - hrabro otvechal Handrila.
- Prygaj, tebe govoryat! - povtoril ya. - Nu! Raz!.. Dva!.. Tri!..
Handrila zazhmuril glaza i razzhal lapy.
Hlop! Vse my popadali v raznye storony.
- Davajte skorej probovat' orehi! - toropil poveselevshij Handrila. -
Darom ya, chto li, zatratil stol'ko energii!
Probovat' okazalos' nelegko. Kozhura u orehov byla pretverdaya. Vse zhe
mne udalos' provertet' nozhom bol'shie dyrki.
My vdovol' napilis' prohladnogo kokosovogo moloka. Serdcevina oreha
mne ne ponravilas'. Ona imela privkus hozyajstvennogo myla.
Vprochem, Funtik el ee s udovol'stviem. ZHivot u nego vskore razdulsya
kak baraban.
Volshebnye Per'ya Ararahisa
Zakusiv orehami, ya ulegsya na pesok okolo pal'my, podlozhil sebe pod
golovu kurtochku i ne zametil, kak usnul.
Poka ya spal, proizoshli vazhnye sobytiya. Tak kak ya ih ne videl i ne
slyshal, o nih rasskazhet Funtik.
|to pishu ya, Funtik. A Mihryutka pust' nemnogo otdohnet.
V ozhidanii Pipa ya reshil razobrat' lekarstva v svoej medicinskoj sum-
ke. Lekarstva sil'no otsyreli, kogda my perepravlyalis' cherez Ledyanoj po-
tok. Ih nado bylo prosushit' na solnyshke.
Poka ya kopalsya v sumke, druz'ya otdyhali. Ugadaj, shchelkaya zubami, lovil
proletavshih muh. Handrila murlykal pesenku.
Vdrug nepodaleku razdalis' znakomye zvuki.
- Pin'-pin'! Tarrrarah! A mne chto-nibud' ostavili?
- Ostavili, ostavili, - uspokoil Pipa Ugadaj. - Nu, kak? Uznal
chto-nibud'?
- Ne tol'ko uznal, - proshchebetal Pip, - no i razyskal Ararahisa! Ne
tol'ko razyskal, no privel syuda. Vot on!
Tut tol'ko my zametili, chto na vetke, nepodaleku ot Pipa, sidit do-
vol'no oblezloe sushchestvo, pohozhee na popugaya. No ne sine-krasnoe, a ka-
koe-to sine-korichnevoe.
Sushchestvo sidelo bokom i lukavo glyadelo na nas blestyashchim glazom.
- |to i est' Ararahis? - razocharovanno sprosili my.
- Da, eto ya! - otvetilo sushchestvo. - A chto? Mozhet byt', ya vam ne nrav-
lyus'? Togda ya mogu uletet' obratno!
- Net, net! CHto ty! - ispugalsya ya. - My vovse tebya ne hoteli obidet'.
No nam rasskazali, chto ty krasivejshij v mire sine-krasnyj popugaj.
- YA i est' krasivejshij! - gordo skazal Ararahis. - To, chto ya sejchas
takoj nevzrachnyj, ne imeet znacheniya. Prosto ya linyayu! Vy, kogda linyaete,
tozhe ne stanovites' krasivee!
Vse my, krome Mihryutki, horosho znali, chto znachit "linyat'". I poetomu
utverditel'no zakivali golovami.
- Znaesh', zachem ty nam nuzhen? - sprosil ya u Ararahisa.
- Znayu, Pip mne uzhe rasskazyval! - otvetil popugaj. - V principe ya ne
vozrazhayu. Odnako est' nepredvidennye obstoyatel'stva, kotorye meshayut mne
vypolnit' vashu pros'bu.
YA s samogo nachala zametil, chto Ararahis vyrazhaetsya neskol'ko tumanno.
|to byl, ochevidno, strashno uchenyj popugaj. Ot uchenosti u nego golova
nemnozhko zakruzhilas'.
- A chto za obstoyatel'stva? - sprosil ya.
- |to dlinnaya istoriya! - raz座asnil popugaj. - U moih rodstvennikov
tozhe est' deti. Bol'shinstvo iz nih ploho risuet, i rodstvenniki vyprashi-
vayut u menya padayushchie per'ya. Ved' takih per'ev net ni u kogo na vsem be-
lom svete!
Beda v tom, chto posle srazheniya so zmeej u menya ostalos' tol'ko shest'
per'ev. A rodstvennikov desyat'! Esli otdat' vse per'ya, ostanetsya chetyre
obizhennyh rodstvennika. Vy razve ne znaete, chto takoe obizhennye
rodstvenniki?
My skazali, chto ne znaem, no mozhem sebe predstavit'.
- Nu, to-to zhe! Znaete chto? Priezzhajte cherez godik. YA linyayu dva raza
v godu. Vot i pripasu k tomu vremeni per'ev.
My priunyli. Neuzheli nash nelegkij pohod cherez YAfriku byl vpustuyu? S
chem my vernemsya k dedushke? My tak svyklis' s mysl'yu, chto privezem emu
etot podarok.
I tut Ugadaj sovershil neprostitel'nuyu oshibku.
- CHto s nim ceremonit'sya! On prosto zhadina! - ryavknul pes. - Vot hva-
chu ego za hvost! Vse per'ya poletyat! Kakie-to rodstvenniki emu dorozhe!
Ugadaj podprygnul i popytalsya uhvatit' popugaya za hvost.
Ararahis pereletel na verhnyuyu vetku i obizhenno skazal:
- |to eshche chto za nekul'turnoe obhozhdenie? Nemedlenno uletayu! I vsem
rasskazhu, kakie vy nevezhlivye puteshestvenniki! Nikakih per'ev vam ne bu-
det! Ni sejchas, ni cherez god!
Ararahis pomahal kryl'yami i prigotovilsya uletat'. Handrila, ya i Pip
byli v otchayanii. My umolyali Ararahisa ostat'sya, uspokoit'sya, prinosili
izvineniya za U gadaya.
Popugaj byl nepreklonen. Eshche sekunda - i on by uletel.
No nashi gromkie golosa razbudili Mihryutku. On vyshel iz-za dereva,
protiraya kulakom zaspannye glaza, i sprosil:
- CHto za shum? CHto tut proishodit? I vdrug on uvidel Ararahisa. Nu, a
teper' pust' rasskazyvaet sam Mihryutka!
Vot tak vstrecha!
YA vyshel iz-za pal'my i uvidel na dereve nevzrachnuyu pticu, chem-to
stranno mne znakomuyu. Ptica s udivleniem glyadela na menya. YA glyadel na
nee.
Somnenij byt' ne moglo. |to byl tot samyj petugaj, kotorogo ya vytashchil
iz zmeinoj pasti.
Petugaj vdrug ulybnulsya vo ves' rot i sprosil Funtika:
- Skazhite, eto kto takoj?
- Nachal'nik ekspedicii - Mihryutka! - skazal Funtik. - A eto - krasi-
vejshij popugaj Ararahis! Bud'te znakomy!
- Tak vot kto moj velikodushnyj spasitel'! - skazal Ararahis. - |to
menyaet delo!
- CHego, chego? - ne ponyal ya, tak kak ne slyshal vsego predshestvovavshego
razgovora.
- On govorit, chto teper', navernoe, otdast nam svoi per'ya! - ob座asnil
mne Funtik.
- Vy menya pravil'no ponyali! - odobritel'no skazal Funtiku Ararahis.
- Kakoj takoj spasitel'? O kom on govorit? - obratilsya ko mne Ugadaj.
Za menya otvetil sam Ararahis:
- Ne shchadya krovi i samoj zhizni, vash Mihryutka vyrval menya iz lap uzhas-
noj, kovarnoj, otvratitel'noj zmei!
- Vot eto da! - vostorzhenno chiriknul Pip. - A on ni slova nam ne ska-
zal! Vot molodec! Aj da Mihryutka!
Pip sporhnul s vetki mne na plecho i nezhno klyunul v shcheku. Vsled za nim
brosilis' pozdravlyat' menya vse moi tovarishchi.
YA byl schastliv kak nikogda. Pravda, Ararahisa ni iz kakih "lap" ya ne
vyryval. U zmei i lap-to ne bylo. No v ostal'nom vse bylo pravdoj.
Kogda ob座atiya i pozdravleniya zakonchilis', Ararahis obratilsya k nam s
dlinnoj rech'yu. On govoril, chto nikogda ne zabudet moej uslugi. I vsem
svoim detyam i vnukam nakazhet ee ne zabyvat'.
Ararahis govoril dolgo. My ne perebivali. My ponimali, chto emu nuzhno
vygovorit'sya, prezhde chem otdat' per'ya.
Nakonec Ararahis skazal:
- Nu, Pip, druzhishche, zabiraj! Tol'ko dergaj polegche, ne tak bol'no!
Mozhesh' tashchit' vse shest'!
Pip podletel k Ararahisu i legonechko podergal ego za hvost. Iz hvos-
ta, odno za drugim, vyleteli shest' per'ev.
- Dovol'ny teper'? - sprosil kucyj popugaj.
- Ochen' dovol'ny! - ot vsej dushi skazal ya. - Spasibo tebe! Ot nas i
ot dedushki. A kak pol'zovat'sya tvoimi per'yami?
- Ochen' prosto! Makat' v chernila ili krasku i risovat', - otvetil
Ararahis. - Esli risuesh' na dereve, kore ili na peske, to i krasok ne
nado.
Funtik, samyj vnimatel'nyj iz nas, sprosil:
- Ararahis! Tebe ne nuzhno chego-nibud'?
Popugaj zadumalsya. Potom skazal:
- Mne nichego ne nuzhno. A vot rebyatam...
- Kakim rebyatam? - sprosil ya.
- Moi rebyata sobirayut nagrudnye znachki i otkrytki. Net li u vas?
- Kak ne byt'! Konechno, est'! - skazal zapaslivyj Funtik. I vytashchil
so dna medicinskoj sumki gorst' raznyh znachkov.
Popugaj obradovalsya. Emu nekuda bylo polozhit' podarok, i on prikolol
znachki k per'yam na grudi i zhivote. Posle etogo on stal pohozh na generala
v polnoj paradnoj forme.
My ponadezhnee spryatali podarok Ararahisa. Odno peryshko, na vsyakij
sluchaj, privyazali k spine Pipa.
Tol'ko my stali proshchat'sya s popugaem, kak vdrug...
Pogonya za nami! Za nami pogonya!
So storony lesa razdalsya strashnyj shum i tresk. V sotne shagov ot nas
na bereg vyskochili gamadrily.
Obez'yany krichali i stroili uzhasnye grimasy.
Iz krikov i proklyatij priblizhayushchihsya gamadrilov vse stalo yasno.
Okazalos', chto Handrila v speshke ne vyderzhal snimki v zakrepitele. K
utru vse fotografii pocherneli.
Raz座arennyj Vozhak stada bezhal vperedi i rugalsya:
- ZHuliki! Obmanshchiki! Podajte syuda etogo fotografa!
Handrila vovse ne zhelal vstrechat'sya s Vozhakom. On vskochil i brosilsya
bezhat'.
My vzvalili na plechi bagazh, po schast'yu eshche ne raspakovannyj, i kinu-
lis' vsled za Handriloj.
Bezhali my po mokromu, gladkomu, kak asfal't, pesku plyazha. Presledova-
teli, boyavshiesya vody, derzhalis' blizhe k lesu.
Snachala my sumeli otorvat'sya ot obez'yan. No gamadrily byli sil'nee i
vynoslivee. Skoro oni nachali dogonyat'.
Dela nashi byli plohi. Eshche nemnogo, i raz座arennaya orava nabrositsya na
nas i razorvet v kloch'ya...
Sverh vsyakogo ozhidaniya, nas vyruchil syn Vozhaka Dzharik.
|tot malen'kij pakostnik sil'no dernul za hvost bezhavshego vperedi
priyatelya. Tot obernulsya i dal Dzhariku opleuhu. Dzharik zlobno zavizzhal i
vcepilsya priyatelyu zubami v nos.
Za detej vstupilis' materi.
CHerez neskol'ko sekund v stade nachalas' takaya svalka, chto o nas i du-
mat' pozabyli.
My otdyshalis' nemnogo i stali soobrazhat', chto delat' dal'she.
- Rebyata! - voskliknul Pip. - Zachem ya nesu Volshebnoe Pero? Davajte
narisuem dorogu v nashu komnatu! I vernemsya po nej domoj!
- Pravil'no! - zakrichal ya. - Beri pero! Risuj skoree! A my poka za-
derzhim obez'yan!
Pip shvatil klyuvom pero i prinyalsya risovat' na mokrom peske kartinku.
Pamyat' u nego byla horoshaya. Doroga na risunke poluchalas' toch'-v-toch' ta
samaya, po kotoroj my ushli v Verziliyu.
My nabrali vybroshennyh priboem rakushek i morskih ezhej, ukrylis' za
dvumya bol'shimi valunami i prigotovilis' vstretit' vragov.
Vozhak SHumnyh Gamadrilov, ne skupyas' na zatreshchiny, navel v stade porya-
dok. Draka prekratilas'. Stado, galdya i rugayas', vnov' priblizhalos' k
nam.
- Sdavajtes'! - kriknul Vozhak.
- Ni za chto! - prokrichali my.
- Sdavajtes'! A to huzhe budet! - prorevel Vozhak.
- Ogon' ne otkryvat'! - skomandoval ya. - ZHdat', poka priblizyatsya!
Obez'yany vse blizhe, blizhe!.. Vot uzhe vidny ih oskalennye mordy, gorya-
shchie glaza i zagrebushchie lapy.
- Pli! - skomandoval ya.
Grad kolyuchih morskih ezhej i uvesistyh rakushek poletel v protivnika.
- Oj! Aj! - zakrichali obez'yany. Nashi snaryady im ochen' ne ponravilis'.
Vozhak ostanovil nastuplenie i nachal soveshchat'sya s priblizhennymi.
V eto vremya ya uspel raspakovat' ruzh'e i zaryadil ego samoj melkoj be-
kasinoj drob'yu.
Iz-za lesa poslyshalis' ptich'i kriki i hlopan'e kryl'ev.
CHto eshche takoe? Novaya opasnost'?
Net! |to byli druz'ya!
Ararahis sobral okrestnyh popugaev i priletel nam na pomoshch'.
YA obradovalsya i dal zalp iz dvuh stvolov svoego ruzh'ya po obez'yan'emu
sovetu.
Bol'shogo vreda obez'yanam ya ne prichinil. No gamadrily ne uspeli podgo-
tovit'sya k vstreche popugaev. A te groznoj tuchej navisli nad kovarnymi
obez'yanami.
Zavyazalas' velikaya bitva!.. Popugai pikirovali na obez'yan, bili ih
svoimi krepkimi klyuvami i shchipali za hvosty.
My palili po vragam rakushkami i ezhami.
V eto vremya Pip kriknul:
- Gotovo! Begite syuda!
Na peske krasovalas' dorozhka, po kotoroj polgoda nazad my shli v Ver-
ziliyu. My pobezhali po nej.
Dorozhka srazu zhe ozhila. Zashelesteli list'ya derev'ev. Zazhurchal rucheek.
Pip ubegal poslednim. U nachala dorozhki on obernulsya i narisoval dere-
vyannyj zabor.
CHto bylo dal'she, my ne znaem. Zabor podnyalsya, i YAfrika navsegda is-
chezla iz nashih glaz.
Glava 24. VSE HOROSHO, CHTO HOROSHO KONCHAETSYA
Domoj, domoj!
Opasnosti pozadi! My vozvrashchaemsya! Dazhe trudno etomu poverit'...
- Slishkom uzh legko my poluchili per'ya u Ararahisa! - provorchal Ugadaj.
- Nikakih osobyh priklyuchenij ne bylo!
Ugadayu eshche ne nadoeli priklyucheniya! Boevogo zadora v nem bylo hot' ot-
bavlyaj.
- Ty, navernoe, zabyl, kakoj trudnyj put' my proshli, prezhde chem doby-
li per'ya! - ukoriznenno zametil Funtik.
- Dejstvitel'no, chto tebe eshche nado? - prisoedinilsya k Funtiku Handri-
la.
Ugadaj podumal i skazal, chto emu, pozhaluj, bol'she nichego ne nado.
Dostatochno!
My ostanovilis' u ruchejka, chtoby napit'sya. Uh, skol'ko vody my vypi-
li! Osobenno Ugadaj i ya.
- Horosho, esli by u nas s samogo nachala byli Volshebnye Per'ya! - raz-
mechtalsya ya. - Togda i verzil'yancam bylo by legche pomoch'. I piratov my v
dva scheta by pobedili. A YAfriku pereleteli by na samolete!
- Umnye puteshestvenniki nikogda ne puteshestvuyut prosto tak! - dobavil
Funtik. - Vsegda s opredelennoj cel'yu! Ty sam nam ob etom govoril!
YA smutilsya.
V samom dele, esli by u nas v nachale puteshestviya byli per'ya, nam ne-
chego bylo by delat' v YAfrike.
Beseduya, my i ne zametili, kak doshli do samogo nashego doma.
Byl vecher. Gorela nastol'naya lampa. Dedushka sidel za pis'mennym sto-
lom gluboko zadumavshis'. Pered nim stoyal stakan s nedopitym chaem.
Na okne, kak i prezhde, visela kletka Pipa. V nej, na zherdochke, spala
kakaya-to ptica.
Pip izumilsya:
- Kto zabralsya v moyu kletku? Ili, mozhet byt', tam sizhu ya? A zdes'
sovsem ne ya, a kto-to drugoj?
- Zavtra razberemsya! - skazal Ugadaj. - Vot tebe tyubik! Namazyvajsya
kak sleduet "mapronom"! A to domoj ne popadem! Tak i zastryanem zdes' na
dorozhke!
I my stali tshchatel'no natirat'sya "mapronom".
Zdravstvuj, dedushka!
Pervym vyskochil iz kartinki funtik. On tak i shlepnulsya na stol. Za
nim legko sprygnul Handrila. Za Handriloj - Ugadaj.
Pip srazu zhe poletel k kletke uznavat', kto tam zhivet.
YA, kak zapravskij nachal'nik ekspedicii ili kapitan korablya, soshel s
kartinki poslednim.
To est' eto tak govoritsya - "soshel". YA tozhe plyuhnulsya. No dovol'no
udachno. Upal na myagkogo Handrilu.
Esli by vy tol'ko videli, kak nam obradovalsya dedushka! Ne men'she, chem
my emu!
Dedushka chut' ne zadushil v ob座atiyah tolsten'kogo Funtika. Handrila
murlykal i tersya golovoj o dedovu shcheku. Ugadaj prygal na dedovy koleni
i, v vostorge, lovil sebya zubami za hvost.
Ded naklonilsya k Ugadayu i obnyal ego. Rastrogannyj pes liznul dedushku
pryamo v lico.
Poka moi priyateli ne izlili vse vostorgi, ya skromno zhdal ocheredi.
No dedushka i tak ne zabyl obo mne. On posadil menya na ladon', krepko
poceloval i skazal:
- Mihryutochka! YA uzhe i ne dumal, chto vy vernetes'... Malo li chto moglo
sluchit'sya s vami v Nevedomyh Stranah!
- CHto osobennogo moglo sluchit'sya? - otvetil ya. - YA zhe byl vo glave
ekspedicii!
YA skazal eto i pokrasnel.
Skol'ko raz vovse ne ya, a kto-nibud' iz moih druzej vyruchal nas v mi-
nuty opasnosti.
Ded zametil moe smushchenie. I skazal laskovo:
- Rad, chto ty sam vse ponimaesh'! Esli by vy ne prihodili drug drugu
na pomoshch', to vryad li vernulis' by domoj!
S etimi slovami dedushka vstal s kresla.
- Vy ved', navernoe, golodny? - skazal on. - Idemte-ka na kuhnyu pit'
chaj!
So vseh storon syurprizy
- Dedushka! Podozhdi nemnozhko! U nas est' dlya tebya podarok! Pip! Gde ty
ego spryatal? - skazal ya.
Pip, kotoromu bylo porucheno ohranyat' volshebnye per'ya, sidel na dverce
kletki. On s interesom razglyadyval novogo zhil'ca, spavshego vnutri. Vidno
bylo, chto zhilec emu nravitsya.
Pip vstrepenulsya, i ob座asnil, v kakom iz ryukzakov najti per'ya. CHerez
minutu ya torzhestvenno vruchil dedu podarok, a Funtik rasskazal o volsheb-
noj sile per'ev.
Dedushka byl tronut. On skazal:
- Spasibo, rebyatki, chto obo mne ne zabyli! No i u menya dlya vas est'
syurpriz! YA prines Pipu slavnuyu podruzhku - sinichku. Teper' Pipu budet ve-
selee!
Pip sverknul glazami-businkami, sel dedu na plecho i nezhno poshchekotal
klyuvikom dedovo uho.
|to dolzhno bylo oznachat': "Bol'shushchee spasibo!"
- Vtoroj syurpriz vy sejchas uvidite! - prodolzhal ded. - Projdemte-ka v
sosednyuyu komnatu! No tiho!
My na cypochkah poshli v sosednyuyu komnatu, gde obychno otdyhal dedushka.
Tam bylo temno. Ded vklyuchil nochnik.
Na posteli lezhala devochka let pyati. Ochen' slavnaya i smeshnaya devochka.
Kurnosaya, s rozovym rumyancem na shchekah i rusymi volosami. Devochka spala,
podlozhiv ladoshku pod shcheku.
- |to Mashen'ka? - voskliknul ya.
- Ts-s-s!.. - pogrozil mne pal'cem ded. - Da, vnuchka! Nedelyu nazad
priehala pogostit'. Budet zhit' s nami celyh tri mesyaca.
- Urra! - zakrichali my shepotom.
- Nu, a teper' idemte uzhinat'! - skazal dedushka. - Vy nichego ne imee-
te protiv yaichnicy, sosisok, kofe, pirozhnyh i...
- YAblochka! - pospeshno dobavil funtik.
My chetvero potihon'ku vyshli iz komnaty i napravilis' na kuhnyu. CHetve-
ro, potomu chto Pip ne shel. On sidel na pleche u deda.
Odinnadcatyj chas nochi. Spit dedushka. Mirno posapyvaet vnuchka Ma-
shen'ka. U dverej, na kovrike, hrapit Ugadaj. Dremlyut Pip s Funtikom.
A ya ne splyu. YA pishu etu knigu. Do konca ostalos' uzhe sovsem nemnogo.
Vse! Konchayu pisat'. Do svidaniya, dorogie moi chitateli!
Na etom stavlyu tochku. Bol'shuyu, tolstuyu! Vot takuyu: .
- Postav' luchshe tri tochki! - posovetoval prosnuvshijsya Funtik.
- Pochemu tri? - udivilsya ya.
- |to budet oznachat', chto ne ves' rasskaz okonchen, - otvetil Funtik.
- Budut novye puteshestviya.
- Verno! - soglasilsya ya. - Ty umnica, Funtik!
I ya stavlyu zdes' tri tochki.
Bol'shie, chernye. Vot oni:
Last-modified: Wed, 02 Jun 1999 20:05:09 GMT