Ocenite etot tekst:



 © Copyright Mihail Korol'. Izrail'
 Email:          michael@jointnet.org.il
 Home page: "Malen'kij tvorcheskij Muk" Mihaila Korolya
 Date: 7 Feb 1997

---------------------------------------------------------------
24 marta u Mihaila Korolya den' rozhdeniya.
http://www.jointnet.org.il/dialogue/iton/editor
---------------------------------------------------------------





Vyjdi iz stroya, Gumbeziya, chert shokoladnyj!
SHapku-poganku poprav' i na kuhnyu stupaj polomoem,
Car' etiopskij, koleno propavshee... Ladno...
SHut uskakal na rezinkah. Segodnya otkroem
Tajny strelyayushchej durochki, maslyanoj yanki,
CHernoj ubijcy v uzen'koj yubochke (s Uzi ne putaj!)...
...Net, my ne budem katat'sya segodnya na tanke, -
Vyjdi iz stroya, Petrov lyubopytnyj. Minutoj
ZHertvuem radi durackih voprosov Petrova Abrama.
SHapku-poganku poprav' i na kuhnyu pletis' k etiopu.
Mozhet, u vas na dvoih naskrebetsya hotya by polgramma
Seryh izvilin, kudryavyh nejronov... K potopu,
Bashne Bavel'skoj takie vot monstry gotovy,
Cdom i Amora skuchayut bez vas... Oh, uzh eti
Repatrianty! Mificheskoj krasnoj korovy
Rozhki da nozhki ne vam zavorachivat' v belyj paketik.
Vprochem, nauchim... Vprochem, napomnim. Ne vse my
Deti Arona, levity, krasavcy, sluzhiteli Hrama.
Vprochem, halyavshchiki, vnov' uklonilis' ot temy.
Vot pered vami izyashchnaya chertova dama.
Pros'ba lyubit' i leleyat', ne rasstavat'sya, a noch'yu
V spal'nyj meshok - tol'ko vmeste. I celovat'sya
Mozhete skol'ko ugodno i prochee, i prochee...
Imya zapomnite |m ili nomer shestnadcat'.
Vot ty i stanesh' tridcatiletnij v shapke-poganke
Strazhem Izrailya, nedosypayushchim, chut' zhlobovatym...
Budesh' potom, ozirayas', hodit' na grazhdanke,
SHarit' so strahom i tremorom, s potom i matom -
Gde zhe, nu gde zhe, kuda podevalas' paskuda,
Tvar' golenastaya, shlyuha s remnyami, nevesta,
Dannaya, kazhetsya, angelom s neba, otkuda
Vidno tvoe ploskogornoe, padshee mesto...




Ah, za chto zhe lyubit' petuha-kajfoloma?
V tri chas uzh ne son i ne stupor, a koma.
Otvyazhis', lejtenant, so svoej podgotovkoj...
Mozhesh' telo zabrat' moe vmeste s vintovkoj
I vozdvignut' na rampe nochnoj izvayan'e.
Vot stoit istukan bez dushi i dyhan'ya.
Mozhesh' vyrezat', Karlo, sebe Buratino,
Tol'ko vyklyuchi, papa, proshu, muedzina.
Zabodal on menya v etom dikom SHomrone,
Mozhet, bol'she, chem malen'kij v®edlivyj Roni,
Komandirchik ochkastyj, shkolyar svetloshchekij
(On obkusyval nogti, gotovya uroki,
I staratel'no pal'cem vodil po tetradke...
Nikogda ne pojmet, pochemu ne v poryadke
Vneshnij vid i povadki ego rezervistov.
On kak Ovod vospitan i graf Montekristo.
On krasneet za nas. My emu nepriyatny,
No real'ny, uvy, kak rodimye pyatna,
Volosatye, sizye...). Ili vot Josi,
SHvarceneger vostochnyj. Takogo v Rodosse
Tochno vzyali b v naturshchiki dlya monumenta.
Rozhej zverskoj dovodit do ruchki klienta,
Ryzherukogo Al'tmana iz Mogileva.
K sozhaleniyu, Al'tman ne smeet ni slova
Proiznest' po prichine neznan'ya ivrita.
Tol'ko posle otboya shipit on serdito:
"Esli eto evrej, to togda ya seledka".
I s botinkami v spal'nik vstavlyaetsya krotko,
Ukazan'yu soglasno. A v tri chasa nochi
My vse vmeste, bezumnye, potnye, vskochim
Ot spiral'nogo voya v sosednej derevne.
Teni skachut po baze. Ochuhalsya drevnij
Velikan iz doliny, vedushchej k Geene.




YA usnul na postu. Bezobrazie prosto.
Mne prisnilas' |stoniya-tyunya,
Ostrov Kihnu, zelenoe pivo i
Dohlaya ryba na doskah. SHestogo iyunya
Na mopede starushka kak chert polosatyj narodnyj,
K promtovarnomu centru v trave potemnevshemu skachet.
Tam sekatory chernye v masle, i p'yanica Lijv
Predstavlyaet sovetskuyu vlast', no ne verit v udachu.
I ni slova po-russki! Tak vot gde zakopan barbos!
Vot gde nedra poezii, blin, i ee ugolok medicinskij.
A na ostrov pohmel'nyj ya budushchim letom vernus'...
Tak i splyu na postu. Ni ku-ku. Klaus Kinski
Ne pugaet menya ni otorvannym uhom, ni snom
S pyatizubym kastetom, ni svetom za sopkoj, ni svistom.
Zamestitel' serzhanta ni v chem ne ushchuchit menya.
O, iskusstvo velikoe - byt' pri lune pohuistom.
Mozhet byt', poslezavtra poedem na sutki domoj.
Budet dulo v avtobuse trogat' koleni u suchki...
No, pozhaluj, pro eto ne nado pokazyvat' son,
Ibo zdes' ne sbyvayutsya sny. Na azhurnoj kolyuchke,
Na zaborchike zhidkom, potomke uzha i ezha,
Plyashet kukla nochnaya i kryl'yami vertit, gangrena.
Vse davno razvernulos', i sdvinuta s mesta luna.
Pokurit' (eto tozhe nel'zya) - i postov peremena.




Sebya, lyubimogo, aksonom, tonkoj zhiloj
Nigde ne chuvstvuesh', kak v armii, shmudiloj.
Vse eti tryapochki, rezinochki, zhelezki,
Koryavoj yunosti obrezki i doveski,
Zapolnili mne zhizn' do poloviny.
Verevochki, prishchepki, karabiny,
Vse eto cenish', pryachesh' ot drugogo,
Soseda blizhnego. Iz-pod rodnogo krova
Palatki trepetnoj so vsej svoej dobychej
Vyhodish' v stroj. SHmudilovo oblich'e
Rozhdaet uvazhen'e komandira.
On opyten. Ego kartina mira
Nemyslima bez hitryh atributov,
Prisposoblenij samopal'nyh, budto
Obratno v haos vrezhesh'sya so stonom,
Ne upakuj familiyu s zhetonom
V brezentovyj chehol'chik na cepochke...
O, vremya rezervista! Na kusochki,
Na sostavnye chasti razdrobili
Tebya, lenivoe. K utru na suahili
Zagovoryu, rehnuvshis' ot zaboty
Gde spionerit' krem pochistit' boty
Do bleska efiopova nadbrov'ya.
O, vremya travyanistoe, korov'e -
Zagon SHomronskij, pastbishche v kvadrate.
CHislo shestnadat'. |m shestnadcat'. |to v marte.




Da uzh, Gavrila Romanych, pticy tvoej, snegirya,
V nashih krayah operen'e - redkost' takaya... A zrya!
Vprochem, logichno, chto zvuki vrazheskih golen'kih flejt
Revom svoim zaglushaet Zigmund SHomronovich Frejd.
K mame edipovoj nezhnoj budesh' ty poslan v pohod
Potnyj i v polnom prikide - kaska, vintovka, efod.
Pesni voennye, kstati, tozhe inache zvuchat.
Ibo i smert' tut drugaya. Tyanetsya iz-za plecha,
No bez kosy, bez hronometra, etc. bez osobyh primet.
S nej, nekurnosoj, flirtuem. S nej, nenaglyadnoj, na svet
Blizkih selenij vziraem. Topaem drevnim putem
CHerez Sebastiyu v Nablus. Tak i ne vspomnim o tom,
CHto baraban byl kogda-to, flejta i bednyj snegir'.
Kamnem po kumpolu - zdras'te - vot i upal povodyr'.
Vot i pestreyut cvetochki s imenem zlym makkavej.
Vprochem, ih noch'yu ne vidno. Tozhe logichno. Tak bej,
Bej, surrogat barabana, flejty podob'e, svisti!
Net nichego za holmami, chto ne moglo by svesti
Tridcatiletnih podrostkov s belogo v pyatnah uma...
Da uzh, Gavrila Romanych, - t'ma palestinskaya, t'ma.




"Segodnya bylo zharko. Komandir
Ne dostaval nas, umnica. V palatke
Lezhali chas i dva, i tri, i vs¸ banany -
Ne figli-migli - pogloshchali. SHokoladki
Amharskim nas rugatel'stvam uchili.
Ni slova ne zapomnilos'. A zhal'.

Privet pri vstreche plamennyj moj Villi
I Plotkinu. Skazhi, chto ne pechal',
Ne skuka mnoyu dvizhet, a bezdel'e.
Tak chas bez poluchasa lyubovalsya
Lilovym slovom "blya", chto na brezente
Fel'dmaher risoval, i vspominal -

Vchera byl sneg. I komandir
Ne dostaval nas, umnica. Arbuzy
My s kuhni prikatili. I v palatke
Treshchali korki chas, drugoj... Francuzy
Rugatel'stvam parizhskim obuchali.
Ni slova ne zapomnilos'. A zhal'.

Vot i zhivem bez plamennoj pechali.
I skuka nas presleduet edva l'.
Bezdelie - sploshnoj kinematograf.
Pozavchera Fel'dmaher razmechtalsya,
Kak slovo "blya" napishet na brezente.
Segodnya slovo est'. Pora nachat'

Den' zavtrashnij. S togo, chtob komandir
Ne dostaval nas, zadnica. I p'yanki
Izlishni v nashem kajfe. I pogodu
Lyubuyu lyubim i polyubim. YAnki
Prepodneset uroki jel'skoj brani.
Ni slova ne zapomnitsya. A zhal'.

Moi poklony nezabvennoj Tane
V chuhonskuyu tuda poshlite dal'.
No mozhno ne rasskazyvat': Fel'dmaher -
Moya immaginaciya - pogibnet.
A my, lilovym "blya" obneseny,
I my lilovym "blya" obneseny."







v nachale avgusta
zaviduyu vsemu iyulyu.
soblazn dostupnyj -
doslat' lish' v patronnik pulyu.

zatvor chiriknet
vorob'em sirijskim.
pod yazykom, konechno,
net iriski.

no past' napolnitsya
slyunoyu sladkoj.
mrak povisnet
nad nashej palatkoj.

luna bezobraznuyu
rozhu skorchit.
i upadet za bugor.
tam traktat "O porche"

budut dolbat' po strochke
zabytye poselency.
pot s uma vytiraya
ni tryapochkoj, ni polotencem.

borodishchej dikorastushchej
s kornyami v ruch'yah Hermona.
(ni hera ne pojmut,
kak i trebuet bukva Zakona.)

a svin'ya, kaban, sirech',
zahryukaet na granice.
oshchushchaya shashlyk,
golubye zasvetyatsya lica.

androgenov iz shtaba OON
za sosednim ovragom.
i zvezda upadet.
ili vypadet mednaya flyaga.

iz na lifchik parodii
glupoj moej portupei.
pronesetsya v pyli,
na izgibe puti svirepeya,

eksponatnyj skeletik
patrul'nogo dzhipa.
ostavlyaya na pamyat'
lish' haryu nedobruyu tipa,

chto prikleen na chas
k pulemetu zhevachkoj.
ukazatel'nyj palec
pomanit sobachku.

ta poslushno vil'net
zhestkim chernym obrubkom.
i korotkim ognem
uravnyaet volshebnaya trubka

vse dni leta, patrul' s dorogoj
ovrag s OONom,
sirijca s ptichkoj, lunu s zhevachkoj,
svin'yu s Hermonom.




Posle koktejlya koshmarnogo,
v koem tret' brendi, dve treti pivo,
Abu YAsir, kollega moj, ozhil.
On rascvetaet kak sliva,
Santa-Roza, carica sortov.
Perlamutrovym majskim mercan'em
ozaryayutsya skuly ego, ukrashaya
nochnuyu dolinu. In'-yani
prostupayut v bludlivyh zrachkah
i rezvyatsya po krugu.
CHernyj zhivchik za belym
nikak ne ugonitsya. Drugu
Abu YAsiru yavno ne nravitsya
etot process ozhivlen'ya.
On za raciyu derzhitsya,
chtob ne upast' na koleni.
Arahmudin va masmuah -
podobnoe chto-to takoe
on v korobochku chernuyu,
smerti podobnuyu, noet,
proklinaya zhenu, gosudarstvo,
Baptista Ivana,
seryh zmej, gorod Nablus
i bukvu Korana.
On voshodit na chernye piki
takie Parnasa,
chto uzhe ne dostanut ego
angelyata s mechami Hamasa.
Abu YAsiru tam horosho
i spuskat'sya ne budet on k proze.
Polnyj grusti i mudrosti vzglyad
posylaet v kusty, gde bul'dozer
svoj prichal mezh pobegov kapersnika
tri, mozhet bol'she, nedeli
ostavlyat' ne zhelaet.
I pyl'noe eto izdel'e
est' ne prosto ob®ekt storozheniya,
slabyj istochnik dohoda,
no voronka, v kotoruyu
smert' i lyubov', i svobodu
zatyanulo navek -
do konca beskonechnogo leta.
Vot i net Abu YAsira bol'she
odnodnevnogo v mae poeta.
Vprochem, chto nam rydat',
my sidim na svoej polovine
i gadaem ves' den',
iz chego v predrassvetnoj doline
obrazuetsya par, pokryvayushchij
sklony tumanom.
I s uma my ne mozhem sojti,
potomu chto, navernoe, rano.




Kishashchaya zmeyami
duhami
bogatyryami
prorokami
komarami
anisom
kapersnikom
lanyami
osami pyl'yu velikanami i prochaya
dolina eshche i solnce v sebya vsosala.
Brigadir po imeni SHuki Dudu SHmulik
Nuri Rami i prochaya uzhe zapustil chesalo
po lokot' v prudy lilovye brat'ev Levis.
Tak lovis' i lovis', losos', idya na nerest.
Blagoslovenno bud' zastyvshee vyrazhen'e
paraksizma lovitvy nad zolotym ukrashen'em
v vide tolstoj lapy pyatipaloj.
Vot visela tvoya zvezda i upala.
Volosatyj sumrak zakryl dolinu -
to li grud' praotca, to li na morde shchetina.
Brigada s lian spustilas', zalopotala.
Vot visela tvoya zvezda i upala.
I ne ty, i ne ty zagadal zhelan'e;
tak i sidi v doline svoej, gde duhi da lani,
da kapersnik, da para durnyh prorokov.
Vot sidi i smotri na zvezdu na cvetnuyu Morokko,
Kurdistana, Rossii, Alzhira, sem'i narodov.
Ne tebe ves' beton etot, svai... Takih urodov
zolotoj ne otmetyat lapoj, ne primut v stayu.
Bez tebya, dorogoj, lish' dolina tvoya pustaya.
Tak sidi i glyadi, ili etogo tozhe malo?
Vot visela tvoya zvezda i tuda zhe upala.




Ruki drozhat (vprochem, i my -  ne v Maceste).
Razdrazhaet i to, chto luna ne stoit na meste.
A znachit, i vremya prohodit, i kofe stynet,
Ugol' mutneet, i ryadom uzhe pustynya,
Ta, v kotoroj nash sklep, panteon famil'nyj -
Na stupenyah obkurennyj storozh. I cherv' nargil'nyj
Ot guby prostuzhennoj tyanetsya k mednoj vaze,
Kak samo sovershenstvo prichinno-sledstvennoj svyazi.
...Kak pogano i to, chto nel'zya zaderzhat' dyhan'e
Do utra, do kofejnyh razvodov v stakane,
Po kotorym predskazano vse: i tyur'ma, i doroga,
I lyubov', i vojna, i zhena, i trevoga -
V obshchem, bratskaya, druzhnaya, v celom, mogila
V toj pustyne, gde papa - findzhan i mama - nargila.



Rostan, Neznajka, Armstrong i graf a en Tolstoj,
I na chugunnom share, i inzhener prostoj,
no gummanist otmennyj, i ty, poganyj chert,
i ty, rumyanyj hlopec, kak prusaki na tort,
vse na nee stremilis', delili na kuski.
I my, militaristy, ot zloby i toski,
zahvatchiki i zveri, dushiteli detej,
v shnurovannyh sapozhkah, s pif-paf na zhivote,
i my tuda lomilis' za lzhivuyu chertu -
na vremya - ot pricela do suhosti vo rtu.

                           Mihkel' Kuningas




Pejzazh, hot' i Golany, - melok, ser.
Vyhodyat troe: Cvika - oficer,
Tababu Tale - byvshij efiop
(na baklazhan ego pohozhij lob
losnitsya, kak zakatnyj nebosklon,
i tretij, to est' ya, tam otrazhen).
I bunkera, gde sutki proveli,
oni vyhodyat - tak iz-pod zemli -
vse muskuly kolechkami napryag -
v dozhdlivyj den' yavlyaetsya chervyak.

My zastupaem na vechernij post.
Obryad prigotovlenij, vprochem, prost:
kolichestvo proverit' sigaret
i u kogo v karmane semechek paket;
na rylo kazhdoe eshche sto pyat'desyat
patronov polagaetsya. Visyat
na sheyah amulety partizan.
Takie vot urochishcha. Tarzan
skrestitsya s Rembo - da i to slabo!
Rembo im ne hvataet i Li Bo.

Uzhe temneet, no eshche vidny
sosok Tel'-Faresa s antenoj i strany
vrazhdebnoj minaretov redkij les,
uzhe ne dostigayushchij nebes.
I vot ottuda, iz garemnyh lask,
kunzhutnyh zapahov, iz goroda Damask
chut' pozzhe nas yavlyaetsya ona -
medal' za doblest' "Polnaya Luna".




Cvika molchit, on surov, kak i mestnost', pro babu
Dazhe ni slova, zubami skripit, a Tababu
cheshet mochalkoj nichejnoj lopatku priklada.
To li predsmertnye hripy, to li koshach'ya rulada,
to li krysinaya svad'ba - raciya, svoloch', v rabote.
Sunut' v nee by granatu... Vprochem, o krovi i pote,
kak i o prochem i prochem dumat' uzhe nadoelo.
Mertvuyu tochku pokoya ishchet voennoe telo.
Ili inyh razvlechenij. Skazhem, travit' anekdoty,
gde vmesto chukchi - Tababu, ili do toshnoj dremoty
sravnivvat' yarkost' svechen'ya etih i teh poselenij...
Ili po tenyam pytat'sya lis, kabanov i olenej
opredelyat' na neschastnoj, tonkoj kolyuchej granice...
Ili v binokl' pozyrit', chto na Lune tam tvoritsya?
Tak s lyubopytstvom kretina, szhatogo v dushnom prostore,
ty uvlechen sozercan'em gnutogo "o" infuzorij...
Zrelishch i semechek, Cvika! Budet lomat' supermena!
Ty posmotri v okulyary: kratery, reki i pena -
plod Sredilunnogo morya, a iz nee na limonnyj
bereg vyhodit takaya... Ty, patriot iz Holona,
vse by zabyl i zabrosil mifa rozhdeniya radi
novogo... Slushaj, Tababu, hvatit, navernoe, gladit'
stol' otkrovenno, ritmichno, zadnicu glupoj vintovke,
luchshe otdajsya Selene - strojnyj, otvazhnyj i lovkij.
Hochesh', ditya vozderzhan'ya, k nej, kruglozhopoj, sletaem?
Vot i kanikuly v zhilu mezhdu Damaskom i Raem.




Sobaka belaya, nu chto ty tut nesesh'?
Der'mu podobnaya i obraznaya lozh'
iz-pod usov tvoih na borodu techet.
No ne tebe obidet' moj narod,
samoj Bat-SHevy, mozhet byt' vnuchat,
ne to chto vashego proroka Il'icha...

Ty usmotret' ne mozhesh' v temnote
neyasnyh uzhasov primety. |to te
tenej izvivy, chto po nam sejchas polzut
i prevrashchayutsya za bunkerom, vnizu,
tam, gde kachaetsya chuzhoj anteny zherd',
v korotkuyu zatochennuyu smert'.

A ty skazal takoe - nu i nu! -
mol, poletim segodnya na Lunu.
Ty vresh', sobaka, kak zhe poletim:
ona ne blizhe, chem Erusalim.
Sobaka belaya, skazhi, chto breshesh', da?
Ona ved' ploshche, chem skovoroda.
K tomu dlya troih ona mala,
A dlya Tababu chereschur bela...

Sobaka be...




Ty posmotri, chto tam tvoritsya, yat' tvoyu meb!
Vernyj donoschik, seryj binokl' znaet rabotu, no chtob!
Tak izvratitsya, cejsova svoloch' - nu i daesh'!
Budto na shee soldata-sirijca vysmotrel vosh'.
Vot ot Zemli otvalivshijsya rajskij zapushchennyj sad:
Tut i Pishon, i Gihon, i Hidekel', i Prat.
Po beregam ih i vlast', i bogatstvo, i kajf, i moral',
Oniks i zoloto luchshego kachestva, med' i hrustal'.
Vse bez prismotra, vse v zapusten'i, angel s mechom
Ognennyj umer ili bednyagu pojmali na chem...
Mozhet byt', spal na dezhurstve, krylo kak podushka, i vot,
Mozhet byt', kto-nibud' snova naslushalsya zmeya i plod
Dereva strannogo slopal cinichno i pryachet v kulak,
Budto v odezhdy iz shelkovoj tkani, naglyj eldak.
I po prichine povtornogo breda uvolen byl strazh.
Raj otletevshij, tonkij tvoj vizhu kontur propazh.
SHepchet izgnannik vsled za pradedushkoj: "YAt' tvoyu meb!"
I na pogony lyazhet mne novyj tryapochnyj grob.
Kryl'ya syree, seree brezenta... Nam horosho,
Tam, gde Gihon, i Hidekel', i Prat, i Pishon.


V

V sootvetstvii s instrukciyami Armii Oborony
storony gorizonta cvetami pomecheny onymi:
zapad - sinij (ozero, more, devki - ussat'sya!);
a sever - belyj (dlya utverzhdeniya nezyblimyh associacij);
yug - zelenyj (pokorennaya pustynya, toska, Kadaffi);
krasnyj - vostok (po zakonam politgeografii).

i
ty razuchilas' smyagchat' etot zvon v cherepnoj korobke,
ty voobshche razuchilas' tuda pronikat' za figurnye skobki,
propolzat' po pars petrosa v poiskah malinovogo zvuka,
ostavlyaya vlazhnuyu dlinnuyu pamyat', cefa moya, gadyuka.

to est'
v sootvetstvii s vysheupomyanutoj istrukciej
na vse storony sveta i na vse sluchai zhizni pridutsya:
sinemu - pulemet bel'gijskij i sredstva svyazi,
belomu - pulemet bel'gijskij, rzhavyj do bezobraziya,
zelenomu - minomet v byustgal'tere, yashchik snaryadov,
krasnomu - oruzhie legkoe, tryapochka dlya priklada...

a takzhe
ya razuchilsya besitsya ot posledstvij etogo zvona,
migren' - podruga detstva moya - v otchayan'i, kak Iona
bil nogoj po skol'zkim vystupam v tuncovom zheludke,
tak i ona, podruzhka moya, buntovat' pytaetsya - no uzh dudki!

potomu kak
v sootvetstvii s grafikom nochnoj ohrany ob®ektov
po vsem etim tochkam, cvetam, storonam razbrosany nekto:
sinij - chernyj, chto i v temnote razlichimo,
belyj - belyj, smotrit pryamo, a vse-taki mimo,
zelenyj i krasnyj, v sochetanii vyzyvayushchie razdrazhenie, -
tip somnitel'nyj, borodatyj, lezhit uzhe bez dvizheniya...

ibo
mozhet, Luna vse vremya ne v toj, ne v nuzhnoj nam faze?
A inache kak ob®yasnit'... My razuchilis', zabyli gimnazij
party, stoly zelenye... Ili eto vse-taki novyj
fint ushami lyubvi nashej, ugryumoj, zloj, bestolkovoj?

i voobshche
bez vsyakih instrukcij, otchetov i smet otmecheno:
na puti k |l'-Kudsu v lunnom kratere byli vstrecheny
tri figury v voennom pokroe, idiotskogo vida -
ne obrashchali vnimaniya ni na turistov, ni na smuglogo gida,
lezhali sebe tak, budto mir - sirech' spokojstvie i sovershenstvo.
I u kazhdogo mertveca - na fizionomii - blazhenstvo.






Velikan - na raskolotom kamne belom.
ZHuk polzet po klyuchice. David nad telom

Moim navis. Vot i konec iyulya.
Na lbu, u medi, izryadnaya gulya.

CHto zh on medlit, detina prostovolosyj...
Ah, plevat'. Sbezhali moi barbosy.

Nikto ne spaset malen'kogo Gol'ata.
I ne vspomnit iladshij starshego brata.

CHto zh on medlit, lyubuetsya chto li mnoyu?
Ne tyani - ved' ne plachu eshche, ne noyu.

ZHuk uzhe perepolz po plechu na sheyu.
Takoj nepriyatnyj. Vs¸, chto imeyu

Voz'mi sebe,udaloj Davidka.
CHto ty smotrish'? ZHuk eto, zhuk, ne ulitka,

Ne falanga, ne uhovertka. Kozhej
|to chuvstvuyu. Nu, ne medli. CHto zhe,

Truzhno tebe po-chapaevski vytashchit' shashku
I otsech' ot bol'nogo tela siyu bukashku,

S golovoj shest'desyat shestogo razmera vmeste,
V kotoroj, uvy, ni uma, ni chesti,

Ni epohi, ni sovesti otrodu ne vodilos'?
Sotvori zhe takuyu, druzhok moj, milost':

Otdeli sejchas golovu ot osnovy;
Kudri, a zatem i kozhnye pokrovy

Vse snimi i kost' otkroj akkuratno;
Izuchi soderzhimoe; eto ves'ma zanyatno.

Ty priblizish'sya k istine empiricheskoj.
(Da, za rifmy prosti.) Geroicheskoj

Lichnosti nado znat' soderzhanie,
Soderzhimoe podviga pervogo. |to znanie

Dast tebe, yunomu poyushchemu chortu,
Moya razlyubeznaya caput mortuum.

CHto zh? Gotov? Nasekomoe (vidish'?)
Na gube. Mit cvej ekn a shtekn - na idish.

Du forshtejn? Ne zaderzhivaj, paren', telo.
Moj privet kislo-sladkij poshlesh' kak-nibud' Danatello.

I eshche. Peredaj Giberti
Nashe s kistochkoj. Mir Vam, predely smerti!

Poklon Vam, angely s serebryanymi loktyami.
YA s rozhdeniya s vami v lilovoj yame

Bultyhayus'. YA tozhe iz padshih vyshel.
Vot i byl na paru loktej vseh vyshe.

Ah, Davidushka, znaesh' takaya era
Otkryvaetsya nonche. Krasavec herov,

Bud' gotov, pioner, k operacii v |fes Damime!
Kost' otkroj i prochti na izvilinah gibkoe imya

Ratoborca, kotoromu zhestko na kamne belom.
ZHuk na gule svincovoj. David nad telom.




Desyat' voinov, kachkov etakih,
Nadryvayas', no vse zhe prokatili
Po doline Izreel'skoj moj globus,
CHerep moj dragocennyj. Ili
Vse ya vydumal posle agonii,
Smerti sobstvennoj, no naricatel'noj,
Podnavral ot polnoj bezyshodnosti.
Ili - net. Geroj otricatel'nyj -
YA ishchu bugorok kul'minacii,
SHaryu lapkami po fizicheskoj karte.
Gory Iudejskiya! Vy zhe videli,
Kak zhloby Saulovy v azarte
Perli cennyj gruz po perevalu,
Kak on vyrvalsya odnazhdy, kruglotelyj, -
Vosem' voinov kalekami ostalis'
I ot straha obosralis' te, chto cely...
No kogda pod®em preodoleli,
Ah, kakie zhe predstavilis' pejzazhi,
Dazhe mertvye glaznicy uvlazhnilis',
Kost' visochnaya (isporchennaya) dazhe
Zatreshchala i zanyla. Medlenno
Nadvigalas' yama nam navstrechu.
Horosho, chto tela net upryamogo,
Mednogo, lyubimogo, bez rechi...
Vot ona vse blizhe, sredizemnaya
YAma pogrebal'naya. Korablik,
Nu kuda zhe ty? Smotri, kak prygaet
Zakoldovannyj mladencem - krible-krable -
SHarik moj lyubimyj, borodatyj.
Nu kuda zhe ty? ZHivymi parusami
Ne kruti, postoj eshche v zalive,
Polyubujsya mertvymi ustami.
YA vernus' uzho k meduzam palestinskim,
K rakushke sirenevoj, k sardinam.
Golova professora Gol'yata
Zanimaet mesto v seredine
Mira teplogo, pozrachnogo, s peschinkoj,
Liliputkoj, karlicoj obmana,
Toj, kotoraya, nezrelaya, izbrala
Perlamutrovoe veko velikana.







Kto takie byli emy, zuzy v Ame i horijcy?
Govoryat, chto troglodity, velikany i ubijcy.
A refei-ispoliny, emorijcy, emoleki?
Govoryat - ves'ma durnye obez'yanocheloveki.
Govoryat, a ya-to znayu, eto ya, Kedarlaomer,
Pobezhdaya merzkih chudishch, chudom, mozhet byt', ne pomer.
Mne dvenadcat' let sluzhili eti mrachnye sozdan'ya,
Dominantnoj, sablezuboj, poroslo tyazheloj sherst'yu
(CHelyust' nizhnyaya kvadratom) i ne znaet, skol'ko shest'yu-
SHest' poluchitsya. A prosto - nabivayu krepko puzo
I gonyu k edrenoj fene nenavistnyh nyne zuzov.
Porazhayu v Hacacone emorijki stan vertlyavyj
I caryam v doline Sidim ob®yasnyu, kak na halyavu
Izdevat'sya nad |lamom. Nu i chto, chto volosami
Iznutri pokrylos' uho! Na sebya vzglyanite sami,
Na asfal'tovye rozhi, chto torchat iz sernoj yamy.
I krichite - ne krichite - ryadom net neschastnoj mamy,
V mukah vas proizvodivshej. Nikogo ne budet, krome
Papy vashego pozora. |to ya, Kedarlaomer.




Po utram voda v reke - net, ne seraya ot trupov,
Net, ne krasnaya, kak dnem. Prosto gryaznaya. Kak glupo
Ruki v etoj rechke myt'. Legche s tela skinut' kozhu.
Ne svoyu, a SHineava. Beregis', blya, unichtozhu!
Rastvorivsheesya zlo iz krivoj i dlinnoj flyagi.
|to Rodiny predel, za kotorym SHeneever,
Bira, Birsha, SHineav... Znal by, tak eshche vo chreve
Vseh by ih peredushil za Gal'gal', za zemlyu Goim,
Pejte, pejte, kak vino, - nichego ne zhal' geroyam
Mne pozhertvovat' s utra, donnyj il s kostyami dazhe -
Nabirajtes' ratnyh sil na syrom protuhshem plyazhe.
Ne projdet i dve luny, kak zhelezo pokrasneet
Ne ot rzhavchiny gustoj, ne ot krovi Paraneya.
Ot togo, chto do sih por ne torchit iz shei Birshi
Ostrie klinka i net vyrazhen'ya straha vyshe
V dvuh obkatannyh rekoj kruglyashah iz ametista...
Pejte. Budem voevat'. Tut, "u rechki tihoj, chistoj".




Voyujte, rebyata, voyujte, a ya pomogu iz SHinara
Oruzhie, zhrachku, odezhdu i mnogo drugogo tovara
Dostavit' v kratchajshie sroki na mesto poteshnyh srazhenij
Bez poshliny i bez nalogov, bez prochih nenuzhnyh lishenij,
So skidkoj i nizkim procentom, chto ochen' i ochen' neploho.
Voyujte, rebyata, kukujte, a my s kuman'kom Ariohom
Privet iz Dvurechiya vyshlem, kak tol'ko okaziya budet,
Soldatam postavim krasotok - takie upryamye grudi
Sluzhili dlya nashih papashek v stroitel'stve bashni prichinoj
Izbraniya form voshodyashchih i dolga vsegda byt' muzhchinoj
Pri gor'kom ishode zatei. I ya obeshchayu: uvidim -
Velikie reki sol'yutsya pobedno nad kamnyami Sidim.
I ya obeshchayu: postroim - nu, esli ne bashnyu vtoruyu,
To dom veteranam-geroyam. I slezy, kak nado, utru ya...




Ah, vy, nervy, vy - stervy, ostav'te v pokoe koleno.
Ni stoyat', ni lezhat', ni sidet' ne mogu. Nepremenno
Slugam sam izuroduyu tyapkoj kolennye chashki,
CHtob oni razdelili so mnoyu stradan'ya, bednyazhki.
Der'moedami stanete vy, darmoedy, sobachie blohi,
O zdorovom hozyaine, prezhnem svoem Ariohe
Vy eshche oh kak vspomnite, v rabstvo popav k SHineavu,
Snit'sya budet vam proshloe s principom "vs¸ na halyavu".
A skoree vsego - ne vo sne - i ne vspomnite - i ne rabami,
A dessertom mogil'nyh zhukov v neglubokoj, iskusstvennoj yame,
A skoree - v obychnom ovrage, - udel vash, nechutkie slugi!
Vash hozyain bol'noj, a ved' luki, kak prezhde, uprugi,
I nozhi - ne ostry li? Tak net ved'! YA korchus' ot boli;
CHtob ee zaglushit' - ne na vas li poprobovat' chto li
Silu strel, toporov i nozhej? Repeticiyu gibeli nashej
My ustroim v shatre. Nenamnogo Kurnosaya starshe
Myasorubki uchebnoj, i vstretim staruhu bez plena -
Kazhdyj pervyj ko mne! Podstavlyajte, urody, koleno...





Ty poluchil territoriyu ploshchad'yu v 183 dunama.
Tut imeetsya: korpus zhiloj, bassejnaya yama,
pishcheblok s myshami, futbol'noe pole,
pustyr', dorozhki, imeni ibn Gvirolya
biblioteka, vorota zelenye, budka storozhevaya.
I uchti, vo vsem etom - dusha zhivaya,
infernal'noe voploshchenie, inkarnaciya.
Otsyuda, uchti, i vypolzla nasha naciya.
Vot mesto ee pustoe, hot' i svyatoe tozhe,
ne menee krasivoe, chem zmeinaya kozha,
s kudryavoj klichkoj "istochniki vinograda".
Horosho storozhi vse eto i budet tebe nagrada:

v stolovoj vonyuchij sup,
skameek sadovyh pyat',
v bassejne, estestvenno, trup,
a v obshchezhitii - blyad'.

I bditelen bud'. Kovarnee vseh - dremota.
Sledi, chtoby zelenye zaperty byli vorota.
Nikogo ne puskaj, ni za tak, ni za platu.
Da, ne storozh ty svoemu bratu,
a storozh ploshchadi v 183 dunama,
i na vse chasy storozhen'ya ty ej papa i mama.
V situaciyu temnuyu vnesti polagaetsya yasnost'.
Smysl vsej zhizni tvoej nochnoj - bezopasnost'
mesta pustogo, gustogo, do bezobraz'ya svyatogo.
Dlya trudov tvoih kislyh ono uzhe v celom gotovo.
Kazhdyj chas posle polnochi ne zabyvaj pro obhody,
sobiraj dary nashej malen'koj mestnoj prirody:

a) iz knizhki vyrvannyj list,
b) u budki privratnoj - sor.
Pod utro gosti: baptist
iz nizhnej chasovni i vor.

S etimi postupaj po sobstvennomu usmotren'yu.
No strelyat' zapreshchaetsya. V zavershenie
raspishis' na etom zelenom blanke
i k chertu katis' v svoyu zelenuyu budku.




Na vosem'sot i kakom-to sbilsya, schitaya shagi.
Nu i hren s nimi. Znachit, takie u nas pirogi,
karavai s kotyatami, uzhas kakoj uzhiny.
Do chego zhe shagi moi melkie tak odnoznachno nezhny.
U knyazhny...
U knyagini, pardon, davshej duba pri rodah, tyanulas' guba
k nosopyrke obluplennoj. Vidimo, eto sud'ba
Vse pytalas' prinyuhat'sya, vykrast' sekrety bedy...
Vot i sbilsya so scheta, no vyshel k horomam edy.
V sinem svete sokratovski bleshchet ebal'nik kotla.
V etom zale, konechno, po-prezhnemu budet svetla
chto pechal', chto toska. No, kto sbilsya so scheta, tomu
chto za delo do glazok luchistyh malyutki Mumu,
net, Mimi, net, Mari... No uzhe uvlekaet duga
v te polya pribassejnye, gde zolotaya noga
za dnevnye chasy isstradalas', po travam sucha.
No, uvy, ne dostalas' ej lysaya kozha myacha.
Vse spokojno. Teper', ne schitaya shagi,
no chitaya Tarasova v etom sobytii ili Ajgi,
mozhno k budke podat' utomlennye mnoj telesa
i udryuchit', zamuchit' do komy eshche polchasa.




Na dne bassejna mertvecy zelenye
raskaryachilis', ushi solenye.
Blyudce krutyat na ekrane dlya meditacij,
vyzyvaya dushi,
hodyashchih po sushe,
aki po moryu, to est', v prostracii.

A po sushe mimo bassejna hodyashchie,
kak ne nastoyashchie,
v tuhloj vode otyskat' pytayutsya prichinu
ot nee ishodyashchego siyaniya
i svoego sostoyaniya,
kosyas' na hlorkoj prisypannuyu puchinu.

A v bassejne detskom mertvecy veselye,
izumrudnye devki golye,
v kristall, poderzhannyj na tom svete,
pal'cem tychut,
udivlyayas' dobyche.
I pravo, skol'ko mozhno sidet' na diete?

A na sushe sluzhbu durnuyu nesushchie,
durni sushchie,
vspomnit' pytayutsya imena portvejna
i detstvo poputno,
podozrevaya smutno,
chto nikogda ne prosnutsya na dne bassejna...




Vo-pervyh, v stihah god nazad pomyanutyj, on mne nadoel.
Vo-vtoryh, Oloferna i Goliafa hvataet, blistatel'nyj ih udel
Otlichaetsya v korne ot borody ot pravednoj na blyude na zolotom.
Videt' ego ne zhelayu! Nablyudat' poleznee mne za kotom,
Lovcom zolotyh mal'kov-motyl'kov pod nenuzhnym zdes' fonarem.
No on uzhe v vorota stuchitsya. Fig my emu otoprem!
Vo-pervyh, nel'zya. Vo-vtoryh, ne hochu. V-tret'ih, ne zvan.
V-chetvertyh, smotri v nachalo, neschastnyj Baptist Ivan!
Skuchna bespardonnaya ten' tvoya, ne omrachaj ozhidanie dnya...

- Otvoryaj, strazh, kalitku zelenuyu, ibo dlya muzeya imeni menya
Prines ya dary, eksponaty bescennye. V predserdiyah drozh'
Vyzyvayut oni. Pust' na nih izuchaet moya molodezh'
Ierarhiyu cennostej. Daj zhe vojti, posmotri -
|to svyatye porody derev'ev, kotoryh tri,
A pen' byl odin. A eto - v banochke - volos kudelek
S viska moego. Hot' i kopiya, no ne poblek,
Takoj zhe kashtanovyj, v'yushchijsya. Original
Sedee i huzhe. A eto... Ne shchur'sya, padla, nikak uznal?..

Na cherno-beloj kartonke vosem'desyat pyatogo tysyacha devyat'sot
Goda vypusk, i vse oni - starosta tut, seksot,
Le Suan CHong i Le Suan Hyu, i Buj Ngok Kvin',
Hajke Brandt, Aliska... I don-don-din',
No ne Din' Van Doan iz kompanii vyshe, a vyazkij zvon
Iz chasovni nizhnej. Inzhir v nem svarilsya. Von
Po usam techet, Ioganu za shivorot, potom na zhivot.
A inache, s chego on tak dergat'sya nachal? I vot
Vsled za starym znakomym, sedym i vsegda molodym,
Raspadaetsya noch', razlagaetsya, stynet Virginii
(lyubimoj moej, v zelenyh pachkah kotoraya)
dym.




Protivnoj ustalosti i nanizannyh na nee chastej tela,
shashlyka nikudyshnogo, protivnej, pozhaluj videnie
yunoj blyadi, kotoraya vyspalas' (blya!) i - blya! - zahotela
provetrit' (zdravstvuj, plemya!) podmyshechnoe cvetenie,
osvezhit'sya v dolinu stekayushchim avtobusnym svetom,
propoloskat' podkorku zapahom zaprevshego inzhira,
vysosat' iz doverennyh mne istochnikov ostatki leta
i umeret' na skameechke u zapadnogo sortira,
mezhdu bassejnom i bibliotekoj imeni Ibn Gvirolya,
v moe priklyuchenie vkrast'sya, v stranicy knigi...
A poshli vy vse! I ty, sestrenka Olya,
I ty, Ioann Krestitel'. Gniyushchie figi -
vot chto vozduh pitaet, a zaodno i soki
sonnoj zhizni ohrannika vechnochuzhih illyuzij.
Ah, kak vse eto bystro vsasyvaetsya v glubokij
pah obrubka zheleznogo s klichkoj koshach'ej Uzi.
Ne lenis', progulyajsya, yunaya blyad'. Dolina
privedet tebya, rano li, pozdno, k razrezu
s vytekayushchej strujkoj. Legenda nomer odin - Magdaliny,
legenda nomer dva - bespokojnoj tetki Terezy.
A uzh ya razberus' kak-nibud' so svoim raspizdyajstvom,
obojdu vse dunamy po tre'emu s figoj krugu.
Hotya by lenivo podumayu: vot, blya, hozyajstvo;
Nogi - na zapad, a vse ostal'noe - k yugu.




Finskij nozh, kofejnik, brauning "CHezetta",
Gazeta s programmoj, matrac naduvnoj, i eta
Fotograficheskaya gruppa s licom uzhe neznakomym,
CHasy bez kukushki, kroshki, oreshki, klyuchi ne ot doma,
I vs¸ prochee, a takzhe i kust rozmarina,
Inzhir v derev'yah, polnaya dryani korzina,
Pishcheblok s myshami, futbol'noe pole,
Pustyr', dorozhki, imeni ibn Gvirolya
Biblioteka, vorota zelenye, budka storozhevaya -
Vs¸ ukradeno. Vs¸. Dazhe dusha zhivaya,
Vsegda hladnokrovnaya, ona, zhaba, dazhe
Vskolyhnulas' ot sih ob®¸mov propazhi.
Drozh' probralas' v e¸ zolotoe sechenie.
Storozh tozhe drozhit. I eto konec priklyuchenij,
Pod voprosom sushchestvovanie kotoryh,
Ibo vs¸, povtoryayu, vs¸ skomunizdili vory.
No otkazhemsya ot povtornogo perechisleniya
Nakanune vseobshchego Dnya iskupleniya,
Kogda proshchenie priblizit tebya, Bozhe,
K upomyanutoj vyshe dushevnoj drozhi
Tela gologo. V gorode Tvoem stoyalo
Ono, stoit i budet - pateticheski, vyalo,
Podstavkoj dlya angelov, napodobie admirala,
CHej cherep s edinstvennym glazom uzhe zasralo
Krylatoe tozhe, no tozhe pizhonskoe plemya.
Blagodat', ne inache, prosverlit chugunnoe temya,
Povredit vsyu sistemu akkamulyacii i transformacii
(No ne nado vdavat'sya v hernyu etu dazhe vkratce),
Pyatu uyazvit i vsosetsya v nadgrobnye plity.
Tak i budem v konce uhodyashchego god kvity
S territoriej, ploshchad'yu v 183 dunama,
So svetloj pamyat'yu, hranyashchej "Agdama"
Obraz sladkij, kak imena v'etnamca,
S krestitelem, shlyuhoj i etim zasrancem,
Vskolyhnuvshim pod utro istochniki vinograda
I s telom, poka eshche teplym, bez pyaten yada.



Last-modified: Sun, 16 Mar 1997 08:11:09 GMT

Ocenite etot tekst: