Ocenite etot tekst:


---------------------------------------------------------------
 © Copyright Boris Tolchinskij
 Email: tolchin@overta.ru
 Date: 20 Jan 1999
 Rasskaz predlozhen na nominirovanie v litkonkurs "Teneta-98"
 http://www.teneta.ru
---------------------------------------------------------------

     ...YArkij svet na  mgnovenie  oslepil  menya,  a  kogda  ya  snova  obrela
sposobnost'  videt',  mne pokazalos', eto drugaya Zemlya. Ili ne Zemlya. Drugaya
planeta. YA ne chuvstvovala sebya chelovekom... vernee, ya byla chelovekom, no  ne
takim, kak oni.
     Vnezapno  i  stremitel'no ya osoznala, kto takie oni, i mne stalo
strashno, ibo oni byli lyud'mi, takimi zhe, kak ya, no  ya  dlya  nih  byla
boginej. Odnoj iz mnogih bogin' i bogov, Vernuvshihsya so Znaniyami.
     Net,  net! Opyat' ne to... YA, podobno moim dalekim predkam, rodilas' uzhe
zdes', na etoj planete. Kak otec i mat'. YA vspomnila ih imena i  sobstvennoe
imya.  Informaciya  ob  etom udivitel'nom voploshchenii prosypalas' vo mne, ya uzhe
znala, kto ya  i  kto  ta  velichestvennaya  zhenshchina,  kotoraya  stoit  ryadom  i
neotryvno vziraet na solnce.
     Ego,  solnca,  svet  i  oslepil  menya  vnachale. Kak ya mogla smotret' na
solnce? I zachem mne eto?
     -- Ammon darit lyubov', --  tiho  molvila  ona,  ne  otryvaya  vzglyad  ot
solnechnogo  diska. -- Tol'ko lyubov'. I Ammonu nichego ne nuzhno ot nas vzamen.
Ni ot nas, ni ot nih. A oni boyatsya lyubvi Ammona.
     YA zatvorila glaza i tozhe uvidela solnce.
     I ya ne uznala ego!
     Solnce pokazalos' mne zhivym. Da, da, zhivym! YA znala, eto prosto zvezda,
zheltyj karlik, -- i ono bylo zhivoe!
     "Ammon", -- ponyala ya. I net  nikakogo  karlika.  YA  ne  mogla  znat'  o
"zheltom karlike".
     Potomu  chto  mne izvestno bol'she. YA -- Prikosnuvshayasya k Istine. Poetomu
oni nazyvayut nas bogami, hotya my -- eto oni plyus Znaniya.
     -- Ty v somnenii, sestra, -- skazala Isis.
     Slova sami vyrvalis' iz moih ust:
     -- Somneniyam net mesta vo mne, sestra. YA na vashej storone.
     -- No Set schitaet ih nedostojnymi lyubvi Ammona,  a  ty  --  zhena
Seta.
     -- On znaet, chto ya ne ostavlyu tebya i Osirisa.
     Isis  obnyala  menya,  i  teplo ee prikosnoveniya zapolnilo menya oshchushcheniem
radosti. Mne trudno eto peredat' slovami, no ona slovno  svetilas'  iznutri,
no, samoe udivitel'noe, v etom ya byla s nej pohozha...
     I  vse-taki  eto  byl  Egipet.  Vernee,  ta  strana, kotoruyu oni
nazovut snachala Kemi, a zatem Egiptom.
     "Egipet" -- znachit "tajna". O, zloschastnye, oni tak i ne  smogut
razgadat' ee, nashu tajnu! Oni budut zaglyadyvat' v pustye chashi, gadat'
po  poletam  ptic,  kopat'sya  v  ih  vnutrennostyah, zatem sozdadut bezdushnye
mashiny, i uzhe mashiny budut kopat'sya vo vnutrennostyah teh, kto  ih  sozdal...
-- a vsego-to nuzhno bylo prinyat' lyubov' Ammona!
     Vot  i vsya tajna -- kakimi slovami my dolzhny byli peredat' etu tajnu --
im -- esli dazhe Piramid im okazalos' malo?!
     No dovol'no! |lissa  Temeneva,  magistr  parapsihilogii,[1]  zhivushchaya  v
nachale  XXI  veka,  usnula  vo  mne.  YA  --  Neftis, doch' Geba i Nut, sestra
Osirisa, Isis i moego muzha Seta.
     YA -- chelovecheskaya zhenshchina i ya -- boginya.

---------------------------------------------------------------
     [1] Glavnaya geroinya cikla "Missiya Lyubvi: pytki civilizatorov".
---------------------------------------------------------------



     -- YA poluchil poslanie ot Kecal'koatlya,  --  skazal  Osiris.  --  On  ne
sdaetsya. Hotya...
     YA  voprositel'no  posmotrela  na  Osirisa  --  i pochuvstvovala toki ego
stradaniya. Veroyatno, moe lico  pokazalas'  emu  ispugannym,  i  on  pospeshno
pribavil:
     -- Missiya  Kecal'koatlya blizka k neudache. Emu huzhe, chem nam, potomu chto
on odin. Emu ne spravit'sya so vsemi odnomu.
     -- Postoj, brat. Ne hochesh' li ty skazat'...
     -- Da, -- Osiris ponuril golovu. -- Velikie Drevnie. |to opyat' oni.
     Ston vyrvalsya iz moej grudi, i nevol'nyj vzglyad ustremilsya k solncu.
     -- O, Ammon, kogda zhe etomu pridet konec?!
     -- Kogda  my  sami  nauchimsya  ne  zamechat'  Velikih  Drevnih  i  nauchim
ostal'nyh, -- molvil Osiris.
     -- Kak prosto i kak verno... No dazhe Roditeli poddalis' charam. Milliony
let ne  zamechali -- i vot poddalis'! I pogubili vse za kakie-to mgnoveniya...
Roditeli! I Ammon ne stal spasat' ih.
     -- Ammon ne spasaet  teh,  kto  ne  hochet  spasti  sebya  sam.  Roditeli
vozgordilis'.  |to  samoe zhutkoe iskushenie, Neftis, -- byt' hotya by v chem-to
ravnym Bogu. Sozdal piramidu na milliony  let  --  vse  ravno  ty  smertnyj,
sozdal zhizn' -- i ty Bog!
     My  s  bratom  stoyali u podnozhiya Velikoj Piramidy. SHel dozhd', nebo bylo
zatyanuto oblakami, i tysyachi rabotayushchih v pole u Velikoj  Piramidy  ne  mogli
videt'  solnce  tak,  kak  videli  ego  my  s  Osirisom.  Myslennym vzorom ya
proneslas' nad etimi neschastnymi i  snova  ubedilas',  chto  ni  v  odnom  iz
nih  rabota  ne vyzyvaet vospominaniya o schast'e, o lyubvi, o Boge. Dlya
nih rabota -- ritual, ne schast'e. Oni rabotayut ne radi sebya, a
potomu, chto tak ugodno nam, bogam. Dlya nih my bogi, ravnye Ammonu.  I
eto  zacharovannyj krug. YA s sodroganiem dumayu: a chto esli kogda-nibud' sredi
nas  poyavitsya  takoj  (ili  takaya),  kto  na  samom  dele   vozzhelaet
sravnyat'sya s Bogom?!!
     -- |togo nikogda ne sluchitsya, -- ubezhdenno proiznes Osiris. -- Roditeli
uchli svoi oshibki, posylaya nas Domoj.
     -- My  vsegda budem dlya nih bogami, -- zadumchivo vymolvila ya, --
hotya by tol'ko potomu, chto my umeem ponimat' mysli i chuvstva, a oni ponimayut
tol'ko slova, i to ne vse, i tak, kak hotyat ponyat' sami.
     -- Oni pojmut lyubov', -- pylko vymolvil Osiris, -- i togda  oni  pojmut
vse ostal'noe!



     Osiris  otbyl,  chtoby  pomoch' Kecal'koatlyu, Virakoche, Oannesu i drugim,
Vernuvshimsya Domoj i terpyashchim neudachi v Missii. Nashej sestre Isis prihodilos'
pravit' za dvoih. Menya vsegda voshishchalo ee terpenie. YA by tak ne  smogla  --
pravit' temi, kto ne ponimaet smysla sobstvennogo sushchestvovaniya.
     YA boyus', chto Roditeli sovershili rokovuyu oshibku, brosiv ih zdes'.
     -- Ob  etom  pozdno  rassuzhdat', -- skazal mne kak-to Set. -- My dolzhny
prinyat' kak dannost', chto my i oni -- raznye. Neobratimo raznye. Teh,
kogo sotvorili Roditeli, uzhe net. Nas izmenili  Znaniya,  ih  izmenila
Dikost'.  My vstretilis' tam, gde rasstalis', i ne uznali drug druga. Potomu
chto my raznye. Ih schast'e -- ne v lyubvi, a v sluzhenii.
     -- V sluzhenii tebe? -- utochnila ya.
     Set medlenno kivnul i dobavil:
     -- Mne. I tebe. Vsem nam -- Isis, Osirisu, Ptahu, Hator, Hnumu... vsem,
vernuvshimsya Domoj.
     -- Tvoi slova uzhasny, Set. CHem togda my budem luchshe Roditelej?
     Set pozhal plechami.
     -- My ne mozhem byt' luchshe Roditelej. Razve ty zabyla?
     Da, konechno... Nas uchili: progressa net i byt' ne mozhet, potomu chto vse
izvestno i darovano zaranee, est' tol'ko degeneraciya, kogda  dary  Vselennoj
teryayutsya vo mrake suetnoj gordyni...
     Set zaglyanul v moi mysli i proniknovenno molvil:
     -- Pojmi,  dorogaya,  ih uzhe ne ispravish'. Nashe samopozhertvovanie
-- eto kak semya, upavshee sredi kamnej. Ono ne  prorastet,  i  dobro,  v  nem
zaklyuchennoe, ugasnet naprasno.
     Mne snova stalo gor'ko. Tak bylo vsegda, kogda somnenie probuzhdalos' vo
mne.
     -- Esli im ne budet pozvoleno poklonyat'sya nam, oni najdut
sebe drugie  ob®ekty  dlya  pokloneniya, -- prodolzhal moj muzh. -- Kakih-nibud'
chudovishch, sotvorennyh bezrassudnymi atlantami,  Det'mi  Beliala,  i  vyzhivshih
posle  Kataklizma.  Naprimer,  sfinksov.  Ili stihijnyh duhov. A mozhet byt',
pojdut na poklon k samim Velikim Drevnim...
     -- Prekrati! -- voskliknula ya, ne  sderzhavshis'.  --  |togo  nikogda  ne
sluchitsya. Ammon ne dopustit!
     -- Ammon  ne  stanet  spasat'  teh,  kto ne hochet spasti sebya sam, -- s
ulybkoj otozvalsya Set.
     Kak stranno... |to slova Osirisa.
     -- Da, razumeetsya, on ponimaet, -- soglasilsya Set.  --  No  vyvodov  ne
delaet.  Nash starshij brat -- romantik, grezami zhivushchij, idealist u vlasti. A
Isis slishkom vlyublena v nego, chtoby ukazat' muzhu na  oshibki.  Vot  pochemu  ya
dumayu, chto eti dvoe pravit' imi ne dolzhny.



     -- Neftis,  sestra,  ya chuvstvuyu, chto-to strashnoe priblizhaetsya k nam, --
prosheptala Isis. -- Set uzhe ne schitaet nuzhnym skryvat' nashi raznoglasiya. I ya
chuvstvuyu,  chto  mnogie  simpatiziruyut  ego  vzglyadam.  Ne  hvatalo   i   nam
razdelit'sya. Predstav', chto budet togda!
     YA nabrala v grud' vozduha, dlya smelosti, i vymolvila:
     -- Isis, a esli on prav?
     Sestra  nedoumenno  posmotrela  na  menya,  i  na  ee  vechno svezhej kozhe
poyavilsya rumyanec.
     Mne nekuda bylo otstupat', i ya reshila skazat' ej vse, chto dumayu. No ona
uspela ponyat' menya prezhde...
     -- YA ne otdam vlast' Setu, -- otrezala  ona,  --  ibo  on  razrushit  to
nemnogoe, chto udalos' poseyat' Osirisu i mne!
     Na  etom  my rasstalis'; ya ushla iz dvorca grustnaya: v ryadu "seyatelej" u
Isis nashlos' mesto tol'ko dlya dvoih. A my? Razve Set, ya ili, k primeru, Ptah
-- ne "seyateli"?
     Bednaya Isis! Ona boitsya, chto my razdelimsya, -- a tem vremenem ona  sama
uzhe razdelila nas...



     -- Ona  ne  zhelaet  ponimat' menya, -- v serdcah skazal Set. -- Pust' by
skoree vernulsya Osiris. YA nadeyus', nam udastsya ugovorit' ego ujti i vzyat'  s
soboyu Isis.
     -- Ty ustal zhdat'?
     -- Delo  ne  vo  mne,  --  vzdohnul  Set. -- My teryaem vremya! A Velikie
Drevnie pol'zuyutsya etim.  Ty  poluchila  poslednie  izvestiya  iz  Giperborei?
Velikim Drevnim udalos' possorit' mezh soboj titanov. Neuzheli my hotim, chtoby
podobnoe proizoshlo u nas?
     On  opyat'  pugaet  menya.  Stranno,  pochemu  u moego muzha eto poluchaetsya
luchshe, chem u drugih. No ved' strah -- antiteza lyubvi.
     A esli prava Isis?
     -- My dolzhny otpravit' soobshchenie Ra i sprosit' ego soveta,  --  skazala
ya.
     -- CHto  ty takoe predlagaesh'! -- vozmutilsya Set. -- |to budet oznachat':
my ne spravilis'!
     Gordynya... V nem govorila gordynya. Dlya  menya  eto  bylo  samoe  gor'koe
otkrytie.
     On prav: my nichem ne luchshe Roditelej.



     Osiris  vernulsya,  no  eto  nichego  ne  izmenilo. Oni s Isis prodolzhali
obuchat' remeslam i naukam, terpelivo ob®yasnyaya osnovy Lyubvi i Sodruzhestva.  U
menya  dazhe  sozdalos'  vpechatlenie,  chto  Osiris i Isis narochno starayutsya ne
zamechat' Seta. YA pytalas' vozdejstvovat' na nih, no oni, uverennye  v  svoej
pravote, i menya ne slushali, pravili, kak prezhde.
     Muzha  ya  vse  chashche  videla v pechali. Vskore on perestal ubezhdat' menya v
svoej pravote, no ya ponimala, chto kakaya-to vnutrennyaya  bor'ba  proishodit  v
nem  samom. Obespokoennaya, ya pronikla v ego mysli, i tut, k izumleniyu moemu,
on poprosil menya ujti -- laskovo, no nastojchivo. Vprochem, tut zhe Set  skazal
slovami:
     -- Neftis,  rodnaya,  ya beregu tebya ot stradanij. Skazhi mne odno: kak ty
posmotrish', esli my s toboj zamenim Osirisa i Isis?
     -- Zamenim? -- ya obradovalas' v tot mig. -- Oni gotovy ujti?
     Set na mgnovenie smutilsya.
     -- Pozhalujsta, otvet' na moj vopros: a  ty  gotova  razdelit'  so  mnoj
mirskuyu vlast'?
     Mne nash razgovor sovsem ne nravilsya, no ya otvetila:
     -- YA  ne  uverena,  chto  smogu  pravit' imi. U menya net terpeniya
Isis.
     -- Ty dolzhna! -- nastaival on.  --  Zapomni,  Neftis:  esli  ty  sejchas
otkazhesh'sya,  ni  odna  zhenshchina posle tebya bol'she ne smozhet pravit' naravne s
muzhchinoj!
     Mne opyat' stalo strashno. Ego temnye proricaniya imeyut nado mnoj kakuyu-to
neponyatnuyu silu. On vidit dolg tam, gde u menya tol'ko somnenie.
     -- YA prosto hochu znat', so mnoj ty ili protiv menya, -- dobavil on.
     -- Kak ya mogu byt' protiv tebya, -- sderzhivaya slezy, prosheptala ya, -- ty
moj brat i moj muzh!
     -- Ochen' horosho, -- ulybnulsya Set. -- Imenno eto ya i hotel uslyshat'. Ty
reshila vse moi somneniya.



     -- Kak rada ya, chto Set nakonec smirilsya!
     Davno ya ne videla Isis v takom radostnom vozbuzhdenii.  Ona  vela  sebya,
kak   rebenok:   to  vzmyvala  vyshe  Benbena  Velikoj  Piramidy,  to  pticej
ustremlyalas' v Nil i kupalas' v iskryashchihsya bryzgah. Ee nastroenie peredalos'
mne, i my prinyalis' veselit'sya pryamo na glazah u nih.
     Veter, kotoryj my podnyali, i voda sorvali s nas zolotye odezhdy, no Isis
etogo kak budto ne zamechala. I ya by tozhe ne zametila nashej nagoty,  esli  by
ne  pochuvstvovala  desyatki  goryashchih  glaz -- oni smotreli iz trostnikov. |ti
vzglyady slovno obozhgli menya.
     Razumeetsya,  ya  ne  mogla  stesnyat'sya  svoego  tela,   osobenno   pered
nimi  --  v  ih predstavlenii ono, kak i telo Isis, bylo sovershennym.
Menya  obozhgla  ih  pohot'.  YA  znala,  konechno,  chto  pohot'   dvizhet
imi, kogda net lyubvi, no ne predstavlyala ran'she, chto eta pohot' mozhet
obratit'sya na menya ili na Isis, ili na kogo-nibud' iz nam podobnyh.
     Oni  brosili  svoyu  rabotu i podglyadyvali za nami iz trostnikov,
tajno, vozbuzhdayas' pri  etom  i  narochno,  potnymi  rukami,  vozbuzhdaya  svoi
detorodnye organy. Vse eto pokazalos' mne nastol'ko merzkim, gryaznym, slovno
i ne v ZHivodaryashchem Nile ya byla, a sredi zverinyh isprazhnenij... Gnev, kakogo
ya ne znala prezhde, ovladel mnoj, ya vyletela iz oskvernennoj imi vody,
vozneslas' nad nimi i poslala im strah.
     K  izumleniyu  moemu,  mnogie  pali,  kak  kolos'ya, srublennye serpom, a
drugie brosilis' bezhat', ne razbiraya dorogi. I  ya  uslyshala  drozhashchij  golos
Isis pozadi sebya:
     -- Sestra, sestra, chto zhe ty delaesh', i zachem?!!
     Ona letela ryadom i smotrela na menya, kak budto videla v pervyj raz.
     -- Prosti,  Isis,  prosti  menya,  vo  imya  Ammona...  Ne  znayu, kak eto
poluchilos', -- tol'ko i smogla prosheptat' ya.
     Ee slova pokazalis' mne poshchechinami, kakimi  oni  usmiryayut  svoih
neposlushnyh zhivotnyh:
     -- Ty  prosish'  u menya proshcheniya, zloschastnaya, i prikryvaesh'sya svyashchennym
imenem Ammona?! No mne  ty  sdelala  lish'  tol'ko  to,  chto  vmig  razrushila
tvorimoe  vekami!  Net,  ty  u  nih proshcheniya prosi, u teh, kto ubezhal, tebya,
moguchej gnevom, uboyavshis'. Inache vse oni, i te, komu oni rasskazhut,  i  deti
ih,  i  vnuki,  i  otdalennye  potomki  -- vse budut znat', chto i na Zvezdah
obitaet Zlo -- a kak inache ob®yasnit' neschastnym, chto my, Prishedshie so Zvezd,
sposobny prichinyat' stradaniya sebe podobnym?!
     Isis vozdela ruki k solncu i proiznesla:
     -- Blagodaryu tebya, Ammon. Sej mig  ya  ponyala:  ne  mozhno  otstupat'  ot
Missii,  ne  mozhno  dazhe  v  malom  predavat'sya  suetnomu  gnevu,  ne  mozhno
nedostojnym darovat' mirskuyu vlast'!
     |to ona obo mne govorila...



     YA ne hotela idti na prazdnik. Set ustraival ego v  chest'  primireniya  s
Osirisom  i  Isis. I imenno poetomu ya, zapyatnavshaya sebya gnevom, ne mogla tam
nahodit'sya. Set prevzoshel samogo sebya, ugovarivaya menya pojti, no na etot raz
ya byla nepreklonna. Otchayavshis' spravit'sya so  mnoj,  on  privlek  na  pomoshch'
Ptaha,  starogo druga nashej sem'i. No i Ptahu, i zhene ego Sohmet ya otkazala.
Pust' prazdnuyut mir bez menya, nedostojnoj.
     Isis prava: ya nedostojna pravit'.  I  sverh  togo:  ya  nedostojna  dazhe
nahodit'sya  zdes', ibo predstavlyayu opasnost' dlya Missii. O, esli b Ra zabral
menya otsyuda!
     YA edva uspela podumat' ob etom, kak na poroge poyavilsya Osiris. On myagko
ulybnulsya v svoyu kurchavuyu borodku i proiznes negromko:
     -- Tysyachu let my s Isis potratili na spory s Setom. I vot, kak  vidish',
nam  udalos'  ego  pereubedit'.  No  neuzheli  nam pridetsya muchit'sya eshche odnu
tysyachu let, pereubezhdaya tebya,  Neftis?  Neuzheli  ty  ne  pozhaleesh'  brata  i
sestru?
     I ya poshla na prazdnik.



     -- Druz'ya  moi!  --  nachal  Set.  --  Proshu  vnesti  chudesnyj sarkofag,
kotoryj, po moej pros'be, sozdali dobrye kudesniki, Deti Edinstva, obitayushchie
na dalekom yuge, gde eshche vozvyshayutsya sredi prostorov okeana  ostanki  pavshego
materika atlantov...
     Po  ogromnomu  zalu  pronessya  udivlennyj shepot. Hator sprosila u menya,
znala li ya o kontaktah muzha s Det'mi Edinstva. YA otvetila v  tot  duhe,  chto
Set, kak vidno, hochet sdelat' vsem syurpriz.
     O!  Syurpriz,  bez  somneniya,  udalsya. YA nikogda eshche, dazhe vo dvorce Ra,
dazhe na planetah Roditelej, ne videla nichego podobnogo,  nichego  prekrasnee.
|to  byl  ne  sarkofag  dlya  brennyh tel, a slovno by korabl' -- korabl' dlya
poslednego puteshestviya. On blistal vsemi cvetami, myslimymi vo Vselennoj...
     No otkuda Set  mog  vzyat'  bogatstva,  chtoby  oplatit'  tvorenie  Detej
Edinstva,  -- ved' poslednie iz atlantov, kak izvestno, dobry, da dobrota ih
sebe na ume, -- tak otkuda on vzyal bogatstva?
     Dumayu, Isis zadala sebe te  zhe  voprosy.  Ona  vyglyadela  smushchennoj,  a
Osiris zametil:
     -- Da, brat, takoj sarkofag ne stydno poslat' v podarok samomu Ra.
     Set okinul vzglyadom sobravshihsya i proiznes:
     -- Pered tem kak vruchit' mne ego, Deti Edinstva postavili uslovie. |tot
sarkofag,  kak  zalog  mira  mezhdu  Vernuvshimisya  Domoj, dolzhen prinadlezhat'
samomu dostojnomu sredi nas. Tot, komu  sarkofag  pridetsya  vporu,  i  budet
nazyvat'sya samym dostojnym; takovo uslovie Detej Edinstva.
     -- Mne  eto ne nravitsya, -- skazala Isis. -- My ne vydelyaem dostojnyh i
nedostojnyh!
     YA poslala Isis myslennyj signal: "A  ne  ty  li  nedavno...".  "Prosti,
Neftis,  ya  oshibalas';  Osiris pokazal eto mne: u menya net i ne bylo nikakih
prav sudit' tebya", -- otozvalas' ona. "Togda pochemu  ty  izvinyaesh'sya  tol'ko
teper'?", -- sprosila ya. Otveta ya ne poluchila.
     Set razvel rukami i, ishcha podderzhki u sobravshihsya, zametil:
     -- My  ne  vprave  otvergat'  dar  Detej Edinstva tol'ko potomu, chto ne
razdelyaem nekotorye ih predstavleniya o zhizni. Ammon ne  odobrit  nas,  esli,
primirivshis'  mezhdu soboj, my provedem rubezh mezhdu nami, Vernuvshimisya Domoj,
i dobrymi kudesnikami, Det'mi Edinstva, kotorye i v bolee tyazhelye vremena, v
te vremena, kogda nas ne bylo na rodnoj planete, neustanno  dokazyvali  svoyu
predannost' Ammonu.
     -- Voistinu  tak! -- voskliknul Osiris. -- YA dumayu, nam sleduet poslat'
blagodarnost' Detyam Edinstva za ih prekrasnyj dar.
     -- No snachala pust' etot dar  sam  poishchet  sredi  nas  svoego  budushchego
hozyaina, -- s ulybkoj molvil Set.
     -- Nachni  proverku s sebya, brat, -- skazala Isis pod odobritel'nyj smeh
sobravshihsya.
     Moj muzh sotvoril smushchennoe lico, no v sarkofag polez. Set byl  muzhchinoj
statnym,  shirokoplechim,  i neudivitel'no, chto chudesnyj sarkofag okazalsya mal
emu. Skonfuzhennyj, on vybralsya ottuda i skazal takie slova:
     -- Uvy! Konechno, ya dostoin, no ne vysshej mery.
     Sledom  prishlos'  isprobovat'  razmer  mne.   Priznayus',   ya   ispytala
oblegchenie, kogda vyyasnilos', chto mne etot sarkofag velik.
     -- A  nu-ka, ya poprobuyu; navryad li molodezhi skoro prigoditsya etot yashchik!
-- voskliknul staryj Hnum.
     S hohotom ego propustili k  sarkofagu,  a  zatem  i  vypustili,  ves'ma
razocharovannogo.
     Sledom  poshli  Ptah, Hator, Seshat, Honsu i drugie -- primerka sarkofaga
prevrashchalas'  v  zabavu.  Pustili  proveryat'sya  dazhe   malen'kogo   Besa   i
zdorovennogo  Sebeka  -- Sebeku udalos' vtisnut' lish' svoj zhivot; potom etot
zhivot sovmestno vynimali.
     Nas obuyalo nepoddel'noe vesel'e,  i  ya  poslala  muzhu  blagodarstvennyj
prizyv:  "Kak tol'ko budem my odni, pridi ko mne, dostojnyj iz dostojnyh! Ty
pomiril nas vseh chudesnoj radost'yu edinstva; mne ne zabyt', chto  sdelal  eto
ty,  moj muzh!", -- i ya uslyshala v otvet: "Neftis, rodnaya, ty snova zazhigaesh'
veru, gotovuyu ugasnut'. Somnenij bol'she net! Tebya blagodaryu --  i  vse,  chto
delayu, ya delayu radi tebya, radi Ammona, radi nashej very, i vseh, kto etu veru
razdelit' gotov!".
     Poslednyaya mysl' taila nekij smysl -- raskryt' ego ya ne uspela...
     -- A  chto  zhe  pravyashchie  nami  storonyatsya  radostnogo rituala? -- vdrug
voskliknul Set. -- Kto, esli ne oni, dostojny nazyvat'sya luchshimi iz nas? Tak
pust' zhe sarkofag Detej Edinstva dast otvet!
     YA smotrela na Isis i zametila, kak vmig poblednela ona. V  etot  moment
Osiris skazal chto-to i shagnul k sarkofagu. Isis shvatila ego za ruku. Osiris
udivlenno posmotrel na nee. Ona emu chto-to skazala... net, navernoe, poslala
myslennyj  impul's.  On  vzdrognul i ostanovilsya. Povernulsya k Setu. Moj muzh
rassmeyalsya i podhvatil brata. Mgnovenie -- i Osiris vnutri sarkofaga.

     |to sarkofag dlya Osirisa.

     --  Derzhi -- i eto tozhe dlya tebya! -- gromovym golosom vskrichal Set -- i
nakryl sarkofag kryshkoj...
     I  v tot zhe mig ryadom ochutilis' ch'i-to ruki; derzhali eti ruki sosudy so
svincom,  rasplavlennym,  kipyashchim...  Svincom  v  kakie-to   mgnoveniya   byl
zapechatan  sarkofag; kak tol'ko eto sostoyalos', chuzhie ruki podhvatili zhutkoe
tvorenie i vynesli iz zala.
     Zavisla tishina. Nikto ne mog ponyat', chto eto  sostoyalos'  i  kak  moglo
takoe sostoyat'sya sredi nas...
     Set obezhal sobravshihsya goryashchim vzglyadom i voskliknul:
     -- Vot  primirenie,  kotorogo  on zhazhdal: on primirilsya s nebom, ya -- s
zemlej! A vy so mnoyu primirilis'!
     Vokrug pylali lica -- ispugannye, i udovletvorennye, i  smyatennye  (kak
moe  lico);  odno lico ostalos' nepodvizhnym, tochno zastylo v kamne, podobnoe
Velikoj Piramide, -- to bylo lico Isis.



     -- Ty obmanul menya, ubil nashego brata, ty brosil vyzov Ra...
     -- O Ra ne bespokojsya, -- ulybnulsya Set. --  Kto-kto,  a  Ra  podderzhit
nas.
     Navernoe, ya zhalko vyglyadela v tot moment, i muzh pospeshil ob®yasnit':
     -- A  kak  ty dumaesh', rodnaya, stal by ya spasat' derzhavu ot razvala, ne
buduchi uverennym v podderzhke Ra?!
     YA zadumalas' ponevole. Navernoe, ne stal by... A  Ra  emu  obyazan,  eto
verno.  Eshche v dalekoj yunosti, kogda my probuzhdali Znaniya, imenno Set spas Ra
ot zlobnogo  Apopa.  |tim  gerojstvom  ya  togda  gordilas':  moj  yunyj  brat
prikryvaet  svoim  telom starogo vozhdya i smelo porazhaet chudovishchnogo zmeya. Ra
ne zabyl, konechno...
     -- Ammon svidetel', ne so zloby i ne vlasti radi  ubil  ya  Osirisa,  --
prodolzhal  Set.  --  Inogo  vyhoda on sam mne ne ostavil! Komu, kak ne tebe,
znat', skol'ko usilij ya polozhil, nadeyas' mirom ubedit' ego i  Isis?  Oni  ne
vnyali  -- i chto mne ostavalos' delat'?! Ugomonit'sya i smotret', kak eti dvoe
razrushayut gosudarstvo Ra?!
     -- Net, eto ty razrushish' gosudarstvo, -- skazala ya. -- Mne stydno  byt'
tvoej  zhenoj,  obmanutoj zhenoj! Ty, Set, navel pozor na nashu Missiyu, i ya uzhe
ne znayu, kak otmyt'sya!
     Set zakryl golovu rukami i zastonal.
     -- Za chto zhe mne takie kary? YA bereg tebya -- vot  edinstvennaya  prichina
moego  molchaniya! Ty neprichastna, i kazhdyj eto znaet! Rodnaya, vse pozadi uzhe!
Ne dumaj o durnom. Smotri, dazhe surovyj Ptah smirilsya s moej vlast'yu. Otnyne
my ne budem  ponuzhdat'  ih  zhit'  po  nashej  vere.  Ty  poglyadi,  kak
prosvetleli  eti lica! Im bol'she net nuzhdy izobrazhat' lyubov', kotoruyu
oni ne ponimayut. Ispolnennye schast'ya usluzhit' nam,  oni  privetstvuyut
novyj  poryadok.  Da,  da,  rodnaya, ya tak i nazovu nashe pravlenie -- Maat, to
est' Poryadok i Zakon!
     -- Delaj,  chto  podskazyvayut  tebe  Ammon,  dusha  i  razum,  --  ustalo
vymolvila  ya,  osoznav,  chto  mne  ne  pereubedit'  Seta.  -- Odnako menya ne
privlekaj i imenem moim ne  sotryasaj  vozduh  vsue!  Pust'  znayut  vse,  chto
Neftis,  doch' Geba i Nut, prestupnyh zamyslov tvoih ne razdelyaet, skorbit po
bratu, soboleznuet sestre.
     -- No ty mne obeshchala!
     -- Ostav' menya; odnazhdy obmanuvshij, ne  mozhesh'  trebovat'  ty  ot  menya
predannoj vernosti.
     -- Bud'   proklyat  den',  kogda  reshilsya  ya  izbavit'sya  ot  brata!  --
voskliknul Set. -- I chto zhe, mne teper' pozhiznenno nesti klejmo bratoubijcy?
     -- Net, bolee togo, i posle tvoej smerti potomki  budut  govorit':  vot
byl zlodej, ubivshij brata.
     -- Zlodeem  ne  byl  ya  i nikogda ne budu, zhizn' polozhu, chtoby ostavit'
spravedlivyj mir, dobruyu pamyat', -- prostonal on, i na mgnovenie  mne  stalo
zhal' ego.
     Tol'ko na mgnovenie; zatem zhe ya emu skazala:
     -- Trudis',  zloschastnyj,  skol'ko  mozhesh',  no ot potomkov milostej ne
zhdi: kto durno nachal, durno konchit.
     Set tyazhelo posmotrel na menya i brosil:
     -- Iz-za takih, kak ty, Neftis, zlodei budut mnozhit'sya  podobno  hishchnym
tvaryam  v  more: esli nel'zya ispravit' zlo dobrom, chem zhe togda dobro ot zla
otlichno?



     -- Ty sdelaj vid, chto poddaesh'sya ugovoram, i razdeli s nim  vlast',  --
skazala Isis mne.
     My  s  nej  stoyali na beregu morya. Nevdaleke oni vozvodili port.
Mimo nas dvigalis' povozki, zapryazhennye bykami, i voznicy ispuganno kosilis'
na nas, a nekotorye narochno  ostanavlivalis',  chtoby,  rasplastavshis'  pered
nami  na  zemle, vytrebovat' nechto vrode blagosloveniya. Mne vse eto kazalos'
krajne nepriyatnym, neumestnym; chto zhe do Isis, ee lico kak bylo nepronicaemo
kamennym, tak i ostalos'.
     V tot zhe den', kogda pogib Osiris, ona pokinula dvorec. My s nej iskali
sarkofag: byla nadezhda, chto  otkryt'  sumeem  i  vytashchim  Osirisa,  poka  ne
zadohnulsya on.
     Kak byli my naivny!
     Posobniki Seta, zagovorshchiki, operedili nas -- Set vse predusmotrel! Kak
rasskazal  mne  Anubis,  nash s Osirisom syn, kotorogo novyj vladyka zastavil
prinimat' uchastie v pozornom dejstve, Set lichno vskryl pechati i, ubedivshis',
chto Osiris uzhe umer, prikazal izvlech' telo.
     "Zachem?", -- udivilsya Anubis, i Set ob®yasnil:
     "Isis, macheha tvoya, ves'ma v naukah svedushcha; opasno budet dlya  poryadka,
esli ona najdet ego i voskresit' sumeet".
     "O chem ty govorish'? Kak mozhno voskresit' togo, kto uzhe umer?".
     "Ob  etom  sprosish'  u  nee,  -- usmehnulsya Set, -- a ya obyazan zashchishchat'
poryadok; chto do otca tvoego, to emu, kak mertvomu, moya zadumka obresti pokoj
ne pomeshaet".
     I Set rassek telo Osirisa na chetyrnadcat' chastej. Dazhe slugi  Seta,  po
slovam   Anubisa,  vozmutilis'  takoj  bessmyslennoj  svirepost'yu.  No  net,
konechno, muzh moj  nichego  ne  delaet  bez  smysla.  "Voz'mite  eti  chasti  i
razbrosajte  ih  povsyudu,  -- velel on slugam, -- da tak, chtoby nikto vas ne
uvidel, osobenno moi sestry. Stupajte zhe!".
     Strashas' surovogo vladyku, oni ispolnili  prikaz.  A  Set  s  Anubisom,
Mahesom  i  Upuatom  zakopali  sarkofag. Pustoj. I Set poobeshchal postavit' na
etom meste obelisk Osirisu. "Tak nuzhno dlya poryadka", -- zaklyuchil on...
     -- CHto ty zadumala, Isis? -- tiho sprosila ya.
     -- Nam nuzhno usypit' bditel'nost' Seta, inache nichego ne vyjdet.
     -- Da, imenno, ne vyjdet, esli ty totchas zhe ne skazhesh',  chto  zadumala!
Dovol'no  mne  odnazhdy  byt'  obmanutoj.  Skazhi,  sestra,  inache ya tebe ne v
pomoshch'.
     -- Ty mne ne verish'?! -- oskorbilas' ona.
     YA ne otvetila i otvernulas'. I vpravdu, ya takaya zhe boginya, kak  ona.  YA
bol'she  ne  pozvolyu  nikomu  igrat' soboj, kak veter -- krohotnoj peschinkoj.
Dovol'no tajn,  vlekushchih  prestupleniya!  O,  esli  b  Seta  zamysel  vovremya
raskrylsya mne, Osiris byl by zhiv!
     Ona  molchala  dolgo,  i eto molchanie samo po sebe tomilo menya; nakonec,
Isis skazala:
     -- YA sobrala Osirisa.
     -- CHto-chto?!
     -- YAzyk zverej i ptic izvesten mne, -- ne  bez  samodovol'stva  molvila
ona.  --  Set,  verno,  dumal, eti tvari vozraduyutsya schast'yu vkusit' ostanki
luchshego iz chelovekov. No net! Svirepye gieny, yastreby i  krokodily,  podobno
lyudyam,  pomnyat  blago.  YA poluchila ih poslaniya; oni zhe pomogli mne soedinit'
vse voedino. I ya gotova voskresit' ego!
     Uzhas zapolonil moe soznanie.
     -- Net, Isis, ty ne smozhesh' eto sdelat'.
     -- Vot ty uvidish', kak smogu! -- ulybnulas' ona, i ot etoj  ulybki  mne
stalo sovsem ne po sebe.
     -- Isis, tebe li ne znat'...
     -- CHto  eto  zapreshcheno?  Uspokojsya,  Neftis. YA ozhivlyu ego nenadolgo. My
dolzhny zachat' rebenka. A posle moj Osiris obretet pokoj.
     -- Ty povredilas'  razumom,  sestra...  Ty  hochesh'  zachat'  rebenka  ot
mertveca?
     -- Osiris  budet  zhiv,  kogda  vo  mne  ostavit  svoe  semya.  Tebya  eto
ustraivaet?
     -- Net, net i snova net! Kto mog vnushit' tebe podobnyj uzhas?
     Vnezapnaya dogadka potryasla menya. YA, kak  budto  oglushennaya,  ustavilas'
sebe  pod nogi. I slovno uvidela eti koshmarnye liki, liki zla, pryachushchiesya vo
t'me glubin i isstari smushchayushchie nas... i  nashih  predkov...  i  Roditelej...
vseh, komu prishlos' obitat' na etoj planete!
     YA prosheptala:
     -- Desyatki   millionov   let   potrebovalis'   Velikim  Drevnim,  chtoby
zacharovat' Roditelej. A  ty  sdalas'  za  mig!  Ty,  Isis,  luchshaya  iz  nas,
mudrejshaya, terpeniem podobnaya Ammonu! No pochemu zhe, pochemu?!
     Ona  ne  slyshala  menya  --  vozmozhno,  razmyshlyala,  kak  budet ozhivlyat'
zloschastnogo Osirisa...



     YA pospeshila k Setu, chtoby predupredit' ego o zhutkih planah Isis.
     My opozdali. Isis uspela, i vse poluchilos' u nee.  Bol'she  net  u  menya
somnenij, chto ej pomogali Velikie Drevnie.
     Dlya nih ne sushchestvuet nikakih zapretov.
     -- My  dolzhny najti ee, prezhde chem roditsya eto ditya pogibeli, -- skazal
Set. -- YA otdam prikaz iskat' ee dnem i noch'yu.
     -- A kogda ee najdut, chto ty nameren sdelat'?
     On na mgnovenie zadumalsya, i ya prochla otvet po vyrazheniyu ego lica.
     -- Esli ty eto sdelaesh', to poteryaesh' i menya, -- zaverila ya muzha tonom,
kotoryj ne ostavlyal somnenij v moej reshimosti.
     -- Bednaya! -- neozhidanno Set szhal menya v ob®yatiyah. --  Ty  hochesh'  vsem
dobra,  i  ya  hochu...  no  esli  b  znat', kak eto sdelat'! Mir okazalsya nam
vrazhdeben. A kak naivny byli my togda! Kak byl naiven  Ra,  mudrejshij  sredi
mudryh! Nas tut ne zhdali i ne zhdut. Tut mir Velikih Drevnih, a my prishel'cy,
kak i ostal'nye...
     -- Gore  tebe,  nerazumnyj  Set!  Kak mozhno, vzyavshi vlast', ne verit' v
Missiyu?!
     -- YA  veryu  v  Missiyu,  Neftis.  Bez  nas  im  bylo  by   sovsem
nevynosimo.  Pozhalujsta,  pojmi  menya.  Oshibka Roditelej i Ra -- v nadezhde s
nashej pomoshch'yu  podtyanut'  ih  do  nashego  urovnya.  No  eto  okazalos'
nevozmozhnym. Ty poglyadi vokrug, chto delaetsya ryadom s nami! Oannes-|nki, drug
Osirisa,  prikinulsya  rybonom,  i lish' togda emu poverili. Ty ponimaesh', chto
eto  znachit:  chudishchu,  mutantu,  bol'she  very,   nezheli   zhivomu   cheloveku!
Kecal'koatl',  sdelavshij  dlya nih bol'she, chem kto-libo drugoj, bezhal,
ego  stranoj  zavladel  Teskatlipoka,  mutant  Synov   Beliala,   perezhivshij
Kataklizm.  Pohozhe,  takaya  zhe  sud'ba  zhdet  Virakochu, hotya nash brat Osiris
pomogal i emu. Dazhe v Giperboree, gde  Missiya  kazalas'  naibolee  uspeshnoj,
titany  ne  smogli  pridti  k edinstvu, a nynche, kak tebe izvestno, Kronos s
Reej edva uderzhivayut vlast', vrazhduyut mezh soboj, i kto pridet im  na  smenu,
neizvestno... Kak mozhno vse eto ne videt' i ne ponimat'!
     "On  prav,  --  podumalos' mne. -- My obyazany uchit'sya. No, upodobivshis'
titanam, my ne najdem drugoj sud'by. A etogo Set, boyus', ne razumeet".
     -- Pojmi, rodnaya, Isis bol'she ne ta Isis,  kotoruyu  my  znali,  --  eshche
skazal  Set. -- Isis stala ugrozoj. Izbavivshis' ot Isis, my otvratim ugrozu.
Inache... ya dazhe dumat' ne hochu, chto "inache"!
     -- A ya dumayu o tom, kak mnogo ubivat'  tebe  pridetsya,  chtob  otvrashchat'
ugrozy...
     "Vy  ne  najdete  Isis i ee rebenka, -- podumala ya. -- Ta, kto sposobna
sobrat' i ozhivit' mertveca, bez osobogo truda shoronitsya  ot  tebya  i  tvoih
ishcheek!".



     Uvy,  ya  okazalas'  prava  --  oni  ne nashli Isis, hotya Set podklyuchil k
poiskam samih Detej Edinstva. I v polozhennyj srok rodilsya mal'chik, Gor.
     Drugoj polozhennyj srok minul, i sluchilos' hudshee: yunyj Gor, syn Osirisa
i Isis, pred®yavil svoi prava na vlast'.
     Vmeste s nim vernulas' Isis.
     -- YA ne  ustuplyu  mal'chishke,  rozhdennomu  ot  mertveca  i  vospitannomu
mater'yu, utrativshej razum, edinstvenno radi mesti mne, -- zayavil Set.
     Muzh  lish'  dogadyvalsya o tom, chto ya znala tochno. YA razyskala mesto, gde
Isis sovokuplyalas' s voskreshennym  eyu  Osirisom,  i  vyzvala  Pamyat'  Zemli.
Otseyav  nenuzhnoe,  ya  uvidela tu kartinu. Kogda uzhe vse bylo koncheno, Osiris
skazal, glyadya na Isis:
     -- Pust' vyrastet eto ditya v lyubvi i sostradanii. Pust'  ono  prodolzhit
Missiyu. Pust' ono prostit Seta; ne dopusti, Isis, chtoby nashe ditya osparivalo
u  Seta  vlast'. Ibo, svergnuv Seta, kak Set sverg menya, nashe ditya stanet ne
mnoj, a Setom...



     -- Pochemu ty prenebregla poslednej volej Osirisa? -- sprosila ya u Isis.
     Ona stranno posmotrela na menya.
     -- Otkuda u tebya takie mysli?
     -- YA videla vse, Isis, -- i pokazala ej kartinu.
     -- Ty nichego ne videla, Neftis, sestra! -- rezko brosila ona. --  |togo
ne  bylo,  a  bylo  sovsem  drugoe! Osiris vzyal s menya... i s nashego rebenka
slovo pokvitat'sya s Setom.
     "Pokvitat'sya"... Takih slov my ne znali prezhde. YA prosheptala:
     -- Osiris ne mog... To, chto ya videla, -- pravda! Isis, sestra, zachem ty
lzhesh' mne?
     -- YA ponyala, -- skazala Isis, -- morok tebe poslali Velikie Drevnie.  A
ty-to   i  poverila,  naivnaya,  chto  eto  pravda.  Ty  vsegda  byla  izlishne
doverchivoj, sestra.
     YA popytalas' obnyat' ee. Ona otstranilas'.
     -- Isis, rodnaya, podumaj sama,  chto  ty  govorish'.  Kak  mogli  Velikie
Drevnie  "poslat'" mne morok, v kotorom by zvuchali slova lyubvi? Oni ne znayut
takih slov!
     -- O-o, -- usmehnulas' Isis, -- eto ty ne znaesh',  zlopoluchnaya  sestra,
naskol'ko demony kovarny!



     Moi  popytki primirit' Seta s Isis i Gorom okazalis' besplodnymi. Ih ne
vpechatlili dazhe uzhasnye sobytiya v Giperboree, o kotoryh mne  stalo  izvestno
iz  pervyh  ust:  titanida Mnemosina, sestra i poslannica Kronosa, pribyla k
nam prosit' pomoshchi protiv vosstavshih detej Kronosa i  Rei,  nazyvayushchih  sebya
olimpijcami.
     Priznayus',  ya  tak i ne ponyala, pochemu Set otkazal ej. A mozhet byt', on
prosto ne uspel. Mnemosina eshche byla u nas, kogda  stalo  izvestno,  chto  tak
nazyvaemye olimpijcy oderzhali verh, a titany zaklyucheny v Tartarovu polost'.
     YA  dolgo ne mogla poverit' v eto: kak mozhno bylo brosat' Prikosnuvshihsya
k Istine pryamo v ob®yatiya Velikih Drevnih?!
     Set tyazhelo perezhival porazhenie titanov. Odnazhdy on skazal mne:
     -- Smotri, Neftis, kakaya udivitel'naya nasmeshka Istorii! Otnyne  Missiej
v Giperboree vedayut yuncy i yunicy, ponyatiya ne imeyushchie o lyubvi Ammona. CHto dlya
nih  lyubov'  Ammona, dlya teh, kto ne postydilsya prizvat' na pomoshch' ciklopov,
gekatonhejrov i prochih mutantov, sozdannyh Synami  Beliala!  Skazhi,  Neftis,
kakoj  lyubvi  mogut nauchit' ih takie "missionery"?.. Zapomni, rodnaya,
-- on tyazhelo, muchitel'no vzdohnul v etot moment, -- esli  my  pozvolim  Goru
povtorit'  uspeh  Zevsa,  tem  samym  budet priznano, chto Missiya provalilas'
povsemestno.



     K schast'yu, nam hvatilo sil i voli ne dopustit' otkrytoj vojny, podobnoj
giperborejskoj. K schast'yu, u nas byl Ra, i mne s trudom, no udalos'  ubedit'
snachala Isis, a zatem i Seta uvedomit' velikogo uchitelya o nashih problemah.
     Vskore  korabl'  Ra  poyavilsya  nad nami, i my podnyalis' k nemu. Velikij
uchitel' vyglyadel sovsem bespomoshchnym, tak chto  kazalos',  vot-vot  emu  budet
darovana  milost'  pokoya. Nam ostavalos' lish' nadeyat'sya, chto astral'noe telo
Ra men'she povrezhdeno vremenem, nezheli fizicheskoe; my nuzhdalis'  v  verhovnoj
mudrosti vozhdya.
     Uvy!  Sovet  skoro  prevratilsya v predstavlenie, a Ra kak budto pooshchryal
vse novye i novye slovopreniya. Po  sovetu  pronicatel'nogo  Ptaha  ya  reshila
soblyudat'  nejtralitet,  chtoby sohranit' svoe vliyanie pri lyubom ishode dela.
Ibo, esli pobedit Gor, Isis, kak lyubyashchaya mat',  ne  smozhet  uderzhat'  ego  v
predelah  Missii,  a  ya -- smogu. A esli pobedit Set, ya takzhe smogu dobit'sya
uvazheniya k proigravshim.
     CHasha vesov kolebalas' to v odnu, to v druguyu storonu. Odnazhdy Set nachal
svoyu rech' takimi slovami:
     -- CHto do menya, to ya -- Set, sil'nejshij sredi sil'nyh. I esli kto v tom
usomnitsya, ya postuplyu s nim, kak s Osirisom.
     No v etot den' resheniya emu dobit'sya ne udalos', a na  sleduyushchij  Gor  i
Isis vydvinuli ne menee osnovatel'nye argumenty.
     I tak -- den' za dnem, god za godom...
     Mne  kazalos',  Ra  narochno zatyagivaet process, poluchaya ot nashih sporov
kakoe-to strannoe udovol'stvie. I ne odnoj  mne  tak  kazalos'.  Mnogie  uzhe
vtajne  posmeivalis'  nad  Ra...  i osuzhdali menya -- ved' imenno ya nadoumila
prizvat' v sudii uchitelya...
     Poka my sporili na orbital'nom korable uchitelya, delami na  Zemle  nikto
ne zanimalsya.
     I eto -- nasha Missiya?!
     Nedovol'stvo  narastalo  --  i  prorvalos'  tam,  gde  nikto  ne  zhdal.
Malen'kij Vaba, kotorogo prezhde nikto v  raschet  ne  prinimal,  vyskochil  so
svoego mesta v zadnih ryadah, i kriknul Ra: "Tvoe svyatilishche pusto!".
     My obomleli. I tut zhe ponyali, chto esli Ra ne budet, my vse perederemsya.
Ra nuzhen  nam  lyubym.  Vabu  bystro  vodvorili na mesto, odnako oskorblennyj
uchitel' prerval process i udalilsya k sebe. Kak ni staralis'  my,  ugovarivaya
ego  vernut'sya, on nas ne slushal. Mozhno bylo podumat', uzhasnye slova skazali
horom, a ne odin lish' glupyj Vaba!
     Ne znayu, skol'ko eto dlilos': ya poteryala vremeni schet.  Delo  konchilos'
tem,  chto  Hator  udalos'  ugovorit'  Ra  vernut'sya i vozobnovit' process. YA
sprosila u Hator, kak ona eto  sdelala,  i  Hator  otvetila:  "Staryj-to  on
staryj, no udovol'stviya vsyakie lyubit!".
     Na   etom  ischerpalos'  moe  terpenie;  isprosiv  u  Ra  pozvoleniya,  ya
vozvratilas' na Zemlyu. V sushchnosti, mne uzhe bylo vse ravno.  CHto  by  tam  ni
postanovil Ra, eto uzhe nichego ne izmenit...



     A  konca  vse ne bylo. Nikto ne hotel ustupat', i Ra pochemu-to nikak ne
otpravlyalsya tuda, gde emu samoe mesto. Mozhet  byt',  on  nadeetsya  vseh  nas
perezhit'?
     I  vot,  kogda  mne uzhe nachalo kazat'sya, chto process zatyanulsya navechno,
stalo izvestno o vozvrashchenii Isis i Gora.
     Seta s nimi ne bylo.
     On proigral.
     Kak skazala mne Isis, Ra velel emu ostavat'sya na korable.
     Ona opyat' solgala. Bylo inache -- Ptah rasskazal mne, kak.
     Otchayavshis' kogda-libo vyigrat' process, Gor, neterpelivyj, ravno vse  v
ego  vozraste, podsteregaet Seta i ubivaet ego. Vse potryaseny i vozmushcheny, i
osobenno Ra, lishivshijsya svoej zabavy, odna lish' Isis govorit  surovo:  "CHemu
ty  gnevaesh'sya,  o mudrejshij Ra? Moj syn tak postupil s moim bratom, kak moj
brat s moim muzhem i kak obeshchalsya postupit' s drugimi. Ne luchshe li vosslavit'
moego syna, otvrativshego ot nas ugrozu, i blagoslovit'  ego  na  prodolzhenie
Missii?".



     -- Ty  naprasno  pechalish'sya,  Neftis,  sestra, -- govorila Isis, -- vse
hudshee pozadi! Vmeste s toboj ya oplakivayu Seta, nashego brata, kotoryj,  uvy,
okazalsya  nedostoin  Missii.  No my dolzhny smotret' vpered, tuda, gde svetit
nam lyubov' Ammona.  Lyubov'  i  mir  vostorzhestvuyut  na  zemle,  i  volej  Ra
vladychestvovat'  budet  syn  moj,  Gor.  Ego  pravlenie budet dlit'sya vechno,
pokuda sushchestvuet  etot  mir,  pokuda  est'  Ammon,  daryashchij  nam  lyubov'  i
radost'...
     Ona  vsya  svetilas',  govorya  eti  slova.  YA  davno  ne videla ee takoj
prekrasnoj, oduhotvorennoj, laskovoj. No slova ee menya razili.  YA  staralas'
ponyat' Isis -- i ne ponimala!
     -- Ty skazala, Gor budet pravit' vechno? YA ne oslyshalas'?
     -- O  da,  -- luchisto ulybnulas' Isis. -- Dovol'no nam perevorotov. Gor
budet pravit', i do smeny mira nikto ne posyagnet na ego vlast'!
     |ta byla kakaya-to bessmyslica; Isis, poteryav Osirisa,  kotorogo  lyubila
bezzavetno, vne vsyakih somnenij, povredilas' rassudkom...
     Opasno bylo s neyu sporit', no ya dolzhna byla ponyat'.
     -- Dazhe  Roditeli  ne  zhili  vechno,  --  opaslivo  zametila  ya. -- I Ra
kogda-nibud' umret. ZHivem my dolgo, no my smertny. Poetomu i Gor, tvoj  syn,
kogda-nibud'... otpravitsya k Roditelyam.
     YA ozhidala vozrazhenij, no Isis tol'ko ulybnulas' i legko kivnula.
     -- Konechno,  Gor umret, -- soglasilas' ona, -- i eto znachit, emu pridet
na smenu novyj Gor.
     Vdrug do menya doshlo: ne budet  konca  vlasti  Gora,  ibo  vsyakij  novyj
vlastelin, nazyvayas' Gorom, prodolzhit dinastiyu...
     -- A  prezhnij  vlastelin  budet  Osirisom, vladykoj mertvyh, -- skazala
Isis. -- Teper' ty ponimaesh', milaya sestra?
     -- No eto zhe obman! -- voskliknula  ya.  --  Kogo  ty  hochesh'  obmanut',
sestra? Ih? I eto nazovesh' lyubov'yu?!
     -- Lyubov'  ne  est'  pustaya  pravda,  -- terpelivo molvila ona. -- Vot,
naprimer, Ammon. On -- svet  lyubvi  dlya  kazhdogo  iz  nas.  Odnako  esli  ty
priblizish'sya  k  nemu,  ego  luchi  sozhgut tebya, kak ogon' szhigaet nerazumnyh
motyl'kov. Zdes' to zhe samoe. Vazhna ne pravda, zhgushchaya  serdca,  a  pamyat'  o
nej, i eto ne odno i to zhe!
     -- Pamyat'?  Pust' tak. YA govorila Setu, ya ego preduprezhdala... zhdi suda
potomkov, ty, ubivshij brata! CHto govorila muzhu, to povtoryu tebe,  sestra:  i
Gor, ubivshij dyadyu, suda potomkov ne izbegnet!
     -- Ty nichego ne ponyala, Neftis. YA povtoryayu: vazhna ne pravda, a pamyat' o
nej, i eto ne odno i to zhe. A pamyat' ostavlyaet tot, kto pobedil.
     Teper' ya ponyala. No vse vo mne protestovalo. Ubit' i skryt' ubijstvo --
gorazdo huzhe, chem ubit'.
     -- Ty  nikogo  ne smozhesh' obmanut', -- skazala ya. -- Ved' vse my znaem,
kto est' kto i chto est' chto!
     Isis tainstvenno usmehnulas', i v etot moment voshel Anubis. YA ne  srazu
ponyala, chto eto on, moj syn, potomu chto moguchij tors ego byl zalit krov'yu, a
golovu prikryvala maska sobaki...
     -- K chemu etot mrachnyj naryad, Anubis?
     -- Prosti,  mama,  --  uslyshala  ya, a sleduyushchie ego slova obrashchalis' ne
mne, a ej: -- Vse koncheno, vladychica Isis. Oni mertvy.
     Serdce moe, kazalos', gotovo bylo vyprygnut' iz  grudi.  YA  vskochila  s
lozha i voskliknula:
     -- Mertvy?! O kom on govorit? YA trebuyu otveta!
     -- Anubis govorit o vragah moego syna. O teh, kto mog poddat'sya charam i
navredit' nam v Missii. Oni ushli k Roditelyam, i razve eto ne prekrasno?
     U  menya  kruzhilas'  golova  ot  etih  novostej,  no ya nashla v sebe sily
poobeshchat':
     -- Segodnya  zhe  ya  otpravlyayus'  k  Ra!  I  on  uznaet,  kak  tvoj   syn
rasporyadilsya vlast'yu!
     Isis kivnula:
     -- Predvidela  ya  eto,  chto  ty zahochesh' k Ra. No on uzhe ne tam, gde ty
nadeesh'sya najti ego. Pered vozvrashcheniem na Zemlyu ya umertvila Ra.
     -- Ty -- umertvila -- Ra?!!
     -- Klyanus' Ammonom, eto pravda.  Ra  bol'she  byl  ne  nuzhen.  On  meshal
Missii.  |to  ponimali  vse.  No ne vse ponimali, kto eshche meshaet Missii. Oni
ushli vosled Ra. K Roditelyam... Opasnost' minovala: teper' oni ne  poddadutsya
charam! Hvalyu tebya, Anubis. Stupaj i ty... k Roditelyam.
     Tuman rasstilalsya pered moimi glazami.
     -- Isis...  sestra... kak zhe eto? Kak mozhno ubivat' nevinnyh, po odnomu
lish' podozreniyu o charah?!
     Slovno vo t'me, ya uvidela, kak gde-to v mglistoj dali Isis  peredernula
plechami, i uslyshala ee spokojnye, uverennye slova:
     -- Inache  pozdno budet, milaya. Nel'zya nam dopustit', chtoby lyuboj iz nas
poddalsya charam.
     YA popytalas' vyrvat'sya iz mertvogo tumana... ya sil'naya... ya boginya!
     YA ne smogla.
     Lico Isis tayalo vdali, no ya eshche slyshala ee:
     -- Prosti, Neftis, sestra, no ty tozhe meshala  Missii...  i  poetomu  ty
tozhe otpravlyaesh'sya vosled Ra.
     -- Ubijca...  --  sheptala ya. -- Vovek ne smyt' tebe i Goru krov' nashu s
tel svoih...
     -- Net-net... Prichem tut Gor? Vsya krov' na mne. YA prikazala, ya ubila...
Vse nachalos' s menya i mnoj zakonchitsya. YA tozhe uhozhu vosled, sestra... A  Gor
nachnet  snachala...  I budet pravit' vechno... Emu nikto ne smozhet pomeshat'...
On razberetsya i ostavit pamyat'... I eto tak prekrasno... My pobedili... Nasha
Missiya uspeshna...
     |to govorila Isis, mudraya Isis, luchshaya iz nas.
     Menya vsegda voshishchalo ee terpenie.
     Kogda vse otchayalis', ona nashla reshenie.
     Isis vo vsem okazalas' prava. A Set -- neprav. On govoril:  my  raznye,
my i oni. Neverno: my nichem ne otlichaemsya ot nih.

     NICHEM.

     CHego i trebovalos' dobit'sya.
     Tak zavershit' Missiyu, kak zavershili my, mogli tol'ko oni.
     Odno  ostalos' neponyatnym: zachem Roditeli nas zabirali k Zvezdam? Zachem
rastili i uchili? Zachem hoteli, chtob ih uchili my?  |to  byla  kakaya-to
igra?!
     YA  hotela  sprosit'  u  mudroj  Isis,  kotoraya letela sledom, no uzhe ne
smogla.
     Nu chto zh, sproshu u samih Roditelej, kak tol'ko doberemsya.
     Proshchaj, Ammon...






     Ra => SHu + Tefnut => Geb + Nut => Osiris, Isida, Set, Neftida.

     Ra -- otec i car' bogov, bog solnca i ognya.

     SHu -- bog vozduha.

     Tefnut -- boginya vlagi.

     Geb -- bog zemli.

     Nut -- boginya neba.

     Osiris -- bog zagrobnogo mira, vladyka mertvyh.

     Isida (Isis) -- boginya plodorodiya, pokrovitel'nica zhenshchin.

     Set -- bog chuzhih stran, pustyni, pokrovitel' zla.

     Neftida (Neftis) -- boginya-pokrovitel'nica doma.

     A takzhe: Gor, syn Osirisa i Isidy, -- bog-faraon.


Last-modified: Sat, 23 Jan 1999 06:56:23 GMT
Ocenite etot tekst: