-------------------------------------------------------------------------
© Copyright Vadim Filippov, 1991
Home page: http://www.sakinfo.da.ru
Email: sakinfo@gus.orgus.ru
Date: 8 Feb 1999
Rasskaz predlozhen na nominirovanie v litkonkurs "Teneta-98"
http://www.teneta.ru
---------------------------------------------------------------
- D'evka, hd'e papa? D'evka! Gavar'i, ili puh-puh! - hudoj fric navisal
nad Veroj, mahaya pered ee licom pistoletom i istochaya pritornyj zapah
muzhskogo los'ona.
Vera vse plotnee vzhimalas' v ugol saraya. Edinstvennoj ee mechtoj bylo -
eto ischeznut', isparit'sya. Kazalos', etot koshmar ne konchitsya nikogda. A fric
oral i oral, poka Vera sama ne zakrichala ot bespomoshchnosti i straha, i...
I prosnulas'. No prosnulas' uzhe Vera Stepanovna, zhenshchina, razmenyavshaya
shestoj desyatok let. Ona eshche nemnogo polezhala, vglyadyvayas' skvoz' polumrak v
temnyj kover na protivopolozhnoj stene - takoj, do boli, rodnoj i domashnij.
Gluboko vzdohnula, sbrasyvaya s sebya ostatki koshmarnogo sna, i sela, starayas'
nogoj nashchupat' tapochki. Bolee soroka let muchal ee etot son s zavidnym
postoyanstvom, vozvrashchayas' vnov' i vnov'.
Ee muzh, Efim Viktorovich, razvalyas' na drugoj storone krovati, vo vsyu
moshch' svoego gorla, raskatisto hrapel. Duhota v komnate stoyala neimovernaya.
Potomu-to i snitsya vsyakaya gadost'.
- Fim, a Fim! Povernis' nabok-to! Grohochesh' na vsyu kvartiru! Da
povernis' zhe! Vnuka razbudish'! Zajkovskij, ty menya slyshish'? Po-ver-nis'! -
Vera Stepanovna tormoshila muzha, poka tot, mycha chto-to nechlenorazdel'noe, ne
podchinilsya. Hryuknuv na proshchanie, on utknulsya nosom v stenku i stalo tiho.
Tol'ko drevnie hodiki mirno shchelkali na stene.
Stepanovna vstala, nakinula halatik, brosila vzglyad za okno. A tam sneg
valil, sinij v temnote. ZHenshchina ulybnulas' i prosheptala:
- Pervyj sneg! Vot Vas'ka-to zavtra budet rad-radeshenek! CHto-to v eto
godu snezhok pripozdni-i-ilsya. - Schastlivo vzdohnuv i pobrela v tualet.
Snachala zaglyanula v komnatu k vnuku. Kak on tam?
Vas'ku, na vyhodnye, dochka s synom vsegda k babe i dedu "zabrasyvali".
A tot i rad - shibko ego zdes' lyubyat. Dochka inogda rugaetsya, chto zakarmlivayut
zdes' vnuchka. Sladosti, vish', goroj! Vas'ka potom vsyu nedelyu zhit'ya ne daet -
prositsya k starikam. Nu i pust' lakomitsya - rasti emu nado. SHest' godkov, a
maloj takoj!
Vozvrashchayas' v spal'nyu, Stepanovna uslyshala shoroh v podŽezde, da
zvyakan'e kakoe-to.
- Oj! Da ne uzh-to vor? - zhenshchina tiho podoshla k dveri i prilozhila uho.
V glazok glyadet' ne stala - eshche shiranut chem-nibud'. Malo li sluchaev bylo?
Tochno - kto-to tam vozitsya. U Stepanovny tak i poholodelo vse vnutri. Bezhat'
chto li muzha budit'? Aga, ego sejchas razbudish' - spit kak surok! V podŽezde
skripnula ch'ya-to dver' i stalo tiho.
- K Mihajlovskomu zalez, paskuda! Nado zvonit' v miliciyu! - Vera
Stepanovna nakinula staren'koe pal'to, obulas' - edinstvennyj telefon byl na
ulice, cherez dorogu. Vzyala v ruki oruzhie samozashchity - muzhnin valenok, tiho
priotkryla dver' i vyskol'znula na ploshchadku. V nos udaril zapah kartofel'noj
kozhury - sledy poslednj ssory Stepanovny i Mihajlovskogo. Ssorilis' oni
chasto.
Letom, naprimer, sosed svoego psa vygulyal na cvetochnoj klumbe u
podŽezda. Klumbu etu Stepanovna vyhazhivala vsyu vesnu. Irod kakoj! Sovsem
sovest' poteryal. Ona znachit na karachkah polzala, po-ushi v gryazi, a ego,
znachit', pes, pomyat' vse i zagadit' dolzhon?
A nedavno Vas'ka musor vynosil, da i prosypal kartofel'nye ochistki na
lestnice. Stepanovna uzhe sobralas' pojti sobrat', a tut Mihajlovskij yavilsya
i potreboval ubrat' nemedlenno musor. Ham, a? Iz upryamstva, ne stala
ubirat'. Hlopnula pered ego licom dver'yu - sam uberet, esli ne nravitsya!
Dnya tri uzh valyayutsya ochistki na lestnice i ni komu do nih net dela -
etazh u nih poslednij, a na ploshchadke tol'ko ih dve kvartiry...
No sejchas ne do ssor - vor zalez! A potomu zhenshchina perestupila cherez
musor i poneslas' vniz po lestnice. I otkuda tol'ko sily vzyalis' - v ee-to
godah? Vspomnilas', naverno ee partizanskaya molodost', vsya nenavist' k vragu
- vot i bezhala ona, poka ne vyskochila na ulicu.
Holodnyj veter tut-zhe vcepilsya v volosy Very Stepanovny, razmetal ih,
obsypal snegom. Nagnuvshis' suprotiv vetra, posemenila Stepanovna k telefonu.
Veter metalsya vokrug, starayas' raspahnut' pal'tishko staroj zhenshchiny.
- Oh! YA svoyu krvartiru-to ne zakryla, dura staraya! K nam to zh zalazet,
vyrodok! - Stepanovna ot etoj mysli vstala, kak vkopannaya. Oglyanulas' na
svoi okna. Te grustno smotreli na zhenshchinu temnymi steklami, a vot...
A vot u Mihajlovskogo gorel svet! Smutnoe vospominanie shevel'nulos'
gde-to v golove:
- Vrode syn segodnya dolzhon byl priehat' k Mihajlovskou s severa? -
prosheptala Stepanovna, - Tochno! Starik Mihajlovskij eshche komu-to iz sosedej
dnem hvalilsya! Oj, pravda!
ZHenshchina zaprokinula golovu na vstrechu snegopadu i tiho zasmeyalas' nad
sobstvennoj glupost'yu.
Obratnaya doroga tyazhelo ej dalas' - i kak eto ona vpered bezhala?
Za dver'yu soseda slyshen byl molodoj muzhskoj basok, hihikan'e
Mihajlovskogo i hlopan'e dvercy holodil'nika. Ulybnuvshis', Vera Stepanovna
vernulas' v kvartiru, kotoraya vstretila ee tishinoj, pokoem i narastayushchim
hrapeniem Efima Viktorovicha...
Na sleduyushchee utro v okna staroj kvartiry na pyatom etazhe, zaglyanulo
solnce, zaliv prozrachnymi i teplymi luchami skachushchego po komnatam pacana
Vas'ku:
- Sneg! Pervyj sneg! Deda, vstavaj! Vse beloe-beloe! Poshli gulyat'!
Zaglyanulo solnce i v podŽezd, gde staraya zhenshchina otskrebala sovochkom
primerzshie kartofel'nye ochistki. Tak rodilsya den'. Novyj, morozno-chistyj,
nesushchij vsem mir, den'!
----------------------------------------------------------
1991 g. Orsk.
Last-modified: Wed, 24 Feb 1999 06:14:24 GMT